Η εποχή της ¨εικονικής ¨ Δημοκρατίας...

       

Γράφει ο γιατρός Γιώργος Νεοφώτιστος.

 Βασανίζομαι  πολύ καιρό  τώρα,  να ανακαλύψω τις λεπτές ..διαφορές  ανάμεσα στις Δημοκρατικές διαδικασίες  που επιβάλλει το Δημοκρατικό πολίτευμα και στις διαδικασίες του τύπου ¨ αποφασίζουμε και ..επιβάλουμε..¨

  Αν δεν με απατά η μνήμη μου,   στη Δημοκρατία  , οι πολίτες έχουν τη τον πρώτο λόγο  και οι αποφάσεις τους. για οποιοδήποτε θέμα αφορά στην άσκηση  εξουσίας, απλά επικυρώνονται από τους  αντιπροσώπους των, που είναι οι βουλευταί. 

    Με άλλα λόγια  στις Δημοκρατίες  αποφασίζουν  για κάθε τι που αφορά στην ζωή τους , οι πολλοί  . Και επειδή οι πολλοί συνήθως είναι  οι μη προνομιούχοι από πλευράς  οικονομικής κατάστασης, οι αποφάσεις στις Δημοκρατίες είναι πάντα προς όφελος των πτωχών  και αδυνάτων και όχι των  λίγων, ισχυρών και πλουσίων.

  Σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς, μια μικρή ομάδα  επιβάλει τις  επιθυμίες της , με  μεθόδους πίεσης  , εκβιασμών και απειλών,   χωρίς να ¨χρειαστεί¨ να τις επιδοκιμάζει η πλειοψηφία των πολιτών.  Και επειδή συμβαίνει πάντα οι  πλούσιοι και ισχυροί  σε μια χώρα να είναι η μειοψηφία , είναι επόμενο πως οι αποφάσεις  μιας  ολιγαρχίας να εξυπηρετούν  τα συμφέροντα  των   προνομιούχων.   

   Αυτές οι  απλουστευμένες έννοιες  αποτελούν για μένα   που δεν διαθέτω ειδικές γνώσεις  ¨συνταγματολόγου¨ ,  τις  διαχωριστικές γραμμές που χαρακτηρίζουν   αυτούς τους δυο  τρόπους διακυβέρνησης  μιας χώρας. 

  Η πολιτική  λοιπόν , θα μπορούσε να πει κάποιος πως,  δεν είναι τίποτα περισσότερο από   την  αιώνια πάλη ανάμεσα στη  πλούσια μειοψηφία και  την φτωχή πλειοψηφία.     

  Ο Αριστοτέλης, τον οποίο δύσκολα θα μπορούσαμε να κατηγορήσουμε  ότι υιοθετεί  απόψεις  σοσιαλιστικές, είχε τοποθετηθεί με την εξής φράση  στη διαφορά ανάμεσα στην ολιγαρχία και τη δημοκρατία:

« Τυχαίνει, λέει, οι πολλοί να είναι φτωχοί και οι λίγοι πλούσιοι. Αυτό που διακρίνει ωστόσο την ολιγαρχία από τη δημοκρατία δεν είναι ο αριθμός των κυβερνώντων (αν είναι πολλοί ή λίγοι αυτοί που αποφασίζουν), αλλά ο πλούτος και η φτώχεια. Αναγκαστικά, λέει, αν αυτοί που κυβερνούν,  κυβερνούν χάριν του πλούτου, ανεξάρτητα από τον αριθμό τους, πρόκειται για ολιγαρχία».

    Μήπως αυτό … θυμίζει κάτι στη   Ελλάδα  των ..μνημονίων..;