ΜΕΣΑΙΑ ΤΑΞΗ: Κατασκευάστηκε σαν σε σωλήνα με κρατικές πολιτικές...

Της Γιούλας Σαρούκου
Εφημερίδα ΚΟΣΜΟΣ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ

Εν μέσω κρίσης πληθαίνουν συνεχώς οι φωνές που κάνουν λόγο για το τέλος της μεσαίας τάξης στην Ελλάδα. Για κάποιους αυτό είναι αποτέλεσμα της παγκοσμίως δύσκολης οικονομικής συγκυρίας, των αποτυχημένων πολιτικών επιλογών και εν τέλει της ύφεσης που πλήττει την χώρα μας.

Για ορισμένους άλλους όμως είναι ένα οργανωμένο «σχέδιο» όπου η «καταστροφή» των μεσαίων στρωμάτων και η βίαιη προλεταριοποίησή τους, είναι το μέσο για τη συσσώρευση του πλούτου των μελών μιας ήδη υπάρχουσας ανώτερης παγκόσμιας τάξης.

Είναι σαφές ότι η υιοθέτηση του τελευταίου «ερμηνευτικού μοντέλου» σε καθιστά αθώα μαριονέτα του συστήματος. «Μαριονέτα» γιατί άλλοι κινούν τα νήματα και φυσικά «αθώα» αφού προεξοφλεί την αδυναμία καθορισμού των συνθηκών της ζωής σου.

Για την Ελλάδα, είναι κοινό μυστικό, ότι το μεγαλύτερο μέρος της μεσαίας τάξης δεν αναδύθηκε μέσα από την πραγματική οικονομία και με αγοραίες μεθόδους, αντιθέτως, κατασκευάστηκε σαν σε σωλήνα, με κρατικές πολιτικές. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία στην προσπάθεια τους να στηρίξουν τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, σπάνε άθελα τους την omerta: «Με τον Ανδρέα δόθηκαν λεφτά στον κόσμο!».

Στη φράση αυτή περιγράφεται εν συντομία η δημιουργία αλλά και η υπερ – διεύρυνση της μεσαίας τάξης στη χώρα.
Ένας διορισμός μετά μονιμοποιήσεως στο δημόσιο, ανεξαρτήτως προσόντων και με παχυλό μισθό, σου δίνει την αίσθηση και κατά μία έννοια είναι έτσι, ότι είσαι μέρος της μεσαίας τάξης, όπως αυτή προσδιορίζεται από την καταναλωτική δύναμη.

Ως επιχειρηματίας με εξάρτηση, στήριξη και προώθηση από κρατικές πολιτικές και κυβερνητική εύνοια αναρριχάσαι στα μεσαία στρώματα της κοινωνίας. Εν μέρει υπεραπλουστευμένα, εν τέλει κάπως έτσι, γεννήθηκε η περιβόητη ελληνική μεσαία τάξη.

Συρρικνώνεται
Σήμερα, το φρένο στους διορισμούς, το κλείσιμο της κάνουλας των δημοσίων επενδύσεων, ο περιορισμός των απευθείας αναθέσεων, αναγκάζει τους κοινωνικά “μεσαιοταξίτες” να αποδείξουν ότι ο ρόλος τους στην αγορά τους εξασφαλίζει τη θέση αυτή στην κοινωνική ιεράρχηση. Κάποιοι μένουν, κάποιοι φεύγουν και η μεσαία τάξη να συρρικνώνεται.
Και λοιπόν; Γιατί τόσο μοιρολόι και κροκοδείλια δάκρυα;

Ας μην προτρέχουμε να θρηνήσουμε για πράγματα που στην ουσία τους ήταν πλασματικά ή μεθοδευμένα. Η κινητικότητα στην ελληνική κοινωνία δεν ήταν πάντα μία αξιοκρατική διαδικασία. Σε αρκετές περιπτώσεις δεν ανέβαινες με τα πόδια σου, αλλά τη δουλειά έκανε το ανυψωτικό κρατικό μηχάνημα. Σαν μαριονέτες που τοποθετούνταν με σχοινιά στην κοινωνική πυραμίδα.
Οι ίδιοι χαίρονταν και οι άλλοι θαύμαζαν. Και τα δύο για λάθος λόγους. Τώρα που κόπηκαν βιαίως τα σχοινιά βλέπουμε να σωριάζονται στο πάτωμα άνθρωποι, απελπισμένες και ανήμπορες μαριονέτες.
Ο στόχος δεν είναι να ψάχνουμε τρόπους να ξαναδέσουμε τα σχοινιά. Ζητούμενο είναι να σηκωθούμε, να κάνουμε το σταυρό μας για τον καταποντισμό του κρατισμού και να πιστέψουμε στις δυνάμεις μας, στις ιδέες μας και στα «χέρια μας».

Η μεσαία τάξη όσο και να συρρικνωθεί δεν πρόκειται να αφανιστεί, η δυνατότητα της κοινωνικής κινητικότητας μπορεί να δυσκολέψει, αλλά δεν θα εξαλειφθεί. Είναι η φύση του ανθρώπου να επιδιώκει την άνοδο. Είναι στη φύση του συστήματος να προλαμβάνει σκέψεις και δράσεις βίαιης ανατροπής του.

ΠΗΓΗ ΕΛΠΙΔΑ

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :

Δυστυχώς έχω την εντύπωση ότι και εδώ ισχύει το ρητό "μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά".

Συμφωνώ απόλυτα με τον τρόπο "επέκτασης" (και όχι "κατασκευής)  της μεσαίας τάξης τα τελευταία χρόνια.

Μην ξεχνάμε όμως ότι υπήρχε ήδη μία μεσαία τάξη η οποία τώρα (και αυτή) πλήττεται βάναυσα και δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα τα καταφέρει να επιβιώσει.