Γράφει ο Μιχάλης Ιγνατίου
H άδοξη αποχώρηση του Γιώργου Παπανδρέου από την πρωθυπουργία δεν αποτέλεσε έκπληξη για όσους παρακολούθησαν από κοντά την πορεία του από το 1986 και μετέπειτα.
Απεναντίας, ήταν μία αναμενόμενη εξέλιξη, και όσοι είχαν την ευκαιρία να παρακολουθούν την αρθρογραφία μας δεν έπεσαν απ’ τα σύννεφα.
Αντίθετα, δικαιολογημένα ανέμεναν πιο γρήγορα το τέλος της εξουσίας του πρωτότοκου υιού του Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος είχε θέσει στόχο ζωής το να «αποκαθηλώσει» τον πατέρα του και να μεταλλάξει το σοσιαλιστικό κίνημά του σε κόμμα χωρίς «σπονδυλική στήλη» και αντοχές στα εθνικά θέματα.
Τι άλλο είναι, εξάλλου, το νέο κόμμα που δημιούργησε ο Γιώργος Παπανδρέου, το οποίο χώρεσε και όλους όσοι το «παίζουν» αριστεροί, ενώ, ταυτόχρονα, αποδέχονται κάθε απαίτηση των εκπροσώπων των καπιταλιστών και των οπαδών της παγκοσμιοποίησης;
Τον Οκτώβριο του 2009, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ανέλαβε την εξουσία έπειτα από μια ταραχώδη περίοδο για την ελληνική οικονομία, η οποία οφειλόταν στον ωχαδερφισμό που επέδειξε η προηγούμενη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας.
Ο Κώστας Καραμανλής παραδόθηκε στον πολιτικό του αντίπαλο, καθώς δεν είχε το θάρρος και την τόλμη να αντιμετωπίσει την κάκιστη κατάσταση της οικονομίας.
Ο κ. Παπανδρέου είχε την ευκαιρία να γίνει «αυτοκράτορας», αλλά την απώλεσε, διότι πάνω απ’ όλα είναι αυτοκαταστροφικός και μη ικανός να αντιληφθεί τα θέματα της οικονομίας.
Αν και ήταν αυτοκτονία για την Κύπρο και το λαό της το φιλοτουρκικό Σχέδιο Ανάν, επέλεξε να ικανοποιήσει τα... θελήματα του πλέον επικίνδυνου διδύμου στην πολιτική ιστορία της Αμερικής –Μπους και Τσέινι–, παρά να σταθεί στο πλευρό του ελληνισμού του νησιού. Υπό άλλες συνθήκες, θα έπρεπε όχι μόνο να μην γίνει πρωθυπουργός της Ελλάδας, αλλά να εγκαταλείψει διά παντός τη χώρα. Κι όμως, διεσώθη από το ναυάγιο του Σχεδίου Ανάν, με τη βοήθεια των Αμερικανών, για να ταλαιπωρήσει και την Ελλάδα τη διετία 2009-2011.
Πολλοί θα ισχυριστούν ότι βιαστήκαμε να κάνουμε το πολιτικό «μνημόσυνο» του Γιώργου Παπανδρέου.
Δεν έχουν δίκιο.
Ο πρώην πρωθυπουργός είναι από τους πολιτικούς που αγαπήθηκε μεν από το λαό, που είχε πληρώσει ακριβά την αναβλητικότητα του κ. Καραμανλή, αλλά και μισήθηκε εξίσου έντονα, όταν, χωρίς κανένα πρόγραμμα και σχέδιο, οδήγησε την Ελλάδα στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, έπειτα από εκείνο το θέατρο του παραλόγου στο Καστελόριζο, ένα νησί με τεράστια οικονομική και πολιτική σημασία, το οποίο δεν δέχτηκε καμία απολύτως βοήθεια από την κυβέρνησή του.
Αντίθετα, ήταν το «αγκάθι» που δεν επέτρεψε στον κ. Παπανδρέου να «τα βρει» με τον Ταγίπ Ερντογάν.
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ διέπραξε πολλά σφάλματα κατά τη διάρκεια της πολιτικής του καριέρας.
Τα δύο τελευταία χρόνια έκανε τα χειρότερα λάθη και είναι ευτύχημα το ότι βρέθηκαν άνθρωποι που έσωσαν την παρτίδα, διαφορετικά η διακυβέρνηση του κ. Παπανδρέου θα ήταν ακόμα πιο οδυνηρή για την Ελλάδα.
Ο πρώην πρωθυπουργός εμπιστεύτηκε ανώριμα παιδαρέλια, που παραμένουν στο Μέγαρο Μαξίμου και επί πρωθυπουργίας Λουκά Παπαδήμου, καθώς ο κ. Παπανδρέου ονειρεύεται επιστροφή στην ελληνική πολιτική σκηνή, λησμονώντας πως η προσφυγή στο μηχανισμό ΕΕ - ΔΝΤ - ΕΚΤ ήταν η χαριστική βολή για την Ελλάδα και την οικονομία της.
Αν ο κ. Παπανδρέου δεν είχε σοφιστεί το –εκ των υστέρων– δημοψήφισμα, η Ελλάδα και οι πολιτικοί της δεν θα βρίσκονταν υπό εκβιασμό και η δόση θα είχε εκτα μιευτεί στις 11 Νοεμβρίου...
Ως προς αυτό, δεν πρέπει να έχει κανείς την παραμικρή αμφιβολία.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα" στις 24/11/11
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου