Το «ρίσκο» του ΣΥΡΙΖΑ...

Γράφει ο Γιάννης Σιδέρης

Ως γνωστόν η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Το ενστερνίζεται ο Αλέξης Τσίπρας και, για να ξεπεράσει τη δημοσκοπική δυστοκία του κόμματος αλλά και το Βατερλό των θέσεών του στο κυπριακό -με τους παιάνες για το «περήφανο» όχι των Κυπρίων- έκανε φυγή προς τα μπρος κατά την ομιλία του στην ΚΕ του κόμματος, ζητώντας εκλογές: «Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει καμία άλλη διέξοδος για τη χώρα παρά μόνο η παραίτηση της κυβέρνησης που δεν έχει τίποτα να προσφέρει στον ελληνικό λαό, και η προσφυγή στις κάλπες, ώστε να προκύψει μια κυβέρνηση που θα έχει και την εντολή και τη στήριξη της κοινωνικής πλειοψηφίας, να δρομολογήσει ένα εναλλακτικό σχέδιο εξόδου από την κρίση».

Δεδομένες οι ευγενείς προθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Η Αριστερά παλεύει για τον λαό. Αυτό δεν τίθεται υπό συζήτηση. Ωστόσο, αυτό το εναλλακτικό σχέδιο που επαγγέλλεται είναι κάτι σαν μαγική εικόνα. Αιωρείται στις διακηρύξεις, δημιουργεί προσδοκίες, ζεσταίνει ελπίδες, αλλά απισχναίνεται όταν εκφράζεται ως εφηρμοσμένη πολιτική.

Ποιο ήταν το εναλλακτικό σχέδιο στην παρούσα συγκυρία; «Εμείς του προτείναμε», είπε για τον Σαμαρά, «την προηγούμενη εβδομάδα, μπροστά στο αδιέξοδο των διαπραγματεύσεων, να διακόψει κάθε συζήτηση με την τρόικα, και να πάρει επιτέλους πρωτοβουλία για συνεννόηση ανάμεσα στις χώρες του Νότου. Να διεκδικήσει, έστω, μια minimum κοινή τοποθέτηση, ότι το μοντέλο της Κύπρου δεν θα είναι αποδεχτό για τις υπόλοιπες χώρες, υποψήφια θύματα της καταστροφικής πολιτικής του κ. Σόιμπλε. Ώστε να δημιουργηθεί, έστω στο θέμα αυτό, ένα κοινό μέτωπο, να γίνει ένα πρώτο βήμα».

Εδώ έγκειται η Αχίλλειος πτέρνα των προθέσεων και διακηρύξεων του κ. Τσίπρα: Από τη διεθνή διάσκεψη που προτείνει για διαγραφή του ελληνικού χρέους (στο πρότυπο της αντίστοιχης του Λονδίνου το ’53 για τη διαγραφή του γερμανικού), ως τη συσπείρωση των νοτιοευρωπαίων ηγετών ενάντια στην καταστροφική ηγεμονία της Γερμανίας, τα πάντα εξαρτώνται από τις ευνοϊκές διαθέσεις των άλλων. Αν δεν συναινέσουν οι εταίροι για μια διεθνή διάσκεψη που θα καταλήξει στο κούρεμα του ελληνικού χρέους, αν δεν συναινέσουν (σ.σ. που δεν συναινούν) οι ηγέτες της Νότιας Ευρώπης να συμπήξουν ένα ενιαίο μέτωπο απέναντι στη Γερμανία, η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ μένει ανάερη, αδύνατη, αμφίβολη, αναποτελεσματική.

Αναγνώρισε στην ομιλία του ότι όσα προτείνει, η αντίσταση απέναντι στην τρόικα, έχει ρίσκο. Είπε, «τους απαντάμε ότι αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Ότι αυτό που εμείς προτείνουμε έχει ρίσκο, ενώ η παραμονή μας στο μνημόνιο δεν έχει κανένα ρίσκο, παρά μόνο τη βεβαιότητα της καταστροφής».

Στις διαπιστώσεις έχει δίκιο. Στο δέον γενέσθαι, εντοπίζεται το πρόβλημα: Συχνά επικαλείται τη βοήθεια του λαού προκειμένου να βγάλει τη χώρα από τους άρπαγες της Τρόικας. Σε τι συνίσταται αυτή η βοήθεια; Ο Αλαβάνος και ο Λαφαζάνης, με παρρησία και με το δικό τους τρόπο, το έχουν διατυπώσει: Ρήξη με την Τρόικα, έξοδο από το ευρώ, για να αρχίσει η επανεκκίνηση της χώρας. Και οι δυο έχουν προειδοποιήσει ότι αυτό προϋποθέτει έναν λαό αποφασισμένο να αναμετρηθεί με τις πλείστες όσες κακουχίες θα επέλθουν, ώσπου η χώρα να ισορροπήσει. Και θεωρούν ότι ο λαός θα πρέπει να ενημερωθεί και να προετοιμαστεί γι' αυτό, αλλά δεν πιστεύουν ότι υπάρχει άλλη λύση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πόσο προετοιμάζει, πόσο βοηθά τον λαό να συνειδητοποιήσει ότι ο μονόδρομος που χαράσσει, θα απαιτήσει θυσίες; Πόσο τον προετοιμάζει με τα ευκολάκια που πετάει «θα ανεβάσουμε τον κατώτατο μισθό με λεφτά από τον προϋπολογισμό», που είπε στον Παπαχελά; (σ.σ. ας πούμε ότι ο προϋπολογισμός έχει τα λεφτά - λέμε τώρα. Πώς θα ανεβάσει τον κατώτατο μισθό, αφού αυτός αφορά τον ιδιωτικό τομέα και όχι τον δημόσιο; Επεσήμανα το λάθος σε στέλεχος του οικονομικού επιτελείου του ΣΥΡΙΖΑ και πήρα τη χαμογελαστή απάντηση «ο πρόεδρος δεν είναι οικονομολόγος»).

Οσο για το Κυπριακό, στην ομιλία του, δεν έκανε νύξη αυτοκριτικής: «Η Κύπρος δεν είχε καν σοβαρό πρόβλημα διαχείρισης. Είχε δομικά προβλήματα, τα οποία εμείς, κόντρα στα νεοφιλελεύθερα παπαγαλάκια, τα είχαμε εντοπίσει». (σ.σ. Πότε;) και συνέχισε: «Εγκλωβισμένοι στη επικοινωνιακή διαχείριση δεν δίστασαν να θυσιάσουν τη Κύπρο και κυρίως δεν κατάλαβαν ότι έτσι σκάβουν και τον λάκκο της Ελλάδας. Τις τράπεζες τις Κύπρου τις έκλεισε η απόφαση του Eurogroup και όχι η προσπάθεια του κυπριακού κοινοβουλίου να αποτρέψει αυτή την καταστροφή. Στην Κύπρο δεν ηττήθηκε η αγωνιστική συνέπεια - ηττήθηκε η μνημονιακή συνέπεια. Δεν ηττήθηκε το ΟΧΙ - ηττήθηκε η διαχείρισή του από τους θιασώτες του ΝΑΙ. Δεν ηττήθηκε η πολιτική της αντίστασης στους επικυρίαρχους - ηττήθηκε η πολιτική της υποταγής».

Το πρόβλημα είναι ότι «η πολιτική της αντίστασης» δεν παρουσίασε εναλλακτικό σχέδιο να σώσει την Κύπρο. Οι Ρώσοι κώφευσαν, οι νοτιοευρωπαίοι κώφευσαν, στην Ελλάδα μείναμε με άσματα ηρωικά και πένθιμα που εκπορεύονταν στα τηλεπαράθυρα και τις κομματικές ανακοινώσεις.

Η ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ για εναλλακτικό σχέδιο που θα στηρίζεται αυτοδύναμα στις δυνάμεις της χώρας και του -ενημερωμένου για τις επερχόμενες δυσκολίες- λαού, προβάλει επιτακτική. Για να μη χαθεί μια ακόμη ευκαιρία μέσα στις πομφόλυγες των ηρωικών αντιστασιακών διακηρύξεων…

ΠΗΓΗ  protagon.gr