ΚΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ!...

Ένα από τα πολύ αγαπημένα μου soundtrack...

Άσχετα από το εάν σας άρεσε η ταινία ή όχι, η μουσική της επένδυση από
τον Έλληνα Βασίλη Πολυδούρη... είναι υπέροχη!

Εάν έχετε χρόνο, σας συστήνω ανεπιφύλακτα να το ακούσετε μέχρι το τέλος...

Conan The Barbarian by Basil Poledouris

ΖΑΛΟΓΓΟ: Οι ιστορικές μαρτυρίες που εκθέτουν τη Μαρία Ρεπούση...

ΝΑΙ, μητέρες πέταξαν τα παιδιά τους στο φαράγγι και έπεσαν κι εκείνες, επιλέγοντας τον έντιμο θάνατο από τα οθωμανικά δεσμά!

Τόσο απλό! Και αντί να επιχειρήσει να σχολιάσει αυτό που προσφέρεται για την εξαγωγή συμπερασμάτων – και ας διαφωνήσουμε εκεί στη συνέχεια – διαγράφει την Ιστορία αποκαλώντας την όποια μικρή υπερβολή στην παρουσίαση (ο χορός), αποκαλώντας το καταγεγραμμένο από τόσους ιστορικούς περιστατικό ως «εθνικό μύθο»! 

Αρνούμαστε να την ακολουθήσουμε.

Εάν ήταν πραγματικά Ιστορικός και όχι «ιστορικός» υπηρεσίας, θα γνώριζε τη διαλεκτική της Ιστορίας: Οι ιστορικοί Θρύλοι δεν είναι μύθοι. Στηρίζονται σε αληθινά γεγονότα φορτισμένα συγκινησιακά, ίσως και με κάποια «μυθολογική» υπερβολή, μεταφερόμενα από γενιά σε γενιά μέσω της προφορικής παράδοσης. 

Πραγματικά γεγονότα της ιστορίας, συγκλονιστικά και ηρωικά γίνονται Θρύλοι μέσω της λαϊκής παράδοσης και λαϊκής μούσας: ΑΥΤΑ δεν είναι ιστορικοί μύθοι, ούτε κατασκευασμένα από κανέναν, απλώς μπορεί, το ιστορικό τους ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ να «επενδύεται» με κάποιες συγκινησιακές «υπερβολές», με κάποιο «μυθολογικό» τσόφλι…

Αν η κ. Ρεπούση ήταν Ιστορικός αυτό θα το γνώριζε. Αλλά δεν είναι Ιστορικός, εκτελεί «χρέη» επιδοτούμενου «ιστορικού»…

Αλήθεια από πού αντλεί η κ. Ρεπούση το «ιστορικό» της απόφθεγμα: Ότι ο Χορός του Ζαλόγγου είναι μύθος;

Βρισκόταν εκεί και κατέγραφε το συμβάν;

Αν διέθετε λίγη σοβαρότητα θα μελετούσε τουλάχιστον τις μαρτυρίες εκείνων που ζήσανε τα χρόνια εκείνα και μάλιστα στα Ιωάννινα.

Θα καταγράψουμε κάποιες:

α). Ιάκωβος Μπαρτόλντυ: Πρώσος περιηγητής και διπλωμάτης (καθόλου ευνοϊκός προς τους Έλληνες) που Βρισκόταν την εποχή εκείνη (1803-1804) στα Ιωάννινα.

Γράφει στο έργο του: «Ταξίδιον εις την Ελλάδα 1803 – 1804»:

«Καμιά εκατοστή απ΄ αυτούς τους δυστυχισμένους είχαν αποτραβηχτεί βόρεια της Πρέβεζας στο Μοναστήρι του Ζαλόγγου. Τους επιτέθηκαν εκεί θεωρώντας ότι τάχα αυτή η τοποθεσία, πράγματι ισχυρή, θα μπορούσε να τους προσφέρει ένα νέο τόπο μόνιμης διαμονής, όπου και η σφαγή που ακολούθησε υπήρξε φρικτή. Τριάντα εννέα γυναίκες γκρεμίστηκαν από τα βράχια με τα παιδιά τους που μερικά ακόμη βύζαιναν».

β). Γουλιέλμος Μαρτίνος Ληκ: Άγγλος στρατιωτικός, περιηγητής και αρχαιολόγος, γράφει από πληροφορίες που συνέλεξε το 1805:

«Περίπου 100 οικογένειες είχαν αποτραβηχτεί στο μέρος αυτό από το Σούλι και την Κιάφα, με συνθήκες και ζούσαν στο λόφο ανενόχλητες ώσπου έπεσε το Κούγκι. Τότε επειδή τάχα η περιοχή αυτή ήταν περισσότερη οχυρή ξαφνικά τους επιτέθηκαν με διαταγή του Βεζίρη. Όταν η κατάσταση έγινε απελπιστική ο Κίτσος Μπότσαρης και ένα τμήμα του διέφυγαν. Από τους υπολοίπους, 150 σκλαβώθηκαν και 25 κεφάλια στάλθηκαν στον Αλβανό Μπουλούκμπαση στην Καμαρίνα που διεύθυνε τις επιχειρήσεις, 6 άνδρες και 22 γυναίκες ρίχτηκαν από τα βράχια από το ψηλότερο σημείο του γκρεμνού, προτιμώντας έτσι παρά να πέσουν ζωντανοί στα χέρια των εχθρών τους. Πολλές γυναίκες που είχαν παιδιά τις είδαν να τα ρίχνουν με δύναμη προτού εκείνες κάνουν το μοιραίο πήδημα».

γ). Χριστόφορος Περρραιβού: Το 1815 δημοσιεύει την πρώτη αναφορά στο περιστατικό:

«τότε εγνώρισαν ο Κουτσιονίκας και ο Κίτσιο Μπότσαρης την συνηθισμένην αντιπληρωμήν όπου δίδει ο Βεζίρης εις τους πιστούς του προδότας, πλην η μετάνοια τότε ήτο ανωφελής. Άρχισαν μ΄ όλον τούτο και αντεμάχοντο μεγαλοψύχως, δεν είχαν όμως τα αναγκαία ν΄ αντισταθούν περισσότερον από δύο ημέρας. Αι γυναίκες δε κατά την δευτέραν ημέραν βλέπουσαι ταύτην τη κτηνώδη περίστασιν, εσυνάχθησαν έως εξήκοντα, επάνω εις έναν πετρώδη κρημνόν. Εκεί εσυμβουλεύθησαν και απεφάσισαν ότι καλύτερα να ριφθούν κάτω από τον κρημνόν διά να αποθάνουν, πάρεξ να παραδοθούν διά σκλάβες εις χείρας των Τούρκων. Όθεν αρπάξαντες με τας ιδίας των χείρας τα άκακα και τρυφερά βρέφη, τα έρριπτον κάτω εις τον κρημνόν. Έπειτα αι μητέρες πιάνοντας η μία με την άλλη τα χέρια τους άρχισαν και εχόρευαν, χορεύουσαι δε επηδούσαν ευχαρίστως μίαν κατόπιν της άλλης από τον κρημνόν. Μερικαί όμως δεν απέθανον, επειδή έπιπτον επάνω εις τα παιδία των και τους συντρόφους, των οποίων τα σώματα ήταν καρφωμένα πάνω εις τες μυτερές πέτρες του κρημνού».

δ).Φραγκίσκος Πουκεβίλ: Διέμεινε 10 χρόνια στην αυλή του Αλή Πασά. Το 1820 στο τρίτομο έργο του «Ταξίδι στην Ελλάδα» αναφέρεται στο επεισόδιο:

«…τις γυναίκες τις γκρέμισαν από τα ύψη των βουνών στις αβύσσους του Αχέροντα, τα παιδιά πουλήθηκαν στα παζάρια.»

Τον επόμενο όμως χρόνο που εκδίδονται οι άλλοι τόμοι περιλαμβάνεται το γεγονός με περισσότερη λεπτομέρεια:

«Ηρωικό θάρρος εξήντα γυναικών, που κινδύνευαν να παραδοθούν στη σκλαβιά των Τούρκων. Ρίχνουν τα παιδιά τους πάνω στους πολιορκητές σαν να ήταν πέτρες έπειτα, πιάνοντας το τραγούδι του θανάτου και κρατώντας η μιά το χέρι της άλλης, ρίχτηκαν στο βάθος της αβύσσου, όπου τα κομματιασμένα πτώματα των παιδιών τους δεν άφηναν μερικές να συναντήσουν το Χάρο, όπως θα το ήθελαν.»

ε). Κλωντ Φωριέλ: Γάλλος Ιστορικός και ακαδημαϊκός δίνει παραστατικές λεπτομέρειες:

«..ήταν ακόμα αβέβαιη, όταν εξήντα γυναίκες, βλέποντας πως στο τέλος θα σκοτώνονταν οι δικοί τους, μαζεύονται σ΄ ένα απότομο ψήλωμα στον γκρεμό, που στη μία πλευρά του ανοιγόταν ένα βάραθρο και στο βάθος του το ρέμα άφριζε ανάμεσα στους μυτερούς βράχους που γέμιζαν τις όχθες και τη κοίτη του. Εκεί αναλογίζονται τι έχουν να κάνουν, για να μη πέσουν στα χέρια των Τούρκων, που τους φαντάζονται κιόλας να τις κυνηγούν. Αυτή η απελπισμένη συζήτηση στάθηκε σύντομη, και η απόφαση που ακολούθησε ήταν ομόγνωμη. Οι περισσότερες απ΄ αυτές τις γυναίκες ήταν μητέρες, αρκετά νέες, και είχαν μαζί τα παιδιά τους, άλλες στο βυζί ή στην αγκαλιά, άλλες τα κρατούσαν από το χέρι.

»Η κάθε μια πήρε το δικό της, το φίλησε για τελευταία φορά και το έριξε ή το έσπρωξε γυρνώντας το κεφάλι στον διπλανό γκρεμό. Όταν δεν είχαν πια παιδιά να γκρεμίσουν, πιάστηκαν από τα χέρια και άρχισαν ένα χορό, γύρω – γύρω, όσο πιο κοντά γινόταν στην άκρη του γκρεμού και η πρώτη απ΄ αυτές, αφού χόρεψε μια βόλτα φτάνει στην άκρη, ρίχνεται και κυλιέται από βράχο σε βράχο ως κάτω στο φοβερό βάραθρο. Ωστόσο ο κύκλος, ή ο χορός συνεχίζει να γυρνάει, και σε κάθε βόλτα μια χορεύτρια αποκόβεται με τον ίδιο τρόπο, ως την εξηκοστή. Λένε πως από κάποιο θαύμα, μία απ΄ αυτές τις γυναίκες δεν σκοτώθηκε πέφτοντας».

Υπάρχουν ακόμα και άλλες μαρτυρίες της εποχής εκείνης. Αλλά αυτές είναι υπέρ-αρκετές.

Αλλά είπαμε. Η «ιστορικός» κ. Ρεπούση δεν νοιάζεται για την ιστορία. Άλλο έργο της έχει ανατεθεί…

ΠΗΓΗ  defence-point.gr  (τμήμα ανάρτησης)

ΑΣ' ΤΟΝ ΤΡΕΛΟ ΣΤΗΝ ΤΡΕΛΑ ΤΟΥ!...

Και από εκεί που δεν είχαμε καμία, μας προέκυψαν τέσσερις...  προτάσεις για τον “αντιρατσιστικό” νόμο!

Έτσι είμαστε εμείς.

Μία ίσον καμία σου λέει.

Κάνε τέσσερις να είσαι μέσα.

Μόνο που, σε αυτήν την περίπτωση, το 4 είναι ίσον του μηδενός διότι ψηφίζοντας κάθε κοινοβουλευτική ομάδα την δική της πρόταση προφανώς καμία δεν θα συγκεντρώσει την απαιτούμε πλειοψηφία ώστε να γίνει νόμος του κράτους... ΕΥΤΥΧΩΣ!

Δεν μπορώ να καταλάβω πως φτάσαμε σε σημείο ΟΛΟΙ να ζητούν την κατάργηση, έστω και μερικώς, της ελευθερίας του λόγου.

Ειδικά η αριστερά η οποία ανέκαθεν ήταν πρώτη στους “αγώνες” για την ελευθερία λόγου, έκφρασης και διακίνησης ιδεών, τώρα ξαφνικά και υπό τον φόβο(;) της Χρυσής Αυγής πρωτοπορεί στον περιορισμό της ελευθερίας αυτής!

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πρέπει να ποινικοποιηθεί οποιαδήποτε έκφραση λόγου.

Τι κι αν κάποιος αμφισβητεί την γενοκτονία των Ποντίων, των Αρμενίων ή των Ινδιάνων;

Μπορεί να ενοχλεί αλλά δεν υπάρχει λόγος απαγόρευσης.

Ασ' τον τρελό στην τρέλα του, που λέει και το τραγούδι!

Επειδή κάποιος έχει αυτήν την άποψη, ή οποιαδήποτε άλλη, αυτό σημαίνει ότι θα αλλάξει τον ρου της ιστορίας;

Αλλάζει το παρελθόν; Τις ιστορικές πηγές; Τα γεγονότα;

Υπάρχει κανείς, σοβαρός και μορφωμένος, που θα επιλέξει ως ιστορική πηγή πχ την Ρεπούση αντί για τόσους άλλους παλαιότερους, σοβαρούς και καταξιωμένους ιστορικούς;

Επίσης δεν μπορώ να καταλάβω τι σημαίνει “ρητορική μίσους”.

Δηλαδή, επειδή ο αοιδός τραγουδάει “να πεθάνουν οι γυναίκες, να πεθάνουνε”, όποιος βγει στο δρόμο και μας πάρει αμπάριζα θα τον κατηγορήσει ως υποκινητή;

Βλέπω πχ στο facebook σχόλιο τύπου... “κάποτε τουφέκιζαν τους προδότες στα 3 μέτρα για εσχάτη προδοσία...  τώρα τους έχουμε ελεύθερους να γυρνάνε ο ένας στην Αμερική και ο άλλος στην Κίνα και ξεπουλάνε την εθνική μας περιουσία”.

Αν δηλαδή κάποιος αποφασίσει να πάρει ένα όπλο και να σκοτώσει τον πρωθυπουργό και τον ΓΑΠ θα καταδικαστεί και ο γράφων  ως ηθικός αυτουργός;

Όσο κι αν διαφωνώ...  όσο κι αν θα ήθελα να τιμωρηθούν κάποιοι για την ηλιθιότητά τους... δεν παύει ότι δεν μπορείς να ποινικοποιείς την βλακεία όταν αυτή απλά εκφράζεται!

Άσε λοιπόν τον τρελό στην τρέλα του και μην τον συνεφέρεις!

Περιορισμό της ελευθερίας του λόγου είχαμε μόνο κατά την διάρκεια της δικτατορίας.

Δεν μπορεί, αυτοί που φωνάζουν ότι θέλουν να ρίξουν την σημερινή “χούντα” να υιοθετούν και να πρωτοστατούν στην εφαρμογή “χουντικών” νόμων στην Ελλάδα του 2013!

Ούτε ζούμε στην εποχή του “minority report” να ποινικοποιούνται οι προθέσεις.

Στις πολιτισμένες δημοκρατίες καταδικάζεσαι μόνο για τις πράξεις σου!

Ας αφήσουν λοιπόν τα παιχνιδάκια στην βουλή, ας σταματήσουν τα παλαιοκομματικά τερτίπια και την γελοία ψηφοθηρία και ας ασχοληθούν με πιο σοβαρά θέματα.

Δεν υπάρχει έλλειψη σοβαρών θεμάτων.

Μόνο έλλειψη... 

απλής κοινής λογικής... υπάρχει!

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ!!!...

Οι αδελφοί της κυρίας Ιγγλέζη

Του Στέφανου Κασιμάτη

Διέλαθε της προσοχής μας, αλλά αξίζει τον κόπο να γυρίσουμε πίσω τον χρόνο κατά μία εβδομάδα. Θα το κάνουμε για να διαβάσουμε τη δήλωση που έκανε η κ. Αικατερίνη Θεοδώρου Ιγγλέζη, μετά την επίσκεψή της στις φυλακές Διαβατών, όπου είχε την τιμή να συναντήσει τους δύο κρατουμένους, με σύμφωνη γνώμη ανακριτή και εισαγγελέα, για την καταδρομική επίθεση στις Σκουριές Χαλκιδικής τον περασμένο Φεβρουάριο.

Παραθέτω αυτολεξεί τη δήλωση της περί ης ο λόγος κυρίας, η οποία τυγχάνει βουλευτίνα Χαλκιδικής του ΣΥΡΙΖΑ: «Εκφράζω την αμέριστη (sic) συμπαράστασή μου στους δύο αγωνιστές αδελφούς (sic) μου που με στημένες κατηγορίες βρίσκονται πολιτικοί κρατούμενοι (sic) στις φυλακές Διαβατών γιατί συμμετείχαν σε ένα κίνημα που υπερασπίζεται τη ζωή, τον τόπο του και το μέλλον των παιδιών του». Η βουλευτίνα του ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε επίσης ότι το φρόνημα των κρατουμένων «παραμένει υψηλό», όπως και των υπόλοιπων κατοίκων της Χαλκιδικής που «δεν υποκύπτουν στις προσπάθειες της τρικομματικής κυβέρνησης να κάμψει και να ποινικοποιήσει το κίνημα ενάντια στην καταστροφή της Χαλκιδικής από τους χρυσοθήρες». Απέδωσε, δε, την προφυλάκιση των δύο στην πρόθεση του κράτους «να μπορεί να εκβιάσει το κίνημα».

Αμέριστη, λοιπόν, η συμπαράσταση της κυρίας βουλευτίνας στους αδελφούς «πολιτικούς κρατούμενους». Συγγνώμη, πάμε καλά; Αδελφοί της μπορεί να είναι - δεν ξέρω τα οικογενειακά τους κι ούτε μου πέφτει λόγος. Από πού κι ως πού, όμως, είναι «πολιτικοί κρατούμενοι» οι δύο κατηγορούμενοι για την επίθεση στις Σκουριές, όταν εισαγγελέας και ανακριτής έκριναν, βάσει του ποινικού νόμου, ότι πρέπει να κρατηθούν; Δέχομαι ότι, σε τούτη τη χώρα, η διάκριση μεταξύ εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας δεν είναι πάντα ερμητική. Η δημοκρατία μας είναι όντως προβληματική. Από τη στιγμή, όμως, που δεχόμαστε ότι υπάρχουν «πολιτικοί κρατούμενοι» αναλόγως του πολιτικού συμφέροντός μας, αμφισβητούμε ευθέως την ύπαρξη του δημοκρατικού πολιτεύματος. Αυτό ακριβώς δεν πράττουν διάφοροι αναρχικοί των Εξαρχείων, όταν μουντζουρώνουν τους τοίχους χαρακτηρίζοντας «πολιτικούς κρατουμένους» κάποιους τύπους που συνελήφθησαν να μπουκάρουν με καλάσνικοφ σε τράπεζες; Το ίδιο δεν ισχυρίζονται για τους εαυτούς τους και τα «παιδιά» της ληστείας στον Βελβεντό Κοζάνης; (Ειρήσθω εν παρόδω, δεν είναι παράδοξο ότι οι Αμερικανοί δεν αντιμετωπίζουν ως «παιδί» τον Τσερνάεφ, τον επιζήσαντα βομβιστή της Βοστώνης, ο οποίος δεν είναι καν είκοσι ετών;).

Αραγε, αυτό να εννοεί ο πρόεδρος Αλέξης Τσίπρας, όταν λέει ότι -όπως είπε προχθές σε παρουσίαση βιβλίου- ότι «μια εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είναι απλή αλλαγή διακυβέρνησης»; Αυτό εννοεί όταν μιλά για «αλλαγή καθεστώτος»; Εννοεί ότι θα το κάνουμε «γιούργια στον ταβλά με τα κουλούρια» και μετά βλέπουμε; Προφανώς, ειδάλλως και την κ. Ιγγλέζη και διαφόρους άλλους ιδιόρρυθμους στο κόμμα του θα τους μάζευε. Ομως, είτε δεν μπορεί να το πράξει είτε δεν θέλει. Το πιθανότερο είναι να ισχύουν και τα δύο: ούτε μπορεί ούτε θέλει και την αδυναμία του επιχειρεί να την αναδείξει ως φιλοτιμία. Ο Αλέξης πορεύεται, ελπίζοντας ότι αυτό το εκρηκτικό συνονθύλευμα του οποίου ηγείται δεν θα σκάσει στα χέρια του. Στα παλιά του τα παπούτσια αν θα σκάσει στα χέρια όλων μας - σε τελευταία ανάλυση, το ίδιο έπαθε ο Σάββας Ξηρός και ακόμη είναι μια χαρά, εξόδοις του Δημοσίου...

ΠΗΓΗ  ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ


ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :

Όταν χαρακτηρίζονται ως «πολιτικοί κρατούμενοι» κατηγορούμενοι  για αδικήματα του κοινού ποινικού δικαίου έχει χαθεί κάθε μέτρο.

Το μόνο που μας μένει είναι να επικαλεστούν τον ίδιο χαρακτηρισμό και ποινικοί κατηγορούμενοι οπαδοί της Χρυσής Αυγής!

Άραγε τότε θα καταλάβουν το γελοίον του ισχυρισμού τους και στον ΣΥΡΙΖΑ ή για άλλη μία φορά -δημοκρατικά- θα μας εξηγήσουν ότι εάν ένας "αριστερός" και ένας "δεξιός" διαπράξουν το ίδιο αδίκημα η ποινή δεν μπορεί να είναι η ίδια γιατί ο "αριστερός" έχει πιο δημοκρατικά και ευγενή κίνητρα;

Όσο για τα "παιδιά"...

Έλεος πια!

Στην Ελλάδα η ενηλικίωση προκύπτει με την συμπλήρωση του 18 έτους!

Δεν γίνεται ένας 18χρονος να έχει δικαίωμα άποψης, λόγου και ψήφου αλλά να μετατρέπεται σε "παιδί" όταν συλληφθεί για αξιόποινες πράξεις "που όμως διέπραξε με δημοκρατικά και κοινωνικά κίνητρα"!

Έχει και η κοροϊδία τα όριά της... ή μήπως όχι;...

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ...

Tarja Turunen - I Walk Alone

«Δεν ξέρω και δεν με ενδιαφέρει ποιος είσαι»...

Του Αθανασιου Έλλις

Το χθεσινό πέρασμα έξω από το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, στην Ουάσιγκτον, ήταν το έναυσμα για να έρθει στη σκέψη μια από τις πληγές της σύγχρονης Ελλάδας, η απουσία ισονομίας.

 Η Αμερική έχει πολλά τρωτά και μπορεί κανείς να αφιερώσει άπειρο χρόνο ασκώντας κριτική σε αυτά. Ομως, ένας βασικός συνεκτικός κρίκος και πυλώνας της εύρυθμης λειτουργίας της κοινωνίας είναι η αίσθηση ισονομίας που επικρατεί. Προφανώς υπάρχουν ατέλειες, προφανώς γίνονται εξυπηρετήσεις, προφανώς σημειώνονται ατασθαλίες. Είναι αυτονόητο ότι δεν είναι όλα νόμιμα. Αλλά υπάρχει μια διάχυτη αίσθηση ότι, σε μεγάλο βαθμό, οι πολίτες είναι ίσοι έναντι του νόμου.

 Δεν έχει σημασία εάν είσαι κόρη του προέδρου της Αμερικής. Εάν οδηγείς υπό την επήρεια αλκοόλ, θα συλληφθείς. Δεν έχει σημασία εάν είσαι επώνυμος δισεκατομμυριούχος, γνωστή ηθοποιός ή δήμαρχος της πρωτεύουσας. Ο απλός αστυνομικός που ανακαλύπτει κάποια παράβαση έχει τη θεσμική ισχύ και πλήρη κάλυψη της υπηρεσίας του για να προβεί στις ενέργειες που προβλέπονται, χωρίς να λαμβάνει υπόψη την ταυτότητα του παραβάτη.

 Αντίθετα, στην Ελλάδα, οι «επώνυμοι» και οι γνωστοί και φίλοι τους απολαμβάνουν μια ιδιότυπη ασυλία που δεν είναι μόνον άδικη, είναι και προκλητική και έχει συντελέσει στην ηθική διολίσθηση που έχει βιώσει η χώρα τις προηγούμενες δεκαετίες με καταστροφικές συνέπειες για την κοινωνική συνοχή, ενώ έχει συμβάλει και στα αδιέξοδα της οικονομίας καθώς η συμπεριφορά κρατικοδίαιτων δήθεν μεγαλοεπιχειρηματιών έχει αλλοιώσει την έννοια του υγιούς ανταγωνισμού.

 Μια επιπρόσθετη συνέπεια της πρακτικής αυτής είναι η εύλογη έλλειψη εμπιστοσύνης προς τους θεσμούς και η απαξίωση των πολιτικών, των κρατικών λειτουργών, των δικαστών και όλων εκείνων που συνθέτουν το «σύστημα».

 «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» είναι η γνωστή «προειδοποίηση» που εκτοξεύουν κάποιοι που αντλούν την ισχύ και το θράσος τους από την ανομία και τη σήψη που ευφυώς έχουν καλλιεργήσει στον τρόπο που λειτουργεί η χώρα, ώστε να απολαμβάνουν πρώτοι αυτοί τα οφέλη και να βρίσκονται στο απυρόβλητο. Ελπίζεται ότι η προσαρμογή που επιβάλλεται στην ελληνική κοινωνία την τελευταία τριετία δεν θα περιορισθεί στη βίαιη περικοπή μισθών και τις αυξήσεις φόρων, αλλά θα επεκταθεί και στην εξάλειψη αυτού του φαινομένου.

 Θυμάμαι, όταν πριν από μερικά χρόνια βρισκόμουν στο αεροδρόμιο της Ουάσιγκτον και περίμενα να περάσω από τον έλεγχο για να πάω στη Νέα Υόρκη, όπου διεξαγόταν η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ. Μπροστά μου βρισκόταν ο Χαβιέ Σολάνα. Ο αστυνομικός του αεροδρομίου τον είχε αναγκάσει να περάσει τρεις φορές από έλεγχο. Είχε βγάλει παπούτσια, σακάκι, ζώνη. Η διαδικασία συνεχιζόταν. Τόλμησα να ψιθυρίσω στον αστυνομικό που διενεργούσε τον έλεγχο «μην ανησυχείτε, ο κύριος είναι υπουργός Εξωτερικών της Ευρώπης. Δεν κινδυνεύουμε». Με άγριο ύφος μού απάντησε: «Κύριε, δεν ξέρω και δεν με ενδιαφέρει ποιος είναι. Θα κάνει αυτό που λέει ο νόμος, αλλιώς δεν μπαίνει στο αεροπλάνο». Θυμήθηκα την περίπτωση γνωστού Ελληνα πολιτικού και πρώην υπουργού, ο οποίος είχε καταγγείλει «στοχοποίησή του» και είχε δημιουργήσει επεισόδιο όταν αστυνομικός του αεροδρομίου επέμενε να περάσει από το μηχάνημα ανίχνευσης μετάλλων.

 Θα κλείσω με ακόμη ένα περιστατικό που έζησα. Ηταν Φεβρουάριος του 1998. Ημασταν στην είσοδο του Λευκού Οίκου. Σε λίγη ώρα θα έδιναν κοινή συνέντευξη Τύπου ο Μπιλ Κλίντον και ο Τόνι Μπλερ. Μπροστά μου βρισκόταν ο Στρόουμπ Τάλμποτ, αναπληρωτής υπ. Εξωτερικών, ο οποίος μάλιστα, λόγω απουσίας της Μαντλίν Ολμπράιτ στη Μέση Ανατολή, εκτελούσε χρέη υπουργού. Ο φρουρός δεν του επιτρέπει να εισέλθει γιατί το όνομά του δεν υπάρχει στον σχετικό κατάλογο που έχει στον ηλεκτρονικό υπολογιστή του. Ο Τάλμποτ δέχεται την απόφαση νηφάλια, βγαίνει από τη σειρά και τηλεφωνεί στη γραμματέα του στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Της εξηγεί το πρόβλημα και της ζητεί να στείλει το όνομά του στην αρμόδια υπηρεσία του Λευκού Οίκου. Καθώς έχω περάσει τον έλεγχο και περπατώ στον κήπο του Λευκού Οίκου, κοιτάζω πίσω μου και βλέπω τον επικεφαλής της αμερικανικής διπλωματίας να περιμένει σιωπηλά να διευθετηθεί το θέμα ώστε να εισέλθει στον Λευκό Οίκο και προσπαθώ να φανταστώ ένα ανάλογο περιστατικό στο Μέγαρο Μαξίμου, όπου ο αστυνομικός υπηρεσίας θα απαγόρευε την είσοδο στον τότε υπουργό Εξωτερικών, Θεόδωρο Πάγκαλο...

ΠΗΓΗ  ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :

Την ημέρα που θα ζήσουμε τέτοιες καταστάσεις και στην Ελλάδα θα μπορούμε κι εμείς να πούμε ότι πραγματικά αλλάξαμε και γίναμε ένα οργανωμένο και πολιτισμένο κράτος!

Μέχρι τότε...........

Κι όμως, η Ελλάδα ανταγωνίζεται τη Γερμανία!...

Γράφει ο  Δημήτρης Κοντογιάννης

Στο μυαλό των περισσότερων, εντός κι εκτός συνόρων, η Ελλάδα θεωρείται παράδειγμα προς αποφυγήν στα δημόσια οικονομικά.

Αντίθετα, όλοι σχεδόν θεωρούν τη Γερμανία παράδειγμα προς μίμηση για τις δημοσιονομικές της επιδόσεις.

Εκμεταλλευόμενη την υπεροχή της σε αυτό το μέτωπο, και σε μια προσπάθεια επιβολής της δημοσιονομικής πειθαρχίας σε όλες τις χώρες της Ε.Ε., η γερμανική κυβέρνηση υπό την κ. Μέρκελ κατόρθωσε να πείσει όλες τις χώρες της Ε.Ε., εκτός της Βρετανίας και της Τσεχίας, να υπογράψουν το δημοσιονομικό σύμφωνο (fiscal compact) ή συνθήκη δημοσιονομικής σταθερότητας στις 2 Μαρτίου 2012.

Πρόκειται για μια πιο αυστηρή βερσιόν του συμφώνου σταθερότητας και ανάπτυξης που παραβιάσθηκε επανειλημμένα στη πράξη, αρχής γενομένης από τη Γερμανία στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας.

Η συνθήκη μπήκε σε εφαρμογή από τις 16 χώρες που την είχαν επικυρώσει από την 1η Ιανουαρίου 2013.

Για όσους δεν το γνωρίζουν, η συνθήκη αποβλέπει σε ισολογισμένο προϋπολογισμό που ορίζεται ως έλλειμμα γενικής κυβέρνησης μικρότερο από 3% του ΑΕΠ και διαρθρωτικό έλλειμμα μικρότερο από 0,5% του ΑΕΠ.

Το διαρθρωτικό έλλειμμα ή πλεόνασμα προκύπτει όταν από το συνολικό έλλειμμα αφαιρεθούν οι επιπτώσεις από τις αυξομειώσεις της οικονομικής δραστηριότητας (κυκλικές μεταβολές).

Επίσης, προβλέπει χαλάρωση των κριτηρίων όσο μια χώρα βρίσκεται σε βαθιά ύφεση.

Δεν θα κάναμε αναφορά στη διακυβερνητική δημοσιονομική συνθήκη αν δεν ετίθετο υπόψη μας ένας πίνακας του David Mackie της JP Morgan που φέρει τον τίτλο «δημοσιονομικά ταξίδια σε μεσοπρόθεσμο διάστημα».

Μια ματιά στον συγκεκριμένο πίνακα που καταγράφει τους διαρθρωτικούς προϋπολογισμούς (structural balance) χωρών της ευρωζώνης το 2012 και την απόσταση που πρέπει να διανύσουν μέχρι να περιορίσουν το διαρθρωτικό έλλειμμα στο 0,5% του ΑΕΠ κρύβει μια έκπληξη.

Η Ελλάδα, η πλέον αναξιόπιστη δημοσιονομικά χώρα της ευρωζώνης στα μάτια της διεθνούς κοινότητας, έχει τον λιγότερο δρόμο να διανύσει μέχρι τον στόχο μετά τη Γερμανία.

Κοινώς, έχει ταξιδέψει το 97% της απόστασης και της απομένει μόνο ένα 3%.

Μόνο η Γερμανία έχει να επιδείξει καλύτερη επίδοση αφού εμφάνισε πλεόνασμα ίσο με το 0,3% του ΑΕΠ στον διαρθρωτικό προϋπολογισμό το 2012.

Η δημοσιονομικά απείθαρχη Ιταλία έχει την τρίτη καλύτερη επίδοση μετά τη Γερμανία και την Ελλάδα με έλλειμμα ίσο με 1,4% του ΑΕΠ, έχοντας καλύψει το 76% της απόστασης.

Αντίθετα, η Ιρλανδία που θεωρείται παράδειγμα προς μίμηση πρέπει να διανύσει τη μεγαλύτερη απόσταση αφού εμφανίζει διαρθρωτικό έλλειμμα ίσο με 7,4% του ΑΕΠ.

Σημειώνεται ότι οι εκτιμήσεις για το διαρθρωτικό έλλειμμα δεν ανήκουν στην JP Morgan, αφού η τελευταία τις δανείστηκε από τις εαρινές προβλέψεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Όμως, η αμερικανική τράπεζα κοιτάζει επίσης το ίδιο θέμα από μια διαφορετική σκοπιά.

Κοινώς, υπολογίζει πόσο απέχει κάθε χώρα από τον στόχο της μείωσης του δημόσιου χρέους στο 60% του ΑΕΠ σε μια περίοδο 20 χρόνων με την υπόθεση ότι το κόστος δανεισμού είναι ίσο με τον ρυθμό αύξησης του ονομαστικού ΑΕΠ το ίδιο διάστημα.

Για τους υπολογισμούς λαμβάνει υπόψη το πρωτογενές αποτέλεσμα της γενικής κυβέρνησης που δεν περιλαμβάνει τις δαπάνες για τόκους και το οποίο ήταν ίσο με έλλειμμα 1% του ΑΕΠ στην Ελλάδα το 2012.

Η Γερμανία έρχεται πρώτη ακόμα μία φορά αφού έχει ήδη καλύψει όλη την απόσταση από τον στόχο για δημόσιο χρέος ίσο με 60% του ΑΕΠ σε βάθος 20ετίας, με δεύτερη την Αυστρία και τρίτη την Ιταλία.

Το εκπληκτικό είναι ότι η χώρα που έχει τη μεγαλύτερη απόσταση να καλύψει δεν είναι ούτε η Ελλάδα, ούτε η Πορτογαλία, ούτε η Ιρλανδία, όπως θα περίμενε κανείς.

Είναι η Ολλανδία με την υψηλότερη πιστοληπτική διαβάθμιση «ΑΑΑ», αφού έχει καλύψει μόλις το 29% της απόστασης, και ακολουθούν το Βέλγιο και η Γαλλία με 35% και 41% αντίστοιχα.

Η Ελλάδα υπολογίζεται ότι έχει καλύψει το 58% της απόστασης.

Αν μάλιστα υποθέσει κανείς ότι οι Ευρωπαίοι εταίροι θα λάβουν επιπλέον μέτρα το 2014 και τα επόμενα χρόνια για τη μείωση του λόγου χρέους/ΑΕΠ στο 124% το 2020 και κάτω από το 110% το 2022, τότε το ταξίδι μέχρι το 60% του ΑΕΠ είναι ακόμη μικρότερο.

Μπορεί λοιπόν η πειθαρχημένη Γερμανία να δικαιώνει την ευρέως διαδεδομένη διεθνώς αντίληψη που τη θέλει να είναι προπύργιο δημοσιονομικής πειθαρχίας, όμως η «σπάταλη» Ελλάδα εμφανίζεται να διεκδικεί δυναμικά τη δεύτερη ενάρετη θέση στην κατηγορία.

Δεν είναι κάτι που θα περίμενε κανείς με όλα αυτά που έχουν προηγηθεί.

ΠΗΓΗ   euro2day.gr

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :

Προσωπικά, δεν τα πάω καθόλου καλά με τους "οίκους" και τις "εκθέσεις" τους.

Δεν παύει όμως ότι έχουν καταφέρει να περάσουν -διεθνώς- μία εικόνα αρτιότητας και εγκυρότητας στην λειτουργία, τις εκθέσεις και τις προβλέψεις τους έτσι ώστε οι διεθνείς επενδυτές να κρέμονται από τα χείλη τους.

Φαίνεται λοιπόν μία αλλαγή του κλίματος για την Ελλάδα και ταυτόχρονα εκθέσεις όπως η παραπάνω "ξεσκεπάζουν" τα οικονομικά στοιχεία άλλων χωρών και καταρρίπτουν μύθους!

Βέβαια, οι θετικές εκθέσεις των διεθνών οίκων δεν φαίνεται να αλλάζουν τίποτα στο εσωτερικό της χώρας -ακόμα!- αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και στην αρχή της Ελληνικής κατρακύλας, όταν οι εκθέσεις τους ήταν καταπέλτης για την χώρα μας, εμείς δεν είχαμε αλλάξει τίποτα στην καθημερινότητά μας και η κυβέρνηση ΓΑΠ έδινε ακόμα επιδόματα σε "στηλίτες" και "σκηνίτες"!

Ας ελπίσουμε ότι η ανάκαμψη της Ελληνικής οικονομίας θα γίνει αισθητή με πιο γρήγορους ρυθμούς από την πτώση της.

Άλλωστε... στο χέρι μας είναι...

Κρίτων… άκριτος...

Γράφει ο Γιάννης Σιδέρης

«Είναι ευκολότερο να πολεμάς για τις αρχές σου παρά να ζεις σύμφωνα με αυτές», είχε πει νομίζω ο Αντλερ, και το επιβεβαίωσε ο νεαρός φέρελπις ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ Κρίτων Αρσένης, που αποχώρησε από το κόμμα του αλλά κρατά την χρυσοφόρα θέση του έλληνα ευρωβουλευτή.

Ο κ Αρσένης κατέκτησε την επίζηλη θέση του στους καιρούς της νεφελώδους νεοτερικότητας Παπανδρέου, όπου όποιος είχε οικολογικές ανησυχίες (λέγε με Μπιρμπίλη), αυτομάτως καταλάμβανε υψηλό οφίκιο στην αξιακή πυραμίδα των αξιωματούχων-φίλων του πρίγκηπος Γιώργου.

Συνετέλεσε φυσικά και το ότι ήταν γιος της Μαρίας Αρσένη, ενός ικανού κομματικού στελέχους, παπανδρεϊκής υφής, η οποία επί 30ετία έκανε… καριέρα ΠΑΣΟΚ! Νομάρχης Πιερίας, Γ.Γ. Νέας Γενιάς, περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας, υφυπουργός Παιδείας, υφυπουργός Προεδρίας, βουλευτής, επικεφαλής της ελληνικής αντιπροσωπείας στον οργανισμό Συνεργασίας Ευξείνου Πόντου, πρόεδρος στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Οργανισμού, κ.λπ.

Το πλούσιο βιογραφικό της ακολούθησε και ο γιος της Κρίτων, ο οποίος το εμπλούτισε, μεταξύ άλλων, εργαζόμενος για το υπουργείο Οικονομικών της…Τουρκίας, σύμφωνα με παλιά ιστοσελίδα του ΠΑΣΟΚ, όπου πλέον δεν ανευρίσκεται στην αναζήτηση του google. Συμμετείχε μάλιστα στις διαπραγματεύσεις της γειτονική χώρας με το ΔΝΤ για την πορεία σταθεροποίησης της οικονομίας της (σ.σ. Ουδέν μεμπτόν, αφού άτομα υψηλής ειδίκευσης και διεθνιστικών αντιλήψεων, δεν υποχρεούνται να κατατρύχονται από παλιομοδίτικες εθνοκεντρικές αναστολές στην επαγγελματική τους ανέλιξη - και δεν το λέω καθόλου ειρωνικά).

Κατά τη θητεία του ως ευρωβουλευτής, η προσήλωσή του στο αντικείμενό του υπήρξε παροιμιώδης. Εντυπωσιακή ήταν η ερώτησή του στο ευρωκοινοβούλιο, με την οποία ζητούσε να σταματήσουν οι έρευνες για πετρέλαιο στην Ελλάδα, επειδή θα ενοχλούντο τα δελφίνια και οι φάλαινες! Είχε υποστηρίξει συγκεκριμένα: «οι σεισμικές έρευνες με σόναρ, οι οποίες θα διεξάγονται καθ’ όλη τη διάρκεια του εικοσιτετραώρου για ένα τρίμηνο, ενδέχεται να θέσουν σε κίνδυνο τα κητώδη, όπως τα δελφίνια και οι φάλαινες, ενώ είναι πιθανό να παρατηρηθούν μαζικοί ξεβρασμοί τους στις ακτές».

Το θέμα Κρίτων δεν θα μας απασχολούσε αν δεν ανέδυε μια κυνικότητα, γνωστή μεν στην πολιτική σκηνή και την πολιτική μας ιστορία, αλλά δυσάρεστη όταν προέρχεται από έναν νέο πολιτικό. Δεν συμφωνεί με την ιδιωτικοποίηση του νερού της Θεσσαλονίκης, των κερδοφόρων δημοσίων επιχειρήσεων, την πώληση δημόσιας γης, αρχαιολογικών χώρων και νησιών, την απορύθμιση της νομοθεσίας και τον ευτελισμό της λειτουργίας του ΥΠΕΚΑ, όπως γράφει.

Υπέροχη διαφωνία, αλλά δεν συνοδεύεται από μια υπέροχη πράξη. Να παραδώσει την έδρα, να στερηθεί τα πολυτελή οφίκια που του παρέχει η ακριβοθώρητη έδρα των Βρυξελλών, και να στοιχηθεί με την κοινωνία των πολιτών, από την οποία λέει πως προέρχεται και στην οποία απευθύνεται, ως ίσος προς ίσον, ως ένας από όλους, παλεύοντας για κοινά οράματα που τον συνεγείρουν.

Ο κ. Αρσένης δεν έχει καν το επιχείρημα που θα είχε κάποιος βουλευτής της ελληνικής Βουλής, ότι παραμένει την έδρα του για να μην προδώσει τους ψηφοφόρους που τον τίμησαν με την εμπιστοσύνη τους και του έδωσαν εντολή να υπερασπιστεί τα συμφέροντά τους. Αν ασχολείτο με το κόμμα του (με το οποίο δεν είχε καμιά σχέση και στο οποίο απλώς εντάχτηκε το 2009 για να πάρει το χρίσμα του ευρωβουλευτή…), θα ήξερε ότι δύο βουλευτές έδωσαν το τίμιο παράδειγμα και παραιτήθηκαν από την έδρα τους, την οποία και παρέδωσαν στο κόμμα τους, αφού αυτό δεν τους εξέφραζε. Πρόκειται για τους κ Γ. Φλωρίδη του Κιλκίς και Έκτορα Νασιώκα της Λάρισας, οι οποίοι με την παραίτησή τους έδωσαν αναμφισβήτητο ηθικό περιεχόμενο στις καταγγελίες τους.

Τι ηθικό περιεχόμενο δίνει στην καταγγελία του δίνει ο νεαρός ευρωβουλευτής με την κυνική, και αγωνιστικώς ψευδεπίγραφη, στάση του; Απλώς συμβάλει και αυτός (και γι’ αυτό μας απασχολεί) στη ραγδαία απαξίωση της πολιτικής, επικαλούμενος μάλιστα ως άλλοθι την κοινωνία των πολιτών - ένα βολικό άλλοθι που του εξασφαλίζει για ένα ακόμη χρόνο πλουσιοπάροχες αποδοχές, σε μια θέση που δεν του ανήκει.

ΠΗΓΗ  protagon.gr

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :

Σαφώς και είναι απογοητευτικό να βλέπεις έναν νέο άνθρωπο να αντιδρά τόσο παλαιοκομματικά και είναι προφανές ότι ΚΑΙ αυτός αρνείται να αποχωριστεί τον παχυλό μισθό του.

Ας μην ξεχνάμε όμως ότι δεν είναι ο πρώτος!

Το ίδιο έκανε πριν μερικά χρόνια και ο ευρωβουλευτής της ΝΔ Θ. Σκυλακάκης ο οποίος μάλιστα το προχώρησε λιγάκι και "παρέδωσε" την έδρα του στο νεοσυσταθέν τότε κόμμα της Μπακογιάννη.

Αναρωτιέμαι λοιπόν...  ο Κρίτων που θα την "παραδώσει";...

Η ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ...

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΚΟΣ ΙΔΕΑΣΜΟΣ...

Την εποχή του Ζαχόπουλου (αλήθεια, τον θυμάται κανένας αυτόν;) όπου όλοι είχαν γίνει ειδικοί στις αυτοκτονίες, είχε μπει στο λεξιλόγιό μας ο “αυτοκτονικός ιδεασμός”.

Τότε ήταν που μάθαμε ότι ο “αυτοκτονικός ιδεασμός” μπορεί να είναι μία απλή σκέψη όπως “ας πεθάνω να ησυχάσω” ή ένα οργανωμένο πλάνο για τον τερματισμό της ζωής ενός αυτόχειρα.

Δεν ξέρω με ποιον από τους δύο τρόπους παρουσιάζεται η πάθηση στους Βενιζέλο και Κουβέλη αλλά είναι βέβαιο ότι πρέπει να το κοιτάξουν!

Δεν εξηγείται αλλιώς η εμμονή τους με τον “αντιρατσιστικό” νόμο.

Θεωρούν ότι έτσι θα πατάξουν το “φαινόμενο” Χρυσή Αυγή;

Μάλλον κόλλησαν την ασθένεια του Τσίπρα και θεωρούν ότι όλα τα προβλήματα λύνονται “με έναν νόμο σε μία μέρα”!
Σε προηγούμενο κείμενό μου είχα προτείνει στους αναγνώστες του ιστολογίου να προσπαθήσουν για μία ημέρα να κρίνουν τα πάντα γύρω τους βάσει του “αντιρατσιστικού” νόμου.
Όσοι πραγματικά το έκαναν θα κατάλαβαν ότι ένας τέτοιος νόμος θα οδηγήσει πληθώρα πολιτών στα δικαστήρια...  και δεν θα είναι μόνο Χρυσαυγίτες!
Για τη ακρίβεια...  μάλλον αυτοί θα είναι μειοψηφία!

Θεωρούν ότι έτσι θα μαζέψουν περιπλανώμενους “κεντροαριστερούς” ψηφοφόρους;

Δηλαδή θεωρούν ότι με κάποιον μαγικό τρόπο οι “κεντροαριστεροί” ψηφοφόροι που έχουν πάρει τ' άρματα κατά του μνημονίου, των δοσίλογων, των προδοτών, μπλα... μπλα... μπλα... θα τα ξεχάσουν όλα και σκεπτόμενοι αποκλειστικά και μόνο τον “αντιρατσιστικό” νόμο θα ψηφίσουν ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ;!
Τι να πω;
Μπορεί εγώ να κάνω λάθος και αυτοί να ξέρουν καλύτερα το διανοητικό επίπεδο των “κεντροαριστερών” ψηφοφόρων...

Εμένα πάντως,  σαν... αυτοκτονικός ιδεασμός μου φαίνονται όλα αυτά.

Προσωπικά, ανέκαθεν δεν έδινα σημασία στις δημοσκοπήσεις αλλά ξέρω ότι για τους πολιτικούς σημαίνουν πολλά.

Με ποια λογική λοιπόν, Βενιζέλος και Κουβέλης, προχωρούν μόνοι τους στην κατάθεση πρότασης “αντιρατσιστικού” νόμου;

Με ποια λογική διαρρηγνύουν την συνοχή της τρικομματικής κυβέρνησης;

Θεωρούν ότι με τα ποσοστά που τους δίνουν οι δημοσκοπήσεις τους συμφέρει να ρίξουν την κυβέρνηση;
Και μάλιστα για αυτόν τον λόγο;

Λυπάμαι αλλά είναι σαν να τους ακούω να επαναλαμβάνουν μονότονα...  μπλα... μπλα... μπλα... “ας πεθάνω να ησυχάσω”!

Και, εδώ που τα λέμε, αυτοί και τα κόμματά τους ας κάνουν ότι θέλουν.
Μεγάλα παιδιά είναι.

Είναι όμως τώρα η κατάλληλη περίοδος για να παίζονται τέτοια γελοία παιχνιδάκια στην Ελλάδα;

Είναι τώρα περίοδος για νέα πολιτική αναταραχή ή μήπως κινδυνεύουμε ο “αυτοκτονικός ιδεασμός” τους να αποδειχθεί μοιραίος για όλους μας;

Προσωπικά θεωρώ ότι αυτά τα παλαιοκομματικού τύπου ψηφοθηρικά παιχνιδάκια δεν έχουν ίχνος...

απλής κοινής λογικής!...


ΥΓ : Διαβάζω ότι αναμένεται να κατατεθεί η πρόταση “αντιρατσιστικού” νόμου από ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ αλλά δεν θα έχει άλλη στήριξη αφού και ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να καταθέσει την δική του πρόταση!
Και για να μην επιτύχουν στην προσπάθειά τους να ταυτίσουν την ΝΔ με την Χρυσή Αυγή επειδή θα ήταν τα μόνα κόμματα που θα καταψήφιζαν όλες τις προτάσεις (αλήθεια...  μήπως κατάλαβε κανείς τι θα ψηφίσουν οι ΑΝΕΛληνες;) αποφάσισε και η ΝΔ, για καθαρά επικοινωνιακούς λόγους, να καταθέσει τον δικό της “αντιρατσιστικό” νόμο!
Τα παιδία παίζει...
Βέβαια, από την στιγμή που ο καθένας θα έχει την δική του πρόταση δεν πρόκειται να ψηφιστεί καμία...  ΕΥΤΥΧΩΣ!!!

Εσύ πόση ΕΡΤ θέλεις στη ζωή σου;...

Γράφει ο Φώτης Γεωργελές

Ξυπνάω νωρίς. Και αυτόματα, κάνω το λάθος να πατήσω το τηλεκοντρόλ. Πέφτω σε πρωινή συζήτηση για το μέλλον της δημόσιας τηλεόρασης. Όπως σε όλες τις ανάλογες τηλεοπτικές συζητήσεις, σε μάχες που έχουν ελάχιστη σχέση με την πραγματικότητα, λαϊκοί αγωνιστές δίνουν αγώνες για να υπερασπίσουν το κράτος, το δημόσιο, την ενημέρωση, την κρατική τηλεόραση, από την επίθεση των μνημονίων και των κερδοσκόπων.

Θέλει κανείς να καταργήσει τη δημόσια τηλεόραση; Αμφισβητεί κανένας το ρόλο της; Τότε γιατί δεν μπορούμε να συζητήσουμε πραγματικά πόση και τι δημόσια τηλεόραση θέλουμε; Και πόσο είμαστε διατεθειμένοι να πληρώσουμε γι’ αυτό; Ο κρατισμός και η κομματοκρατία έχουν γίνει τόσο απόλυτα κυρίαρχη ιδεολογία, ώστε όταν κάποιος τολμάει να θέσει τα απλά, λογικά ερωτήματα, αντιμετωπίζεται ως εχθρός του λαού.

Εσύ πόση ΕΡΤ θέλεις στη ζωή σου; Και πόσο είσαι διατεθειμένος να πληρώσεις γι’ αυτό; Δηλαδή, τι άλλο προτιμάς να στερηθείς για να έχεις αυτή την τηλεόραση που έχεις; Γιατί όλα έχουν ένα αντίτιμο, δεν μας χαρίζουν τίποτα. Συζητάτε για 4,5 ευρώ το μήνα, λένε οι υποστηρικτές του λεφτά υπάρχουν. Αν τα 51 ευρώ το χρόνο δεν είναι να το κάνουμε θέμα, τότε γιατί μας ενοχλεί ο φόρος ακίνητης περιουσίας; Γιατί συζητάμε για τα 10 ευρώ το στρέμμα και μας φαίνεται χαράτσι; Αν είμαστε τόσο large γιατί μιλάμε για «ανθρωπιστική καταστροφή»;

Πριν λίγο καιρό διαπιστώσαμε ότι ο συνολικός τζίρος όλης της τηλεοπτικής αγοράς είναι μικρότερος από τα 300 εκατομμύρια που πληρώνει η ελληνική κοινωνία για τη δημόσια τηλεόραση, μέσω των λογαριασμών. Πράγμα που είναι υπερβολικό. Όμως κι αυτό είναι η μισή αλήθεια. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι μόνο τα 4 κανάλια της ΕΡΤ, οι 7 κεντρικοί και οι 19 περιφερειακοί ραδιοφωνικοί σταθμοί. Είναι ακόμα τα τηλεοπτικά κανάλια και ραδιόφωνα της Βουλής, των δήμων, των κομμάτων, της εκκλησίας. Δεκάδες, δηλαδή, μέσα ενημέρωσης που συντηρούνται από το κράτος.

Δεν υπάρχει κανένα άλλο κράτος στον κόσμο που να έχει αυτή την πολυτέλεια. Ούτε στη Βενεζουέλα του Τσάβες δεν εκδίδει το κράτος τηλεοπτικά περιοδικά. Άρα, τα 300 εκατομμύρια είναι πολύ παραπάνω. Ούτε αυτό όμως τελειώνει εδώ. Γιατί σε όλα αυτά τα σιτιζόμενα από το δημόσιο χρήμα Μέσα, διοχετεύεται κι άλλο κρατικό χρήμα με ποικίλες μορφές. Κρατικές διαφημίσεις, κρατικές επιχορηγήσεις, χορηγίες από επιχειρήσεις που ελέγχονται από το κράτος. Δάνεια που παίρνουν με την εγγύηση του κράτους, τα οποία δεν πληρώνουν και φορτώνονται κι αυτά στο έλλειμμα. Δεν πληρώνουν εφορίες και ταμεία και δημιουργούν κι άλλες τρύπες στους δημόσιους φορείς. Δεν πληρώνουν ρεύμα, νερό, αφήνουν απλήρωτους τους λογαριασμούς και τα ελλείμματα προστίθενται συνεχώς στο μεγάλο που έχει πνίξει τη χώρα.

Με άλλα λόγια, μόνο σ’ αυτά τα 4 τελευταία χρόνια της κρίσης, ο λογαριασμός από τα Μέσα Ενημέρωσης που χρηματοδοτούνται από το δημόσιο ξεπερνάει το «χαράτσι» της ΔΕΗ. Που λέμε ότι εξοντώνει την κοινωνία, ότι δυναμίτισε την αγορά στέγης και εκτόξευσε την ανεργία. Προτιμάμε να έχουμε κανάλι της Βουλής; Γούστο μας. Υποκριτές μόνο να μην είμαστε. Να λέμε ότι γίνεται να μην κόψουμε τίποτα. Γιατί αυτό ξέρουμε ήδη τι σημαίνει. Ποιοι το φωνάζουν. Αυτοί που δεν θέλουν οι ίδιοι να χάσουν τίποτα. Για να χάσουν όλοι οι άλλοι τα πάντα.

Έχει καμία σοβαρότητα αυτή η συζήτηση περί δημόσιας τηλεόρασης; Καμία. Στον καιρό της επικοινωνιακής κοσμογονίας είναι αστείο να μιλάμε για δεκάδες κρατικά ΜΜΕ. Δεν συμβαίνει πουθενά στον κόσμο. Το αντίθετο. Οι υποστηρικτές του κρατισμού υπονομεύουν το ρόλο της δημόσιας ενημέρωσης. Τι εξυπηρετούν κάμποσα ΜΜΕ με τηλεθέαση μηδέν, 2, 3, 5%; Ένα μεγάλο δημόσιο κανάλι με 10-15% θεαματικότητα και ανταγωνιστικό θα ήταν και θα έδινε τον τόνο σε μια ενημέρωση που κυριαρχείται από ιδιωτικά συμφέροντα. Ένα μεγάλο κανάλι, ισχυρό, και 2-3 ραδιόφωνα θα ήταν υπεραρκετά σ’ αυτή τη χώρα που ο πληθυσμός της είναι όσος μιας πόλης της υφηλίου. Σε κάθε κανονική χώρα ακόμα και πρόβλημα να μην είχε, πόσο μάλλον αν είχε χρεοκοπήσει, το κράτος θα προκήρυσσε όλες αυτές τις άδειες, θα τις νοίκιαζε, και όχι μόνο θα εξοικονομούσε τις ζημιές αλλά θα είχε και ετήσια έσοδα, θα προσέλκυε επενδύσεις. Όχι εδώ. Εδώ υπερασπίζουμε τη δημόσια τηλεόραση και ενημέρωση. Οι λειτουργοί της οποίας απεργούν καθημερινά γιατί δεν πληρώνονται. Πράγματα που δεν εμποδίζει να προσλαμβάνουν κι άλλους ως «προσωπικό ειδικών θέσεων». Λεφτά υπάρχουν. Τα δικά σου.

Μήπως όμως η κουβέντα γίνεται για τους εργαζόμενους που θα χάσουν τις δουλειές τους; Κάποτε είχαν φτάσει τις 6-7 χιλιάδες, τώρα λένε ότι είναι περίπου 3 χιλιάδες στην ΕΡΤ. Λένε, γιατί με το ελληνικό δημόσιο ποτέ δεν ξέρεις τα νούμερα. Θα ’ναι και μερικές εκατοντάδες σε όλα τα άλλα, κομματικά, βουλευτικά, εκκλησιαστικά, δημοτικά. Πρώτα-πρώτα και ελάχιστα να κρατήσουμε, με την αρχοντιά και την ευρυχωρία αυτού του κράτους, οι μισοί θα μείνουν. Οι άλλοι μισοί δεν θα δουλέψουν στα ισάριθμα ιδιωτικά που θα αντικαταστήσουν τα κρατικά; Δεν υπάρχουν άνθρωποι που θα συνταξιοδοτηθούν, που έχουν δεύτερες και τρίτες δουλειές και δεν θα μείνουν χωρίς δουλειά; Κι αν μείνουν και μερικές εκατοντάδες άνεργοι, σοβαρά τώρα, πιστεύετε ότι σ’ αυτή τη χώρα του 1,5 εκατομμυρίου ανέργων σπαταλώνται εκατοντάδες εκατομμύρια κάθε χρόνο σε σταθμούς μηδενικής ακροαματικότητας για να μη μείνουν άνεργοι 200-300 εργαζόμενοι; Να τους δώσουμε μια χρονιά όλη την εισφορά, να γίνουν όλοι εκατομμυριούχοι, να τελειώσουμε, να κάνουμε ό,τι και ο υπόλοιπος κόσμος.

Εννοείται ότι το πρόβλημα δεν είναι οι εργαζόμενοι. Ούτε καν η ενημέρωση, όλες αυτές οι κορόνες για επεμβάσεις της κυβέρνησης και δημόσια ανεξαρτησία γνώμης που λείπει από τα ιδιωτικά μέσα, είναι απλά συνθήματα. Και αντιφατικά μεταξύ τους. Ούτε τα κόμματα χρειάζονται μέσα ενημέρωσης κομματικά για να ακουστεί η φωνή τους, μηδενική απήχηση έχουν άλλωστε. Στην εποχή της ταχύτατης διάδοσης της πληροφορίας από παντού, με κάθε μέσον, η εικόνα των ελληνικών κρατικοδίαιτων ΜΜΕ έχει λήξει από τη δεκαετία του 1970. Τα υποτιθέμενα Μέσα του ευρύτερου κρατικού και κομματικού χώρου είναι μια ψυχρή μεταβίβαση δημόσιων πόρων στο πολιτικό σύστημα. Το οποίο διαχειρίζεται πάνω από 500 εκατομμύρια κάθε χρόνο, μοιράζει λεφτά, αναθέτει παραγωγές, διορίζει, αγοράζει πολιτική προστασία από τους δημοσιογράφους, τοποθετεί το κομματικό προσωπικό, δημιουργεί πολιτικό χρήμα. Γι’ αυτό μετά από 4 χρόνια ύφεσης, με 1,5 εκ. ανέργους, με μισούς μισθούς και συντάξεις, είναι ταμπού να αγγίξει έστω και ένα χρεοκοπημένο ραδιοφωνικό δημοτικό σταθμό, να κάνει ιντερνετική την τηλεόραση της Βουλής. Λεφτά υπάρχουν. Για όσους μπορούν να τα πάρουν.

Όταν στις δύο μεγάλες πόλεις μας εξελέγησαν δύο δήμαρχοι που δεν κουβάλαγαν μαζί τους κομματικούς στρατούς, είχαν πει: Δεν μπορώ να πληρώνω 8,5 εκ. για να με λιβανίζει μια τηλεόραση, όταν δεν μπορώ να μαζέψω τα σκουπίδια. Δεν μπορώ να πληρώνω 17 εκ. για ένα ραδιόφωνο, όταν δεν έχω να πληρώνω τους παιδικούς σταθμούς. Είπαν, δηλαδή, την απαγορευμένη λέξη, αυτή που όλοι οι αντιμνημονιακοί αγωνιστές με τους φλογερούς αγώνες εναντίον της Μέρκελ προσπαθούν να μας κρύψουν: επιλογή. Τι θα κόψουμε για να μειώσουμε το έλλειμμα; Ποιοι θα πληρώσουν;

4 χρόνια μετά έχουν κοπεί μισθοί, συντάξεις, η ανεργία έφτασε στο 27%. Αν ανοίξεις το πρωί την τηλεόραση, όμως, θα δεις επαναστάτες και πατριώτες να δίνουν μάχες εναντίον του μνημονίου. Για τη δημόσια τηλεόραση, ρε γαμώτο! Για να μη πέσει στα χέρια των κερδοσκόπων...

ΠΗΓΗ   athensvoice.gr

Στη Δημοκρατία δεν διώκουμε ιδέες, αλλά πράξεις...

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Πολιτική είναι η τέχνη του προβλέπειν. Και τα δύο κόμματα της συγκυβέρνησης που έδωσαν (και συνεχίζουν να δίνουν) μάχη προκειμένου να έλθει στη Βουλή ο λεγόμενος αντιρατσιστικός νόμος (Νόμος κατά του Ρατσισμού και… άλλες διατάξεις, έπρεπε να ονομάζεται, ώστε να περιλαμβάνει και τον περιορισμό της ελευθερίας της γνώμης), όφειλαν να προβλέψουν ότι η κοινή γνώμη δεν θα ξεσπούσε σε ξέφρενες εκδηλώσεις χαράς με αυτή τους την εμμονή.

Όχι πως ο ρατσισμός, ο φασισμός, ο ναζισμός, η βία δεν αποτελούν πολύ σοβαρά ζητήματα – είμαι η τελευταία που θα ισχυριζόταν κάτι τέτοιο, καθώς έχω υποστηρίξει πως τα φαινόμενα αυτά πρέπει να παταχθούν, με την Πολιτεία να εξαντλεί όλη την αυστηρότητά της.

Αλλά επειδή ο κόσμος λέει το πολύ απλό: Εφαρμόστε τους ήδη υπάρχοντες νόμους και σταματήστε να διαφωνείτε, δίνοντας εικόνα διάλυσης, επί ενός θέματος που μπορείτε να αντιμετωπίσετε με το ήδη υφιστάμενο νομικό οπλοστάσιο.

Και λέει (ο κόσμος) και το άλλο απλό: Είναι δυνατόν για ένα θέμα που όλοι ξέρουμε πως μια ευνομούμενη Πολιτεία μπορεί να αντιμετωπίσει, να καταναλώνετε τόσο χρόνο και τόση φαιά ουσία, λες και λύθηκαν όλα τα άλλα μας προβλήματα;

Δεν είναι κακό να παραδεχτεί κανείς το λάθος του – ειδικά όταν αναγνωρίζει πως τέτοιες ρυθμίσεις είναι προβληματικές, καθώς αυτό που θέλουμε να πολεμήσουμε είναι οι πράξεις βίας (για την οποία μεριμνά ο ποινικός κώδικας) και όχι οι ιδέες, όσο αποκρουστικές και αν είναι αυτές.

Και όμως. Η στρατηγική του λάθους (για λόγους που περισσότερο σχετίζονται με μάταιες απόπειρες για επικοινωνιακές συσπειρώσεις) συνεχίζεται.

ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ ανακοίνωσαν πως θα αναλάβουν κοινή νομοθετική πρωτοβουλία για να φέρουν σχετική πρόταση νόμου στη Βουλή.

Ήδη, αυτή η υπόθεση έχει αποτελέσει την ωραία αφορμή για την Χρυσή Αυγή για να θριαμβολογεί.

Σύμφωνα με ανακοίνωσή της, «η ραγδαία άνοδος της Χρυσής Αυγής οδηγεί σε διάλυση την συγκυβέρνηση της υποταγής», ενώ «το εθνικιστικό ποτάμι της Χρυσής Αυγής δε σταματά ούτε με αντισυνταγματικούς νόμους, ούτε με τα επικοινωνιακά πυροτεχνήματα του Σαμαρά».

Έστω και τώρα, υπάρχει ανάγκη να αντιληφθούν πως από αυτή την υπόθεση η μόνη κερδισμένη είναι η Χρυσή Αυγή, που τρίβει τα χέρια της βλέποντας τους κυβερνητικούς εταίρους να διαφωνούν σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να την αντιμετωπίσουν.

Φυσικά, δηλώνουν όλοι πως πρόκειται για ένα «ιδεολογικό» (ακριβώς αυτό λέμε και όσοι διαφωνούμε) θέμα, που δεν μπορεί να απειλήσει την κυβερνητική συνοχή – γεγονός που στενοχωρεί τον ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου η συνοχή δεν απειλείται, διότι απλά δεν υπάρχει.

Η βλάβη που προκαλείται, όμως, σε ένα θέμα που υποτίθεται ότι θέλουν να θεραπεύσουν, είναι ανυπολόγιστη.

Διότι δίνουν την ευκαιρία στην Χρυσή Αυγή να εμφανίζεται διωκόμενη για τις (ανύπαρκτες) ιδέες της και όχι για τη βία.

Δηλαδή, δίνουν την ευκαιρία στη Χρυσή Αυγή να… μάχεται για «ιδέες», με αποτέλεσμα να μην χρειάζεται να απολογηθεί για πράξεις (βίας).

Ηθικό δίδαγμα: Όταν έχουμε ένα πρόβλημα, προσπαθούμε να λύσουμε αυτό το πρόβλημα και δεν δημιουργούμε άλλο, παριστάνοντας πως αυτό (το… άλλο) πρέπει να λύσουμε…

ΠΗΓΗ   ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΖΩΝΗ

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ...

ACϟDC - It's a Long Way To The Top

Ολα τα ’χε η Μαριορή...

Του Στέφανου Κασιμάτη

Μα πόσο εύστοχα έθιξε την ουσία των πραγμάτων, για μία ακόμη φορά, ο πρόεδρος της Βουλής! «Η κρίση έμαθε στους Ελληνες τη συνεργασία» είπε ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης από τον Καναδά, όπου πραγματοποιεί επίσημη επίσκεψη. Μόνον που ξέχασε να πει η κρίση δεν ξέμαθε στους Ελληνες τη μεγαλαυχία. Δεν πειράζει, όμως. Το σκέλος που παρέλειψε εννοείται ευκόλως, για όσους τουλάχιστον έχουν κάποια αντίληψη της ελληνικής πραγματικότητας - και τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται. Πράγματι, ένα έξοχο δείγμα της συνεργασίας που διαφημίζει στο εξωτερικό ο πρόεδρος είναι ο καβγάς που στήσαμε για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Μόλις μας δόθηκε το ελάχιστο περιθώριο για να πάρουμε μια ανάσα από τις μεταρρυθμίσεις, εμείς χιμήξαμε κατευθείαν στο αγαπημένο μας σπορ, το οποίο -αλίμονο- η στοιχειώδης ευπρέπεια δεν επιτρέπει να το ονομάσω εδώ.

 Ως προς το ζήτημα για το οποίο ο σημερινός υπουργός Δικαιοσύνης εισάγει το σχέδιο νόμου «Καταπολέμηση εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας», υπάρχουν ήδη τρεις νόμοι: πρώτον, ο 927/1979 κατά των φυλετικών διακρίσεων, ο οποίος περιλαμβάνει πρόβλεψη ώς και για το αδίκημα της άρνησης παροχής υπηρεσιών ή αγαθών, εξαιτίας φυλετικής διάκρισης (αδίκημα το οποίο τιμωρεί με ποινή φυλάκισης)· δεύτερον, ο 3304/2005 για την εξάλειψη διακρίσεων φύλου και εθνικότητας στην εργασία· και, τρίτον, ο 3719/2008 που καθιερώνει επιβαρυντικές περιπτώσεις για εκδηλώσεις φυλετικών διακρίσεων. Το αξιοσημείωτο της υπόθεσης είναι ότι, στην αρχή του χρόνου, ήταν ο Αντώνης Ρουπακιώτης εκείνος που θεωρούσε επαρκές το συγκεκριμένο νομοθετικό πλαίσιο, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε εγείρει θέμα αντιρατσιστικής νομοθεσίας - ο ίδιος που σήμερα το κρίνει ανεπαρκές και εισηγείται το δικό του νομοσχέδιο.

 Πώς εξηγείται η Παύλεια μεταστροφή του υπουργού με την αγέρωχη χαίτη και την επιτηδευμένη προσωδία σε στυλ Εθνικού Θεάτρου προ εξηκονταετίας; Την υπαγορεύει η πολιτική αναγκαιότητα. Η ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ, ως κόμματα της Κεντροαριστεράς, με την ευρεία έννοια, έχουν παγιδευθεί στη μόνη πολιτική που μπορεί να σώσει την ελληνική οικονομία και κοινωνία, πολιτική η οποία θεωρείται, πάλι με την ευρεία έννοια, «δεξιά». Τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων μαρτυρούν τις πιέσεις που υφίστανται τα δύο αυτά κόμματα μεταξύ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ. Κρίνουν, λοιπόν, ότι ο αντιρατσιστικός νόμος τους παρέχει τη δυνατότητα να υπενθυμίσουν την πολιτική αυτονομία τους και να αποδείξουν την ξεχωριστή συμβολή στο κυβερνητικό έργο.

 Εύλογη μεν η σκοπιμότητα, αλλά η μεθόδευσή της εγκυμονεί κινδύνους. Και μόνον η αναφορά του όρου «ξενοφοβία» στον τίτλο του σχεδίου νόμου εγείρει απορίες στον κοινό νου. Πώς πολεμάται, δηλαδή, μια μορφή φόβου διά νόμου; Δεν είναι συμπτωματικό ότι η Κεντρική Νομοπαρασκευαστική Επιτροπή εντοπίζει προβλήματα στο κείμενο που δόθηκε στη δημοσιότητα. Εκτός του ότι κρίνει ότι «η κατ’ αρχήν απόλυτη απαγόρευσή της με οποιοδήποτε τρόπο έκφρασης ρατσιστικών και ξενοφοβικών ιδεών καθ’ εαυτή δεν είναι συνταγματικά ανεκτή», θεωρεί ότι περιέχει «αόριστες διατυπώσεις», εξαιτίας των οποίων «ελλοχεύει κάθε φορά ο κίνδυνος να παρερμηνευθούν και να εφαρμοσθούν σε περιπτώσεις που δεν ήταν στους σκοπούς ούτε της απόφασης ούτε του εσωτερικού νομοθέτη».

 Είναι ίσως παράδοξο ότι ο κίνδυνος από την ανοικτή ερμηνεία μετανομικών εννοιών επισημαίνεται εμμέσως πλην σαφώς και στην ίδια την αιτιολογική έκθεση του νομοσχεδίου: «Δεν αρκεί η απλή αφηρημένη πιθανολόγηση της έκθεσης σε κίνδυνο μιας ομάδας, ενός προσώπου ή πράγματος αλλά απαιτείται να εκτιμάται κάθε φορά η προσφορότητα του συγκεκριμένου κινδύνου, λαμβάνοντας υπόψη τόσο τις ειδικότερες συνθήκες και περιστάσεις μέσα στις οποίες εκδηλώνεται η υπό κρίση συμπεριφορά, όσο και την ενδεχόμενη προσβολή των γενικότερων συνθηκών που εξασφαλίζουν την ειρηνική και ομαλή κοινωνική συμβίωση». Φοβάμαι ότι η ασάφεια ανοίγει τον δρόμο για καταιγισμό μηνύσεων από τους δικομανείς. Χαράς ευαγγέλια, υποθέτω, για τους δικηγόρους. Για το ήδη βεβαρημένο σύστημα απονομής δικαιοσύνης, όμως;

 Από μία πλευρά, μπορεί να είναι θεμιτή η φιλοδοξία του υπουργού να δώσει το όνομά του σε έναν νόμο - να λένε οι επόμενες γενιές: «ο νόμος Ρουπακιώτη»! Δεν γίνεται όμως κάθε φορά που αντιμετωπίζουμε ένα πρόβλημα να το περιγράφουμε σε έναν νέο νόμο, αδιαφορώντας αν ήδη αντιμετωπίζεται από τους υπάρχοντες που δεν εφαρμόζονται. (Αν δεν κάνω λάθος, από το 1974 ώς σήμερα, αισίως πρέπει να έχουμε φθάσει ή να πλησιάζουμε τους 4.500 νόμους...). Ας μη μας διαφεύγει η ειρωνεία ότι και στην αιτιολογική έκθεση του νομοσχεδίου αναγνωρίζεται ότι ο 927/1979 «έχει εφαρμοστεί ελάχιστα». Ε, λοιπόν, ας τον εφαρμόσουμε επιτέλους! Και εφόσον κριθεί απαραίτητο να βελτιωθεί σε σημεία του, να περιληφθούν και άλλες μορφές διακρίσεων, π.χ. κατά του γενετήσιου προσανατολισμού, ή να γίνουν αυστηρότερες οι ποινές, ας γίνει αυτό με μια τροπολογία. Πάντως, ας βρεθεί ένας τρόπος να ικανοποιηθεί και ο Α. Ρουπακιώτης, διότι σε αντίθετη περίπτωση θα επανέλθει με νομοσχέδιο για τον γάμο των ομοφυλοφίλων και εκεί είναι που θα γίνει το τρελό σύστριγκλο...

ΠΗΓΗ  ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Αλέξη, φέρνεις '80ς...

Γράφει ο Νίκος Μαραντζίδης

Παρακολουθώ με προσοχή τον Αλέξη Τσίπρα στις δημόσιες εμφανίσεις του. Έσπαγα καιρό το κεφάλι μου∙ κάποιον μου θυμίζει έντονα, έλεγα μέσα μου, αλλά δεν μπορούσα να βρω ποιον. Ώσπου μια μέρα, κατάλαβα. Ο Αλέξης μου θύμιζε κάτι ομορφόπαιδα συμμαθητές μου στα νιάτα τους, κυρίως Κνίτες και Πασόκους για να λέμε την αλήθεια (συγνώμη, παιδιά), που τρομερά δημοφιλείς, σάρωναν στα αμφιθέατρα και στα καφενεία.

Γεννημένος στα μέσα της δεκαετίας του ’60 ήμουν 15 χρονών όταν ήρθε το ΠΑΣΟΚ στα πράγματα. Μεγάλωσα θεωρώντας αυτονόητο ότι «το σύστημα πρέπει να αλλάξει». Προς τα πού ακριβώς δεν ήξερα, είχα ένα θεματάκι με αυτό, αλλά σημασία είχε η Αλλαγή. Θυμάμαι, «φρεσκοστρατολογημένος» Ρηγάς εγώ, να πηγαίνω με τον πατέρα μου στη συγκέντρωση του ΠΑΣΟΚ στην Πλατεία Αριστοτέλους τον Οκτώβριο εκείνης της χρονιάς. Ο Ανδρέας ρητόρευε, οι μάζες πάλλονταν, οι σημαίες ανέμιζαν. Εγώ αναμασούσα, δύσπιστος, λόγια που είχα ακούσει και δεν καταλάβαινα τι ακριβώς σήμαιναν: «αν κάνει και τα μισά από όσα λέει θα μείνει στην Ιστορία», είπα. Τελικά, ευτυχώς, έκανε λιγότερα από τα μισά, γιατί αν είχε κάνει περισσότερα η χώρα θα ήταν που θα είχε περάσει στην Ιστορία, αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα.

Η γενιά μου μεγάλωσε μέσα σε ένα συνονθύλευμα μύθων, ημιμάθειας και εξυπνακισμού. Αναπαράγαμε κλισέ εκφράσεις δανεισμένες από τους πιο έξυπνους και ευφράδεις καθοδηγητές. Η ιδέα δεν ήταν να μάθεις πράγματα, ούτε και να συνομιλείς με επιχειρήματα. Η ιδέα ήταν να κατατροπώσεις τον ιδεολογικό αντίπαλο. Θυμάμαι ακόμη με πολύ αγάπη, έναν φίλο, που γεννούσε ατάκες από το κεφάλι του και στη συνέχεια τις απέδιδε στον Μαρξ και τον Πουλαντζά. Στην πορεία ανακάλυψα πως όλοι οι γνωστοί μου ξέρουν από έναν τέτοιον. Από την άλλη, δεν θυμάμαι ούτε έναν συμμαθητή ή συμφοιτητή μου που να μπορούσε τότε να διαβάσει, με άνεση τουλάχιστον, μια ξένη εφημερίδα ή βιβλίο.

Η γενιά μου πέρασε στο πανεπιστήμιο για να μάθει γράμματα αλλά πολλοί μάθανε καλύτερο τάβλι, πρέφα και εμείς εδώ στη Θεσσαλονίκη διδάξαμε το διεθνές χαρτοπαίγνιο με το παράξενο όνομα «μπουρλότ». Ξεχνάω πόσες ώρες έχω περάσει και εγώ διαπρέποντας σε τέτοια αθλήματα. Κοιτάζω τώρα την κόρη μου που είναι 17 χρονών και ντρέπομαι πραγματικά, όταν την προτρέπω να διαβάζει περισσότερο. Στην ηλικία της ήμουν εντελώς αδαής και το χειρότερο είναι πως δεν είχα ιδέα πόσο.

Οι μύθοι της μεταπολίτευσης έπεσαν πολύ βαρείς στους αδύναμους ώμους μας. Δεν μας έφταναν η γενιά της Αντίστασης και του 114 ήρθε και αυτή του Πολυτεχνείου να μας αποτελειώσει. Της μεταπολίτευσης καημένη γενιά, που λέει και ο Πορτοκάλογλου. Πού να αρθρώσεις λέξη λοιπόν; να υψώσεις τη φωνή σου; Από τη μια ο Άρης Βελουχιώτης, μετά οι Λαμπράκηδες, ήρθε και η Μαρία με το «Εδώ Πολυτεχνείο», εμείς μείναμε μουγκοί. Έτσι, η γενιά μου έγινε ειδική στα μνημόσυνα και τις τελετές. Θυμάμαι ακόμη μια συμμαθήτριά μου, να κλαίει με λυγμούς, στην πρώτη επίσημη γιορτή για το Πολυτεχνείο που έγινε μέσα στο σχολείο το 1981. Ένας λίγο αφελής συμμαθητής μου, δεν κατάλαβε τον ιδεολογικό οίστρο της στιγμής και συγκινημένος σκύβει και μου λέει: «είχε συγγενείς η κοπέλα στο πολυτεχνείο, ε;». Ο φουκαράς είχε δίκιο, δεν έβλεπε άλλον λόγο να κλαις για νεκρούς, παρά μόνο εάν είναι γνωστοί σου.

Γενικός, ως γενιά γίναμε ιδανικοί στο να μιμούμαστε. Με τις καταλήψεις στα πανεπιστήμια, μιμούμασταν την κατάληψη του 1973. Με τις χαώδεις, κωμικοτραγικές φοιτητικές συνελεύσεις μιμούμασταν το παιχνίδι της δημοκρατίας. Με τα σκονάκια μιμούμασταν τη διαδικασία της εκπαίδευσης.

Ήμασταν όμως εξαιρετικοί στο να αφισοκολλούμε. Μετά το 1981 μάθανε τη δουλειά και οι Δεξιοί και η χώρα, κατά τις προεκλογικές περιόδους, έσφυζε από ζωή μέχρι τα ξημερώματα. Πόσες εξεταστικές περίοδοι να χάθηκαν, άραγε, στις αφισοκολλήσεις, ποιος να ξέρει;

Η σφαλιάρα ήρθε το 1989. Με την πτώση του τείχους. Εγώ, για να είμαι ειλικρινής, το ευχαριστήθηκα. Είχα πλέον περάσει στη διεθνή του αντικομουνισμού, όπως θα έλεγε και ο σύντροφος Μαϊλης. Όμως οι περισσότεροι φίλοι μου χλόμιασαν, έμειναν αμήχανοι. Εντέλει, η γενιά μου, μετά την πτώση του Κομμουνισμού, απογοητευμένη και βαριεστημένη, κατάλαβε πως στη ζωή καλό είναι να κάνεις και κάτι πιο ουσιαστικό, εκτός από το να αφισοκολλάς και να επαναλαμβάνεις ατάκες που δεν έχεις καν διαβάσει.

Ο Αλέξης είναι ένα από αυτά τα παιδιά της δεκαετίας του ‘80. Μπορεί να είναι μαλωμένος με το διάβασμα και τη γνώση, να μπερδεύει τη Ναόμι Κλάιν με τη Ναόμι Κάμπελ, να νομίζει ότι ο Μαοϊσμός ήταν μια ενδιαφέρουσα περίοδος και να μην ξέρει τι ακριβώς ήταν τα Γκουλάγκ, όμως έχει άλλα χαρίσματα. Ομορφόπαιδο, μαγκάκος (είμαι σίγουρος πως θα είναι σπουδαίος ταβλαδόρος, μάστορας που λέμε) και τσιτατολόγος, θα έκανε θραύση στα χρόνια της Αλλαγής. Ο Αλέξης είναι ένας από μας, λοιπόν. Με μια μικρή διαφορά: γεννήθηκε δέκα χρόνια αργότερα και δεν θυμάται τίποτε από τα ‘80ς, ούτε καν τον Κομμουνισμό, έστω κι αν έγινε Κνίτης στα δεκαπέντε του, το 1989, όταν αυτός είχε πλέον καταρρεύσει!

ΠΗΓΗ   protagon.gr

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :

Επειδή κι εγώ έζησα την ίδια εποχή με τον αρθρογράφο, συμφωνώ απόλυτα με τον παραλληλισμό του.

Όντως ο Αλέξης μου θυμίζει παιδί της δεκαετίας του '80!

Έναν εξυπνάκια ημιμαθή (έως αμαθή!) της εποχής ο οποίος απαντούσε με τσιτάτα ή με ρήσεις διαφόρων "καθοδηγητών" βασιζόμενος στο ότι εσύ δεν είχες ασχοληθεί να μάθεις απ' έξω ότι είπε πχ ο Μαρξ οπότε δεν μπορούσες να τον αντικρούσεις.

Από ένα σημείο και μετά είχα βρει βολική την απάντηση "πότε το είπε; φέρε μου το γραμμένο για να το αποδεχτώ" και έτσι ξεπερνούσα την παράνοια της εποχής.

Δεν μπορώ όμως να μην σχολιάσω και τα παιδιά της δεκαετίας του '80 όπως τον αρθρογράφο.

Αυτούς που τότε πήγαιναν πρώτοι στις πορείες του Πολυτεχνείου φωνάζοντας "ο αγώνας τώρα δικαιώνεται" λόγω της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ.

Αυτούς που αγαπούσαν το σύνθημα "ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά" και που ο μιμητισμός τους (όπως αναφέρεται στο άρθρο) τους έκανε να απαξιώνουν οτιδήποτε "συντηρητικό".

Σε αυτούς (παλαιούς ΚΝίτες, "νεολαίους" του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕεσ) που διατήρησαν αυτές τις απόψεις και τα επόμενα χρόνια (και με αυτό εξαιρώ προφανώς τον κ. Μαραντζίδη) οφείλεται σε μεγάλο βαθμό η σημερινή κατάσταση της χώρας μας.

Και όλοι αυτοί είναι που ακόμη και σήμερα...  σαν να μην πέρασε μία μέρα... στηρίζουν τον Αλέξη που τους θυμίζει το λαμπρό αγωνιστικό τους παρελθόν!

Πήραμε την ζωή μας λάθος. Ας την αλλάξουμε...

Γράφει ο Θάνος Οικονομόπουλος

Σταματημένος στο κόκκινο φανάρι, ο οδηγός της BMW μισάνοιξε... πονηρά την πόρτα του και άδειασε το περιεχόμενο του σταχτοδοχείου του αμαξιού στο δρόμο, δίπλα στο ρείθρο της νησίδας. Ο οδηγός του αυτοκινήτου που βρισκόταν ακριβώς πίσω του, του κόρναρε επίμονα, κουνώντας ταυτόχρονα το χέρι, σαν μάλωμα, έξω από το παράθυρο. Για να εισπράξει μια... νεο-ελληνοπρεπέστατη απάντηση από τον «νοικοκύρη» κάτοχο της BMW, «ρε, άντε και παράτα μας!».

Βάζω στοίχημα, πως ο «μάγκας» νεοέλληνας οδηγός, είναι... αντιμνημονιακός, βρίζει τον Πάγκαλο για το «μαζί τα φάγαμε», εξηγεί πως η κόρη του διορίστηκε στο δημόσιο «όπως τα παιδιά του περισσότερου κόσμου, μια άνετη δουλειά με σιγουριά και σταθερό ωράριο ήθελε...», κατηγορεί το «σύστημα» που αποδείχθηκε αναποτελεσματικό να διατηρήσει αλώβητο τον τρόπο ζωής «που είχαμε μάθει τόσα χρόνια...», βρίζει τους πολιτικούς που δεν «χτυπάνε την φοροδιαφυγή!», αλλά την ίδια ώρα διαπραγματεύεται με τον ηλεκτρολόγο (υδραυλικό, πλακά,καταστηματάρχη...) την έκπτωση που θα του κάνει αν... δεν του δώσει απόδειξη!Βρίσκει «πολύ σωστή!» την πρόσφατη απόφαση δικαστηρίου που έκρινε ότι το ΙΚΑ είναι υπαίτιο που κατέβαλλε σε κάποιο συμπολίτη μας την σύνταξη της... πεθαμένης μάνας του, κι' όχι αυτός που την εισέπραττε κανονικά («κοτζάμ κράτος και δεν μπορεί να ελέγξει που μοιράζει συντάξεις;»), παρκάρει όπου βρει «για δυο λεπτάκια μόνο...», αλλά γίνεται έξαλλος όταν δεν μπορεί να στρίψει σε κάποιο στενό με διπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα, και ουρλιάζει «δεν υπάρχει κράτος!».

Τυπικό δείγμα της μεγάλης πλειοψηφίας των νεοελλήνων. Που δεν έχουμε μάθει να σεβόμαστε και να φροντίζουμε τον με την ευρεία έννοια «δημόσιο χώρο», όσο τουλάχιστον το κάνουμε με τον «ιδιωτικό» μας. Ο δημόσιος, σ' όλες τις εκφράσεις του, είναι αποκλειστική ευθύνη του κράτους. Εμείς, μόνο να τον «απολαμβάνουμε» δικαιούμαστε, όχι να τον περιφρουρούμε και να τον προστατεύουμε. Λες και το «κράτος» είναι κάτι τελείως διάφορο από την κοινωνία, η σχέση τους δεν είναι αμφίδρομη, η καλή και αποτελεσματική λειτουργία του δεν εξαρτάται από όλους μας. «Μου χρωστάς, δεν σου χρωστάω...», μ' άλλα λόγια.

Μπορεί ν' ακούγεται υπερβολικό, αλλά στην βάση του δεν είναι: για τα περισσότερα από τα επί... αιώνες σωρευμένα χάλια μας που κάθε τόσο (όπως τώρα, γι' άλλη μια φορά...) καλούμεθα να πληρώσουμε, πολύ μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχει αυτή ακριβώς η νοοτροπία μας: πάντα κάποιος «άλλος» είναι επιφορτισμένος με το βάρος της φροντίδας -και της επιτήρησής μας! «Εμείς», έχουμε το δικαίωμα (την απαίτηση!) να πορευόμαστε όπως μας γουστάρει, ακόμη και πέραν του ορίου της νομιμότητας και της υπεύθυνης συλλογικότητας , κι' αν είναι «σωστό» το κράτος (αστυνομία, εφορία, δημόσιες υπηρεσίες κ.λ.π.) ας μας πιάσουν κι' ας μας επαναφέρουν στην τάξη, αλλιώς...

Χωρίς αντίρρηση το πελατειακο-κομματικό πολιτικό μας σύστημα, βρήκε πρόσφορο έδαφος να σπείρει την διαφθορά, την συναλλαγή, την εξαγορά συνειδήσεων και... το θέρισμα ψήφων. Και το εκμεταλλεύθηκε στο έπακρο. Λειτούργησε ως νταβατζής. Κι' έχει τεράστιες ευθύνες. Αλλά στο κύκλωμα της εκπόρνευσης, εκτός από τους προαγωγούς, υπάρχουν και... οι πόρνες. Κι' όσο πιο γρήγορα και με ειλικρίνεια παραδεχθούμε ότι προσφερθήκαμε όλοι μας για τον συγκεκριμένο ρόλο, τόσο περισσότερες θα είναι οι πιθανότητες (και οι ελπίδες...) η παραδοχή πως «πήραμε την ζωή μας λάθος...», να καταλήξει στο «ν' αλλάξουμε ζωή». 

Εμείς οι ίδιοι. Την δική μας ζωή...

ΠΗΓΗ   iefimerida.gr

Η ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ...

ΤΑ ΝΕΑ

Ταγμένοι στην μιζέρια!...

Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης

Η πώληση του ΟΠΑΠ ήταν κομβικής σημασίας, καθώς ήταν η πρώτη μεγάλη ιδιωτικοποίηση και έδειξε στις αγορές ότι κάτι αρχίζει να αλλάζει στην Ελλάδα. Μέχρι χτες και όσες φορές επιχείρησε κάποιος να αγγίξει τον πυρήνα της διαπλοκής, αντιμετώπισε την οργή του «συστήματος». Αυτή την φορά, όμως, δεν έπεσε η κυβέρνηση! Οι αγορές, λοιπόν, εισέπραξαν το γεγονός ότι κάτι αλλάζει σε αυτή την χώρα. Κι αυτό το κλίμα «πριμοδότησαν».

Η βελτίωση του οικονομικού κλίματος είναι μία από τις σοβαρότερες προϋποθέσεις για την πραγματοποίηση επενδύσεων. Προκαλεί, λοιπόν, εντύπωση το γεγονός ότι οι δυνάμεις της μιζέριας και της απαξίωσης επιδίωξαν να υποβαθμίσουν αυτή την εξέλιξη. Έφτασαν στο σημείο να εξισώσουν τις εκθέσεις των ξένων οίκων με τα συνήθη παιγνίδια μικροπολιτικής που παρατηρούνται στον μικρόκοσμο της ελληνικής πολιτικής σκηνής.

Με άλλα λόγια, οι επικεφαλής των ξένων οίκων μαζεύτηκαν και αποφάσισαν να βγάλουν θετικές εκθέσεις για την Οικονομία της Ελλάδας, μόνο και μόνο για να χαλάσουν το όνειρο του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού σε μερικούς αμετανόητους οπαδούς των Σοβιέτ. Όταν οι ξένοι οίκοι «έθαβαν» με τις εκθέσεις τους την χώρα, τότε οι εκθέσεις αυτές ήσαν... αξιόπιστες. Τώρα που δεν εξυπηρετούν τα σχέδιά τους, προσπαθούν να τις απαξιώσουν.

Οι ιδιωτικοποιήσεις, λοιπόν, δεν πολεμούνται τυχαία από όσους ονειρεύονται να μετατρέψουν την Ελλάδα σε έναν σοσιαλιστικό παράδεισο στην καρδιά της Ευρώπης. Είναι θέμα ουσίας και όχι εντυπώσεων. Όσο η χώρα προχωράει τις ιδιωτικοποιήσεις, τόσο αυξάνεται η εμπιστοσύνη των αγορών και ανοίγει έτσι ο δρόμος της ανάπτυξης.

Ο ΟΠΑΠ ήταν ένα κομβικό σημείο. Να προσέξουμε το γεγονός ότι η ιδιωτικοποίηση δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί και δεν πρέπει να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο να επιχειρηθεί η ναρκοθέτηση του δρόμου που οδηγεί στην μεταβίβαση των μετοχών από το ΤΑΙΠΕΔ στους ιδιώτες. Μία τέτοια εξέλιξη θα ήταν καταστροφική!

Όπως και η πιθανότητα να αποδειχτεί το ΤΑΙΠΕΔ κατώτερο των περιστάσεων και να μην προχωρήσουν άλλες ιδιωτικοποιήσεις, πέραν της ΔΕΠΑ που βρίσκεται στο τελευταίο της στάδιο. Η μάχη, λοιπόν, είναι καθημερινή και απαιτείται σκληρή δουλειά για να μπορέσουμε να πείσουμε τις αγορές ότι είμαστε αποφασισμένοι να αλλάξουμε τις δομές της ελληνικής Οικονομίας.

Θα πει κάποιος ότι δεν φτάνουν μόνο οι ιδιωτικοποιήσεις κι ότι χρειάζεται να προχωρήσουν ταυτόχρονα και οι μεταρρυθμίσεις. Είναι σωστό. Μόνο που αυτή είναι μία συζήτηση που αφορά περισσότερο το εσωτερικό μέτωπο. Δηλαδή, εμάς τους ίδιους. Οι αγορές ενδιαφέρονται για πιο χειροπιαστά πράγματα. Για τις αγορές είναι πιο κατανοητό το ερώτημα «πωλείται ή δεν πωλείται ο ΟΠΑΠ», από το «πως ακριβώς λειτουργεί το φορολογικό σύστημα στην Ελλάδα». Οι εικόνες αισιοδοξίας είναι πολύτιμες και αξίζουν πολλά χρήματα. Γι΄ αυτό και οι πολέμιοι του συστήματος προσπαθούν με τις φωνές τους να σκεπάσουν οποιαδήποτε αισιόδοξη νότα προσπαθεί να ακουστεί σε ένα πεδίο που έχει χορτάσει από ισχυρές δόσεις απαισιοδοξίας.

ΠΗΓΗ   capital.gr/

ΒΑΓΓΕΛΗ, ΘΑ ΣΕ ΜΑΛΩΣΩ!...

Βαγγέλη,...
Καταλαβαίνω ότι αισθάνεσαι φοβερά πιεσμένος αυτή την εποχή.
Ήθελες τόσο πολύ να γίνεις καπετάνιος ώστε δεν κατάλαβες ότι το καράβι που ανέλαβες βούλιαζε και τώρα βλέπεις σιγά-σιγά το πλήρωμα να το/σε εγκαταλείπει.
Ίσως βέβαια τώρα που βλέπεις τα χάλια του καραβιού σου να ζηλεύεις αυτούς που το εγκαταλείπουν και φτιάχνουν άλλα, νέα και ωραία, αλλά τώρα είναι πια αργά.

Βαγγέλη,...
Οποιοσδήποτε στην θέση σου θα αισθανόταν πιεσμένος... πολύ πιεσμένος!
Και απογοητευμένος... και προδομένος... και εξοργισμένος...
Όμως, Βαγγέλη μου, εσένα όλα αυτά σου βγάζουν στην επιφάνεια τον χειρότερο εαυτό σου.
Γίνεσαι είρων, επιθετικός, υπερφίαλος και αναιδής!
Φαίνεται ότι το πάθημα με τον καφέ δεν σου έγινε μάθημα, παρόλο που το πλήρωσες πολύ ακριβά.

Βαγγέλη,...
Βλέπεις τις δημοσκοπήσεις να ρίχνουν το ΠΑΣΟΚ στα τάρταρα (4-5%) και παθαίνεις πανικό.
Ονειρεύεσαι να το ξανακάνεις τη “μεγάλη δημοκρατική παράταξη” αλλά η ρητορική σου και το ύφος σου μάλλον θα το κάνουν να παλεύει για την είσοδό του στην βουλή!

Βαγγέλη,...
Έχεις δίκιο όταν προσπαθείς να θυμίσεις στους ψηφοφόρους το “αμαρτωλό” παρελθόν του Λοβέρδου ή της Διαμαντοπούλου, όμως δεν έχουν όλοι επιλεκτική μνήμη.
Γιατί, Βαγγέλη μου, θυμούνται και τον ΓΑΠ...  και τον Άκη... και τον Παπακωνσταντίνου...  και...  εσένα τον ίδιο!
Δυστυχώς, όταν αναλαμβάνεις την ηγεσία ενός κόμματος κληρονομείς και την ιστορία του, με τα καλά της και τα κακά της.

Βαγγέλη,...
Δηλώνεις ότι θέλεις να ξανασυζητηθεί και να επικαιροποιηθεί η προγραμματική συμφωνία.
Μπορεί και να έχεις δίκιο αφού τα δεδομένα αλλάζουν καθημερινά, αλλά...  τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή;
Θεωρείς ότι, με τα σημερινά δεδομένα, μπορείς να “εκβιάζεις” αποφάσεις και να τονίζεις με τόσο στόμφο ότι “χωρίς ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει κυβερνητική πλειοψηφία και σταθερότητα";
Κατανοώ την ανάγκη σου να δείξεις ότι έχεις ιδεολογικές διαφορές και σε χωρίζει χάος από την “επάρατη δεξιά” του Σαμαρά αλλά και την δυσκολία σου τώρα πια να βρεις πεδίο για την πολεμική σας αναμέτρηση αλλά...

Βρε Βαγγέλη,...
Το “αντιρατσιστικό” ν/σ είναι το πρόβλημά σου;
Τι θα κάνεις δηλαδή εάν ο Σαμαράς επιμείνει στην άποψή του;
Θα ρίξεις την κυβέρνηση;
Για τον “αντιρατσιστικό”;
Γελάει ο κόσμος Βαγγέλη!

Λύσαμε όλα μας τα προβλήματα, ως χώρα που βρίσκεται σε οικονομική κρίση, και τώρα κάνουμε συναντήσεις πολιτικών αρχηγών της τρικομματικής κυβέρνησης με βασικό θέμα το “αντιρατσιστικό” ν/σ;

Είτε ετοιμάζεις ηρωική έξοδο, είτε έχεις βάλει σκοπό της ζωής σου να πας την Χρυσή Αυγή στο 20% και το ΠΑΣΟΚ να ψάχνει την ψήφο σου!
Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση...

Βαγγέλη,...
Θυμήσου τον καφέ!
Βάλε στην άκρη το υπέρμετρο εγώ σου και κοίτα να μαζέψεις τα κομμάτια σου!
Χρειάζεται διαλλακτικότητα και διπλωματία και η “ταπείνωση στις σπηλιές” δεν βοηθάει!

Απλή κοινή λογική...


ΥΓ : Προφανώς το παραπάνω κείμενο είναι σατυρικό αν και δεν θα άλλαζα το νόημα σε περίπτωση που μου δινόταν η ευκαιρία να μιλήσω με τον “Βαγγέλη”!
Αυτό όμως που πραγματικά με απογοητεύει οικτρά είναι ότι σε μία χώρα με τόσα προβλήματα, Βενιζέλος και Κουβέλης, το μόνο που συνεχίζουν να σκέφτονται είναι τα ψηφοθηρικά τους, ξεπερασμένα και παλαιοκομματικά, πολιτικά παιχνιδάκια.
Κρίμα, γιατί προς στιγμήν είχα θεωρήσει ότι, τουλάχιστον σε αυτό το επίπεδο, κάποιοι είχαν βάλει μυαλό.
Ίσως τελικά να έχουν δίκιο αυτοί που μας χαρακτηρίζουν αδιόρθωτους!

Ο ΣΥΡΙΖΑ «αιμοδότης» της κυβέρνησης!...

Γράφει ο Νίκος  Γ. Σακελλαρόπουλος

 

Η τρικομματική κυβέρνηση αποτελεί γεγονός πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα, τόσο σε επίπεδο πολιτικής συναίνεσης, όσο και σε γενικές πολιτικές κατευθύνσεις.

Επιπλέον, αποτελεί τρανό παράδειγμα συνεργασίας, με δεδομένο ότι είναι πανθομολογούμενο πως μόνο συνεργαζόμενοι μπορούμε να βρούμε τον δρόμο μας.

Η κυβέρνηση κατάφερε μερικά σημαντικά πράγματα.

Το πρώτο είναι η σταθεροποίηση της χώρας στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης.

Το δεύτερο είναι η μεταστροφή του κλίματος στην Ευρώπη και γενικότερα σε όλον τον κόσμο, σε επίπεδο αξιοπιστίας.

Το τρίτο είναι η σοβαρότητά που επιδεικνύει αναφορικά, τουλάχιστον, με την υπάρχουσα αντιπολίτευση.

Προς Θεού, δεν ισχυριζόμαστε ότι όλα είναι ρόδινα.

Οι αγκυλώσεις εξακολουθούν και υπάρχουν, ειδικά από τα κόμματα της Κεντροαριστεράς, οι δυσλειτουργίες είναι εμφανείς σε πολλά στάδια και πολλά πρόσωπα της κυβέρνησης είναι σαφές ότι από το εθνικό και συλλογικό συμφέρον προτάσσουν το προσωπικό τους. Συντηρούν την αναξιοκρατία σε επιλογές προσώπων, τους τοπικισμούς, ακόμη και τις πελατειακές σχέσεις.

Για να μη μιλήσουμε για τις «παγωμένες» μεταρρυθμίσεις που γίνονται σιγά σιγά θρύλος σαν το γεφύρι της Άρτας.

Κοντολογίς, θα λέγαμε ότι η τρικομματική κυβέρνηση βαθμολογείται με βαθμό κάτω του μετρίου.

Υπάρχει, όμως, και η άλλη πλευρά, αυτή της αντιπολίτευσης.

Αν η κυβέρνηση παίρνει βαθμό κάτω του μετρίου – ειδικά στην καθημερινότητα- η αντιπολίτευση παίρνει κάτω από τη βάση.

Κι αν υποθέσουμε ότι τα δυο κόμματα στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας αποτελούν μορφώματα ειδικών συνθηκών και ουδείς μπορεί να περιμένει απ’ αυτά να διαδραματίσουν σοβαρό και εποικοδομητικό πόλο αντιπολίτευσης, αν υποθέσουμε ότι το ΚΚΕ ζει και κινείται στον δικό του εξωπραγματικό μικρόκοσμο, τότε τι πρέπει να πούμε για την αξιωματική αντιπολίτευση;

Ο ΣΥΡΙΖΑ, από μικρό κόμμα διαμαρτυρίας βρέθηκε ξαφνικά και εν μια νυκτί στον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Είναι λογικό και κατανοητό, η ηγεσία και τα στελέχη του να μην ήταν έτοιμοι για τον νέο τους ρόλο.

Άλλο, όμως, αυτό κι άλλο η συνεχής άρνηση στα πάντα, η καταστροφολογία, η πανσπερμία απόψεων και θέσεων, οι πολιτικές αντιφάσεις, οι ακραίες συμπεριφορές και η προσκόλληση σε πολιτικές που μας έφεραν εδώ που μας έφεραν.

Εκτίμησή μας είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας είναι μετρίου πολιτικού βεληνεκούς πολιτικός αρχηγός.
Ένας σαραντάχρονος άνθρωπος που με όσα λέει αποπνέει μούχλα.

Ο ίδιος και το κόμμα του αποτελούν τον σημαντικότερο «αιμοδότη» της κυβέρνησης.

Εκτός από τις συνεχείς γκάφες σε ηγετικό και στελεχιακό επίπεδο, όσες πρωτοβουλίες έχουν λάβει, έχουν καταλήξει σε βαριές πολιτικές ήττες, με τελευταίες τη στάση τους στην κυπριακή κρίση, στην Αργεντινή και στη Βενεζουέλα, που χιλιάδες άνθρωποι συνωστίζονται… για να βρουν λίγο χαρτί υγείας!

Ημέρα με την ημέρα είναι όλο και πιο ορατό ότι οι θέσεις που ευαγγελίζονται οδηγούν σε μεγαλύτερα αδιέξοδα.

Ακόμη και τα «ανοίγματα» σε χώρους και πρόσωπα που ήταν ταμπού (ΗΠΑ, ΔΝΤ, Καραμανλής κλπ), εκτός από τα εσωτερικά προβλήματα που δημιούργησαν, έγιναν άγαρμπα και καταδείκνυαν ότι οι λόγοι που έγιναν δεν ήταν ειλικρινείς αλλά καιροσκοπικοί και συμφεροντολογικοί.

Ήταν φυσικό επακόλουθο, δεδομένου ότι ο μεγάλος κορμός του ΣΥΡΙΖΑ ήταν και είναι ακραία μαρξιστικός και τα στελέχη των περισσοτέρων συνιστωσών είναι προσκολλημένοι μαρξιστές διαφόρων τάσεων.

Μπορεί το γεγονός αυτό να κρύβεται εντέχνως (όπως έγινε φραστικά στις τελευταίες εκλογές), αλλά η ουσία είναι ότι σε όσα προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ, η ουτοπία είναι πανταχού παρούσα, αφού προϋποθέτουν να αλλάξει όλο το παγκόσμιο σύστημα της οικονομίας.

Η ουσία είναι ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί ν’ ανησυχεί από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Όσο ο Τσίπρας και τα στελέχη του συναγελάζεται με διάφορους …φιλόσοφους τύπου Ζίζεκ, με γραφικούς συνδικαλιστές, όσο μιλάνε δημοσίως για την Οικονομία, όσο περιφέρονται από λιμάνι σε νταμάρι για να σταματήσουν κάθε επένδυση και παραγωγική διαδικασία, όσο αδυνατούν να εκλογικεύσουν τις θέσεις τους, όσο οι συνιστώσες αρνούνται την αυτοδιάλυσή τους και τον απόκτηση πολιτικής ευελιξίας, δεν μπορούν να προσελκύσουν σοβαρούς κι υπεύθυνους ψηφοφόρους στις τάξεις τους.

Κι όσοι, ακόμη, πίστευαν ή πιστεύουν ότι μέσω του ΣΥΡΙΖΑ θα ανακτήσουν τα χαμένα κεκτημένα τους, όλο και πιο πολύ καταλαβαίνουν…

 

ΠΗΓΗ  GR POST

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :

Όπως έχω ξαναγράψει...

Ζούμε στην Ελλάδα με συγκεκριμένο πληθυσμό και συγκεκριμένα δημογραφικά δεδομένα.

Αυτό σημαίνει ότι σε καμία περίπτωση δεν μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι το 20% των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ απεβίωσε από τον μάταιο τούτο κόσμο μέσα σε 3 χρόνια ενώ ταυτόχρονα μπήκαν στους εκλογικούς καταλόγους 20% νέοι ψηφοφόροι.

Είναι λοιπόν μαθηματικά αποδεδειγμένο ότι η μεγαλύτερη συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτή του παλαιού ΠΑΣΟΚ και προφανώς ο συνασπισμός 12 κομμάτων που συνολικά εκπροσωπούσε το 3-5% δεν μπορεί να διαχειριστεί την μεγάλη αυτή αλλαγή ούτε είναι δυνατόν να περιμένει ότι θα παραμείνει αναλλοίωτος και το 3% θα συνεχίσει να εκπροσωπεί το 23%!

Ας περιμένουμε να δούμε τα αποτελέσματα του επικείμενου συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ γιατί, για πρώτη φορά, ίσως η προοπτική της εξουσίας να μην αποδειχθεί συνδετική κομματική κόλλα αφού πολλά από τα 12 αυτά κόμματα δεν έχουν φτιαχτεί για να κυβερνούν αλλά μόνο για να ασκούν αέναη, καταγγελτική και στείρα  αντιπολίτευση.