Τα λαϊκά δικαστήρια του… facebook!...

Γράφει ο Χάρης Μπεκιάρης

Μαθητής επισκέπτεται τη Βουλή στο πλαίσιο της καθιερωμένης σχολικής εκδρομής, γράφει σε χαρτί το εμπνευσμένο «πρώτη μου φορά σε μπ…..λο», το φωτογραφίζει και το ανεβάζει στο Facebook. Εντοπίζεται από “high tech” καθηγητές του, που μάλλον τους έχει φίλους στο facebook, ή «καρφώνεται» από συμμαθητές και αποβάλλεται για 5 ημέρες, ενώ συζητείται και πειθαρχική δίωξη των συνοδών.

Αθλήτρια ανεβάζει «ρατσιστικό» ανέκδοτο με κουνούπια του Νείλου και αποκλείεται από Ολυμπιακούς. Και άλλα, μικρότερα ή μεγαλύτερα, γνωστά ή άγνωστα.

Το αν η πράξη και η κάθε αντίστοιχη πράξη προσβολής θεσμών ή αξιών είναι άξια τιμωρίας και ποιάς, ή όχι, εξαρτάται από 2 πράγματα. Το πρώτο είναι το «πού και πώς» και το δεύτερο το «γιατί και πότε».

Πού και πώς… Η Δημοκρατία λειτουργεί συχνά με όρους Facebook. Πλέον, μπορεί κάποιος να δεχτεί μήνυση, να απολυθεί, να τιμωρηθεί πειθαρχικά, να συλληφθεί, για κάτι που μοιράστηκε με φίλους του στο facebook ή το tweeter… Ανεξάρτητες αρχές, θεσμικά όργανα, επιτροπές και εθνικά συμβούλια παρακολουθούν το facebook για να κάνουν τη δουλειά τους.

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, facebook, tweeter, δεν μπορεί να λαμβάνονται ως επίσημοι εκπρόσωποι του χρήστη και να προκαλούν ποινές, κάθε φορά που θα εντοπιστεί κάποια «παρεκτροπή». Είναι διαδικτυακοί χώροι επικοινωνίας μεταξύ φίλων και γνωστών και όχι παράθυρο τηλεόρασης ή ραδιόφωνο, όπου κάθε τι που λέγεται είναι δημόσια εκτεθειμένο, απευθύνεται συνολικά στην κοινή γνώμη και οπωσδήποτε μπορεί να επισύρει ποινές αν προσβάλει ανθρώπους, ήθη ή ιδανικά.

Το facebook πέρα από το κομμάτι των γνωριμιών, είναι κυρίως ηλεκτρονική και οικειοθελής «συνάντηση» γνωστών. Όπως σε μια παρέα σε ένα σπίτι ή σε ένα καφέ, μπορεί καθένας να πει ό,τι θέλει χωρίς να τον κρίνει κανείς τρίτος, έτσι και στο facebook ή το tweeter καθένας απευθύνεται σε έναν κύκλο φίλων και γνωστών του. Δε γράφει σε εφημερίδα, ούτε βγαίνει στην τηλεόραση, ούτε στο ραδιόφωνο, ούτε σε καμιά πλατεία να προκαλέσει κάποιον. Κατά συνέπεια, δεν είναι δυνατόν να ασκείται ποινική ή πειθαρχική δίωξη σε κάποιον για κάτι που «ανέβασε» στο… facebook!

«Πότε και γιατί»… Ο μαθητής αποβλήθηκε επειδή αποκάλεσε τη Βουλή των Ελλήνων μπ…..λο, συμπτωματικά μόλις μια μέρα μετά τις εικόνες –οπτικές και ηχητικές- απείρου Δημοκρατικού κάλους κατά τη συνεδρίαση της προανακριτικής επιτροπής για τη λίστα Λαγκάρντ, όπου ο κάθε Έλληνας πολίτης είχε την ευκαιρία να μάθει ποιος Βουλευτής έχει ορμονικές διαταραχές, ποιος είναι ψυχάκιας, ποιος είναι χοντρός, ποιος είναι φασίστας, ποιος είναι γελοίος, λαμόγιο, απατεώνας ή gay. Όλα αυτά την ώρα που δε βγάζει το μήνα, χρωστάει τα κέρατά του και περιμένει την ανάπτυξη που αποδεδειγμένα τη φέρνει «μια χελώνα απ’ την Κίνα».

Όταν το πολιτικό σύστημα δίνει δικαίωμα στον πολίτη να το σιχαθεί, είναι προφανές ότι αυτή η αντίδραση θα φτάσει και στα παιδιά, τα οποία ούτως ή άλλως έχουν χάσει ή δεν είχαν ποτέ επαφή με θεσμούς και αξίες. Όταν κάτι που έστω και χωρίς να φταις, έως χθες αγνοούσες, δεν το γνώρισες και κατά συνέπεια δεν έμαθες να το σέβεσαι, ξαφνικά το γνωρίζεις από την ανάποδη, εύκολα θα το πεις μπ…..λο για να σπάσεις πλάκα με τους φίλους σου στο facebook. «Δεν ψηφίζω τίποτα, μπ…..λο τα κάνω και μόνος μου», γράφει άλλος σε ψηφοδέλτιο και το ρίχνει στην κάλπη, μέσα στην ηλιθιότητα της άγνοιας που του επέβαλε το περιβάλλον του, με αποτέλεσμα να έχει πιστέψει ότι η ψήφος έχει νόημα μόνο όταν παίζει ρουσφέτι., αλλιώς σαλαμάκι ή καναπές…

Ο μαθητής γυρίζοντας στο σχολείο μετά την έκτιση της ποινής του, άραγε, θα σέβεται πλέον τη Βουλή και τους Θεσμούς, ή απλά θα τους αγνοεί για να μην την «ξαναπατήσει»; Θα έχει αποκτήσει την ωριμότητα να σκέφτεται ότι «ο παπάς κάνει το ράσο» και όχι το αντίστροφο; Ότι η όποια αλλαγή σε μια Δημοκρατία γίνεται μέσω της υποστήριξης κατάλληλων ανθρώπων και ιδεών και όχι μέσω της αδιαφορίας και της άρνησης; Και τέλος, θα έχει καταλάβει ότι η αδιαφορία και η άρνηση τύπου «μπ…..λο τα κάνω και μόνος μου», απλά νομιμοποιεί αυτό που ο ίδιος βρίσκει σκάρτο;

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν γίνει σημαντικό κομμάτι της καθημερινότητας, όμως δε θα πρέπει να είναι τόσο υπερεκτιμημένα. Είναι μέσα ψυχαγωγίας και χρησιμοποιούνται από τον καθένα απευθυνόμενα στον κύκλο φίλων και γνωστών του και πάντα προαιρετικά. Κατά συνέπεια δεν μπορεί να λαμβάνονται υπόψη ως τεκμήρια τιμωρίας του χρήστη, ο οποίος στην ουσία τι κάνει; Ό,τι έκανε και πριν, πλάκα με φίλους του, με τη διαφορά ότι την κάνει διαδικτυακά. Αν πρέπει να προσέχουμε τι λέμε ακόμα και στο facebook υπό το φόβο ότι μπορεί να υποστούμε επίσημες κυρώσεις με μεγάλες συνέπειες, σημαίνει ότι είμαστε πολύ μπροστά ως χώρα, έχουμε λύσει όλα τα κοινωνικά, πολιτικά και ηθικά μας προβλήματα στην πραγματική ζωή και μένει πλέον να τα λύσουμε και στην οθόνη. Ας σοβαρευτούμε, η τιμωρία κάποιου για διαδικτυακό χιούμορ μεταξύ φίλων, είναι ακραία λογοκρισία και φασισμός. Είναι εποπτεία προσωπικής ζωής.

Αφενός ο χρήστης δεν έχει καταλάβει ότι το να εκφράζεται στο facebook σαν να ήταν με τους ίδιους φίλους του στο σπίτι του μπορεί να τον εκθέσει σε τρίτους και αφετέρου οι αρμόδιοι έχουν μπερδέψει τα προφίλ με τους ανθρώπους, όπως και τη διαφορά μεταξύ δημόσιας και ιδιωτικής έκφρασης… Το «πού και πώς» δεν μπορεί να είναι «κάνοντας χαβαλέ στο facebook», ενώ το «πότε και γιατί» χρειάζεται πολλή δουλειά σε επίπεδο παιδείας, χωρίς την αναμονή μιας αφορμής επιπέδου facebook.

ΠΗΓΗ   aixmi.gr