Του Νίκου Κωνσταντάρα
Η διαμάχη μεταξύ των υπουργών Διοικητικής Μεταρρύθμισης Αντώνη Μανιτάκη και Δικαιοσύνης Αντώνη Ρουπακιώτη για την προοπτική απομάκρυνσης συμβασιούχων από τον στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα όταν έχει λήξει η σύμβασή τους αποδεικνύεται χρήσιμη, για δύο λόγους: μας επιτρέπει να δούμε πώς λειτουργεί ο μηχανισμός που επιβάλλει την αδράνεια εις βάρος όποιας μεταρρύθμισης· θα δείξει κατά πόσον ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς θέλει και μπορεί να αλλάξει τα πράγματα. Το θέμα είναι υψίστης πολιτικής σημασίας, όπως προδίδει και η δυσκολία της κυβέρνησης να το διαχειριστεί, με την προσωρινή απόσυρση της διάταξης. Αφορά απολύσεις από τον δημόσιο τομέα, κάτι που αντίκειται στις «βασικές αρχές» όλων των κομμάτων που βρίσκονται εντός Βουλής.
Ζητείται από συγκεκριμένους ανθρώπους να αναλάβουν ένα βάρος που γενιές ολόκληρες των προκατόχων τους δεν τόλμησαν – να υπογράψουν, δηλαδή, μια απόφαση που αναιρεί τις βάσεις του πολιτικού συστήματος όπως το γνωρίζουμε. Ενδεικτικό της πίεσης είναι ότι ο κ. Ρουπακιώτης δεν δίστασε να απορρίψει μεγαλοφώνως διάταξη την οποία είχε δεχθεί ο κ. Μανιτάκης, παρότι και οι δύο προκρίθηκαν στην κυβέρνηση από το ίδιο κόμμα, τη ΔΗΜΑΡ. Επίσης, ο κ. Μανιτάκης, καθηγητής συνταγματολόγος, βάλλεται από τον κ. Ρουπακιώτη και άλλους νομικούς για την «αντισυνταγματικότητα» του μέτρου. Το επιχείρημα των επικριτών είναι ότι ένας νόμος δεν μπορεί να καταργεί δικαστικές αποφάσεις. Πολύ σωστά. Αλλά όταν η νέα διάταξη έχει στόχο την κατάργηση ενός συστήματος όπου χιλιάδες συμβασιούχοι έμεναν για χρόνια στη θέση τους μετά τη λήξη της σύμβασής τους, χάρη σε προσωρινές διαταγές δικαστηρίων, είναι προφανές ότι ο νόμος χρειάζεται διόρθωση. Σύμφωνα με στοιχεία του υπ. Διοικητικής Μεταρρύθμισης, μόνο στους Δήμους Αθήνας και Θεσσαλονίκης εκτιμάται ότι περίπου 3.000 συμβασιούχοι παραμένουν στις θέσεις τους βάσει προσωρινών διαταγών και έως ότου εκδικασθεί η κύρια προσφυγή τους, μετά από τέσσερα ή πέντε χρόνια. Ετσι, άνθρωποι που προσελήφθησαν γνωρίζοντας ότι η σύμβασή τους ίσχυε για συγκεκριμένο χρόνο μπορούν να ισχυριστούν ότι εξυπηρετούν πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Ως επί το πλείστον, έχουν δίκιο – αλλά ως αποτέλεσμα ενός στρεβλού συστήματος.
Η στάση του κ. Ρουπακιώτη μοιάζει με αυτήν του δημόσιου λειτουργού που επιλέγει πώς θα ερμηνεύσει τον νόμο κατά το συμφέρον του. Για εργατολόγους νομικούς, το σύστημα προσωρινών διαταγών από Μονομελή Πρωτοδικεία που απέτρεπε την απομάκρυνση υπαλλήλων από το Δημόσιο έχει αποδειχθεί άκρως κερδοφόρο.
Κανείς δεν θέλει να δει ανθρώπους να χάνουν τη δουλειά τους, αλλά όταν ένα σύστημα στήνεται για να υπονομεύει τη νομιμότητα –να μετατρέπει συμβάσεις συγκεκριμένης διάρκειας σε αορίστου χρόνου–, τότε το δίκαιο είναι να υπάρξει ρύθμιση που θα επαναφέρει την τάξη. Οταν υπουργός σηκώνει το λάβαρο της «Δημοκρατίας και των Δικαιωμάτων» και δηλώνει αντίθετος «σε κάθε ενέργεια βίαιης διακινδύνευσής τους», τότε πρέπει να αναρωτηθούμε αν η Δημοκρατία και τα Δικαιώματα ισχύουν μόνο για όσους μπορούν να εκμεταλλεύονται το σύστημα και όχι για την υπόλοιπη κοινωνία που πληρώνει. Την απάντηση τη γνωρίζουμε: μας οδήγησε στο αδιέξοδο.
ΠΗΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :
Κάθε νοήμων άνθρωπος μπορεί να κατανοήσει τι σημαίνει "συμβασιούχος".
Οι στρεβλώσεις του νοήματος των λέξεων μόλις αυτές συσχετιστούν με το Ελληνικό δημόσιο είναι εντυπωσιακές!
Βέβαια είναι απόλυτα κατανοητή και η στάση του υπουργού δικαιοσύνης.
Ο άνθρωπος είναι δικηγόρος και -υποτίθεται- ότι δεν έχει πολιτικές βλέψεις οπότε δεν μπορεί να κακοκαρδίσει πχ τους δικαστές που αύριο θα δικάζουν τις υποθέσεις του, όπως έγινε παλαιότερα, ή τώρα τους συναδέλφους του με "ειδίκευση" στους συμβασιούχους.
Ίσως αυτή η "διαμάχη" κάνει την κυβέρνηση να ανασυνταχθεί και όλους εμάς να καταλάβουμε τι σημαίνει "πολυκομματική κυβέρνηση με συμμετοχή εξωκοινοβουλευτικών υπουργών"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου