Ζητήματα στρατηγικής...

Του MIXAΛΗ ΓΑΡΓΑΛΑΚΟΥ

 

Η αποσάθρωση του πολιτικού και κομματικού σκηνικού οδηγεί νομοτελειακά το πολιτικό σύστημα σε μια ριζική αναδιάταξη.

 

Ταυτόχρονα τα κοινωνικοοικονομικά τεκταινόμενα τροφοδοτούν τη διαρκή κινητικότητα του εκλογικού σώματος, το οποίο αναλόγως της πολιτικής συγκυρίας κάνει κάποιες ευκαιριακές επιλογές, χωρίς όμως να «ρίχνει άγκυρα».

 

Κομματικοί μηχανισμοί όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, η Χρυσή Αυγή, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες εισπράττουν συγκυριακά εκλογικά κέρδη, λόγω της αντιμνημονιακής πολιτικής τους, αλλά αδυνατούν να δεσμεύσουν μακροπρόθεσμα τους συγκυριακούς ψηφοφόρους τους – απλώς εισπράττουν την αντίδραση του λαϊκού παράγοντα στις θυσίες που επιβάλλει η δημοσιονομική προσαρμογή της χώρας.

 

Στο νέο πολιτικο-κοινωνικό τοπίο, που βρίσκεται υπό διαμόρφωση ακόμα, θα έχουν δεσπόζουσα θέση μόνο οι κομματικοί σχηματισμοί που έχουν σαφή και κατανοητή στρατηγική.

 

Η ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά, μετά την ευρωπαϊκή στροφή της πολιτικής της, φαίνεται να κερδίζει και να εκφράζει πολιτικά τις τάσεις και διαθέσεις του λεγόμενου κεντροδεξιού χώρου – κι αυτό ανεξαρτήτως συγκυριακών μετρήσεων των τάσεων της κοινής γνώμης.

 

Αν μάλιστα ο κ. Σαμαράς καταφέρει, στη διάρκεια της συνταγματικής θητείας του ως πρωθυπουργός, να οδηγήσει τη χώρα στον δρόμο της οικονομικής ανάκαμψης, τότε η κοινή γνώμη θα δει φως στο βάθος του τούνελ, οπότε η ΝΔ θα κατακτήσει δεσπόζουσα θέση στο νέο πολιτικό σκηνικό.

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά την εκλογική του εκτόξευση, αντιμετωπίζει ολοφάνερη κρίση στρατηγικής και πολιτικοϊδεολογικής συνοχής.

 

Η πρότασή του «ναι στο ευρώ και κατάργηση του Μνημονίου» είναι ολοφάνερα ανεδαφική και κινείται αντιθετικά προς την ευρωπαϊκή λογική.

 

Εάν έλεγε κατάργηση Μνημονίου, στάση πληρωμών και επιστροφή στη δραχμή, θα περιέγραφε μεν μια δύσκολη και επικίνδυνη μετάβαση, αλλά σαφή και εφικτή.

Τώρα απλώς περιγράφει το στρατηγικό… τίποτα.

 

Το ΠΑΣΟΚ, μετά το τεράστιο εκλογικό κυβερνητικό κόστος, επέλεξε την τακτική τού «ναι μεν, αλλά…» στηρίζοντας την κυβέρνηση, αλλά αποποιούμενο τη κυβερνητική ευθύνη – έτσι εισπράττει κόστος στήριξης χωρίς να εισπράττει κέρδη από τις ενδεχόμενες επιτυχίες της κυβερνητικής πολιτικής.

Με άλλα λόγια δεν έχει στρατηγική στόχευση.

 

Τέλος, η ΔΗΜΑΡ κερδίζει σε στρατηγικό επίπεδο τον ρόλο της Αριστεράς που θέλει και μπορεί να έχει ευθύνες διακυβέρνησης.

ΠΗΓΗ  ΤΟ ΠΑΡΟΝ