Του Γιώργου Κράλογλου
Είναι τουλάχιστον πρόκληση αν όχι πολιτικός εμπαιγμός η δήθεν σημασία στην καινοτομία όπως και η σύνδεση της πανεπιστημιακής έρευνας με την παραγωγή όταν ο επιστήμων ερευνητής για να συνεργαστεί με ιδιωτική επιχείρηση οφείλει να έχει ειδική άδεια με διαδικασίες τριτοκοσμικού χαρακτήρα.
Είναι επίσης εμπαιγμός για τους επιστήμονες ερευνητές των Πανεπιστημίων η διαβεβαίωση κυβερνήσεων και πολιτικών για κίνητρα και διευκολύνσεις στην διασύνδεσή τους με την παραγωγή όταν η όποια εμπειρία που θα αποκτήσουν από την εφαρμογή της έρευνάς τους δεν συνυπολογίζεται ως προσόν για την ανέλιξή τους!!!
Αλλά ακόμη και στην περίπτωση που ο ερευνητής ξεπεράσει την τριτοκοσμική νοοτροπία που επικρατεί... και τολμήσει να συνεργαστεί με ιδιωτική επιχείρηση στην αξιοποίηση της έρευνάς του στην πράξη η Πολιτεία του την έχει στήσει στην γωνία...
Η τυχόν συμμετοχή ερευνητή σε ιδιωτικό επιχειρηματικό σχήμα που θα αξιοποιήσει τα αποτελέσματα της έρευνάς του θεωρείται «Παραβίαση της αποκλειστικής απασχόλησης του επιστήμονα με το ΑΕΙ »!!!
Οι άθλιες αυτές αντιλήψεις που επικρατούν σήμερα για την σύνδεση της Πανεπιστημιακής έρευνας με την παραγωγή μέσα από συνεργασίες με ιδιωτικές επιχειρήσεις προκειμένου να αξιοποιηθεί η έρευνά τους «μεταφράζονται» για τους πολίτες της χώρας ως πολιτικές πρωτοβουλίες για την αναβάθμιση της έρευνας και την ενθάρρυνση των επιχειρήσεων στην παραγωγή καινοτομικών προϊόντων...
Μεγαλύτερη πολιτική απάτη από αυτή δεν γίνεται.
Και ας μην τολμήσει κανείς να μου τα «ωραιοποιήσει» ή να μου τα «στρογγυλέψει».
Έχω στα χέρια μου όλα τα έγγραφα που έχουν παραδώσει οι επιχειρήσεις που θέλουν την συνεργασία των ΑΕΙ τόσο στον προηγούμενο υπουργό Ανάπτυξης κ. Μ. Χρυσοχοϊδη και στον σημερινό κ. Κ. Χατζηδάκη όσο και στους επικεφαλής της task –force κ. Ράιχενμπαχ και της Τρόικας.
Σκεφτείτε λοιπόν τι αντικίνητρα είναι όλα αυτά για οποιαδήποτε πρωτοβουλία ή σχεδιασμό της Πανεπιστημιακής Κοινότητας για πραγματική σύνδεση των επιστημόνων της με ερευνητικές εργασίες μέσα σε ιδιωτική επιχείρηση.
Ας δούμε όμως και τα αντικίνητρα που ισχύουν τόσο για τους επιστήμονες ερευνητές όσο και για τις επιχειρήσεις που, έστω και μέσα στις αφρικανικές αυτές συνθήκες, θέλουν να αξιοποιήσουν την έρευνα και την καινοτομία.
Κατ΄ αρχάς δεν υπάρχει θεσμικό πλαίσιο εξειδικευμένο σε θέματα πνευματικής ιδιοκτησίας.
Πέραν αυτού δεν υπάρχουν και εξειδικευμένα δικαστήρια με ειδικές γνώσεις των δικαστικών ώστε να κατοχυρώνεται απόλυτα η πνευματική ιδιοκτησία.
Τι υπάρχει;
Ένα δικαστικό αλαλούμ με μεγάλες καθυστερήσεις που, τελικά, λειτουργούν αποτρεπτικά και για τον επιστήμονα και για την επιχείρηση.
Υπάρχει ακόμη ένα άθλιο και μίζερο καθεστώς επιχειρηματικών κινήτρων (άρθρο 10 του Ν. 2992/2002) που προβλέπει έκπτωση του 50% από τις δαπάνες για Επιστημονική και Τεχνολογική Έρευνα υπό την προϋπόθεση (λέει ο νόμος) ότι τις δαπάνες θα τις προσδιορίζει η Γενική Γραμματεία Έρευνας και τεχνολογίας του υπουργείου Ανάπτυξης.
Έτσι για να μην απουσιάζει το κράτος από την υπόθεση και να δικαιολογείται και η ύπαρξη της Γενικής Γραμματείας Έρευνας και Τεχνολογίας... Να μην ξεχνιόμαστε δηλαδή ότι πάνω απ όλα είναι το κράτος...
Προσέξτε τώρα την μιζέρια σε όλο της το μεγαλείο... Η έκπτωση του 50% των δαπανών προβλέφθηκε το 2002 αλλά μόνο για δύο χρόνια!!! Μόνο μέχρι το 2004. Δόθηκε ανανέωση, μέχρι το 2010 αλλά με μια προϋπόθεση που τα κάνει όλα τούμπα...
Οι δαπάνες που θα πραγματοποιηθούν να μην ξεπερνάνε τον μέσο όρο των δαπανών της προηγούμενης διετίας!!!
Και μέσα σε όλα αυτά, από το 2010 και μετά τα πάντα πάγωσαν. Δεν έχουμε δηλαδή ούτε παράταση του κινήτρου ούτε έκπτωση δαπανών. Τι έχουμε;
Τους υπουργούς Ανάπτυξης να λιποθυμάνε ωρυόμενοι... ότι θα σώσουμε την οικονομία με την έρευνα και την καινοτομία.
Και από τα κίνητρα ας δούμε τώρα τι χρειάζεται για να προστατέψει και να κατοχυρώσει ένας ερευνητής - εφευρέτης την καινοτομία του. Δηλαδή τα δικαιώματά του ως εφευρέτη.
Η κατοχύρωση των ευρεσιτεχνιών είναι ένα ολόκληρο βουνό που πρέπει να διαβεί η επιχείρηση και ο ερευνητής. Απαιτείται λεπτομερής περιγραφή της εφεύρεσης, τεκμηρίωση των πλεονεκτημάτων. Αλλά και αναφορά των μειονεκτημάτων...
Αυτά χρειάζονται περίπου 2 χρόνια. Και γιατί όλα αυτά;
Για να αποκτηθεί ένα, πολυπόθητο βεβαίως, Δίπλωμα Ευρεσιτεχνίας από τον κρατικό Οργανισμό Βιομηχανικής Ιδιοκτησίας (ΟΒΙ).
Ποιος βλαξ λοιπόν θα εμπλακεί στο μαρτύριο της έρευνας και της καινοτομίας στην χώρα μας όταν πρέπει να αποδείξει ακόμη και συγγένεια... με τους εφευρέτες Τομας Εντισον και Γκράχαμ Μπελ...
Είναι τουλάχιστον πρόκληση αν όχι πολιτικός εμπαιγμός η δήθεν σημασία στην καινοτομία όπως και η σύνδεση της πανεπιστημιακής έρευνας με την παραγωγή όταν ο επιστήμων ερευνητής για να συνεργαστεί με ιδιωτική επιχείρηση οφείλει να έχει ειδική άδεια με διαδικασίες τριτοκοσμικού χαρακτήρα.
Είναι επίσης εμπαιγμός για τους επιστήμονες ερευνητές των Πανεπιστημίων η διαβεβαίωση κυβερνήσεων και πολιτικών για κίνητρα και διευκολύνσεις στην διασύνδεσή τους με την παραγωγή όταν η όποια εμπειρία που θα αποκτήσουν από την εφαρμογή της έρευνάς τους δεν συνυπολογίζεται ως προσόν για την ανέλιξή τους!!!
Αλλά ακόμη και στην περίπτωση που ο ερευνητής ξεπεράσει την τριτοκοσμική νοοτροπία που επικρατεί... και τολμήσει να συνεργαστεί με ιδιωτική επιχείρηση στην αξιοποίηση της έρευνάς του στην πράξη η Πολιτεία του την έχει στήσει στην γωνία...
Η τυχόν συμμετοχή ερευνητή σε ιδιωτικό επιχειρηματικό σχήμα που θα αξιοποιήσει τα αποτελέσματα της έρευνάς του θεωρείται «Παραβίαση της αποκλειστικής απασχόλησης του επιστήμονα με το ΑΕΙ »!!!
Οι άθλιες αυτές αντιλήψεις που επικρατούν σήμερα για την σύνδεση της Πανεπιστημιακής έρευνας με την παραγωγή μέσα από συνεργασίες με ιδιωτικές επιχειρήσεις προκειμένου να αξιοποιηθεί η έρευνά τους «μεταφράζονται» για τους πολίτες της χώρας ως πολιτικές πρωτοβουλίες για την αναβάθμιση της έρευνας και την ενθάρρυνση των επιχειρήσεων στην παραγωγή καινοτομικών προϊόντων...
Μεγαλύτερη πολιτική απάτη από αυτή δεν γίνεται.
Και ας μην τολμήσει κανείς να μου τα «ωραιοποιήσει» ή να μου τα «στρογγυλέψει».
Έχω στα χέρια μου όλα τα έγγραφα που έχουν παραδώσει οι επιχειρήσεις που θέλουν την συνεργασία των ΑΕΙ τόσο στον προηγούμενο υπουργό Ανάπτυξης κ. Μ. Χρυσοχοϊδη και στον σημερινό κ. Κ. Χατζηδάκη όσο και στους επικεφαλής της task –force κ. Ράιχενμπαχ και της Τρόικας.
Σκεφτείτε λοιπόν τι αντικίνητρα είναι όλα αυτά για οποιαδήποτε πρωτοβουλία ή σχεδιασμό της Πανεπιστημιακής Κοινότητας για πραγματική σύνδεση των επιστημόνων της με ερευνητικές εργασίες μέσα σε ιδιωτική επιχείρηση.
Ας δούμε όμως και τα αντικίνητρα που ισχύουν τόσο για τους επιστήμονες ερευνητές όσο και για τις επιχειρήσεις που, έστω και μέσα στις αφρικανικές αυτές συνθήκες, θέλουν να αξιοποιήσουν την έρευνα και την καινοτομία.
Κατ΄ αρχάς δεν υπάρχει θεσμικό πλαίσιο εξειδικευμένο σε θέματα πνευματικής ιδιοκτησίας.
Πέραν αυτού δεν υπάρχουν και εξειδικευμένα δικαστήρια με ειδικές γνώσεις των δικαστικών ώστε να κατοχυρώνεται απόλυτα η πνευματική ιδιοκτησία.
Τι υπάρχει;
Ένα δικαστικό αλαλούμ με μεγάλες καθυστερήσεις που, τελικά, λειτουργούν αποτρεπτικά και για τον επιστήμονα και για την επιχείρηση.
Υπάρχει ακόμη ένα άθλιο και μίζερο καθεστώς επιχειρηματικών κινήτρων (άρθρο 10 του Ν. 2992/2002) που προβλέπει έκπτωση του 50% από τις δαπάνες για Επιστημονική και Τεχνολογική Έρευνα υπό την προϋπόθεση (λέει ο νόμος) ότι τις δαπάνες θα τις προσδιορίζει η Γενική Γραμματεία Έρευνας και τεχνολογίας του υπουργείου Ανάπτυξης.
Έτσι για να μην απουσιάζει το κράτος από την υπόθεση και να δικαιολογείται και η ύπαρξη της Γενικής Γραμματείας Έρευνας και Τεχνολογίας... Να μην ξεχνιόμαστε δηλαδή ότι πάνω απ όλα είναι το κράτος...
Προσέξτε τώρα την μιζέρια σε όλο της το μεγαλείο... Η έκπτωση του 50% των δαπανών προβλέφθηκε το 2002 αλλά μόνο για δύο χρόνια!!! Μόνο μέχρι το 2004. Δόθηκε ανανέωση, μέχρι το 2010 αλλά με μια προϋπόθεση που τα κάνει όλα τούμπα...
Οι δαπάνες που θα πραγματοποιηθούν να μην ξεπερνάνε τον μέσο όρο των δαπανών της προηγούμενης διετίας!!!
Και μέσα σε όλα αυτά, από το 2010 και μετά τα πάντα πάγωσαν. Δεν έχουμε δηλαδή ούτε παράταση του κινήτρου ούτε έκπτωση δαπανών. Τι έχουμε;
Τους υπουργούς Ανάπτυξης να λιποθυμάνε ωρυόμενοι... ότι θα σώσουμε την οικονομία με την έρευνα και την καινοτομία.
Και από τα κίνητρα ας δούμε τώρα τι χρειάζεται για να προστατέψει και να κατοχυρώσει ένας ερευνητής - εφευρέτης την καινοτομία του. Δηλαδή τα δικαιώματά του ως εφευρέτη.
Η κατοχύρωση των ευρεσιτεχνιών είναι ένα ολόκληρο βουνό που πρέπει να διαβεί η επιχείρηση και ο ερευνητής. Απαιτείται λεπτομερής περιγραφή της εφεύρεσης, τεκμηρίωση των πλεονεκτημάτων. Αλλά και αναφορά των μειονεκτημάτων...
Αυτά χρειάζονται περίπου 2 χρόνια. Και γιατί όλα αυτά;
Για να αποκτηθεί ένα, πολυπόθητο βεβαίως, Δίπλωμα Ευρεσιτεχνίας από τον κρατικό Οργανισμό Βιομηχανικής Ιδιοκτησίας (ΟΒΙ).
Ποιος βλαξ λοιπόν θα εμπλακεί στο μαρτύριο της έρευνας και της καινοτομίας στην χώρα μας όταν πρέπει να αποδείξει ακόμη και συγγένεια... με τους εφευρέτες Τομας Εντισον και Γκράχαμ Μπελ...
ΠΗΓΗ capital.gr
ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :
Όπως σε όλα μας έτσι και στην έρευνα...
Θέλουμε επενδύσεις αλλά αυξάνουμε την φορολόγηση των επιχειρήσεων και αδιαφορούμε για την γραφειοκρατία...
Θέλουμε να ενισχύσουμε τον οικοδομικό κλάδο αλλά φορολογούμε (τραγικά πολύ!) την ιδιοκτησία...
Θέλουμε να προστατεύσουμε και να στηρίξουμε τον τουρισμό αλλά αυξάνουμε τον ΦΠΑ, επιδοτούμε τα "κοτέτσια" και δεν καταργούμε την γραφειοκρατία για τις μεγάλες επενδύσεις...
Στην έρευνα θα πρωτοτυπούσαμε;...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου