Του Γιώργου Καισάριου
Πιστεύει κανείς ότι υπάρχει περίπτωση να δουλέψει για λιγότερα από ό,τι νομίζει ότι αξίζει να πάρει; Η απάντηση είναι όχι, δεν θα δουλέψει.
Μπορεί κανείς να αναγκαστεί να κάνει κάποια δουλειά με ένα πολύ χαμηλό ημερομίσθιο, αν δεν έχει άλλη επιλογή, αλλά αυτό έχει και τις ανάλογες επιπτώσεις.
Η πρώτη επίπτωση είναι ότι δεν θα παράγει, διότι αυτό που θα κάνει δεν θα το κάνει με χαμόγελο αλλά σαν αγγαρεία.
Κάποιος που πιστεύει ότι αξίζει μια ορισμένη αμοιβή και δεν την λαμβάνει, τότε αργά ή γρήγορα θα κοιτάξει να αλλάξει δουλειά με την πρώτη ευκαιρία.
Κάποιος που πιστεύει ότι προσφέρει προστιθέμενη αξία, αλλά δεν λαμβάνει αναλογικά ένα μέρος αυτής της προστιθέμενης αξίας ο ίδιος, -κυρίως διότι στην Ελλάδα δεν την πληρώνει κανείς (παρά ελάχιστοι)- τότε θα κοιτάξει να την πάρει από όπου μπορεί. Στην προκειμένη περίπτωση αυτό σημαίνει ότι κάποιοι θα μεταναστεύσουν στο εξωτερικό.
Το πρόβλημα βέβαια είναι ότι για να μπορεί κάποιος να πληρώσει την όποια προστιθέμενη αξία που κάποιος άλλος νομίζει ότι αξίζει να πάρει, πρώτα θα πρέπει να κερδηθούν αυτά τα λεφτά (να είναι κερδοφόρα αυτή η επιχείρηση). Μόνο όταν γίνει αυτό, μπορεί στη συνέχεια να πάρει ο εργαζόμενος την προστιθέμενη αξία που νομίζει ότι κάνει να λαμβάνει. Δεν μπορεί να γίνει το αντίθετο.
Το κυριότερο πρόβλημα όμως είναι ότι οι περισσότερες ελληνικές επιχειρήσεις δεν έχουν τα έσοδα και τα κέρδη που απαιτούνται για να μπορούν να πληρώνουν υψηλές αμοιβές.
Το ερώτημα όμως είναι γιατί συμβαίνει αυτό, όταν ανάλογες επιχειρήσεις στο εξωτερικό σε αντίστοιχους κλάδους έχουν αυτά τα κέρδη και μπορούν και πληρώνουν ανταγωνιστικούς μισθούς στους εργαζομένους τους;
Η απάντηση είναι το ίδιο το ελληνικό κράτος.
Όταν το κράτος κάνει ότι είναι δυνατόν προκειμένου να πάρει και το τελευταίο ευρώ από τον ιδιωτικό τομέα με την ασύστολη φορολογία, με σκοπό να πληρώνει συντάξεις των 3.000 ευρώ στη ΔΕΗ και για να συνεχίσει να πληρώνει το υπεράριθμο κρατικό προσωπικό, τότε ο ιδιωτικός τομέας δεν θα δει χαΐρι ποτέ.
Θα συμφωνήσω με πάρα πολλούς που λένε ότι πολλές επιχειρήσεις στην Ελλάδα είναι ευκαιριακές, κρατικοδίαιτες και δεν ενδιαφέρονται για κανέναν παρά τον εαυτό τους. Επίσης το ότι η αναξιοκρατία σε ένα μεγάλο μέρος του ιδιωτικού τομέα ξεπερνά ακόμα και αυτή του δημοσίου. Δυστυχώς ο λόγος για αυτό έχει να κάνει με το ίδιο το δημόσιο και τις συμπεριφορές που έχουν περάσει στην κοινωνία μας από το ίδιο το κράτος.
Όταν οι νόμοι αλλάζουν κάθε μέρα, όταν κανείς δεν μπορεί να βρει το δίκιό του στα δικαστήρια, όταν το κράτος δεν πληρώνει κανέναν και όταν όλοι βλέπουμε τη διαφθορά αλλά κανείς δεν κάνει τίποτα, τι στίγμα να πάρει ο ιδιωτικός τομέας;
Με λίγα λόγια, στίγμα για πολλές από τις συμπεριφορές του ιδιωτικού τομέα έχει δώσει το ίδιο το δημόσιο και το πελατειακό πολιτικό σύστημα.
Η αλήθεια είναι ότι ο ιδιωτικός τομέας θα βρει τον δρόμο του. Όταν στο μέλλον γίνει πιο κερδοφόρος, αναγκαστικά και λόγω του ανταγωνισμού για έμπειρο προσωπικό, θα δώσει αυξήσεις θέλει δεν θέλει και πάρα πολλοί θα πάρουν τις αμοιβές που αξίζουν.
Το πρόβλημα όμως είναι πως φτάνουμε σε αυτό το σημείο, χωρίς πρώτα να αλλάξει το ίδιο το κράτος, αφού οι λόγοι για την κατάντια του ιδιωτικού τομέα σήμερα είναι ο δημόσιος τομέας ο ίδιος και όχι το αντίθετο;
Πιστεύει κανείς ότι υπάρχει περίπτωση να δουλέψει για λιγότερα από ό,τι νομίζει ότι αξίζει να πάρει; Η απάντηση είναι όχι, δεν θα δουλέψει.
Μπορεί κανείς να αναγκαστεί να κάνει κάποια δουλειά με ένα πολύ χαμηλό ημερομίσθιο, αν δεν έχει άλλη επιλογή, αλλά αυτό έχει και τις ανάλογες επιπτώσεις.
Η πρώτη επίπτωση είναι ότι δεν θα παράγει, διότι αυτό που θα κάνει δεν θα το κάνει με χαμόγελο αλλά σαν αγγαρεία.
Κάποιος που πιστεύει ότι αξίζει μια ορισμένη αμοιβή και δεν την λαμβάνει, τότε αργά ή γρήγορα θα κοιτάξει να αλλάξει δουλειά με την πρώτη ευκαιρία.
Κάποιος που πιστεύει ότι προσφέρει προστιθέμενη αξία, αλλά δεν λαμβάνει αναλογικά ένα μέρος αυτής της προστιθέμενης αξίας ο ίδιος, -κυρίως διότι στην Ελλάδα δεν την πληρώνει κανείς (παρά ελάχιστοι)- τότε θα κοιτάξει να την πάρει από όπου μπορεί. Στην προκειμένη περίπτωση αυτό σημαίνει ότι κάποιοι θα μεταναστεύσουν στο εξωτερικό.
Το πρόβλημα βέβαια είναι ότι για να μπορεί κάποιος να πληρώσει την όποια προστιθέμενη αξία που κάποιος άλλος νομίζει ότι αξίζει να πάρει, πρώτα θα πρέπει να κερδηθούν αυτά τα λεφτά (να είναι κερδοφόρα αυτή η επιχείρηση). Μόνο όταν γίνει αυτό, μπορεί στη συνέχεια να πάρει ο εργαζόμενος την προστιθέμενη αξία που νομίζει ότι κάνει να λαμβάνει. Δεν μπορεί να γίνει το αντίθετο.
Το κυριότερο πρόβλημα όμως είναι ότι οι περισσότερες ελληνικές επιχειρήσεις δεν έχουν τα έσοδα και τα κέρδη που απαιτούνται για να μπορούν να πληρώνουν υψηλές αμοιβές.
Το ερώτημα όμως είναι γιατί συμβαίνει αυτό, όταν ανάλογες επιχειρήσεις στο εξωτερικό σε αντίστοιχους κλάδους έχουν αυτά τα κέρδη και μπορούν και πληρώνουν ανταγωνιστικούς μισθούς στους εργαζομένους τους;
Η απάντηση είναι το ίδιο το ελληνικό κράτος.
Όταν το κράτος κάνει ότι είναι δυνατόν προκειμένου να πάρει και το τελευταίο ευρώ από τον ιδιωτικό τομέα με την ασύστολη φορολογία, με σκοπό να πληρώνει συντάξεις των 3.000 ευρώ στη ΔΕΗ και για να συνεχίσει να πληρώνει το υπεράριθμο κρατικό προσωπικό, τότε ο ιδιωτικός τομέας δεν θα δει χαΐρι ποτέ.
Θα συμφωνήσω με πάρα πολλούς που λένε ότι πολλές επιχειρήσεις στην Ελλάδα είναι ευκαιριακές, κρατικοδίαιτες και δεν ενδιαφέρονται για κανέναν παρά τον εαυτό τους. Επίσης το ότι η αναξιοκρατία σε ένα μεγάλο μέρος του ιδιωτικού τομέα ξεπερνά ακόμα και αυτή του δημοσίου. Δυστυχώς ο λόγος για αυτό έχει να κάνει με το ίδιο το δημόσιο και τις συμπεριφορές που έχουν περάσει στην κοινωνία μας από το ίδιο το κράτος.
Όταν οι νόμοι αλλάζουν κάθε μέρα, όταν κανείς δεν μπορεί να βρει το δίκιό του στα δικαστήρια, όταν το κράτος δεν πληρώνει κανέναν και όταν όλοι βλέπουμε τη διαφθορά αλλά κανείς δεν κάνει τίποτα, τι στίγμα να πάρει ο ιδιωτικός τομέας;
Με λίγα λόγια, στίγμα για πολλές από τις συμπεριφορές του ιδιωτικού τομέα έχει δώσει το ίδιο το δημόσιο και το πελατειακό πολιτικό σύστημα.
Η αλήθεια είναι ότι ο ιδιωτικός τομέας θα βρει τον δρόμο του. Όταν στο μέλλον γίνει πιο κερδοφόρος, αναγκαστικά και λόγω του ανταγωνισμού για έμπειρο προσωπικό, θα δώσει αυξήσεις θέλει δεν θέλει και πάρα πολλοί θα πάρουν τις αμοιβές που αξίζουν.
Το πρόβλημα όμως είναι πως φτάνουμε σε αυτό το σημείο, χωρίς πρώτα να αλλάξει το ίδιο το κράτος, αφού οι λόγοι για την κατάντια του ιδιωτικού τομέα σήμερα είναι ο δημόσιος τομέας ο ίδιος και όχι το αντίθετο;
ΠΗΓΗ capital.gr
ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :
Συμφωνώ με όλα τα παραπάνω αλλά με μία βασική προϋπόθεση... ο καθένας πρέπει να έχει μία σωστή και λογική άποψη για το πόσο αξίζει η εργασία του!
Δεν είναι λίγες οι φορές που βγαίνουν στην δημοσιότητα αμοιβές εντελώς παράλογες που όμως οι εργαζόμενοι θεωρούν ότι είναι "κεκτημένα" τους και τις δικαιούνται ή, ακόμα χειρότερα, τις αξίζουν.
Αν όντως υπάρξει λογική και αυτογνωσία τότε ναι... τότε συμφωνώ με όλα τα παραπάνω!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου