Πριν λίγες μέρες, ένα ασφαλιστικό ταμείο, αφού κατήγγειλε, φλογερά ως είθισται, τα «εγκληματικά μνημόνια, τους σφαγείς τροϊκανούς και τους άθλιους κυβερνώντες υπηρέτες τους», ανακοίνωσε ότι παρότι έχει καταργηθεί, θα δώσει δώρο Πάσχα στους δικούς του συνταξιούχους. Δεν ακούγεται πολύ προοδευτικό;
Από πού δίνει δώρα Πάσχα το φιλολαϊκό ταμείο; Έχει λεφτά; Αφού όλο το ασφαλιστικό σύστημα είναι χρεοκοπημένο, θα είχε καταρρεύσει εντελώς χωρίς τις δόσεις της ανάλγητης τρόικας και το μπαράζ φόρων που προστίθενται ο ένας μετά τον άλλον όλα αυτά τα χρόνια. Ποιος θα τα πληρώσει; Οι Ευρωπαίοι και οι Έλληνες φορολογούμενοι. Στην πραγματικότητα, αν αφαιρέσεις την επαναστατική ρητορεία, βρίσκεις πάλι μια αντίθεση insiders και outsiders. Η γενιά βαμπίρ, η γενιά των baby boomers που βγαίνει στη σύνταξη, εννοεί να μη χάσει τίποτα ή το λιγότερο δυνατόν, αδιαφορώντας για τους επόμενους, αυτούς που εργάζονται τώρα, που θα βγουν στη σύνταξη στο μέλλον και θα βρουν χρεοκοπημένα ταμεία. Η περιουσία του ταμείου αναδιανέμεται εις βάρος των νεότερων. Δεν γίνεται, όμως, πολύ «επαναστατικά»;
Ένα κυβερνητικό κόμμα καταγγέλλει όσα μέσα ενημέρωσης δεν συμφωνούν με τα προγράμματα αντιμετώπισης της ανεργίας μέσω βραχυχρόνιων διορισμών στο Δημόσιο. Ντροπή τους, λέει, με τέτοια ανεργία που μαστίζει την κοινωνία, αυτοί να είναι αντίθετοι και να υπονοούν πελατειακές προσλήψεις. Τα Μέσα Ενημέρωσης μπορεί πράγματι να παίζουν παιχνίδια και οι ενδοκυβερνητικές κόντρες να έχουν ως μόνο στόχο τον κομματικό έλεγχο των κεφαλαίων του ΟΑΕΔ, η αντιμετώπιση όμως της ανεργίας γίνεται όπως πρέπει να γίνεται; Χρειαζόμαστε κι άλλους ανθρώπους στο Δημόσιο; Τότε γιατί λένε ότι μέχρι το 2015 πρέπει να μειωθεί κατά 150 χιλιάδες; Στον ιδιωτικό τομέα δεν είναι που χρειαζόμαστε νέες θέσεις εργασίας; Οι επιχειρήσεις δεν είναι που κλείνουν γιατί δεν μπορούν να πληρώσουν τους εργαζόμενούς τους;
Θα το καταλάβαινα αν οι 5μηνες προσλήψεις στο Δημόσιο ήταν προγράμματα τελευταίας ευκαιρίας. Όμως, η Ευρωπαϊκή Ένωση μας δίνει εκατοντάδες εκατομμύρια για να επιδοτήσουμε την εργασία. Τα οποία παραδόξως λιμνάζουν, δεν απορροφώνται, μέχρι να καταλήξουν πάλι στο ίδιο γνωστό έργο: προσλήψεις στο Δημόσιο, πελατειακές σχέσεις, ελπίδα για μονιμοποίηση, επιδοματική πολιτική χωρίς δημιουργία πραγματικών θέσεων εργασίας. Στον ιδιωτικό τομέα έχουν ελπίδες οι άνθρωποι να παραμείνουν στη δουλειά τους αν περάσει η κρίση, αν αποδείξουν τα προσόντα τους, αν γίνουν απαραίτητοι. Στον ιδιωτικό τομέα υπάρχει πιθανότητα οι 5μηνες προσλήψεις να γίνουν κανονικές. Στο Δημόσιο δεν έχουν καμία.
