Το σκέφτομαι μέρες τώρα αν πρέπει να ανοίξω αυτή τη συζήτηση. Είναι εύκολο να κάνει κανείς αφορισμούς, υπεραπλουστεύσεις και να προσπαθήσει έτσι να εξηγήσει τι ακριβώς συμβαίνει αυτή την στιγμή στην Ελλάδα. Δεν είναι όμως χρήσιμο. Βλέπουμε την Ελλάδα της δυστυχίας, των εκατοντάδων χιλιάδων ανέργων. Υπάρχει, όμως και η άλλη Ελλάδα. Εκείνη που τα σπάει ακόμη στα μπουζούκια και γεμίζει τις ταβέρνες. Υπάρχει η Ελλάδα της Αθήνας, αλλά και η Ελλάδα της επαρχίας.
Νομίζω ότι αυτό είναι το στοιχείο εκείνο που «τρελαίνει» τους ξένους και τους οδηγεί από τον ένα λαθεμένο χειρισμό στον αμέσως επόμενο. Όταν ρωτούν τους συναδέλφους τους στην Αθήνα πως και δεν έχει περιοριστεί η πολυτελής διαβίωση μεγάλων κομματιών της ελληνικής κοινωνίας, οι συνάδελφοί τους ανώτατοι δημόσιοι υπάλληλοι τα ρίχνουν στην παραοικονομία. Μέχρι εδώ καλά. Αυτό που ξεχνούν να κάνουν είναι να προσδιορίσουν τα όρια δράσης της παραοικονομίας με ακρίβεια. Είναι άδικη η εικόνα ότι ολόκληρη η ελληνική κοινωνία συμμετέχει σε αυτό το πάρτι.
Το αντίθετο συμβαίνει. Αυτοί που καλούνται σήμερα να πληρώσουν ποικιλοτρόπως το κόστος της κρίσης είναι εκείνοι που για τον έναν ή τον άλλο λόγο δεν συμμετέχουν σε κανενός είδους πάρτι. Αν συμμετείχαν θα είχαν σώσει την επιχείρησή τους ή θα αδιαφορούσαν για την απώλεια της εργασίας τους και θα περίμεναν την επιστροφή της δραχμής για να φέρουν πίσω τις καταθέσεις τους από το εξωτερικό. Αυτοί οι άνθρωποι που σήμερα πλήττονται από την κρίση έχουν στο μεταξύ πληγεί επί σειρά δεκαετιών από τους δράστες της παραοικονομίας.
Ήταν ο ιδιοκτήτης του απέναντι μαγαζιού που δεν έκοβε αποδείξεις, ο αγρότης που δήλωνε τριπλάσια γη από εκείνη που καλλιεργούσε, ο κτηνοτρόφος που δήλωσε για την επιδότηση και τα πρόβατα του διπλανού, ο συνάδελφος που δημιουργούσε παραμάγαζο μέσα στην δημόσια υπηρεσία. Ήταν ο ξάδελφος που εκλέχτηκε στον Δήμο και ζήλεψε την Οργάνωση της ιταλικής Καμόρα, ο κουνιάδος που δούλευε στο λιμάνι και ζητούσε μίζα για να ξεφορτώσει το πλοίο.
Μπορώ να σας πω, επίσης, τι δεν είναι παραοικονομία. Παραοικονομία δεν είναι το μικρό εισόδημα από τις ελιές στο χωριό. Δεν είναι το αγροτικό εισόδημα, όταν αυτό είναι πραγματικό και προέρχεται από έναν μικρό κλήρο. Μπορώ, όμως, να σας πω γιατί το αγροτικό εισόδημα είναι το πιο εύκολο παράδειγμα που αναφέρεται όταν κάποιος μιλάει για την παραοικονομία. Διότι είναι το πιο βολικό. Γιατί η επαρχία δεν έχει κτυπηθεί ακόμη τόσο πολύ από την κρίση; Γιατί, σύμφωνα με αυτή την άποψη, οι άνθρωποι έχουν κι ένα χωραφάκι κλπ. Μόνο που όσοι λένε αυτά τα ψέματα το κάνουν και συνειδητά.
Η παραοικονομία ανθεί διότι οι οργανωμένες συμμορίες έχουν κερδίσει πολλά χρήματα στην διάρκεια των τελευταίων είκοσι ετών και έχουν απόθεμα δυνάμεων. Έχουν, επίσης, υπομονή. Θα περιμένουν να περάσει η μπόρα για να συνεχίσουν με μεγαλύτερη ένταση τις εργασίες τους. Το οργανωμένο έγκλημα δεν βρίσκεται στα 2 και στα 3 στρέμματα της αγροτικής γης. Είναι όλοι εκείνοι που λυμαίνονται το κράτος, που στηρίζονται στον θεσμικό τους ρόλο και ληστεύουν τον πολίτη.
Η παραοικονομία είναι πιο φανερή στις μικρές κοινωνίες της επαρχίας, λόγω ακριβώς του μεγέθους των κοινωνιών. Υπάρχει όμως και κάτι ακόμη: Οι κοινοτικές επιδοτήσεις είχαν δημιουργήσει επί σειρά ετών ένα ισχυρό club ευνοημένων. Έχουν φτιάξει λίπος και έχουν περιθώριο να περιμένουν.
Το λάθος της Ευρώπης είναι ότι αντιμετώπισε το πρόβλημα της Ελλάδας με επιπολαιότητα. Στηρίχτηκε στα όσα της είπαν στην αρχή οι πολιτικοί και στη συνέχεια οι ανώτατοι δημόσιοι υπάλληλοι. Στηρίχτηκε σε ένα ψέμα. Κι έτσι κτύπησε με την πολιτική της τους ανθρώπους της εργασίας, τους φυσικούς συμμάχους μιας ουσιαστικής μεταρρυθμιστικής προσπάθειας. Οι άνθρωποι της εργασίας είναι σήμερα ή στην ανεργία ή με το ένα πόδι στο πτωχοκομείο. Οι άλλοι γεμίζουν τα ξενυχτάδικα και ξοδεύουν τα δικά μας λεφτά σε λουλούδια και σαμπάνιες. Ναι, τα δικά μας λεφτά.
Μας καταδυνάστευσαν επί σειρά ετών και τώρα μας βγάζουν κοροϊδευτικά τη γλώσσα. Είναι εξωφρενικό. Αλλά συμβαίνει. Κι είναι κι αυτός ένας από τους λόγους που έχουν εξαφανίσει το χαμόγελο από όσους ανθρώπους είχαν κάθε λόγο να δουν το σάπιο σύστημα να καταρρέει. Το σύστημα αυτό που θα έπρεπε να καταρρεύσει παραμένει όρθιο. Έχει, απλώς, αναστείλει για λίγο το εύρος των εργασιών του. Όλοι οι υπόλοιποι έχουμε εξολοθρευτεί.
Θανάσης Μαυρίδης
Νομίζω ότι αυτό είναι το στοιχείο εκείνο που «τρελαίνει» τους ξένους και τους οδηγεί από τον ένα λαθεμένο χειρισμό στον αμέσως επόμενο. Όταν ρωτούν τους συναδέλφους τους στην Αθήνα πως και δεν έχει περιοριστεί η πολυτελής διαβίωση μεγάλων κομματιών της ελληνικής κοινωνίας, οι συνάδελφοί τους ανώτατοι δημόσιοι υπάλληλοι τα ρίχνουν στην παραοικονομία. Μέχρι εδώ καλά. Αυτό που ξεχνούν να κάνουν είναι να προσδιορίσουν τα όρια δράσης της παραοικονομίας με ακρίβεια. Είναι άδικη η εικόνα ότι ολόκληρη η ελληνική κοινωνία συμμετέχει σε αυτό το πάρτι.
Το αντίθετο συμβαίνει. Αυτοί που καλούνται σήμερα να πληρώσουν ποικιλοτρόπως το κόστος της κρίσης είναι εκείνοι που για τον έναν ή τον άλλο λόγο δεν συμμετέχουν σε κανενός είδους πάρτι. Αν συμμετείχαν θα είχαν σώσει την επιχείρησή τους ή θα αδιαφορούσαν για την απώλεια της εργασίας τους και θα περίμεναν την επιστροφή της δραχμής για να φέρουν πίσω τις καταθέσεις τους από το εξωτερικό. Αυτοί οι άνθρωποι που σήμερα πλήττονται από την κρίση έχουν στο μεταξύ πληγεί επί σειρά δεκαετιών από τους δράστες της παραοικονομίας.
Ήταν ο ιδιοκτήτης του απέναντι μαγαζιού που δεν έκοβε αποδείξεις, ο αγρότης που δήλωνε τριπλάσια γη από εκείνη που καλλιεργούσε, ο κτηνοτρόφος που δήλωσε για την επιδότηση και τα πρόβατα του διπλανού, ο συνάδελφος που δημιουργούσε παραμάγαζο μέσα στην δημόσια υπηρεσία. Ήταν ο ξάδελφος που εκλέχτηκε στον Δήμο και ζήλεψε την Οργάνωση της ιταλικής Καμόρα, ο κουνιάδος που δούλευε στο λιμάνι και ζητούσε μίζα για να ξεφορτώσει το πλοίο.
Μπορώ να σας πω, επίσης, τι δεν είναι παραοικονομία. Παραοικονομία δεν είναι το μικρό εισόδημα από τις ελιές στο χωριό. Δεν είναι το αγροτικό εισόδημα, όταν αυτό είναι πραγματικό και προέρχεται από έναν μικρό κλήρο. Μπορώ, όμως, να σας πω γιατί το αγροτικό εισόδημα είναι το πιο εύκολο παράδειγμα που αναφέρεται όταν κάποιος μιλάει για την παραοικονομία. Διότι είναι το πιο βολικό. Γιατί η επαρχία δεν έχει κτυπηθεί ακόμη τόσο πολύ από την κρίση; Γιατί, σύμφωνα με αυτή την άποψη, οι άνθρωποι έχουν κι ένα χωραφάκι κλπ. Μόνο που όσοι λένε αυτά τα ψέματα το κάνουν και συνειδητά.
Η παραοικονομία ανθεί διότι οι οργανωμένες συμμορίες έχουν κερδίσει πολλά χρήματα στην διάρκεια των τελευταίων είκοσι ετών και έχουν απόθεμα δυνάμεων. Έχουν, επίσης, υπομονή. Θα περιμένουν να περάσει η μπόρα για να συνεχίσουν με μεγαλύτερη ένταση τις εργασίες τους. Το οργανωμένο έγκλημα δεν βρίσκεται στα 2 και στα 3 στρέμματα της αγροτικής γης. Είναι όλοι εκείνοι που λυμαίνονται το κράτος, που στηρίζονται στον θεσμικό τους ρόλο και ληστεύουν τον πολίτη.
Η παραοικονομία είναι πιο φανερή στις μικρές κοινωνίες της επαρχίας, λόγω ακριβώς του μεγέθους των κοινωνιών. Υπάρχει όμως και κάτι ακόμη: Οι κοινοτικές επιδοτήσεις είχαν δημιουργήσει επί σειρά ετών ένα ισχυρό club ευνοημένων. Έχουν φτιάξει λίπος και έχουν περιθώριο να περιμένουν.
Το λάθος της Ευρώπης είναι ότι αντιμετώπισε το πρόβλημα της Ελλάδας με επιπολαιότητα. Στηρίχτηκε στα όσα της είπαν στην αρχή οι πολιτικοί και στη συνέχεια οι ανώτατοι δημόσιοι υπάλληλοι. Στηρίχτηκε σε ένα ψέμα. Κι έτσι κτύπησε με την πολιτική της τους ανθρώπους της εργασίας, τους φυσικούς συμμάχους μιας ουσιαστικής μεταρρυθμιστικής προσπάθειας. Οι άνθρωποι της εργασίας είναι σήμερα ή στην ανεργία ή με το ένα πόδι στο πτωχοκομείο. Οι άλλοι γεμίζουν τα ξενυχτάδικα και ξοδεύουν τα δικά μας λεφτά σε λουλούδια και σαμπάνιες. Ναι, τα δικά μας λεφτά.
Μας καταδυνάστευσαν επί σειρά ετών και τώρα μας βγάζουν κοροϊδευτικά τη γλώσσα. Είναι εξωφρενικό. Αλλά συμβαίνει. Κι είναι κι αυτός ένας από τους λόγους που έχουν εξαφανίσει το χαμόγελο από όσους ανθρώπους είχαν κάθε λόγο να δουν το σάπιο σύστημα να καταρρέει. Το σύστημα αυτό που θα έπρεπε να καταρρεύσει παραμένει όρθιο. Έχει, απλώς, αναστείλει για λίγο το εύρος των εργασιών του. Όλοι οι υπόλοιποι έχουμε εξολοθρευτεί.
Θανάσης Μαυρίδης
ΠΗΓΗ capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου