Ας πάψουν να ρίχνουν βενζίνη στους δρόμους...

Γράφει ο Μάκης Κουρής Δάκρυα, απόγνωση, ψυχολογικό ράκος από τη μια στιγμή στην άλλη είναι η αντίδραση στο άκουσμα ότι μπαίνεις στην εφεδρεία. Που στην ουσία σε σπρώχνει να βγεις στη σύνταξη.

Είδαμε εργαζόμενους, μητέρες να έχουν καταρρεύσει μόλις τους ανακοινώθηκε το μαντάτο. Όνειρα, σχεδιασμοί πάνε περίπατο. «Έχω δύο παιδιά που σπουδάζουν», μας έλεγε μια φίλη, «έχω υποχρεώσεις, ένα στεγαστικό δάνειο, τα χρήματα που θα παίρνω δεν φτάνουν, τι θα κάνω; Πρέπει να ψάξω για μια δουλειά, ακόμη και καθαρίστρια, να καθαρίζω τουαλέτες, ό,τι να ʼναι... Πώς θα πληρώσω τις δόσεις; Θα χάσω το σπίτι. Τα έξοδα των παιδιών μου». Τα μάτια βούρκωναν... Ντρεπόταν που τα έλεγε... Έτρεμε... Έφυγε πριν βάλει τα κλάματα... Αυτές τις καταστάσεις άραγε τις αντιλαμβάνονται εκεί στα υπουργικά γραφεία και στο Μαξίμου που παίρνουν τις αποφάσεις, τις συνέπειες, τις τραγωδίες που προκαλούν; Τη δυστυχία που μπαίνει στο κάθε σπίτι, που καταρρέουν τα πάντα, μια ζωή που έχτιζαν χρόνια τώρα; Άκουσαν εκείνον τον ηλικιωμένο που ήταν στην ουρά για να πληρώσει το χαράτσι για το σπίτι του, που από δω και πέρα θα πληρώνει νοίκι στο Δημόσιο, τι είπε; Ότι έχει μεγαλώσει ο θυμός και η οργή, ότι έχει απλωθεί πολλή βενζίνη στους δρόμους και ένα σπίρτο αν πέσει, τότε... Ας σκεφθούν επιτέλους πού οδηγούν τον κόσμο... Σε τι αδιέξοδα... Που από κάποια στιγμή και πέρα δεν έχει τίποτε άλλο πια να χάσει... Μυαλό έχουν, να καταλάβουν τι εννοούμε... ΠΗΓΗ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ : Προσωπικά θα έβαζα ερωτηματικό στην τελευταία πρόταση του άρθρου γιατί πραγματικά είναι να αναρωτιέται κανείς... "Μυαλό έχουν, να καταλάβουν τι εννοούμε;;;"