Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Η υπεράσπιση όσων εργασιακών δικαιωμάτων έχουν απομείνει είναι θέμα αρχής.
Και ως τέτοιο, οφείλουμε να το διαφυλάξουμε.
Παράλληλα, όμως, οφείλουμε να θυμόμαστε ότι ο μεγαλύτερος εχθρός των εργασιακών δικαιωμάτων είναι η ανεργία.
Στην ανεργία δεν υπάρχουν εργασιακά δικαιώματα.
Και επομένως, όσοι υποστηρίζουν ότι μια χώρα με ανεργία άνω του 25% και με ανεργία στους νέους άνω του 50% εξακολουθεί να διαθέτει στην πράξη εργασιακά δικαιώματα, απλώς υποκρίνονται.
Και ως τέτοιο, οφείλουμε να το διαφυλάξουμε.
Παράλληλα, όμως, οφείλουμε να θυμόμαστε ότι ο μεγαλύτερος εχθρός των εργασιακών δικαιωμάτων είναι η ανεργία.
Στην ανεργία δεν υπάρχουν εργασιακά δικαιώματα.
Και επομένως, όσοι υποστηρίζουν ότι μια χώρα με ανεργία άνω του 25% και με ανεργία στους νέους άνω του 50% εξακολουθεί να διαθέτει στην πράξη εργασιακά δικαιώματα, απλώς υποκρίνονται.
Την ώρα που επίσημα έχει ανακοινωθεί (από την ΓΣΕΒΕΕ) ότι από το 2010 έχουν μπει 100.000 λουκέτα και έχουν χαθεί 500.000 θέσεις εργασίας, αυτό που περισσότερο πρέπει να μας απασχολεί είναι η ανυπαρξία εργασιακών και εργατικών δικαιωμάτων μέσω της εξαφάνισης της ίδιας της εργασίας, που αποτελεί συνταγματικά κατοχυρωμένο ανθρώπινο δικαίωμα.
Την ίδια ώρα, ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Εξαγωγέων προειδοποιεί για ασφυξία, καθώς το 38,7% των ελληνικών εξαγωγικών επιχειρήσεων εμφανίζουν έντονα προβλήματα ρευστότητας.
Πρόβλημα ρευστότητας υπάρχει γενικά στην Ελλάδα και θα γίνει ακόμη πιο οδυνηρό, αν δεν καταφέρουμε να εξασφαλίσουμε την πολυπόθητη δόση.
Και όταν υπάρχει πρόβλημα ρευστότητας ούτε οι υπάρχουσες θέσεις εργασίας διατηρούνται, ούτε νέες προσλήψεις γίνονται – οπότε για ποια εργασιακά δικαιώματα μιλάμε;
Ως γνωστόν, μια σειρά δικαιώματα, όπως η ισχύς των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, των διαιτητικών αποφάσεων και των νόμων που προβλέπουν μισθολογικές ωριμάνσεις, έχουν παγώσει έως ότου η ανεργία στη χώρα μας πέσει κάτω από το 10%.
Και εδώ, έρχεται η άλλη μεγάλη υποκρισία:
Ακούγεται από τα χείλη διαφόρων ειδικών και μη, που στο άκουσμα της αναγκαιότητας για ανεργία κάτω του 10%, χαμογελούν, δήθεν πικρά, και αποφαίνονται:
Μα κάτω από το 10% η ανεργία θα πέσει μετά το 2030!
Οπότε; Οπότε, ας το πάρουμε απόφαση πως οι μισοί από εμάς δεν θα έχουν εργασία μέχρι να… γεράσουν!
Την ίδια ώρα, όμως, οι άλλοι μισοί πρέπει να απολαμβάνουν πλήρη εργασιακά δικαιώματα – τα οποία θα έχουν μεν καταργηθεί στην πράξη, αλλά θα υπάρχουν στα χαρτιά.
Συμφιλιωθήκαμε, λοιπόν, με τη μοίρα μας και συνεχίζουμε τις αναλύσεις περί ανεργίας και εργασιακών δικαιωμάτων.
Με όλα τα παραπάνω υποστηρίζω, πως η υπεράσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων πρέπει να συνδυάζεται με την υπεράσπιση της ίδιας της εργασίας.
Αλλά για να υπερασπιστείς την εργασία, πρέπει κάτι να κάνεις εκτός από το να αμπελοφιλοσοφείς και να εμποδίζεις κάθε προσπάθεια για λειτουργία της οικονομίας.
Διαφορετικά, η μόνη που θα απομείνει να ζητά ανεργία κάτω του 10% θα είναι η… τρόικα!
Την ίδια ώρα, ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Εξαγωγέων προειδοποιεί για ασφυξία, καθώς το 38,7% των ελληνικών εξαγωγικών επιχειρήσεων εμφανίζουν έντονα προβλήματα ρευστότητας.
Πρόβλημα ρευστότητας υπάρχει γενικά στην Ελλάδα και θα γίνει ακόμη πιο οδυνηρό, αν δεν καταφέρουμε να εξασφαλίσουμε την πολυπόθητη δόση.
Και όταν υπάρχει πρόβλημα ρευστότητας ούτε οι υπάρχουσες θέσεις εργασίας διατηρούνται, ούτε νέες προσλήψεις γίνονται – οπότε για ποια εργασιακά δικαιώματα μιλάμε;
Ως γνωστόν, μια σειρά δικαιώματα, όπως η ισχύς των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, των διαιτητικών αποφάσεων και των νόμων που προβλέπουν μισθολογικές ωριμάνσεις, έχουν παγώσει έως ότου η ανεργία στη χώρα μας πέσει κάτω από το 10%.
Και εδώ, έρχεται η άλλη μεγάλη υποκρισία:
Ακούγεται από τα χείλη διαφόρων ειδικών και μη, που στο άκουσμα της αναγκαιότητας για ανεργία κάτω του 10%, χαμογελούν, δήθεν πικρά, και αποφαίνονται:
Μα κάτω από το 10% η ανεργία θα πέσει μετά το 2030!
Οπότε; Οπότε, ας το πάρουμε απόφαση πως οι μισοί από εμάς δεν θα έχουν εργασία μέχρι να… γεράσουν!
Την ίδια ώρα, όμως, οι άλλοι μισοί πρέπει να απολαμβάνουν πλήρη εργασιακά δικαιώματα – τα οποία θα έχουν μεν καταργηθεί στην πράξη, αλλά θα υπάρχουν στα χαρτιά.
Συμφιλιωθήκαμε, λοιπόν, με τη μοίρα μας και συνεχίζουμε τις αναλύσεις περί ανεργίας και εργασιακών δικαιωμάτων.
Με όλα τα παραπάνω υποστηρίζω, πως η υπεράσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων πρέπει να συνδυάζεται με την υπεράσπιση της ίδιας της εργασίας.
Αλλά για να υπερασπιστείς την εργασία, πρέπει κάτι να κάνεις εκτός από το να αμπελοφιλοσοφείς και να εμποδίζεις κάθε προσπάθεια για λειτουργία της οικονομίας.
Διαφορετικά, η μόνη που θα απομείνει να ζητά ανεργία κάτω του 10% θα είναι η… τρόικα!
ΠΗΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΖΩΝΗ
ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :
Έχω ξαναγράψει ότι δεν έχω ιδιαίτερη επαφή με την εργατική νομοθεσία και τα εργατικά "κεκτημένα" αλλά οι πενιχρές γνώσεις μου μου επιτρέπουν να συμφωνήσω με το παραπάνω άρθρο.
Επί τη ευκαιρία όμως θα ήθελα να σχολιάσω λίγο την "συλλογική σύμβαση εργασίας" για την οποία πολύς λόγος γίνεται και πολλοί είναι αυτοί που την υπερασπίζονται.
Προσωπικά θεωρώ ότι είναι ότι πιο ισοπεδωτικό υπάρχει!
Είναι άδικη, παράλογη και βοηθά μόνο τους ανίκανους, αργόσχολους και αδιάφορους υπαλλήλους!
Ο "σωστός" υπάλληλος, αυτός που εργάζεται πραγματικά και αποδίδει, αυτός κανονικά δεν πρέπει να στηρίζει την ισοπεδωτική "συλλογική σύμβαση".
Αυτός πρέπει να μάχεται για την κατάργησή της και για την πληρωμή του ανάλογα με τα προσόντα και την αποτελεσματικότητά του!
Τι να κάνουμε;...
Ακόμα και στην εργασία... ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΤΟ ΙΔΙΟ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου