Η κυβέρνηση εναντίον των πολιτών...

Ό,τι και να πει κανείς πια είναι λίγο. Η κυβέρνηση έχει φθάσει στο έσχατο σημείο διασυρμού και απώλειας της στοιχειώδους αξιοπρέπειας. Όχι απλώς αντιμετωπίζει τους ανθρώπους, μισθωτούς και συνταξιούχους, ως πειραματόζωα που πάνω τους ασκεί άθλια στερητική πολιτική, υπαγορευμένη από εξωελλαδικά κέντρα εξουσίας, αλλά προσβάλλει ευθέως και τα τελευταία οχυρά της ανθρώπινης ισορροπίας:

Την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό. Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Οικονομικών Ευάγγελος Βενιζέλος, μιμούμενος τον πρωθυπουργό των Υμίων Κων. Σημίτη, ευχαρίστησε από το βήμα της Βουλής την «τρόικα» που υπάρχει και παρεμβαίνει στην Ελλάδα για να βάλει τάξη! Ο κ. Σημίτης το 1996, με την κρίση των Υμίων, όπως όλοι θυμούνται, είχε ευχαριστήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες για την παρέμβαση και τον ρόλο τους. Κοιτώντας τον κ. Βενιζέλο σχηματίζει κανείς την εντύπωση ότι το εύθικτο, εριστικό, προκλητικό ύφος του θα συνδυάζεται και με έναν «τσαμπουκά» που δεν θα απευθύνεται μόνο προς τους ανυπεράσπιστους πολίτες (που φυσικά σε κάθε περίπτωση μπορούν να τον στείλουν σπίτι του διότι από αυτούς έλκει την εξουσία του), αλλά και προς τους αλαζόνες εκπροσώπους πολυεθνικών συμφερόντων, που δίνουν εντολές για την απίσχνανση και τον βασανισμό της χώρας. Λάθος όμως η εντύπωση, μια και ο εύσωμος ευβοεύς εξαντλεί την αγριάδα και την αυστηρότητά του -η οποία σε λίγο θα φλερτάρει με τη γραφικότητα και η οργή που έως τώρα προκαλεί θα παραχωρήσει τη θέση της σε χαμόγελα- προς τους πολίτες, επικαλούμενος τη σωτηρία της χώρας. Το θέμα είναι ποιος (δι)όρισε τον ίδιο και τον πολιτικό του προϊστάμενο (τύποις προϊστάμενο βέβαια, διότι ο συνταγματολόγος φαίνεται να κάνει κουμάντο) σε ρόλο σωτήρα. Διότι η εκλογή του 2009 έγινε με άλλους όρους, άλλα συνθήματα, άλλα δεδομένα και άλλες υποσχέσεις. Λίγο φιλότιμο να διέθεταν θα είχαν φύγει λέγοντας το απλό, ευπρεπές και αυτονόητο «για άλλα μάς εκλέξατε, άλλα πρέπει να κάνουμε και οφείλουμε τουλάχιστον να σας ζητήσουμε επαναβεβαίωση της εντολής σας». Ούτε αυτό δεν κάνουν. Παραμένουν οικειοποιούμενοι έναν ρόλο αυτόκλητου σωτήρα και βυθίζουν στην απόγνωση και στο κοινωνικό-επαγγελματικό αδιέξοδο το σύνολο του ελληνικού λαού. Αυτό δεν θα περάσει χωρίς αντίδραση, χωρίς συνέπειες, αλλά το κακό είναι ότι δεν θα συντριβούν μόνο οι εκπρόσωποι της «τρόικας» στην Ελλάδα (η κυβέρνηση και οι συνεργάτες της), αλλά θα υπάρξει γενικότερη κοινωνική αναστάτωση με άγνωστες συνέπειες και έκταση. Η οργή του κόσμου βαίνει να γίνει ανεξέλεγκτη κι αυτό πιθανώς θα έχει και συνέπειες που δεν είναι δυνατόν να προβλεφθούν. Η κυβέρνηση υποκινεί την οργή και την εξέγερση με τα μέτρα και τις επιλογές της και στην πραγματικότητα είναι αυτή που αποσταθεροποιεί την κοινωνική ισορροπία και μεθοδεύει την ανωμαλία. Μοιάζει να αντιλαμβάνεται ή να πιστεύει ότι μόνον έτσι μπορεί να υπάρξει, εκμεταλλευόμενη τους φόβους του κόσμου «για ακόμα χειρότερα» που μπορεί να έρθουν αν δεν εφαρμοστούν τα μέτρα της και οι αποφάσεις της «τρόικας». Και μόνο επειδή σκέφτεται έτσι, είναι επικίνδυνη, ανεπαρκής και ακατάλληλη να κυβερνά. Αντί να εκπονεί προγράμματα εξόδου από την κρίση και ανάτασης για την επόμενη μέρα, σχέδια ανάπτυξης και ανόρθωσης της χώρας, βυθίζει καθημερινά τους πολίτες σε φόβο, ανασφάλεια και απόγνωση. Ελπίζει ότι έτσι θα τους κρατήσει σε καταστολή, σε μηδενική αντίδραση, προκειμένου να εφαρμόσει τα πρόγραμμα καταστολής της χώρας και την ένταξή της σε τριτοκοσμικό καθεστώς πολλαπλής εξάρτησης. Φαίνεται ότι δικαιώνονται όσοι πίστευαν ότι αυτή η συγκεκριμένη εξουσία είναι μέλος ενός κεντρικού συστήματος διακυβέρνησης που έχει στόχο την εξουδετέρωση των πολιτών και τη μετατροπή των χωρών σε κομμάτια ενός παζλ ήδη σχεδιασμένου. Αν δεν φύγει μόνη της αμέσως, πρέπει να εκδιωχθεί στο όνομα προστασίας της εθνικής και προσωπικής αξιοπρέπειας. Δοκιμάστηκε, απέτυχε και τώρα πια εκβιάζει και φοβίζει για να παραμείνει. Τόσο απλά. ΠΗΓΗ  ΤΟ ΠΑΡΟΝ