Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
Η επιστολή της ΟΛΜΕ προς τους μαθητές μπορεί να είναι «ανοιχτή», έχει όμως όλα τα ευγενή χαρακτηριστικά μιας ερωτικής επιστολής. Μιας απ’ αυτές που ο καθένας μας περιμένει να λάβει έστω και μία φορά στη ζωή του. Για να καταλάβει πως τα αισθήματα που τρέφει για το αγαπημένο του πρόσωπο έχουν αντίκρισμα, πως ο πόνος του έρωτα δεν πήγε χαμένος, πως, επιτέλους, βρέθηκε σ’ αυτόν τον κόσμο η αδελφή ψυχή.
Ας μου συγχωρηθεί η λυρική καταρροή, όμως δυσκολεύομαι να τη συγκρατήσω, όπως ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ κ. Παπαχρήστος δυσκολεύτηκε να συγκρατήσει τα δάκρυά του το Σάββατο το πρωί στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ. Διότι η επιστολή αυτή τα έχει όλα σε μία συσκευασία: και κατανόηση, και πόνο, και μισθούς, και συντάξεις, και τρόικα, και Μνημόνιο, και ανεργία και μετανάστευση, και πανελλήνιες. Θυμήθηκα, διαβάζοντάς την, έναν συνταξιούχο πια εκπαιδευτικό που δεν άντεχε άλλο να ακούει συναδέλφους του να επαίρονται ότι ο καλύτερος κριτής της δουλειάς τους είναι «τα ματάκια των παιδιών στην τάξη». Υφολογικά, βέβαια, η γραφή παραπέμπει σε σενάριο ταινίας του Νίκου Ξανθόπουλου, του γνωστού «παιδιού του λαού», όμως αυτό δεν πρέπει να επηρεάζει την κρίση μας. Είναι κι αυτός ένα κεφάλαιο της ελληνικής παιδείας, που απ’ ό,τι αποδεικνύεται καθημερινά έχει επηρεάσει καταλυτικά την κοινωνική μας συμπεριφορά.
Ας σοβαρευτούμε όμως. Το συνδικαλιστικό όργανο των εκπαιδευτικών απευθύνεται στους μαθητές, τα θύματα των κινητοποιήσεών του, για να τους εξηγήσει ότι κατανοεί τον πόνο τους, τον συμμερίζεται, αλλά δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά. Και να τους προτρέψει να σταθούν στο πλευρό του γιατί ο στόχος τους είναι κοινός. «Θέλουμε να βάλουμε τέρμα σε αυτήν την πολιτική, που διαλύει τη χώρα, που καταστρέφει το παρόν και το μέλλον μας». Ο καθένας δικαιούται να αναρωτηθεί για το ηθικό δικαίωμα του δασκάλου ο οποίος καλεί τους μαθητές του σε αγώνα συμπαράστασης, προκειμένου να ικανοποιηθούν τα δικά του αιτήματα. Ας μου επιτραπεί να αναρωτηθώ και για την ειλικρίνεια του κειμένου. Αλήθεια, στόχος της ΟΛΜΕ είναι η ανατροπή της πολιτικής που οδηγεί τη χώρα στην καταστροφή; Στόχος της ΟΛΜΕ είναι να εμποδίσει την τρόικα να επιβάλει νέα μέτρα ή να σώσει «τη δημόσια περιουσία που πρέπει να ξεπουληθεί», όπως σημειώνουν; Θα μου πείτε, αν δεν ενεργοποιήσεις τον αυτοματισμό των αντιμνημονιακών αντανακλαστικών, την σήμερον ημέρα που λένε, δύσκολα εισακούεσαι.
