Στη Βρετανία του 18ου αιώνα, όταν ακόμη η φορολόγηση του εισοδήματος ήταν ιδέα αμφιλεγόμενη, το κράτος επινόησε την επιβολή φόρου στους κατόχους ακινήτων, επί τη βάσει του αριθμού των παραθύρων του οικήματος – φορολόγηση του αέρα και του ήλιου, κατά τους επικριτές του μέτρου, εκείνη την εποχή. Λοιπόν, εδώ όπου έχουμε φθάσει, με έναν υπουργό Οικονομικών ο οποίος ό,τι θυμάται χαίρεται και πορεύεται βασιζόμενος στην τέχνη του βερμπαλιστικού αυτοσχεδιασμού, γιατί να μην το δοκιμάσουμε και αυτό; Ποιος θα φοβηθεί τη βροχή, όταν είμαστε όλοι μούσκεμα;
Εξάλλου, πολύ αμφιβάλλω αν ο καταιγισμός αντικρουόμενων μέτρων πρόκειται να αποδώσει τα σκοπούμενα (λατρεμένη μετοχή του Ευάγγελου: την περιλαμβάνει σε κάθε κείμενο που εκδίδει το υπουργείο Οικονομικών...) Φερ’ ειπείν, υποψιάζομαι πως ουδείς σκέφθηκε ότι ένας φορολογούμενος, ο οποίος έχει χρήματα είτε για τον φόρο Πετσάλνικου (της δήθεν αλληλεγγύης υπέρ των διορισμένων ψηφοφόρων τους...) είτε για το χαράτσι Βενιζέλου στα ακίνητα (αλλά όχι και για τους δύο), κατά πάσα πιθανότητα θα προτιμήσει να πληρώσει το δεύτερο, ώστε να αποφύγει τη διακοπή του ηλεκτρικού ρεύματος. Υποθέτω όμως πως κανείς στην κυβέρνηση δεν σκέφθηκε ότι μεταξύ φορολογικής ενημερότητας και ηλεκτρικού ρεύματος στο σπίτι, ακόμη και οι «οριακής νοημοσύνης Ι-5», όπως λέγαμε στον Στρατό, θα προτιμήσουν το δεύτερο...
Μία ολιγαρκής κοινωνία
Τελικά, όπως προέβλεπαν οι συνετοί, οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ψήφισαν όλοι τους το χαράτσι Βενιζέλου στα ακίνητα και –για να παραφράσουμε τον ποιητή– ψηφίζοντας το πέρα πήγαν στην τιμή και την πεποίθησίν των. Τόσες ημέρες που προηγήθηκαν, όμως, γιατί μας έπρηξαν τα συκώτια με την αυτάρεσκη κλάψα τους; Γιατί Λιντζέρηδες και Βούροι, εκτός από την ωραιοπάθειά τους, περιέφεραν και την φιλάνθρωπον ευαισθησία τους στα κανάλια; Προδήλως, με τον σκοπό να κατευνάσουν την οργή των ψηφοφόρων τους. Ομως, οι τελευταίοι είναι τόσο ανόητοι ώστε να πείθονται από τηλεοπτικά σόου;
Η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα θίγει μία πτυχή του νεοελληνικού χαρακτήρα και δη του είδους homo pasokus: Ναι, υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες οι ψηφοφόροι τους να μένουν ικανοποιημένοι από τους κλαυθμούς των πολιτευτών, διότι στην Ελλαδάρα του σοσιαλισμού μάθαμε ότι η προσπάθεια και μόνον αρκεί, ενώ το αποτέλεσμα δεν έχει σημασία. Γι’ αυτό, άνθρωποι που άσκησαν εξουσία και καταφανώς απέτυχαν επανεκλέγονται κανονικά· γι’ αυτό φτιάξαμε «ανώτατες σχολές» για τους μαθητές του 3 και του 4 κ.ο.κ. Ομως, όταν μια κοινωνία έχει μάθει να αρκείται στην απλή προσπάθεια και να μην απαιτεί περισσότερα, τότε ακόμη και η υποκριτική προσπάθεια μπορεί να γίνεται αποδεκτή...
Η ανθρωπιά του σοσιαλισμού
Ο επιστολογράφος Ι. Α. μας επισημαίνει το παράδοξο ότι κρατική τράπεζα ανοίγει υποκατάστημα, σε μεγάλη πόλη της χώρας, ενώ μόλις τρία οικοδομικά τετράγωνα παρακάτω, η ίδια τράπεζα διαθέτει άλλο υποκατάστημά της! Προφανώς, ο επιστολογράφος είναι ένας από αυτούς που εσπούδασαν στα κολέγια του εξωτερικού, για να μεταλαμπαδεύσουν τη μιζέρια των προτεσταντικών ηθών, στην ευλογημένη και ωραιότερη χώρα του κόσμου, με τον εξυπνότερο λαό του κόσμου. Λυπάμαι για τον αυστηρό τόνο της απάντησης προς τον, κατά τα άλλα, φίλτατο αναγνώστη, προφανώς όμως δεν αντιλαμβάνεται ότι ενδέχεται ο ιδιοκτήτης του οικήματος στο οποίο θα στεγάζεται το νέο υποκατάστημα να έχει πολύ μεγάλη ανάγκη το μηνιαίο μίσθωμα· οπότε, στην περίπτωση αυτή, η τράπεζα ασκεί... «κοινωνική πολιτική»! (Πώς μπλέξαμε έτσι, Θεέ μου, με τους ανάλγητους νεοφιλελεύθερους, που δεν σκαμπάζουν γρυ από την ανθρωπιά του σοσιαλισμού;)
Δάσκαλε που δίδασκες!
Δεν ξέρω αν υπέπεσε στην αντίληψή σας, αλλά ο Τζούλιαν Ασάνζ του Wikileaks –αυτό το ανυπόφορο εγωπαθές τέρας έπαρσης και αλαζονείας– ευτελίσθη διεθνώς, εξ αφορμής της έκδοσης της μη εγκεκριμένης από τον ίδιο βιογραφίας του. Συγκεκριμένα, αφού συνεργάσθηκε με τον βιογράφο του και μίλησε εκτενώς για τη ζωή του, αρνήθηκε να εγκρίνει την έκδοση του τελικού πονήματος, επειδή έκρινε ότι η συνολική εικόνα δεν ήταν κολακευτική για τον ίδιο. Ωστόσο, ο εκδοτικός οίκος, που είχε ήδη προπληρώσει τον Ασάνζ, προχώρησε στην έκδοση του βιβλίου και, τώρα, ο δημιουργός του Wikileaks σκούζει ότι παραβιάζονται τα δικαιώματά του. Και, βεβαίως, χαμένος μέσα στη λατρεία του κτηνώδους εγώ του, δεν αντιλαμβάνεται την ειρωνεία ότι έχει περιέλθει στη θέση των θυμάτων του, τα επιχειρήματα των οποίων επικαλείται τώρα για τον εαυτούλη του! Φυσικά, εδώ στην Ελλάδα, όπου ανθεί ο «σοσιαλισμός των ηλιθίων» με τη μορφή του τυφλού αντιαμερικανισμού, δεν είδα καμιά εφημερίδα (από εκείνες που τον δοξολογούσαν ως μεγαλομάρτυρα της ελευθερίας στην πληροφόρηση) να ασχολούνται με το θέμα. (Αλλά τι λέω; Εδώ πληρώνουμε συντάξεις στους «αντιστασιακούς» του 1946-49...)
Τι απέγινε;
«Πού απεσύρθηκε, που εχάθηκε ο σοφός; / Επειτ’ από τα θαύματά του τα πολλά, / την φήμη της διδασκαλίας του / που διεδόθηκεν εις τόσα έθνη / εκρύφθηκ’ αίφνης και δεν έμαθε κανείς / με θετικότητα τι απέγινε». Καταφεύγω στον Καβάφη, διότι το ερώτημα που έχω να θέσω είναι ανάλογου ύψους: Τι απέγινε ο κυρ Αλέκος ο Αλαβάνος; Πού εξαφανίσθηκε; Εικασίες και υποθέσεις ευπρόσδεκτες στην ηλεκτρονική διεύθυνση της στήλης. Εν τω μεταξύ, όμως, η δική μου υπόθεση είναι ότι, ως μεγαλοϊδιοκτήτης, ο κυρ Αλέκος πρέπει να έχει θυμώσει με την υπερφορολόγηση των ακινήτων, οπότε η εξαφάνισή του ίσως είναι ένα είδος «αγωνιστικής κινητοποίησης», που αποσκοπεί στην πρόκληση στερητικού συνδρόμου στο φιλοθεάμον κοινό του, που, σε τέτοιους καιρούς, έχει τόσο μεγάλη ανάγκη από ευθυμία!..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου