Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2014

Η ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΑ(;) ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ...

Πώς οι φορολογούμενοι επιδοτούν τους... τουρίστες!...

Γράφει ο Μιχάλης Καϊταντζίδης 

Η μεγάλη αύξηση του αριθμού των τουριστών δεν σημαίνει πάντα και αντίστοιχη άνοδο εσόδων για την οικονομία και το δημόσιο. Τα κρυφά κόστη και πώς καλείται να τα καλύψει ο... φορολογούμενος. 

Θα πρέπει να το σκεφτούν πολύ καλά όσοι έχουν σκοπό να πανηγυρίσουν για το ρεκόρ των 20 και πλέον εκατομμυρίων τουριστών του 2014. Δεν είναι μόνο ότι οι κατά κεφαλήν δαπάνες είναι μειωμένες, σύμφωνα με τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος. Κατά την άποψή μας θα πρέπει επίσης να προβληματίσει σοβαρά και να ερευνηθεί η περίπτωση ο Έλληνας φορολογούμενος να επιδοτεί τον κάθε τουρίστα, ιδίως στις νησιωτικές περιοχές της χώρας.

Η πιθανότητα αυτή είναι πολύ ισχυρή. Η υπέρβαση ενός ορίου το οποίο μπορούν να αντέξουν οι κάθε είδους υποδομές (μεταφορές, ενέργεια, ύδρευση κ.λπ.) προκαλεί «αιχμές». Η ανάγκη κάλυψης των αιχμών όπως δείχνει η εμπειρία έχει τεράστιο κόστος το οποίο μεταφέρεται είτε εμμέσως στους φορολογούμενους, είτε άμεσα μέσω των τιμολογίων των ΔΕΚΟ.

Στην πρώτη περίπτωση, μέσω του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων και κοινοτικών κονδυλίων. Οι φορολογούμενοι δηλαδή καλούνται να καλύψουν τη χρηματοδότηση έργων υποδομής (λιμάνια, αεροδρόμια κ.λπ.), τα οποία θα πρέπει να ανταποκρίνονται σε μεγάλο αριθμό χρηστών. Μόνο που οι τελευταίοι κάνουν χρήση των υποδομών για μικρό διάστημα, μάξιμουμ δύο ή τρεις μήνες τον χρόνο, ενώ τους υπόλοιπους παραμένει χωρίς έργο το μεγαλύτερο μέρος της δυναμικότητάς τους. Με τον τρόπο αυτό όμως δεσμεύονται κεφάλαια των οποίων η απόδοση είναι μικρή, ενώ θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν για άλλους σκοπούς.

Στη δεύτερη περίπτωση, ο φορολογούμενος καταναλωτής επιβαρύνεται με υψηλό κόστος τιμολογίων ΔΕΚΟ για ύδρευση ή ηλεκτρική ενέργεια. Πώς γίνεται αυτό; Είναι απλό. Αν για παράδειγμα σε ένα νησί, για έναν μήνα το χρόνο, ο πληθυσμός τριπλασιάζεται ή τετραπλασιάζεται, οι υποδομές ύδρευσης και ηλεκτροδότησης, δηλαδή αντλιοστάσια και δεξαμενές στην πρώτη περίπτωση, μονάδες ηλεκτροπαραγωγής και δίκτυα στη δεύτερη, θα πρέπει να έχουν ισχύ που να μπορεί να εξυπηρετήσει τον αριθμό των χρηστών όπως αυτός διαμορφώνεται τον έναν και μοναδικό μήνα.

Τους υπόλοιπους μήνες του χρόνου, η υπερβάλλουσα δυναμικότητα παραμένει αναξιοποίητη. Το κόστος της όμως σε δεσμευμένα κεφάλαια και σε συντήρηση πληρώνεται από τους σταθερούς χρήστες. Στην περίπτωση του ηλεκτρικού, η επιβάρυνση αυτή είναι απόλυτα διακριτή καθώς περιλαμβάνεται στις χρεώσεις για Υπηρεσίες Κοινής Ωφέλειας (ΥΚΩ). Δεν είναι όμως μόνο αυτό.

Ακόμη και για κάθε κιλοβατώρα που καταναλίσκει ο τουρίστας στο νησί, επιδοτείται από το σύνολο των καταναλωτών μέσω των ΥΚΩ, αφού το κόστος της κιλοβατώρας είναι πολλαπλάσιο στο νησί λόγω χρήσης πετρελαίου, ενώ το κατάλυμα που τον φιλοξενεί, τιμολογείται με το κανονικό τιμολόγιο.

Αρκεί να αναφέρουμε, για τον ηλεκτρισμό τουλάχιστον, όπου ρυθμιστικά έχει επιβληθεί μεγαλύτερη διαφάνεια, στα περισσότερα νησιά η εγκατεστημένη ισχύς σε μονάδες ηλεκτροπαραγωγής είναι από διπλάσια έως εξαπλάσια της ισχύος που είναι αναγκαία για την κάλυψη της ζήτησης τους 9-10 μήνες του χρόνου. Όλες δηλαδή οι επενδύσεις αξίας πολλών εκατοντάδων εκατομμυρίων (αν υπολογιστούν σε όλα τα νησιά), που αποτελούν την υπερβάλλουσα ισχύ για την κάλυψη αποκλειστικά των αιχμών λόγω τουρισμού, παραμένουν ανεκμετάλλευτες για τους μήνες μη αιχμής. Μόνο που το κόστος αυτής της υπερβάλλουσας ισχύος το επιβαρύνεται το σύνολο των καταναλωτών της χώρας μέσω των ΥΚΩ, ή μέσω των τιμολογίων ύδρευσης.

Το πώς δημιουργούνται οι αιχμές φαίνεται από την πρόοδο του ρυθμού αφίξεων τουριστών, καθώς το μέγιστο ποσοστό αφορά τους τρεις καλοκαιρινούς μήνες. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος, από τα 15,5 εκατομμύρια τουρίστες το 2012 και τα 17,9 εκατομμύρια το 2013, το 69% και το 69,7% αντιστοίχως επισκέφθηκαν τη χώρα τους μήνες Ιούνιο – Σεπτέμβριο. Ενώ τους τρεις θερινούς μήνες Ιούνιο - Αύγουστο, η χώρα υποδέχτηκε πάνω από το 50% του συνολικού αριθμού τουριστών (52,7% και 53,14% αντιστοίχως).

Από τα παραπάνω στοιχεία και μόνο, μπορεί κανείς να κατανοήσει τις επιβαρύνσεις που προκαλεί στο σύνολο η χρονική κατανομή του τουριστικού ρεύματος, αλλά και το πόσο πιο αποδοτικά θα λειτουργούσε για το σύνολο της οικονομίας μια επέκταση της τουριστικής περιόδου κατά 2-3 μήνες.

Παρ' όλα αυτά, τα πράγματα θα μπορούσαν να έρθουν σε μια ισορροπία, αν, για παράδειγμα, το τουριστικό ρεύμα δημιουργούσε έσοδα ανάλογα με τον αριθμό των επισκεπτών της χώρας. Δυστυχώς όμως η εμπειρία δείχνει ότι στις τουριστικές περιοχές η φοροδιαφυγή οργιάζει, το δημόσιο αδυνατεί να εισπράξει τον αναλογούντα ΦΠΑ και φόρο εισοδήματος, ενώ οι εργαζόμενοι στον τουριστικό τομέα, στο μεγαλύτερο ποσοστό τους μετά τη λήξη της σεζόν εισπράττουν επιδόματα ανεργίας κ.λπ. Το χειρότερο, πάντως, είναι ότι το 2014 για παράδειγμα που θα καταγραφεί ρεκόρ στην τουριστική κίνηση, το ποσοστό αύξησης στον αριθμό των εισερχόμενων τουριστών δεν αντιστοιχεί σε ποσοστό αύξησης εσόδων.

Σύμφωνα και πάλι με τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος, το επτάμηνο του 2014, ο αριθμός των τουριστών αυξήθηκε κατά 20,8% σε σχέση με το επτάμηνο του 2013, ενώ μόνο τον Ιούλιο η αύξηση έφτασε το 29,4%. Ωστόσο οι εισπράξεις αυξήθηκαν κατά 13,8%, ενώ τον Ιούλιο που έχουμε και την τεράστια άνοδο στον εισερχόμενο τουρισμό, οι εισπράξεις είναι αυξημένες μόλις 14,4%. Αντιστοίχως το επτάμηνο καταγράφεται και μείωση της τάξης του 5,6% στις κατά κεφαλήν δαπάνες τουριστών ανά ταξίδι, που ανέρχονται σε 616,8 ευρώ.

Καταληκτικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι τουριστικό ρεύμα με τη δομή που εμφανίζεται φέτος και την ισχνή αγοραστική δύναμη, όταν συνδυάζεται με προβληματικούς μηχανισμούς ανάκτησης εσόδων εκ μέρους του δημοσίου, δεν παράγει αυτό που όλοι περιμένουν για την κοινωνία και την οικονομία.

ΠΗΓΗ  euro2day.gr  


ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :
Χρόνια τώρα προσπαθώ να κάνω κάποιους τοπικούς φορείς να καταλάβουν ότι ο τουρισμός δεν μετριέται μόνο με τις αφίξεις, καθώς και ότι τα έσοδά του δεν είναι "καθαρά" αλλά κρύβουν πολλά κρυφά κόστη.
Άδικος κόπος...
Μάλιστα στο "κόστος" του τουρισμού εγώ δεν βάζω μόνο τα έξοδα ύδρευσης και ηλεκτρισμού, αλλά και πολλά άλλα όπως λιμάνια, αεροδρόμια, δρόμους και γενικά τις υποδομές που χρησιμοποιούνται από τους τουρίστες κάθε τόπου.
Έχω βαρεθεί να προσπαθώ να εξηγήσω ότι 100 κλίνες Γ' κατηγορίας χρειάζονται υποδομές και υπηρεσίες για 100 άτομα, ενώ τα έσοδά τους μπορούν να προέλθουν (ίσως και περισσότερα!) από τις μισές κλίνες Α' κατηγορίας και υποδομές και υπηρεσίες για 50 άτομα!
Κι όμως...
Συνεχίζουν ΟΛΕΣ οι κυβερνήσεις να επιδοτούν μικρά και πολύ μικρά καταλύματα ανεξαρτήτως κατηγορίας και το κάθε "κοτέτσι" έχει γίνει "ξενοδοχείο"!
Κάθε σοβαρό κράτος που σέβεται τους τουρίστες, αλλά -κυρίως- τους πολίτες του, κάνει μελέτες πριν ανοίξει διάπλατα τις πόρτες στους επισκέπτες.
Καταρτίζει χάρτες με τις υπάρχουσες υποδομές του και, πρώτα μοιράζει  σε κάθε τόπο όσους μπορούν να υποστηρίξουν και μετά ΟΡΓΑΝΩΝΕΙ που και πως θα δοθεί περισσότερη βοήθεια ώστε να μαζέψουν περισσότερους τουρίστες με μοναδικό σκεπτικό να μπορούν να καλύψουν τα έξοδα που απαιτούνται.
Λυπάμαι αλλά ΚΑΙ στον τουρισμό (που μπορεί να προσφέρει πολλά στην οικονομία της χώρας!) έχουμε μία άναρχη "ανάπτυξη" πράγμα που τον καθιστά επιζήμιο...

Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2014

Η ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ...

Μη συγχέετε τον ΣΥΡΙΖΑ με την αριστερά...

Του Γιώργου Κράλογλου

Το ΚΚΕ δείχνει ότι μπορεί να «συμμαχήσει με τον διάβολο» αλλά όχι με τον ΣΥΡΙΖΑ. Καθηγητές του ΣΥΡΙΖΑ ωρύονται για την ανάγκη εκσυγχρονισμού του κράτους αλλά η Δούρου προστατεύει και απατεώνες με πλαστά πιστοποιητικά. Ο Τσίπρας κυνήγησε την προεδρία των ευρωαριστερών του ευρώ αλλά ο Λαφαζάνης βλέπει και δραχμή. Μήπως έχουν δίκιο όσοι επιμένουν να μην συγχέουμε τον ΣΥΡΙΖΑ με την αριστερά;

Μου το έγραψε στο χθεσινό μου σημείωμα και ο σχολιαστής yannis-v τα σχόλια του οποίου (όπως και πολλών άλλων) τα προσέχω με ιδιαίτερο ενδιαφέρον γιατί πάντα έχουν κάτι να πουν.

«Μην συγχέεται τον ΣΥΡΙΖΑ με την αριστερά» μου έγραψε και μου έφερε στο νου μια συζήτηση που είχα το 1981 με τον Μιχάλη Παπακωνσταντίνου (της τότε Ν.Δ) για το πόσο κομμουνιστές ή αριστεροί είναι οι «σύντροφοι» του ΠΑΣΟΚ και πόσο απέχουν από το ΚΚΕ.

Δεν κόμπιασε να μου απαντήσει «Το ΠΑΣΟΚ είναι μια πολιτική κατάσταση που θα γονατίσει την χώρα αλλά κάποια στιγμή θα τελειώσει. Αυτό που πρέπει να μας ανησυχεί είναι ο Πασοκισμός. Από τον Πασοκισμό δεν θα γλυτώσουμε ποτέ...» μου είπε ο Μιχάλης Παπακωνσταντίνου.

Εάν έχουμε να κάνουμε λοιπόν μόνο με το φαινόμενο συνέχισης του Πασοκισμού ως νοοτροπία ότι το κράτος είναι πηγή πλουτισμού με οποιονδήποτε τρόπο και οποιοδήποτε μέσο είναι λάθος να παραμερίσουμε την άποψη αυτών που επιμένουν ότι είναι άλλο πράγμα ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλο πράγμα η αριστερά.

Γιατί το ΠΑΣΟΚ και ο Πασοκισμός του 1981 είχε την άνεση του δώστα όλα αφού λεφτά υπήρχαν όπως υπήρχαν και επιχειρήσεις, επιχειρηματίες και τάξεις που έδιναν λεφτά. Εκτός δε αυτών είχαμε και την ΕΟΚ και τα εύκολα δανεικά.
Σήμερα για να ζήσει αυτό το κράτος και η αριστερή νοοτροπία του Πασοκισμού πρέπει να κλέβει ο ένας τον άλλον. Άλλος τρόπος δεν υπάρχει.

Και αυτό γίνεται.

Οι κρατικοδίαιτοι σε όλες τις μορφές και σε όλες τις σχέσεις, τις συναλλαγές και τις δράσεις με το κράτος συνεχίζουν να λυμαίνονται αυτά που κυβερνήσεις και κράτος «κλέβουν» από εμάς με μοναδική ληστρική φορολογική μέθοδο.

Οι φυσιολογικοί συνταξιούχοι που δούλεψαν την σύνταξή τους και όχι εκείνοι της «μαχανής» που κατασκεύασε ο δικομματισμός του ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. πληρώνουν τα σπασμένα του κράτους συντηρώντας τα παιδιά τους ενώ παραμένουν στο στόχαστρο αυτών που νομίζουν ότι λεφτά υπάρχουν και δεν έχουν φαγωθεί ακόμη από το κράτος...

Το ίδιο και οι μισθωτοί ,οι νέοι επιστήμονες, οι τεχνίτες και οι μάνατζερ που έχασαν την δουλειά τους στον ιδιωτικό τομέα και βρίσκουν κλειστές τις πόρτες στο κράτος γιατί η Δούρου και οι Δήμαρχοι του ΣΥΡΙΖΑ δηλώνουν ότι θα προστατεύσουν το δίκιο ακόμη και του απατεώνα πλαστογράφου που τον πληρώνουν οι φορολογούμενοι και οι Δημότες.

Οι εργαζόμενοι στα ελληνικά καράβια δεν ξέρουν αν θα έχουν αύριο δουλειά γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί πως οι εφοπλιστές κυρίως οφείλουν, ίσως όπως και εκείνοι του 1821…, να προσφέρουν τα καράβια τους στην κυβέρνηση για να ταΐσει τον κομματικό κρατικό στρατό.

Οι 700.000 άνεργοι νέοι από 18 μέχρι 24 ετών που δεν βρίσκουν δουλειά ακούνε τον ΣΥΡΙΖΑ να λέει ότι θα τους εξασφαλίσει μεροκάματο 750 ευρώ αλλά την δουλειά να την βρούνε μόνοι τους γιατί ως κυβέρνηση θα αφήσει τους φορολογικούς συντελεστές σε επίπεδο όμως που οι επιχειρήσεις κλείνουν αντί να ανοίγουν.

Οι εντός και εκτός Ελλάδος καταθέτες που μετράνε και την δραχμολαγνεία του ΣΥΡΙΖΑ ειδοποιούνται έμμεσα να μην φέρουν τα λεφτά τους μέχρι να ξεκαθαρίσει ο ΣΥΡΙΖΑ ποια νομισματική πολιτική θα ακολουθήσει.

Αυτή είναι η αριστερά που θέλει να κυβερνήσει;

Αν όλα αυτά λέγονται αριστερή πολιτική τότε πρέπει να τρίζουν τα κόκκαλα όλων εκείνων των αριστερών που έδωσαν την ζωή τους στην ιδέα και στον αγώνα. Αλλά μόνο εκείνων που δεν είναι ανάμεσα μας.

Γιατί αυτοί που είναι ανάμεσά μας θυμίζουν την γνωστή Πασοκική νοοτροπία του δικομματισμού της μεταπολίτευσης που οι ίδιοι την έχουν χαρακτηρίσει νοοτροπία του τσάμπα μάγκα και της αρπαχτής.

Γι΄ αυτό όσοι όλοι αυτοί που κουβαλάνε ακόμη την ίδια νοοτροπία μετακινούμενοι στον ΣΥΡΙΖΑ είναι πράγματι προς έλεγχο «φρονημάτων» για το τι πιστεύουν και σε τι αριστερό Θεό προσεύχονται.

Αυτοί δεν είναι αριστεροί και βεβαίως ούτε κομμουνιστές και πολύ ορθά τους αγνοεί το ΚΚΕ.

Αλλά εάν όντως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αυτό που λέμε αριστερά στην Ελλάδα και έχουν δίκιο όσοι επιμένουν ότι άλλο ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλο η αριστερά οφείλουμε να το πάρουμε από σήμερα απόφαση. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση θα γνωρίσουμε και άλλα χρώματα και άλλες εκδόσεις… αριστερών . Κοινό τους γνώρισμα όμως θα είναι τα χαρακτηριστικά της γενιάς του πασοκισμού . Επαγγελματίας αριστερός με μεταπτυχιακό στην «επανάσταση».
 
ΠΗΓΗ  capital.gr

Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2014

Δεν θα γίνει Μαυρογιαλούρος...

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Γράφει ο Στέφανος Κασιμάτης

Ο Αdρέας ο Loveρδος –το έχω πει και θα το επαναλάβω– είναι βασικά ένας γοητευτικός άνδρας, φανατικός ολυμπιακάκιας και φίλος του λαού γενικώς. Το ατυχές, ωστόσο, είναι ότι τυγχάνει και υπουργός Παιδείας. Η αναστάτωση που έχει προκαλέσει στον χώρο της ανωτάτης εκπαίδευσης, εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο χειρίσθηκε το ευαίσθητο θέμα των μετεγγραφών, τεκμηριώνει τον χαρακτηρισμό της υπουργίας του ως ατυχήματος. Να πάρουμε όμως την υπόθεση από την αρχή.

Το σύστημα των μετεγγραφών επανήλθε με νόμο που πέρασε από τη Βουλή ο προκάτοχός του στο υπουργείο Παιδείας, κατόπιν δικαστικής αποφάσεως, που έκρινε αντισυνταγματικές τις ρυθμίσεις για μια κατηγορία πολιτών (τρίτεκνοι, πολύτεκνοι, παιδιά μονογονεϊκών οικογενειών κ.λπ.), το σύνολο των οποίων αριθμεί τους 13.000 εισακτέους. Ομως ο Lοveρδος όφειλε (του το υπαγόρευε η φιλολαϊκή συνείδησή του...) να πλειοδοτήσει. Ετσι, με τροπολογία που εισήγαγε, θέσπισε το δικαίωμα της μετεγγραφής και για ένα επιπλέον ποσοστό 10% επί των 70.000 εισακτέων, με βάση οικονομικά κριτήρια (ετήσιο οικογενειακό εισόδημα 27.000 και κάτω), οπότε το σύνολο των δικαιούχων εκτοξεύθηκε στις 20.000.

Πώς θα αντιμετωπίσουν οι σχολές την πλημμυρίδα των μετεγγραφών που πρόκειται να τις πλήξει; Αυτό ποσώς απασχόλησε τον φίλο του λαού, διότι, εκτός από τα οικονομικά της Παιδείας, προφανώς δεν τον ενδιαφέρουν ούτε τα οργανωτικά της Παιδείας. Ομως το πρόβλημα του συνωστισμού θα είναι ζωτικής σημασίας ιδίως σε σχολές των θετικών επιστημών, όπου η διδασκαλία περιλαμβάνει και εργαστήρια. Πού θα χωρέσουν όλοι; Ο υπουργός δεν ξέρει. Βασίζεται όμως στην ικανότητά του να αυτοσχεδιάζει στα κουτουρού. Τις προάλλες, λ.χ., έλεγε σε συνομιλητές του ότι εξετάζει την εξής λύση για το πρόβλημα του συνωστισμού: να προηγούνται στα εργαστήρια όσοι πέρασαν στη σχολή αξιοκρατικά, βάσει της βαθμολογίας τους, και να έπονται οι προερχόμενοι εκ μετεγγραφής! (Στο σημείο αυτό, μένεις για λίγο άναυδος και, ύστερα, αναρωτιέσαι αν έχει και άλλο ξεφτέρι η μητέρα του σαν αυτόν...)

