Δευτέρα 22 Απριλίου 2013

Γιατί συνδέονται ιδιωτικοποιήσεις και ανεργία...

Του Γιώργου Κράλογλου

Για να δούμε επενδύσεις ικανού μεγέθους και σε κλάδους υψηλής και μόνιμης απασχόλησης (με προσωρινή απασχόληση σε εργοτάξια δεν αντιμετωπίζεται η ανεργία) έχουμε υποχρέωση, ως Πολιτεία, εκτός των άλλων (γραφειοκρατία, διαφθορά, φορολογικά κίνητρα), να υποσχεθούμε και την εξαφάνιση κάθε μορφής αθέμιτου ανταγωνισμού από τα ζημιογόνα κρατικά μονοπώλια.

Γιατί είναι αθέμιτος ανταγωνισμός η ελαστικότητα στα χρέη των κρατικών ΔΕΚΟ προς το δημόσιο, έναντι της αδυναμίας των ιδιωτικών επιχειρήσεων να καθυστερήσουν, όσο οι κρατικές επιχειρήσεις, τις υποχρεώσεις τους ή να τις ρυθμίσουν με την ανεκτικότητα που δείχνει το δημόσιο στις «ανταγωνιστικές» κρατικές.

Η ΔΕΗ, για παράδειγμα, μπορεί να έχει συσσωρευμένα χρέη και από ιδιώτες επιχειρηματίες και από νοικοκυριά, αλλά για ρωτήστε την τι έχει τραβήξει διαχρονικά από τα χρέη άλλων ΔΕΚΟ οι οποίες («ξεχνώντας» τα) εμφανίζονται εδώ και χρόνια ως «βιώσιμες» και με «ισοσκελισμένους» ισολογισμούς ή και «κέρδη».

Η ΔΕΠΑ έχει (χωρίς να το θέλει) στηρίξει με μεγάλα τραύματα την λιπασματοβιομηχανία και ως ελεγχόμενη (έμμεσα) από το κράτος και στην συνέχεια προσπαθώντας να κρατηθεί στα πόδια της με άλλες θυσίες.

Τα ΕΛΤΑ έχουν ευνοηθεί από την ειδική μεταχείριση στις ταχυμεταφορές (δυνατότητα χρήσης μεγάλων φορτηγών) σε σχέση με τις ασήμαντες, αντίστοιχα, δυνατότητες που προσφέρονται στις ιδιωτικές εταιρίες ταχυμεταφορών.

Τα ίδια και στην ΕΥΔΑΠ ή παλαιότερα στον ΟΤΕ και την Ολυμπιακή που ανταγωνίζονταν ιδιωτικές εταιρίες απολαμβάνοντας σιωπηρή ανοχή σε χρέη και σε προνομιακές παροχές.

Καλό είναι λοιπόν να αποδεχθούν, όσοι από την κυβέρνηση ή την αντιπολίτευση σχεδιάζουν την επενδυτική πολιτική και θέλουν να προκαλέσουν ευκαιρίες σε επενδυτές, την πραγματικότητα ότι σήμερα οι αιτίες για το αρνητικό επενδυτικό περιβάλλον δεν είναι μόνο τα αντικίνητρα αλλά και η επιφυλακτικότητα των επενδυτών και των κεφαλαιούχων για τους κανόνες του παιχνιδιού στην Ελλάδα.

Η αποκρατικοποίηση λοιπόν είναι απόλυτα βέβαιο ότι θα συντελέσει, εκτός ενός βαθμού εξυγίανσης του δημοσιονομικού, και στην αναστροφή του αρνητικού ψυχολογικού κλίματος των επενδυτών ότι στην Ελλάδα οι πολιτικοί «ευλογούν τα κρατικά γένια τους» σε βάρος της ιδιωτικής οικονομίας.

Η απελευθέρωση του τομέα μεταφορών και το άνοιγμα στην ιδιωτική οικονομία δεν θα αλλάξει απλώς την σημερινή οικονομική ταυτότητα της χώρας, αλλά θα προσφέρει και ευκαιρίες στον ανταγωνισμό. Και είναι γνωστό ότι μόνο η ανταγωνιστικότητα μπορεί να οδηγήσει σε περισσότερες επιχειρηματικές μονάδες και ιδέες που θα φέρουν και θέσεις εργασίας.

Ένας πολύ μεγάλος τομέας που παραμένει μέσα σε αυτήν την οικονομική θολούρα προσφερόμενος για επενδύσεις είναι ο τομέας της κατασκευής αμυντικού υλικού, που κάποτε υπήρξε βιομηχανικός πρωταγωνιστής στην Ελλάδα (εποχής Μποδοσάκη) και δεν βλέπω τον λόγο να μην αποκτήσει και πάλι την τότε υψηλή θέση του.

Το ίδιο και με την ναυπηγική βιομηχανία που θα μπορούσε σαφώς να συνδεθεί με τις ελληνικές ανάγκες αμύνης, υπό την προϋπόθεση ενός ρεαλιστικού κυβερνητικού σχεδίου πολιτικής κινήτρων για την αναγέννηση του κλάδου στο μέγεθος που αντέχει σήμερα ανταγωνιστικά η Ευρώπη.

Ο τομέας της ενέργειας προσφέρεται ακόμη για τέτοιας μορφής πολιτικές συνδυασμού αποκρατικοποίησης με επενδύσεις. Βεβαίως σήμερα η τεχνολογία στην παραγωγή ενέργειας δεν υπόσχεται μεγάλα ποσοστά στην απασχόληση. Οι ενεργειακές επενδύσεις όμως με ανταγωνιστικό τρόπο θα ευνοήσουν έμμεσα επιχειρηματικές ιδέες για επενδύσεις που σήμερα το κόστος ενέργειας είναι απαγορευτικό.

Εξάλλου είναι λάθος να θεωρούμε ότι στην Ελλάδα έχει νεκρώσει τελείως η ιδέας της κλωστοϋφαντουργίας, της χαρτοβιομηχανίας, της ένδυσης, της βιομηχανίας πλαστικών ή άλλων ειδών συσκευασίας που έχουν υψηλά ποσοστά απασχόλησης. Απόδειξη των δυνατοτήτων αναθέρμανσης των κλάδων αυτών και η διπλανή μας Τουρκία που συνεχώς διευρύνει τη συγκεκριμένη βιομηχανική παραγωγή. Μην ξεχνάμε άλλωστε το σημερινό χαμηλό κόστος εργασίας. Γιατί μπορεί το χαμηλό εργατικό να είναι αρνητικός παράγοντας στην απασχόληση, αλλά παραμένει θετικότατος για την λύση του ογκώδους προβλήματος της ανεργίας.

Γιατί λοιπόν η αποκρατικοποίηση πρέπει να είναι κατ’ ανάγκη ο «δράκος» της κοινωνίας και ο προστάτης της το «κράτος-πατερούλης».

Άλλωστε και η αισιόδοξη άποψη του επικεφαλής της τρόικας, Πολ Τόμσεν για το «μισογεμάτο ποτήρι» της σημερινής πορείας στην ελληνική οικονομία, έχει ως βάση τις προοπτικές και τα αποτελέσματα των αποκρατικοποιήσεων.

Για ποιο λόγο πρέπει να βλέπουμε εχθρούς και κινδύνους στον υπόγειο πλούτο της χώρας αν τυχόν πέσει στα χέρια των «κατακτητών επενδυτών»;

Τι μας προσφέρει τελικά όλη αυτή η νοοτροπία που καταδίκασε την χώρα σε ένα αντιπαραγωγικό κρατισμό από το 1974 και μετά;

Εάν η αποκρατικοποίηση περιορισθεί μόνο στον εισπρακτικό της χαρακτήρα για να μπαλώσει τρύπες, είναι ασφαλώς απαράδεκτη όσο και αν έμμεσα μας προστατεύει από άλλες περικοπές μισθών και συντάξεων. Εάν όμως συνδυαστεί, κάθε τομέας αποκρατικοποίησης, και με ένα επενδυτικό σχέδιο που θα εξελιχθεί, είμαι σίγουρος ότι θα δώσει τη μοναδική πραγματοποιήσιμη απάντηση στο πρόβλημα της ανεργίας. Όσο και αν σε πρώτη φάση η αποκρατικοποίηση θα εμφανιστεί ότι προκαλεί νέα ποσοστά ανεργίας.

ΠΗΓΗ  capital.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια: