Πέμπτη 28 Μαρτίου 2013
ΕΧΩ ΜΙΑ ΕΡΩΤΗΣΗ...
Μπορεί στην Ελλάδα οι περισσότεροι να έχουμε ξεχάσει τι σημαίνει “έχω λεφτά στην άκρη και δεν ξέρω τι να τα κάνω”, διεθνώς όμως πάντα υπήρχε και υπάρχει χρήμα το οποίο κάπου “ξαποσταίνει”.
Κεφάλαια τα οποία οι κάτοχοί τους δεν τα χρειάζονται άμεσα για την ικανοποίηση των τρεχουσών αναγκών τους και τα αφήνουν να “ξαποστάσουν” με βραχυχρόνιο ή μακροχρόνιο σχεδιασμό.
Ανέκαθεν λοιπόν υπήρχαν δύο τρόποι για να “ξαποστάσει” το -πολύ- χρήμα χωρίς να χαθεί :
η κατάθεσή τους στην τράπεζα ή η τοποθέτησή τους σε ακίνητα.
Η κατάθεση στην τράπεζα, μετά τις πρόσφατες εξελίξεις στην Κύπρο, δεν αποτελεί πλέον διασφάλιση της κινητής περιουσίας του καταθέτη.
Οι καταθέτες της CPB βρίσκονται μπροστά σε “κούρεμα” έως και 80% οπότε στην ουσία χάνουν το σύνολο της περιουσίας τους... αυτοί της τράπεζας Κύπρου θα δεχθούν σαφώς μικρότερο “κούρεμα” αλλά και πάλι θα χάσουν περίπου το ήμισυ της περιουσίας τους... και όλοι οι λοιποί καταθέτες διεθνώς, νιώθουν τα θεμέλια της τραπεζικής πίστης και ασφάλειας να τρίζουν.
Με λίγα λόγια... οι τράπεζες έπαψαν να είναι μέρος όπου το χρήμα μπορεί να “ξαποστάσει” με ασφάλεια!
Η τοποθέτηση σε ακίνητα φαντάζει ως η μόνη εναπομείνασα λύση, αλλά...
Στην χώρα μας, εδώ και δεκαετίες, αυτή ήταν η λύση για την πλειοψηφία των Ελλήνων.
Τώρα πια καταλαβαίνουμε ότι, λόγω της υπερ-φορολόγησης των ακινήτων τα οποία πλέον δύσκολα ενοικιάζονται και ακόμα δυσκολότερα πωλούνται, τα ακίνητα δεν αποτελούν “λύση” αλλά “πρόβλημα” και μάλιστα πολύ μεγάλο.
Η συνεχώς αυξανόμενη φορολόγησή τους με την ταυτόχρονη πτώση της αξίας τους και την αδυναμία αξιοποίησής τους, κάνει σιγά-σιγά το αρχικό κεφάλαιο να εξανεμίζεται και τα καθιστά μία συνεχόμενη πληγή για τους ιδιοκτήτες τους.
Με λίγα λόγια... ούτε τα ακίνητα αποτελούν πια μέρος όπου το χρήμα μπορεί να “ξαποστάσει” με ασφάλεια!
Αν σκεφτούμε ότι, λόγω της αυξημένης εγκληματικότητας, το στρώμα ή το σεντούκι δεν αποτελούν ασφαλείς λύσεις, τότε τι;
Με την απλή κοινή λογική...
που μπορεί να “ξαποστάσει” πια το χρήμα με ασφάλεια;
Κεφάλαια τα οποία οι κάτοχοί τους δεν τα χρειάζονται άμεσα για την ικανοποίηση των τρεχουσών αναγκών τους και τα αφήνουν να “ξαποστάσουν” με βραχυχρόνιο ή μακροχρόνιο σχεδιασμό.
Ανέκαθεν λοιπόν υπήρχαν δύο τρόποι για να “ξαποστάσει” το -πολύ- χρήμα χωρίς να χαθεί :
η κατάθεσή τους στην τράπεζα ή η τοποθέτησή τους σε ακίνητα.
Η κατάθεση στην τράπεζα, μετά τις πρόσφατες εξελίξεις στην Κύπρο, δεν αποτελεί πλέον διασφάλιση της κινητής περιουσίας του καταθέτη.
Οι καταθέτες της CPB βρίσκονται μπροστά σε “κούρεμα” έως και 80% οπότε στην ουσία χάνουν το σύνολο της περιουσίας τους... αυτοί της τράπεζας Κύπρου θα δεχθούν σαφώς μικρότερο “κούρεμα” αλλά και πάλι θα χάσουν περίπου το ήμισυ της περιουσίας τους... και όλοι οι λοιποί καταθέτες διεθνώς, νιώθουν τα θεμέλια της τραπεζικής πίστης και ασφάλειας να τρίζουν.
Με λίγα λόγια... οι τράπεζες έπαψαν να είναι μέρος όπου το χρήμα μπορεί να “ξαποστάσει” με ασφάλεια!
Η τοποθέτηση σε ακίνητα φαντάζει ως η μόνη εναπομείνασα λύση, αλλά...
Στην χώρα μας, εδώ και δεκαετίες, αυτή ήταν η λύση για την πλειοψηφία των Ελλήνων.
Τώρα πια καταλαβαίνουμε ότι, λόγω της υπερ-φορολόγησης των ακινήτων τα οποία πλέον δύσκολα ενοικιάζονται και ακόμα δυσκολότερα πωλούνται, τα ακίνητα δεν αποτελούν “λύση” αλλά “πρόβλημα” και μάλιστα πολύ μεγάλο.
Η συνεχώς αυξανόμενη φορολόγησή τους με την ταυτόχρονη πτώση της αξίας τους και την αδυναμία αξιοποίησής τους, κάνει σιγά-σιγά το αρχικό κεφάλαιο να εξανεμίζεται και τα καθιστά μία συνεχόμενη πληγή για τους ιδιοκτήτες τους.
Με λίγα λόγια... ούτε τα ακίνητα αποτελούν πια μέρος όπου το χρήμα μπορεί να “ξαποστάσει” με ασφάλεια!
Αν σκεφτούμε ότι, λόγω της αυξημένης εγκληματικότητας, το στρώμα ή το σεντούκι δεν αποτελούν ασφαλείς λύσεις, τότε τι;
Με την απλή κοινή λογική...
που μπορεί να “ξαποστάσει” πια το χρήμα με ασφάλεια;
Μέσα σε 10 μέρες είδαμε το «what if»...
Γράφει ο ΦΩΤΗΣ ΓΕΩΡΓΕΛΕΣ
Είναι κρίμα που οι άνθρωποι μαθαίνουν μόνο από τα λάθη τους. Και είναι πολύ κρίμα όταν αυτά τα παθήματα που γίνονται μαθήματα συμβαίνουν δίπλα μας, συμβαίνουν σε μας.
Μέσα σε 10 μέρες είδαμε το «what if». Την εναλλακτική πραγματικότητα που κι εδώ στην Ελλάδα τόσο φλογερά μας προπαγάνδιζαν όλα αυτά τα χρόνια. Η Κύπρος αντίκρισε την άβυσσο μόνο με την ορατή προοπτική της άτακτης χρεοκοπίας, ούτε καν με την ίδια τη χρεοκοπία. Κλειστές τράπεζες, όριο ανάληψης στα ΑΤΜ 100 ευρώ, κλειστά βενζινάδικα, καταστήματα που πωλούν μόνο μετρητοίς, ελλείψεις σε φάρμακα και τρόφιμα. Ο λαϊκισμός στα λόγια είναι αήττητος. Υπόσχεται πάντα το τέλειο. Όταν φτάνει η ώρα της πραγματικότητας είναι πια αργά. Ακόμα κι αν αποφευχθεί η πλήρης κατάρρευση, η ζημιά έχει ήδη γίνει.
Όταν χρεοκοπείς δεν υπάρχουν καλές λύσεις. Καλό είναι το μικρότερο κακό. Η χαρά, δηλαδή, του δημαγωγού. Πάντα μπορείς να κατηγορήσεις μια κακή λύση. Εκ του ασφαλούς. Τσάμπα είναι. Μόνο που δεν είναι πάντα. Γιατί η μακροχρόνια επικράτηση του τυχοδιωκτικού λαϊκισμού στο τέλος τυφλώνει τις κοινωνίες. Τα ηρωικά όχι, οι επαναστάτες των καφενείων και οι ριζοσπαστικές λύσεις των τηλεοπτικών παραθύρων διαμορφώνουν το κλίμα. Και οδηγούν στις αυτοκτονικές επιλογές.
Έχουμε ήδη ξεχάσει ποιο ήταν το αρχικό σχέδιο διάσωσης. Μπροστά σε όσα συμβαίνουν κάθε μέρα, σε λίγο θα μας φαίνεται ιδανική λύση. Κι όμως, τότε κάποιοι πανηγύριζαν για την απόρριψή του. Μέχρι να δούμε το κόστος αυτής της απόρριψης, τις εναλλακτικές λύσεις. Τώρα, εκτεθειμένοι, γράφουν μελαγχολικές ελεγείες για «το γλυκόπικρο όχι της αυτοδιάθεσης». Δηλαδή, μας ακούσατε και καταστραφήκατε, αλλά μπορείτε να είστε περήφανοι, η καταστροφή ήταν δική σας απόφαση. Ο λαϊκισμός, ο τυχοδιωκτισμός του όλα ή τίποτα, ναυάγησε στην Κύπρο. Όλοι οι τσάμπα μάγκες που έβαζαν τα «πυρηνικά πάνω στο τραπέζι», που καταργούσαν, διέγραφαν, κήρυτταν ανεπιθύμητες τις τρόικες, έπαιζαν πόκερ με τραπουλόχαρτα τις χώρες. Μόνο που μάρκες ήταν οι άνθρωποι. Κι αυτοί πληρώνουν τώρα την παραφροσύνη του τυχοδιωκτισμού.
Η αρχική λύση ήταν η λιγότερο κακιά, δηλαδή καλύτερη. Ήταν μάλιστα καλύτερη για την Κύπρο παρά για την Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Γιατί, για το σύνολο, καλύτερο ήταν να διασφαλιστούν οι καταθέσεις κάτω των 100.000 ευρώ. Να μη δημιουργηθεί ανασφάλεια, να επιβεβαιωθεί το ασφαλές καταφύγιο, να δοθεί η αίσθηση δικαίου. Για την Κύπρο, όμως, ήταν διαφορετικά. Η φούσκα του χρηματοοικονομικού τομέα σίγουρα δεν θα μπορούσε να συνεχιστεί αλώβητη. Η αποθέρμανση, όμως, μπορούσε να γίνει ομαλά. Οι ξένες καταθέσεις να μείνουν στο νησί. Κάποιες θα έφευγαν έτσι κι αλλιώς, όμως μπορούσαν να κρατήσουν ένα μεγάλο μέρος. Το 9,9% στις μεγάλες καταθέσεις είναι χτύπημα, αλλά όχι οδυνηρό. Το μεγάλο κεφάλαιο ξέρει πότε πρέπει να πληρώνει για να έχει την ασφάλεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 9,9% ανεβοκατεβαίνουν οι ισοτιμίες των νομισμάτων κάθε μήνα, οι μετοχές κάθε βδομάδα, για το διεθνές κεφάλαιο δεν είναι τραγικό. Και για τους μικροκαταθέτες, όμως, είναι μια απώλεια που θα μπορούσε να ήταν έως και εθελοντική. Τα τελευταία χρόνια η Κύπρος έχει γίνει χρηματοπιστωτικό κέντρο πουλώντας υπηρεσίες βασισμένες στη σταθερότητα και τη νομιμότητα της ΕΕ. Από τη στιγμή που οι «οφ-σορ» θεωρήθηκαν κανονικές εταιρείες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τα ξένα κεφάλαια συνέρεαν στο νησί.
Μια μεσαία τάξη, λογιστικά γραφεία, δικηγορικά, σύμβουλοι επενδύσεων, φοροτεχνικοί, τραπεζικοί και τα παρελκόμενα, άνθισε προσφέροντας πρωτοφανή ευμάρεια. Με 5-6% τόκους καταθέσεων, η κυπριακή κοινωνία μπορούσε άνετα να μοιραστεί τη ζημιά του 6,75% για να κρατήσει όσο μπορούσε περισσότερους πελάτες. Με τη διανομή μετοχών τα ομόλογα του φυσικού αερίου χρύσωναν το χάπι στους χαμένους καταθέτες, αν τα πράγματα είχαν λήξει εκείνο το μοιραίο απόγευμα της Τρίτης, αν οι τράπεζες άνοιγαν κανονικά την επόμενη μέρα, είναι πολύ πιθανόν ότι θα είχαν γλιτώσει τη μεγαλύτερη ζημιά.
Έπειτα έκλεισαν οι τράπεζες, πάγωσαν οι καταθέσεις, χάθηκαν όλες οι μεγάλες καταθέσεις της Λαϊκής, κουρεύτηκαν 30-40% της Κύπρου, θα μπουν περιορισμοί στην κίνηση του κεφαλαίου, στις αναλήψεις. Ο φορολογικός παράδεισος κλείνει βιαίως. Περιορισμοί κεφαλαίου ίσον τέλος ξένων καταθέσεων.
Δεν τα ήξεραν όλα αυτά; Δεν μπορούσαν να τα υπολογίσουν; Βράδυ στην τηλεόραση, Έλληνας πολύ αριστερός πολιτικός θρηνεί: «Από τον καημένο τον απλό άνθρωπο, που έχει 2.000 στην τράπεζα, που μπορεί να είναι φτωχός πρόσφυγας από την Κυρήνεια, του παίρνουν τα λεφτά. Οι σκληροί, οι ανάλγητοι, οι εκδικητικοί Ευρωπαίοι». Το κρεσέντο του λαϊκισμού. Σύμφωνα με το αρχικό σχέδιο, ο φτωχός (πριν 40 χρόνια) πρόσφυγας, θα έχανε 135 ευρώ. Λιγότερα από μια κλήση της τροχαίας γιατί δεν φορούσε ζώνη.
Ο λαϊκισμός σκοτώνει. Έχει φτιάξει το κλίμα. Δεν υπάρχει ψύχραιμη σκέψη, μόνο πατριώτες και προδότες. Λίγοι, καλομαθημένοι, άπληστοι πολιτικοί το μόνο που ξέρουν είναι η πλειοδοσία πατριωτισμού και επανάστασης. Αγράμματοι, χωρίς καμία επαφή με την παγκόσμια πραγματικότητα, ξέρουν μόνο να πλειοδοτούν στην τηλεόραση. Με ένα σύνθημα: Κανένας συμβιβασμός, να μη χάσουμε απολύτως τίποτα. Η μέθη της απληστίας οδηγεί πάντα στον γκρεμό. Αργά ή γρήγορα, στο τέλος, ο λογαριασμός έρχεται. Και η παραζαλισμένη κοινή γνώμη που τη μια μέρα διαδηλώνει πανηγυρίζοντας το «ηρωικό όχι», την επομένη διαδηλώνει να μην κλείσει η Λαϊκή, να μη χάσουν τη δουλειά τους. Απορρίπτουν το σχέδιο διάσωσης και την άλλη μέρα οι ίδιοι άνθρωποι διαμαρτύρονται για τις επιπτώσεις του όχι.
Να καταργούμε τα μνημόνια αλλά να παίρνουμε τα λεφτά τους, να είμαστε στο ευρώ αλλά να μην ακολουθούμε τους κανόνες της Ευρώπης. Άλμα στο κενό αλλά χωρίς επιπτώσεις, ηρωισμός αλλά χωρίς απώλειες, επανάσταση αλλά light.
Η Ευρώπη επιλέγει τα θύματά της, λέει ο πρόεδρος της χώρας μας. Αν εμείς δεν είμαστε η Ευρώπη, αν είμαστε τα θύματά της, γιατί μένουμε; Γιατί δεν εισηγείται και αυτός να βγούμε από την Ευρωπαϊκή Κοινότητα; Αν έχεις προσέξει, όλοι αυτοί μόνο κατηγορούν. Κανείς δεν λέει τι θα γίνει, τι προτείνει. Άμα χρεοκοπείς, βρε παιδί μου, τι λες να κάνουμε; Άσ’ την την Ευρώπη, αφού θέλει να μας υποδουλώσει, να την αγνοήσουμε. Να μη ζητάμε λεφτά, δεν μας τα δίνει με το ζόρι, την παρακαλάμε. Κανείς δεν αναφέρει καν αυτό το μικρό ζήτημα. Καταγγέλλουν τους Γερμανούς, τους Ευρωπαίους, τους γκάνγκστερ, τους τοκογλύφους.
Αν για μια μόνο στιγμή βουλώσεις τ’ αυτιά σου στα συνθήματα της παραφροσύνης, θα αντιληφθείς ότι η επαναστατική τους στάση συνίσταται στο να ζητάμε συνέχεια λεφτά. Γιατί μας δίνετε 12, θέλουμε 17. Κι άλλα δάνεια. Πιο πολλά χρόνια. Τόσα χρειαζόμαστε. Δεν μας τα δίνετε χωρίς όρους; Είστε εκβιαστές, τιμωρητικοί, προτεστάντες, γκάνγκστερ. Η αριστερά που έχει κάνει τον παρασιτισμό ιδεολογία και η δεξιά που έχει κάνει τον πατριωτισμό επάγγελμα, στην πραγματικότητα αδιαφορούν και για θέσεις και για πολιτικές απόψεις και για ιδεολογίες. Ένα πράγμα τούς συνενώνει. Ο αντιευρωπαϊσμός, ο αντιδυτικισμός, ο τυχοδιωκτισμός του παρασιτισμού. Είμαστε στη Δύση μόνο άμα μας τα ακουμπάει χωρίς όρους. Αλλιώς, αν πρέπει να γίνουμε κι εμείς «κανονικά» κράτη, καλύτερα απέναντι. Γι’ αυτό και οι εκλεκτικές συγγένειες με τους διάφορους Μιλόσεβιτς και Σαντάμ.
Αυτές τις λίγες μέρες έπεσαν όλα τα προσωπεία. Όσοι κατηγορούσαν το «ανεξέλεγκτο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο» έδιναν μάχες για να το διασώσουν, την ώρα που το παγκόσμιο πολιτικό σύστημα αρχίζει δειλά να το ελέγχει. Όσοι φώναζαν για την «υποδούλωση» της χώρας έβλεπαν ως λύση να παραδώσουν το νησί στον Πούτιν. Όσοι διαδήλωναν γιατί «σώζουν τις τράπεζες με τα λεφτά των φορολογούμενων» έβρισκαν λύση να κατασχεθούν τα λεφτά των ασφαλιστικών ταμείων. Όσοι ζητούσαν για την Ελλάδα μια λύση «όπως της μεταπολεμικής Γερμανίας», όταν το 50% των καταθέσεων πήγαν σταδιακά στην ανόρθωση της χώρας, τώρα έδιναν μάχες για τις καταθέσεις των Ρώσων ολιγαρχών.
Κατηγορούν τη Μέρκελ φτιάχνοντας στα Μέσα Ενημέρωσης μια παρανοϊκή ατμόσφαιρα Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, την ώρα που στην αντιμετώπιση της κυπριακής χρεοκοπίας ομοφωνούν όλα τα κράτη, όλα τα κοινοβούλια της Ευρώπης, όλα τα κόμματα, όλων των πολιτικών αποχρώσεων, οι δεξιοί, οι σοσιαλδημοκράτες, οι πράσινοι, ακόμα και το αριστερό DieLinke. Χωρίς καμία ανάλυση της πραγματικότητας, με πλήρη άγνοια, προτείνουν στον Πούτιν να αναλάβει τις τράπεζες για να κρατήσουν μέσα τα κεφάλαια των ολιγαρχών που βγήκαν από τη Ρωσία ακριβώς για να τον αποφύγουν. Προτείνουν δημοψήφισμα για έξοδο από το ευρώ, όταν ακριβώς η θέση της Κύπρου στην ευρωζώνη ήταν που την έκανε ελκυστικό χρηματοοικονομικό κέντρο. Προτείνουν τα πάντα και τα αντίθετά τους, πιστοί μόνο στη δημαγωγία και τον καταστροφικό λαϊκισμό.
Μπορούμε να κατηγορήσουμε για τα πάντα την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όμως πρέπει πια να τελειώνουμε με τον τυχοδιωκτισμό που καταστρέφει τις χώρες μας. Πρέπει να το αποδεχθούμε. Η συλλογική σκέψη και πολιτική της Ευρώπης των 27 χωρών, όσα λάθη κι αν κάνει, είναι καλύτερη από τις καταστροφικές κορόνες ενός πολιτικού προσωπικού που δεν διστάζει να παίξει με το λαό του για να διατηρήσει το χρεοκοπημένο μοντέλο που κατέρρευσε.
Από την άλλη, είναι φανερό ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορεί πια να παίζει το ρόλο του παιδονόμου που εκ των υστέρων, με το άνοιγμα και το κλείσιμο της χρηματοδότησης, θα βάζει σε κοινή τροχιά τις αποκλίνουσες οικονομίες 27 κρατών. Θα αντιμετωπίζει όλο και πιο πολλά τέτοια φαινόμενα τυχοδιωκτικού λαϊκισμού που αργά ή γρήγορα θα οδηγήσουν στη διάλυση. Η απάντηση είναι μόνο προληπτική. Μόνο η εσπευσμένη εναρμόνιση τραπεζικών, ασφαλιστικών, φορολογικών συστημάτων, μόνο η μεγαλύτερη ενοποίηση μπορεί να οδηγήσει, όσες χώρες τουλάχιστον πραγματικά το θέλουν, σε μια βιώσιμη Ευρώπη. Αλλιώς οι φυγόκεντρες θα ενταθούν, οι άτακτες χρεοκοπίες θα είναι στην ημερήσια διάταξη και, το χειρότερο, σ’ αυτή την Ευρώπη της αποτυχίας παιχνίδι θα κάνουν οι πιο τυχοδιωκτικές και σκοταδιστικές πολιτικές δυνάμεις.
ΠΗΓΗ athensvoice.gr
Amber Alert: "Εξαφανίστηκε" η ΕΚΤ...
του Γιάννη ΔΙΟΝΑΤΟΥ
Με αφορμή τις εξελίξεις στην Κύπρο και το "κούρεμα" των καταθέσεων που στην περίπτωση της Τράπεζας Κύπρου μπορεί να φτάσει στο 40%, για πάνω από τις 100.000 ευρώ που θεωρούνται εγγυημένες, ενώ άγνωστο ακόμη παραμένει το τι θα γίνει με τις αντίστοιχες καταθέσεις (πάνω από τις 100.000 ευρώ) που βρίσκονται στη Λαϊκή Τράπεζα (κάποιοι μιλάνε για πάγωμα των καταθέσεων, πάνω από τις 100.000 ευρώ και κάποιοι άλλοι για "κούρεμα" που μπορεί να ξεπεράσει ακόμη και το 60(!)%), άνοιξε μια συζήτηση στην Ευρώπη για το τι σημαίνει καταθέτης που εν μια νυκτί έγινε επενδυτής(!).
Ξαφνικά λοιπόν ο καταθέτης ή αποταμιευτής, στην Ευρώπη, έγινε συνώνυμο του εγκληματία ειδικά αν έχει κάνει το λάθος να διαθέτει καταθέσεις μεγαλύτερες των 100.000 ευρώ.
Ξαφνικά ο αποταμιευτής των 150.000 ή των 200.000 ευρώ θα πρέπει να έχει γνώσεις οικονομικές (καλό θα ήταν να έχει και κάποιο Νόμπελ) με εξειδίκευση στην τραπεζική και στη διαχείριση κίνδυνου προκειμένου να μπορέσει μόνος του να αξιολογήσει την τράπεζα που επιθυμεί να καταθέσει τα χρήματα του και η οποία βρίσκεται στην ισχυρή (;) ζώνη του ευρώ.
Τώρα αν αυτός ο άνθρωπος κατοικεί σε κάποια επαρχιακή πόλη ή χωριό της Ελλάδας, της Κύπρου, της Μάλτας, της Πορτογαλίας, της Ιταλίας ή της Σλοβενίας και δεν έχει φύγει από τον τόπο του, ποτέ στη ζωή του, δεν θα πρέπει να αποτελεί καμία δικαιολογία.
Πλέον ο κάθε πολίτης της ΕΕ και ειδικότερα της ευρωζώνης να επιλέγει με προσοχή την τράπεζα που θέλει να καταθέτει, συγγνώμη, επενδύει τα χρήματα του.
Και κάπου εδώ ο παραπάνω καταθέτης, που δυστυχώς στην πόλη που ζει δεν έχει ακόμη σύνδεση στο διαδίκτυο (ναι, μπορεί να συμβεί και αυτό το 2013) για να πραγματοποιήσει ηλεκτρονική μεταφορά των κεφαλαίων του σε κάποια τράπεζα της Ολλανδίας ή της Γερμανίας, σκέφτεται τον ρόλο της κεντρικής τράπεζας της χώρας του και κυρίως τον ρόλο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας η οποία έχει και την ευθύνη, στο τέλος της ημέρας, για την λειτουργία των τραπεζών στην ευρωζώνη.
Κανείς μέχρι σήμερα δεν μπορεί να ανοίξει μια τράπεζα και να λειτουργήσει χωρίς πρώτα να έχει πάρει την έγκριση της κεντρικής τράπεζας της εκάστοτε χώρας η οποία ουσιαστικά ελέγχεται από την ΕΚΤ.
Και εδώ λοιπόν ο παραπάνω καταθέτης ρωτά.
Που ήταν η ΕΚΤ και η κεντρική τράπεζα της Κύπρου όλα αυτό το διάστημα που στο νησί εισέρρεαν "μαύρα" κεφάλαια;
Δεν υπάρχουν ευθύνες, ούτε στην ΕΚΤ, ούτε στην ΚΤΚ για την διάλυση μιας ολόκληρης οικονομίας σε ένα βράδυ;
Προφανώς και απαντήσεις δεν πρόκειται να δοθούν ποτέ, ωστόσο όλη αυτή η συζήτηση που έχει ανοίξει για τις καταθέσεις με αφορμή τις εξελίξεις στην Κύπρο και τις δηλώσεις του Γερούν Ντάισελμπλουμ ότι το "μοντέλο Κύπρος" μπορεί να εφαρμοστεί και σε άλλες χώρες μόνο κακό κάνουν και σε καμία περίπτωση δεν βοηθούν στην ανάπτυξη της ευρωπαϊκής οικονομίας.
ΠΗΓΗ emea.gr
Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013
Απλώνεσαι μέχρι εκεί που φτάνει το πάπλωμα...
Γράφει ο Φαήλος Κρανιδιώτης
Σίγουρα η άποψή μου θα εκπλήξει τα βαριά διδακτορικά, τους βαθείς μύστες των οικονομικών. Ξέρετε, σαν αυτούς που μας οδήγησαν εδώ και σαν μερικούς που έχουν, λένε, το know how να μας βγάλουν.
Πιστεύω, λοιπόν, ότι για να βγούμε από δω, από το συρματοπλεγμένο γερμανικό στρατόπεδο, όπου μας έχουν αλλάξει τον αδόξαστο στην «αλληλεγγύη», χρειάζεται να πάμε πίσω ολοταχώς.
Οι γονείς μας και οι παππούδες μας το θεωρούσαν ξεπεσμό να δανείζονται, όνειδος την εξάρτηση από τρίτους. Οσο μικρότερη τόσο καλύτερα. Δεν ξέρανε τι πάει να πει επιδότηση. Αν δεν δούλευες να παράγεις κάτι ή δεν πρόσφερες αληθινές υπηρεσίες, έμενε αδειανό το τσουκάλι σου. Αν έλεγες στον παππού μου ότι θα τον πλήρωνες για να θάβει το προϊόν του, θα σε θεωρούσε παλαβό. Και αν του ψιθύριζες να δηλώνει ανύπαρκτες καλλιέργειες και του ζητούσες να κάθεται στο καφενείο και να μοιράζεστε τα επιδοτηθέντα κλεψιμέικα, τότε σίγουρα θα ξέθαβε το καλωλαδωμένο γκρα και θα σε τουφέκαγε για την παλιανθρωπιά που του πρότεινες.
Γενιές και γενιές Ελλήνων έμαθαν ότι πρέπει να απλώνουν τα πόδια τους ως εκεί που φτάνει το πάπλωμά τους. Θεωρούσαν ανάπτυξη το πόσα καινούργια εργοστάσια λειτούργησαν, πόσα πλοία έχτισαν τα ναυπηγεία μας, πόσο περισσότερο στάρι, λάδι και άλλα αγροτικά προϊόντα παράγαμε και πόσο ανέβηκαν οι εξαγωγές μας. Δεν θεωρούσαν ανάπτυξη την αύξηση της κατανάλωσης με δανεικά, τη ραγδαία άνοδο των εισαγωγών και τη γενοκτονία των ελληνικών βιοτεχνιών και βιομηχανιών.
Την ανάπτυξη και την αληθινή ευμάρεια τις μετρούσαν με πράγματα που μπορούσες να αγγίξεις. Αληθινά προϊόντα και αληθινές υπηρεσίες που δίνανε δουλειές σε Ελληνες και έφερναν χρήμα απέξω. Χρήμα που δεν ήταν δανεικό, αλλά κερδισμένο με ιδρώτα, ευφυΐα, στην εθνική παραγωγή και στο ελεύθερο εμπόριο.
Κυρίως, όμως, υπήρχε μια κουλτούρα εργασίας, που θαύμαζε και επιβράβευε τον εργατικό και όχι τον κουτοπόνηρο επιτήδειο, τον ευφυή και όχι τον καταφερτζή.
Αυτή η κουλτούρα εργασίας, βασισμένη στα πανάρχαια αλλά και τόσο έφηβα θεμέλια της φιλοτιμίας, ανάστησε τη χώρα και όποτε εκείνη έπεσε, την ξανάστησε στα πόδια της. Γιατί περάσαμε και χειρότερα. Πολέμους, εθνικές καταστροφές, αληθινές χρεοκοπίες, προσφυγιά.
Αυτήν την κουλτούρα εργασίας καταστρέψαμε με τη δημοκρατία των κολλητών. Η φιλοτιμία μας, το καύσιμο για το μέλλον, υπάρχει αλλά αιμορραγεί.
Μην κοροϊδευόμαστε. Η Γερμανία κερδοσκοπεί από την κρίση. Την εκμεταλλεύεται. Και έχει και πολιτικό σχέδιο για μια καθολική ρεβάνς για το 1945. Είναι σαν κάποιον που την έχει στήσει την άκρη του δρόμου. Εσύ, ανόητος, έχεις αφήσει χάρβαλο το αμάξι σου, ασυντήρητο, χωρίς ασφάλεια, με σάπια λάστιχα, χαλασμένα φρένα και έχεις όλη τη φαμίλια σου μέσα. Μοιραία, αργά ή γρήγορα, θα φύγεις απ’ τον δρόμο και θα κείτεσαι οικογενειακώς και αιμόφυρτος μέσα στο αναποδογυρισμένο σαράβαλο.
Εσύ φταις για τα χάλια σου. Τα 'θελε ο απαυτός σου, αφού, αντί να φροντίσεις το βιος σου, να απλώσεις τα πόδια σου ως εκεί που φτάνει το πάπλωμα, δανειζόσουν, καλοπέρναγες με τα ψιλά και τα χοντρά σ' τα τρώγανε οι επιτήδειοι. Ωραίοι οι Ολυμπιακοί, ε; Η Γερμανία, όμως, που έχει κάνει τα κουμάντα της, με τη βιομηχανία της κραταιά και έναν σκασμό κεφάλαια, στέκεται στην άκρη του δρόμου και για να σου προσφέρει βοήθεια, σου παίρνει το πορτοφόλι, τη βέρα και υπογράφεις και κάτι μεταχρονολογημένες επιταγές.
Πίσω ολοταχώς, λοιπόν. Στη σοφία, στη σύνεση και τη φιλοτιμία των απλών ανθρώπων. Στην ανασυγκρότηση και αναδημιουργία της εθνικής παραγωγής. Πώς θα γίνει; Παράλληλα με την περιστολή της γραφειοκρατίας και της σπατάλης, με την ολοκλήρωση των διαρθρωτικών αλλαγών, ένα πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, με ταυτόχρονη έναρξη όλων των μεγάλων έργων (Ελληνικό, Καστέλι, λιμάνια, δρόμοι, υποδομές) θα είναι το πρώτο ευεργετικό σοκ κατά της ανεργίας και θα κινήσει, επιτέλους, τη μηχανή του χρήματος. Ηδη αργήσαμε. Υστερα θα ακολουθήσει η αληθινή εθνική παραγωγή, αφού μόνο σε ένα σταθερό περιβάλλον, που δεν θα κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή με έξοδο από την ευρωζώνη, θα έρθουν ιδιώτες επενδυτές να βάλουν τα λεφτά τους και να δημιουργήσουν νέες ιδιωτικές επιχειρήσεις και θέσεις εργασίας.
Διότι, ακόμη και αν θέλουμε κάποια στιγμή δικό μας νόμισμα, για να μην παίρνουμε ρίσκα άλλων, αυτό δεν μπορεί να είναι επιλογή ήττας, με τη χώρα στο πάτωμα, με τη Λερναία Υδρα της διαφθοράς, της παρακμής, της σπατάλης και του αναποτελεσματικού κράτους αλώβητη, χωρίς εθνική παραγωγή. Μόνο ισχυρός και έπειτα από χρόνια μπορείς να κάνεις, αν το κρίνεις, μια τέτοια στρατηγική επιλογή.
Οχι όταν χρωστάς τη μάνα σου και τον πατέρα σου σε ευρώ και εισάγεις ακόμη και τις φακές και τα κρεμμύδια. Απλά και ελληνικά πράγματα. Και άλλωστε, το βάδισμα της χήνας μάς πάει; Δεν μας πάει.
ΠΗΓΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΚΥΠΡΟΣ : Λάθη και ψέμματα...
Γράφει ο Σταύρος Κοντακτσής*
Όλες αυτές τις μέρες διάβασα απίστευτες ανοησίες για το θέμα της Κύπρου από ανθρώπους που οριακά γνωρίζουν αν η Λευκωσία έχει θάλασσα.
Αυτό φυσικά δεν τους εμπόδιζε να γράφουν εδώ περισπούδαστες αναλύσεις λες και κατανοούν έστω και στο ελάχιστο ούτε τα πολιτικοοικονομικά δεδομένα της υπόθεσης (τα οποία εγώ αρνούμαι να δηλώσω πως κατανοώ πλήρως απλά διαβάζω τις πληροφορίες όπως όλοι) αλλά κυρίως ...δεν έχουν εικόνα του τρόπου ζωής της Κύπρου και των ιδιαιτέρων χαρακτηριστικών που απέκτησαν οι Κύπριοι με τα χρόνια.
Προσωπικά πέρα από την καταγωγή μου - εκ της μητρός μου και έχω βγάλει το Λύκειο στο νησί - έχω πολύ στενούς φίλους και συνεργάτες εκεί.
Δραστηριοποιούμαι εδώ και 2 χρόνια επαγγελματικά στη Κύπρο με αποτέλεσμα να έχω περάσει πάνω από 150 μέρες στο νησί την τελευταία διετία ζώντας την επαγγελματική και προσωπική καθημερινότητα. Αν χωράει κάτι σε ανάλυση είναι πως στη Κύπρο είχαν "βαρύνει" υπερβολικά από το πολύ χρήμα και την ευμάρεια.
Έβλεπαν την καταστροφή να έρχεται εδώ και δύο χρόνια και δεν έκαναν τίποτα για αυτό. Έλεγαν "κουμπάρε εμείς δεν έχουμε ανάγκη δεν είμαστε σαν εσάς τους καλαμαράδες. Ο Κύπριος είναι δουλευταράς και άξιος και έχουμε και τους Ρώσους που ρίχνουν λεφτά. Θα έρθουν και οι Κινέζοι θα φύγει και ο Χριστόφιας και όλα καλά" Μάταια τους έλεγα πως και εμείς το 2009 και το 2010 τα ίδια λέγαμε.
Αλλά είναι δύσκολο να βγάλεις από το μικρόκοσμο του κάποιον που ξέχασε πως έφτασε εκεί. Πολλοί λίγοι έβλεπαν πέρα από το εκκεντρικό lifestyle με τις 100.000 οικιακές βοηθούς, τα ακριβά αυτοκίνητα που πρακτικά είχαν εξαφανίσει τα μεσαία από την αγορά και τα σε βαθμό γελοιότητας glamour μαγαζιά που σερβίρανε μαζί με το ποτό sushi αντί για φιστίκια.
Θυμάμαι τις μέρες του '11 που ζούσα την υπόθεση με την αποχώρηση του ΓΑΠ και την ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον Παπαδήμο τους Κυπρίους να μου λένε με μία φωνή: "Μα καλά είστε ηλίθιοι; Γιατί αντιδράτε πρέπει να τους αφήσετε να σας σώσουν. Θα πτωχεύσει η Ελλάδα με αυτά που κάνετε. Γιατί δεν καταλαβαίνει ο κόσμος και αντιδρά;".
Τα θυμήθηκα την Τετάρτη και την Πέμπτη που τους είδα να πανηγυρίζουν ακόμα το ΟΧΙ στην αρχή και να κομπορρημονούν στα κανάλια για την "μαγκιά του Κυπρίου που έτριξε τα δόντια στην Μέρκελ και στον ¨σακάτη" (ναι έτσι τον αποκαλούν και αυτοί)". Τα θυμήθηκα δυστυχώς και την Πέμπτη όταν είδα τις ουρές στα ATM της Λαϊκής και άκουσα τους ίδιους που την Τετάρτη έλεγαν για το μάγκικο ΟΧΙ να μου λένε: "Καλά μαλ***ς είναι; Γιατί είπαμε ΟΧΙ. Να σωθούμε πρέπει".
Τα θυμήθηκα όταν μου έλεγαν να "τα πουλήσουμε όλα στους Ρώσους να σωθούμε" θαρρείς και είναι σε ζυγαριά η προσωρινή ένταξη σε μνημόνιο με την οριστική παραχώρηση εδαφών για βάσεις και η οριστική παραχώρηση του Φυσικού Αερίου για να συντηρηθεί ένα μοντέλο που απέτυχε. Τα θυμήθηκα όταν άκουσα τα γελοία επιχειρήματα του στυλ "Γιατί δεν τους ενοχλεί το Λουξεμβούργο και η Μάλτα;" αγνοώντας πως αυτές οι δύο χώρες δεν έχουν πτωχεύσει.
Τώρα λοιπόν που ο κύβος ερρίφθη και η Κύπρος διαπίστωσε την οδυνηρή αλήθεια που αρνιόταν να δει κατάματα επί 2+ χρόνια θα πρέπει όλοι να αντιληφθούμε πως όπως και στην δική μας περίπτωση το μοναδικό πράγμα που μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα είναι η αλλαγή νοοτροπίας συνολικά, η προσπάθεια για αυτοβελτίωση και η επιστροφή σε αυτά που μας επέτρεψαν να δημιουργήσουμε τα όσα απολαύσαμε για λίγο καιρό αλλά χωρίς τα λάθη.
Τα δικά μας ήταν ο διαρκής δανεισμός και το τεράστιο κράτος. Το δικό τους ήταν τα στραβά μάτια έναντι χρημάτων στην αγορά. Σιγά σιγά όλα θα επανέλθουν και ειλικρινά είμαι πιο αισιόδοξος για την Κύπρο πως θα ανακάμψει από ότι είμαι για την δική μας ικανότητα. Έχουν το Φυσικό Αέριο μπροστά τους, έχουν τη δυνατότητα με δουλειά και προσπάθεια να μειώσουν στο ελάχιστο τα χρόνια της ύφεσης και να δημιουργήσουν εκ νέου ανάπτυξη.
Όμως ανεξάρτητα από αναλύσεις το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουν όλοι τους είναι να δούνε κατάματα την αλήθεια και να θυμηθούν πως με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τα σημάδια ήταν όλα και εκεί και αρνιόντουσαν όλοι να τα δουν.
* Ο αναγνώστης του 24Η και φίλος Σταύρος Κοντακτσής δημοσίευσε το παραπάνω κείμενο στο προφίλ του στο Facebook.
ΠΗΓΗ 24h.com.cy
Τότε, τι είναι δεξιό;...
Είναι αριστερό να υπερασπίζεσαι έναν φορολογικό παράδεισο;
Είναι αριστερό να υπερασπίζεσαι τη διάσωση τραπεζών με χρήματα των Ευρωπαίων φορολογουμένων; Είναι Aριστερό να διαψεύδεις τον ίδιο τον εαυτό σου, όταν για ακριβώς αυτό κατηγορούσες τις επιλογές που ακολουθήθηκαν σε άλλες χώρες;
Είναι αριστερό να υπερασπίζεσαι την ασφάλεια του παρκαρισμένου, αδιαφανούς, διεθνούς χρήματος που γνωρίζεις ότι ακόμα κι αν δεν προέρχεται από εγκληματικές δραστηριότητες προέρχεται από εκμετάλλευση της υπεραξίας της εργασίας, χωρίς να έχει αποδώσει στις κοινωνίες, από τις οποίες προέρχεται το αναλογούν μέρισμα;
Είναι αριστερό να υπερασπίζεσαι αυτού του είδους την ανάπτυξη μιας χώρας, ως σχεδόν αποκλειστικώς παρόχου, δηλαδή υπηρεσιών στην ασφαλή διαφύλαξη μαύρου χρήματος;
Είναι αριστερό να κλείνεις τα μάτια σε αυτήν την πραγματικότητα, αναζητώντας άλλοθι σε παραδείγματα άλλων χωρών που ασφαλώς κάνουν το ίδιο, τα οποία όμως έχεις καταγγείλει στο παρελθόν για να τα επικαλείσαι τώρα, που θέλεις να αθωώσεις τον δικό σου παράδεισο, αποσιωπώντας επιπλέον ότι οι χώρες αυτές δεν ζήτησαν να σώσουν τις τράπεζές τους οι ευρωπαίοι μισθωτοί;
Είναι αριστερό να υπερασπίζεσαι τη φαλκίδευση του πλούτου μιας χώρας για γενεές, προκειμένου να γλιτώσει από τη φορολόγηση το αδιαφανούς προέλευσης χρήμα μεγαλοκαταθετών;
Είναι αριστερό να υποστηρίζεις τη χρησιμοποίηση των αποθεματικών των Ασφαλιστικών Ταμείων, τις τωρινές και μελλοντικές συντάξεις δηλαδή, προ του κινδύνου να μειωθούν τα σχεδόν ανεξέλεγκτα παρκαρισμένα κεφάλαια Ρώσων ολιγαρχών;
Είναι αριστερό να ξεχνάς αυτά που κατήγγειλλες και είχες δίκιο, όταν στη δική σου χώρα οι κυβερνήσεις εξανέμιζαν επί χρόνια τις περιουσίες των Ταμείων για να έχουν καταντήσει τώρα ετοιμόρροπα;
Είναι αριστερό να προεξοφλείς τα κέρδη που θα έχουν τα παιδιά σου και τα εγγόνια σου από τον ορυκτό πλούτο του τόπου τους και να τους τα στερείς για να μη θίξεις τους σκοτεινούς μεγαλοκεφαλαιούχους;
Είναι αριστερό να επικροτείς τον υπέρμετρο πολιτικό και οικονομικό ρόλο της εκκλησίας σε μια χώρα;
Είναι αριστερό να κλείνεις τα μάτια στην προοπτική να υποθηκευτεί το μέλλον ενός τόπου στα σχέδια μιας υπερδύναμης, και εσύ να έχεις να καταγγείλεις μόνο τον κίνδυνο για τις καταθέσεις των υπηκόων της υπερδύναμης;
Είναι αριστερό να υπερασπίζεσαι το απαραβίαστο των, σε μεγάλο βαθμό, ύποπτων καταθέσεων ενός φορολογικού παραδείσου, που είναι συνδεδεμένος με πολλά σκάνδαλα της δικής σου χώρας, όταν έχεις δώσει μάχες για να έρθουν στο φως λίστες καταθετών σε τράπεζες άλλων χωρών και έχεις χειροκροτήσει τους Βαξεβάνηδες που τις έχουν δημοσιεύσει;
Και, τελικά, είναι αριστερό να εμποδίζεις τους καπιταλιστές να βγάλουν μόνοι τους τα μάτια τους όταν θέλουν να ρίξουν στην πυρά το Ιερό Δισκοπότηρο του Καπιταλισμού, δηλαδή την Τραπεζική Πίστη, όταν ο αγώνας της αριστεράς φύσει και θέσει θα έπρεπε να είναι απέναντι; Με το μέρος, δηλαδή, μόνον των μικρών καταθετών και όχι των τραπεζών;
ΠΗΓΗ protagon.gr
ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :
Στο παραπάνω άρθρο διατυπώνονται κάποια, κατά την γνώμη μου πολύ λογικά, ερωτήματα.
Εγώ όμως θα ήθελα να τα θέσω λίγο διαφορετικά.
Είτε για την Κύπρο, είτε για την Ελλάδα, είτε και ολόκληρη την Ευρώπη ως πολιτικό-οικονομικό σύνολο...
Πως ονομάζεται το πολιτικο-οικονομικό μοντέλο όπου (υπέρ)φορολογείται η ιδιωτική ακίνητη περιουσία, έχει υψηλούς φορολογικούς συντελεστές εσόδων ιδιωτών και επιχειρήσεων, ακολουθεί (άκρατη) κοινωνική και επιχειρηματική επιδοματική πολιτική, αρνείται τις αποκρατικοποιήσεις και τελικά "κουρεύει" και τις τραπεζικές καταθέσεις;
Όλα τα παραπάνω χαρακτηρίζουν ένα κράτος ως...
α) καπιταλιστικό, β) σοσιαλιστικό, ή γ) κομμουνιστικό;
Σκεφτείτε και απαντήστε!
ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :
Στο παραπάνω άρθρο διατυπώνονται κάποια, κατά την γνώμη μου πολύ λογικά, ερωτήματα.
Εγώ όμως θα ήθελα να τα θέσω λίγο διαφορετικά.
Είτε για την Κύπρο, είτε για την Ελλάδα, είτε και ολόκληρη την Ευρώπη ως πολιτικό-οικονομικό σύνολο...
Πως ονομάζεται το πολιτικο-οικονομικό μοντέλο όπου (υπέρ)φορολογείται η ιδιωτική ακίνητη περιουσία, έχει υψηλούς φορολογικούς συντελεστές εσόδων ιδιωτών και επιχειρήσεων, ακολουθεί (άκρατη) κοινωνική και επιχειρηματική επιδοματική πολιτική, αρνείται τις αποκρατικοποιήσεις και τελικά "κουρεύει" και τις τραπεζικές καταθέσεις;
Όλα τα παραπάνω χαρακτηρίζουν ένα κράτος ως...
α) καπιταλιστικό, β) σοσιαλιστικό, ή γ) κομμουνιστικό;
Σκεφτείτε και απαντήστε!
Τρίτη 26 Μαρτίου 2013
Ο ηρωισμός της ήττας...
Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
Από το «μολών λαβέ» του αείμνηστου Λεωνίδα της Σπάρτης ώς το «Οχι» του Ιωάννη Μεταξά, η άρνηση έχει κατοχυρωθεί στη συλλογική μας συνείδηση ως η ύστατη πράξη του ηρωισμού. Ασχέτως αποτελεσμάτων εννοείται. Πάντα αναρωτιόμουν ποιοι ψυχολογικοί μηχανισμοί παραμερίζουν τους πραγματικούς νικητές του αγώνα των Ελλήνων κατά των Περσών, όπως ήταν ο Θεμιστοκλής της Σαλαμίνας ή ο Μιλτιάδης του Μαραθώνα. Και καλά αυτοί οι δύο, οι οποίοι στη συνέχεια αποδείχθηκαν φιλοχρήματοι και έπεσαν θύματα της ανεξέλεγκτης φιλοδοξίας τους. Ποιος θυμάται όμως τον Αριστείδη, που ήταν στρατηγός των Αθηναίων στις Πλαταιές και πέθανε άπορος, και ποιος τον Κίμωνα, που έδιωξε οριστικά τον περσικό στόλο από το Αιγαίο; Ακόμη και ο τρόπος που η εθνική μας ιδεολογία ιεραρχεί τις αξίες στη σχεδόν μυθική για εμάς αρχαιότητα αποδεικνύει ότι οι νικητές έρχονται πάντα δεύτεροι και καταϊδρωμένοι στον αγώνα του ηρωισμού.
Ισως αυτή η ψυχολογική παράμετρος να εξηγεί το γεγονός ότι είμαστε η μοναδική χώρα, εξ όσων γνωρίζω, που γιορτάζουμε κάθε χρόνο την αρχή και όχι το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Μας φτάνει το «Οχι» που είπε ο Μεταξάς για να κοιμόμαστε με τη συνείδησή μας ήσυχη. Χρειάστηκε να περάσουν χρόνια από τότε που πρωτοκάθισα στα θρανία του δημοτικού για να συνειδητοποιήσω ότι, μετά τον ηρωικό αγώνα στην Αλβανία, ακολούθησαν μια συντριπτική ήττα, η Κατοχή, η απελευθέρωση από τους Βρετανούς και ο αιματηρός Εμφύλιος. Ως τότε μου μάθαιναν πως το «Οχι», από μόνο του, ήταν ένα είδος νίκης που δεν συγκρίνεται με καμία πραγματική νίκη στα πεδία των μαχών. Οσο για τον Εμφύλιο που ακολούθησε, αυτός ήρθε να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Κάποιοι ήθελαν την Ελλάδα ηττημένη, κι ας είχε συμμετάσχει στο στρατόπεδο των νικητών του Μεγάλου Πολέμου. Μόνον έτσι θα μπορούσε να ανταποκριθεί στις ψυχολογικές παραμέτρους του ηρωισμού της ήττας, ο οποίος αδιαφορεί για το κόστος σε ανθρώπινες ζωές. Για εμάς οι ήρωες είναι πάντα νεκροί και ηττημένοι. Οι ζωντανοί και οι νικητές αντιμετωπίζονται με καχυποψία. Σε κάποιους πούλησαν τη συνείδησή τους για να μείνουν ζωντανοί, κάτι έχουν στο μυαλό τους και δεν μας το λένε. «Σου είπαν ψέματα πολλά», που λέει και ο σύντροφος Μίκης.
Αυτό το ψυχολογικό σύνδρομο εξηγεί και την παράδοξη εικόνα που μου περιέγραψε κάποτε μια συγγενής μου. Πριν από δύο δεκαετίες περίπου, στην εποχή της ευμάρειας, η ελληνική κοινότητα του Λονδίνου είχε οργανώσει μια συνεστίαση για να συγκεντρώσει χρήματα για κάποιον φιλανθρωπικό σκοπό. Πλην όμως, είχαν την ατυχή έμπνευση να καλέσουν τον Στράτο Διονυσίου, ο οποίος μόλις εμφανίστηκε επί σκηνής προκάλεσε τα γνωστά εξαρτημένα αντανακλαστικά, με αποτέλεσμα να σπάσουν στην πίστα όλα τα πιάτα του σερβίτσιου. Επειδή δε τα πιάτα ήταν από πορσελάνη, όσα χρήματα συγκεντρώθηκαν για τον φιλανθρωπικό σκοπό κατέληξαν στην αποζημίωση του ξενοδοχείου. Το σπάσιμο των πιάτων είναι και αυτό ένα μικρό, πλην όμως βροντερό, «όχι» απέναντι στη ζωή που έχεις φτιάξει. Τίποτε δεν μετράει περισσότερο και καμία λογική δεν μπορεί να σε συγκρατήσει να δακρύζεις με την «Απονη ζωή» και να τα σπας ακόμη κι αν έχεις κάτι εκατομμύρια στην Ελβετία.
Το σύνδρομο αυτό μπορεί να εξηγήσει και την απόλυτη κυριαρχία του αριστερόφρονος λυρισμού στη μακρόσυρτη μεταπολίτευση. Ηταν μια σταθερή αξία που γέμιζε στάδια, κινηματογραφικές και θεατρικές αίθουσες και σάρωνε στις πωλήσεις των βιβλιοπωλείων. Μόνον ως δυστυχής μπορούσες να σταδιοδρομήσεις στον καλλιτεχνικό χώρο και να εισπράξεις τις απαραίτητες επιδοτήσεις. Οσο οι νικητές του Εμφυλίου τρώγονταν με τις ενοχές της νίκης τους, οι ηττημένοι υμνούσαν τον ηρωισμό της δικής τους ήττας.
Θα μου πείτε κανένας σοβαρός λογαριασμός δεν μπορεί να γίνει παρ’ ημίν αν δεν συνυπολογισθεί και η παράμετρος της τραγικής παράδοσης. Οι Ελληνες ανακάλυψαν την τραγική συνθήκη της ύπαρξης, και ως εκ τούτου ως Ελληνες την κουβαλάμε στα κύτταρα της γλώσσας μας. Μας φτάνει που ο τραγικός ήρωας είναι πάντα ηττημένος. Και ξεχνάμε ότι δεν φτάνει να ηττηθείς για να γίνεις τραγικός ήρωας. Ο οικογενειάρχης που φορτώνει γυναίκα και παιδιά στο αυτοκίνητο και τρέχει με διακόσια για να συγκρουσθεί μετωπικά με τον απέναντι είναι απλώς ηττημένος από τη νοημοσύνη του. Δεν έχει τίποτε το ηρωικό και τίποτε το τραγικό, και ας μιλάμε μετά για «τραγικό δυστύχημα».
Η αξία τού «όχι» είναι τόσο βαθιά ριζωμένη μέσα μας, που αδιαφορούμε για τα συμφραζόμενα. Δεν έχει σημασία αν το λες, όπως ο Ιωάννης Μεταξάς, για να αντισταθείς στην πρόκληση κάποιου κατακτητή, ή αν το λες για να αντιμετωπίσεις τα χρέη σου, και να προστατεύσεις τους μεγαλοκαταθέτες των τραπεζών σου. Παρατηρώντας την ηρωική διάθεση που μας έχει καταλάβει, ψάχνω μέρες τώρα να βρω κάποιον χαρακτήρα στην ιστορία της λογοτεχνίας ο οποίος έγινε τραγικός εξαιτίας των χρεών του. Δεν βρήκα κανέναν. Αντιθέτως, η κωμωδία από τον Αριστοφάνη ώς τον Μολιέρο μάς προσφέρει πολλούς.
Από το «μολών λαβέ» του αείμνηστου Λεωνίδα της Σπάρτης ώς το «Οχι» του Ιωάννη Μεταξά, η άρνηση έχει κατοχυρωθεί στη συλλογική μας συνείδηση ως η ύστατη πράξη του ηρωισμού. Ασχέτως αποτελεσμάτων εννοείται. Πάντα αναρωτιόμουν ποιοι ψυχολογικοί μηχανισμοί παραμερίζουν τους πραγματικούς νικητές του αγώνα των Ελλήνων κατά των Περσών, όπως ήταν ο Θεμιστοκλής της Σαλαμίνας ή ο Μιλτιάδης του Μαραθώνα. Και καλά αυτοί οι δύο, οι οποίοι στη συνέχεια αποδείχθηκαν φιλοχρήματοι και έπεσαν θύματα της ανεξέλεγκτης φιλοδοξίας τους. Ποιος θυμάται όμως τον Αριστείδη, που ήταν στρατηγός των Αθηναίων στις Πλαταιές και πέθανε άπορος, και ποιος τον Κίμωνα, που έδιωξε οριστικά τον περσικό στόλο από το Αιγαίο; Ακόμη και ο τρόπος που η εθνική μας ιδεολογία ιεραρχεί τις αξίες στη σχεδόν μυθική για εμάς αρχαιότητα αποδεικνύει ότι οι νικητές έρχονται πάντα δεύτεροι και καταϊδρωμένοι στον αγώνα του ηρωισμού.
Ισως αυτή η ψυχολογική παράμετρος να εξηγεί το γεγονός ότι είμαστε η μοναδική χώρα, εξ όσων γνωρίζω, που γιορτάζουμε κάθε χρόνο την αρχή και όχι το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Μας φτάνει το «Οχι» που είπε ο Μεταξάς για να κοιμόμαστε με τη συνείδησή μας ήσυχη. Χρειάστηκε να περάσουν χρόνια από τότε που πρωτοκάθισα στα θρανία του δημοτικού για να συνειδητοποιήσω ότι, μετά τον ηρωικό αγώνα στην Αλβανία, ακολούθησαν μια συντριπτική ήττα, η Κατοχή, η απελευθέρωση από τους Βρετανούς και ο αιματηρός Εμφύλιος. Ως τότε μου μάθαιναν πως το «Οχι», από μόνο του, ήταν ένα είδος νίκης που δεν συγκρίνεται με καμία πραγματική νίκη στα πεδία των μαχών. Οσο για τον Εμφύλιο που ακολούθησε, αυτός ήρθε να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Κάποιοι ήθελαν την Ελλάδα ηττημένη, κι ας είχε συμμετάσχει στο στρατόπεδο των νικητών του Μεγάλου Πολέμου. Μόνον έτσι θα μπορούσε να ανταποκριθεί στις ψυχολογικές παραμέτρους του ηρωισμού της ήττας, ο οποίος αδιαφορεί για το κόστος σε ανθρώπινες ζωές. Για εμάς οι ήρωες είναι πάντα νεκροί και ηττημένοι. Οι ζωντανοί και οι νικητές αντιμετωπίζονται με καχυποψία. Σε κάποιους πούλησαν τη συνείδησή τους για να μείνουν ζωντανοί, κάτι έχουν στο μυαλό τους και δεν μας το λένε. «Σου είπαν ψέματα πολλά», που λέει και ο σύντροφος Μίκης.
Αυτό το ψυχολογικό σύνδρομο εξηγεί και την παράδοξη εικόνα που μου περιέγραψε κάποτε μια συγγενής μου. Πριν από δύο δεκαετίες περίπου, στην εποχή της ευμάρειας, η ελληνική κοινότητα του Λονδίνου είχε οργανώσει μια συνεστίαση για να συγκεντρώσει χρήματα για κάποιον φιλανθρωπικό σκοπό. Πλην όμως, είχαν την ατυχή έμπνευση να καλέσουν τον Στράτο Διονυσίου, ο οποίος μόλις εμφανίστηκε επί σκηνής προκάλεσε τα γνωστά εξαρτημένα αντανακλαστικά, με αποτέλεσμα να σπάσουν στην πίστα όλα τα πιάτα του σερβίτσιου. Επειδή δε τα πιάτα ήταν από πορσελάνη, όσα χρήματα συγκεντρώθηκαν για τον φιλανθρωπικό σκοπό κατέληξαν στην αποζημίωση του ξενοδοχείου. Το σπάσιμο των πιάτων είναι και αυτό ένα μικρό, πλην όμως βροντερό, «όχι» απέναντι στη ζωή που έχεις φτιάξει. Τίποτε δεν μετράει περισσότερο και καμία λογική δεν μπορεί να σε συγκρατήσει να δακρύζεις με την «Απονη ζωή» και να τα σπας ακόμη κι αν έχεις κάτι εκατομμύρια στην Ελβετία.
Το σύνδρομο αυτό μπορεί να εξηγήσει και την απόλυτη κυριαρχία του αριστερόφρονος λυρισμού στη μακρόσυρτη μεταπολίτευση. Ηταν μια σταθερή αξία που γέμιζε στάδια, κινηματογραφικές και θεατρικές αίθουσες και σάρωνε στις πωλήσεις των βιβλιοπωλείων. Μόνον ως δυστυχής μπορούσες να σταδιοδρομήσεις στον καλλιτεχνικό χώρο και να εισπράξεις τις απαραίτητες επιδοτήσεις. Οσο οι νικητές του Εμφυλίου τρώγονταν με τις ενοχές της νίκης τους, οι ηττημένοι υμνούσαν τον ηρωισμό της δικής τους ήττας.
Θα μου πείτε κανένας σοβαρός λογαριασμός δεν μπορεί να γίνει παρ’ ημίν αν δεν συνυπολογισθεί και η παράμετρος της τραγικής παράδοσης. Οι Ελληνες ανακάλυψαν την τραγική συνθήκη της ύπαρξης, και ως εκ τούτου ως Ελληνες την κουβαλάμε στα κύτταρα της γλώσσας μας. Μας φτάνει που ο τραγικός ήρωας είναι πάντα ηττημένος. Και ξεχνάμε ότι δεν φτάνει να ηττηθείς για να γίνεις τραγικός ήρωας. Ο οικογενειάρχης που φορτώνει γυναίκα και παιδιά στο αυτοκίνητο και τρέχει με διακόσια για να συγκρουσθεί μετωπικά με τον απέναντι είναι απλώς ηττημένος από τη νοημοσύνη του. Δεν έχει τίποτε το ηρωικό και τίποτε το τραγικό, και ας μιλάμε μετά για «τραγικό δυστύχημα».
Η αξία τού «όχι» είναι τόσο βαθιά ριζωμένη μέσα μας, που αδιαφορούμε για τα συμφραζόμενα. Δεν έχει σημασία αν το λες, όπως ο Ιωάννης Μεταξάς, για να αντισταθείς στην πρόκληση κάποιου κατακτητή, ή αν το λες για να αντιμετωπίσεις τα χρέη σου, και να προστατεύσεις τους μεγαλοκαταθέτες των τραπεζών σου. Παρατηρώντας την ηρωική διάθεση που μας έχει καταλάβει, ψάχνω μέρες τώρα να βρω κάποιον χαρακτήρα στην ιστορία της λογοτεχνίας ο οποίος έγινε τραγικός εξαιτίας των χρεών του. Δεν βρήκα κανέναν. Αντιθέτως, η κωμωδία από τον Αριστοφάνη ώς τον Μολιέρο μάς προσφέρει πολλούς.
ΠΗΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΕΩΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ...
Την περίοδο των περσινών, διπλών, Ελληνικών εκλογών, ένας φίλος από την ΝΔ προσπαθούσε να μου εξηγήσει τι θα γινόταν έτσι και δεν παίρναμε τα δάνεια, χρεοκοπούσαμε και φεύγαμε από το ευρώ.
Τον θυμάμαι λοιπόν να μου μιλάει για ελλείψεις τροφίμων, φαρμάκων, καυσίμων, κλπ και εγώ κοροϊδευτικά του είχα απαντήσει... “ναι καλά... και πιτυρίδα θα πάθουμε!”
Νομίζω ότι με τα σημερινά δεδομένα του οφείλω μία συγνώμη.
Δυστυχώς η θεωρία δεν πείθει εύκολα.
Θεωρητικά η Κύπρος είπε ένα “μεγάλο και πατριωτικό ΟΧΙ” το οποίο δημιούργησε “εθνική ανάταση” σε ολόκληρο τον Ελληνισμό, έδωσε “χαστούκι” στην Γερμανία και αρκετοί είναι αυτοί που ακόμα και σήμερα ζητούν από τους Κύπριους να το επαναλάβουν με τα νέα μέτρα.
Στην πράξη όμως αλλάζουν τα πράγματα.
Οι Κύπριοι δεν έχουν πρόσβαση στις τράπεζές τους εδώ και 10 ημέρες (υποτίθεται ότι θα ανοίξουν την Πέμπτη) οπότε η αγορά έχει στερέψει από χρήμα, έχει παγώσει οποιαδήποτε οικονομική δραστηριότητα και ήδη παρουσιάζονται ελλείψεις βασικών αγαθών αλλά και αδυναμία των Κυπρίων να προβούν σε αγορές λόγω ελλείψεως μετρητών.
Είναι εύκολο λοιπόν από την Ελλάδα να ακούγονται κορώνες για αντίσταση της Κύπρου και επανάσταση των Κυπρίων... στην πράξη όμως;
Ποιος από εμάς μπορεί πραγματικά να καταλάβει τι περνούν οι Κύπριοι αυτές τις ημέρες στην πράξη;
Στην θεωρία μάλιστα κάποιοι υποστηρίζουν ότι πρέπει η Κύπρος να φύγει από την Ευρωζώνη.
Στην πράξη όμως πως θα γίνει αυτό που τόσο άνετα και χαλαρά προτείνουν;
Ήδη οι Κύπριοι περνούν δύσκολες ώρες.
Πόσο καιρό θα πάρει η απόφαση και η εφαρμογή της εξόδου από το ευρώ;
Πότε θα πάρουν στα χέρια τους το νέο νόμισμα για να μπορέσουν να κινήσουν την οικονομία τους;
Μην ξεχνάμε ότι η μετάβαση στο ευρώ χρειάστηκε, μόνο για την πρακτική εφαρμογή της, πάνω από 2 χρόνια (πολλά περισσότερα εάν συμπεριλάβουμε και την απόφαση και οργάνωση του εγχειρήματος!).
Τι αξία θα έχει αυτό το νέο νόμισμα;
Ποιος θα το στηρίξει και πως;
Η θεωρία είναι ανέξοδη και εύκολη, πόσο μάλλον εάν πρόκειται για άλλη χώρα!
Η πράξη όμως;
Με τι θα πληρώσεις αύριο, και για όσο καιρό χρειαστεί η μετάβαση, τον φούρναρη; Τον περιπτερά; Το σούπερ μάρκετ;...
Όλοι είχαν ακούσει τον τελευταίο καιρό τα θεωρητικά σενάρια για κούρεμα των τραπεζικών καταθέσεων στην Κύπρο.
Ποιος το πίστεψε;
Ακουγόταν τόσο θεωρητικό που έμοιαζε εξωπραγματικό σενάριο επιστημονικής φαντασίας.
Στην πράξη όμως, τουλάχιστον οι καταθέτες των δύο μεγαλύτερων Κυπριακών τραπεζών θα δεχθούν μεγάλο πλήγμα.
Καλή λοιπόν η θεωρία, ενίοτε χαϊδεύει και αφτιά, αλλά στην πράξη τα πράγματα διαφέρουν.
Κατά την γνώμη μου από την στιγμή που δημοσιοποιήθηκε η πρώτη απόφαση του eurogroup για “κούρεμα” τραπεζικών καταθέσεων όλα άλλαξαν στην Ευρωζώνη και ειδικά για την Κύπρο το θέμα είχε τελειώσει.
Η Κύπρος πλέον ήταν σε μία lose-lose situation και έπρεπε να κάνει διαχείριση της καταστροφής ώστε να μετριάσει τις απώλειες.
Δυστυχώς άργησαν να το καταλάβουν και κάποιοι στην Ελλάδα δεν το έχουν καταλάβει ακόμα!
Ακούγοντας πχ δημοσιογράφο μεγάλου ραδιοφωνικού σταθμού να λέει χασκογελώντας, αν δεν κάνω λάθος την περασμένη Πέμπτη, πόσο καλά έκαναν οι Κύπριοι που είπαν όχι και πόσο θα ήθελε “για πλάκα” να λέγαμε κι εμείς κανένα όχι “έτσι... για να δούμε τι θα γίνει” αναρωτιόμουν ποιος από τους δύο ζει σε άλλον πλανήτη... αυτός ή εγώ;
Είναι βέβαιο ότι τώρα πια και έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα μειώνεται η δυνατότητα λογικά σκεπτόμενων ανθρώπων να υπερασπιστούν όλα αυτά τα επαναστατικά που ακούγονται.
Το μόνο που μένει είναι να κατηγορούν τον Κύπριο πρόεδρο γιατί δεν είχε έτοιμο plan Β, λες και αν το είχε ψάξει νωρίτερα (ο πρόεδρος των δύο εβδομάδων πότε να προλάβει άραγε;) οι Ρώσοι θα είχαν άλλη άποψη.
Ή οι Έλληνες θα είχαν φροντίσει να βρουν 2δις παραπάνω; (αλήθεια γιατί 2δις;... 17 δεν χρειάζεται η Κύπρος;... πως θα την έσωζαν τα 2 από την Ελλάδα;)
Με λίγα λόγια...
Καλή η θεωρία, καλές οι κραυγές του “εγώ θα το έκανα καλύτερα”, καλά τα όνειρα και οι προσδοκίες αλλά χρειάζεται και λίγος ρεαλισμός γιατί στην πράξη κρίνονται όλα!
Τον θυμάμαι λοιπόν να μου μιλάει για ελλείψεις τροφίμων, φαρμάκων, καυσίμων, κλπ και εγώ κοροϊδευτικά του είχα απαντήσει... “ναι καλά... και πιτυρίδα θα πάθουμε!”
Νομίζω ότι με τα σημερινά δεδομένα του οφείλω μία συγνώμη.
Δυστυχώς η θεωρία δεν πείθει εύκολα.
Θεωρητικά η Κύπρος είπε ένα “μεγάλο και πατριωτικό ΟΧΙ” το οποίο δημιούργησε “εθνική ανάταση” σε ολόκληρο τον Ελληνισμό, έδωσε “χαστούκι” στην Γερμανία και αρκετοί είναι αυτοί που ακόμα και σήμερα ζητούν από τους Κύπριους να το επαναλάβουν με τα νέα μέτρα.
Στην πράξη όμως αλλάζουν τα πράγματα.
Οι Κύπριοι δεν έχουν πρόσβαση στις τράπεζές τους εδώ και 10 ημέρες (υποτίθεται ότι θα ανοίξουν την Πέμπτη) οπότε η αγορά έχει στερέψει από χρήμα, έχει παγώσει οποιαδήποτε οικονομική δραστηριότητα και ήδη παρουσιάζονται ελλείψεις βασικών αγαθών αλλά και αδυναμία των Κυπρίων να προβούν σε αγορές λόγω ελλείψεως μετρητών.
Είναι εύκολο λοιπόν από την Ελλάδα να ακούγονται κορώνες για αντίσταση της Κύπρου και επανάσταση των Κυπρίων... στην πράξη όμως;
Ποιος από εμάς μπορεί πραγματικά να καταλάβει τι περνούν οι Κύπριοι αυτές τις ημέρες στην πράξη;
Στην θεωρία μάλιστα κάποιοι υποστηρίζουν ότι πρέπει η Κύπρος να φύγει από την Ευρωζώνη.
Στην πράξη όμως πως θα γίνει αυτό που τόσο άνετα και χαλαρά προτείνουν;
Ήδη οι Κύπριοι περνούν δύσκολες ώρες.
Πόσο καιρό θα πάρει η απόφαση και η εφαρμογή της εξόδου από το ευρώ;
Πότε θα πάρουν στα χέρια τους το νέο νόμισμα για να μπορέσουν να κινήσουν την οικονομία τους;
Μην ξεχνάμε ότι η μετάβαση στο ευρώ χρειάστηκε, μόνο για την πρακτική εφαρμογή της, πάνω από 2 χρόνια (πολλά περισσότερα εάν συμπεριλάβουμε και την απόφαση και οργάνωση του εγχειρήματος!).
Τι αξία θα έχει αυτό το νέο νόμισμα;
Ποιος θα το στηρίξει και πως;
Η θεωρία είναι ανέξοδη και εύκολη, πόσο μάλλον εάν πρόκειται για άλλη χώρα!
Η πράξη όμως;
Με τι θα πληρώσεις αύριο, και για όσο καιρό χρειαστεί η μετάβαση, τον φούρναρη; Τον περιπτερά; Το σούπερ μάρκετ;...
Όλοι είχαν ακούσει τον τελευταίο καιρό τα θεωρητικά σενάρια για κούρεμα των τραπεζικών καταθέσεων στην Κύπρο.
Ποιος το πίστεψε;
Ακουγόταν τόσο θεωρητικό που έμοιαζε εξωπραγματικό σενάριο επιστημονικής φαντασίας.
Στην πράξη όμως, τουλάχιστον οι καταθέτες των δύο μεγαλύτερων Κυπριακών τραπεζών θα δεχθούν μεγάλο πλήγμα.
Καλή λοιπόν η θεωρία, ενίοτε χαϊδεύει και αφτιά, αλλά στην πράξη τα πράγματα διαφέρουν.
Κατά την γνώμη μου από την στιγμή που δημοσιοποιήθηκε η πρώτη απόφαση του eurogroup για “κούρεμα” τραπεζικών καταθέσεων όλα άλλαξαν στην Ευρωζώνη και ειδικά για την Κύπρο το θέμα είχε τελειώσει.
Η Κύπρος πλέον ήταν σε μία lose-lose situation και έπρεπε να κάνει διαχείριση της καταστροφής ώστε να μετριάσει τις απώλειες.
Δυστυχώς άργησαν να το καταλάβουν και κάποιοι στην Ελλάδα δεν το έχουν καταλάβει ακόμα!
Ακούγοντας πχ δημοσιογράφο μεγάλου ραδιοφωνικού σταθμού να λέει χασκογελώντας, αν δεν κάνω λάθος την περασμένη Πέμπτη, πόσο καλά έκαναν οι Κύπριοι που είπαν όχι και πόσο θα ήθελε “για πλάκα” να λέγαμε κι εμείς κανένα όχι “έτσι... για να δούμε τι θα γίνει” αναρωτιόμουν ποιος από τους δύο ζει σε άλλον πλανήτη... αυτός ή εγώ;
Είναι βέβαιο ότι τώρα πια και έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα μειώνεται η δυνατότητα λογικά σκεπτόμενων ανθρώπων να υπερασπιστούν όλα αυτά τα επαναστατικά που ακούγονται.
Το μόνο που μένει είναι να κατηγορούν τον Κύπριο πρόεδρο γιατί δεν είχε έτοιμο plan Β, λες και αν το είχε ψάξει νωρίτερα (ο πρόεδρος των δύο εβδομάδων πότε να προλάβει άραγε;) οι Ρώσοι θα είχαν άλλη άποψη.
Ή οι Έλληνες θα είχαν φροντίσει να βρουν 2δις παραπάνω; (αλήθεια γιατί 2δις;... 17 δεν χρειάζεται η Κύπρος;... πως θα την έσωζαν τα 2 από την Ελλάδα;)
Με λίγα λόγια...
Καλή η θεωρία, καλές οι κραυγές του “εγώ θα το έκανα καλύτερα”, καλά τα όνειρα και οι προσδοκίες αλλά χρειάζεται και λίγος ρεαλισμός γιατί στην πράξη κρίνονται όλα!
Ελπίζω οι Κύπριοι να αποφασίσουν και να ακολουθήσουν ότι αυτοί κρίνουν ότι είναι καλύτερο για την χώρα τους με ρεαλισμό και...
απλή κοινή λογική...
Και πραγματικά εύχομαι να πετύχουν, ότι κι αν αποφασίσουν!
Το κυπριακό και η πλήρης απομυθοποίηση του Τσίπρα...
Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος
Οι εξελίξεις στο κυπριακό ζήτημα, ασφαλώς δημιούργησαν τεράστια προβλήματα στον ΣΥΡΙΖΑ, αφού η πολιτική την οποία ουσιαστικά πρότεινε στην ελληνική κοινωνία οδήγησε σε πρωτοφανή αδιέξοδα την Κύπρο.
Η πολιτική της μαγκιάς και της «επανάστασης με άσφαιρα πυρά», οδήγησαν την Κύπρο σε καταστάσεις που επ’ ουδενί θα ήθελε να βιώσει η ελληνική κοινωνία.
Ο Αλέξης Τσίπρας αντιμετώπισε από την αρχή το κυπριακό ζήτημα με την ίδια κι απαράλλαχτη λογική που αντιμετωπίζει επί χρόνια τώρα το ελληνικό πρόβλημα.
Δηλαδή με απίστευτη ελαφρότητα.
Κατ’ αρχάς, όταν η κυπριακή βουλή έκανε τη δική της «άσφαιρη επανάσταση», ο ίδιος πανηγύριζε εν Ελλάδι, για την …εθνικά υπερήφανη στάση των Κυπρίων…που έβαλαν τα γυαλιά στους…ενδοτικούς Έλληνες.
Οι εξελίξεις, κατέρριψαν τον μύθο που καλλιεργεί, ότι δηλαδή η Ευρωπαίοι μπλοφάρουν κι ότι αν κάποιος τους κτυπήσει το χέρι στο τραπέζι θα κάνουν πίσω.
Οι εξελίξεις, κατέρριψαν τον μύθο που καλλιεργεί, ότι δηλαδή η Ευρωπαίοι μπλοφάρουν κι ότι αν κάποιος τους κτυπήσει το χέρι στο τραπέζι θα κάνουν πίσω.
Εν συνεχεία, έστειλε στην Κύπρο για επικοινωνιακούς λόγους τον Δραγασάκη και την Δούρου, οι οποίοι ουσιαστικά αναμασούσαν τα εγχώρια φληναφήματα, την ώρα που η Κύπρος ζούσε δραματικές στιγμές, είτε με την άρνηση των Ρώσων να «μπουν στο παιγνίδι», είτε με την αυξανόμενη πίεση εξεύρεσης λύσης. Δηλαδή, πολιτική ερασιτεχνών προς εγχώρια κατανάλωση και ικανοποίηση κάποιων συνιστωσών.
Αμέσως μετά, ο Αλέξης Τσίπρας συνέχισε να κραυγάζει «επαναστατικές κορώνες», προτρέποντας τους κύπριους βουλευτές να επιμείνουν στο «όχι», δηλαδή στην αυτοκαταστροφή της χώρας τους, με τον ίδιο υπερήφανο τρόπο που είχαν κάνει και στο σχέδιο Ανάν.
Προφανώς, είχε ξεχάσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είχε εκφραστεί υπέρ του σχεδίου Ανάν.
Προφανώς, είχε ξεχάσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είχε εκφραστεί υπέρ του σχεδίου Ανάν.
Έχοντας χάσει κάθε έλεγχο και νομίζοντας ότι του ανοίγεται πεδίο δόξης λαμπρό, κατηγόρησε την ελληνική κυβέρνηση και τον υπουργό Οικονομικών, ότι δεν καταψήφισε την αρχική πρόταση του Eurogroup. Αλήθεια, σκέφτηκε πριν εξαπολύσει τους μύδρους του, ότι η ελληνική κυβέρνηση κι ο Στουρνάρας ψήφισαν ένα σχέδιο το οποίο είχαν αποδεχτεί οι Κύπριοι; Πώς θα ψήφιζαν αντίθετα από την Κύπρο;
Κι όχι μόνο αυτά. Δεν υπήρχε δήλωσή του που να μη επαινεί το ΑΚΕΛ.
Κι εδώ, προφανώς είχε λησμονήσει ότι το ΑΚΕΛ ήταν εκείνο που ως κυβέρνηση σχεδόν διπλασίασε μέσα σε πέντε χρόνια το χρέος της Κύπρου, αλλά και πήγε την τρόικα στο νησί. Ψιλά γράμματα ανευθυνότητας.
Κι εδώ, προφανώς είχε λησμονήσει ότι το ΑΚΕΛ ήταν εκείνο που ως κυβέρνηση σχεδόν διπλασίασε μέσα σε πέντε χρόνια το χρέος της Κύπρου, αλλά και πήγε την τρόικα στο νησί. Ψιλά γράμματα ανευθυνότητας.
Η πλήρης απομυθοποίηση ήρθε όταν έγινε τελικά φανερό ότι η Ευρώπη δεν μπλοφάρει και το επαναστατικό «όχι» οδηγούσε σε απόλυτη κι άτακτη χρεοκοπία κι έξοδο από την Ευρωζώνη. Ακόμη και τότε που οι Κύπριοι άρχισαν να εκλιπαρούν τον μηχανισμό στήριξης, ο Αλέξης Τσίπρας κι ο ΣΥΡΙΖΑ επέμεναν για…αντίσταση στον μερκελισμό. Ακόμη κι όταν έγινε σαφές ότι ο Πούτιν προτιμά καλές σχέσεις με την Ευρώπη παρά με την Κύπρο, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ εκφράζοντας προφανώς το αντιευρωπαϊκό τους μένος, έδιναν συγχαρητήρια στους Κύπριους που …αναζητούν βοήθεια εκτός Ευρωζώνης! Δηλαδή, πλήρης ανευθυνότητα. Η οποία κορυφώθηκε με την περίφημη συνέντευξη Τύπου, η οποία όπως αποδείχθηκε, έγινε για έναν και μόνο λόγο: Να αποκαλέσει γκάγκστερς τους δανειστές της Κύπρου, αλλά και της Ελλάδας. Αυτούς τους γκάγκστερς, που …αν γίνει πρωθυπουργός θα θέλει να ….επαναδιαπραγματευθεί…..
Κι αφού είχαν συμβεί όλα αυτά, έφτασε και στο μη παρέκει (αν και πάντα θα υπάρχει …μη παρέκει για τον ΣΥΡΙΖΑ).
Κατήγγειλε την ελληνική κυβέρνηση, επειδή δεν προσέφερε κυπριακές τράπεζες ρευστότητα 2 δισεκατομμυρίων ευρώ από τον ELA.
Φυσικά, παραγνώρισε ή δεν ήξερε, ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να το πράξει. Αλλά ακόμη κι αν μπορούσε, θα κατέρρεε και η ίδια.
Κατήγγειλε την ελληνική κυβέρνηση, επειδή δεν προσέφερε κυπριακές τράπεζες ρευστότητα 2 δισεκατομμυρίων ευρώ από τον ELA.
Φυσικά, παραγνώρισε ή δεν ήξερε, ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να το πράξει. Αλλά ακόμη κι αν μπορούσε, θα κατέρρεε και η ίδια.
Τέλος, μετά απ’ όλες αυτές τις πρωτοφανείς γκάφες, το κερασάκι στην τούρτα ήταν η απόλυτη σύμπλευση και ταύτιση απόψεων για το κυπριακό, με τον ακροδεξιό εθνικιστή Καμμένο…
Η απόλυτη απομυθοποίηση ολοκληρώθηκε, προς τέρψιν του μέντορά του Αλαβάνου, ο οποίος ισχυρίζεται το πιο απλό: Όσο είσαι στο Μνημόνιο δεν μπορείς να λες «όχι», επειδή κάτι τέτοιο σημαίνει χρεοκοπία και έξοδος από την Ευρωζώνη. Η θα είσαι μέσα στην Ευρωζώνη και θα προσπαθείς, αναλόγως της επίτευξης των στόχων σου, να «κερδίζεις» πράγματα, ή θα πορεύεσαι, επαναστατικά και περήφανα μόνος σου… και θα τρως βελανίδι.
ΠΗΓΗ GR POST
Η Κύπρος στο «κουρείο». Ας πάρουν το μάθημα και οι λεβέντες των Αθηνών...
Γράφει ο Αντώνης Αλαφογιώργος
Παραξενεύτηκα.
Δεν ήταν η προχθεσινή αμμοθύελλα. Δεν ήταν καν η βοή του παρελθόντος. Ύψωσα όπως κάθε σούρουπο τα μάτια στον Πενταδάκτυλο. Περίμενα να δω το μισοφέγγαρο της ψευδο-σημαίας να φωτίζεται…συνήθως την άνοιξη αυτό γίνεται στις 19.19 το απογευματάκι.
Απόψε οι Τουρκοκύπριοι δεν άναψαν τα φώτα. Σου λέει… «ας τους να κουρεύονται».
Φαντάζομαι ότι το σκοτάδι εξακολουθεί να πέφτει στις αετοφωλιές του Αγίου Ιλαρίωνα στα κατεχόμενα. Δεν πρόλαβα να πάω. Βλέπεις έπρεπε να κυνηγάω καθημερινά από πίσω τον Αβέρωφ Νεοφύτου, τον σύγχρονο Μέτερνιχ της Κυπριακής πολιτικής σκηνής.
Έχει τον τρόπο του να σου λέει τι θα γίνει, χωρίς ποτέ να το λέει. Χάρισμα από τότε που ήταν δήμαρχος.
Είδα άνθρωπο να διαδηλώνει υπερηφάνως έξω από τη Βουλή κατά του «κουρέματος» και μετά από τρεις ημέρες πάλι υπερηφάνως, υπέρ.
Ηταν υπάλληλος της Λαϊκής τράπεζας και δεν ήθελε να μείνει άνεργος. Οπότε…στο κουρείο.
Το μεγάλο ΟΧΙ ελέχθη Τρίτη βράδυ και την Παρασκευή έπρεπε οι βουλευτές να πουν το μεγάλο ΝΑΙ που θα οδηγούσε αναπόδραστα στο» κούρεμα».
Οι επαναστάσεις διαρκούν τρείς μέρες, φαίνεται.
Οι Ευρωπαίοι έκαναν κάτι απλό. Είπαν στους Κύπριους ότι χρήμα για τις τράπεζες σας δεν υπάρχει. Από εκεί και πέρα άρχισε ο αγώνας της αυτοσυντήρησης, ή μάλλον ο δρόμος προς το «κουρείο».
Οι Ευρωπαίοι έκαναν κάτι απλό. Είπαν στους Κύπριους ότι χρήμα για τις τράπεζες σας δεν υπάρχει. Από εκεί και πέρα άρχισε ο αγώνας της αυτοσυντήρησης, ή μάλλον ο δρόμος προς το «κουρείο».
Ηταν τόσο μεγάλη η ανάγκη για αναδίπλωση, που το βράδυ της Παρασκευής όταν έπρεπε να περάσουν από τη Βουλή εννέα νομοσχέδια, κόμμα που ήταν λάβρο κατά του «κουρέματος» έστειλε βουλευτή του σε τηλεοπτική εκπομπή την ώρα της ψηφοφορίας μην τυχόν, κατά λάθος, βγει όχι.
Η Ντέλια Βελκουλέσκου του ΔΝΤ είναι μια συμπαθητική κοπέλα. Τη συνάντησα αρκετές φορές γιατί μέναμε στο ίδιο ξενοδοχείο. «Δρακουλέσκου» τη λένε οι Κύπριοι συνάδελφοι. Όντως έφερε αρκετές φορές τον Αναστασιάδη σε απόγνωση…
Μέχρι που το βράδυ της παραμονής, που θα έφευγε για τις Βρυξέλλες, κυριολεκτικά την έδιωξε από το Προεδρικό, λέγοντάς της ότι είναι εκλεγμένος ηγέτης και δεν ανέχεται να του μιλάει έτσι.
Ο πρόεδρος έχει κάνει και χειρότερα στο παρελθόν. Πολλάκις έχουν εξφενδονιστεί τασάκια προς… αποκλίνουσες κεφαλές στον ΔΗΣΥ.
Η Ντέλια θα επισκέπτεται τακτικά την Κύπρο και καλό είναι να μάθει ότι…η ρωμιοσύνη «εν φυλή συνότσερη του κόσμου και κανένας δεν ηβρέθηκε για να την εξιλείψει».
Κυπριακή διάλεκτος στην οποία ενετρύφησα στα μικράτα μου. «Μια μπακίρα έπιαα ρε κουμπάρε τσε θα τιν πιάουν τα κοπέλια που ήρθασι».
Όπερ μεθερμηνευόμενο… Έβαλα στην άκρη κάποιες οικονομίες και ήλθαν αυτοί τώρα να μου τις πάρουν.
Όπερ μεθερμηνευόμενο… Έβαλα στην άκρη κάποιες οικονομίες και ήλθαν αυτοί τώρα να μου τις πάρουν.
Είναι φανερό ότι στην Κύπρο πολύ λίγοι κατανοούν τι επέρχεται. Πολλώ δε μάλλον πόσο επίπονο θα είναι. Το πολιτικό σύστημα δεν είχε ούτε τα ανακλαστικά, ούτε τη γενναιότητα, να πει την αλήθεια.
Θεωρίες και εικασίες ανερμάτιστες και υπερφίαλες.
«Ρε κουμπάρε έχουμε φυσικό αέριο, να το δώκουμε στους Ρώσους και να πιάομε κανένα ρουβλούιν», ρούβλι δηλαδή.
Δυστυχώς, η προσγείωση στη νέα πραγματικότητα για τους πολίτες της Κύπρου θα είναι ανώμαλη.
Οι πολιτικές δυνάμεις είναι ανέτοιμες να αφομοιώσουν την απαρχή της κρίσης και συνακόλουθα τις συνέπειές της. Θέλει υπομονή, συναίσθηση της κατάστασης και αλήθειες. Τα πολιτικά λόγια του αέρα πέταξαν μακριά.
Αυτό ισχύει και για τους… λεβέντες της πολιτικής στην Αθήνα.
Όποιος από δαύτους έχει αντίρρηση, να βρεί τα 5,5 δισ του ELA που πήγαν στις θυγατρικές των κυπριακών τραπεζών στην Ελλάδα και να τα στείλει στο νησί. Ει δε μη…τουμπεκί ψιλοκομμένο που έλεγε και ο Μάρκος.
ΠΗΓΗ aixmi.gr
Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013
ΚΥΠΡΟΣ ΚΑΙ... "ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΕΣ"...
Ευτυχώς ή δυστυχώς, η πένα των γελοιογράφων δεν είναι μόνο για τα ευχάριστα και τα γελοία αλλά συχνά γίνεται καυστική και οι γελοιογραφίες, αν και εύστοχες, βγάζουν μία πίκρα...
Ας πάρουμε λοιπόν μία γεύση των "πικρών" γελοιογραφιών για το θέμα της Κύπρου...
 |
| ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ |
 |
| ΤΑ ΝΕΑ |
 |
| ΤΑ ΝΕΑ |
 |
| Και, το γνωστό πια, εξώφυλλο του Economist |
Μα, τι λένε;...
Γράφει ο Κώστας Γιαννακίδης
Ο Αλέξης Τσίπρας και ο Πάνος Καμμένος συναντήθηκαν και αποδοκίμασαν τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης που, όπως είπαν, συμβάλλει στον εκβιασμό του κυπριακού λαού από την τρόικα. Μάλιστα, ο Αλέξης Τσίπρας ζήτησε «συνολική προσπάθεια απ' όλα τα πολιτικά κόμματα στη Ελλάδας για ένα μέτωπο πλατειάς συμπαράστασης στον κυπριακό λαό». Κατανοητό; Όχι και τόσο. Διότι, επί δύο μέρες, ασκείται κριτική στην κυβέρνηση, χωρίς, όμως, να δίνονται και ουσιαστικές διευκρινίσεις. Εγκαλείται, ας πούμε, ο Γιάννης Στουρνάρας επειδή στο κρίσιμο Εurogroup δεν υπερασπίστηκε τα δίκαια της Κύπρου. Κοινώς, όφειλε ο Στουρνάρας να χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι και να πει στον Κύπριο ομόλογό του ότι δεν θα στηρίξει μια συμφωνία στην οποία ο ίδιος συναινούσε και, πιθανότατα, είχε προσυπογράψει ο προκάτοχός του - δεν νομίζω ότι ο Σόιμπλε έχει απωθημένα με το ΑΚΕΛ όταν δηλώνει ότι η προγούμενη διαχείριση είχε συναινέσει στο κούρεμα. Εν τέλει, αν κάτι όφειλε να πει ο Στουρνάρας στα αδέρφια μας, αυτό έχει να κάνει με την ηλίθια πρόθεσή τους να κουρέψουν και καταθέσεις μικρότερες των 100.000 ευρώ.
Ειπώθηκαν κι άλλα ωραία στη συνάντηση Τσίπρα-Καμμένου. Να στηρίξουμε κοινοβουλευτικά και κοινωνικά τον κυπριακό λαό. Όμορφο. Δηλαδή, τι ακριβώς σημαίνει αυτό; Να κάνουμε συνεδρίαση συμπαράστασης; Να μαζέψουμε μετρητά επειδή στέρεψε η Μεγαλόνησος; Τι ακριβώς εννούν; Τι θέλει να πει ο Καμμένος, όταν καλεί τον Αναστασιάδη να πάρει το αεροπλάνο και να πάει στο Τελ Αβίβ, στη Μόσχα και στην Ουάσιγκτον; Το πολύ, να τον βάλει σε έξοδα. Η τεράστια μπούρδα της ρωσικής συνδρομής διαλύεται μπροστά στα μάτια μας και εμείς επιμένουμε να κατασκευάζουμε άλλα ψεύδη περί «γενναίου όχι» της Κύπρου. Δεν εξηγούν, βέβαια, στον δύσμοιρο τηλεθεατή, ότι έτσι όπως είναι το πολιτικό σύστημα στην Κύπρο, με τον πρόεδρο να μη διατηρεί απαραίτητα πλειοψηφία στη Βουλή, είναι λογικό και αυτονόητο να μην περάσει από τη Βουλή η πρόταση Αναστασιάδη. Εν τέλει, πολιτικοί και κόμματα -που έχουν τεράστια ευθύνη για τη χρεοκοπία της Κύπρου- εγγράφονται ως ήρωες επειδή έτσι εξυπηρετείται η λαϊκίστικη ρητορική, ζεσταίνεται το καζάνι που βράζουμε μέσα στη χολή και στη βλακεία μας.
Kαι για να τελειώνουμε: Τσίπρας και Καμμένος κάνουν λόγο για «λύση έξω από τρόικα και μνημόνιο». Γιατί δεν την περιγράφουν; Γιατί δεν πετιούνται ως τη Λευκωσία να τη δώσουν και στους αδερφούς μας; Σε δύο ώρες μπορούν να βρίσκονται στο βήμα της Βουλής που λέει τα περήφανα «όχι».
ΠΗΓΗ protagon.gr
ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :
Λόγω της κρισιμότητας της κατάστασης στην Κύπρο δεν ήθελα να ασχοληθώ με την δική μας "επικαιρότητα".
Αν και δεν έχω χρήματα σε τράπεζες της Κύπρου (ούτε της Ελλάδας εδώ που τα λέμε...) το μυαλό μου όλες αυτές τις ημέρες είναι στην Κύπρο και στα δεινά που περνάει ο Κυπριακός λαός χωρίς να ξέρει τι του ξημερώνει.
Αλλά σήμερα δεν άντεξα άλλο!
Βρέθηκαν Τσίπρας και Καμμένος και συμφώνησαν να κάνουν... τι ακριβώς;
Έλεος δηλαδή! Καμία σοβαρότητα; Κανένας σεβασμός στον πόνο των Κυπρίων;
Χώρια που εγκαλούν την κυβέρνηση γιατί δεν έδωσε λέει 2δις στους Κύπριους (παρόλο που δεν υπάρχει καμία επίσημη ενημέρωση για το θέμα ούτε καν από τους Κύπριους!). Άλλωστε εμείς είμαστε large και τα ευρώ μας τρέχουν από τα μπατζάκια. Τι κακία είναι αυτή και δεν θέλουμε να τους δώσουμε τα... περισσευούμενά μας;
Σοβαρευτείτε κύριοι!
Σοβαρευτείτε γιατί ειδικά αυτήν την φορά δεν είστε απλά γραφικοί και γελοίοι.
Αυτήν την φορά είστε πραγματικά επικίνδυνοι!
Κατά λάθος θυσία υπέρ του Ελληνισμού...
Του Στέφανου Κασιμάτη
Να με συγχωρείτε όσοι αγαπάτε τα εξωτικά παρασκευάσματα με κιμά και καρυκεύματα, αλλά το ηρωικό «όχι» των αδελφών μας στην (ξανά) μαρτυρική μεγαλόνησο εξελίσσεται σε κάτι χειρότερο από σεφταλιά. Τουλάχιστον ώς την ώρα που γράφονταν τούτες οι γραμμές, η κατάσταση ήταν σχεδόν τραγική ― σχεδόν, το τονίζω, διότι η αφθονία άσκοπου πατριωτικού βερμπαλισμού την κάνει να μοιάζει επικίνδυνα με κακόγουστη ιλαροτραγωδία. Κατ’ αρχάς, το περιβόητο «Plan B» δεν υπάρχει. Υπάρχει, βέβαια, η προσπάθεια να επινοηθεί κάτι που να μοιάζει με «Plan B» από τη συγκόλληση ετερόκλητων ιδεών και προτάσεων, καθώς ο δημόσιος βίος της Κύπρου έχει μετατραπεί σε ένα τεράστιο και απεγνωσμένο brainstorming, αλλά οι καλές προθέσεις ποτέ δεν αρκούν για να καλύψουν το κενό της πραγματικότητας.
Επειτα, ο Μόσκοβος δεν λέει να φανεί. Το πρόβλημα είναι πρώτα της Κύπρου και έπειτα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, δήλωσε ο πρωθυπουργός Μεντβέντεφ, για να προσθέσει ότι «μόνον σε τρίτο επίπεδο» η προσπάθεια επίλυσης του προβλήματος μπορεί να περιλαμβάνει και άλλες χώρες με συμφέροντα στην Κύπρο. Αφησε, δε, ανοιχτό το ενδεχόμενο να ενδιαφέρεται η Ρωσία για την απόκτηση ναυτικής βάσης στο νησί, ενώ για τα κοιτάσματα φυσικού αερίου δεν ξέρει, επειδή «επ’ αυτού υπάρχουν προβλήματα με την Τουρκία».
Διεθνείς ενισχύσεις στον ηρωικό αγώνα υπέρ τραπεζών και offshore δεν φαίνονται στον ορίζοντα. Ο μεν Τσάβες πέθανε και ούτε βαλσαμωμένος δεν μπορεί να παρασταθεί (με την ευκαιρία, να σας ενημερώσω, έστω και καθυστερημένα, ότι η ταρίχευση δεν κατέστη δυνατή, λόγω παρέλευσης του χρόνου...) η δε παρουσία της λαοφιλέστατης Ρένας Δούρου στη νήσο, όσο και αν ατσαλώνει το εσωτερικό μέτωπο, μέχρι στιγμής δεν έχει κάνει διαφορά επί του διεθνούς πεδίου.
Ποιες είναι, λοιπόν, οι επιλογές που προβάλλουν για την Κύπρο; «Ντίνγκνιτιν» (καταπώς έλεγε το «dignity» και ο ανεπανάληπτος εκείνος Χριστόφιας...) ή συμβιβασμός. Κακή επιλογή η τελευταία, δεν λέω ― αλλά η άλλη είναι τρισχειρότερη. Ατακτη χρεοκοπία σημαίνει κατάρρευση των τραπεζών, αφού θα τεθούν σε ισχύ οι εγγυήσεις καταθέσεων 75 δισ. ευρώ. Με λίγα λόγια, η Κύπρος θα βιώσει ένα δράμα ανάλογο εκείνου της Ισλανδίας, αλλά χωρίς βακαλάο· η δε τουριστική αγορά της θα υποστεί δεινό πλήγμα ― ποιος επιλέγει να περάσει τις διακοπές του σε ένα περιβάλλον δυστυχίας; Οσο για το ενδεχόμενο η χρεοκοπία να συμβεί εκτός Eυρωζώνης (δηλαδή, εκτός Ευρωπαϊκής Ενωσης, αν θέλουμε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους...), προστίθεται στα παραπάνω και η γεωπολιτική αποδυνάμωση, που δεν θα είναι χωρίς επιπτώσεις στην εκμετάλλευση των κοιτασμάτων φυσικού αερίου. Διότι, αν τώρα οι Ρώσοι λαμβάνουν υπ’ όψιν τις τουρκικές αντιρρήσεις (έστω και αν το κάνουν για διαπραγματευτικούς λόγους), δεν θα τις υπολογίσουν όταν αυτές θα ενταθούν εις βάρος μιας Κύπρου μόνης εκτός Ευρώπης; Βέβαια, η Κύπρος δεν είναι μόνη της, θα πείτε. Ναι, έχει εμάς. (Εμάς που δεν έχουμε τα καύσιμα ώστε να τηρούνται τα νατοϊκά standards στην εκπαίδευση των πιλότων της Αεροπορίας μας...) Εχει και τους Κούρδους, μην το ξεχνάμε, έστω και αν ο δικός τους «Κολοκοτρώνης» ζήτησε χθες κατάπαυση του πυρός και να αποσυρθούν οι Κούρδοι ένοπλοι εκτός τουρκικών συνόρων.
Μέσα στο πλαίσιο αυτό, αναρωτιέμαι πώς ακούγονται σήμερα οι θριαμβολογίες της περασμένης Τρίτης από τον Αλέξη Τσίπρα: «Το ηχηρό και περήφανο ΟΧΙ του κυπριακού Κοινοβουλίου στα σχέδια διάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας θα είναι ταυτόχρονα και ΟΧΙ όλων των ευρωπαϊκών λαών σε έναν αδιέξοδο και αυτοκαταστροφικό για την Ευρώπη δρόμο. Θα αποδείξει επίσης ότι ακόμα και στην πιο δύσκολη στιγμή υπάρχουν περιθώρια αντίστασης και διαπραγμάτευσης [...] Ο ελληνικός και ο κυπριακός λαός θα δώσουν το έναυσμα για μια συνολική αντεπίθεση των λαών της Ευρώπης». Ως πρόβλεψη είναι κάπως τραβηγμένη απ’ τα μαλλιά, ο δε επικός τόνος προσθέτει στην υπερβολή και τη γελοιότητα.
Ισως είναι νωρίς για να το πούμε με απόλυτη βεβαιότητα, όμως καθώς υποχωρεί από το βλέμμα το θάμβος της λάμψης του ηρωικού «όχι», αυτό που αρχίζει να διακρίνεται είναι η δεινή ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και των άλλων κομμάτων που επένδυσαν στον μύθο ότι η επίμονη άρνηση της πραγματικότητας είναι ο έξυπνος και περήφανος τρόπος για να εξακολουθείς να ζεις με περισσότερα από αυτά που βγάζεις. Η Κύπρος την πάτησε άσχημα. Δεν κατάλαβε ότι ο τραπεζικός τομέας της, με τον χαρακτήρα που είχε, ήταν ήδη ξοφλημένος, και προτίμησε μια λύση εις βάρος των μικροκαταθετών, ελπίζοντας ότι έτσι θα συγκρατήσει τους Ρώσους μεγαλοκαταθέτες. Δεν κατάλαβε επίσης ότι η ίδια εξαπάτηση εις βάρος της Ενωσης, δεύτερη φορά μετά το σχέδιο Ανάν, δεν περνούσε. Το κόλπο να συμφωνείται ένας διακανονισμός σε επίπεδο ηγεσίας, για να ανατραπεί ύστερα στο εσωτερικό της χώρας, πιάνει το πολύ μία φορά. Αν όμως η γκάφα της Κύπρου αποδειχθεί μάθημα σε όσους και εδώ και στην Κύπρο πιστεύουν στα παραμύθια, τότε μεσοπρόθεσμα μπορούμε να μιλούμε για την (κατά λάθος) θυσία της Κύπρου υπέρ του Ελληνισμού...
ΠΗΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Πέμπτη 21 Μαρτίου 2013
ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ “ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ” ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ “ΔΕΔΟΜΕΝΑ”...
Λόγω τις κρισιμότητας της κατάστασης στην Κύπρο αλλά και της αβεβαιότητας που υπάρχει, δεν ήθελα να πάρω θέση ή να σχολιάσω τα τεκταινόμενα που τα παρακολουθώ λεπτό προς λεπτό στον ΡΙΚ.
Ψάχνοντας όμως για κείμενα προς αναδημοσίευση παρατηρώ με πόση βεβαιότητα και σιγουριά γράφουν κάποιοι τις απόψεις τους... ή τις προβλέψεις τους... ή μήπως τις προσδοκίες τους;
Πολλά από αυτά τα κείμενα δίνουν πραγματικά την εντύπωση ύπαρξης παράλληλου σύμπαντος στο οποίο ζουν οι συγγραφείς τους και προσωπικά αρνούμαι να τους ακολουθήσω.
Να βάλουμε λίγο κάποια πράγματα στην θέση τους με την απλή κοινή λογική...
Είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι δεδομένο ότι οι Κυπριακές τράπεζες έχουν ΚΑΙ αρκετό “μαύρο” χρήμα.
Γιατί δεν πρέπει να το λέμε και να κοροϊδευόμαστε;
Ένα πολύ μεγάλο μέρος των καταθέσεων τους ανήκουν σε καταθέτες εκτός Κύπρου και ΕΕ και πιθανόν οι περισσότερες από αυτές αποτελούν “μαύρο” χρήμα είτε αυτό είναι προϊόν εγκληματικών δράσεων είτε απλά πρόκειται για ποσά αδήλωτα και μη φορολογημένα στις χώρες τους.
Αυτό βέβαια συμβαίνει σε πολλές τράπεζες διαφόρων χωρών της ΕΕ αλλά μόνο στην Κύπρο υπάρχει τέτοια διείσδυση Ρωσικών κεφαλαίων τα οποία κάποιοι στην Ευρώπη αποφάσισαν -άγνωστο γιατί- να στοχοποιήσουν.
Επίσης δεδομένο είναι ότι η Κύπρος εδώ και δεκαετίες έχει βασίσει όλη της την οικονομία στο τραπεζικό της σύστημα το οποίο λειτουργούσε μια χαρά μέχρι που έγινε το “κούρεμα” των Ελληνικών ομολόγων στα οποία ήταν πολύ εκτεθειμένες οι Κυπριακές τράπεζες.
Αυτό ήταν το πρώτο πλήγμα που δέχτηκαν και εκ των πραγμάτων φαίνεται ότι δεν στάθηκαν ικανοί να διαχειριστούν οπότε έφτασαν στο σημείο να ζητήσουν βοήθεια στο eurogroup της περασμένης εβδομάδας.
Εκεί, είναι δεδομένο, ότι τους προτάθηκε/επιβλήθηκε η χειρότερη δυνατή “λύση” η οποία θα δημιουργούσε και θα δημιουργήσει προβλήματα σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Ήταν λογικό να απορριφθεί από την Κυπριακή βουλή το “ευρωπαϊκό σχέδιο” και να προκαλέσει “εθνική ανάταση” στην Ελληνισμό που υποφέρει.
Αλλά...
Είναι δεδομένο ότι όταν έχεις πρόβλημα λες “όχι” σε μία πρόταση ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ έχεις έτοιμη και δεδομένη μία άλλη εναλλακτική άσχετα εάν είναι καλύτερη ή χειρότερη.
Δυστυχώς, αποδεικνύεται περίτρανα ότι το τραγικό λάθος του eurogroup με την ηλίθια πρότασή του ακολουθήθηκε από ένα έτερο τραγικό λάθος ανετοιμότητας από πλευράς Κύπρου η οποία έδειξε πρωτοφανή ερασιτεχνισμό στις κινήσεις και τις αποφάσεις της.
Και για αυτό το θέμα ακούστηκαν διάφορα όπως πχ “γιατί η Ελληνική κυβέρνηση δεν βοήθησε... δεν ενημέρωσε... δεν στήριξε... την Κύπρο;”, μέχρι και “γιατί δεν αντιτάχθηκε στην απόφαση;”!
Φαίνεται ότι ξεχνούν το βασικότερο και πλέον “δεδομένο” όλων... Η Κύπρος είναι ανεξάρτητο κράτος!
Έχει την δική της νεοεκλεγμένη κυβέρνηση την οποία -σαφώς- επέλεξε ο Κυπριακός λαός.
Δεν επέλεξε τον Σαμαρά για κυβερνήτη αλλά τον Αναστασιάδη όπου όταν ψηφίζει “ναι” ως πρόεδρος της Κυπριακής δημοκρατίας όλοι πρέπει να το σέβονται.
Ακόμα και αν ο Σαμαράς ή στελέχη της κυβέρνησής του είχαν επαφές με την Κυπριακή κυβέρνηση ή τον πρόεδρο της, είναι δεδομένο ότι δεν μπορούν να δημοσιοποιηθούν!
Επειδή λοιπόν έξω από τον χορό πολλά τραγούδια λέμε όλοι... ας περιμένουμε.
Ας ελπίσουμε ότι, ακόμα κι αν ο Μεντβιέντεφ είχε δίκιο όταν έλεγε ότι με το θέμα της Κύπρου “ότι λάθος μπορούσε να γίνει, έγινε”, τα λάθη θα σταματήσουν εδώ, θα βρεθεί σύντομα λύση και όλα θα πάνε καλά!
Για την ώρα ας σκεφτούμε λίγο τους Κύπριους αδερφούς μας οι οποίοι περνούν δύσκολα, χωρίς τράπεζες, χωρίς μετρητά, χωρίς πιστωτικές κάρτες και με πλήρη αβεβαιότητα για αυτό που θα έρθει και ας αφήσουμε τις (με περισσή βεβαιότητα αποτυπωμένες) προσδοκίες για “επανάσταση” και “χαστούκια” που θυμίζουν “μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα”!
Απλή κοινή λογική...
Ψάχνοντας όμως για κείμενα προς αναδημοσίευση παρατηρώ με πόση βεβαιότητα και σιγουριά γράφουν κάποιοι τις απόψεις τους... ή τις προβλέψεις τους... ή μήπως τις προσδοκίες τους;
Πολλά από αυτά τα κείμενα δίνουν πραγματικά την εντύπωση ύπαρξης παράλληλου σύμπαντος στο οποίο ζουν οι συγγραφείς τους και προσωπικά αρνούμαι να τους ακολουθήσω.
Να βάλουμε λίγο κάποια πράγματα στην θέση τους με την απλή κοινή λογική...
Είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι δεδομένο ότι οι Κυπριακές τράπεζες έχουν ΚΑΙ αρκετό “μαύρο” χρήμα.
Γιατί δεν πρέπει να το λέμε και να κοροϊδευόμαστε;
Ένα πολύ μεγάλο μέρος των καταθέσεων τους ανήκουν σε καταθέτες εκτός Κύπρου και ΕΕ και πιθανόν οι περισσότερες από αυτές αποτελούν “μαύρο” χρήμα είτε αυτό είναι προϊόν εγκληματικών δράσεων είτε απλά πρόκειται για ποσά αδήλωτα και μη φορολογημένα στις χώρες τους.
Αυτό βέβαια συμβαίνει σε πολλές τράπεζες διαφόρων χωρών της ΕΕ αλλά μόνο στην Κύπρο υπάρχει τέτοια διείσδυση Ρωσικών κεφαλαίων τα οποία κάποιοι στην Ευρώπη αποφάσισαν -άγνωστο γιατί- να στοχοποιήσουν.
Επίσης δεδομένο είναι ότι η Κύπρος εδώ και δεκαετίες έχει βασίσει όλη της την οικονομία στο τραπεζικό της σύστημα το οποίο λειτουργούσε μια χαρά μέχρι που έγινε το “κούρεμα” των Ελληνικών ομολόγων στα οποία ήταν πολύ εκτεθειμένες οι Κυπριακές τράπεζες.
Αυτό ήταν το πρώτο πλήγμα που δέχτηκαν και εκ των πραγμάτων φαίνεται ότι δεν στάθηκαν ικανοί να διαχειριστούν οπότε έφτασαν στο σημείο να ζητήσουν βοήθεια στο eurogroup της περασμένης εβδομάδας.
Εκεί, είναι δεδομένο, ότι τους προτάθηκε/επιβλήθηκε η χειρότερη δυνατή “λύση” η οποία θα δημιουργούσε και θα δημιουργήσει προβλήματα σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Ήταν λογικό να απορριφθεί από την Κυπριακή βουλή το “ευρωπαϊκό σχέδιο” και να προκαλέσει “εθνική ανάταση” στην Ελληνισμό που υποφέρει.
Αλλά...
Είναι δεδομένο ότι όταν έχεις πρόβλημα λες “όχι” σε μία πρόταση ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ έχεις έτοιμη και δεδομένη μία άλλη εναλλακτική άσχετα εάν είναι καλύτερη ή χειρότερη.
Δυστυχώς, αποδεικνύεται περίτρανα ότι το τραγικό λάθος του eurogroup με την ηλίθια πρότασή του ακολουθήθηκε από ένα έτερο τραγικό λάθος ανετοιμότητας από πλευράς Κύπρου η οποία έδειξε πρωτοφανή ερασιτεχνισμό στις κινήσεις και τις αποφάσεις της.
Και για αυτό το θέμα ακούστηκαν διάφορα όπως πχ “γιατί η Ελληνική κυβέρνηση δεν βοήθησε... δεν ενημέρωσε... δεν στήριξε... την Κύπρο;”, μέχρι και “γιατί δεν αντιτάχθηκε στην απόφαση;”!
Φαίνεται ότι ξεχνούν το βασικότερο και πλέον “δεδομένο” όλων... Η Κύπρος είναι ανεξάρτητο κράτος!
Έχει την δική της νεοεκλεγμένη κυβέρνηση την οποία -σαφώς- επέλεξε ο Κυπριακός λαός.
Δεν επέλεξε τον Σαμαρά για κυβερνήτη αλλά τον Αναστασιάδη όπου όταν ψηφίζει “ναι” ως πρόεδρος της Κυπριακής δημοκρατίας όλοι πρέπει να το σέβονται.
Ακόμα και αν ο Σαμαράς ή στελέχη της κυβέρνησής του είχαν επαφές με την Κυπριακή κυβέρνηση ή τον πρόεδρο της, είναι δεδομένο ότι δεν μπορούν να δημοσιοποιηθούν!
Επειδή λοιπόν έξω από τον χορό πολλά τραγούδια λέμε όλοι... ας περιμένουμε.
Ας ελπίσουμε ότι, ακόμα κι αν ο Μεντβιέντεφ είχε δίκιο όταν έλεγε ότι με το θέμα της Κύπρου “ότι λάθος μπορούσε να γίνει, έγινε”, τα λάθη θα σταματήσουν εδώ, θα βρεθεί σύντομα λύση και όλα θα πάνε καλά!
Για την ώρα ας σκεφτούμε λίγο τους Κύπριους αδερφούς μας οι οποίοι περνούν δύσκολα, χωρίς τράπεζες, χωρίς μετρητά, χωρίς πιστωτικές κάρτες και με πλήρη αβεβαιότητα για αυτό που θα έρθει και ας αφήσουμε τις (με περισσή βεβαιότητα αποτυπωμένες) προσδοκίες για “επανάσταση” και “χαστούκια” που θυμίζουν “μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα”!
Απλή κοινή λογική...
Κύπρος: το όχι, το ναι και το όλα...
Γράφει ο Γιάννης Σκουφής
Στην περίπτωση της Κύπρου αποδεικνύεται περίτρανα πως σε κάθε περίπτωση πρέπει να έχεις αυτό που πολύ λαϊκά λέγεται πισινή. Καλό το όχι στην πραγματικά αψυχολόγητη λύση που προτάθηκε και πήγε να επιβληθεί, δημιουργεί όντως μια εθνική ανάταση και περηφάνεια, αλλά μόλις καθίσει ο κουρνιαχτός τι γίνεται;
Αν υπάρχει ρεαλιστικό και ρεαλιστικό σημαίνει κλειδωμένο και σίγουρο plan B, -ο όρος της μόδας τις τελευταίες ημέρες- το ανακοινώνεις, λες ευχαριστώ δεν θα πάρω το δικό σας και το ακολουθείς. Αν δεν υπάρχει κλάφτα Χαράλαμπε. Ή καλύτερα κλάφτα Πάμπο, καθώς όταν σφίγγουν τα πράγματα δεν μπορείς να ποντάρεις όλες σου τις ελπίδες ούτε στις καλές σχέσεις με τους Ρώσους, ούτε στην Ορθοδοξία, ούτε σε τίποτα. Γιατί και οι Ρώσοι την πάρτη τους κοιτάζουν και καλά κάνουν.
Άλλωστε όπως αντιλαμβάνομαι και οι Κύπριοι την πάρτη τους κοίταζαν, μιας και στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης ήθελαν και την όποια ασφάλεια αυτή παρέχει –κυρίως στα μάτια των επενδυτών- και το status του «φορολογικού παράδεισου». Δηλαδή τα ήθελαν όλα και να συνεχίσουν τις business as usual.
Ναι, η Κύπρος έχει στηρίξει την οικονομία της στον τουρισμό και στις χρηματο-οικονομικές υπηρεσίες και το «μαγαζί» τα πήγαινε μέχρι πρότινος πολύ καλά, τουλάχιστον σε σχέση με ότι μπορεί να καταλάβει ένας εξωτερικός παρατηρητής. Και από τον τρόπο ζωής των κατοίκων της. Μέχρι εδώ όλα ακούγονται λογικά οπότε το ερώτημα προκύπτει ακόμα πιο έντονα: την είσοδό τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ τι τα ήθελαν; Δεν ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι κάποιοι από τους εταίρους δεν θα έβλεπαν με καθόλου καλό μάτι ούτε τις off shore, oύτε τα ρώσικά, ουκρανικά, λιβανέζικα ή από όπου αλλού κεφάλαια που κατευθύνονταν στις κυπριακές τράπεζες, ούτε τη χαμηλή φορολογία των επιχειρήσεων; Δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν τους περνούσε από το μυαλό, αλλά το δέλεαρ του φουλ πακέτου ήταν μάλλον πολύ πιο μεγάλο από τις όποιες αναστολές.
Φυσικά και η Κύπρος δεν είναι η μόνη χώρα που παρέχει οικονομικά πλεονεκτήματα στους καταθέτες και στους επενδυτές. Ούτε καν η μόνη ευρωπαϊκή, μιας και υπάρχουν και το Λουξεμβούργο και το Μονακό και το Λιχτενστάιν, για να μην πάμε στο Island of Man και σε άλλους πραγματικά οικονομικούς παραδείσους. Ποιος όμως είπε ότι η στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης συνολικά και της Γερμανίας ειδικά δεν είναι σε πολλά σημεία υποκριτική; Ειδικά αν το ειδικό βάρος της χώρας «στόχου» στο συνολικό λογαριασμό είναι το μηδέν κόμμα τίποτα, κάτι που εμείς οι Έλληνες το έχουμε νοιώσει στο πετσί μας τα τελευταία χρόνια κι ας είναι το δικό μας μέγεθος μεγαλύτερο από αυτό της Κύπρου.
Αν πάντως μένει κάτι θετικό από την όλη κυπριακή περιπέτεια μέχρι στιγμής είναι η απόλυτα θετική στάση της Εκκλησίας. Πολύ θα ήθελα να είχε συμβεί κάτι ανάλογο, έστω και σε μικρότερη κλίμακα και στην Ελλάδα...
ΠΗΓΗ iefimerida.gr
ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :
Κάποιοι χαρακτηρίζουν υποκριτική την στάση της Κυπριακής εκκλησίας λέγοντας ότι από την στιγμή που οι τράπεζες είναι κλειστές κανένας δεν μπορεί να υποθηκεύσει την εκκλησιαστική περιουσία και όταν πια οι τράπεζες ανοίξουν θα έχει ήδη υπάρξει λύση χωρίς να χρειάζεται η βοήθεια της εκκλησίας.
Μπορεί και να έχουν δίκιο...
Το θέμα όμως παραμένει.
Η Κυπριακή εκκλησία στέκεται στο πλευρό των Κυπρίων πολιτών και -έστω και με απλές δηλώσεις- δέχεται να στηρίξει οικονομικά το Κυπριακό κράτος την στιγμή που η εκκλησία της Ελλάδος, παρά την παρατεταμένη οικονομική κρίση που περνάει η χώρα, έχει επανειλημμένως ζητήσει να εξαιρεθεί από φορολογικά μέτρα που βαρύνουν όλους τους Έλληνες πολίτες!
Η διαφορά είναι μάλλον εμφανής... δυστυχώς...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)