Αν ασχολούμαστε τώρα με τον απίθανο Lοveρδο και την αναστάτωση που προκάλεσε στα ΑΕΙ, είναι επειδή ο χειρισμός του συγκεκριμένου θέματος εκ μέρους του μας επιτρέπει να δούμε την πιο επιπόλαια εκδοχή του λαϊκισμού. Ο Lοveρδος πρώτα έκανε και μετά κάθισε να σκεφθεί τι έκανε. Πρώτα νομοθέτησε για να καταδείξει στο πανελλήνιο πόσο καλός άνθρωπος είναι και ύστερα άρχισε να σκέπτεται ποια μορφή θα έχει στην πράξη η καλοσύνη του. Ετσι, όμως, έπεσε στην παγίδα που έστησε ο ίδιος στον εαυτό του. Διότι το αποτέλεσμα της επιπολαιότητάς του ήταν ότι, προκειμένου να ικανοποιήσει τους λίγους που ευνοήθηκαν από την καλοσύνη του, δυσαρέστησε τους πολλούς που θα πληρώσουν το κόστος της. Απέδειξε τουλάχιστον ότι είναι γνήσιος αριστερός, με την έννοια ότι προέταξε τον βολονταρισμό του έναντι της πραγματικότητας. Ο Lοveρδος πρώτα νομοθετεί το απραγματοποίητο και έπειτα λέει για να δούμε τώρα πώς θα το κάνουμε πραγματικότητα. Ο άνθρωπος είναι εντελώς ΣΥΡΙΖΑ, με άλλα λόγια και, συνεπώς, είναι εντελώς ΠΑΣΟΚ.

Να του αναγνωρίσουμε, πάντως, μια σπάνια στιγμή αυτοκριτικής. Δήλωσε προχθές: «Εγώ δεν θα γίνω Μαυρογιαλούρος». Γενναία παραδοχή εκ μέρους του και του αξίζουν συγχαρητήρια, έστω και αν δεν κατάλαβε πλήρως τι είπε. Ναι, ποτέ δεν θα γίνει Μαυρογιαλούρος. Διότι ο φερώνυμος χαρακτήρας της υπέροχης ταινίας του Αλέκου Σακελλάριου, στο τέλος του έργου καταλαβαίνει τι έχει κάνει και μετανιώνει. Αν θυμάστε, στην τελευταία σκηνή της ταινίας, ο Κωνσταντάρας, που παίζει τον Μαυρογιαλούρο, αφού πρώτα συνετίζει τη βλαμμένη θυγατέρα του και την τρελοκαμπέρω γυναίκα του, αμέσως μετά κλείνει πίσω του τα παραθυρόφυλλα. Η ντροπή που νιώθει, δηλαδή, τον κάνει να αποσυρθεί από τον κόσμο. Ντροπές, τύψεις και λοιπές περιττές (και αστικές) πολυτέλειες ο Lοveρδος δε νομίζω να έχει. Είναι σοσιαλιστής και φίλος του λαού...
 

Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2014

Η ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ...

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι ήδη εδώ! Θεού επιτρέποντος!...

Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης

Τι θα γίνει αν έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία; Αν πιστέψουμε τον κ. Αθανασίου του Ομίλου Λάτση θα είναι μία κυβέρνηση σαν όλες τις άλλες. Για να μην έχετε κι απορίες γιατί δεν έγινε ο κακός χαμός με το αεροδρόμιο, όπως είχε γίνει με τον Βοτανικό. Οι διαχειριστές των fund στο Λονδίνο έχουν άλλη άποψη! Κυρίως όσοι έχουν "αγοράσει Ελλάδα". Δεν χρειάζεται πάντως να περιμένουμε να δούμε τι θα συμβεί. Συμβαίνει ήδη! Στην Περιφέρεια Αθηνών...

Η κυρία Δούρου έχει ήδη δείξει τα πρώτα δείγματα γραφής, σηκώνοντας την παντιέρα της επανάστασης κατά του μνημονίου. Κι έτσι δημιουργούν μέτωπο στον χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης αρνούμενοι στην πράξη να ελέγξουν τις συμβάσεις που μετατράπηκαν από ορισμένου σε αορίστου χρόνου. Να δουν αν υπάρχουν πλαστά πιστοποιητικά, αν όλα έχουν γίνει σύμφωνα με τον Νόμο. Επισήμως υποστηρίζουν ότι εναντιώνονται τις "στείρες λογικές αξιολογήσεων". Στην πράξη δεν θέλουν να διαταράξουν την σχέση τους με το εκλογικό τους σώμα.

Σε αυτό το σημείο θα πρέπει κάποιος να πει στην κυρία Δούρου ότι αν δεν είχαν γίνει ανάλογοι έλεγχοι στον τομέα της υγείας και των συντάξεων, θα υπήρχαν ακόμη και σήμερα ολόκληρα νησιά που οι "τυφλοί" θα ήταν πλειοψηφία έναντι των υπολοίπων. "Αόμματος", που έλεγε και ο Φωτόπουλος στην ταινία "η κάλπικη λίρα". Αν δεν γινόντουσαν έλεγχοι θα είχαμε χιλιάδες συμπατριώτες μας να ξεκοκαλίζουν στους καφενέδες τις κάλπικες συντάξεις τους. Τελικά, το κάλπικο "πουλάει"...

Η αριστερά μάς έχει δείξει δείγματα γραφής εδώ και χρόνια κι ας λένε ότι δεν έχουν κυβερνήσει. Λες και οι πρώην βουλευτές και στελέχη του ΠΑΣΟΚ που έσπευσαν να αλλάξουν σημαία δεν είχαν ποτέ τους κυβερνήσει. Λες και δεν ήταν η αριστερά που πολέμησε με λύσσα στο παρελθόν κάθε προσπάθεια αξιολόγησης στους χώρους εργασίας, στα πανεπιστήμια. Η κυρία Δούρου δεν κάνει κάτι διαφορετικό από αυτό που η ίδια και η σύντροφοί της έχουν ήδη κάνει εδώ και δεκαετίες.

Η κυρία Δούρου δεν βρίσκεται πολύ καιρό στην θέση της. Έχει ωστόσο καταφέρει να προκαλέσει αρκετό θόρυβο για τον τρόπο που αντιδρά. Ας πούμε στις ενοχλητικές ερωτήσεις των δημοσιογράφων. Μην πάει το μυαλό σας σε ερωτήσεις εχθρών του λαού, αλλά σε δημοσιογράφους ακόμη και φιλικών μέσων προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι χαρακτηριστικό το άρθρο του Γιώργου Καρελιά στο protagon.gr.Ούτε κι αυτό μας δημιουργεί έκπληξη. Η αριστερά δεν ήταν ποτέ δεκτική στην άλλη άποψη. Γιατί να γίνει στο μέλλον;

Αυτό που μας κάνει όμως εντύπωση είναι ότι η αριστερά γίνεται χριστιανική. Ο κ. Τσίπρας αφού επισκέφτηκε το Άγιο Όρος επισκέφτηκε και τον Πάπα Φραγκίσκο. Ξέραμε ότι υπάρχουν χριστιανοδημοκράτες. Τώρα θα πρέπει να μάθουμε και τους χριστιανοσοσιαλιστές. Κι εν πάση περιπτώσει, υποψιαζόμαστε ότι βρήκαμε ένα κοινό σημείο του Αντώνη Σαμαρά με τον Αλέξη Τσίπρα: Μιλούν και οι δύο με τον Θεό. Η διαφορά τους είναι ότι ο Αλέξης το ανακάλυψε μόλις τελευταία...
 
ΠΗΓΗ  capital.gr 
 
 
ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :
Προσωπικά έχω μία και μόνο απορία...
Πως η κυρία Δούρου θα απαιτήσει από τους πολίτες της περιφέρειάς της να σέβονται και να τηρούν τους νόμους και τις αποφάσεις της Περιφέρειας όταν η ίδια "επαναστατεί" και αρνείται να πράξει τον νόμιμο -και λογικό!- έλεγχο των υπαλλήλων της;

Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου 2014

Η ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ...

Τσιπρανόμικς: ένα επικίνδυνο μείγμα...

Του Κώστα Χριστίδη

Μία ιδιότυπη οικονομική λογική παρουσίασε ο κ.Τσίπρας στην ομιλία του στην ΔΕΘ και στην συνέντευξη που επακολούθησε. Βασικά χαρακτηριστικά της, ο ανόθευτος λαϊκισμός, η αλαζονική άγνοια, η εμβάθυνση και διεύρυνση του κρατισμού. Σταχυολογούμε και σχολιάζουμε μερικά κεντρικά σημεία:

Η απασχόληση, είπε, φέρνει την ανάπτυξη, όχι η ανάπτυξη την απασχόληση’’. Ίσως η άποψη αυτή να είναι σύμφωνη με την μαρξιστική θέση ότι η αξία κάθε πράγματος ισούται με την αξία της εργασίας που απαιτείται για την κατασκευή του. Παραγνωρίζει, πάντως, ότι δεν χρειαζόμαστε οποιαδήποτε μορφής απασχόληση, οποιεσδήποτε θέσεις εργασίας, αλλά παραγωγική απασχόληση και παραγωγικές νέες θέσεις εργασίας, θέσεις δηλ. που να δημιουργούν κάποια προστιθέμενη αξία στην κοινωνία. Αλλιώς, θα αρκούσε να βάζαμε – με δημόσια δαπάνη – τους μισούς ανθρώπους να ανοίγουν τρύπες στους δρόμους και τους άλλους μισούς να τις γεμίζουν.

Έτσι θα είχαμε ‘’απασχόληση’’, όμως, στην ουσία, απλώς θα ξοδεύαμε χρήματα (δικά μας ή δανεικά), που κάποια στιγμή θα τελείωναν. Ανάλογες περιπτώσεις μη παραγωγικών θέσεων εργασίας υπάρχουν όταν προσλαμβάνουμε υπεράριθμους δημόσιους υπαλλήλους, διατηρούμε κλειστά επαγγέλματα, επιβάλλουμε υψηλούς δασμούς σε εισαγόμενα είδη κλπ. Τί αντικείμενο θα έχουν άραγε οι 300.000 θέσεις εργασίας που εξήγγειλε ότι θα δημιουργήσει ο κ.Τσίπρας, διαθέτοντας 5 δις ευρώ (ήτοι, 16.670 ευρώ ανά θέση εργασίας);

Συναφώς, η αύξηση διά νόμου του κατώτατου μισθού στον ιδιωτικό τομέα, και, περισσότερο, η εξαγγελθείσα άμεση επαναφορά της μετενέργειας, των συλλογικών συμβάσεων και του Οργανισμού Μεσολάβησης Διαιτησίας, προκαλούν αύξηση του κόστους εργασίας. Είναι, επομένως, πιθανόν να οδηγήσουν σε κλείσιμο πολλές επιχειρήσεις που βρίσκονται σε οριακό σημείο και, ασφαλώς, θα αποτρέψουν (άγνωστο σε ποιόν βαθμό) νέες προσλήψεις ανέργων.

Γενικότερα, το κόστος εργασίας δεν είναι το πρωτεύον στις σημερινές συνθήκες, - η πολιτική αβεβαιότητα, η υπερ-φορολόγηση, η γραφειοκρατία, το κόστος ενέργειας, η έλλειψη ρευστότητας έχουν πιθανότατα μεγαλύτερη σημασία – ωστόσο ο μισθός πρέπει να ορίζεται από την σύμπτωση βουλήσεως ενός που προσφέρει μία θέση εργασίας και ενός άλλου διατεθειμένου να την αναλάβει, και όχι με νομοθετικές αποφάσεις (προς τα πάνω ή προς τα κάτω).

Περαιτέρω, ο κ.Τσίπρας εξήγγειλε ‘’μέτρα για την άμεση αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης’’, κοστολογούμενα από τον ίδιο σε 2 δις ευρώ, ποικίλες ‘’σεισάχθειες’’ δύσκολα εκτιμωμένου συνολικού κόστους, ρυθμίσεις οφειλών, άμεση αύξηση προγράμματος δημοσίων επενδύσεων ‘’τουλάχιστον κατά 4 δις ευρώ’’ και πολλά άλλα που θα θεσμοθετήσει άμεσα, μόλις αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας, καταργώντας μονομερώς μνημονιακές υποχρεώσεις.

Εάν οι εξαγγελίες αυτές δεν αποτελούν συνειδητές ψευδολογίες, συνιστούν κλασική περίπτωση wishful thinking. Ο κ.Τσίπρας, βεβαίως, δίνει θάρρος στον εαυτό του, ισχυριζόμενος ότι τις απόψεις του τις έθεσε υπόψη σημαινόντων προσώπων, περιλαμβανομένου του κ.Ντράγκι, και δεν τον διέκοψαν, ‘’δεν του είπαν να φύγει’’(!) Πριν, όμως, παρέλθουν 24 ώρες, από το περιβάλλον του κ.Ντράγκι δηλώθηκε το αυτονόητο, ότι το να ακούει κανείς απόψεις, σε μίαν ιδιωτική συνάντηση, δεν σημαίνει ότι αποδέχεται το περιεχόμενό τους.

Γενικότερα, η αντίληψη ότι σε μία χώρα όπως η Ελλάς, με περιορισμένη εσωτερική αγορά και μικρή παραγωγική βάση, μπορεί να υπάρξει επανεκκίνηση της οικονομίας με τόνωση της ενεργού ζήτησης των χαμηλότερων εισοδηματικά στρωμάτων, ‘’γιατί το επιπλέον εισόδημα αυτών θα κατευθυνθεί σε κατανάλωση’’, είναι καταφανώς εσφαλμένη.

Οι καταναλωτικές ανάγκες θα καλυφθούν εν πολλοίς από εισαγόμενα είδη, όπως ακριβώς συνέβαινε πριν από το 2010, με την δημιουργία δύο δυσθεώρητων ελλειμμάτων, του δημοσιονομικού και του εμπορικού ισοζυγίου. Ανάλογα προβλήματα, αν και σε μικρότερη έκταση, αντιμετωπίζει σήμερα η Γαλλία του Ολλάντ, παλαιότερα του Μιττεράν και η Ελλάδα του Ανδρέα Παπανδρέου, που όλοι αναγκάσθηκαν να εγκαταλείψουν άρδην τις σοσιαλιστικές δοξασίες τους ενώπιον της αδυσώπητης οικονομικής πραγματικότητας.

Ίσως η πιο επικίνδυνη εξαγγελία των Τσιπρανόμικς είναι η περί κρατικού ελέγχου του τραπεζικού συστήματος. Εάν αυτή υλοποιηθεί, οι κομισάριοι θα κατευθύνουν τις χρηματοδοτήσεις στους κομματικά αρεστούς. Είναι η ταχύτερη οδός για την θεμελίωση μίας σοβιετικού τύπου οικονομίας, πράγμα που αποτελεί ανομολόγητο όνειρο κάποιων από τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ.

Επομένως, δεν σας αρέσει τίποτε από όσα εξήγγειλε ο κ.Τσίπρας; Ένα σημείο, πράγματι, μας άρεσε. Είναι η μείωση των αντικειμενικών αξιών των ακινήτων κατά 30 – 35%. Κάτι που έπρεπε να έχει υλοποιήσει προ πολλού η κυβέρνηση. Κατά τα λοιπά, πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι στην οικονομία, όπως και στο ποινικό δίκαιο, πολλά εγκλήματα τελούνται όχι μόνο διά πράξεων αλλά και διά παραλείψεων. Από την μακρόσυρτη ομιλία του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ απουσιάζουν πλήρως έννοιες όπως, παραγωγή, ανταγωνιστικότητα, ιδιωτικές επενδύσεις, επιχειρηματικότητα, εξωστρέφεια, αξιοκρατία, περιστολή γραφειοκρατίας. Χωρίς μέριμνα για τα θέματα αυτά, κανένα ‘’σχέδιο’’ και καμία ‘’ανθρωπιστική βοήθεια’’ μπορούν να δημιουργήσουν πραγματικό πλούτο, διατηρήσιμη ανάπτυξη.

Ο Χάγιεκ είχε πει ότι ‘’ο περίεργος ρόλος των οικονομικών είναι να δείχνει στους ανθρώπους πόσο λίγα γνωρίζουν για αυτά, τα οποία φαντάζονται ότι μπορούν να σχεδιάσουν’’. Τα Τσιπρανόμικς, με βασικά συστατικά τον λαϊκισμό, την άγνοια και τον κρατισμό, αποτελούν ένα επικίνδυνο μείγμα.
 
ΠΗΓΗ  EBR

Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2014

Η ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ...

Ο Τσίπρας στο "Ζάππειο"!...

του Αιμίλιου ΠΕΡΔΙΚΑΡΗ

Ακούστηκαν πολλά και γράφτηκαν ακόμη περισσότερα για τις εξαγγελίες του Αλέξη Τσίπρα στη ΔΕΘ και το οικονομικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Στην πραγματικότητα, όμως, δεν γίναμε σοφότεροι. Και ας είμαστε ρεαλιστές: δεν θα περιμέναμε κάτι διαφορετικό από ένα κόμμα που είναι στην αντιπολίτευση και ταυτόχρονα στον προθάλαμο της εξουσίας, πέραν της παροχολογίας.

Οι υπόλοιπες συζητήσεις για το… νόμιμο και ηθικό των εξαγγελιών σε συνθήκες Μνημονίου και οικονομικής κρίσης είναι περί όνου σκιάς. Θα πρέπει να σταθούμε σε ένα και μόνο πράγμα: στο ότι εκείνο που έλειπε από τις εξαγγελίες Τσίπρα ήταν η εξειδίκευση.

Δεν ξέρω αν η κοστολόγηση των προτάσεών του φτάνει τα 17 δισ., όπως άκουσα κυβερνητικά στελέχη να λένε ή τα 11 δισ., όπως απαντά ο ΣΥΡΙΖΑ. Ξέρω, όμως, ότι ο πρόεδρός του δεν εξειδίκευσε τις προτάσεις του, ιδίως στο φορολογικό σύστημα. Και το χειρότερο είναι ότι δεν προτίθεται να το κάνει ούτε προεκλογικά – όποτε και αν γίνουν οι εκλογές – καθώς συνεργάτες του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ επαναλαμβάνουν ότι "δεν μπορούμε να γνωρίζουμε σε ποια κατάσταση θα παραλάβουμε το δημόσιο ταμείο".

Με άλλα λόγια, και ο ΣΥΡΙΖΑ καλύπτεται πίσω από τη θεωρία της "καμένης γης". Όμως, αυτά είναι πράγματα γνωστά. Πόσο πιο… καμένη μπορεί να είναι η γη μετά το Μνημόνιο και τις περικοπές μισθών και συντάξεων, την αύξηση φόρων, του κόστους ζωής και της ανεργίας; Ο πολίτης, όμως, δικαιούται και πρέπει να γνωρίζει επακριβώς τις προθέσεις καθενός "παίκτη" του πολιτικού σκηνικού.

Παράδειγμα: Διακηρύττει ο κ. Τσίπρας την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και την αντικατάστασή του από έναν φόρο μεγάλης περιουσίας. Ακίνητης περιουσίας μόνο; Διότι έχουμε ακούσει τον κ. Μηλιό να λέει ότι ο φόρος θα πρέπει να επιβληθεί στο σύνολο της περιουσίας, ήτοι καταθέσεις, χρεόγραφα, συμμετοχές σε εταιρείες, ακίνητα, αυτοκίνητα, τραπεζικές θυρίδες κτλ. Ή έχουμε ακούσει τον κ. Σταθάκη να μιλά μόνο για φόρο ακίνητης περιουσίας, με αφορολόγητο 200.000 ευρώ – όταν άλλα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μιλούν για "επαναφορά του προηγούμενου καθεστώτος" του ΦΜΑΠ, δηλαδή 400.000 ευρώ…

Άλλο παράδειγμα: Διακηρύττει ο κ. Τσίπρας την επαναφορά του αφορολόγητου για το εισόδημα στα 12.000 ευρώ. Με διατήρηση της έκπτωσης φόρου που ισχύει σήμερα (2.100 ευρώ για εισόδημα έως 21.000 ευρώ) ή όχι; Με διατήρηση των συντελεστών στο 22%, 32% και 42% ή αλλαγή τους; Με διατήρηση της έκτακτης εισφοράς αλληλεγγύης και του τέλους επιτηδεύματος ή όχι;

Καλό είναι να μιλάμε με "ανοιχτά χαρτιά", για να γνωρίζουμε και εμείς, ως πολίτες, ποια λύση θα επιλέξουμε. Άλλωστε, ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει από μόνος του ότι κομίζει νέα ήθη στην πολιτική ζωή του τόπου, ένα από τα οποία είναι η διαύγεις των θέσεών του, κατηγορώντας παράλληλα τον πρωθυπουργό για τα "Ζάππεια".

Κι όμως, το ίδιο ακριβώς κάνει τώρα και αυτός. Το μόνο παρήγορο, είναι ότι αρχίζει έτσι να συμπεριφέρεται ως κόμμα εξουσίας και όχι ως περιθωριακή πολιτική δύναμη…
 
ΠΗΓΗ  ΕΜΕΑ
 
 
ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :
Με μεγάλη μου έκπληξη -λέμε τώρα...- άκουσα σήμερα τον κ Δραγασάκη να δηλώνει στον ΒΗΜΑ FM ότι τα ποσά είναι "κατ΄εκτίμησιν"!
Λυπάμαι αλλά το "κατ΄εκτίμησιν" σημαίνει και "λέω ότι θέλει να ακούσει ο κόσμος και βλέπουμε"!
Θεωρώ ότι αυτό το "φλου" που περνούσε παλαιότερα, ή η παροχολογία χωρίς εξειδίκευση όπως αναφέρεται στο παραπάνω κείμενο, δεν γίνονται πλέον δεκτά χωρίς σκέψη και προβληματισμό.
Πως αλλιώς μπορούν να αιτιολογηθούν τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ (σε δημοσκοπήσεις και στις ευρωεκλογές) τα οποία παραμένουν χαρακτηριστικά χαμηλά;
Αλλά ξέχασα...  είναι χαρούμενοι που στις τελευταίες δημοσκοπήσεις έχουν 2-3 μονάδες διαφορά από την κυβέρνηση που αυτοί χαρακτηρίζουν ως την χειρότερη που έχει περάσει ποτέ, την πιο ανάλγητη, την κυβέρνηση της φτώχειας, των πολιτικών/υποτακτικών, κλπ, κλπ, κλπ.
Σύντροφοι θα έπρεπε να είχατε "ποσοστά Σαντάμ" εάν ίσχυαν όλα αυτά και εάν ο κόσμος σας έπαιρνε στα σοβαρά!
(... και αν ήσασταν πιο σοβαροί μπορεί να είχε αναγκαστεί να "σοβαρευτεί" περισσότερο και η σημερινή κυβέρνηση!)

Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2014

Η ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ...

Ζητούνται πλούσιοι και κερδίζοντες... προς φορολόγηση...

Του Γιώργου Κράλογλου

Αυτό μας είπαν όλοι τους στην ΔΕΘ. Εμείς, το κράτος-πατερούλης, θα σας φροντίζουμε. Θα κανονίζουμε τι λεφτά πρέπει να σας δίνουν. Πότε πρέπει να δουλεύουν τα μαγαζιά. Τι δώρα δικαιούστε ως εργαζόμενοι και ως συνταξιούχοι. Τι νόμισμα θα έχετε. Εσείς θα περιμένετε να βρούμε τους πλούσιους και τους κερδίζοντες να τους τα πάρουμε. Αν όμως δεν τους βρούμε θα συνεχίσουμε να τα παίρνουμε από εσάς.

Εάν κάποιος κατάλαβε ότι (κυβέρνηση και αντιπολίτευση) μας είπαν κάτι διαφορετικό από όλα αυτά, στη ΔΕΘ, ας μας το αναλύσει να το εμπεδώσουμε και εμείς οι χαμηλής νοημοσύνης ιθαγενείς πολίτες της δύσμοιρης χώρας.

Αλλά πριν τα αναλύσει σε εμάς ας σπεύσει να τα πει στους μετανάστες που περιμένουν ουρά για μια θέση εκτός Ελλάδος και στους 1.500.000 άνεργους που περίμεναν στημένοι στις τηλεοράσεις τους να ακούσουν πόσες νέες θέσεις εργασίας θα φέρει η ανάπτυξη… και πότε θα πιάσουν δουλειά από αυτές που υπόσχεται η ανάπτυξη…

Όταν τελειώσει με τους άνεργους και τους μετανάστες που αυξάνονται κατά 65.000 μέσα στο 2014 ας τρέξει να προλάβει και τους 60.000 επιχειρηματίες που ετοιμάζουν λουκέτα μέχρι το τέλος του χρόνου γιατί είναι αδύνατον να τα βγάλουν πέρα με χρέη και κυρίως με τα πρόστιμα.

Αυτός δε που κατάλαβε όσα μας είπαν ας τρέξει να αναφωνήσει και το «νενικήκαμεν» στους εργαζόμενους, αφού με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ο κατώτατος μισθός θα γυρίσει στα 751 ευρώ.

Ας φροντίσει όμως ( για να γλιτώσει τις σφαλιάρες) να το σκάσει πριν τον ρωτήσουν αν υπάρχουν ή αν θα υπάρξουν αφεντικά που θα δώσουν αυτά τα λεφτά σε εργαζόμενο επειδή θα είναι «παραγγελιά» της κυβέρνησης Τσίπρα.

Γιατί ωραία όλα αυτά όταν ζεις σε μια χώρα που ο ιδιωτικός τομέας έχει την δυνατότητα να κερδίσει, να κάνει επενδύσεις, να ξανακερδίσει και τότε να έρθει το κράτος να του πει δώσε κάτι παραπάνω από τα κέρδη σου.

Είναι ωραία να τα λες σε μια χώρα που βάζει κανόνες λειτουργίας της οικονομίας και τους τηρεί.

Σε μια χώρα με σταθερή φορολογική πολιτική και σταθερούς φορολογικούς συντελεστές και ορίζοντες όπου το κράτος δεν παριστάνει τον επιχειρηματία.

Γίνεσαι όμως το ολιγότερο γελοίος όταν τα λες στην Ελλάδα όπου το κράτος-πατερούλης δίνει λογαριασμό στις στρατιές αυτών που το υπηρετούν, ενώ ο ιδιώτης θεωρείται παράσιτο που για να γίνει νοματαίος… οφείλει να ξεπατώνεται στους φόρους για να συντηρηθεί το κράτος και τα εξωφρενικά χρέη που δημιούργησε.

Ας δούμε όμως τώρα τι δεν μας είπαν, νομίζοντας ότι μιλάνε σε κρετίνους.

Η κυβέρνηση και ο κ. Σαμαράς δεν μας ξεκαθάρισαν ότι αφού μαλώσουν τους ανεγκέφαλους που έκαναν τον ΕΝΦΙΑ ρουλέτα …και όπου κάτσει μη μπίλια… τι πρέπει να περιμένουμε από το έκτρωμα αυτό ως φορολογία το 2015.

Ποιες θα είναι οι φοροελαφρύνσεις, ποιες θα είναι οι μειώσεις των συντελεστών φορολογίας στις επιχειρήσεις και τι βεβαιώνει ότι δεν θα καταργηθούν ώστε να ξέρουν οι επιχειρήσεις αν μπορούν να σχεδιάσουν δράσεις που έχουν στο συρτάρι τους.

Να απαντήσει με την σειρά του ο κ. Τσίπρας, ως υποψήφιος πρωθυπουργός, ποιος επιχειρηματίας θα δώσει τα 751 ευρώ κατώτατο μισθό όταν προειδοποίησε ήδη από την ΔΕΘ ότι δεν δέχεται μείωση των φορολογικών συντελεστών στις επιχειρήσεις και θα καταργήσει τις πιθανές μειώσεις που υπόσχεται να κάνει η σημερινή κυβέρνηση!

Και μέσα στο φορολογικό αλαλούμ που συνεχίζεται ποιους θεωρεί πλούσιους ο κ. Τσίπρας και που θα τους βρει για να τους πάρει φόρους μεγάλης περιουσίας, όταν με το κυνήγι του κέρδους (για να πληρωθούν υπεσχημένα στο κράτος) θα τον υποδεχθούν μόνο λουκέτα και άδεια σπίτια.

Άρα το κεντρικό συμπέρασμα από την ΔΕΘ είναι ότι μπαίνουν σε ένα νέο αγώνα δρόμου για πλούσιους, για κερδίζοντες, για ιδιοκτήτες που δεν πλήρωσαν μέχρι σήμερα και που θα αναγκαστούν να πληρώσουν γιατί κάτι θα αλλάξει στον τόπο.

Αυτό δε το κάτι, είναι το αριστερό του στοιχείο που νομίζουν (όπως νόμιζαν και με την «αλλαγή» του ΠΑΣΟΚ) πως θα λειτουργήσει, από μόνο του, ως καταλύτης των αδικιών και της διαφθοράς στην Ελλάδα της αρπαχτής, επειδή η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα δηλώνει «είμαστε αριστεροί»…

Και επειδή όσοι δηλώνουν αριστεροί, νομίζουν ότι ξεχάστηκαν οι επίσης αριστεροί «επαναστάτες» που εξαργύρωσαν «αγώνες» (ΠΑΚ, Νομικές, Πολυτεχνεία, Εξάρχεια) με θέσεις σε κυβερνήσεις, σε ΔΕΚΟ και στην Ευρώπη, για να μην ξέρουν σήμερα τι να κάνουν τα λεφτά και τα ακίνητά τους σε νησιά και σε προάστια που ο λαός δεν έχει να πληρώσει ούτε την πορτοκαλάδα στα καφενεία τους. Νομίζουν ότι θα ξεχάσουν τους συντρόφους σαν τον «επαναστάτη» Άκη που αν μπορούσε θα έμενε και μέσα στην Ακρόπολη.

ΠΗΓΗ  capital.gr 


ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :
Δεν ξέρω για εσάς αλλά εγώ αισθανόμουν ότι οι πολιτικοί αρχηγοί -και ειδικά ο Αλέξης- εμένα κοιτούσαν όταν περιέγραφαν πως θα βρουν ζεστό χρήμα.
Με κοιτούσαν στα μάτια!
Γιατί είχα την "ατυχία" να έχω προγόνους που θεωρούσαν λογική αποταμίευση να τοποθετούν τα χρήματά τους σε ακίνητα...
Γιατί είχα την "ατυχία" να στραβωθώ και να επιλέξω -ναι, ναι, εθελοντικά!- να εργάζομαι στον ιδιωτικό τομέα και μάλιστα ως αυτοαπασχολούμενη...
Γιατί είχα την "ατυχία" να μεγαλώσω σε μία οικογένεια με αξίες και αρχές η οποία ουδέποτε έκρυψε έστω και ένα ευρώ ή έστω και ένα τετραγωνικό από την εφορία...
Άντε όμως τώρα να τους εξηγήσω ότι άλλο "έχων" και άλλο "κατέχων"!
Γι΄αυτό σας λέω...
Εμένα κοιτούσε ο Αλέξης όταν έλεγε για τον "πλούτο" και την "μεγάλη ακίνητη περιουσία"...  στα μάτια!

Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2014

Η ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ...

Κλείστε τα πάντα...

Του Σταμάτη Ζαχαρού
Ουδείς, προφανώς, μπορεί να αμφισβητήσει τη νομική αυθεντία του ανώτατου δικαστηρίου της χώρας. Δικαιούται ωστόσο να εκφράσει εύλογα ερωτήματα που γεννώνται σχετικά με τις αποφάσεις του, ιδίως όταν εμπίπτουν στα πλαίσια της κοινής λογικής. Η απόφαση του ΣτΕ να αναστείλει την προηγούμενη απόφαση του υπουργείου Ανάπτυξης για πιλοτική λειτουργία των καταστημάτων όλες τις Κυριακές του χρόνου, αφήνει αναπάντητα διάφορα ερωτήματα στο μυαλό των πολιτών.
Το σκεπτικό της απόφασης βασίζεται σε δύο επιχειρήματα που εξαρχής είχαν διατυπωθεί από τους πολέμιους της συγκεκριμένης πολιτικής. Τα επιχειρήματα αφορούν στην «ανεπανόρθωτη οικονομική βλάβη» και την «αυτονοήτως δυσεπανόρθωτη ηθική βλάβη» που προκύπτει από τη λειτουργία των καταστημάτων για καταστηματάρχες, εμπόρους και υπαλλήλους.
Όταν όμως το σημαντικότερο δικαστήριο της χώρας λαμβάνει μια τέτοια απόφαση, εκτός του ότι θα πρέπει να γίνεται σεβαστή απ’ όλους, δημιουργεί ταυτόχρονα ένα ισχυρό δεδικασμένο, που μπορεί με τη σειρά του να δημιουργήσει ένα σωρό παρενέργειες. Με δεδομένο ότι αρκετά καταστήματα παραμένουν ανοιχτά την Κυριακή (ανθοπωλεία, καφετέριες, εστιατόρια αλλά και όλα τα καταστήματα σε τουριστικές περιοχές) μπορεί να προσφύγει κάποιος ζητώντας να απαγορευθεί η λειτουργία και σε όσα καταστήματα ήταν μέχρι τώρα ανοιχτά.
Γιατί δηλαδή δεν δημιουργείται βλάβη –οικονομική και ηθική- στους ιδιοκτήτες και τους εργαζόμενους στα καταστήματα που λειτουργούν ήδη τις Κυριακές; Ποιο είναι το κριτήριο που διακρίνει τον ιδιοκτήτη ή τον εργαζόμενο που υπόκειται τη βλάβη από αυτόν που δεν πλήττεται; Μήπως το είδος της επιχείρησης και η γεωγραφική θέση του; Προφανώς και αυτοί οι συμπολίτες μας θέλουν να απολαμβάνουν χρόνο με τις οικογένειές τους όπως και κάθε άλλος. Όσο για τον εκκλησιασμό; Πέραν όλων των άλλων, το ωράριο είχε καθοριστεί έτσι ώστε τα καταστήματα να ανοίγουν μετά το πέρας της λειτουργίας.
Λογικά, όποιος προσφύγει θα πρέπει να δικαιωθεί και τότε μία ημέρα την εβδομάδα η πόλη θα κατεβάζει ρολά, ενώ χειρότερη εξέλιξη θα είναι η υλοποίηση της απόφασης στη Σαντορίνη ή τη Μύκονο… Το Δικαστήριο εξαιρεί βεβαίως τις τουριστικές περιοχές, αλλά εκεί τα όρια είναι δυσδιάκριτα. Εκτός και αν το ΣτΕ θεωρεί δεδομένο ότι το κέντρο της Αθήνας ή της Θεσσαλονίκης δεν είναι τουριστικές περιοχές. Οι τουριστικοί παράγοντες πάντως έχουν άλλη άποψη και η εθνική στρατηγική για τον τουρισμό αποβλέπει στην ανάδειξη της Πρωτεύουσας και άλλων πόλεων ως διεθνείς τουριστικούς προορισμούς.
Παράδοξο είναι επίσης το γεγονός ότι θέτει και μία ακόμη διάκριση με βάση τα τετραγωνικά! Προφανώς δεν θεωρεί ότι το μεγαλύτερο κατάστημα προκαλεί μεγαλύτερη βλάβη. Είναι πασιφανές ότι πρόκειται για ένα μέτρο προστασίας προς τους μικροκαταστηματάρχες. Μπορεί λοιπόν στο μέλλον με βάση αυτό το διαχωρισμό να δούμε και άλλες μορφές η χρονική επέκταση του προστατευτισμού.
Η απόφαση του ΥΠΑΝ ήταν πιλοτική και θα ίσχυε μέχρι τον προσεχή Μάιο. Ο χρόνος θα ήταν επαρκής για να υπάρξει μια ασφαλής εκτίμηση για τα αποτελέσματα. Το ΣΤΕ αποφάσισε να διακόψει το «τεστ» θεωρώντας ότι σ’ αυτό το διάστημα οι ιδιοκτήτες και οι υπάλληλοι θα πάθαιναν ανεπανόρθωτη οικονομική ζημιά ενώ θα διαταρασσόταν η οικογενειακή τους γαλήνη. Φυσικά θα επηρεαζόταν σημαντικά και η πίστη τους. Προσοχή, βλάβη θα πάθαιναν μόνο οι επιχειρηματίες και οι εργαζόμενοι που μέχρι σήμερα δεν δούλευαν τις Κυριακές. Οι υπόλοιποι μάλλον έχουν πάθει ανοσία. 
Μέχρι τώρα πάντως, η γενική εικόνα της extra λειτουργίας δείχνει να γίνεται αποδεκτή με θέρμη. Τόσο από τους επιχειρηματίες όσο και από τους καταναλωτές. Οι συνδικαλιστικοί φορείς φυσικά αντιδρούν αλλά οι εικόνες των κατάμεστων αγορών τόσο τις Κυριακές όσο και κατά τις «λευκές νύχτες» δημιουργούν ένα οξύμωρο.
Είναι φυσικό σχεδόν σε κάθε κοινωνία να υπάρχουν σφοδρές αντιδράσεις ενάντια σε κάθε μεταρρύθμιση. Πολλοί είναι αυτοί που ξεβολεύονται και προφανώς επιχειρούν με λύσσα να αποτρέψουν τις αλλαγές. Το δικαστήριο προφανώς οφείλει να ακούσει τις αιτιάσεις αυτών που θεωρούν ότι πλήττονται με ιδιαίτερη ζέση. Οφείλει επίσης να αφουγκράζεται τις αλλαγές των καιρών αλλά και να αιτιολογεί επαρκώς τις –ούτως ή άλλως σεβαστές- αποφάσεις του, ιδίως όταν φαίνεται να είναι ενάντια στις επιθυμίες της κοινωνίας.

ΠΗΓΗ capital.gr

ΓΕΡΑΣΑΜΕ;...

Γράφει ο Φώτης Γεωργελές

Γιατί η σοσιαλδημοκρατία έχει πρόβλημα; Γιατί η Ευρώπη έχει πρόβλημα. Στην πραγματικότητα και οι δυο μεγάλες πολιτικές οικογένειες, κεντροδεξιά και κεντροαριστερά, έχουν πρόβλημα. Αν η Λεπέν είναι πρώτη δύναμη στη Γαλλία, δεν είναι ήττα του Ολάντ αλλά της κεντροδεξιάς. Η Ευρώπη έχει μεγάλο πρόβλημα. Η «γηραιά ήπειρος» είναι πια πραγματικά γερασμένη, όλο και λιγότεροι άνθρωποι δουλεύουν, όλο και περισσότεροι ανήκουν στην τρίτη ηλικία. Η Ευρώπη αυτή την εποχή, μπερδεμένη, ζαλισμένη, δείχνει να μην έχει το δυναμισμό να αντιδράσει. Επειδή ζούμε τώρα τις πρώτες δεκαετίες μιας νέας ιστορικής περιόδου είναι δύσκολο να δούμε όλη την εικόνα, να αντιληφθούμε τι συμβαίνει, όμως οι εξελίξεις είναι ραγδαίες, η θριαμβεύτρια της βιομηχανικής επανάστασης Δύση χάνει συνεχώς έδαφος. Κάποτε η Ευρώπη δημιουργούσε το μεγαλύτερο όγκο της παγκόσμιας παραγωγής, σήμερα βλέπει το ποσοστό της να πέφτει συνεχώς, σε λίγα μόλις χρόνια θα φτάσει στο 17%. Μια νησίδα, το 7% του παγκόσμιου πληθυσμού, συγχρόνως, καταναλώνει το 50% των παγκόσμιων κοινωνικών δαπανών. Η πραγματικότητα είναι αμείλικτη, η ευρωπαϊκή παραγωγή δεν μπορεί πια να υποστηρίξει το ευρωπαϊκό μοντέλο κοινωνικής πρόνοιας και δικαιωμάτων που ξέρουμε. Η επανάσταση της πληροφορικής και η παγκοσμιοποίηση τα άλλαξε όλα. Ο πλούτος μεταφέρεται ανατολικά.

Η Ευρώπη, αν δεν θέλει να αποσυρθεί στο περιθώριο και να παρακμάσει ήσυχα στην καλύτερη περίπτωση ή βίαια και ανορθολογικά στη χειρότερη, πρέπει να αντιδράσει. Να κάνει ό,τι κάνει κάθε οικονομική μονάδα, νοικοκυριό ή επιχείρηση. Να μειώσει τα έξοδα, τα κόστη και να αυξήσει τα έσοδα, την παραγωγή. Μπορούν να περικοπούν οι καταναλωτικές σπατάλες αλλά να διατηρηθεί το ευρωπαϊκό κοινωνικό κράτος; Μπορεί να δοθεί πάλι προτεραιότητα στην εργασία, σε μια καινούργια παραγωγή, και όχι στα μέχρι τώρα έσοδα και προνόμια; Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Γιατί κάθε ηλικιωμένος οργανισμός είναι στραμμένος στο παρελθόν, δυσκολεύεται να προσαρμοστεί, προσπαθεί τυφλά να προστατεύσει τα κεκτημένα έστω κι αν αυτό είναι αδύνατο.

Όπως σε κάθε γερασμένο οργανισμό, όλα σιγά-σιγά εκφυλίζονται και από θετικά μετατρέπονται στο αρνητικό τους. Η ελεύθερη οικονομία οδηγήθηκε στην απορρύθμιση της αγοράς. Από την άλλη, το κράτος της κοινωνικής πρόνοιας συχνά καταλήγει κρατική γραφειοκρατία. Η εργασία υποχώρησε έναντι των προσόδων. Η Ευρώπη έχει να αντιμετωπίσει «δεξιά» και «αριστερά» προβλήματα και ίσως η δικαιοσύνη επιβάλλει η κάθε πολιτική οικογένεια να λύσει τα «δικά της». Η Ευρώπη δείχνει ότι σιγά-σιγά αντιλαμβάνεται το πρόβλημα, κυρίως η Γερμανία. Προσπαθεί να καταργήσει την αδιαφάνεια των παγκόσμιων θησαυροφυλακίων, τους λογαριασμούς της Ελβετίας. Να ελέγχει τους φορολογικούς παραδείσους, Κύπρους και Λουξεμβούργα. Προσπαθεί να αντιμετωπίσει τη φοροαποφυγή των διαφόρων Google, των οικονομικών γιγάντων που φοροαποφεύγουν αλλάζοντας συνεχώς έδρα. Κυρίως όμως να στρέψει το εκκρεμές από την οικονομία-καζίνο των άυλων τίτλων, των περίπλοκων ομολόγων, των προϊόντων που αποφέρουν χρήμα στο χρήμα, στην οικονομία της παραγωγής, στη βιομηχανία, τα προϊόντα. Η Αμερική αφήνει τη Λίμαν Μπράδερς να χρεοκοπήσει και σώζει με κάθε θυσία την αυτοκινητοβιομηχανία. Το έργο είναι δύσκολο, τα συμφέροντα τεράστια, τα βήματα είναι αργά, ένα μπρος δυο πίσω. Αλλά η Δύση δεν μπορεί να ορθοποδήσει αν ο πραγματικά μεγάλος πλούτος μείνει στο απυρόβλητο.

