Να φύγουμε σαν κύριοι!...

Γράφει ο  Νίκος Ορφανός

Περνάω έξω από το κτήριο της Φιξ στην Καλλιρόης. Σε λίγους μήνες θα στεγάσει το μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Αθήνας. Άλλο ένα αρχιτεκτονικό μνημείο που θα μετατραπεί σε στολίδι και μάλιστα όχι τραπεζοτεχνοκρατικό. Αρκετά χρόνια πριν, είχαμε μπουκάρει με ένα φίλο στα χαλάσματα, μια ανοιξιάτικη Κυριακή απόγευμα και ακροβατώντας ανάμεσα στα μπάζα και τις μισογκρεμισμένες σκάλες, βγάζαμε φωτογραφίες, ακούγοντας τον άνεμο να σφυρίζει μέσα από τις τρύπες στους τοίχους.

Το έργο γίνεται με κεφάλαια από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Μόνο 20% είναι του ελληνικού Δημοσίου.

Βλέπω τη συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στους Νέους Φακέλους, στο Σκάι. «Το ευρώ δεν είναι φετίχ», λέει. Ο Αλέξης φυλάει τα νώτα του, για να μην τον πρήζει η αριστερή και αντιευρωπαϊκή πτέρυγα του κόμματος και, ταυτόχρονα, μας λέει ουσιαστικά να είμαστε έτοιμοι να πέσουμε υπέρ εθνικής ανεξαρτησίας.
 

Αντίστοιχα ο «σύντροφος» Αλαβάνος, ο οποίος έφυγε από το Σύριζα ΕΚουΜού, (μανία με τα "ου", εκεί στην Αριστερά), για να φτιάξει δική του φράξια και να μιλάει για την ενότητα της Αριστεράς, αφού υπηρέτησε τα πρώτα του βουλευτικά χρόνια στις Βρυξέλλες, κάνει κόμμα και προτείνει έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Μάλιστα. Σεβαστές οι απόψεις των ηγετών που τίναξαν στον αέρα τον ακράδαντο φιλοευρωπαϊσμό και την πολιτική εξωστρέφεια του Κύρκου και του Παπαγιαννάκη. Δεν ακούω όμως να λένε για την επιστροφή των χρημάτων. Να σταματήσουμε να τα παίρνουμε από την Ευρώπη; Να φτιάξουμε μόνοι μας το μουσείο στο Φιξ; Διότι όποιο έργο και να δεις, με λεφτά της Ένωσης έγινε, ως επί το πλείστον. Από λεωφορεία και στάδια, μέχρι δρόμους και αεροδρόμια, να μη μιλήσω για τα εξοχικά των Ελλήνων που χτίστηκαν με τα διάφορα προγράμματα Leader, βαφτισμένα παραδοσιακοί ξενώνες. Αλλά για μας Ευρώπη σήμαινε "δώσε και μένα, μπάρμπα". Αντί να εκμεταλλευτούμε τα ανοιχτά σύνορα για εξαγωγές, εμείς ζήσαμε με επιδοτήσεις.

Κύριος ήρθα και κύριος φεύγω, έλεγε ένα άσμα του Στράτου Διονυσίου. Άμα είναι να φύγουμε, Αριστερά μου αδέρφια, να φύγουμε σα μάγκες. Να τους πετάξουμε τα λεφτά στη μούρη. Δεν τα θέλουμε τα ευρώ σας, κύριοι, μαντάμ και μεσιέ, ντίαρ σερς, χερ Χαρούπογκλου. Θα φτιάξουμε τα μουσεία μόνοι μας. Και τους δρόμους. Και ας κάνουμε σαράντα χρόνια για το κάθε έργο. Προτείνω μάλιστα, να παίξουν μια αποχαιρετιστήρια εκτέλεση του τραγουδιού του Στράτου στο Ευρωκοινοβούλιο οι Έλληνες ευρωβουλευτές, όλοι μαζί, χορωδία και να φύγουμε με το κούτελο ψηλά. Και χωρίς να έχει δικαίωμα κανείς φεύγοντας να μας φωνάξει: Φέρτε τα λεφτά πίσω, ρε!

Η εκλιπούσα Θάτσερ είχε πει κάτι πολύ σωστό, δυστυχώς: "Το πρόβλημα με την Αριστερά είναι ότι δεν ξέρει πού να βρει τα λεφτά".
Εγώ θα έλεγα: Πολιτική είναι η μπίζνα με τα λεφτά των άλλων.

Όλο το οικοδόμημα της πολιτικής εξωστρέφειας ταυτίζεται μόνο με το ευρώ. Και οι διπλωματικές μας συμμαχίες; Και τα ανοιχτά σύνορα; Και οι ελεύθερες μετακινήσεις;

Αλλά η τακτική της δογματικής Αριστεράς είναι γνωστή: Ό,τι δεν μπορούμε να ελέγξουμε, το διαλύουμε. Ή σηκωνόμαστε και φεύγουμε, φτιάχνοντας το δικό μας μαγαζάκι. Εσωστρέφεια και κακομοιριά. Πάει ο παλιός κοσμοπολιτισμός της Αριστερής ανανέωσης, επιστροφή στα αμπέχονα και τα ταγάρια.

Νομίζω ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου από κάπου θα βλέπει τους πολιτικούς μας ηγέτες και θα έχει πεθάνει στο γέλιο. Διότι είναι όλοι τους παιδιά του.

ΠΗΓΗ   protagon.gr