Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012

Ο κ. Τσίπρας, ως κήρυκας του χθες...

Γράφει ο  Λευτέρης Κουσούλης, πολιτικός επιστήμονας
 
Μια κακιά συνήθεια με συνοδεύει και με παιδεύει από τα νεανικά μου χρόνια στο Γυμνάσιο Μολάων Λακωνίας. Και στα φοιτητικά μου χρόνια αργότερα. Είμαι καχύποπτος στις περιγραφές τρίτων. Προτιμώ την άμεση εμπειρία και την άμεση γνώση. Ίσως φταίνε και οι καθηγητές μας στη Γαλλία, που μας έλεγαν και μας ξανάλεγαν πως τίποτε δεν μπορεί να υποκαταστήσει την επιτόπια παρατήρηση.

Έτσι βρέθηκα μια Παρασκευή το βράδυ στο Ίλιον. Βρέθηκα εκεί για να δω και να ακούσω τον κ. Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος θα μιλούσε σε ανοιχτή συγκέντρωση. Είδα, άκουσα και παρατήρησα με προσοχή. Έτσι με προσοχή και ενδιαφέρον άκουγαν και παρατηρούσαν οι συγκεντρωμένοι συμπολίτες μας.

ρέθηκα μπροστά σε ένα παράδειγμα καταγγελτικού λόγου. Ίσως και σε ένα υπόδειγμα καταγγελτικού λόγου. Πέρα από τα ωραία και πομπώδη που αντήχησαν από τα χείλη του κ. Τσίπρα εκείνη την Παρασκευή το βράδυ στην πλατεία στο Ίλιον, μια άρρητη παραδοχή διαπερνούσε το λόγο του. Η άρνηση της πραγματικότητας. Τα προβλήματα με τον πιο απλουστευτικό τρόπο ήταν εκεί. Οι λύσεις απουσίαζαν.

Δεν μπορεί κανείς να μην σκεφθεί και να μην αναλογισθεί τον πραγματικό πολιτικό ρόλο του κ. Τσίπρα και αυτού που αντιπροσωπεύει, στην οδυνηρή φάση που διανύουμε σήμερα. Φαίνεται πια στα δικά μου μάτια ως αδιαμφισβήτητο γεγονός, ότι ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας βασικός συντελεστής της κρίσης, αφού πλέκει βελονιά – βελονιά το δίχτυ της αυταπάτης. Η αυταπάτη χτίζεται μέσα στη σύγχυση. Όπως η ψευδής συνείδηση χτίζεται πάνω στην άρνηση της πραγματικότητας. Όποιος δεν ενδιαφέρεται για τη διακυβέρνηση και ενδιαφέρεται μόνο για την εξουσία, υψώνει σημαίες σύγχυσης. Και η σύγχυση δυσχεραίνει τη μετάβαση. Αποτελεί ανάχωμα στην αναγκαία νέα συνειδητοποίηση.

Πρόκειται για μια συνειδητή επιλογή. Το έχουμε δει πολλές φορές στην ιστορία. Οι εκφραστές των βεβαιοτήτων τρομοκρατούνται μπροστά σε κάθε διαδικασία συνειδητοποίησης. Δηλαδή σε κάθε διεργασία εξέλιξης και αυτογνωσίας των ανθρώπων. Ο κ. Τσίπρας διαπαιδαγωγημένος σε έναν πολιτικό μηχανισμό παραγωγής βεβαιοτήτων, το ΚΚΕ, το γνωρίζει πολύ καλά.

Η συνειδητοποίηση, αναγκαία προϋπόθεση για κάθε μετάβαση, αναγκαία προϋπόθεση για κάθε ουσιαστική ανασύνταξη των σχέσεων εξουσίας, περνάει μέσα από τη συνάντηση με το πραγματικό και το συγκεκριμένο. Δεν υπάρχει ανεργία. Υπάρχουν άνεργοι. Δεν μας χρειάζονται οι διακηρύξεις. Οι λύσεις μας χρειάζονται, μέσα από τη δοκιμασία συνάντησης με το συγκεκριμένο. Αυτό το συγκεκριμένο φοβάται ο κ. Τσίπρας. Είτε ως πραγματική και βιωμένη ζωή, είτε ως νέα συνείδηση. Γι’ αυτό αντί των λύσεων, καταφεύγει στον εύκολο δρόμο του καταγγελτικού λόγου. Φταίνε αυτοί, εκείνοι, οι άλλοι.

Στη δύσκολη και οδυνηρή φάση που περνάμε και που δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δεν ισχύει το ίδιο για όλους, η δυναμική της αναζήτησης, το παντοδύναμο, ορατό ή αόρατο αίτημα της μεταβολής, οδηγεί τα πράγματα.

Ο λαός με την ακατάβλητη δύναμη του αυτοπροσδιορισμού του, θα προσπεράσει στην πράξη τους ψευδοπροφήτες της εποχής και θα ορίσει ο ίδιος τη μοίρα του.
 

Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2012

Η ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ...

ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ STOP!...

Ανακοινώθηκε σήμερα ότι η περίοδος διαπραγμάτευσης τελείωσε... επιτέλους!
 
Έχουμε περάσει ένα μεγάλο χρονικό διάστημα αναμονής των τελικών μέτρων όπου ακούγονται διάφορα (παράλογα και μη) και διαβάζουμε αναλύσεις επί αναλύσεων βασιζόμενες σε φήμες και εικασίες.
 
Ήρθε η ώρα να ανακοινωθούν επιτέλους τα μέτρα και ο καθένας να αναλάβει τις ευθύνες του.
 
Είναι λογικό ότι θα ακολουθήσει πολύ έντονη κριτική από όλες τις πλευρές του πολιτικού και κοινωνικού φάσματος.
 
Έχω πει και έχω γράψει πολλές φορές ότι δεν πρόκειται να ασχοληθώ με φήμες και εικασίες αλλά περιμένω τις επίσημες ανακοινώσεις για να κάνω κι εγώ την κριτική μου.
 
Αυτό όμως που θα ήθελα να πω σήμερα, πριν την επερχόμενη επίσημη ανακοίνωση και πριν αρχίσουν οι αντιδράσεις, είναι ότι μαζί με τις διαπραγματεύσεις τελειώνει και η περίοδος των συζητήσεων και των υπουργικών τηλεοπτικών “σχολιασμών”.
 
Είναι καιρός η κυβέρνηση να δείξει ότι προσπαθεί και παράγει έργο!
 
Είναι καιρός για πράξεις!
 
Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε επ' άπειρον την σύσταση επιτροπών, την εκπόνηση μελετών και την κατάθεση των μελετών αυτών...  στα συρτάρια!
 
Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να μιλάμε για αποκρατικοποιήσεις και να μην κάνουμε καμία!
 
Δεν μπορούμε να επιτρέπουμε σε κάποιους να μένουν ατιμώρητοι ενώ έκρυβαν μία λίστα η οποία θα μπορούσε να αποφέρει έσοδα στο κράτος και ακόμα να μην την έχουμε βρει και αξιοποιήσει!
 
Δεν μπορούμε να μην εφαρμόζουμε τους νόμους και να μην εισπράττονται τα πρόστιμα για φοροδιαφυγή ή φορολογικές παραβάσεις!
 
Δεν μπορούμε να συζητάμε για τους άχρηστους φορείς και οργανισμούς του δημοσίου χωρίς να τους καταργούμε ή να συζητάμε για επίορκους, υπεράριθμους, άνευ προσόντων, μονίμως αδικαιολόγητα απόντες, κλπ, δημοσίους υπαλλήλους αλλά να συνεχίζουμε να τους πληρώνουμε κανονικότατα!
 
Όση διαπραγμάτευση κι αν έγινε, όσο κι αν αποφεύχθηκαν τα χειρότερα, οι πολυ-φορολογημένοι, απογοητευμένοι και σε μεγάλο βαθμό πεινασμένοι πολίτες βαρέθηκαν τις υποσχέσεις και τα ευχολόγια και είναι βέβαιο ότι θα αντιδράσουν στα “νέα” μέτρα όποια κι αν είναι τελικά αυτά.
 
Αυτές οι αντιδράσεις θα μετριαστούν μόνο εάν η κυβέρνηση δείξει επιτέλους κινητικότητα και αποτελέσματα στην ορθότερη διοίκηση και λειτουργία του δημοσίου.
 
Η σημερινή ανακοίνωση του πρωθυπουργού, όσο λογική κι αν είναι, δεν λέει τίποτα στον κόσμο εάν δεν ακολουθηθεί  ΑΜΕΣΑ από πράξεις.
 
Αν η κυβέρνηση συνεχίσει απλώς να διαχειρίζεται την παρούσα κατάσταση και δεν προχωρήσει επιτέλους σε ριζικές μεταρρυθμίσεις τότε...  ακόμα και όσοι θέλουμε να την στηρίξουμε πολύ σύντομα θα δυσκολευόμαστε πολύ να το κάνουμε!
 
Απλή κοινή λογική...

Να τους κοπεί, τώρα, ο βήχας...

Γράφει ο Φαήλος Κρανιδιώτης
 
Μπορείτε να φανταστείτε τον Ελληνα πρόξενο στη Σμύρνη να επισκέπτεται Τούρκους πολίτες και να τους απειλεί; Μπορείτε να φανταστείτε Ελληνα διπλωμάτη να περιφέρεται με κουστωδία μπράβων σε ξένη χώρα και να εκβιάζει υπηκόους της να προχωρήσουν σε ενέργειες ενάντια στη νομιμότητα και την πίστη τους στους θεσμούς της πατρίδας τους; Οχι πόσες μέρες, πόσες ώρες θα περνούσαν προτού βρεθεί σούμπιτος εκτός συνόρων;
 
Η ενέργεια των 12 βουλευτών της Ν.Δ. να υποβάλουν ερώτηση με αίτημα την απέλαση του Τούρκου προξένου για τη συγκλονιστική υπόθεση του κ. Καρά Χαλήλ Μπιλάλ, ιμάμη της κοινότητας Σώστη Ροδόπης, είναι αξιέπαινη. Συνάδει με τον πατριωτικό χαρακτήρα της παράταξής μας, αλλά και με τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια οποιασδήποτε χώρας σέβεται τον εαυτό της κι ενδιαφέρεται για την εθνική της ασφάλεια.
 
Η όλη συμπεριφορά του τουρκικού προξενείου, άντρου του τουρκικού επεκτατισμού στη Θράκη, με όργανα διάφορους εγκάθετους μπράβους και προφανώς και πυρήνες της ΜΙΤ, δεν επιβάλλει απλώς την απέλαση του προξένου κι όσων διπλωματικών υπαλλήλων τον συνοδεύουν σε τέτοιες είδους παράνομες ανθελληνικές δραστηριότητες, αλλά το κλείσιμο του προξενείου και την απέλαση όλης της τουρκικής διπλωματικής αποστολής στη Θράκη. Πρέπει να τους κοπεί ο βήχας με τον μπαλτά και να τους κοπεί τώρα.
 
Η Τουρκία, ως αντίποινα, θα κλείσει ένα από τα ελληνικά προξενεία. Μικρό το κακό μπροστά στο όφελος. Ας το κλείσουμε μόνοι μας, την ίδια ώρα που «διπλωμάτες» κι επίσημοι τραμπούκοι θα μαζεύουν τα μπαγκάζια τους για να περάσουν τη γέφυρα στους Κήπους.
 
Η Τουρκία θα εξαπολύσει απειλές και θα θορυβεί, μπας και φοβηθούμε. Μην ξεχνάτε, όσο πιο μεγάλος και άδειος ο τενεκές τόσο πιο πολύ θόρυβο κάνει.
 
Οι αποδείξεις για το «θάρρος» της συμμορίας που κυβερνάει την Τουρκία, τη χώρα όπου κράτος και παρακράτος είναι δύο σε ένα, σαν σαμπουάν, και των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων κείνται στον βυθό των συριακών ακτών, μαζί με τα κουφάρια των Τούρκων πιλότων του Φάντομ.
 
Οι λεονταρισμοί του Ερντογάν προ εβδομάδων εξευτελίστηκαν στο Σεμντινλί, όπου επί μέρες οι αντάρτες του ΡΚΚ κατέλαβαν μια μεγάλη περιοχή στην τουρκική επικράτεια, κατέρριψαν ελικόπτερα κι ένα αεροπλάνο, τσάκισαν τις τουρκικές δυνάμεις που αποπειράθηκαν την ανακατάληψη και κατέλαβαν ακόμη και την κορυφή, όπου προ καιρού φωτογραφιζόταν ο Ερντογάν ως... στρατηλάτης, περιστοιχισμένος απ’ όσους στρατηγούς του δεν έχει βάλει ακόμη στη φυλακή.
 
Οι αντάρτες του Μουράτ Καραγιλάν θα έβγαλαν κι αυτοί ωραιότατες φωτογραφίες στο ίδιο σημείο, προτού αποχωρήσουν συντεταγμένα και ο τουρκικός στρατός, δειλά δειλά και στα σίγουρα, αρχίσει να ξαναμπαίνει στην περιοχή, μαζεύοντας τα πτώματα των μεχμετζίκ που είχε αφήσει πίσω του τρέχοντας.
 
Ο ηγέτης της κεμαλικής αντιπολίτευσης αποκάλεσε δημόσια τον Νταβούτογλου «ηλίθιο» και «στρατηγική τύφλωση» τη διαβόητη νεοοθωμανική θεωρία του περί «στρατηγικού βάθους της Τουρκίας».
 
Η Αγκυρα τυχοδιωκτικά αναμείχθηκε στη Συρία, υποστηρίζοντας τις συμμορίες των ισλαμιστών φονιάδων που σφαγιάζουν αιχμαλώτους στρατιώτες κι άμαχους χριστιανούς και αλεβίτες. Αποτέλεσμα; Να πέφτουν συριακές οβίδες στο έδαφος της Τουρκίας και οι πολυπληθείς Κούρδοι της Συρίας να οργανωθούν σε δικό τους στρατό.
 
Ο Ερντογάν εξαπέλυσε απειλές για εισβολή στη Συρία και δέχτηκε μια μεγαλειώδη κατραπακιά στο σβέρκο από την «αρκούδα», διά στόματος Πούτιν.
 
Αυτούς φοβούνται κάποιοι εγχώριοι;
 
Πολύ περισσότερο τώρα, με την οικονομική κρίση, πρέπει να εντείνουμε την επαγρύπνησή μας, να αντιμετωπίσουμε με αυστηρότητα τα τεκταινόμενα στη Θράκη. Να κλείσει το προξενείο και να απελαθεί όλο το προσωπικό του.
 
Να μετατεθούν οι καλύτεροι λειτουργοί στη Θράκη τερματίζοντας την άθλια παράδοση της εκεί «εξορίας» υπαλλήλων, ώστε να γίνουν δύο πράγματα: να αποκατασταθεί η κυριαρχία της Ελλάδας εκεί και να παύσει η μαζική παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Πομάκων και των μουσουλμάνων Αθιγγάνων από τους Τούρκους φασίστες. Μετά το κλείσιμο της εστίας μόλυνσης; Ελληνικά σχολεία σε όλα τα πομακοχώρια, πρόνοια για τους Αθιγγάνους και πολλές υποτροφίες για ελληνικά πανεπιστήμια. Υπό το βλέμμα μιας άγρυπνης κρατικής μηχανής, στελεχωμένης τοπικά από τους αρίστους.
 
 
 
ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :
Θαυμάστε την στρατιωτική δεινότητα της γείτονος...
 
To γεφυροφόρο Μ48 ρυμουλκείται στην όχθη. (Youtube)

Παρολίγον δυστύχημα για τον Τουρκικό Στρατό σε άσκηση διάβασης του ποταμού Έβρου από γεφυροφόρο Μ48 της 65ης Μηχανοκίνητης Ταξιαρχίας με έδρα το Λουλεμπουργκάζ του Κιρκαλερί (Σαράντα Εκκλησίες), σύμφωνα με υλικό που διέρρευσε στο Youtube. Το συμβάν σημειώθηκε στις 12 Ιουνίου 2012 κατά την απόπειρα διάβασης του ποταμού στο πλαίσιο τακτικής άσκησης όταν το γεφυροφόρο, έχοντας ήδη διανύσει το μέσο της απόστασης, άρχισε να βυθίζεται από εισροή υδάτων. Ο πνιγμός του πληρώματος αποφεύχθηκε την τελευταία στιγμή από ταχύπλοα σκάφη που έσπευσαν προς διάσωσή του. Το συμβάν αυτό (όπως και πολλά άλλα…) κρατήθηκε μακρυά από τα φώτα της δημοσιότητας. Την άσκηση παρακολουθούσε ο ίδιος ο διοικητής της 65ης Μ/Κ ΤΑΞ, Ταξίαρχος Mustafa Uzun, μάλλον απογοητευμένος για τις επιδόσεις των ανδρών του. (πηγή ΙΣΧΥΣ)

ΔΕΙΤΕ...


 
...  μάλλον θα πρέπει να τους δίνουν και μπρατσάκια με τον βασικό τους εξοπλισμό...

Μοιράστε τις παρελάσεις στο ΠΑΜΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ...

Του Γιώργου Κράλογλου
 
Εάν πρόκειται να συνεχιστούν τα καραγκιοζιλίκια των επαγγελματιών «επαναστατών» στις παρελάσεις. Και αν πρόκειται ο εορτασμός των εθνικών επετείων της χώρας να ταυτιστεί με το πολιτικό κόλπο του Πολυτεχνείου ή την άθλια εκμετάλλευση του άτυχου Γρηγορόπουλου δώστε τις παρελάσεις στο ΠΑΜΕ και στον ΣΥΡΙΖΑ.

Αφήστε τους να κάνουν τις παρελάσεις τους. Αφήστε τους επιτέλους να πετάξουν αυτήν την άχρηστη ελληνική σημαία. Και καμαρώστε τα δικά τους σύμβολα. Τα σφυροδρέπανα, τον Λένιν, τον Στάλιν, τον Μάο, τον Χότζα, τον Τσαουσέσκου, τον Τσάβες και όλους αυτούς τους ήρωες του πλανήτη μίας και μόνο το ΠΑΜΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ ξέρουν ποιοι είναι οι πραγματικοί επαναστάτες.

Αυτοί ξέρουν πολύ καλά ότι οι Κολοκοτρώνηδες, οι Καραϊσκάκηδες, οι Μακρυγιάννηδες και τα άλλα «λαμόγια» του 1821 δεν επαναστάτησαν. Πρόκειται για μύθο που στήθηκε πολύ έξυπνα για να γίνουν όλοι αυτοί, οι άπλυτοι με τα γιαταγάνια, βουλευτές, υπουργοί, ευρωβουλευτές, διοικητές στην ΔΕΗ και σε άλλες ΔΕΚΟ.

Τα λαμόγια του 1821 δεν ήταν επαναστάτες αλλά πράκτορες των Τούρκων που από τότε ετοίμαζαν τον δρόμο του Κεμάλ...

Τα λαμόγια του 1821 δούλευαν από τότε για να βολευτούν σε καρέκλες του δημοσίου, ως αντιστασιακοί, ως επαναστάτες σπουδαστές. Να κάνουν την «καβάντζα» τους και να μπουν στα κόλπα με τις προμήθειες των υποβρυχίων και των εξοπλισμών...

Έπαιζαν τους επαναστάτες αλλά στο νου τους είχαν «Τα δωράκια που θα έκαναν στον εαυτό τους αρκεί να μην περνούσαν τα 500 εκατ. δραχμές...».

Αλλά οι σημερινοί «επαναστάτες» δεν ξέρουν καλά μόνο αυτούς. Ξέρουν και τους άλλους. Αυτούς τους... δήθεν νεκρούς του 1940-41. Τους «ήρωες μαϊμούδες» που τα είχαν κάνει πλακάκια με τους Ιταλούς μόνο και μόνο για να παριστάνουν τους τραυματίες και τα θύματα πολέμου και να βολέψουν καμιά συνταξούλα και κανένα περιπτεράκι...

Όλοι αυτοί δεν ήταν επαναστάτες. Και δεν είχαν καμία σχέση με την μόνιμη επαναστατική ιστορία των Ελλήνων. Γιατί η επαναστατική ιστορία των Ελλήνων άρχισε το 1944 και έκανε δύο γύρους. Μπήκε στον τρίτο γύρο μετά από 30 χρόνια. Το 1974 που καλά κρατάει μέχρι σήμερα ακόμη και με δολοφονίες ανύποπτων υπαλλήλων Τράπεζας με το «επαναστατικό σκεπτικό» ότι τα αφεντικά δεν είχαν πάρει μέτρα ασφαλείας.

Ο τρίτος γύρος που ξεκίνησε με την εκμετάλλευση, από τα κομματικά σαΐνια, συγκεκριμένων ομάδων φοιτητών της Νομικής και του Πολυτεχνείου που πράγματι ήθελαν να εξεγερθούν στην χούντα. Των φοιτητών που έμειναν στην αφάνεια γιατί δεν είχαν άλλες βλέψεις. Τα σαΐνια όμως που μπήκαν μπροστά δεν ξέρουν σήμερα που να παρκάρουν τα υπουργικά τους, τα βουλευτικά τους και τα ευρωβουλευτικά τους αυτοκίνητα. Και οι κυρίες τους που πήγαν από τα δυαράκια και τις γκαρσονιέρες στα 200 τετραγωνικά δεν ξέρουν πόσους κηπουρούς έχουν στα Βόρεια και τα Νότια Προάστια που μένουν.

Αυτά τα ίδια σαΐνια «επαναστάτες» που μετέτρεψαν το Πολυτεχνείο σε φτηνή εμποροπανήγυρη ιδεών έχουν το θράσος να αποκαλούν τις επετείους για την 25 Μαρτίου και την 28 Οκτωβρίου ασήμαντες μιλιταριστικές εκδηλώσεις...

Λες και σε αυτές τις (πραγματικές) επαναστάσεις, που έχει υποχρέωση η πολιτεία να τιμά, δεν πήγαν παιδιά του λαού αλλά οι σημερινοί σοσιαλιστές με τις τζιπάρες τους και με τα πούρα στα χέρια...

Δεν πήγαν παιδιά των χωριών και της γειτονιάς αλλά οι ξετσίπωτοι πολιτικοί που νόμιζαν ότι η Αρεοπαγίτου θα ευλογούσε και θα συγχωρούσε τις βρωμιές τους...

Αλλά στην Ελλάδα για να είσαι επαναστάτης πρέπει πρώτα να περάσεις από το κόμμα και να έχεις κάψει την μισή Αθήνα.

Πρέπει να μην πληρώνεις... Πρέπει να κάψεις σύμβολα. Πρέπει να έχει ρίξει τουλάχιστον 5 τελάρα γιαούρτια.

Ας δώσουν λοιπόν την 25η Μαρτίου στο ΠΑΜΕ που είναι περισσότερο επαναστάτες από τον Κολοκοτρώνη. Και την 28η Οκτωβρίου στον ΣΥΡΙΖΑ μιας και πρόκειται για την αντίδρασή μας σε παγκόσμιο πόλεμο και εκεί χωρούν όλες οι «συνιστώσες».

Θα μου πείτε όμως ότι με τον τρόπο αυτό καταδικάζω τις παρελάσεις να μην έχουν θεατές. Ίσως να έχετε δίκιο γιατί οι οπαδοί των αριστερών δεν θα έχουν λόγο να πάνε αφού θα λείπει ο χαβαλές...

Θα πάνε όμως οι μπρατσωμένοι της Χρυσής Αυγής και τότε ο χαβαλές θα αλλάξει χέρια... Και αν έλθει ο κ. Τσίπρας στην κυβέρνηση ας τις καταργήσει τις παρελάσεις. Αφού αριστερή Ελλάδα έτσι και αλλιώς θα μείνει μονάχη της και μακριά από τον μιλιταρισμό και τον καπιταλισμό...

ΠΗΓΗ  capital.gr


ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :
Προφανώς και η προτεινόμενη "μοιρασιά" των παρελάσεων είναι απλή σάτιρα.
Σε καμία περίπτωση δεν θα χάριζα ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ τις εθνικές μας επετείους...  ούτε στους αριστερούς, ούτε στην Χρυσή Αυγή!

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

Η ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ...

ΛΙΣΤΑ ΛΑΓΚΑΡΝΤ : ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ...

Η σύλληψη του δημοσιογράφου για την δημοσιοποίηση της λίστα Λαγκάρντ άλλαξε την θεματολογία των ημερών.
 
Αφού λοιπόν όλοι γράφουν και λένε το κοντό τους και το μακρύ τους για την λίστα και όλοι έχουν άποψη είπα να ασχοληθώ κι εγώ με το θέμα αν και δεν το είχα σκοπό.
 
Έχω κάποια ερωτήματα σχετικά με την λίστα η οποία δημοσιοποιήθηκε...
 
Ποιος μας εγγυάται ότι αυτή η λίστα είναι η αυθεντική;
Τον τελευταίο καιρό είναι γνωστό ότι κυκλοφορούν διάφορες λίστες στα δημοσιογραφικά γραφεία.
Είμαστε σίγουροι ότι αυτή είναι η γνήσια;
 
Και ας υποθέσουμε ότι είναι η αυθεντική λίστα...  είμαστε σίγουροι ότι δεν είναι “πειραγμένη”;
Τόσα χέρια υποτίθεται ότι άλλαξε.
Είμαστε βέβαιοι ότι ο καθένας δεν αφαιρούσε τους “φίλους” του και προσέθετε τους “εχθρούς” του;
 
Και ας υποθέσουμε ότι είναι η αυθεντική λίστα και δεν είναι “πειραγμένη”...  μπορούμε να καταδικάσουμε συνολικά όλους όσους αναφέρονται σε αυτήν ως φοροφυγάδες;
Σαφώς και όχι!
Προφανώς η λίστα περιλαμβάνει και πολλούς οι οποίοι έχουν δηλώσει κανονικά στην εφορία τα ποσά που αναφέρονται, έχουν πληρώσει κανονικά τους φόρους που τους αναλογούσαν και κατόπιν όλων αυτών για διάφορους δικούς τους λόγους τα έβγαλαν ΝΟΜΙΜΩΣ σε τράπεζες του εξωτερικού.
Αυτοί οι άνθρωποι γιατί να διασύρονται έτσι;
 
Και ας πούμε ότι... ότι έγινε έγινε... η λίστα είναι αυθεντική, “απείραχτη” και τώρα πια κυκλοφόρησε παρόλο που περιλαμβάνει και τα στοιχεία νομίμων φορολογουμένων πολιτών.
Το πολύ-πολύ, όταν ελεγχθούν και αποδειχθούν καθ' όλα νόμιμοι να τους ζητήσει κάποιος συγνώμη για την αναίτια δημοσιοποίηση των πεοσωπικών οικονομικών τους στοιχείων... λέμε τώρα...
Εάν εν τω μεταξύ κάποιος από αυτούς τους νομοταγείς πολίτες έχει πέσει θύμα απαγωγέων (ο ίδιος ή κάποιο μέλος της οικογένειάς του) και οι απαγωγείς ζητούν υπέρογκα λύτρα τώρα που γνωρίζουν ότι τα έχει;
Ποιος θα ευθύνεται;
Ή μήπως όλοι αυτοί που κόπτονται για το δικαίωμα του ατόμου στην προστασία των προσωπικών του δεδομένων δεν αναφέρονται σε “όλους”  τους πολίτες;
 
Η άποψή μου;...
 
Όλοι εμείς, οι απλοί Έλληνες πολίτες, καμία δουλειά δεν είχαμε με την λίστα και δεν υπήρχε κανένας λόγος να δημοσιοποιηθεί!
Άλλωστε και τώρα που (κάποια λίστα...) δημοσιοποιήθηκε, δεν την πιστεύει κανείς!
 
Ως γνήσιοι Έλληνες της υπερβολής, ως εραστές του λαϊκισμού, εάν δεν δούμε μία λίστα η οποία να περιέχει τουλάχιστον την μισή βουλή δεν πρόκειται να την αποδεχθούμε!
Μία λίστα με 2-3 πολιτικά ονόματα όπως του αείμνηστου Τσάτσου(!) και έναν Αντώνη Σαμαρά ο οποίος όμως είναι πολιτικός μηχανικός,  δεν ικανοποιεί κανέναν.
 
Η σύλληψη του δημοσιογράφου Βαξεβάνη εξέγειρε μεγάλη μερίδα πολιτών και ακούστηκαν πολλά για “χουντικές συμπεριφορές”, “προσπάθειες συγκάλυψης”, κλπ.
 
Προσωπικά θεωρώ ότι όσοι αντέδρασαν εν θερμώ θα έπρεπε να το ξανασκεφτούν αλλά αυτό είναι μόνο η άποψή μου.
 
Αυτό που είδα είναι ότι ο  “ήρωας” “ανεξάρτητος” “δημοσιογράφος” για τον οποίο πολλά είχαν ακουστεί στο παρελθόν, αφέθηκε ελεύθερος λίγες ώρες μετά την σύλληψή του και βγήκε να κάνει δηλώσεις κατά της “χούντας” έχοντας στο πλευρό του την βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Δούρου.
 
Σήμερα δε, παρουσιάστηκε στο δικαστήριο και πήρε αναβολή έχοντας στο πλευρό του τον πρώην πρόεδρο του ΣΥΝ, Κωνσταντόπουλο.
Λυπάμαι αλλά αυτό δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για “ανεξάρτητη” δημοσιογραφία!
 
Όσο για την σύγκριση μεταξύ συλληφθέντα Βαξεβάνη και ελεύθερου Παπακωνσταντίνου είναι τουλάχιστον γελοία.
 
Επειδή η δικαιοσύνη κάνει τα στραβά μάτια και δεν διώκει τον ΠΟΛΙΤΗ Παπακωνσταντίνου αυτό δεν είναι λόγος για να θεωρούμε ότι δεν πρέπει να ξανασυλλάβει κανέναν ποτέ!
 
Αυτό που θα έπρεπε να γίνει είναι...  δημοσιογράφοι, πολίτες και πολιτικοί (ναι! Και πολιτικοί!) να πιέζουν το “ανεξάρτητο” ΣΔΟΕ και την “ανεξάρτητη” δικαιοσύνη να βρουν την σωστή λίστα, να την εξετάσουν λεπτομερώς και για όσους προκύψουν στοιχεία φοροδιαφυγής... να πληρώσουν!
 
Δεν με ενδιαφέρει να δω κάποιον στην φυλακή.
Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να εισπράξει το κράτος τους φόρους (εντόκως βέβαια!) συν ένα διόλου ευκαταφρόνητο πρόστιμο για την προσπάθεια φοροδιαφυγής.
Τίποτα άλλο!
 
Απλή κοινή λογική...

Ζητήματα στρατηγικής...

Του MIXAΛΗ ΓΑΡΓΑΛΑΚΟΥ
 
Η αποσάθρωση του πολιτικού και κομματικού σκηνικού οδηγεί νομοτελειακά το πολιτικό σύστημα σε μια ριζική αναδιάταξη.
 
Ταυτόχρονα τα κοινωνικοοικονομικά τεκταινόμενα τροφοδοτούν τη διαρκή κινητικότητα του εκλογικού σώματος, το οποίο αναλόγως της πολιτικής συγκυρίας κάνει κάποιες ευκαιριακές επιλογές, χωρίς όμως να «ρίχνει άγκυρα».
 
Κομματικοί μηχανισμοί όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, η Χρυσή Αυγή, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες εισπράττουν συγκυριακά εκλογικά κέρδη, λόγω της αντιμνημονιακής πολιτικής τους, αλλά αδυνατούν να δεσμεύσουν μακροπρόθεσμα τους συγκυριακούς ψηφοφόρους τους – απλώς εισπράττουν την αντίδραση του λαϊκού παράγοντα στις θυσίες που επιβάλλει η δημοσιονομική προσαρμογή της χώρας.
 
Στο νέο πολιτικο-κοινωνικό τοπίο, που βρίσκεται υπό διαμόρφωση ακόμα, θα έχουν δεσπόζουσα θέση μόνο οι κομματικοί σχηματισμοί που έχουν σαφή και κατανοητή στρατηγική.
 
Η ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά, μετά την ευρωπαϊκή στροφή της πολιτικής της, φαίνεται να κερδίζει και να εκφράζει πολιτικά τις τάσεις και διαθέσεις του λεγόμενου κεντροδεξιού χώρου – κι αυτό ανεξαρτήτως συγκυριακών μετρήσεων των τάσεων της κοινής γνώμης.
 
Αν μάλιστα ο κ. Σαμαράς καταφέρει, στη διάρκεια της συνταγματικής θητείας του ως πρωθυπουργός, να οδηγήσει τη χώρα στον δρόμο της οικονομικής ανάκαμψης, τότε η κοινή γνώμη θα δει φως στο βάθος του τούνελ, οπότε η ΝΔ θα κατακτήσει δεσπόζουσα θέση στο νέο πολιτικό σκηνικό.
 
Ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά την εκλογική του εκτόξευση, αντιμετωπίζει ολοφάνερη κρίση στρατηγικής και πολιτικοϊδεολογικής συνοχής.
 
Η πρότασή του «ναι στο ευρώ και κατάργηση του Μνημονίου» είναι ολοφάνερα ανεδαφική και κινείται αντιθετικά προς την ευρωπαϊκή λογική.
 
Εάν έλεγε κατάργηση Μνημονίου, στάση πληρωμών και επιστροφή στη δραχμή, θα περιέγραφε μεν μια δύσκολη και επικίνδυνη μετάβαση, αλλά σαφή και εφικτή.
Τώρα απλώς περιγράφει το στρατηγικό… τίποτα.
 
Το ΠΑΣΟΚ, μετά το τεράστιο εκλογικό κυβερνητικό κόστος, επέλεξε την τακτική τού «ναι μεν, αλλά…» στηρίζοντας την κυβέρνηση, αλλά αποποιούμενο τη κυβερνητική ευθύνη – έτσι εισπράττει κόστος στήριξης χωρίς να εισπράττει κέρδη από τις ενδεχόμενες επιτυχίες της κυβερνητικής πολιτικής.
Με άλλα λόγια δεν έχει στρατηγική στόχευση.
 
Τέλος, η ΔΗΜΑΡ κερδίζει σε στρατηγικό επίπεδο τον ρόλο της Αριστεράς που θέλει και μπορεί να έχει ευθύνες διακυβέρνησης.

ΠΗΓΗ  ΤΟ ΠΑΡΟΝ

ΣΤΡΕΒΛΩΣΕΙΣ (ΙΙ)...

Πέρασε κι αυτό...
Οι εορτασμοί έγιναν, οι παρελάσεις έγιναν, τα επεισόδια... έγιναν κι αυτά αλλά ευτυχώς μικρής κλίμακας.
 
Παρόλα αυτά, οι στρεβλώσεις και αυτού του εορτασμού πολλές!
 
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά...
 
Η 28η Οκτωβρίου έχει μία πρωτοτυπία.
Αντιθέτως με τις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές χώρες εμείς γιορτάζουμε και τιμάμε την απαρχή του πολέμου και όχι την απελευθέρωσή μας με το τέλος του.
 
Αυτό γίνεται γιατί οι Έλληνες με το άκουσμα του πολέμου πήγαιναν κατά χιλιάδες να καταταγούν και να πολεμήσουν για την πατρίδα τους γεμάτοι χαρά και περηφάνια γεγονός που δεν συνέβαινε πουθενά αλλού!
 
Κι ας πήγαιναν στον πόλεμο...
Γιατί, ναι!  Ήταν ΠΟΛΕΜΟΣ!
 
Οι φαντάροι μας ήταν πολεμιστές και πολεμούσαν κατά των Ιταλών και των Αλβανών στα βουνά της Ηπείρου.
Δεν ήταν αγωνιστές που αγωνίζονταν κατά των φασιστών γενικά και αόριστα!
 
Το μέλημά τους δεν ήταν οι πολιτικές απόψεις του εχθρού αλλά η διάθεσή του να καταλάβει την πατρίδα μας!
 
Έλεος πια με το political correct και την αριστερόστροφη άποψη ακόμα και για δεδομένα ιστορικά γεγονότα!
 
Και πάμε στις χθεσινές εορταστικές εκδηλώσεις...
 
Οι παρελάσεις έγιναν κανονικά...  γιατί απέδωσαν τα μέτρα ασφαλείας!
 
Κρίμα...
Χάσαμε εκείνες τις σκηνές απείρου κάλλους όπου από τη μία είχαμε τις εξέδρες των επισήμων, από την άλλη τους διαδηλωτές με τα πανό και στην μέση παρήλαυναν τα παιδιά εν μέσω συνθημάτων, ύβρεων και ιπτάμενων αντικειμένων!
 
Πάντως αν ήμουν αριστερή θα είχα τσαντιστεί πολύ.
 
Τόσος κόπος όλα αυτά τα χρόνια, τόσοι αγώνες, τόσες πορείες και διαμαρτυρίες με απώτερο στόχο να καταργηθούν οι παρελάσεις και τελικά... “καταργούνται” οι διαμαρτυρόμενοι!
 
Τόσος κόπος τόσα χρόνια για να καταργηθούν οι “φασιστικές” μαθητικές παρελάσεις κι όμως, όχι μόνο για τα περισσότερα παιδιά παραμένει τίτλος τιμής η συμμετοχή τους στην παρέλαση αλλά και λόγω οικονομικής κρίσης η “στρατιωτική παρέλαση” στην Θεσσαλονίκη κατέληξε να είναι “κοινωνική παρέλαση” αφού τα πολιτικά τμήματα ήταν πολύ περισσότερα από τα στρατιωτικά.
 
Δυστυχώς εχθές, οι κλασικά αριστερές διαμαρτυρίες και η προσπάθεια κατάργησης των παρελάσεων βρήκαν κι άλλους υποστηρικτές.
 
Έχουν ξεχάσει ότι οι επίσημοι δεν είναι εκεί για προσωπικούς λόγους αλλά για να εκπροσωπήσουν μία δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση η οποία μάλιστα, στην συγκεκριμένη περίπτωση, είναι και προσφάτως εκλεγμένη από τον Ελληνικό λαό!
 
Ως απλούς πολιτικούς τους βλέπουμε 363 ημέρες ετησίως.
Δύο ημέρες τον χρόνο, στις παρελάσεις, είναι επίσημοι εκπρόσωποι της Ελληνικής δημοκρατίας στον εορτασμό ηρωικών κατορθωμάτων των προγόνων μας οι οποίοι έγραψαν λαμπρές σελίδες στην νεότερη ιστορία μας.
 
Είναι τόσο δύσκολο δύο ημέρες τον χρόνο να μην κάνουν μερικοί-μερικοί επαναστατική γυμναστική αλλά να σεβαστούν την δημοκρατία μας και τους αγώνες των προγόνων μας;
 
Είναι τόσο δύσκολο να καταλάβουν ότι όλα αυτά θα έχουν πιθανότατα τα εντελώς αντίθετα αποτελέσματα και θα τρίβουν τα μάτια τους με το επόμενο εκλογικό αποτέλεσμα της Χρυσής Αυγής;
 
Είναι τόσο δύσκολο να βάλουν στην άκρη τις πολιτικές παρωπίδες και να σκεφτούν λίγο με την...
 
απλή κοινή λογική;
 


Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2012

ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ '40...


 
 
Παρακολουθείστε την συνέχεια του αφιερώματος της μηχανής του χρόνου...
 
 
 
 
 
 
 
 
* Ας ελπίσουμε ότι αύριο θα επικρατήσουν η πατριωτική συνείδηση και η απλή κοινή λογική...
 
 

Η ιστορία της ιαχής «Αέρα»...

Λίγες λέξεις της Νεοελληνικής γλώσσας κρύβουν τη μαγεία της ιαχής αέρα! Μεγάλωσαν και μεγαλώνουν ελληνόπουλα που συγκινήθηκαν, δάκρυσαν, θαύμαζαν τον ηρωισμό των παλικαριών στα ελληνοαλβανικά σύνορα, το 1940.
Ο παλμός αυτής της συγκίνησης δονούσε στην ιαχή αέρα και σε ό,τι αυτή αντιπροσώπευε στη μεταπολεμική Ελλάδα.
 
Καμία λέξη δε συγκέντρωσε την ορμή και το δυναμισμό της νιότης, όσο η ιαχή αέρας.
 
Ελάχιστοι, όμως, γνωρίζουν ότι πρωτοακούστηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης 30 χρόνια πρίν από το έπος του ΄40.
 
Συγκεκριμένα, πρωτοχρησιμοποιήθηκε το 1908 από το 2ο τάγμα της Κρητικής πολιτοφυλακής του πρώτου τακτικού στρατού της Κρήτης, που τελούσε υπό την προστασία του ευρωπαϊκού στρατού. Χρησιμοποιήθηκε σε εκπαιδευτική πορεία, από κάποιον στρατιώτη, κατά τη διάρκεια ανεμοστρόβιλου και το επανέλαβαν, χάριν ευθυμίας, οι υπόλοιποι. Από τότε, το επαναλάμβαναν συχνά, κάθε φορά που διαλυόταν ή συντασσόταν το Τάγμα (αρχικά, ήταν, δηλαδή, μία ζητωκραυγή, ένα “πείραγμα”, και όχι πολεμική ιαχή). Στη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων (1912, 1913, Ήπειρο και Μακεδονία) η ιαχή διαδόθηκε από τους Κρήτες σε ολόκληρο το ελληνικό στράτευμα.
 
Στην αρχή, όμως, η καινοτομία αντιμετωπίστηκε με δυσπιστία, γιατί ο τακτικός στρατός χρησιμοποιούσε τις αρχαίες ιαχές: αλαλά ή αλαλαί ή ελελεύ ή το εξευρωπαϊσμένο: χιπ, χιπ, ουρρά (hip, hip, hurrah), άλλωστε οι περισσότεροι αξιωματικοί του στρατού μας είχαν εκπαιδευτεί στα στρατόπεδα της Γερμανίας, Γαλλίας, Αγγλίας.
 
(Η αρχαία ιαχή "αλαλά" προήλθε από τη μυθική κόρη του Πολέμου, την Αλαλά (Πίνδαρος, απ. 225: Κλυθ΄ Αλαλά Πολέμου θυγατέρα). Απ εδώ προήλθαν οι λέξεις αλαλαγή, αλάλαγμα (Κ.Παλαμάς, Ασαλ. Ζωή: της νίκης σου το αλάλαγμα…) και το ρ. αλαλάζω (Ψαλμ.99, αλαλάξατε τω Κυρίω…, ή Κ.Δ. Κορινθ. 1,13,1 : …γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον).
 
Η πολεμική ιαχή «αέρα» επισημοποιήθηκε κατά τον ελληνοιταλικό πόλεμο και γι΄ αυτό συνέβαλαν, άθελα τους, οι Ιταλοί. Ο Ιταλικός φασιστικός στρατός χρησιμοποιούσε την ιαχή: «eja (προφ.: εγιά), eja, eja, alala». Ήταν μία ιαχή που είχε καθιερώσει ο ποιητής Gabriele d Annunzio (1863 – 1938) στη διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου (Αύγουστος του 1917). Ο ίδιος, ο ποιητής, αναφέρει ότι την επέβαλε στους αεροπόρους του (ήταν διοικητής αεροπορικού σμήνους) λέγοντας: «είναι καιρός να καταργήσουμε αυτό τον βαρβαρικό ήχο (εννοούσε το: Hip! Hip! Hip! hurrah) και στη θέση του θα βάλουμε το alala με το οποίο ο Αχιλλέας παρακινούσε τα άλογα του και το Λατινικό επιφώνημα eja». Εικοσιτρία χρόνια αργότερα οι Ιταλοί εισβολείς θα χρησιμοποιήσουν στα βουνά της Πίνδου την ιαχή eja! eja! alala (ειρωνεία: να ήξεραν, άραγε, οι αγράμματοι Ιταλοί στρατιώτες ότι χρησιμοποιούσαν μία αρχαία ελληνική ιαχή για να σκοτώσουν τους σύγχρονους Ελληνες). Πάντως, η ηχητική ομοιότητα με την επανάληψη των φωνηέντων -α- και –ε- (στη λ.eja: προφ. εγιά) έφερε στο μυαλό των Ελλήνων την Κρητική ζητωκραυγή αέρα και ανταπέδωσαν καθιερώνοντας την λ.αέρα, ως την πιο ηρωική ολόκληρης της ελληνικής ιστορίας. Η ιαχή αέρα έχει τον ίδιο αριθμό συλλαβών με το αλαλά (δεν αλλάζει ο ρυθμός) και περιλάμβανει το –α- και το –ε-, που προφέρονται εύκολα, όταν τρέχουν οι στρατιώτες (περιλαμβάνονται, αλλωστε, και στο αλαλά και στο ελελευ, αλλά και στο eja)
 
Ας δούμε, όμως, και τη μη ηρωική πλευρά της ιαχής
- Φαντάζομαι το δρόμο του γυρισμού: τα ηρωικά παλληκάρια να επιστρέφουν έχοντας παραδώσει τα όπλα σε αυτούς που μέχρι χθες νικούσαν, να περπατούν με το κεφάλι κατεβασμένο στην άκρη του δρόμου και να τους κοροϊδεύουν οι θρασύδειλοι Ιταλοί επαναλαμβάνοντας ειρωνικά την ιαχή αέρα (πραγματικό περιστατικό).
- Οι Έλληνες συνεργάτες των Γερμανών (τα αλεξίποινα Τάγματα Ασφαλείας) χρησιμοποιούσαν την ιαχή αέρα, όταν έκαναν έφοδο για να συλλάβουν Έλληνες πατριώτες και να τους παραδώσουν στους Γερμανούς κατακτητές.
- Στο Γράμμο και ο τακτικός και ο δημοκρατικός στρατός φωναζαν αέρα, όταν εξαπέλυαν επίθεση κατά των αδελφών. Αέρα σε ποιόν, βρε παλληκάρια; Ποιος είναι ο εχθρός; Γιατί να φύγει; Που να πάει;
 
Μέσα σε λίγα χρόνια φτήνυναν οι άνθρωποι και οι λέξεις. Πάντως, προτιμώ να κρατήσω τη συγκίνηση που μου έδινε στα πρώτα μαθητικά χρόνια η ιαχή αέρα και να μη σκέφτομαι την ξεδιάντροπη χρήση της στην Κατοχή και τον Εμφύλιο. Είναι πληγή από φρικτό μαχαίρι (Καβάφης) να θυμάμαι τη χαρά και τη ντροπή συνάμα.

Γιώργος Δαμιανός (πρώτη δημοσίευση στο περ. Discovery and science, εκδ. ΔΟΛ, Οκτ. 2006)
http://www.24grammata.com/?p=4360

Διαβάσετε το υπόλοιπο αφιέρωμα για την 28η Οκτωβρίου 1940 (102 άρθρα)
 
ΠΗΓΗ  ΙΣΧΥΣ

Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΗΜΕΡΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ...

Τορπιλισμός - οιωνός για την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης
Του Χ.Κ. Λαζαρόπουλου

 
Ενα πολύ καλό όσο κι επίκαιρο άρθρο του Χάρη Λαζαρόπουλου δημοσιεύτηκε σήμερα στο newsbomb.gr και σας το παραθέτουμε αυτούσιο:
 
Ένα γεγονός που σημειώθηκε στις 18 Οκτωβρίου 1912 αποτέλεσε τον καλό οιωνό για την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης λίγες ημέρες αργότερα, ανήμερα του Αγίου Δημήτριου. Ήταν ο τορπιλισμός του «Φετχί Μπουλέντ», ενός πολεμικού πλοίου για το οποίο καμάρωναν οι Οθωμανοί αξιωματικοί.
 
Την ιστορία του τορπιλισμού μέσα από τα αρχεία του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού αλλά και την καταδυτική έρευνα στο σημείο που ναυάγησε το «Φετχί Μπουλέντ» έχει συγκεντρώσει σε μία μοναδική έκδοση ο έμπειρος καταδρομέας και καταδύτης κ. Κώστας Νιζάμης. Στο βιβλίο «Ήρεμα έλξον», το οποίο είχα την τιμή να επιμεληθώ, μελέτησα άγνωστες πτυχές αυτής της ιστορίας.
 
Πρωταγωνιστής ήταν ένας πατριώτης 35χρονος υποπλοίαρχος από την Ύδρα. Ήταν ο γιος του Ιωάννη και της Μαρίας Βότση, το γένος Κουντουριώτου, ο Νικόλαος Βότσης. Εγγονός και ανηψιός δύο μεγάλων μορφών του Πολεμικού Ναυτικού, του καπεταναίου Νικολάου Βότση που διέπρεψε κατά τη διάρκεια της Επαναστάσεως αλλά και του Παύλου Κουντουριώτου, του εμβληματικού ναυάρχου των Βαλκανικών Πολέμων.
 
Μόνος του είχε ζητήσει να τοποθετηθεί σε μια μικρή μονάδα του στόλου, στο τορπιλοβόλο «Τ-11», για να έχει σχετική ελευθερία κινήσεων και δράσεως. Μετά την επιθεώρηση του βασιλέως Γεωργίου Α’, το απόγευμα της 6ης Οκτωβρίου 1912, ο Βότσης δεν έκρυψε προς το πλήρωμα της μονάδας του ότι ήθελε πολεμική δράση παρότι απέπλευσαν συνοδεύοντας το αγγλικό φορτηγό «Βοσνία», το οποίο μετέφερε πυρομαχικά του στόλου.
 
Ο Βότσης γνώριζε πολύ καλά ότι οι αξιωματικοί και οι στρατιώτες που βρίσκονταν σε όλες τις μονάδες εκστρατείας περίμεναν ένα γεγονός, το οποίο θα ανύψωνε το ηθικό τους. Σύμφωνα με παλαιότερη έκδοση της Διευθύνσεως Ιστορίας Στρατού, πίστευε ότι εάν η ελληνική πλευρά κατακτούσε το ηθικό πλεονέκτημα, τίποτε δεν θα ανέκοπτε την νικηφόρα προέλασή της. Άλλωστε ο ψυχολογικός παράγοντας είχε κρίνει μια άλλη μελανή πτυχή της νεώτερης ιστορίας, το όνειδος του 1897.
 
Πολυμήχανος αξιωματικός
 
Οι αρχικές εντολές ήταν να ξεκαθαριστεί ο Θερμαϊκός από κάθε πλοίο προκειμένου να φθάσει το οπλιταγωγό «Σφακτηρία», από το οποίο θα γινόταν εκφόρτωση υλικού και πολεμοφοδίων, καθώς και ανδρών για την ενίσχυση των επιχειρουσών μονάδων στην Κατερίνη.
 
Το πρωί της 18ης Οκτωβρίου ο 35χρονος υποπλοίαρχος ήταν έτοιμος για το μεγάλο βήμα. Απέστειλε τηλεγράφημα προς το υπουργείο Ναυτικών αναφέροντας τα ακόλουθα: «Παρακαλώ Υπουργείον όπως μοι εγκρίνη, εάν τυχόν παρουσιασθή ευνοϊκή περίστασις, κατά τας διαταχθείσας περιπολίας, είσπλουν εις λιμένα Θεσσαλονίκης, όπου θωρηκτόν «Φετχί Μπουλέντ».
 
Η απάντηση ήταν λιτή, σαφής και λακωνική: «Εκτελέσατε επίθεσιν κατά του εν Θεσσαλονίκη ορμούντος τουρκικού πλοίου, συμφώνως με πρωινήν τηλεγραφικήν συνεννόησιν μετά Αρχηγού Γενικού Επιτελείου».
 
Ο υποπλοίαρχος Νικόλαος Βότσης είχε ήδη προετοιμάσει τις κινήσεις του. Είχε ζητήσει αναλυτική πληροφόρηση από τον πρώην ναυτικό ακόλουθο της Ελλάδος στην Κωνσταντινούπολη, τον Υδραίο αξιωματικό Αντώνιο Κριεζή. Στόχος ήταν το «Φετχί Μπουλέντ», το οποίο θεωρείτο το καμάρι του οθωμανικού Ναυτικού εξ ου και το όνομά του που σημαίνει «σπουδαίο καλλιτέχνημα».
 
Ο πλους του «Τ-11» αλλάζει. Από το Λιτόχωρο αρχίζει να κατευθύνεται προς τον Θερμαϊκό. Το συνόδευαν δύο καΐκια με επικεφαλής του καπεταναίους Νικόλαο Βλαχόπουλο και Μιχαήλ Κουφό, οι οποίοι είχαν το ρόλο του πλοηγού.
 
Λίγες ώρες αργότερα, στις 21:20’ της 18ης Οκτωβρίου 1912, το «Τ-11» έβαλε πλώρη για το Καραμπουρνού. Ο Βλαχόπουλος με το καΐκι του προηγείτο για να κάνει το βόλισμα και να εντοπίσει τις νάρκες που είχαν διασκορπισθεί στις εκβολές του Αξιού μέχρι το Καραμπουρνού, το Μεγάλο Έμβολο. Εκείνη τη βραδιά, ο υποπλοίαρχος Βότσης και το πλήρωμά του ήταν τυχεροί.
 
Πέρασαν μπροστά στο λιμάνι τις Θεσσαλονίκης χωρίς να γίνουν αντιληπτοί. Μόνο που εκτός από το «Φετχί Μπουλέντ», εκεί βρίσκονταν αγκυροβολημένα δύο ακόμα πολεμικά σκάφη, ένα αγγλικό κι ένα ρωσικό. Το χτύπημα έπρεπε να σχεδιαστεί άμεσα και γρήγορα, αλλά κυρίως με «χειρουργική ακρίβεια» ώστε να αποφευχθεί πιθανό διπλωματικό επεισόδιο.
 
Χτύπημα και απεμπλοκή
 
Οι περιγραφές του τορπιλισμού μεγαλώνουν την αγωνία. Από τον πυργίσκο μάχης του «Τ-11» ο υποπλοίαρχος Βότσης ξεχώρισε μέσα από τις διόπτρες το «κόσμημα» του οθωμανικού στόλου στο αριστερό του κυματοθραύστη. Από το Καραμπουρνάκι, οι τορπιλοσωλήνες ήταν γεμισμένες, έτοιμες.
 
«Ήρεμα έλξον» ήταν η διαταγή του Βότση στον τορπιλητή καθώς το «Τ-11» είχε πλησιάσει 150 μέτρα από το «Φετχί Μπουλέντ». Οι δύο τορπίλες έσκισαν τα νερά, αμέσως ο ύπαρχος Χατζίσκος διατάχθηκε να ρίξει την τορπίλη του καταστρώματος ενώ από τους άνδρες της γέφυρας ζητήθηκε να κάνουν «ανάποδα ολοταχώς».
 
Από τις εκρήξεις φωτίστηκε ολόκληρη η Θεσσαλονίκη ενώ άρχισαν να ακούγονται φωνές φρουρών και καμπάνες. Οι προβολείς άναψαν σε χρόνο μηδέν αναζητώντας το πλοίο που έπληξε τον τουρκικό θωρακοδρόμωνα.
 
Ο Βότσης, ωστόσο, είχε σχεδιάσει τις κινήσεις του. Ήδη είχε απομακρυνθεί από το λιμάνι της Θεσσαλονίκης και είχε προετοιμαστεί για το δεύτερο μέρος του σχεδίου του. Περνώντας ολοταχώς κάτω από τα φοβερά κανόνια που ήταν εγκαταστημένα στο Καραμπουρνού, διέταξε να ρίξουν προς τα εκεί μια χαιρετιστήρια κανονιά, σαν νικητήρια ιαχή, για να γιορτάσει την ολοκλήρωση του εγχειρήματός του.
 
Λίγες ώρες αργότερα κι αφού είχε απελευθερωθεί η Κατερίνη, ο Βότσης τηλεγράφησε: «11.35, χθες Πέμπτην, ετορπιλίσαμεν επιτυχώς εις λιμένα Θεσσαλονίκης τουρκικόν θωρηκτόν “Φετχί Μπουλέντ”. Πλοίον βυθιζόμενον έκλινε δεξιά. Πλήρωμα και πλοίον ημών αβλαβή».
 
Ο τότε υπουργός Ναυτικών Νικόλαος Στράτος απάντησε:
«Συγχαίρω εγκαρδίως διά ναυτικόν κατόρθωμα.
Προς τιμήν σας διατάσσω όπως έκθεσις υμών ανακοινωθή δι’ ημερησίας διαταγής προς άπαντα τα πλοία του στόλου Αιγαίου και Αμβρακικού. Ετιμήσατε την πατρίδα και ένδοξον Ναυτικόν της.
»Θα προτείνω ηθικήν αμοιβήν υμών και υπάρχου, εν καιρώ δε ολοκλήρου του πληρώματος. Γνωστοποιήσατέ μας ονόματα πλοηγών, προς παροχήν ηθικής και υλικής αμοιβής προς αυτούς.
»Τα συγχαρητήριά μου ανακοινώσατε εις το υφ’ υμάς πλήρωμα δι’ ημερησίας διαταγής».
 
Το ραδιοτηλεγράφημαα αυτό μεταδόθηκε την ίδια στιγμή που ο θείος του Βότση, ο ναύαρχος Παύλος Κουντουριώτης αγκυροβολούσε με το θωρηκτό «Αβέρωφ» στον λιμένα του Μούδρου, στην απελευθερωμένη Λήμνο.
 
Καταρρακώθηκε ο Ταχσίν Πασάς
 
Ο Κενάν Μεσαρέ ήταν υπασπιστής του τότε Οθωμανού διοικητή Χασάν Ταχσίν Πασάς. Από το ημερολόγιό του αντιγράφουμε: «Εκεί που συζητούσαμε ησύχως με την παρουσία του Φρουράρχου (σ.σ. του πασά Χασάν Ταχσίν) η συνομιλία μας διακόπηκε από έναν εκκωφαντικό κρότο ο οποίος δόνησε ολόκληρη την πόλη. Τραντάχτηκε το Διοικητήριο. Ο αιφνιδιασμός ήταν τέτοιος ώστε μείναμε με ανοικτό το στόμα και την αναπνοή κρατημένη (…)
 
»Κάτωχρος και με μάτια κλειστά (σ.σ. ο Χασάν Ταχσίν) ψιθύρισε: “Ετορπιλίσθη το Φετχί Μπουλέντ”. Έμεινε ακίνητος, κοιτάζοντας τώρα σαν τρελλός το ακουστικό που κρατούσε ακόμα στα χέρια του».
 
Η επόμενη ημέρα, 19 Οκτωβρίου 1912, έφερε κι άλλα άσχημα νέα στον τότε Οθωμανό διοικητή της Θεσσαλονίκης. Ο Ελληνικός Στρατός ανέκοψε την πορεία του προς το Μοναστήριο και άλλαξε τα σχέδιά του.
 
Επιτέθηκε με σφοδρότητα στα Γιαννιτσά. Το σημείο όπου οχυρώθηκαν οι Τούρκοι έδινε το πλεονέκτημα στον αμυνόμενο, καθώς η επάνδρωσή του δεν απαιτούσε μεγάλες δυνάμεις, ενώ ταυτόχρονα, ήταν σχεδόν αδύνατη η υπερκέρασή του από τα πλάγια. Πέντε μεραρχίες και μία ταξιαρχία ιππικού των Ελλήνων κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν τις τουρκικές δυνάμεις που αποτελούνταν από έξι πυροβολαρχίες και πέντε μεραρχίες.
 
Παρ’ όλα αυτά, ο τορπιλισμός του «Φετχί Μπουλέντ» είχε αναπτερώσει το ηθικό των αξιωματικών και των στρατιωτών. Παρά τις μεγάλες απώλειες στις 20 Οκτωβρίου απελευθερώθηκαν και τα Γιαννιτσά ενώ οι Τούρκοι οπισθοχώρησαν στη Θεσσαλονίκη.
 
Ο δρόμος για την πόλη ήταν ανοικτός αν και οι Τούρκοι είχαν προκαλέσει εμπόδια στον Ελληνικό Στρατό έχοντας καταστρέψει γέφυρες και περάσματα. Οι πληροφορίες περί επικείμενης άφιξης των Βουλγάρων στη Θεσσαλονίκη ανησύχησαν τον τότε διάδοχο και αρχιστράτηγο Κωνσταντίνο καθώς και τον τότε πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο.
 
Ο στρατός στην πόλη
 
Στις 25 Οκτωβρίου ο Ελληνικός Στρατός πέρασε τον Αξιό ποταμό. Ο αρχιστράτηγος Χασάν Ταχσίν Πασάς προτίμησε να παραδώσει αμαχητί την πόλη στους Έλληνες από τους οποίους οι Οθωμανοί την κατέκτησαν στις 29 Μαρτίου 1430. Σύμφωνα με την αφήγηση του υπασπιστή Κενάν Μεσαρέ, ο Ταχσίν πασάς είπε: «Μου φαίνεται πως τελειώσαμε. Ό,τι κι αν γίνει, εγώ δεν έχω πλέον μέλλον σε τούτη την πόλη. Μου φαίνεται ότι δεν έχω θέση πουθενά. Έτσι ήταν γραπτό… Ας είναι όμως. Πες στους Έλληνες να περάσου. Απ’ αυτούς πήραμε την πόλη, σ’ εκείνους θα την παραδώσουμε. Ας γίνει το θέλημα του θεού».
 
Ο αλβανικής καταγωγής και άριστος γνώστης των ελληνικών Οθωμανός αξιωματικός δέχθηκε τους όρους της ελληνικής πλευράς. Ανήμερα της γιορτής του πολιούχου και προστάτη της πόλης Άγιου Δημητρίου, η Θεσσαλονίκη απελευθερώθηκε από τον ελληνικό στρατό. Σημειώθηκε είκοσι ημέρες μετά την κήρυξη του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου και λίγες ώρες προτού ο βουλγαρικός στρατός αφιχθεί στην - ήδη ελληνική – Θεσσαλονίκη.
 
Ο Χασάν Ταχσίν Πασάς παρέμεινε στη Θεσσαλονίκη φρουρούμενος έως τον Ιούλιο του 1913 οπότε έφυγε για το Εβιάν της Γαλλίας για λόγους υγείας με έξοδα της ελληνικής κυβέρνησης. Στη συνέχεια πήγε στη Λωζάννη και απεβίωσε το 1918 στην ελβετική Τεριτέ, στη λίμνη Λεμάν. Ετάφη στη Λωζάννη, τα οστά του μεταφέρθηκαν στο αλβανικό νεκροταφείο Θεσσαλονίκης το 1936.
 
Το 2002 ετάφη στην αυλή της τέως επαύλεως Μοδιάνο, στο σημερινό Στρατιωτικό Μουσείο Βαλκανικών Πολέμων, εκεί που υπεγράφη η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης κι άρχισε ο επιθανάτιος ρόγχος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας…
 
ΠΗΓΗ  aegeantimes.gr

Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2012

Η ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ...

Μεγάλη η ευθύνη για τη ΔΗΜΑΡ του 6,2%...

Γράφει ο Σωτήρης Ξενάκης
 
Και να που ξαφνικά το πολιτικό σκηνικό πήρε φωτιά με φόντο την απόφαση της ΔΗΜΑΡ να μην ψηφίσει τις αλλαγές στα εργασιακά τις οποίες απαιτεί η Τρόικα.
 
Αν θέλουμε να δούμε τα πράγματα ψύχραιμα, ο Φώτης Κουβέλης είχε και έχει τα δίκια του. Τα ζητήματα που έβαλαν οι δανειστές μας για αποζημιώσεις, τριετίες κ.λ.π. μας ήρθαν ξαφνικά από το πουθενά με απολύτως εκβιαστικό τρόπο. Στην προγραμματική συμφωνία των τριών κομμάτων της συγκυβέρνησης δεν υπήρχε ούτε λέξη για τα θέματα αυτά.
 
Ο υπουργός Εργασίας Γιάννης Βρούτσης υποστηρίζει ότι έδωσε σκληρή μάχη για να μετριάσει τις απαιτήσεις της Τροικας και να τις εκλογικεύσει σε κάποιο βαθμό. Η άκαμπτη στάση της ΔΗΜΑΡ είναι βέβαιο πώς τον βοήθησε σε αυτή τη διαπραγμάτευση, για λόγους που είναι απολύτως κατανοητοί. Τώρα όμως ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας ισχυρίζεται πώς οι δανειστές μας έφτασαν στα όρια τους και δεν πρόκειται να κάνουν άλλες υποχωρήσεις.
 
Τα πράγματα είναι πολύ κρίσιμα και συνάμα πολύ απλά:
 
Ο Αντώνης Σαμαράς δηλώνει ότι είναι αποφασισμένος να κάνει τα πάντα ώστε να υπάρξει οριστική απόφαση για την χώρα μας στο EUROGROUP της 12ης Νοεμβρίου και να εκταμιευθεί άμεσα η περίφημη δόση.
 
Διέγραψε ήδη έναν βουλευτή που δήλωσε ότι δεν θα ψηφίσει τα μέτρα(Σταυρογιάννης) στέλνοντας έτσι σαφές μήνυμα σε όλους όσοι θέλουν να ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο. Και για είναι ακόμα πιο σίγουρος ότι θα αποφύγει «διαρροές» επιμένει να περάσουν όλα τα μέτρα σε ένα άρθρο.
 
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος επέλεξε σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή να κάνει το προγραμματισμένο ταξίδι του στις Ηνωμένες Πολιτείες. Πολλοί λένε ότι θα μπορούσε να το αποφύγει. Μετράει κι αυτός ήδη δύο «απώλειες» βουλευτών (Κάσσης, Παραστατίδης) που λένε ότι δεν θα ψηφίσουν τα εργασιακά και θεωρείται βέβαιο ότι αν γίνει το θέλημα του κ. Κουβέλη και υπάρξουν δυο διαφορετικά νομοσχέδια, το ΠΑΣΟΚ θα έχει ακόμα μεγαλύτερες απώλειες με κίνδυνο να μην υπάρξει η αναγκαία πλειοψηφία στη Βουλή.
 
Η ΔΗΜΑΡ (που έχει κι αυτή την «απώλεια» του βουλευτή Μιχελογιαννάκη) επιμένει να μην συμφωνεί με τις αλλαγές στα εργασιακά αν και έχει αποδεχθεί το πολύ σκληρό πακέτο μέτρων για τα δημοσιονομικά. Αφήνει όμως μια μικρή χαραμάδα να επανεξετάσει την στάση της αν υπάρξουν κάποιες αλλαγές ακόμα.
 
Οι Ευρωπαίοι μας έδωσαν μια ολιγοήμερη παράταση να το ξανασκεφτούμε. Διαμηνύουν όμως ότι έφτασαν στις δικές τους «κόκκινες γραμμές». Το χαν κάνει κι άλλες φορές στο παρελθόν και τελικά μπλοφάρανε. Αν θέλουμε λοιπόν τους πιστεύουμε. Αν όχι, ασφαλώς μπορούμε να δοκιμάσουμε την τύχη μας ρισκάροντας την - μικρή ή και ανύπαρκτη για πολλούς - πιθανότητα να βρεθεί η σφαίρα στη θαλάμη του όπλου που μας βάζουν στο κεφάλι.
 
Η «καυτή πατάτα» δείχνει να είναι πλέον στα χέρια του κ. Κουβέλη και των υπόλοιπων 15 βουλευτών του κόμματος του. Όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα η ΔΗΜΑΡ εξελίσσεται στον πιο σημαντικό «παίκτη» που η επόμενη κίνηση του ενδεχομένως να κρίνει την παρτίδα... . Μεγάλη και βαριά η ευθύνη για ένα κόμμα του 6,2% και των 16 βουλευτών . Ο πολύπειρος στην πολιτική Φώτης Κουβέλης προφανώς την αντιλαμβάνεται περισσότερο από όλους . Μένει να δούμε, με ποιο τρόπο θα αποφασίσει να ανταποκριθεί στην ευθύνη αυτή...
 
ΠΗΓΗ  iefimerida.gr
 
 
ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :
Ουδέποτε έχω ασχοληθεί με τα "συνδικαλιστικά" αλλά...
Από φίλο συνδικαλιστή έχω μάθει ότι στις διαπραγματεύσεις "πάντα αφήνεις κάποια πόρτα ανοιχτή".
Φροντίζεις πάντα να υπάρχει μία διέξοδος έτσι ώστε εάν τελικά στριμωχτείς πολύ να μπορέσεις να κάνεις πίσω χωρίς να ξεφτιλιστείς.
Ομολογώ ότι αυτήν την "ανοιχτή πόρτα" δεν την βλέπω οπότε υπάρχουν δύο πιθανότητες : είτε η ΔΗΜΑΡ όντως θα ψηφίσει "παρόν" και η συνοχή της κυβέρνησης είναι αμφίβολη (όπως και το μέλλον της!) είτε τελικά και η ΔΗΜΑΡ θα ψηφίσει "ναι σε όλα" οπότε γενικά η πολιτική σκηνή θα δεχτεί άλλο ένα γερό πλήγμα στην όποια αξιοπιστία της και ειδικά η ΔΗΜΑΡ θα χρειάζεται έναν επικοινωνιακό μάγο για να προσπαθήσει να βελτιώσει την εντελώς κατεστραμμένη εικόνα της.
Ίδωμεν...
 
ΥΓ : Με το ΠΑΣΟΚ  δεν ασχολούμαι. Άλλωστε κανένας δεν ασχολείται σοβαρά με το ΠΑΣΟΚ. Είναι εμφανές ότι παίζει απλά ένα παλαιοκομματικού τύπου παιχνίδι ώστε να μην φανεί ηπιότερο και δεκτικότερο από την ΔΗΜΑΡ αφού και τα δύο αυτά κόμματα έχουν την ίδια δεξαμενή ψηφοφόρων.

Ας μιλήσουμε για την αποζημίωση των απολύσεων...

Γράφει  ο Ιωάννης Ληξουριώτης,
καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας.
 
Το άρθρο θα μπορούσε να έχει τίτλο «Πως ακόμη μια φορά τα συμφέροντα των υψηλόμισθων των ΔΕΚΟ, είναι πιο ιερά από τα συμφέροντα του τόπου».

Ας δούμε γιατί.
 
Το ρεπορτάζ:
 
«Την κατηγορηματική αντίθεσή τους σε συζήτηση για περαιτέρω αλλαγές στα εργασιακά εξέφρασαν Ευάγγελος Βενιζέλος και Φώτης Κουβέλης αμέσως μετά την ολοκλήρωση της σύσκεψης με τον πρωθυπουργό».
 
Ποιο είναι λοιπόν το κύριο πρόβλημα των εργασιακών, για τα οποία οι κ.κ. Κουβέλης και Βενιζέλος απειλούν να τινάξουν τη συμφωνία με την τρόικα στον αέρα;
Προφανώς το ζήτημα  των απολύσεων.

Για να δούμε λοιπόν, όσο μπορούμε απλούστερα, πώς έχουν τα πράγματα:

Ο καθορισμός της αποζημίωσης απόλυσης βασίζεται σε δύο συντελεστές: αφενός στις αποδοχές που παίρνει ο εργαζόμενος τον τελευταίο μήνα εργασίας του και αφετέρου στα χρόνια προϋπηρεσίας που έχει στον εργοδότη που τον απολύει.

Όσα περισσότερα χρόνια υπηρεσίας έχει ο εργαζόμενος τόσο μεγαλύτερη αποζημίωση παίρνει, αφού ο μισθός του τελευταίου μήνα απασχόλησης πολλαπλασιάζεται με μεγαλύτερο συντελεστή (ο συντελεστής αυτός δεν είναι ακριβώς όσα και τα χρόνια προϋπηρεσίας αλλά κατά τι μικρότερος : π.χ. 10 χρόνια υπηρεσίας = 6 μισθοί αποζημίωση, 12 χρόνια υπηρεσία = 8 μισθοί αποζημίωση, 16 χρόνια υπηρεσίας = 12 μήνες αποζημίωση, κ.ο.κ. μέχρι 28 χρόνια υπηρεσίας που υπάρχει δικαίωμα 24 μηνών αποζημίωσης.
 
Τι έχουν λοιπόν συμφωνήσει ο κ. Βρούτσης με την Τρόικα και οι κ.κ. Κουβέλης και Βενιζέλος τροχίζουν τα σπαθιά τους;

Α) Για όσους αμείβονται μέχρι 1.800 ευρώ δεν προκύπτει καμιά αλλαγή.
    Δηλαδή ένας εργαζόμενος που εργάζεται 28 χρόνια και πάνω στον ίδιο εργοδότη  και  παίρνει μέχρι 1.800 ευρώ μισθό δεν επηρεάζεται καθόλου από την περιβόητη  αλλαγή. Θα λάβει αποζημίωση 1.800 ευρώ Χ 24 έτη = 43.200 ευρώ (τα ίδια θα  έπαιρνε και χωρίς την αλλαγή).

Β) Για όσους εργάζονται στον ίδιο εργοδότη μέχρι 16 χρόνια, ανεξαρτήτως από  τον μισθό που λαμβάνουν, δεν προκύπτει καμιά αλλαγή.
     Δηλαδή  ένα εργαζόμενος που εργάζεται μέχρι και 16 χρόνια στον ίδιο εργοδότη  θα λάβει ακριβώς αποζημίωση όση θα έπαιρνε μέχρι σήμερα.
     Για παράδειγμα  ο εργαζόμενος των 4.000 ευρώ που έχει 16 χρόνια υπηρεσίας  στον ίδιο εργοδότη, αν απολυθεί θα λάβει αποζημίωση 4.000 Χ12 = 48.000 ευρώ.
 
Ποιους, λοιπόν, θίγει η προτεινόμενη αλλαγή;Εάν λάβουμε υπόψη τη συνθηματολογία των κομμάτων της αντιπολίτευσης περί μισθών Βουλγαρίας, προφανώς κανέναν.
 
Δεν ξέρω κανέναν Βούλγαρο να αμείβεται με μισθό πάνω από 1.800 ευρώ τον μήνα.
 
Για να σοβαρευτούμε όμως και επειδή πρέπει να λέμε την αλήθεια (όχι στο «λαό» αλλά στους ίδιους τους εαυτούς μας).
 
ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΘΙΓΕΙ ΚΑΠΟΙΟΥΣ.
 
Ποίοι είναι αυτοί;
 
Οι υψηλόμισθοι μισθωτοί των ΔΕΚΟ και των Τραπεζών.
Μόνο εκεί από ό,τι ξέρω υπάρχουν μισθοί μεγαλύτεροι των 1.800 ευρώ.
 
Μα ούτε αυτούς τους θίγει όλους.
 
Κατ' αρχήν δεν θίγει, όπως είπαμε, όσους αμείβονται μέχρι 1.800 ευρώ το μήνα.
 
Επίσης δεν θίγει όσους απολύονται πριν συμπληρώσουν 16 χρόνια υπηρεσίας στον ίδιο εργοδότη ΔΕΚΟ ή ΤΡΑΠΕΖΑ ανεξάρτητα από το μισθό που παίρνουν.
 
Θα πρέπει, λοιπόν, να τα βάψουμε «μαύρα» και να διαλύσουμε τη συγκυβέρνηση, να χάσουμε τη δόση και ότι άλλο προκύψει, εάν ένας υψηλόμισθος εργαζόμενος σε ΔΕΚΟ ή Τράπεζα που εργάζεται (π.χ. με μισθό 4.000 ευρώ μηνιαίως για 17 χρόνια στον ίδιο εργοδότη, απολυθεί και λάβει αποζημίωση 49.800 ευρώ -12χ4.000=48.000 +1.800=49.800- αντί να λάβει με τα σημερινά δεδομένα 52.000 ευρώ; - 13χ4.000=52.000).
 
Πολύ περισσότερο όταν ο αντίστοιχος εργαζόμενος του ιδιωτικού τομέα με μέσο μισθό 1.000 ευρώ και τα ίδια χρόνια υπηρεσίας ελάμβανε και θα λαμβάνει ως αποζημίωση απόλυσης το …ιλιγγιώδες ποσό των 13.000 ευρώ; (Δηλαδή, 13χ1.000= 13.000).
Κι όχι μόνο αυτό.
 
Οφείλουμε να λάβουμε υπόψη μας ότι ο μισθωτός του ιδιωτικού τομέα, είναι πιο ευάλωτος σε περίπτωση απολύσεων, απ’ ότι ο υψηλόμισθος των ΔΕΚΟ και των Τραπεζών.
 
Αυτή την ολοκληρωμένη αλήθεια, δεν την λέει ούτε ο κ. Τσίπρας, ούτε δυστυχώς οι κ.κ. Βενιζέλος και Κουβέλης.
 
Δυστυχώς, ούτε η κυβέρνηση βρίσκει τον τρόπο να την επικοινωνήσει και να καταδείξει ότι όλα γίνονται εξ αιτίας μιας φούχτας μισθωτών των ΔΕΚΟ που….αν απολυθούν θα λάβουν αποζημιώσεις λιγότερες κατά μερικά εκατοστάρικα ευρώ…
 
ΠΗΓΗ  GR-POST