του Ν.Γ. Δρόσου
Σε μια κοινωνία η οποία μαστίζεται από πρωτοφανή ύφεση και ανεργία, το θέμα του ωραρίου και των ημερών λειτουργίας των καταστημάτων δεν θα έπρεπε καν να μπαίνει στο τραπέζι της συζήτησης.
Ας αφεθεί ελεύθερη η αγορά να βρει τον δρόμο της και ας τερματιστεί, έτσι, αυτή η συζήτηση στην Ελλάδα, που κρατά επί δεκαετίες τώρα.
Εάν κρίνει κάποιος ότι μπορεί να κρατήσει το κατάστημά του ανοικτό 52 Κυριακές τον χρόνο, 24 ώρες το 24ωρο, αργίες, γιορτές και πανηγύρια, και ό,τι τον συμφέρει να το πράξει, ας αφεθεί ελεύθερος να κάνει όπως νομίζει.
Τα επίχειρα των επιλογών του θα τα επωμιστεί ο ίδιος.
Η αγορά είτε θα τον ανταμείψει, είτε θα τον τιμωρήσει. Σε οποιαδήποτε περίπτωση μιλάμε για τον επιχειρηματία και το πελατειακό του κοινό. Ας τα βρουν μεταξύ τους.
Στον βαθμό που ο επιχειρηματίας αυτός πληροί τις απαραίτητες προϋποθέσεις που ορίζει ο νόμος, αναφορικά με τις υπερωριακές αποδοχές όσων απασχολεί ή οποιαδήποτε άλλη μισθολογική, ασφαλιστική ή λοιπή υποχρέωσή του, δεν υπάρχει κανείς, μα απολύτως κανείς λόγος να καθορίζει το ωράριο λειτουργίας της επιχείρησής του, είτε η Πολιτεία, είτε η συντεχνία στην οποία ανήκει.
Ας αφεθεί ελεύθερη η αγορά να βρει τον δρόμο της και ας τερματιστεί, έτσι, αυτή η συζήτηση στην Ελλάδα, που κρατά επί δεκαετίες τώρα.
Εάν κρίνει κάποιος ότι μπορεί να κρατήσει το κατάστημά του ανοικτό 52 Κυριακές τον χρόνο, 24 ώρες το 24ωρο, αργίες, γιορτές και πανηγύρια, και ό,τι τον συμφέρει να το πράξει, ας αφεθεί ελεύθερος να κάνει όπως νομίζει.
Τα επίχειρα των επιλογών του θα τα επωμιστεί ο ίδιος.
Η αγορά είτε θα τον ανταμείψει, είτε θα τον τιμωρήσει. Σε οποιαδήποτε περίπτωση μιλάμε για τον επιχειρηματία και το πελατειακό του κοινό. Ας τα βρουν μεταξύ τους.
Στον βαθμό που ο επιχειρηματίας αυτός πληροί τις απαραίτητες προϋποθέσεις που ορίζει ο νόμος, αναφορικά με τις υπερωριακές αποδοχές όσων απασχολεί ή οποιαδήποτε άλλη μισθολογική, ασφαλιστική ή λοιπή υποχρέωσή του, δεν υπάρχει κανείς, μα απολύτως κανείς λόγος να καθορίζει το ωράριο λειτουργίας της επιχείρησής του, είτε η Πολιτεία, είτε η συντεχνία στην οποία ανήκει.
Στις παλιές καλές ημέρες, όταν αυτός ο τόπος είχε ακόμη βιομηχανίες, δεν εφαρμοζόταν όπου κρινόταν απαραίτητη η 24ωρη λειτουργία τους στη βάση κυλιόμενων βαρδιών, ακόμη και τις Κυριακές;
Έσβηνε ποτέ η υψικάμινος στη Χαλυβουργία, ή κατέβαζε ρολά η τάδε ή η δείνα βιομηχανία εάν ο όγκος και το είδος των εργασιών της επέβαλε την 24ωρη λειτουργία της;
Η ΔΕΗ δεν κάνει το ίδιο σήμερα, με μόνη εξαίρεση τις περιπτώσεις όπου ο κ. Ν. Φωτόπουλος «κατεβάζει τους διακόπτες»;
Σε μια κατεξοχήν τουριστική χώρα, όπως η Ελλάδα, η οποία φιλοδοξεί να φιλοξενήσει εφέτος 17,5 εκατ. τουριστών, δεν είναι αυτονόητη η απελευθέρωση του ωραρίου λειτουργίας των -παντός είδους- καταστημάτων στα νησιά ή στις άλλες τουριστικές περιοχές;
Γιατί γίνεται αυτό; Προφανώς, για να ικανοποιηθεί η ζήτηση εκ μέρους των τουριστών και αφετέρου για να κάνουν πωλήσεις τα καταστήματα.
Τους χειμερινούς μήνες, κατά τους οποίους η τουριστική κίνηση πέφτει σε ιδιαίτερα χαμηλά ή και μηδενικά επίπεδα, διατηρείται το ωράριο αυτό; Ευλόγως, όχι, για προφανείς λόγους.
Ε, αφού είναι τόσο προφανείς, λοιπόν, οι λόγοι για τους οποίους επεκτείνεται το καθεστώς λειτουργίας των καταστημάτων στις νησιωτικές και λοιπές τουριστικές περιοχές, ας τους εφαρμόσουμε και στην υπόλοιπη χώρα και ας τερματιστεί αυτή η αέναη συζήτηση σχετικά με το πότε θα έπρεπε να είναι ανοικτά τα καταστήματα.
Είναι, αν μη τι άλλο, τραγελαφικό να συζητούμε ακόμη για το θέμα αυτό ή να ερίζει η κυβέρνηση με την τρόικα, ή με τους επαγγελματικούς φορείς και τα επιμελητήρια, όταν το κυριότερο μέλημά τους θα έπρεπε να είναι η επιστροφή στην ανάπτυξη και η μείωση της ανεργίας.
Εάν μπορεί να τονωθεί έστω και κατ’ ελάχιστον η απασχόληση μέσω της απελευθέρωσης του καθεστώτος λειτουργίας των καταστημάτων, τούτη οφείλει να θεσμοθετηθεί πάραυτα.
Η Ελλάδα δεν έχει πλέον την πολυτέλεια να μηρυκάζει ένα ζήτημα χάριν μιας αμφίβολης λογικής, η οποία καλεί για την προστασία των λεγόμενων «μικρών», οικογενειακών ή μη, επιχειρήσεων.
Εάν τα καταστήματα αυτά κρίνουν ότι δεν επιθυμούν να ανοίξουν, ακόμη και όταν υπάρχει ζήτηση για τα προϊόντα που προσφέρουν προς πώληση, ας αφεθούν ελεύθερα να το πράξουν.
Αντίστοιχα, όμως, πρέπει να δοθεί το ίδιο δικαίωμα και σε όσους έχουν αντίθετη άποψη και επιθυμούν να κάνουν την «επιπλέον» πώληση.
Σε μια εποχή κατά την οποία η αγοραστική δύναμη των κατοίκων αυτής της χώρας έχει καταβαραθρωθεί και τα λουκέτα στην αγορά είναι χιλιάδες, είναι αστείο και συνάμα τραγικό να αναλώνεται η συζήτηση για το πότε μπορεί ο καθένας να ανοίξει το κατάστημά του…
Έσβηνε ποτέ η υψικάμινος στη Χαλυβουργία, ή κατέβαζε ρολά η τάδε ή η δείνα βιομηχανία εάν ο όγκος και το είδος των εργασιών της επέβαλε την 24ωρη λειτουργία της;
Η ΔΕΗ δεν κάνει το ίδιο σήμερα, με μόνη εξαίρεση τις περιπτώσεις όπου ο κ. Ν. Φωτόπουλος «κατεβάζει τους διακόπτες»;
Σε μια κατεξοχήν τουριστική χώρα, όπως η Ελλάδα, η οποία φιλοδοξεί να φιλοξενήσει εφέτος 17,5 εκατ. τουριστών, δεν είναι αυτονόητη η απελευθέρωση του ωραρίου λειτουργίας των -παντός είδους- καταστημάτων στα νησιά ή στις άλλες τουριστικές περιοχές;
Γιατί γίνεται αυτό; Προφανώς, για να ικανοποιηθεί η ζήτηση εκ μέρους των τουριστών και αφετέρου για να κάνουν πωλήσεις τα καταστήματα.
Τους χειμερινούς μήνες, κατά τους οποίους η τουριστική κίνηση πέφτει σε ιδιαίτερα χαμηλά ή και μηδενικά επίπεδα, διατηρείται το ωράριο αυτό; Ευλόγως, όχι, για προφανείς λόγους.
Ε, αφού είναι τόσο προφανείς, λοιπόν, οι λόγοι για τους οποίους επεκτείνεται το καθεστώς λειτουργίας των καταστημάτων στις νησιωτικές και λοιπές τουριστικές περιοχές, ας τους εφαρμόσουμε και στην υπόλοιπη χώρα και ας τερματιστεί αυτή η αέναη συζήτηση σχετικά με το πότε θα έπρεπε να είναι ανοικτά τα καταστήματα.
Είναι, αν μη τι άλλο, τραγελαφικό να συζητούμε ακόμη για το θέμα αυτό ή να ερίζει η κυβέρνηση με την τρόικα, ή με τους επαγγελματικούς φορείς και τα επιμελητήρια, όταν το κυριότερο μέλημά τους θα έπρεπε να είναι η επιστροφή στην ανάπτυξη και η μείωση της ανεργίας.
Εάν μπορεί να τονωθεί έστω και κατ’ ελάχιστον η απασχόληση μέσω της απελευθέρωσης του καθεστώτος λειτουργίας των καταστημάτων, τούτη οφείλει να θεσμοθετηθεί πάραυτα.
Η Ελλάδα δεν έχει πλέον την πολυτέλεια να μηρυκάζει ένα ζήτημα χάριν μιας αμφίβολης λογικής, η οποία καλεί για την προστασία των λεγόμενων «μικρών», οικογενειακών ή μη, επιχειρήσεων.
Εάν τα καταστήματα αυτά κρίνουν ότι δεν επιθυμούν να ανοίξουν, ακόμη και όταν υπάρχει ζήτηση για τα προϊόντα που προσφέρουν προς πώληση, ας αφεθούν ελεύθερα να το πράξουν.
Αντίστοιχα, όμως, πρέπει να δοθεί το ίδιο δικαίωμα και σε όσους έχουν αντίθετη άποψη και επιθυμούν να κάνουν την «επιπλέον» πώληση.
Σε μια εποχή κατά την οποία η αγοραστική δύναμη των κατοίκων αυτής της χώρας έχει καταβαραθρωθεί και τα λουκέτα στην αγορά είναι χιλιάδες, είναι αστείο και συνάμα τραγικό να αναλώνεται η συζήτηση για το πότε μπορεί ο καθένας να ανοίξει το κατάστημά του…
ΠΗΓΗ euro2day.gr
ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :
Προσυπογράφω 100% το παραπάνω κείμενο!
Φαίνεται ότι στην Ελλάδα έχουμε μία πολύ στρεβλή άποψη περί ιδιοκτησίας.
Μπορεί ο κάθε καταστηματάρχης να έχει ένα ΔΙΚΟ ΤΟΥ κατάστημα το οποίο προφανώς και ακριβοπληρώνει, αλλά δεν μπορεί να κάνει ότι θέλει με αυτό!
Στο κάτω-κάτω οι Κυριακές δεν είναι υποχρεωτικές!
Ας κάνει ο καθένας ότι θέλει...
Ας αποφασίσει ο καθένας για την ΔΙΚΗ ΤΟΥ επιχείρηση!
Ας αναλάβει ο καθένας την ευθύνη του!
Δεν είναι δύσκολο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου