Ενας Τζουλιάνι επειγόντως...

Γράφει ο Φαήλος Κρανιδιώτης

 

Το μεγαλύτερο έγκλημα κατά της ποιότητας ζωής είναι η ανεργία. Σίγουρα. Υπάρχουν κι άλλα.

 

Το 1990, η Νέα Υόρκη ήταν η πρωτεύουσα του εγκλήματος, με 2.245 φόνους! Σήμερα, είναι μια από τις πιο ασφαλείς πόλεις. Δύσκολο πράγμα όταν μιλάμε για μια πόλη με 8.200.000 πληθυσμό, ρυθμούς ζωής ασύλληπτους και συσσωρευμένα τεράστια συμφέροντα κι αντιθέσεις. Πώς έγινε αυτό;

 

Το 1993 εξελέγη δήμαρχος ο Ρούντι Τζουλιάνι, πρώην γενικός εισαγγελέας, δεινός κυνηγός του εγκλήματος. Η στρατηγική του βασίστηκε στην εγκληματολογική θεωρία των «Σπασμένων παραθύρων», των James Q. Wilson και George L. Kelling. Η θεωρία αυτή λέει ότι η έλλειψη τάξης στον αστικό ιστό και οι βανδαλισμοί φέρνουν πρόσθετη εγκληματικότητα και περαιτέρω αντικοινωνικές συμπεριφορές. Ετσι, η διατήρηση ενός εύτακτου, καθαρού αστικού περιβάλλοντος σταματά την αύξηση και την κλιμάκωση του εγκλήματος σε σκληρότερες μορφές.

 

Η εφαρμογή της έγινε με το σιδερένιο χέρι του Μπιλ Μπράτον, επιτρόπου της αστυνομίας της Νέας Υόρκης.

 

Εγινε γνωστή ως «πολιτική μηδενικής ανοχής». Κατεβάζοντας όλη την αστυνομική δύναμη στους δρόμους, πρώτος στόχος έγιναν τα λεγόμενα «εγκλήματα κατά της ποιότητας ζωής». Οι βανδαλισμοί δημόσιων χώρων, κτιρίων, τα γκραφίτι, οι πιάτσες πώλησης ναρκωτικών, η επαιτεία, οι περιφερόμενοι μικροπαράνομοι χτυπήθηκαν ανηλεώς. Σας θυμίζουν κάτι στο κλεινόν μας άστυ;

 

Αυτές οι εγκληματικές συμπεριφορές υποβάθμιζαν την ποιότητα ζωής, έδιωχναν τους καλούς οικογενειάρχες και τις επιχειρήσεις, γκετοποιούσαν ολόκληρες γειτονιές και αυτές γίνονταν «φιλόξενος» χώρος για τη σκληρότερη εγκληματικότητα. Μια άλλη διαπίστωση ήταν ότι μεγάλο ποσοστό των συλληφθέντων ήταν φυγόδικοι και φυγόποινοι άλλων εγκληματικών πράξεων.

 

Τηρώντας άκαμπτη στάση απέναντι στους βανδάλους, στους κλέφτες, στους ναρκέμπορους, στους επαίτες, δεν αποκατέστησαν απλώς την αισθητική της πόλης και απέδωσαν πάλι τις γειτονιές στους καλούς ανθρώπους και την υγιή οικονομική δραστηριότητα. Εδωσαν κι ένα γερό χτύπημα τόσο στο μικρό όσο και στο μεγάλο έγκλημα. Η εγκληματικότητα έπεσε στο 1/5 και ο Τζουλιάνι, μετά τη δεύτερη θητεία του, τον Δεκέμβριο του 2001 παρέδωσε στον Μπλούμπεργκ μια άλλη, ασφαλή, όμορφη πόλη.

 

Σε τι διαφέρει η Αθήνα από τη Νέα Υόρκη της παρακμής και του εγκλήματος; Ομάδες ψευτοπροοδευτικών αλητών ξερνούν τα ράκη των μηδενιστικών ιδεών τους πάνω σε αγάλματα ηρώων μας, σε νεοκλασικά κτίρια, στους τοίχους των κεντρικών δρόμων, ακόμη και στο οδόστρωμα. Μετέτρεψαν τα πανεπιστήμια σε απόπατους της φραπόγαλης «επαναστατικότητάς» τους, σαν λεηλατημένα κτίρια στη Βηρυτό του εμφυλίου πολέμου, άντρα ανομίας, σε πλήρη αρμονία με την ιδεολογική τρομοκρατία και την πνευματική αγκύλωση που επέβαλαν με το ρόπαλο και τις μολότοφ.

 

Ατάλαντοι και βαρεμένοι βρομίζουν με καλικαντζούρες, τάχα μου γκραφίτι, βαγόνια του ηλεκτρικού, του ΟΣΕ και τοίχους σπιτιών ή δημόσιων κτιρίων.

 

Ορδές, συνήθως μουσουλμάνων κατσαπλιάδων, περιφέρονται κι ολόκληρες γειτονιές ξυπνάνε το πρωί με τις σχάρες των υπονόμων να έχουν κάνει φτερά, μαζί με οτιδήποτε μεταλλικό μπορεί να αφαιρεθεί, ακόμη και πορτάκια των ρολογιών της ΔΕΗ ή γραμματοκιβώτια.

 

Κεντρικοί δρόμοι και πλατείες μετατρέπονται σε υπαίθρια παζάρια πρέζας, κλοπιμαίων, λαθραίων, γυναικών.

 

Νταβατζήδες, πόρνες, ναρκέμποροι, κλέφτες, αγέλες άεργων λαθρομεταναστών, επαίτες μετατρέπουν γειτονιές και διασταυρώσεις σε περιοχές κινδύνου. Οι καλοί άνθρωποι φεύγουν. Οσοι μπορούν σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Κι ύστερα, στους χώρους της ανομίας εύκολα βγαίνουν τα μαχαίρια και πιστόλια, αρπάζονται τσάντες και πορτοφόλια. Ερχονται κι οι πιο σκληροί να κάνουν τα νταραβέρια τους, να οργανώσουν το «μεροκάματό» τους με το καλάσνικοφ, το χονδρεμπόριο ναρκωτικών. Στην πλειονότητά τους είναι παράνομοι απρόσκλητοι μουσαφιραίοι.

 

Κοινό ντεκόρ σε όλα αυτά τα εξαϋλωμένα δύστυχα πρεζόνια, παιδιά της διπλανής πόρτας, του γείτονα, του φίλου, του συμμαθητή μας, που δείρανε τη μάνα τους, τον γέρο πατέρα τους για 10 ευρώ, πούλησαν την τηλεόραση του σπιτιού ή εκπορνεύονται και κλέβουν για την «παραμύθα», που θα τους πουλήσουν γύφτοι, «μπαλαμοί» και μαυριδεροί λαθραίοι.

 

Ποια είναι η λύση; Πόλεμος. Ανελέητος. Κλιμακούμενος. Χωρίς ανοχή. Στα εγκλήματα κατά της ποιότητας ζωής που περιγράψαμε και στ’ άλλα, τα χειρότερα. Μπορούμε. Αρκεί να γκρεμίσουμε το ψωραλέο ξόανο της Αριστεράς και της πολιτικής ορθότητας.

 

ΠΗΓΗ  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