Η σοσιαλδημοκρατία ήταν ο μεγάλος νικητής του 20ού αιώνα, αυτός που, εν πολλοίς, δημιούργησε τη μεταπολεμική Ευρώπη των κοινωνικών δαπανών και του κράτους πρόνοιας. Αντιλήφθηκε εγκαίρως ότι το μοντέλο της κρατικής οικονομίας που διευθύνεται από κομματικά στελέχη δεν είναι μόνο αντιπαραγωγικό, αλλά και πιο διεφθαρμένο, άδικο, ταξικό και εντέλει ανελεύθερο. Όμως η Ευρώπη της σοσιαλδημοκρατίας γέρασε. Οι κοινωνικές δομές έγιναν κρατική γραφειοκρατία. Η ισότητα των ευκαιριών μετατράπηκε στην κυριαρχία της μετριοκρατίας. Οι αμοιβές έγιναν πρόσοδοι εγγυημένες από τα κρατικά ταμεία. Κοινωνικές ομάδες μετατράπηκαν σε εισοδηματίες του δημοσίου. Συνδικαλιστές και πολιτικοί αυτονομήθηκαν, μετατράπηκαν σε αυτό που απέρριψαν, σε κομισάριους επάνω στη δημόσια περιουσία. Οι σοσιαλδημοκράτες είναι αντιμέτωποι με το δικό τους «λίπος», πρέπει να μειώσουν το κρατικό κόστος, την κομματική και κρατική γραφειοκρατία, την εμπλοκή της πολιτικής στην επιχειρηματικότητα. Δεν είναι τυχαίο που ένας σοσιαλδημοκράτης, ο Σρέντερ, πριν 20 χρόνια, όταν η Γερμανία είχε καταφύγει στο ΔΝΤ, ήταν αυτός που έβαλε μπρος ένα πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων, σκληρό αλλά σωτήριο, που έφερε τη χώρα του στην κορυφή της Ευρώπης.

Και δεν είναι τυχαίο που ο Ρέντσι σήμερα ζητάει μερικές δεκάδες δις για επενδύσεις αλλά υπόσχεται να τα βρει από αντίστοιχες μειώσεις στην κρατική γραφειοκρατία. Δεν γίνεται αλλιώς. Ότι μπορούν να διατηρηθούν τα πράγματα όπως ήταν, χωρίς να χάσει κανένας τίποτα, ότι οι ευνοημένοι της προηγούμενης περιόδου δεν θα πληρώσουν το λογαριασμό και συγχρόνως η Ευρώπη θα διατηρήσει το επίπεδο που είχε, είναι παραμύθια που λένε όσοι απλώς προσπαθούν να διατηρήσουν τη θέση τους αλώβητη. Η Ευρώπη χρειάζεται σκληρές και δίκαιες πολιτικές για να επιζήσει.

Είναι μισή αλήθεια ότι οι σημερινοί Ευρωπαίοι πολιτικοί είναι λίγοι, κατώτεροι των περιστάσεων. Δεν λένε την αλήθεια, αλλά και το ακροατήριό τους δεν θέλει να ακούσει την αλήθεια. Οι γερασμένες κοινωνίες δεν έχουν το δυναμισμό να αναλάβουν νέα ρίσκα, προτιμάνε να μάχονται για τα «κεκτημένα». Έστω κι αν αυτά είναι ανέφικτα. Γι’ αυτό γίνονται ξανά ελκυστικά τα δεξιά και αριστερά άκρα που το καθένα με τον τρόπο του υπόσχονται μια αδύνατη επιστροφή στον 20ό αιώνα. Όμως προοδευτική πολιτική στην Ελλάδα, στην Ευρώπη σήμερα, μπορεί να είναι μόνο η υπεράσπιση της εργασίας, όχι της αργομισθίας των κομματικών πελατών. Η υπεράσπιση της αξιοκρατίας, όχι της μετριοκρατίας που απεχθάνεται την αξιολόγηση. Η υπεράσπιση της δίκαιης φορολόγησης για όλους, όχι της φοροαπαλλαγής σε όσα κοινωνικά στρώματα έχουν μεγαλύτερη δύναμη. Η υπεράσπιση της γνώσης, όχι των κλειστών πανεπιστημίων. Οι δημόσιες επενδύσεις, όχι η περικοπή τους για να χρηματοδοτηθούν οι κομματικά ελεγχόμενες κρατικές επιχειρήσεις. Οι αξιοπρεπείς συντάξεις, όχι οι περικοπές τους για να χρηματοδοτηθούν οι 50ρηδες συνταξιούχοι. Η δουλειά στα χωράφια, τις βιομηχανίες, τις επιχειρήσεις, όχι η μεταφορά του δημόσιου πλούτου μέσω προγραμμάτων και επιδοτήσεων στους κομματικούς συνεταιρισμούς και τις γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές ενώσεις.

Γιατί όλα αυτά οδήγησαν την Ελλάδα στη χρεοκοπία. Και την Ελλάδα της χρεοκοπίας την υπερασπίζεται ήδη το παρδαλό «αντιμνημονιακό μέτωπο» της Καθυστέρησης. Οι πολιτικές δυνάμεις της Ελλάδας, που ήταν ο πιο αδύναμος κρίκος, αλλά και ολόκληρης της Ευρώπης οφείλουν να μιλήσουν με ειλικρίνεια για την επόμενη Ευρώπη. Δεν είναι τυχαίο που ο μεγάλος ασθενής είναι τώρα η Γαλλία, μια πανίσχυρη αλλά στάσιμη τις τελευταίες δεκαετίες χώρα.

Το εγχείρημα δεν είναι καθόλου εύκολο, είναι δύσκολο και αντιδημοφιλές αντικειμενικά. Οι γερασμένες κοινωνίες δεν ενδιαφέρονται για το μέλλον. Κοιτάνε τα αμέσως επόμενα χρόνια και μετά ό,τι θέλει ας γίνει. Το ’χουν αυτό οι γέροι. Αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Κάποιος πρέπει σ’ αυτή τη χώρα, αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη, να μιλήσει για το μέλλον.
 
ΠΗΓΗ   athensvoice.gr

Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2014

Η ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ...

O Έλληνας που αγαπούσε το ΠΑΣΟΚ...

Γράφει ο Λεωνίδας Καστανάς

Ο Έλληνας αγάπησε παράφορα το ΠαΣοΚ. Ακόμα και αυτός που δεν το ψήφιζε το αγαπούσε. Ακόμα και αυτός που το μισούσε κατά βάθος το αγαπούσε. Γιατί ήταν large. Γιατί σκορπούσε χρήμα. Δεν προλάβαινε η αντιπολίτευση να διατυπώσει ένα οικονομικής φύσης αίτημα και το ΠαΣοκ το κάλυπτε στο διπλάσιο. Είτε με τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα, είτε με τις κοινοτικές επιδοτήσεις, τα πακέτα Ντελόρ, τα ΕΣΠΑ, τα δανεικά το ΠαΣοκ ταυτίστηκε στη συνείδηση του Έλληνα με το πολύ και αδούλευτο χρήμα. Χρήμα στις τσέπες των ανθρώπων να κάνουν τα γούστα τους, να το σκίσουν κατά το δοκούν, να το γλεντήσουν. Όσα χρόνια κρατούσε αυτό το πανηγύρι κανείς δεν χαλιότανε αν ανάμεσα στον πακτωλό έρεε και το μαύρο πολιτικό χρήμα. Όλοι έκαναν πως δεν έβλεπαν τον Άκη και τους εξοπλισμούς του, ακόμα και το σκάνδαλο Κοσκωτά ξεχάστηκε αμέσως. Κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, πονηροί εφοριακοί, συντεχνίες και συνεταιρισμοί, πλούσιοι αγρότες χωρίς παραγωγή, συνεχώς διογκούμενος δημόσιος τομέας, απίθανες ΣΔΙΤ, γιατροί και ΜΜΕ, χημικοί ολυμπιονίκες και βλαχοντίσκο σκυλάδες εισέπρατταν από παντού και απολάμβαναν. Κάποιοι και χωρίς να δουλεύουν.

Γιατί, ποια ανάπτυξη και ποια επιχειρηματικότητα, ποιες επενδύσεις και ποια παραγωγή. Αυτά θέλουν σχέδιο, γνώσεις και εργασία. Τριτογενής τομέας μόνο, να πουλάει ο ένας στον άλλο πανάκριβες υπηρεσίες και το κράτος πάντα εδώ δίπλα μας να καλύπτει όλα τα κενά. Τι θες δημόσιε υπάλληλε; Ένα εφάπαξ να προικίσω την κόρη μου. Πάρτο και ας μην αντιστοιχεί στις εισφορές σου. Τι θες ελεύθερε επαγγελματία; Να μην πληρώνω φόρους. Έγινε. Τι θες δικέ μας επιχειρηματία; Να είμαι προμηθευτής του δημοσίου και να χρεώνω το ένα άλλα δέκα. Βεβαίως. Τι θέλεις παιδί μου; Πτυχίο αααβάδιστα και θέση στο δημόσιο ή προστατευμένο επάγγελμα. Βεβαίως, το αξίζεις. Τι θέλεις φαρμακέμπορα και γιατρέμπορα; Ένα πάρτυ υγείας που να μην τελειώνει ποτέ. Στο έκανα ήδη. Τι θέλεις κατασκευαστή; Καμένα δάση που να γίνουν οικόπεδα. Μόλις σβήσουν οι φωτιές, ξεκίνα και μη ξεχάσεις έχουμε και παραλίες. Και πήγαινε λέγοντας το παραμύθι, μόνο που δεν ήταν παραμύθι ήταν πραγματικότητα.

Όταν ο κύριος Κώστας έβαλε τον ανατολίτη Έλληνα στην ΕΕ για μια στιγμή σκιάχτηκε διότι νόμισε πως θα τον αναγκάσει να γίνει Ευρωπαίος. Μόλις όμως κατάλαβε ότι έτσι έρχεται και νέο φθηνό δανεικό χρήμα σε περιβάλλον κυριλέ και δήθεν, «βρήκε ο γύφτος τη γενιά του» και απογειώθηκε. Όταν ο κύριος Κώστας κατάλαβε τα δύσκολα και του είπε, «πατριώτη πρέπει να μαζευτούμε», τον έκανε στην άκρη και φώναξε τον Κωστάκη. Ήταν τότε που ξαφνικά ανακάλυψε ότι ο κύριος Κώστας είχε και κάτι ποντικούς στην κουζίνα του και δεν ήταν σωστό. Γιατί ο Έλληνας μπορεί να είναι ότι είναι αλλά στα θέματα τιμιότητας δεν σηκώνει κουβέντα. Βάζει αμέσως κόκκινες γραμμές. Και ο Κωστάκης ΠαΣοΚ ήταν. Εξι χρονάκια του έδωσε και κατάλαβε κι αυτός και γούσταρε ο κόσμος που κουνούσε τα χέρια του ωραία και έφευγαν τα μύρια και οι διορισμοί σα νερό. Όταν είδε το κακό με βήμα γοργό να πλησιάζει την έκανε αβαβά και έδωσε τη σκυτάλη στο Γιώργο που είχε τη φαεινή ιδέα να δηλώσει ότι λεφτά υπάρχουν και φυσικά είναι δικά μας. Μόνο που το παραμύθι είχε πια τελειώσει. Όταν ο Γιώργος φώναξε το ΔΝΤ με τα μνημόνια, σε μια νύχτα έγινε από σωτήρας, ηλίθιος και προδότης και ο Έλληνας ανακάλυψε τον αριστερισμό, τον κομμουνισμό και το φασισμό.

Το παράφορα αγαπημένο ΠαΣοκ έγινε λαομίσητο και απαξιώθηκε. Όχι γιατί με την άφρονα πολιτική του διέλυσε τον παραγωγικό ιστό της χώρας, ερήμωσε την ύπαιθρο και χρέωσε πέντε γενιές, αλλά γιατί δεν είχε άλλο τσάμπα χρήμα να μοιράσει. Η ΝΔ που έκανε τα ίδια τη γλίτωσε. Δεν ήταν βλέπεις ακριβώς ΠαΣοκ, απλά το κοπιάριζε. Ο Έλληνας μίσησε αυτό που λάτρεψε και μετά βγήκε στους δρόμους ως αγανακτισμένος και ζητούσε κρεμάλες αλλά για λάθος λόγους. Και επειδή με κάτι έπρεπε να αντικαταστήσει το αντικείμενο του πόθου του βρήκε όποιους είχε εύκαιρους. Τι κι αν τους είχε για χρόνια απαξιωμένους. Του χάιδεψαν τ’ αυτιά με υποσχέσεις επιστροφής; Τους σήκωσε στα χέρια και τους ψήφισε. Και συνεχίζει να τους ψηφίζει. Δεν τους παντρεύτηκε γιατί δεν είναι σίγουρος, αλλά τους μπιζάρει και τους περιμένει στη γωνία.

Ο Έλληνας δεν θέλει να μετρήσει, να σχεδιάσει, να προχωρήσει. Ζούσε σε ένα διαρκές όνειρο ευμάρειας, τον ξύπνησαν βίαια αλλά θέλει να την ξαναπέσει. Και στο ΠαΣοκ ξαναγυρνά αν οι νέοι φίλοι του τον «προδώσουν». Γι αυτό και το ΠαΣοκ δεν τέλειωσε όπως πολλοί νομίζουν. Είναι εδώ και περιμένει. Θα είναι πάντοτε μια εφεδρεία στο κυνήγι του χρήματος. Η μεσαία τάξη χρειάζεται την ιδέα του, το άρωμά, τις θέσεις του. Ακόμα και σήμερα, μετά από πέντε χρόνια κρίσης, το χρήμα που έσπρωξε είναι αυτό που κρατά την κοινωνία όρθια και την παλεύει. Η μεσαία δεν το ξεχνά αυτό και ας το βρίζει. Στη χώρα του 25% ανεργία δε βρίσκεις Ελληνίδα να σου κρατήσει το παιδί ή να σου φροντίσει το γέρο. Το πνεύμα του ΠΑΣΟΚ θα είναι εδώ για πάντα. Που ξέρεις, μπορεί και το ίδιο να έχει δρόμο επιστροφής.
 

Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2014

ΣΥΡΙΖOnomics...

Γράφει η Γεωργία Πανοπούλου

Η Εθνική Συνομοσπονδία Ελληνικού Εμπορίου, διά στόματος του προέδρου της κ. Κορκίδη, υιοθετεί την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ μεικτά, ώστε να έχουν οι εργαζόμενοι διαθέσιμο εισόδημα να καταναλώσουν στις επιχειρήσεις που (υποτίθεται ότι;) εκπροσωπεί η ομοσπονδία. Και γιατί όχι 1751 ευρώ, για να ξοδεύουν ακόμα περισσότερα;

Ο θεσμοθετημένος κατώτατος μισθός είναι δεσμευτικός για όλες τις επιχειρήσεις, οι οποίες μπορούν μόνο να επιλέξουν αν θα δώσουν περισσότερα, όχι όμως και λιγότερα από όσα επιτάσσει ο νόμος. Επομένως, οι επιχειρήσεις θα επιβαρυνθούν ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ με ένα ΜΟΝΙΜΟ επί πλέον κόστος που δεν θα μπορούν νόμιμα να αποφύγουν.

Πρόκειται για την ίδια ομοσπονδία η οποία επί σειρά εβδομάδων ξιφουλκούσε εναντίον της ρύθμισης για το ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΟ άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές, με το επιχείρημα ότι δεν αντέχουν οι επιχειρήσεις το επιπλέον ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΟ κόστος που θα είχαν αν επέλεγαν να παραμείνουν ανοικτές.

Τότε ο κ. Κορκίδης και η ΕΣΕΕ έλεγαν ότι μόνο οι πολυεθνικές θα είχαν τη δυνατότητα να ανταποκριθούν στο επιπλέον προαιρετικό κόστος, σήμερα προτείνουν να επιβαρυνθούν όλες οι επιχειρήσεις με ένα επί πλέον υποχρεωτικό κόστος, και μάλιστα υψηλότερο. Η ανακολουθία είναι προφανής.

Ο ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη, διά στόματος κ. Δραγασάκη, μας ενημέρωσε ότι ένα από τα πρώτα μέτρα της «κυβέρνησης της Αριστεράς» θα είναι η αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών, ώστε, υποτίθεται, να χρηματοδοτηθεί η δημιουργία 200-300 χιλ. νέων θέσεων εργασίας. Στο Δημόσιο, υποθέτω, δεδομένου ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα βαθειά και αμετακίνητα κρατικιστικό κόμμα (μεταξύ άλλων ο κ. Τσίπρας έχει δηλώσει ότι βλέπει «το Δημόσιο ως μοχλό ανάπτυξης της οικονομίας», 2/2014). Δηλαδή, η κυβέρνηση της Αριστεράς θα υπεξαιρέσει «σε πραγματικό χρόνο» τις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων, που κανονικά κατευθύνονται στην κάλυψη των συνταξιοδοτικών αναγκών των ασφαλισμένων, για να χρηματοδοτήσει το Δημόσιο. Σε τι διαφέρει αυτό από το κούρεμα των ομολόγων των ιδιωτών με το PSI; Αν δεν είναι ανήθικο, τι είναι; ΣΥΡΙΖonomics.

Η πραγματικότητα είναι ότι όλοι θα θέλαμε οι μισθοί στην Ελλάδα να ήταν υψηλότεροι. Σήμερα, ο μέσος μεικτός μηνιαίος μισθός στην Ελλάδα ανέρχεται σε 1048,45 ευρώ και είναι κατά 43% χαμηλότερος από τον μέσο όρο της Ευρωζώνης, ενώ το 50% των εργαζομένων αμείβεται με λιγότερα από 730 ευρώ.

Η αύξηση όμως δεν θα έρθει με νόμους και ευχολόγια. Μόνο με την ανάπτυξη της ανταγωνιστικότητας και της παραγωγικότητας της χώρας, με επενδύσεις από Έλληνες και κυρίως ξένους, με την αντίστοιχη χρηματοδότηση, που παραμένει επίσης ζητούμενο, θα δημιουργηθεί νέος πλούτος, νέες θέσεις εργασίας – που τις χρειαζόμαστε όχι μόνο επειδή η ανεργία βρίσκεται στο 27%, αλλά και επειδή είμαστε μία χώρα νέο-συνταξιούχων χωρίς πόρους για συντάξεις - και θα μπορέσουν να αυξηθούν οι μισθοί. Με ευχολόγια και νόμους που δεν μπορούν στην πράξη να εφαρμοστούν (το βλέπουμε στη φορολογία με την κυβερνητική πολιτική) απλώς θα αυξηθεί η ανεργία, τα λουκέτα και η μαύρη εργασία.

Μάλιστα, πρέπει να τολμήσουμε επιτέλους να πούμε ότι χρειαζόμαστε όχι μόνο περισσότερες ιδιωτικές επιχειρήσεις, αλλά κυρίως μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις: αυτές είναι που στην πλειονότητά τους δίνουν καλύτερους μισθούς, που αποδίδουν τους φόρους τους, που πληρώνουν έγκαιρα τις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων, τηρούν την εργατική νομοθεσία και δημιουργούν έμπειρα στελέχη. Αυτές είναι που στηρίζουν τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις που είναι πελάτες και προμηθευτές τους, όχι μόνο με σωστούς όρους συναλλαγών αλλά και με τη διάχυση τεχνογνωσίας.

Αυτό όμως είναι κάτι που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να το πει. Το κόμμα του Δημοσίου δεν μπορεί παρά να προτείνει πώς θα αναδιανείμει τον πλούτο που ως επί το πλείστον παράγει ο ιδιωτικός τομέας υπέρ του Δημοσίου, όχι πώς θα βοηθήσει τις ιδιωτικές επιχειρήσεις να αναπτυχθούν, ώστε όλη η χώρα να απολαύσει τους καρπούς, και μέσω της αύξησης των μισθών. Και μάλιστα, της αύξησης των μισθών πρώτα από όλα αυτών που δημιουργούν τον πλούτο, καθώς σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής οι μισθοί στον δημόσιο τομέα είναι στην Ελλάδα κατά 53% υψηλότεροι από ό,τι στον ιδιωτικό!

Αυτά δεν τα λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν περιμένουμε να τα πει ούτε στη ΔΕΘ. Ας τους τα πει η ΕΣΕΕ και οι άλλες επιχειρηματικές ενώσεις, προφανώς αυτές που έχουν ανεξάρτητη φωνή και όχι τα επιμελητήρια που παρακαλάνε για την επαναφορά του χαρατσιού των υποχρεωτικών συνδρομών! Και ας φτιάξουν επιτέλους ένα ρεαλιστικό οικονομικό πρόγραμμα, που θα σέβεται τις διεθνείς μας υποχρεώσεις, θα έχει στο κέντρο του όσους, Έλληνες και ξένους, δημιουργούν θέσεις εργασίας, θα ελέγχει την εφαρμογή των κανόνων στην αγορά αλλά δεν θα την περιορίζει, και δεν θα ακούγεται σαν πείραμα απομονωτικού νέο-κομμουνισμού.
 
ΠΗΓΗ   athensvoice.gr