survivor στον τόπο μου...

Γράφει η Μελίνα Καραπαναγιωτίδου

 

«Τςςς, τι να μας πει κι αυτός ο survivor; Επειδή ανάβει φωτιά τρίβοντας ξύλα και ζει τρώγοντας φίδια; Σιγά… Εμείς εδώ στην πόλη να δεις τι κάνουμε…».

 

Πολύ ενδιαφέρουσα η άποψη περί επιβίωσης, φίλου μικρομεσαίου, για την κατάσταση των ανθρώπων της αγοράς στην παρούσα συγκυρία. Μου θύμισε δε και το ντοκιμαντέρ, όπου αφήνουν έναν τύπο για μία εβδομάδα στη σαβάνα της Αφρικής ή τους πάγους του Βορείου Πόλου ή την ζούγκλα του Αμαζονίου και πρέπει μόνος του να επιβιώσει.

 

Τρώει έντομα, ερπετά, φυτά, πίνει νερό από λακκούβες και ποτάμια, ψαρεύει και στήνει παγίδες σε μικρά ζώα. Ταυτόχρονα, πρέπει να φυλάγεται από θηρία, δηλητηριώδη έντομα και σκορπιούς. Ο φίλος όμως όλα αυτά τα ακούει βερεσέ!

 

Ισχυρίζεται ότι είναι καλύτερος και μεγαλύτερος… survivor και μάλιστα σε αστικό περιβάλλον. Μου φάνηκε υπερβολικός ως και… αστείος και ζήτησα εξηγήσεις.

 

«Κοίτα – μου λέει - η ζωή μου εξαρτάται από την επιχειρηματική μου δράση και αυτή… κινδυνεύει και απειλείται διαρκώς. Κάθε μέρα πρέπει να επινοήσω τρόπους για να κερδίζω χρήματα, ώστε να πληρώσω το νοίκι της δουλειάς, το ρεύμα, το τηλέφωνο, τους υπαλλήλους μου, το ΤΕΒΕ και το ΦΠΑ.

 

Επίσης να ζητήσω ανανέωση του χρόνου πληρωμής επιταγών και ταυτόχρονα να εισπράξω αυτά που μου χρωστάνε. Να προσέξω να μην πέσω σε παγίδες που έχουν στήσει διάφορα… λαμόγια και τους στείλω εμπορεύματα τα οποία δεν θα τα πληρωθώ. Να ανταγωνιστώ τις τιμές, να μην με κοροϊδέψει ο μεταφορέας, να ελέγχω τους συνεργάτες να μην τεμπελιάζουν, να ψάχνω προϊόντα για να τα πουλάω με έκπτωση.

 

Να προσέχω μην γίνει λάθος με την εφορία και να εφευρίσκω πατέντες όπως να αγοράζω ένα στοκ που το εμπλουτίζω, για να το δώσω ακριβότερα κτλ κτλ. Φέρε μου εκείνον τον τύπο που την γλυτώνει από τα λιοντάρια και τις αρκούδες και βάλτον στο δικό μας περιβάλλον - με τις τράπεζες, την κίνηση στους δρόμους, τις κλήσεις της τροχαίας, την γραφειοκρατία, τις καθυστερήσεις στα τελωνεία, τα παιχνίδια των κομμάτων και των κάθε είδους λόμπι και καρτέλ, τις απεργίες και τις συντεχνίες και αν επιβιώσει μία… εβδομάδα τότε θα τον παραδεχτώ».

 

Ενδιαφέρουσα άποψη και ομολογώ ότι από τότε άρχισα να κοιτώ με άλλο βλέμμα τον survivor στον τόπο μου…

ΠΗΓΗ  Μεταξύ μας, ε;


ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :

Η επιχειρηματικότητα είναι πολύ δύσκολη στην σημερινή Ελλάδα.

Η οικονομική κρίση έχει μειώσει τραγικά τα έσοδα ενώ το κράτος έχει αυξήσει τραγικά τα έξοδα.

Ο μικρός επιχειρηματίας -όποιος επιβιώνει ακόμα- είναι πραγματικά ήρωας και κανένας δεν του δίνει σημασία .

Φορολογείται περισσότερο από τους υπαλλήλους του, έχει μικρότερες φοροαπαλλαγές και παροχές, έχει γενικά εντελώς διαφορετική αντιμετώπιση από τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους πράγμα το ουδέποτε κατάλαβα πως καλύπτεται συνταγματικά.

Παρόλα αυτά, ο Έλληνας επιχειρηματίας θεωρείται κλέφτης, αγιογδύτης, φοροφυγάς, εργοδότης που "πίνει το αίμα των εργαζομένων"...  ότι χειρότερο έχει να επιδείξει η Ελληνική κοινωνία.

Μήπως είναι καιρός να το ξανασκεφτούν και να αναθεωρήσουν την κυρίαρχη αυτή άποψη;...