Κλαίμε για τον μακαρίτη ή μας αρέσει να κλαιγόμαστε;...

Γράφει η  Ιουλία Βελισσαράτου

Πέρασε και αυτό το Πάσχα. Νόμιζα ότι θα ήταν το χειρότερο από όλα τα προηγούμενα. Οι φωτογραφίες από υπέροχα τοπία και λαχταριστά εδέσματα, στα κοινωνικά δίκτυα, ήταν ωστόσο αδιάψευστοι μάρτυρες ότι «τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά». Πώς έχει καταφέρει ο κύριος Facebook ή κατά κόσμον κύριος Ζούγκερμπεργκ και το άλλο που τιτιβίζει να μας κάνει να αυτοφακελωνόμαστε είναι άξιο κοινωνιολογικής ανάλυσης. Όμως, δεν είναι αυτό το θέμα η υπερβολή.

Και ως λαός το έχουμε και αυτό το « προτέρημα». Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα λίγο. Η πολύ ή τίποτα. Από τη μία ακούμε καθημερινά ιστορίες ανθρώπων που « τα έχασαν όλα και έμειναν στο άσο» και από την άλλη οι σούβλες και τα κοκορέτσια έδιναν και έπαιρναν σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Σαν όλα αυτά να συμβαίνουν σε έναν άλλο κόσμο σε μία άλλη διάσταση.

Αυτές τις ημέρες έμεινα στην Αθήνα που είναι απόλαυση τέτοια εποχή. Αν και περίμενα ότι θα έχω παρέα και ότι δε θα έχει αδειάσει, διαψεύσθηκα. Από περιέργεια ρώτησα αν είχαν πληρότητα τα πλοία για τα νησιά και μου επιβεβαίωσαν ότι τα περισσότερα είχαν απόλυτη. Και ότι η έξοδος φέτος ήταν μεγαλύτερη από πέρυσι. Οπότε δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν. Ή κλαίμε πριν θάψουμε τον μακαρίτη ή μας αρέσει να κλαιγόμαστε.

Τον προβληματισμό μου μοιράστηκα με έναν φίλο, ο οποίος όχι απλά συμφώνησε αλλά μου περιέγραψε τη δική του προσωπική εμπειρία. Μετά από πολλά χρόνια αποφάσισε φέτος να μη μείνει σπίτι για να ψήσει, αλλά να πάει σε ταβέρνα κοντά στα Καλύβια Αττικής. Άλλη εποχή τέτοια μέρα, Κυριακή του Πάσχα, ούτε που θα το σκεφτόταν. Τόλμησε όμως να πάει εκτιμώντας ότι δε θα έχει πολύ κόσμο λόγω κρίσης.

Από προνοητικότητα έφτασε νωρίς, για ώρα φαγητού. Περίπου στις 12.30 γιατί δεν ήξερε το δρόμο και είχε ξεκινήσει νωρίτερα. Όταν έφτασε δεν πίστευε στα μάτια του. Όλες οι ταβέρνες ήταν σχεδόν γεμάτες και πολλοί πελάτες είχαν ήδη τελειώσει το γεύμα τους. Επιτάχυνε το βήμα για να προλάβει τραπέζι. Αφού παρήγγειλε, σήκωσε πάλι το βλέμμα του για να δει αν έχουν γεμίσει και τα υπόλοιπα τραπέζια. Κατά τη διάρκεια της αναμονής, μέχρι να έρθει η παραγγελία του, έβλεπε- άναυδος- αυτοκίνητα να αδειάζουν με ταχύτητα φωτός παιδιά σε καρότσια, ανήψια, παπούδες , γιαγιάδες, θείους και πολυμελείς παρέες στο στενό δρομάκι μπροστά από τις ξακουστές ταβέρνες – γιατί ο Έλληνας δεν μπορεί να μη φέρει και το αυτοκίνητο μπροστά στο τραπέζι του-διεκδικώντας μία θέση στον ήλιο…χρησιμοποιώντας τα γνωστά μεγάλα μέσα των γνωριμιών του τύπου «Ο πατέρας μου τρώει κάθε Κυριακή στο μαγαζί, βρες μας ένα τραπέζι καλό, ευάερο και ευήλιο»

Στη 1 η ώρα οι ταβέρνες είχαν γεμίσει και ο κόσμος που ερχόταν σχημάτιζε ουρά. Μια κυρία διαμαρτυρήθηκε ότι είχε κλείσει τραπέζι και δεν έβρισκε πουθενά να κάτσει. Ένας σερβιτόρος – από αυτούς που έτρεχαν φορτωμένοι με πέντε πιάτα πατάτες, τυροσαλάτες, τυροπιτάκια και άλλα νόστιμα ορεκτικά- της απάντησε «Κυρία μου, Κυριακή του Πάσχα ΔΕΝ κλείνουμε τραπέζι»!

«Έχω κλείσει εδώ και πέντε ημέρες», διαμαρτυρήθηκε εκείνη. Και έψαχνε να βρεί τον αρμόδιο… Οι σερβιτόροι εξαφανίσθηκαν ανάμεσα στα τραπέζια που αχόρταγα ζητούσαν και άλλες μπύρες, πατάτες για το παιδί, κοψίδια για τον μπαμπά, μπριζόλα για τη μαμά…

Δεν μπορούσα να μη σκεφτώ, εκείνη τη στιγμή, τι θα έγραφε ένας ξένος δημοσιογράφος αν τον έστελνε η εφημερίδα του να καταγράψει πώς περνούν τις ημέρες του Πάσχα οι « εξαθλιωμένοι» Έλληνες…

Από την άλλη σκέφτηκα ότι ίσως θα έπρεπε να χαρώ. Τελικά, παρά τις περιπέτειες καταφέρνουμε και αντέχουμε. Δεν άλλαξε πολύ η ζωή μας. Τη γλυτώσαμε. Περιοριστήκαμε. Δυσκολευόμαστε .Δεν μπορούμε να απολαμβάνουμε τη μπριζόλα ή το παγωτό μας τόσο συχνά όσο θα θέλαμε αλλά δεν πεινάμε.  

Άλλο δυσκολευόμαστε άλλο πεινάμε. Πρέπει να λέμε την αλήθεια και να αφήσουμε τους μελοδραματισμούς.

Ναι η ανεργία καλπάζει. Οι νεόπτωχοι πολλαπλασιάζονται. Οι νέοι- και αυτό είναι το πιο σοβαρό από όλα- χάνουν τον προσανατολισμό τους χωρίς όνειρα για το μέλλον, αλλά ένα μεγάλο – ευτυχώς- κομμάτι της κοινωνίας στέκεται στα πόδια του. Και αυτό είναι ελπιδοφόρο. Αυτό το κομμάτι, λοιπόν, θα πρέπει να βοηθήσει το άλλο μισό που στερείται και υποφέρει στις δύσκολες αυτές στιγμές. Το Διαδίκτυο , τα Μέσα Ενημέρωσης και τα Κοινωνικά Δίκτυα οφείλουν να δίνουν την πραγματική διάσταση του προβλήματος και όχι να υπερβάλλουν για λόγους σκοπιμότητας. Κανείς δεν αρνείται ότι οι αυτοκτονίες έχουν αυξηθεί και ότι σε κάθε γωνιά του δρόμου βλέπεις έναν άστεγο και σου ματώνει η καρδιά. Όμως, δεν συμβαίνει αυτό που έγινε στην Αργεντινή στις αρχές της δεκαετίας, όπου έν μία νυχτί ο μισός πληθυσμός έχασε σχεδόν τα πάντα.

Και δεν λέω ότι αυτό δεν μπορεί να συμβεί ή ότι τα προβλήματα τελείωσαν. Η εμμονή της Μέρκελ και των μανδαρίνων της στη συνταγή της ασφυκτικής λιτότητας οδηγεί σε τέλμα και σε κοινωνική έκρηξη με μαθηματική ακρίβεια. Όμως, πρέπει να βλέπουμε αυτό που έχουμε μπροστά μας και να περιγράφουμε την αλήθεια. Η εξαθλίωση δεν έχει έρθει ακόμα. Η αγωνία και το άγχος για το τι μας περιμένει μας καταβάλλει και διαιωνίζει την εθνική μας κατάθλιψη. Δεν λέω να ωραιοποιούμε τα πράγματα, αλλά δεν ωφελεί και να τα ισοπεδώνουμε όλα.

Χαίρομαι που περάσαμε – ένα μεγάλο κομμάτι τουλάχιστον – το Πάσχα όπως παλιά. Ίσως πιο δύσκολα και πιο περιορισμένα, αλλά χωρίς εξοντωτικές αλλαγές. Και αυτό θα έπρεπε να αναλογιστεί και η καγκελάριος της Γερμανίας. Να μας δώσει και εκείνη την πραγματική διάσταση της αλήθειας. Να μας δώσει να καταλάβουμε τι εννοεί με τον όρο ασφυκτική λιτότητα; Πρακτικά πώς εφαρμόζεται; Μόνο δουλειά (αν υπάρχει) , σπίτι και λεφτά αποκλειστικά για το τραπέζι της ημέρας;

Συγνώμη, αλλά αυτό δε λέγεται ζωή. Αλλά επιβίωση. Και δεν είναι σπατάλη να μπορεί ο καθένας από εμάς – πέρα από τις υπερβολές που έκανε μία μικρή μερίδα ανθρώπων – να μπορεί να πάει έξω για φαγητό με τον σύντροφό του, να συνοδεύσει σε μία παιδική παράσταση το παιδί του και να πάει διακοπές τα Χριστούγεννα, το Πάσχα και το καλοκαίρι.

Δεν είμαστε ρομπότ. Ούτε απλές μονάδες σε ένα σύστημα. Και όσο πιο γρήγορα το κατανοήσει το κονκλάβιο της ΕΕ τόσο το καλύτερο. Πριν νιώσουν το κύμα της κοινωνικής έκρηξης. Γιατί όσο υπερβολικός και μελοδραματικός είναι ο Έλληνας, για την κατάστασή του, άλλο τόσο είναι και ο Γερμανός, που πιστεύει στις άψυχες στατιστικές και στα νούμερα…

Και η υπερβολή – σε όλες τις περιπτώσεις – βλάπτει..

ΠΗΓΗ   aixmi.gr

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :

Μία φίλη από την Αθήνα που με επισκέφθηκε αυτό το Πάσχα, παρατήρησε ότι τα Χανιά είχαν βουλιάξει από τον κόσμο και έψαχνε την κρίση!

Η αλήθεια είναι ότι βοήθησε το ιδιαιτέρως ανοιξιάτικο Πάσχα αλλά πραγματικά ήταν τραγική η κατάσταση της πόλης αυτές τις ημέρες.

Θύμιζε Αύγουστο άλλων εποχών και χαρακτηρίστηκε ως "η μεγαλύτερη κίνηση επισκεπτών της τελευταίας πενταετίας για τις ημέρες του Πάσχα"!

Είναι βέβαιο ότι όλοι έχουμε "ξεβολευτεί" και έχουμε μειώσει την καθημερινή μας κατανάλωση αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων "πεινάει" όπως το παρουσιάζουν αρκετοί.

Ζοριζόμαστε;...  Ναι!

Αλλάξαμε τις παλιές μας συνήθειες;... Σαφώς!

Είναι πολλοί περισσότεροι οι άνεργοι;... Σίγουρα!

Αλλά η πλειοψηφία των Ελλήνων δεν "πεινάει"! Ούτε "υποφέρει"!

Ζει πιο συντηρητικά αλλά συνεχίζει να κάνει διακοπές και να σουβλίζει αρνιά.

Ας μην τα βλέπουμε όλα μαύρα και μελοδραματικά...