Γράφει ο Θανάσης Λυρτσογιάννης
Λαλίστατοι ο κύριος Τσίπρας, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και των άλλων κομμάτων για τον ιδιωτικό τομέα, τις μειώσεις μισθών και συντάξεων, τις κλαδικές συμβάσεις και τα μέτρα που οδηγούν την οικονομία σε βαθύτερη ύφεση.
Εχουν δίκιο όταν υποστηρίζουν πως χρειάζεται ένα στοπ, γιατί οδηγούν στην κόλαση.
Ομως, γιατί αυτή η μονομέρεια;
Γιατί η προεκλογική αντιπαράθεση επικεντρώνεται στον ιδιωτικό τομέα ή πιο σωστά γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ τεχνηέντως οδηγεί τη συζήτηση σε αυτό το πεδίο;
Μα, γιατί μπορεί να υπερθεματίσει σε φιλολαϊκές κορώνες, σε μέτρα προστασίας του εισοδήματος, σε αγώνα για την αποτροπή της ύφεσης, χωρίς κανείς να μπορεί να υποστηρίξει τα αντίθετα.
Παίζει εν ου παικτοίς και επικοινωνιακά κατάφερε να το κάνει δικό του γήπεδο κυριολεκτικά.
Αλλά τι γίνεται με τον μεγάλο ασθενή;
Τι προτείνει για το Λεβιάθαν που οδήγησε τη χώρα στον γκρεμό;
Σιωπή ή περίπου σιωπή.
Ενώ το μεγάλο ζήτημα και ζητούμενο είναι οι μεταρρυθμίσεις στο Δημόσιο, η πάταξη της γραφειοκρατίας, η κατάργηση νεκρών οργανισμών, η ριζική αλλαγή της λειτουργίας όλου του Δημοσίου, ώστε με το χαμηλότερο δυνατό κόστος (γιατί το επιφορτίζονται οι φορολογούμενοι) να προσφέρει υπηρεσίες υψηλού επιπέδου αντί να ταλαιπωρεί τους πολίτες, ο ΣΥΡΙΖΑ σιγοσφυρίζει στο αυτί άλλες υποσχέσεις.
Πώς το κάνει;
Μα, με το να υπόσχεται 100.000 διορισμούς και κατώτατο μισθό 1.300 ευρώ, που αποτελεί την κορύφωση του λαϊκισμού.
Το υπόλοιπα υπονοούνται και ψηφοθηρικά αποδίδουν, όπως έδειξε η μετακίνηση των εκλογέων.
Μόνο που δεν μας είπε ποιος θα πληρώσει έναν τέτοιο πολυτελή δημόσιο τομέα, γιατί κοστίζει... εκλογικά.
ΠΗΓΗ ΕΘΝΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου