Γράφει ο Αντώνης Παπαγιαννίδης
Πρώτον: ξεχωρίστε, ξεχωρίστε όσο γίνεται την πράξη από την άποψη! Η πράξη, όπως κι αν ντύνεται, και η παρακίνηση σε πράξη, μπορεί να είναι ποινικά αξιολογήσιμη (Μην ξεχνάμε: ο ηθικός αυτουργός σ’ ένα έγκλημα έχει την ίδια ποινή με τον φυσικό αυτουργό). Η άποψη, η γνώμη μπορεί να είναι «λάθος», μπορεί να είναι άθλια, να είναι απεχθής. Δεν νοείται όμως να περιέλθει στην σφαίρα του δικαίου, της ποινικής αξιολόγησης. Αλλιώς, φεύγουμε προς τις κοινωνίες και τα συστήματα που είδαμε να λειτουργούν εφιαλτικά.
Δεύτερον: όχι στην αντιγραφή, όχι στην «μετάφραση»! Οι Γερμανοί έχουν λαμπρό δικαιϊκό σύστημα, οι Γάλλοι έχουν θέσει σοβαρότατα ερωτήματα και δώσει εξαίρετες απαντήσεις. Όμως, π.χ. οι Γερμανοί έκαναν 6 εκατομμύρια ανθρώπους ψητούς στους φούρνους – ο τρόπος λοιπόν που βλέπουν οι ίδιοι την καταστολή του ναζισμού είναι ο δικός τους. Οι Γάλλοι χρησιμοποίησαν φλογοβόλα στην Κάσμπα, αφού έζησαν την ντροπή της πραγματικότητας του Βισύ – έχουν λοιπόν την δική τους λογική όταν ποινικοποιούν την άρνηση της Shoah/του Ολοκαυτώματος. Μπορεί οι πανεπιστημιακοί μας να μορφοποιήθηκαν στας Ευρώπας, ο νομοθέτης όμως να νομοθετήσει με εμάς κατά νουν. Μόνον.
Τρίτον: όχι εξυπνάδες εν ονόματι της αποτελεσματικότητας και της αμεσότητας, υπό την μορφή μάλσιτα εξουσιών απαγόρευσης σε υπουργική απόφαση. Υπουργική υπογραφή ούτε κόμματα μπορεί/νοείται να θέτει «εκτός», ούτε χρηματοδοτήσεις να διακόπτει. ΟΙ διαδικασίες κύρωσης δεν μπορεί παρά να περνούν μέσα από την Δικαιοσύνη. [Σπεύδουμε να πούμε: ναι, η Δικαιοσύνη χρειάζεται – ταχύτατα: πώς; εδώ δεν έχω απάντηση! – να θυμηθεί ότι είναι τυφλή, ότι δηλαδή δεν έχει «προτιμήσεις», αλλά και ότι δεν νοείται να είναι γκαβή, δηλαδή να παραβλέπει το πασίδηλο. Η Δικαιοσύνη ανέχθηκε τραγικά πολύ την παραβατικότητα των ισχυρών και θρασύδειλων].
Υπάρχει κι ένα τέταρτο: προς Θεού!, ό,τι νομοθετείται σε σοβαρά, σε βαριά, σε κρίσιμα ζητήματα κοινωνικής και πολιτικής επιβίωσης – και τέτοιο είναι το ζήτημα του «αντιρατσιστικού» νομοσχεδίου, όπως αρκετά στρεβλά/μονόπλευρα βαφτίστηκε – πρέπει να νομοθετείται επειδή αυτό είναι το σωστό για μας, επειδή έτσι «έδοξε τη Βουλή και τω Δημω» Όχι – ΟΧΙ – επειδή υπάρχει υποχρέωση από την Ευρώπη». Ο πειρασμός να οχυρωνόμαστε στα δύσκολα πίσω από «Ευρωπαϊκές οδηγίες» δεν είναι μόνον δειλία, είναι και υπονόμευση του Ευρωπαϊκού ανήκειν…
Ο αναγνώστης θα μάντεψε το ζήτημα που προσπαθούμε να θέσουμε: είναι το διαβόητο «αντιρατσιστικό Ρουπακιώτη», που η συζήτηση γύρω από αυτό πάει να ξηλώσει την Κυβερνητική συνοχή – έτσι μάθαμε και τον κομβικό ρόλο του κ. Τάκη Μπαλτάκου… - επαναφέρει την γκρίνια του ΠΑΣΟΚ γιατί αγνοούνται οι ευαισθησίες του, κάνει το καημένο του ΚΚΕ να βγάζει από το ντουλάπι μνήμες διωγμών, φέρνει στο προσκήνιο αγκυλώσεις ιεραρχών και στραταίων – ό,τι πεις! Ενώ πρόκειται για την τελευταία γραμμή άμυνας απέναντι στην δράση – την ΔΡΑΣΗ, όχι τις ιδέες, τις φρικτές απόψεις, την άθλια παράνοια: πείτε το όπως θέλετε - της ναζιστικής Χρυσής Αυγής και όποιου άλλου τέρατος κυοφορείται μέσα στην πίκρα της κρίσης. Που, άμα την φέρουμε αυτήν την γραμμή άμυνας στα μικροπολιτικά μας μέτρα, θα χαθεί. Ή θα καταλήξει σε ναρκισσιστικές αυτοαναφορικές συζητήσεις για το νόημα της «εχθροπάθειας» ή του ιστορικού αρνητισμού…
Ο Αντώνης Ρουπακιώτης είπε κάτι πολιτικά πολύτιμο: ούτε η δική του η καρέκλα, ούτε οι καρέκλες των συμβούλων του, έχει κόλλα. Είτε λοιπόν θα συζητήσει – αληθινά, γνήσια, με πρόθεση εξεύρεσης – χρυσής τομής και όχι αυτοδικαίωσης – και θα φέρει αποτέλεσμα άξιο να ψηφιστεί, άμεσα. Είτε θα αυτοτοποθετηθεί στην νομική ιστορία της περιόδου. Και όλοι οι υπόλοιποι, ο καθένας την ευθύνη του!
ΠΗΓΗ protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου