Θα πέσουν;...

Γράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης

 

Σε κανονικούς καιρούς και σε μια φυσιολογική ευρωπαϊκή δημοκρατία, κανείς δεν θα αντιμετώπιζε ως μείζον πρόβλημα της πτώση μιας κυβέρνησης.

 

Το Κοινοβούλιο θα αναζητούσε μια διάδοχη λύση. Και αν δεν μπορούσε να τη δώσει, τότε θα αναλάμβανε ο λαός να εκλέξει ένα νέο Κοινοβούλιο. Γνωστά και συνηθισμένα πράγματα.

 

Αλλά για αλλού. Διότι στη σημερινή Ελλάδα υπάρχουν δύο πολύ σοβαρά προβλήματα.

 

Πρώτον, η πρωτοφανής έλλειψη ρευστότητας που στραγγαλίζει την πραγματική οικονομία. Αρα, είναι απολύτως κρίσιμη η εκταμίευση των 43 δισ. ευρώ που έχουμε να πάρουμε έως τον Δεκέμβριο, όπως και οι περαιτέρω διευθετήσεις στο χρέος ώστε να μην οδηγηθεί η χώρα εκτός ευρωζώνης ή σε «ξαφνικό θάνατο».

 

Δεύτερον, η αδυναμία της αντιπολίτευσης να αποτελέσει στοιχειώδη εναλλακτική λύση. Και δεν εννοώ μόνο τον Μιχαλολιάκο ή τον Καμμένο αλλά ακόμη και το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το οποίο συνεδρίαζε το Σαββατοκύριακο για να αποφασίσει αν «η Ελλάδα είναι ευρωπαϊκή χώρα», αν «ανήκει στα Βαλκάνια» ή μήπως και στη… Μέση Ανατολή!

 

Γι' αυτούς τους λόγους μια πτώση σήμερα της κυβέρνησης θα ήταν καταστροφική. Μόνο τυχοδιώκτες, παράφρονες ή λαμόγια θα μπορούσαν να την επιθυμούν ή να την επιδιώκουν…

 

Αλλά δεν είναι απίθανη, κάθε άλλο! Διότι στην πολιτική, δυστυχώς, υπάρχουν και τα «ατυχήματα».

 

Η κυβέρνηση κατέληξε σήμερα να απειλείται σοβαρά από δύο παράγοντες, τους οποίους δεν ξέρω αν μπορούσε να προβλέψει, αλλά που σίγουρα δεν κατάφερε να ελέγξει.

 

Απειλείται, κατ' αρχάς, από την αποσταθεροποίηση του ΠΑΣΟΚ και προσωπικά του Ευ. Βενιζέλου, ιδίως μετά τη λίστα Λαγκάρντ.

 

Αυτή τη στιγμή, οι πιο απελπισμένες απόψεις διακινούνται μέσα στο ΠΑΣΟΚ με αποκορύφωμα την επιδίωξη της ομαδικής ευθανασίας διά της εξόδου από την κυβέρνηση.

 

Απειλείται επίσης από την προχειρότητα με την οποία διαπραγματεύτηκε τη συμφωνία με την τρόικα και κυρίως με την αδιανόητη υποτίμηση των εργασιακών ζητημάτων, που μπήκαν από το παράθυρο την τελευταία στιγμή.

 

Αντιλαμβάνομαι ότι τα εργασιακά δεν ανήκουν στο DNA μιας δεξιάς παράταξης, αλλά η σημερινή κυβέρνηση είναι τρικομματική.

 

Είναι απολύτως φυσιολογικό λοιπόν ότι ένα αριστερό κόμμα όπως η ΔΗΜΑΡ δεν μπορεί να συναινέσει εύκολα στην εγκαθίδρυση του εργασιακού Μεσαίωνα που ζητάει η τρόικα και αποδέχεται η ΝΔ.

 

Αυτή την παράμετρο υποτίμησε εμφανώς το DNA της Δεξιάς. Και τώρα τρέχει να προλάβει με διάφορες ανόητες συμβιβαστικές προτάσεις.

 

Το αποτέλεσμα είναι ότι αυτή τη στιγμή κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει τίποτα. Και ότι οι πιθανότητες ατυχήματος είναι πολύ μεγαλύτερες από ό,τι ήταν (ας πούμε) πριν από έναν μήνα.

 

Με ό,τι αυτό εγκυμονεί!...

 

ΠΗΓΗ  ΤΑ ΝΕΑ

 

 

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :

Δεν ξέρω κατά πόσον έχει δίκιο ο αρθρογράφος γράφοντας ότι "τα εργασιακά δεν ανήκουν στο DNA μιας δεξιάς παράταξης" αλλά εάν ήταν έτσι τότε θα έπρεπε  "στο DNA μιας δεξιάς παράταξης" να ανήκουν η χαμηλή φορολόγηση των επιχειρήσεων και η προστασία των ιδιοκτητών ακινήτων... και δεν βλέπουμε τίποτα από τα δύο!

Στην παρούσα φάση διακυβεύονται πολύ περισσότερα από τον χαρακτηρισμό "δεξιά" ή "αριστερά" και τα όσα πρεσβεύουν, όπως επίσης και πολύ περισσότερα από την εντελώς παλαιοκομματική και ξεπερασμένη -λόγω κρίσης- "λογική" του πολιτικού κόστους!