ΠΟΙΑ ΕΡΓΑΣΙΑΚΑ ΚΑΙ ΠΟΙΑ ΚΕΚΤΗΜΕΝΑ;...

Υπάρχουν κάποιες στιγμές ή κάποιες εικόνες που για διάφορους λόγους μένουν χαραγμένες στις μνήμες μας και συχνά καθορίζουν τον τρόπο σκέψης μας.

Προσωπικά είμαι αυτοαπασχολούμενη εδώ και 20 χρόνια και τα “εργασιακά” δεν τα γνωρίζω ιδιαίτερα, αλλά...

Πριν από χρόνια, παρακολουθώντας στην τηλεόραση ένα αφιέρωμα στο “ΜΙΝΙΟΝ”, θυμάμαι πόσο εντυπωσιάστηκα από έναν βουρκωμένο υπάλληλο ο οποίος μιλούσε με τα καλύτερα λόγια για το πολυ-κατάστημα και τον ιδιοκτήτη του.

Ένας απλός υπάλληλος που δεκαετίες μετά το κλείσιμο της επιχείρησης αναπολεί τα χρόνια που πέρασε σε αυτό ελαχίστως θα ενδιαφερόταν σήμερα για τις “πομπώδεις” συζητήσεις περί “εργασιακών κεκτημένων”!

Σε έτερο αφιέρωμα στο “ΜΙΝΙΟΝ” αναφέρθηκε ότι οι υπάλληλοί του (νυν και πρώην) μετά την καταστροφή του δούλεψαν σκληρά και αφιλοκερδώς για να  ξαναστήσουν το κατάστημά ΤΟΥΣ!

Η εικόνα αυτών των εργαζομένων και αυτού του ιδιοκτήτη είναι -για μένα τουλάχιστον-  η εικόνα μίας πραγματικής, σοβαρής, υγιούς και πολιτισμένης επιχείρησης.

Στα τέλη της δεκαετίας του '80 βρέθηκα για ένα διάστημα να εργάζομαι ως μαθητευόμενη (αλλά σκληρά εργαζόμενη!) σε μεγάλο ξενοδοχείο της πλατείας Συντάγματος.

Μία από τις ημέρες που η πλατεία ήταν κλειστή λόγω απεργίας/πορείας (συχνό φαινόμενο από τότε!) οι απεργούντες καταληψίες της πλατείας ήταν ξενοδοχοϋπάλληλοι.

Κι όμως από το ξενοδοχείο στο οποίο ήμουν δεν έλειπε κανείς!

Κοιτώντας από το παράθυρο τις διαμαρτυρίες των απεργών ρώτησα μία ηλικιωμένη καμαριέρα του ξενοδοχείου γιατί δεν απεργεί.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ το ύφος της.

Έκπληκτο αλλά και απαξιωτικό, δείχνοντας εμφανώς την ενόχλησή της για την αφέλειά μου.

“Τι είναι αυτά που λες; Με τέτοιους εργοδότες να απεργήσουμε; Εμείς;...” 

Ομολογώ ότι, μάλλον λόγω ηλικίας και επαναστατικού πνεύματος, σκέφτηκα κι εγώ αυτό που σήμερα είναι κοινή πρακτική και θεωρείται “λογικό”...
“Προφανώς δεν απεργούν γιατί φοβούνται ότι θα χάσουν την δουλειά τους”. 

Η ηλικιωμένη καμαριέρα όμως συνέχισε...
“Μακάρι όλοι να είχαν τους δικούς μας εργοδότες και δεν θα ήταν κανένας σήμερα στην πλατεία!  Να ξέρεις ότι αν κάποιος από εδώ μέσα απεργήσει θα είναι αχάριστος και θα πέσει φωτιά να τον κάψει”!
... και απομακρύνθηκε μουρμουρίζοντας τις γνωστές ευχές για μακροζωία και ευημερία των εργοδοτών της.

Ίσως επειδή την έζησα στην αρχή της επαγγελματικής μου σταδιοδρομίας, αυτή η εικόνα έχει μείνει βαθιά χαραγμένη στο μυαλό μου ως η απόλυτη απόδειξη μίας σωστής επιχείρησης.

Τι κοινό έχουν οι δύο ιστορίες;

Και στις δύο περιπτώσεις οι ιδιοκτήτες ήταν αυτοδημιούργητοι!

Άνθρωποι που έχουν δουλέψει σκληρά στην ζωή τους και που συνέχιζαν να το κάνουν στο πλευρό των εργαζομένων τους...

Άνθρωποι που είχαν μάθει να σέβονται τον εργαζόμενο, τον κόπο του και τον ιδρώτα του...

Άνθρωποι που δεν είχαν μάθει να ζουν προκλητικά και πλουσιοπάροχα με την βοήθεια δανείων και επιδοτήσεων...

Απλά...  ΑΝΘΡΩΠΟΙ!

Οι υπάλληλοι αυτών των επιχειρήσεων (θέλω να ελπίζω ότι δεν είναι οι μόνες!) μιλούσαν για το “ΜΙΝΙΟΝ” ΤΟΥΣ ή για το ξενοδοχείο ΤΟΥΣ, σέβονταν και εκτιμούσαν τους εργοδότες τους, χαίρονταν την εργασία τους και ουδέποτε ασχολήθηκαν με τα “κεκτημένα”!

Δυστυχώς όλα αυτά έχουν χαθεί πια...

Κάποτε ο “κακός” εργοδότης ήταν μειοψηφία και όλοι τον θεωρούσαν αποτυχημένο.
Σήμερα όλοι οι εργοδότες θεωρούνται “κακοί” και “αιμοβόροι” γιατί “πίνουν το αίμα του εργαζόμενου”.

Κάποτε ο “καλός” υπάλληλος ήταν τίτλος τιμής και αξιοπρέπειας.
Σήμερα θεωρείται “τίτλος” κορόιδου, προβάτου και μ@@@.

Αυτή η αλλαγή νοοτροπίας έφερε στο προσκήνιο τους τυχάρπαστους-καιροσκόπους-άσχετους “επιχειρηματίες”, τους συνδικαλιστές και τα “κεκτημένα”!

Αν δεν επιστρέψουμε στο παρελθόν, αν δεν “αποποινικοποιήσουμε” την επιχειρηματικότητα, ότι και να επιτευχθεί στα εργασιακά δεν θα βελτιώσει ούτε την οικονομία της χώρας ούτε την ζωή των κατοίκων της.

Απλή κοινή λογική... 


ΥΓ : Παρακολουθείστε ένα μικρό μέρος από το αφιέρωμα της "μηχανής του χρόνου" στην ιστορία του "ΜΙΝΙΟΝ" και απαντήστε ειλικρινά...

με τέτοιες συνθήκες εργασίας θα απεργούσατε;...