Όμως, υπονομεύουν αυτή τη δυνατότητα. Βάζουν προαπαιτούμενα περασμένων εποχών που δεν μπορεί να καλύψει καμία επιχείρηση. Να μην έχει κάνει ούτε μια απόλυση τους προηγούμενους 6 μήνες. Μετά από 4 χρόνια ύφεσης ξέρουν πολύ καλά ότι δεν θα βρουν ούτε μία. Όταν μετά από πιέσεις καταργούν αυτή την προϋπόθεση, περιορίζουν τα προγράμματα στους μέχρι 29 ετών. Γιατί οι μεγαλύτεροι, που έχουν και το μεγαλύτερο πρόβλημα, δεν μας νοιάζουν, δεν είναι άνεργοι. Έτσι, βάζοντας συνεχώς εμπόδια, αφήνουν τα ευρωπαϊκά κονδύλια να λιμνάζουν μέχρι να τα κατευθύνουν εκεί που θέλουν. Ξανά σε τοποθετήσεις στο Δημόσιο. Σε τελική ανάλυση, έστω κι έτσι δεν είναι κακό, κάποιες δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι πρόσκαιρα έστω θα ανακουφιστούν. Αλλά αυτό δεν είναι πραγματική πολιτική εναντίον της ανεργίας. Και, κυρίως, αναπαράγει το χρεοκοπημένο μοντέλο.
Ένα ριζοσπαστικό μπλογκ καταγγέλλει «την πολιτική απόφαση καταστολής μέσων πληροφόρησης, λογοκρισίας αυτών που αντιστέκονται στον εκφασισμό και την κοινωνική εξαθλίωση». Έχουν αρχίσει οι «δωσίλογοι» να καταστέλλουν και να λογοκρίνουν τα μέσα ενημέρωσης; Όχι ακριβώς. Γιατί αυτό που διεκδικούν είναι «το δικαίωμα να εκπέμπουμε ελεύθερα μέσα από το Πολυτεχνείο και το πανεπιστημιακό άσυλο». Δηλαδή, ζητάνε να εκπέμπουν με δαπάνες του κράτους. Το οποίο καταγγέλλουν ως φασιστικό. Ενώ όλοι οι άλλοι να πληρώνουν server. Και ζητάνε να εκπέμπουν με ασυλία. Καλυμμένοι από την κρατική ανωνυμία. Ενώ όλοι οι άλλοι να αναλαμβάνουν την ευθύνη των λόγων τους. Πάλι καλά. Θα μπορούσαν να διεκδικούν και να ορισθεί ειδικό τέλος στη ΔΕΗ, όπως για την ΕΡΤ.
Κάποιοι συνδικαλιστές καταγγέλλουν ότι οι επιθεωρητές «δεν έλεγξαν ελλείψεις και απαραίτητους κανόνες υγιεινής, ούτε ανακάλυψαν εκείνους που με προσωπικά έξοδα μετακινούνται για ανάγκες της υπηρεσίας και προσφέρουν με αυταπάρνηση για το καλό του υπουργείου και της πατρίδας». Τι κάνουν αυτοί οι ανάλγητοι επιθεωρητές στα υπουργεία μας; Ελέγχουν αν οι υπάλληλοι εμφανίζονται στις δουλειές τους ή είναι τουρίστες, ανακαλύπτουν ότι σε κάποια σχολεία οι εργαζόμενοι καλύπτουν τις μισές διδακτικές ώρες από το ωράριό τους και άλλα τέτοια τραγελαφικά. Δικαιολογημένα, λοιπόν, σε κάποιο υπουργείο η αγανάκτηση περίσσεψε και τους ζήτησαν «να αποχωρήσουν και θα τους στείλουν τα στοιχεία υπηρεσιακώς γιατί δημιουργούν κλίμα σύγχυσης και φόβου στους συναδέλφους». Δουλεύει κανείς σε κλίμα σύγχυσης και φόβου; Δεν δουλεύει.
Η αντιπολίτευση καταγγέλλει τις «ανθρωποθυσίες στο Δημόσιο». Τις βάρβαρες «μαζικές απολύσεις». Αλλά γίνονται απολύσεις στο Δημόσιο; Την ώρα που 3,5 χιλιάδες χάνουν κάθε μέρα τη δουλειά τους στον ιδιωτικό τομέα, στο δημόσιο δεν έχει απολυθεί κανένας. Λένε, τώρα, ότι μέχρι το τέλος του 2013 θα απομακρύνουν 4.000 που κατηγορούνται για ποινικά και πειθαρχικά παραπτώματα. Η προηγούμενη Δευτέρα ήταν μια ιστορική μέρα. Απολύθηκαν οι πρώτοι δύο, ο ένας που είχε κατηγορηθεί πριν 12 χρόνια και ο άλλος πριν 10. Ποινικά αδικήματα, πειθαρχικά παραπτώματα, πλαστά πτυχία και δικαιολογητικά, προκλητικές αργομισθίες, επιδόματα σε θέσεις ευθύνης χωρίς προσόντα, ζουν και βασιλεύουν πάντα στο Δημόσιο χωρίς καμία επίπτωση.
Τα πειθαρχικά δεν συνεδριάζουν, οι συνδικαλιστές αθωώνουν, οι δικαστικοί δεν συμμετέχουν, μετά ακολουθούν τα δευτεροβάθμια πειθαρχικά, πάλι απ’ τα ίδια, και στο τέλος καταλήγουν στη δικαιοσύνη με τους γνωστούς ράθυμους ρυθμούς. Όσοι κατηγορούνται έχουν εξασφαλισμένο ότι εντωμεταξύ σε μια δεκαετία θα έχουν βγει στη σύνταξη. Ξέρουν, δηλαδή, ότι η διαφθορά δεν τιμωρείται σ’ αυτή τη χώρα. Στην πρώτη υποψία ότι το καθεστώς ατιμωρησίας θα θιγεί, αρχίζουν οι οιμωγές: Όχι στις ανθρωποθυσίες. Δεν υπερασπίζονται τους δημοσίους υπαλλήλους. Υπερασπίζονται το πελατειακό κράτος, την κομματοκρατία, τη διαφθορά. Με χαμένους τους δημοσίους υπαλλήλους, οι οποίοι στο τέλος θα πληρώσουν το κόστος.
Ευτυχώς, ένας βουλευτής της συμπολίτευσης φροντίζει για τα ορφανά που βρέθηκαν στο στόχαστρο της τρόικας. Με επερώτηση κατήγγειλε «την επιβολή του πλαφόν των 720 ευρώ στις άγαμες ή διαζευγμένες ορφανές θυγατέρες του Δημοσίου που καταδικάζονται να ζήσουν στην ανέχεια, δεδομένου ότι για την πλειοψηφία των γυναικών αυτών η συγκεκριμένη σύνταξη αποτελεί και το μοναδικό εισόδημα». Στη χώρα του 1,3 εκατομμυρίου ανέργων, στη χώρα των 510 ευρώ κατώτατου πρώτου μισθού, ο φίλος του λαού δίνει μάχες όχι για την κατάργηση ενός προνομίου που δημιουργεί εισοδηματίες του δημοσίου εφ’ όρου ζωής, αλλά για τη μείωσή του στα 720 ευρώ μόλις...
Στην Ελληνική Λέσχη της Απάτης όλα μεταμφιέζονται στο αντίθετό τους. Προνόμια, κρυφές πρόσοδοι, ιδιοτελή συμφέροντα, με τη σημαία της αντίστασης στα μνημόνια και τις τρόικες, προσπαθούν να αποφύγουν τη συμμετοχή τους στις θυσίες. Να διατηρήσουν τον ομφάλιο λώρο με το κράτος, με το δημόσιο χρήμα. Μεταφέροντας επαναστατικά και ριζοσπαστικά, πάντα, το κόστος στους ασθενέστερους, σ’ αυτούς που δεν έχουν φωνή.