Αν μάλιστα διαβάσετε την επιστολή, θα διαπιστώσετε πως η συνδικαλιστική ηγεσία των εκπαιδευτικών θεωρεί πως όλα τα προβλήματα της εκπαίδευσης είναι προϊόν της οικονομικής κρίσης. Οι εντάσεις στο σχολείο οφείλονται στο ότι «οι γονείς συζητούν ολοένα συζητούν για μεγαλύτερη φτώχεια, για τον φόβο της απόλυσης». Καμία αντίρρηση ως προς το γεγονός, όμως και ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός έχει τα όριά του. Θα μου πείτε δεν τα είχε ποτέ, γιατί να τα βρει τώρα; Και συνεχίζει ακάθεκτη η ΟΛΜΕ για τη θέρμανση, για τη συγχώνευση σχολείων, για τον εξοπλισμό, για τις αίθουσες, για τα εργαστήρια που λείπουν – πότε έγινε τελευταία φορά απεργία για τον εξοπλισμό και τα εργαστήρια άραγε; «Μπορούν να μας ξεσπιτώνουν... μπορούν ακόμη να μας απολύουν με το παραμικρό». Διότι, ως γνωστόν, ώσπου να συμβούν όλα αυτά η μέση εκπαίδευση έχαιρε άκρας υγείας.
Είναι θλιβερό να διαπιστώνεις ότι οι εκπαιδευτικοί, για να διατυπώσουν τα προβλήματά τους, διαθέτουν ως μόνο εκφραστικό όπλο το κυρίαρχο αριστερό μελό, το οποίο ευνουχίζει ακόμη και την περιγραφή υπαρκτών προβλημάτων, όπως η σημερινή κατάσταση της ελληνικής οικογένειας. Θλιβερότερο ακόμη είναι να διαπιστώνεις πως γι’ αυτούς όλα τα προβλήματα της εκπαίδευσης στρέφονται γύρω από τα συνδικαλιστικά τους αιτήματα.
Η επιστολή της ΟΛΜΕ προς τους μαθητές μπορεί να είναι «ανοιχτή», έχει όμως όλα τα ευγενή χαρακτηριστικά μιας ερωτικής επιστολής. Μιας απ’ αυτές που ο καθένας μας περιμένει να λάβει έστω και μία φορά στη ζωή του. Για να καταλάβει πως τα αισθήματα που τρέφει για το αγαπημένο του πρόσωπο έχουν αντίκρισμα, πως ο πόνος του έρωτα δεν πήγε χαμένος, πως, επιτέλους, βρέθηκε σ’ αυτόν τον κόσμο η αδελφή ψυχή.
Ας μου συγχωρηθεί η λυρική καταρροή, όμως δυσκολεύομαι να τη συγκρατήσω, όπως ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ κ. Παπαχρήστος δυσκολεύτηκε να συγκρατήσει τα δάκρυά του το Σάββατο το πρωί στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ. Διότι η επιστολή αυτή τα έχει όλα σε μία συσκευασία: και κατανόηση, και πόνο, και μισθούς, και συντάξεις, και τρόικα, και Μνημόνιο, και ανεργία και μετανάστευση, και πανελλήνιες. Θυμήθηκα, διαβάζοντάς την, έναν συνταξιούχο πια εκπαιδευτικό που δεν άντεχε άλλο να ακούει συναδέλφους του να επαίρονται ότι ο καλύτερος κριτής της δουλειάς τους είναι «τα ματάκια των παιδιών στην τάξη». Υφολογικά, βέβαια, η γραφή παραπέμπει σε σενάριο ταινίας του Νίκου Ξανθόπουλου, του γνωστού «παιδιού του λαού», όμως αυτό δεν πρέπει να επηρεάζει την κρίση μας. Είναι κι αυτός ένα κεφάλαιο της ελληνικής παιδείας, που απ’ ό,τι αποδεικνύεται καθημερινά έχει επηρεάσει καταλυτικά την κοινωνική μας συμπεριφορά.
Ας σοβαρευτούμε όμως. Το συνδικαλιστικό όργανο των εκπαιδευτικών απευθύνεται στους μαθητές, τα θύματα των κινητοποιήσεών του, για να τους εξηγήσει ότι κατανοεί τον πόνο τους, τον συμμερίζεται, αλλά δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά. Και να τους προτρέψει να σταθούν στο πλευρό του γιατί ο στόχος τους είναι κοινός. «Θέλουμε να βάλουμε τέρμα σε αυτήν την πολιτική, που διαλύει τη χώρα, που καταστρέφει το παρόν και το μέλλον μας». Ο καθένας δικαιούται να αναρωτηθεί για το ηθικό δικαίωμα του δασκάλου ο οποίος καλεί τους μαθητές του σε αγώνα συμπαράστασης, προκειμένου να ικανοποιηθούν τα δικά του αιτήματα. Ας μου επιτραπεί να αναρωτηθώ και για την ειλικρίνεια του κειμένου. Αλήθεια, στόχος της ΟΛΜΕ είναι η ανατροπή της πολιτικής που οδηγεί τη χώρα στην καταστροφή; Στόχος της ΟΛΜΕ είναι να εμποδίσει την τρόικα να επιβάλει νέα μέτρα ή να σώσει «τη δημόσια περιουσία που πρέπει να ξεπουληθεί», όπως σημειώνουν; Θα μου πείτε, αν δεν ενεργοποιήσεις τον αυτοματισμό των αντιμνημονιακών αντανακλαστικών, την σήμερον ημέρα που λένε, δύσκολα εισακούεσαι.
Αν μάλιστα διαβάσετε την επιστολή, θα διαπιστώσετε πως η συνδικαλιστική ηγεσία των εκπαιδευτικών θεωρεί πως όλα τα προβλήματα της εκπαίδευσης είναι προϊόν της οικονομικής κρίσης. Οι εντάσεις στο σχολείο οφείλονται στο ότι «οι γονείς συζητούν ολοένα συζητούν για μεγαλύτερη φτώχεια, για τον φόβο της απόλυσης». Καμία αντίρρηση ως προς το γεγονός, όμως και ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός έχει τα όριά του. Θα μου πείτε δεν τα είχε ποτέ, γιατί να τα βρει τώρα; Και συνεχίζει ακάθεκτη η ΟΛΜΕ για τη θέρμανση, για τη συγχώνευση σχολείων, για τον εξοπλισμό, για τις αίθουσες, για τα εργαστήρια που λείπουν – πότε έγινε τελευταία φορά απεργία για τον εξοπλισμό και τα εργαστήρια άραγε; «Μπορούν να μας ξεσπιτώνουν... μπορούν ακόμη να μας απολύουν με το παραμικρό». Διότι, ως γνωστόν, ώσπου να συμβούν όλα αυτά η μέση εκπαίδευση έχαιρε άκρας υγείας.
Είναι θλιβερό να διαπιστώνεις ότι οι εκπαιδευτικοί, για να διατυπώσουν τα προβλήματά τους, διαθέτουν ως μόνο εκφραστικό όπλο το κυρίαρχο αριστερό μελό, το οποίο ευνουχίζει ακόμη και την περιγραφή υπαρκτών προβλημάτων, όπως η σημερινή κατάσταση της ελληνικής οικογένειας. Θλιβερότερο ακόμη είναι να διαπιστώνεις πως γι’ αυτούς όλα τα προβλήματα της εκπαίδευσης στρέφονται γύρω από τα συνδικαλιστικά τους αιτήματα.
ΠΗΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :
Όπως ήταν πολύ φυσικό μου γεννήθηκε μία έντονη περιέργεια να βρω και να διαβάσω την ίδια την επιστολή.
Απολαύστε την...
Ανοιχτό γράμμα προς τους μαθητές μας
Φίλε μαθητή/ φίλη μαθήτρια,
Θα ήθελα να σου εξηγήσω για ποιους λόγους αναγκαστήκαμε εμείς, οι καθηγητές σου, να ξεκινήσουμε αυτό τον δύσκολο απεργιακό αγώνα. Αυτό βέβαια δεν είναι αρκετό. Θα ήθελα να μάθω κι εγώ τη γνώμη σου, ιδίως αν είναι διαφορετική από τη δική μου. Σου ζητώ όμως πρώτα να ξοδέψεις δυο λεπτά για να με ακούσεις.
Σε συναντώ καθημερινά στην τάξη, ανταμώνουμε στους διαδρόμους και στις σκάλες, στη αυλή του σχολείου μας. Με ενώνουν μαζί σου κοινές έγνοιες για το μάθημα της ημέρας, οι χαρές και οι λύπες της σχολικής καθημερινότητας. Ακόμα κι αυτά που κάποιες στιγμές φαίνεται να μας χωρίζουν συχνά γίνονται αφορμή για να συνδεθούμε στενότερα.
Κάποιες φορές στο σχολείο κυριαρχεί η ένταση, οι κραυγές δυναμώνουν, οι παλάμες σφίγγουν, το βλέμμα αγριεύει. Θα έχει περάσει, ασφαλώς, από το νου σου ότι τις περισσότερες φορές αυτές οι συγκρούσεις έχουν τη ρίζα τους έξω από το σχολείο, στο σπίτι, στη γειτονιά, στην καθημερινή ζωή. Και υπάρχουν λόγοι γιʼ αυτό. Ιδίως στις μέρες μας, η επιβίωση συχνά γίνεται ένας καθημερινός εφιάλτης.
Οι γονείς συζητούν ολοένα στο σπίτι για νέες μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, για μεγαλύτερη φτώχεια, για το φόβο της απόλυσης. Οι μεγαλύτεροι φίλοι σου ομολογούν πόσο δύσκολο είναι να βρεις μια όποια δουλειά, κι ας έχεις ένα σωρό πτυχία. Μόνη διέξοδο βλέπουν στη μετανάστευση. Αλλά και συ ο ίδιος παρατηρείς το χαρτζιλίκι σου να λιγοστεύει, το σπίτι σου μέρα τη μέρα να αδειάζει. Και την ίδια ώρα οι υπουργοί μας κάνουν λόγο για νέες περικοπές και νέα μέτρα, που σχεδιάζει να επιβάλει η τρόικα, ή για δημόσια περιουσία που πρέπει να ξεπουληθεί.
Αυτά, φίλοι μαθητές, είναι προβλήματα που κι εμείς οι καθηγητές σας αντιμετωπίζουμε, όπως όλοι οι εργαζόμενοι.
Ο μισθός μας μειώθηκε μέχρι το μισό, το διδακτικό μας ωράριο αυξήθηκε, οι συνθήκες εργασίας χειροτέρεψαν, οι διορισμοί νέων εκπαιδευτικών σταμάτησαν. Ταυτόχρονα, πολλά δημόσια σχολεία καταργούνται και συγχωνεύονται, άλλα δεν έχουν θέρμανση, εξοπλισμό, αίθουσες και εργαστήρια. Με τα τελευταία μέτρα που ψήφισε η κυβέρνηση, μπορούν να μας ξεσπιτώνουν και να μας στέλνουν από τη μια άκρη της χώρας στην άλλη οποτεδήποτε, χωρίς να νοιάζονται πώς θα τα βγάλουμε πέρα με τέτοιους μισθούς. Μπορούν ακόμη να μας απολύουν με το παραμικρό.
Μετά από αυτά τα τελευταία μέτρα το ποτήρι ξεχείλισε. Πήραμε την απόφαση πως πια δεν πάει άλλο. Το ξέρουμε πως δεν είναι εύκολο να απεργούμε σε μέρες που κάποιοι από σας δίνουν κρίσιμες εξετάσεις για το μέλλον τους. Όμως δεν διαλέξαμε εμείς αυτή την περίοδο για να συγκρουστούμε, αλλά η κυβέρνηση, που προώθησε αυτά τα μέτρα. Ούτε είναι εύκολο για μας σε τέτοιες συνθήκες να στερηθούμε το μισθό μιας πολυήμερης απεργιακής περιόδου. Όμως, δυστυχώς, δεν έχουμε άλλη διέξοδο.
Στην τηλεόραση συχνά θα ακούς ότι τάχα η απεργία μας έχει στο στόχο της εσένα. Αυτοί που τα λένε αυτά έχουν κάνει ήδη την επιλογή τους. Πήγαν με εκείνους τους λίγους, που συνεχίζουν να κερδίζουν ακόμα και σε αυτή τη δύσκολη περίοδο. Είναι αυτοί που διαπομπεύουν τους γονείς σου και όλους τους εργαζόμενους σαν τους τεμπέληδες της Ευρώπης. Μην επιτρέπεις σʼ αυτούς να μιλούν στο όνομά σου. Μην τους αφήνεις να σε χρησιμοποιούν σαν όπλο ενάντια στο δίκαιο αγώνα όλων μας για ένα καλύτερο μέλλον.
Σκέψου πως έχουμε ένα κοινό στόχο, που μας φέρνει από την ίδια πλευρά. Θέλουμε να βάλουμε τέρμα σε αυτή την πολιτική, που διαλύει τη χώρα, που καταστρέφει το παρόν και το μέλλον μας. Έχουμε επιλέξει να σταθούμε από την πλευρά του δίκιου και της αξιοπρέπειας. Και θα το κάνουμε, όσο περνάει από το χέρι μας.
Δεν είναι μια εύκολη επιλογή. Αλλά, πίστεψέ μας, δεν υπάρχει άλλη λύση.
Ο καθηγητής/η καθηγήτριά σου
Μάιος 2013 (πηγή newsit.gr)
Φίλε μαθητή/ φίλη μαθήτρια,
Θα ήθελα να σου εξηγήσω για ποιους λόγους αναγκαστήκαμε εμείς, οι καθηγητές σου, να ξεκινήσουμε αυτό τον δύσκολο απεργιακό αγώνα. Αυτό βέβαια δεν είναι αρκετό. Θα ήθελα να μάθω κι εγώ τη γνώμη σου, ιδίως αν είναι διαφορετική από τη δική μου. Σου ζητώ όμως πρώτα να ξοδέψεις δυο λεπτά για να με ακούσεις.
Σε συναντώ καθημερινά στην τάξη, ανταμώνουμε στους διαδρόμους και στις σκάλες, στη αυλή του σχολείου μας. Με ενώνουν μαζί σου κοινές έγνοιες για το μάθημα της ημέρας, οι χαρές και οι λύπες της σχολικής καθημερινότητας. Ακόμα κι αυτά που κάποιες στιγμές φαίνεται να μας χωρίζουν συχνά γίνονται αφορμή για να συνδεθούμε στενότερα.
Κάποιες φορές στο σχολείο κυριαρχεί η ένταση, οι κραυγές δυναμώνουν, οι παλάμες σφίγγουν, το βλέμμα αγριεύει. Θα έχει περάσει, ασφαλώς, από το νου σου ότι τις περισσότερες φορές αυτές οι συγκρούσεις έχουν τη ρίζα τους έξω από το σχολείο, στο σπίτι, στη γειτονιά, στην καθημερινή ζωή. Και υπάρχουν λόγοι γιʼ αυτό. Ιδίως στις μέρες μας, η επιβίωση συχνά γίνεται ένας καθημερινός εφιάλτης.
Οι γονείς συζητούν ολοένα στο σπίτι για νέες μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, για μεγαλύτερη φτώχεια, για το φόβο της απόλυσης. Οι μεγαλύτεροι φίλοι σου ομολογούν πόσο δύσκολο είναι να βρεις μια όποια δουλειά, κι ας έχεις ένα σωρό πτυχία. Μόνη διέξοδο βλέπουν στη μετανάστευση. Αλλά και συ ο ίδιος παρατηρείς το χαρτζιλίκι σου να λιγοστεύει, το σπίτι σου μέρα τη μέρα να αδειάζει. Και την ίδια ώρα οι υπουργοί μας κάνουν λόγο για νέες περικοπές και νέα μέτρα, που σχεδιάζει να επιβάλει η τρόικα, ή για δημόσια περιουσία που πρέπει να ξεπουληθεί.
Αυτά, φίλοι μαθητές, είναι προβλήματα που κι εμείς οι καθηγητές σας αντιμετωπίζουμε, όπως όλοι οι εργαζόμενοι.
Ο μισθός μας μειώθηκε μέχρι το μισό, το διδακτικό μας ωράριο αυξήθηκε, οι συνθήκες εργασίας χειροτέρεψαν, οι διορισμοί νέων εκπαιδευτικών σταμάτησαν. Ταυτόχρονα, πολλά δημόσια σχολεία καταργούνται και συγχωνεύονται, άλλα δεν έχουν θέρμανση, εξοπλισμό, αίθουσες και εργαστήρια. Με τα τελευταία μέτρα που ψήφισε η κυβέρνηση, μπορούν να μας ξεσπιτώνουν και να μας στέλνουν από τη μια άκρη της χώρας στην άλλη οποτεδήποτε, χωρίς να νοιάζονται πώς θα τα βγάλουμε πέρα με τέτοιους μισθούς. Μπορούν ακόμη να μας απολύουν με το παραμικρό.
Μετά από αυτά τα τελευταία μέτρα το ποτήρι ξεχείλισε. Πήραμε την απόφαση πως πια δεν πάει άλλο. Το ξέρουμε πως δεν είναι εύκολο να απεργούμε σε μέρες που κάποιοι από σας δίνουν κρίσιμες εξετάσεις για το μέλλον τους. Όμως δεν διαλέξαμε εμείς αυτή την περίοδο για να συγκρουστούμε, αλλά η κυβέρνηση, που προώθησε αυτά τα μέτρα. Ούτε είναι εύκολο για μας σε τέτοιες συνθήκες να στερηθούμε το μισθό μιας πολυήμερης απεργιακής περιόδου. Όμως, δυστυχώς, δεν έχουμε άλλη διέξοδο.
Στην τηλεόραση συχνά θα ακούς ότι τάχα η απεργία μας έχει στο στόχο της εσένα. Αυτοί που τα λένε αυτά έχουν κάνει ήδη την επιλογή τους. Πήγαν με εκείνους τους λίγους, που συνεχίζουν να κερδίζουν ακόμα και σε αυτή τη δύσκολη περίοδο. Είναι αυτοί που διαπομπεύουν τους γονείς σου και όλους τους εργαζόμενους σαν τους τεμπέληδες της Ευρώπης. Μην επιτρέπεις σʼ αυτούς να μιλούν στο όνομά σου. Μην τους αφήνεις να σε χρησιμοποιούν σαν όπλο ενάντια στο δίκαιο αγώνα όλων μας για ένα καλύτερο μέλλον.
Σκέψου πως έχουμε ένα κοινό στόχο, που μας φέρνει από την ίδια πλευρά. Θέλουμε να βάλουμε τέρμα σε αυτή την πολιτική, που διαλύει τη χώρα, που καταστρέφει το παρόν και το μέλλον μας. Έχουμε επιλέξει να σταθούμε από την πλευρά του δίκιου και της αξιοπρέπειας. Και θα το κάνουμε, όσο περνάει από το χέρι μας.
Δεν είναι μια εύκολη επιλογή. Αλλά, πίστεψέ μας, δεν υπάρχει άλλη λύση.
Ο καθηγητής/η καθηγήτριά σου
Μάιος 2013 (πηγή newsit.gr)
Αφού την διάβασα λοιπόν έχω κι εγώ να προσθέσω 1-2 παρατηρήσεις στα όσα πολύ σωστά αναφέρονται στο παραπάνω άρθρο...
1) Μπορεί να γίνομαι γραφική αλλά εγώ συγνώμη έψαχνα και συγνώμη δεν βρήκα! ΜΙΑ “ΣΥΓΝΩΜΗ”, ΡΕ!!!...
2) Αγαπητοί καθηγητές, όλο το πρόβλημα στην παιδεία ξεκινάει από την προσφώνηση του γράμματος και μόνο... Τι σημαίνει "Φίλε μαθητή/ φίλη μαθήτρια"; Ποιος σας είπε ότι θέλουμε να είστε φίλοι των παιδιών μας; Φίλους έχουν δεκάδες... Καθηγητές παιδαγωγούς δεν έχουν!
3) Για άλλη μία φορά κάποιοι προσπαθούν να εντάξουν τα παιδιά στο πρόβλημά τους. Όπως πάντα τα παιδιά είναι αυτά που επηρεάζουν το συναίσθημα των πολιτών. Αν έχεις μαζί σου στον αγώνα σου παιδιά γίνεσαι πιο συμπαθής, πιο αποδεκτός. Παιδιά στις πορείες, παιδιά στις απεργίες, παιδιά στην Ιερισσό, παιδιά στην Κερατέα... Αφήστε ήσυχα τα παιδιά! Ειδικά στην συγκεκριμένη περίπτωση αρκετά τραβάνε από τα καραγκιοζιλίκια σας! Δεν έχετε κανένα λόγο να τα "φορτώνετε" κι άλλο συναισθηματικά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου