Γράφει η Ιουλία Βελισσαράτου
Στις κηδείες μπορεί κανείς να διακρίνει τη μεγαλύτερη ανθρώπινη υποκρισία. Στην κηδεία του Τσάβες παραυρέθηκε ο διάδοχος του ισπανικού θρόνου για να αποτίσει φόρο τιμής στον ηγέτη της Βενεζουέλας. Ποιός δε θυμάται τον Ισπανό βασιλιά να προσβάλει τον Τσάβες, όταν εκείνος διέκοπτε συνεχώς τον τέως πρωθυπουργό της Ισπανίας Θαπατέρο. Έμεινε στην ιστορία η απαξιωτική φράση που του απηύθυνε «Γιατί δεν σκας επιτέλους»; Σαν να είναι η Βενεζουέλα , αποικία του. Ή μήπως είναι;
Βέβαια και ο Τσάβες ,όχι μόνο δεν ανταπέδωσε αλλά προσπάθησε να τον ηρεμήσει γεγονός που ξάφνιασε τους πιστούς οπαδούς του οι οποίοι γνώριζαν ότι όπου σταθεί και όπου βρεθεί γύρευε τον καυγά. Ο σοσιαλιστής ηγέτης της Βενεζουέλας, άλλωστε γι’ αυτό τραβούσε τα φώτα της δημοσιότητας. Για τον εκρηκτικό του χαρακτήρα. Τη μία μπορεί να χόρευε και να τραγουδούσε και την άλλη να έβριζε και να πρόσβαλε ασύστολα. Εκεί που τον βόλευε. Μετά άλλαζε στάση. Σαν έξυπνος πολιτικός χαμαιλέων. Για τις κάμερες ήταν ένας κινητός θησαυρός. Τον ακολουθούσαν στενά για ένα νεύμα με νόημα ή για μία λέξη ή φράση που θα προκαλούσε θόρυβο. Και εκείνος το γνώριζε. Και το εκμεταλλευόταν ανεξάρτητα εάν αυτό τον έκανε να φεύγει από το στόχο του Σοσιολιστή επαναστάτη ή του Ρομπέν των φτωχών..
Προσωπικά απεχθάνομαι τους βαρείς χαρακτηρισμούς. Ο Τσάβες ήταν σημαντικός ηγέτης αλλά δεν ήταν , κατά την ταπεινή μου άποψη, εκείνος που άλλαξε το ρου της παγκόσμιας ιστορίας. Αναμφισβήτητα, όμως, η αντιαμερικανική του εμμονή συσπείρωσε όλα τα κράτη της Λατινικής Αμερικής, με αποτέλεσμα μέσα στα 14 χρόνια της εξουσίας του, να αποκτήσουν όλα αριστερές κυβερνήσεις, Και, σίγουρα, δεν ήταν Κομαντάντε. Αυτόν τον τίτλο τον δικαιούται μόνο ο Τσε Γκεβάρα.
Από εκεί και πέρα δικαιούται αναρίθμητους επιθετικούς προσδιορισμούς. Χαρισματικός, επικοινωνιακός, προσιτός , επίμονος και αγαπητός. Αλλά διακατεχόταν από την μεγαλομανία των ηγετών που είναι ερωτευμένοι με την εξουσία.
Κανείς δεν αμφισβητεί ότι έδωσε ανάσα στις παραγκουπόλεις του Καράκας ,παίρνοντας βίαια τη γη από τους μεγαλογαιοκτήμονες για να τη δώσει στους φτωχούς ακτήμονες.
Εκ πρώτης όψεως φαίνεται επαναστατική κίνηση.
Οι εξαθλιωμένοι των φαβέλας του Καράκας τον έχουν σαν θεό τους για τα ψίχουλα που τους πρόσφερε. Γιατί για ψίχουλα μιλάμε, αν αναλογιστεί κανείς πως είναι άγνωστο με ποιο τρόπο γινόταν η απορρόφηση των χρημάτων από τα τεράστια κέρδη που αποφέρει το πετρέλαιο σε μία χώρα που ο πληθωρισμός εκτοξευόταν στα υψηλότερα επίπεδα των τελευταίων χρόνων.
Πώς όμως είναι δυνατόν ένας ηγέτης που πραγματικά τα έβαλε με τη μεσαία και την ανώτερη τάξη εξοικονομώντας έστω και λίγα χρήματα για τους «άθλιους» της πρωτεύουσας να χτίζει μαυσωλείο για τον δικό του μεγάλο ηγέτη Σιμόν Μπολιβάρ, με χρήματα του δημόσιου ταμείου ύψους 105 εκατομμυρίων ευρώ;
Χαρακτηριστικά γνωρίσματα του ηγέτη ήταν ότι ήθελε τον απόλυτο έλεγχο ενώ προσπάθησε πολλές φορές να αλλάξει το Σύνταγμα, ενισχύοντας τις εξουσίες του προέδρου και ελέγχοντας τα ΜΜΕ με έναν πολύ έξυπνο τρόπο. Συμμετέχοντας και εκείνος στο τηλεοπτικό σύστημα γνωρίζοντας ότι με τον λαϊκό και προσιτό του το λόγο θα είχε πάντα εξασφαλισμένη εκλογική πελατεία. Προσαρμόστηκε πολύ γρήγορα και στις νέες τεχνολογίες, έχοντας δικό του λογαριασμό στο twitter ,τον οποίο ενημέρωνε ακόμα και τις δύσκολες ημέρες της θεραπείας του για την καταπολέμηση του καρκίνου. Στη δική του εκπομπή απαντούσε ο ίδιος στα τηλέφωνα και όταν κάποιος του έκανε γνωστό το αίτημα του έπαιρνε κατευθείαν τον υπουργό του- ζωντανά στο στούντιο -για να το λύσει. Αυτό απογείωνε τηλεθέαση και δημοτικότητα, αλλά κανείς δεν μάθαινε στα σίγουρα αν όντως ικανοποιούσε το αίτημα του ανθρώπου που ζητούσε δουλειά…
Και σίγουρα δεν συνάδει με τα ιδεώδη της Δημοκρατίας η απευθείας ανάθεση της εξουσίας στον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Νίκολας Μαντούρο με μία δήλωση καταπέλτη « Εάν πεθάνω , δίνω το δαχτυλίδι της διαδοχής στον αγαπημένο μου συνεργάτη Μαντούρο,αυτόν να ψηφίσετε»
Πολλά από τα στοιχεία της προσωπικότητας και της εξουσίας του Τσάβες δεν είναι άγνωστα ούτε στην Ευρώπη ούτε στην Ελλάδα. Η σαγηνευτική του προσωπικότητα, που τον έκανε λαοπλάνο, θα μπορούσε να συγκριθεί με αυτήν του Ανδρέα Παπανδρέου …
Γιατί ο λαός, κατά το κοινώς λεγόμενο, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη τέτοιους ηγέτες επιθυμεί. τον σαγηνεύουν με επικοινωνιακά τεχνάσματα ακόμα και αν, επί της ουσίας, δεν του λύνουν κανένα ουσιαστικό πρόβλημα…
Στην Ευρώπη η έλλειψη νέας πολιτικής σκέψης και η κατευθυνόμενη επιβολή τεχνοκρατών στα ανώτατα αξιώματα της εξουσίας έχουν κάνει τους πολίτες να ζητούν απεγνωσμένα έναν πολιτικό Μεσσία…
Οι λαοπλάνοι ηγέτες του παρελθόντος είναι αποδεδειγμένο ότι μας πλάνεψαν, οι τεχνοκράτες του σήμερα μας απογοήτευσαν, αλλά εμείς εξακολουθούμε να επιθυμούμε διακαώς έναν μεγάλο οραματιστή ηγέτη, ο οποίος βέβαια δε θα έκανε τα λάθη των ιστορικών προγόνων του..
Μήπως, όμως, είναι καιρός να το πάρουμε απόφαση ότι ένας κούκος δε φέρνει την άνοιξη;
Οι ηγέτες που σκαρφαλώνουν στην εξουσία το κάνουν με τη δική μας ανοχή ή επιθυμία. Είναι ο καθρέφτης μας. Αν δεν αλλάξουμε τον τρόπο που επιλέγουμε ποιος θα μας εκπροσωπήσει θα συνεχίσει να διαιωνίζεται το οξύμωρο σχήμα ή του τεχνοκράτη ή του λαοφιλούς πολιτικού… Και επειδή η εποχή των λαοπλάνων ηγετών φαίνεται να εξαφανίζεται ανεπιτρεπτί, ακόμα και στα τελευταία προπύργια τους όπως Βενεζουέλα και Κούβα, θα ήταν πιο σοφό να αρχίσουμε να ανακαλύπτουμε νέα μοντέλα πολιτικών συμμαχιών, όπου θα θεοποιείται η ιδέα και όχι το πρόσωπο.. Αρκεί «τα μεγάλα μυαλά» αυτού του πλανήτη να ξεμπλοκάρουν, πριν είναι πολύ αργά, για να κατορθώσουν να βρουν εναλλακτικές πειστικές λύσεις στον δύσβατο και κακοτράχαλο μονόδρομο της λιτότητας που μας επιβάλλει η γερμανική πολιτική σχολή…
ΠΗΓΗ aixmi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου