του Γιάννη Τριάντη
Ένα σαρκαστικό παράδοξο σημαδεύει το μείζον, αυτήν τη στιγμή, οικονομικό θέμα της υφηλίου. Δηλαδή την ελληνική κρίση, η οποία απειλεί τα θεμέλια της Ένωσης και κατ' επέκτασιν τις εξελίξεις στην παγκόσμια οικονομία. Το παράδοξο είναι το εξής: Σε αγαστή σύμπνοια οι συντηρητικοί και οι σοσιαλδημοκράτες της Ένωσης –όπου αυτοί κυβερνούν– επιμένουν στην ίδια ολέθρια για την Ελλάδα συνταγή, ενώ αντιτίθεται ένας συντηρητικός αρχηγός κόμματος, ο Σαμαράς, με επιχειρήματα που χρησιμοποιούν οι σοσιαλιστές αρχηγοί κομμάτων, αλλά και πλήθος ουδέτερων αναλυτών!
Το παράδοξο αυτό αποκτά ιδιαίτερη σημασία για δύο λόγους. Πρώτον, διότι η συμπεριφορά έναντι του Σαμαρά, ακόμη και των ομοδόξων του, με αφόρητες πιέσεις και λοιδορίες, δείχνει ολοκληρωτική νοοτροπία. Και δεύτερον, διότι αποκαλύπτει την πλήρη διάσταση μεταξύ των ιθυνόντων της Ένωσης και των «Αγανακτισμένων» της Ευρώπης, ειδικά των Ελλήνων. Όπερ σημαίνει ότι οι καταστροφικές εκλογές τους, δογματικές και ανελαστικές, θα συνεχίσουν να πυροδοτούν τη λαϊκή δυσαρέσκεια σε πανευρωπαϊκή κλίμακα και να συντηρούν τη βλαπτική για την οικονομία ένταση.
Η αλήθεια είναι ότι ο Σαμαράς όχι μόνο συμφωνεί στα μείζονα (ιδιωτικοποιήσεις, εκποίηση δημόσιας περιουσίας), αλλά υπερθεματίζει, υπενθυμίζοντας ότι πρώτος αυτός τα είχε προτείνει! Επίσης, ο αρχηγός της ΝΔ, συνεπής προς τις αρχές του πολιτικού του χώρου, ούτε τη δραστική φορολόγηση των εχόντων επιδιώκει ούτε... απειλεί με κατάληψη τα Χειμερινά Ανάκτορα. Αλλού βρίσκεται το πρόβλημα των (συγκεκριμένων) Ευρωπαίων με τον Σαμαρά: Ο αρχηγός της ΝΔ επισήμανε εγκαίρως –όχι εξαρχής πάντως– ότι η συνταγή του Μνημονίου θα αποβεί καταστροφική, όπερ και συνέβη. Και ότι επείγει η αναδιαπραγμάτευση. Όμως η θέση αυτή, την οποία υποστηρίζει σθεναρά ο Σαμαράς, αγνοώντας κακοήθεις επιθέσεις, συκοφαντίες και λοιδορίες, εκθέτει ανεπανόρθωτα τους εγκεφάλους της Ένωσης. Όπως και την ελληνική κυβέρνηση, η οποία διεκπεραιώνει ευπειθώς τις σχετικές εντολές.
Είναι προφανές λοιπόν ότι οι επικυρίαρχοι δεν ανέχονται ούτε να αμφισβητούνται οι επιλογές τους ούτε να υπάρχει έστω και η παραμικρή ένσταση ή αντίσταση στην πολιτική τους... Έλα όμως που κάποιοι από αυτούς, σε στιγμές ειλικρίνειας, λένε ακριβώς αυτά που διακηρύττει λοιδορούμενος ο Σαμαράς! Για το υψηλό, τοκογλυφικό επιτόκιο, φερ' ειπείν, το οποίο θα έπρεπε να είναι αντικείμενο διαπραγμάτευσης, ο επικεφαλής των Φιλελευθέρων στην Ένωση, ο κ. Γκι Βέρχοφσταντ, δήλωσε προχθές στα «Νέα»: «Το επιτόκιο με το οποίο δανείζουν οι κοινοτικές χώρες είναι εξαιρετικά υψηλό και δυσκολεύει την Ελλάδα να ανταποκριθεί αντί να τη διευκολύνει»...
Αλλά και ο ίδιος ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ έδωσε αποστομωτική απάντηση σ' εκείνους που διατείνονται με χυδαίο τρόπο και ανοήτως ότι οι Ευρωπαίοι ξοδεύουν τζάμπα τα λεφτά τους με τη «βοήθεια», για να τα τρώνε οι Έλληνες. Είπε συγκεκριμένα: «Η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική. Προς το παρόν τα κράτη της Ευρώπης εισπράττουν τους τόκους που έρχονται από την Ελλάδα»... Και τι τόκοι, θα έλεγε κανείς, ή μάλλον το είπε ευθέως ένας Γερμανός, ο Κρίστιαν Ράιερμαν, στην ιστοσελίδα του «Spiegel»: «Η καγκελάριος Μέρκελ πρέπει να εξηγήσει στους ψηφοφόρους ότι τα δισεκατομμύρια ευρώ που διατίθενται σήμερα δεν αποτελούν δώρο σε τεμπέληδες Νοτιοευρωπαίους, αλλά ασφαλιστική δικλίδα για την προστασία της οικονομικής ευημερίας της Γερμανίας».
Μια παρέκβαση εδώ. Εν αντιθέσει προς κάποιους αμνήμονες της χώρας μας, ορισμένοι Ευρωπαίοι δεν ξεχνούν τις οφειλόμενες γερμανικές αποζημιώσεις προς την Ελλάδα. Ο γάλλος οικονομολόγος και σύμβουλος της γαλλικής κυβέρνησης Ζακ Ντελπλά έβαλε τα πράγματα στη θέση τους: «Η Γερμανία είναι αυτή που οφείλει στην Ελλάδα και όχι το αντίστροφο» (συνέντευξη στην εφημερίδα «Les Echos»). Λέει επίσης ότι η εκτεθειμένη Γερμανία θα έπρεπε για λόγους πραγματικής αλληλεγγύης να συναποφασίσει ομού μετά των υπολοίπων και να πράξουν το εξής: «Η Ευρώπη να απορροφήσει ολόκληρο το χρέος της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας, χρηματοδοτώντας αυτές τις χώρες με επιτόκιο 3-4% για 10 με 20 χρόνια. Σε αντάλλαγμα, αυτές οι χώρες οφείλουν να συνεχίσουν τις αναγκαίες δημοσιονομικές και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις»...
Ακριβώς τα ίδια επισημαίνουν πλείστοι όσοι πολιτικοί, παράγοντες και αναλυτές. Ότι η συνταγή του Μνημονίου καταβαραθρώνει την ελληνική οικονομία και ότι επείγει η ανάγκη αναδιαπραγμάτευσης. Το είπε ο σοσιαλιστής Όσκαρ Λαφοντέν, τονίζοντας ότι αν ήταν έλληνας βουλευτής δεν θα ψήφιζε το Μεσοπρόθεσμο. Το είπε η αρχηγός των γάλλων σοσιαλιστών Μαρτίν Ομπρί: «Είναι αφόρητο από κοινωνικής άποψης το πρόγραμμα λιτότητας που έχει επιβληθεί στην Ελλάδα». Το είπε πριν από λίγες ημέρες ο υπουργός Οικονομικών του Βελγίου, αλλά και ο ίδιος ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ! Με τον τρόπο του: «Η Ευρώπη εμφανίζεται σαν πατέρας που δέρνει τα άτακτα παιδιά του και εισβάλλει στην ελληνική πραγματικότητα χωρίς να λαμβάνει υπόψη την ελληνική πραγματικότητα. (...) Η Ελλάδα κάνει μεγάλη προσπάθεια και χρωστάμε στην αλήθεια να πούμε πως οι Έλληνες υποφέρουν»...
Αλήθεια, τι σημαίνουν όλα αυτά; Πολύ απλά, ότι όχι μόνο υπάρχει περιθώριο αναδιαπραγμάτευσης, αλλά τούτο, ως αίτημα, προβάλλει αναγκαίο και επιτακτικό. Είναι θέμα ζωής και θανάτου για την Ελλάδα να μην ισχύσει το αυστηρό, καταστροφικό πλαίσιο του Μεσοπρόθεσμου και, ταυτόχρονα, να μην επαναληφθούν στο νέο δάνειο οι σκληροί, τιμωρητικοί όροι του πρώτου Μνημονίου...
Το παράδοξο αυτό αποκτά ιδιαίτερη σημασία για δύο λόγους. Πρώτον, διότι η συμπεριφορά έναντι του Σαμαρά, ακόμη και των ομοδόξων του, με αφόρητες πιέσεις και λοιδορίες, δείχνει ολοκληρωτική νοοτροπία. Και δεύτερον, διότι αποκαλύπτει την πλήρη διάσταση μεταξύ των ιθυνόντων της Ένωσης και των «Αγανακτισμένων» της Ευρώπης, ειδικά των Ελλήνων. Όπερ σημαίνει ότι οι καταστροφικές εκλογές τους, δογματικές και ανελαστικές, θα συνεχίσουν να πυροδοτούν τη λαϊκή δυσαρέσκεια σε πανευρωπαϊκή κλίμακα και να συντηρούν τη βλαπτική για την οικονομία ένταση.
Η αλήθεια είναι ότι ο Σαμαράς όχι μόνο συμφωνεί στα μείζονα (ιδιωτικοποιήσεις, εκποίηση δημόσιας περιουσίας), αλλά υπερθεματίζει, υπενθυμίζοντας ότι πρώτος αυτός τα είχε προτείνει! Επίσης, ο αρχηγός της ΝΔ, συνεπής προς τις αρχές του πολιτικού του χώρου, ούτε τη δραστική φορολόγηση των εχόντων επιδιώκει ούτε... απειλεί με κατάληψη τα Χειμερινά Ανάκτορα. Αλλού βρίσκεται το πρόβλημα των (συγκεκριμένων) Ευρωπαίων με τον Σαμαρά: Ο αρχηγός της ΝΔ επισήμανε εγκαίρως –όχι εξαρχής πάντως– ότι η συνταγή του Μνημονίου θα αποβεί καταστροφική, όπερ και συνέβη. Και ότι επείγει η αναδιαπραγμάτευση. Όμως η θέση αυτή, την οποία υποστηρίζει σθεναρά ο Σαμαράς, αγνοώντας κακοήθεις επιθέσεις, συκοφαντίες και λοιδορίες, εκθέτει ανεπανόρθωτα τους εγκεφάλους της Ένωσης. Όπως και την ελληνική κυβέρνηση, η οποία διεκπεραιώνει ευπειθώς τις σχετικές εντολές.
Είναι προφανές λοιπόν ότι οι επικυρίαρχοι δεν ανέχονται ούτε να αμφισβητούνται οι επιλογές τους ούτε να υπάρχει έστω και η παραμικρή ένσταση ή αντίσταση στην πολιτική τους... Έλα όμως που κάποιοι από αυτούς, σε στιγμές ειλικρίνειας, λένε ακριβώς αυτά που διακηρύττει λοιδορούμενος ο Σαμαράς! Για το υψηλό, τοκογλυφικό επιτόκιο, φερ' ειπείν, το οποίο θα έπρεπε να είναι αντικείμενο διαπραγμάτευσης, ο επικεφαλής των Φιλελευθέρων στην Ένωση, ο κ. Γκι Βέρχοφσταντ, δήλωσε προχθές στα «Νέα»: «Το επιτόκιο με το οποίο δανείζουν οι κοινοτικές χώρες είναι εξαιρετικά υψηλό και δυσκολεύει την Ελλάδα να ανταποκριθεί αντί να τη διευκολύνει»...
Αλλά και ο ίδιος ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ έδωσε αποστομωτική απάντηση σ' εκείνους που διατείνονται με χυδαίο τρόπο και ανοήτως ότι οι Ευρωπαίοι ξοδεύουν τζάμπα τα λεφτά τους με τη «βοήθεια», για να τα τρώνε οι Έλληνες. Είπε συγκεκριμένα: «Η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική. Προς το παρόν τα κράτη της Ευρώπης εισπράττουν τους τόκους που έρχονται από την Ελλάδα»... Και τι τόκοι, θα έλεγε κανείς, ή μάλλον το είπε ευθέως ένας Γερμανός, ο Κρίστιαν Ράιερμαν, στην ιστοσελίδα του «Spiegel»: «Η καγκελάριος Μέρκελ πρέπει να εξηγήσει στους ψηφοφόρους ότι τα δισεκατομμύρια ευρώ που διατίθενται σήμερα δεν αποτελούν δώρο σε τεμπέληδες Νοτιοευρωπαίους, αλλά ασφαλιστική δικλίδα για την προστασία της οικονομικής ευημερίας της Γερμανίας».
Μια παρέκβαση εδώ. Εν αντιθέσει προς κάποιους αμνήμονες της χώρας μας, ορισμένοι Ευρωπαίοι δεν ξεχνούν τις οφειλόμενες γερμανικές αποζημιώσεις προς την Ελλάδα. Ο γάλλος οικονομολόγος και σύμβουλος της γαλλικής κυβέρνησης Ζακ Ντελπλά έβαλε τα πράγματα στη θέση τους: «Η Γερμανία είναι αυτή που οφείλει στην Ελλάδα και όχι το αντίστροφο» (συνέντευξη στην εφημερίδα «Les Echos»). Λέει επίσης ότι η εκτεθειμένη Γερμανία θα έπρεπε για λόγους πραγματικής αλληλεγγύης να συναποφασίσει ομού μετά των υπολοίπων και να πράξουν το εξής: «Η Ευρώπη να απορροφήσει ολόκληρο το χρέος της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας, χρηματοδοτώντας αυτές τις χώρες με επιτόκιο 3-4% για 10 με 20 χρόνια. Σε αντάλλαγμα, αυτές οι χώρες οφείλουν να συνεχίσουν τις αναγκαίες δημοσιονομικές και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις»...
Ακριβώς τα ίδια επισημαίνουν πλείστοι όσοι πολιτικοί, παράγοντες και αναλυτές. Ότι η συνταγή του Μνημονίου καταβαραθρώνει την ελληνική οικονομία και ότι επείγει η ανάγκη αναδιαπραγμάτευσης. Το είπε ο σοσιαλιστής Όσκαρ Λαφοντέν, τονίζοντας ότι αν ήταν έλληνας βουλευτής δεν θα ψήφιζε το Μεσοπρόθεσμο. Το είπε η αρχηγός των γάλλων σοσιαλιστών Μαρτίν Ομπρί: «Είναι αφόρητο από κοινωνικής άποψης το πρόγραμμα λιτότητας που έχει επιβληθεί στην Ελλάδα». Το είπε πριν από λίγες ημέρες ο υπουργός Οικονομικών του Βελγίου, αλλά και ο ίδιος ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ! Με τον τρόπο του: «Η Ευρώπη εμφανίζεται σαν πατέρας που δέρνει τα άτακτα παιδιά του και εισβάλλει στην ελληνική πραγματικότητα χωρίς να λαμβάνει υπόψη την ελληνική πραγματικότητα. (...) Η Ελλάδα κάνει μεγάλη προσπάθεια και χρωστάμε στην αλήθεια να πούμε πως οι Έλληνες υποφέρουν»...
Αλήθεια, τι σημαίνουν όλα αυτά; Πολύ απλά, ότι όχι μόνο υπάρχει περιθώριο αναδιαπραγμάτευσης, αλλά τούτο, ως αίτημα, προβάλλει αναγκαίο και επιτακτικό. Είναι θέμα ζωής και θανάτου για την Ελλάδα να μην ισχύσει το αυστηρό, καταστροφικό πλαίσιο του Μεσοπρόθεσμου και, ταυτόχρονα, να μην επαναληφθούν στο νέο δάνειο οι σκληροί, τιμωρητικοί όροι του πρώτου Μνημονίου...
Επιμύθιον: Ζητώντας το αυτονόητο ο Σαμαράς εγγράφει μια σημαντική υποθήκη αντίστασης, έστω κι αν συνολικά οι απόψεις και οι θέσεις του δεν αφίστανται του γενικού, συντηρητικού πεδίου (ιδιωτικοποιήσεις, εκποίηση δημόσιας περιουσίας). Κατά τούτο η συνεισφορά του είναι σημαντική, διότι τέμνεται από την αντίστοιχη λαϊκή απαίτηση... Και τι ντροπή για τους ημέτερους σοσιαλιστές να αντιστέκεται ένας Δεξιός, την ώρα που οι ίδιοι ενδίδουν και συντάσσονται με ό,τι πιο αντιδραστικό και νεοφιλελεύθερο έχει εμφανιστεί στην Ευρώπη... Στις δέλτους της Ιστορίας αυτό θα καταγραφεί. Ως σαρκαστικό παράδοξο...
ΠΗΓΗ ΤΟ ΠΑΡΟΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου