ΔΥΣΚΟΛΕΥΟΜΑΙ...

Δυσκολεύομαι να αποδεχτώ τα όσα συμβαίνουν στην χώρα μου...

Δυσκολεύομαι να κατανοήσω πως φτάσαμε ως εδώ...

Εξ αρχής δυσκολευόμουν να καταλάβω πως ένας ολόκληρος λαός θεώρησε ικανό ηγέτη τον ΓΑΠ και πάλι όμως δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα έπεφτε τόσο γρήγορα τόσο χαμηλά και, δυστυχώς, θα παρέσυρε μαζί του την χώρα και όλους εμάς...

Δυσκολεύομαι όμως να καταλάβω και τον Σαμαρά.

Δυσκολεύομαι να καταλάβω γιατί αποδέχθηκε “μεταβατική κυβέρνηση” και δεν έμεινε σταθερός στο αίτημά του για εκλογές λύση πολύ πιο δημοκρατική...

Δυσκολεύομαι να καταλάβω γιατί συνέπραξε σε μία τόσο καταφανή συνταγματική εκτροπή και δεν προασπίστηκε  “το γράμμα του νόμου” την στιγμή που προφανώς δεν το προασπίζονται οι αρμόδιοι θεσμικοί άρχοντες του τόπου (πρόεδρος της δημοκρατίας και πρωθυπουργός)...
Σε περίοδο οικονομικής κρίσης δεν ισχύει το σύνταγμα;

Δυσκολεύομαι να καταλάβω γιατί αποδέχθηκε όρους όπως “άμεσες” εκλογές τον Φεβρουάριο...
“Άμεσες” σημαίνει τώρα όχι σε 100 ημέρες!

Δυσκολεύομαι να καταλάβω γιατί μετά από τόσες ημέρες όλοι κατέληξαν στο πρώτο όνομα που είχε ακουστεί αφού άφησαν την χώρα να εξευτελίζεται και να λοιδορείται διεθνώς για 5 ημέρες...

Δυσκολεύομαι να καταλάβω γιατί η λύση στο πρόβλημα ήταν ένας τραπεζίτης για πρωθυπουργός μίας χώρας η οποία βρίσκεται εν μέσω οικονομικής κρίσης...
Ακούγονται διάφορες αερολογίες για τον μεγάλο οικονομολόγο, τον καλύτερο γνώστη μακροοικονομίας, κλπ.
Θα τρελαθούμε τελείως;
Τραπεζίτης είναι ο άνθρωπος, σε τράπεζες δούλευε όλη του την ζωή και τα χρηματοοικονομικά είναι ο τομέας του!

Δυσκολεύομαι να καταλάβω γιατί πρέπει να περιμένουμε ότι θα αλλάξουν τα πράγματα...
Με σύμβουλο του Σημίτη και του ΓΑΠ για πρωθυπουργό και, όπως ακούγεται τουλάχιστον, Βενιζέλο για υπουργό οικονομικών τι μπορεί να αλλάξει και πως;
Γιατί πρέπει “επιτέλους να αισιοδοξούμε”;

Δυσκολεύομαι να καταλάβω γιατί πρέπει να αναγνωρίσω καν ή έστω να “αποδεχθώ με ανακούφιση” την νέα μου “¨κυβέρνηση”...
Δεν συμφωνώ με τον τρόπο “εκλογής” της, δεν συμφωνώ με το πρόσωπο του πρωθυπουργού και φοβάμαι ότι και τα υπόλοιπα πρόσωπα της κυβέρνησης που θα ανακοινωθούν αύριο δεν θα με χαροποιήσουν ιδιαίτερα.

Είδα τον Σαμαρά να επιστρέφει στα γραφεία της ΝΔ μετά την ανακοίνωση του νέου πρωθυπουργού με ένα τεράστιο χαμόγελο ανακούφισης ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του.
Δυσκολεύομαι να πιστέψω (πραγματικά δεν θέλω!) ότι τόσο σύντομα έχασε την επαφή με τον κόσμο του...

Ενώ όμως τα βλέπω όλα αυτά, δυσκολεύομαι και να απορρίψω εντελώς την ΝΔ και τον πρόεδρό της.

Βέβαια αρνούμαι να του καταλογίσω ελαφρυντικά τύπου “κάτι παραπάνω ξέρει ο πρόεδρος” ή “ο πρόεδρος ξέρει τι κάνει” όπως και, δηλώνω από τώρα, σε περίπτωση που δεν πάει καλά το “εγχείρημα” δεν πρόκειται ποτέ να πω ότι “επηρεάστηκε από λάθος συμβούλους”.

Δυσκολεύομαι όμως να καταλήξω στην πλήρη απόρριψη... και γιατί δεν βλέπω εναλλακτική και γιατί πάντα ελπίζω...

Κρούω όμως, όχι καμπανάκι κινδύνου, αλλά καμπάνα μητρόπολης για τον κίνδυνο όχι μόνο αποδόμησης του Σαμαρά και κατάρρευσης της ΝΔ αλλά κυρίως για τον κίνδυνο “πλήρους καταστροφής” της χώρας.

Δυσκολεύομαι λοιπόν με τα σημερινά δεδομένα να πάρω ξεκάθαρη θέση για όσα συμβαίνουν στην χώρα και κρατάω το αναφαίρετο δικαίωμα κριτικής μου από αύριο, πάντα με την...

απλή κοινή λογική...