Γράφει ο ΔΑΜΩΝΙΔΗΣ...
«Φύλακας του Συντάγματος» ορίζεται από τον Καταστατικό Χάρτη της Χώρας ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Επιφορτίζεται ευόρκως με την ανάληψη των καθηκόντων του να ορθώνει το ηθικό ανάστημά του στην πιστή τήρηση των Συνταγματικών Διατάξεων, και δη εκείνων που αναφέρονται στη διαφύλαξη της Εθνικής Κυριαρχίας.
Το πνεύμα του συνόλου των διατάξεων του Καταστατικού Χάρτη της Χώρας αλλά και ο Πατριωτισμός του Λαού των Ελλήνων επιτάσσουν από τον ανώτατο άρχοντα να αποβάλει ευθύς ως διασκελίσει τη θύρα του Προεδρικού Μεγάρου κομματικές συμπάθειες, προσωπικές προτιμήσεις, ιδεολογικές αποκλίσεις και να αποτελέσει την κοινή συνισταμένη των προσδοκιών του συνόλου των Πολιτών της Χώρας, η οποία εκφράζεται με τη διαφύλαξη της Εθνικής Κυριαρχίας («Την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω…»), τη διασφάλιση των ατομικών ελευθεριών και της ευημερίας των ατόμων μέσω του Κράτους Κοινωνικής Πρόνοιας, την απαλλαγή του Πολίτη από τον Φόβο της αβεβαιότητας του μέλλοντος, της ασθένειας και της Ανάγκης.
Ταυτοχρόνως, με την επιτήρηση στον ηθικό τομέα της παροχής ίσων ευκαιριών στο σύνολο των ατόμων της Πολιτείας για τη διεκδίκηση της ευτυχίας στη ζωή.
Εν ολίγοις, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αποτελεί το Σύμβολο της ενότητας της Χώρας, είναι ο εγγυητής της ευρύθμου λειτουργίας του Συνταγματικού Πολιτεύματος και ο κυματοθραύστης των τάσεων της Εκτελεστικής Εξουσίας -πάντα εντός των πλαισίων που ορίζει το Σύνταγμα- να μετακινείται στο επίπεδο του αυταρχισμού με την ενδεχόμενη παραβίαση των Συνταγματικών Διατάξεων.
Το ιδεολογικοπολιτικό αυτό πλαίσιο, σύμφωνα με τις υφιστάμενες Συνταγματικές Διατάξεις, παραβιάσθηκε, κατά την άποψη των πλέον έγκυρων Συνταγματολόγων της Χώρας, βάναυσα στις διαδικασίες ψήφισης και επικύρωσης της Διεθνούς Δανειακής Σύμβασης (Μνημόνιο) προ ενός έτους, στην οποία Δανειακή Σύμβαση ενυπάρχουν έντονα και ισχυρά τα σημεία εκχώρησης της Εθνικής Κυριαρχίας (υποθήκευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Χώρας, των πολιτιστικών της Μνημείων, της άσκησης ανεξαρτήτου Εξωτερικής Πολιτικής, της ελευθερίας δανεισμού από τρίτες πηγές, πέραν εκείνων που αναφέρονται στο Μνημόνιο κ.λπ.).
Όσον αφορά τον κ. Παπούλια, στη συγκεκριμένη περίπτωση, που έχει χαρακτηρισθεί Συνταγματικό Πραξικόπημα, και το οποίο επικύρωσε με την υπογραφή του, δυοίν θάτερον συμβαίνει:
• Ή οι νομικές υπηρεσίες της Προεδρίας της Δημοκρατίας λειτούργησαν πλημμελώς και δεν ενημέρωσαν ορθώς τον κ. Παπούλια, οπότε τίθεται θέμα ευθυνών της γραφειοκρατικής αυτής καμαρίλας και παραπομπής των υπευθύνων στη Δικαιοσύνη με τις βαρύτατες και ατιμωτικές κατηγορίες που επισύρει η συγκεκριμένη περίπτωση,
• Ή ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ενσυνειδήτως προέβη στην πράξη αυτή: υπογραφή, κατά παράβαση των ρητών Συνταγματικών Διατάξεων, διεθνούς συνθήκης με την οποία εκχωρούνται κυριαρχικά δικαιώματα της Χώρας!
Πέραν τούτων, όμως, με το Συνταγματικό αυτό Πραξικόπημα, το οποίο θέτει τη Χώρα υπό καθεστώς οικονομικής υποτέλειας σε ξένες δυνάμεις, σε συνδυασμό με την εκχώρηση Εθνικής Κυριαρχίας, αναδύεται ότι οι εκ των υστέρων εκκλήσεις του Προέδρου της Δημοκρατίας για συναίνεση και εθνική συνεννόηση κινούνται σε κενό αέρος.
Ο κ. Παπούλιας, εν γνώσει των ενεργειών της κυβέρνησης για τη συγκεκριμένη Δανειακή Σύμβαση και των απαγορευτικών για το Σύνταγμα της Χώρας στοιχείων που αυτή περιέχει, σύμφωνα με την επικρατούσα άποψη των Συνταγματολόγων, έπρεπε να την αναπέμψει στη Βουλή και να ψηφισθεί με τα 3/5 των βουλευτών, ως το Σύνταγμα προβλέπει, και κατ' αυτόν τον τρόπο το σύνολο των εκπροσώπων του Έθνους όχι μόνο να εγκύψει επί των διατάξεων, των δεσμεύσεων και της ουσίας αυτής της διεθνούς σύμβασης, αλλά και να προσμετρήσει τις συνέπειες επί της πορείας της χώρας για πολλές δεκαετίες και γενιές ακόμη.
Και μόνο η υπενθύμιση ότι η τελευταία δόση αντίστοιχου «Μνημονίου» του 1897 εξωφλήθη μετά 81 ολόκληρα χρόνια, το 1978, αρκούσε για να προβληματίσει Λαό και Εξουσία…
Αντ' αυτών η προεδρική επικύρωση και οι εκ των υστέρων εκκλήσεις για συναίνεση!
Η προεδρική ενέργεια άρνησης επικύρωσης ενός νόμου σαφώς αντισυνταγματικού εκ των εξελίξεων καθίσταται βέβαιο ότι θα οδηγούσε το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων της Χώρας και υπό το άπλετο φως της δημοσιότητας στην αποτροπή του καταστροφικού για την Ελλάδα σημερινού Μνημονίου, στη διαφύλαξη της οικονομικής ανεξαρτησίας της Χώρας και στη διαφύλαξη της Εθνικής της Κυριαρχίας.
Δυστυχώς, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας επιφύλαξε για τον εαυτό του τον ρόλο Επιμηθέα και όχι Προμηθέα. Και το κυριότερο, η Χώρα παραδόθηκε χειροδέσμια στη βουλιμία του αρπαχτικού ξένου κεφαλαίου και των εγχώριων μεταπρατών του…
Στην ηρεμία του Προεδρικού Μεγάρου και στην πλούσια βιβλιοθήκη του, στην οποία η αρχαιοελληνική σκέψη επικυριαρχεί, ο κ. Παπούλιας έχει τη δυνατότητα να μελετήσει τις Ιστορίες του Θουκυδίδη του Αλιμούντιου, και μάλιστα στη μετάφραση του Μεγάλου Πολιτικού Ελευθερίου Βενιζέλου. Εκεί θα συναντήσει ότι ο Πολιτικός -και στο αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας ενυπάρχει και ο Πολιτικός- είναι αναγκαίο να κοσμείται από το «Προοράν» (το προβλέπειν) και το «Τολμάν» (την Τόλμη στη λήψη των αποφάσεων)…
Στο Συνταγματικό Πραξικόπημα που η Εκτελεστική Εξουσία πραγματοποίησε τον Μάιο του 2010 ο κ. Παπούλιας ακουσίως ή όχι, συνέπραξε… Αλλά «ενός κακού δοθέντος μύρια έπονται…».
Τι ευθύνεται, όμως, αυτός ο δύστηνος Λαός;
Ταυτοχρόνως, με την επιτήρηση στον ηθικό τομέα της παροχής ίσων ευκαιριών στο σύνολο των ατόμων της Πολιτείας για τη διεκδίκηση της ευτυχίας στη ζωή.
Εν ολίγοις, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αποτελεί το Σύμβολο της ενότητας της Χώρας, είναι ο εγγυητής της ευρύθμου λειτουργίας του Συνταγματικού Πολιτεύματος και ο κυματοθραύστης των τάσεων της Εκτελεστικής Εξουσίας -πάντα εντός των πλαισίων που ορίζει το Σύνταγμα- να μετακινείται στο επίπεδο του αυταρχισμού με την ενδεχόμενη παραβίαση των Συνταγματικών Διατάξεων.
Το ιδεολογικοπολιτικό αυτό πλαίσιο, σύμφωνα με τις υφιστάμενες Συνταγματικές Διατάξεις, παραβιάσθηκε, κατά την άποψη των πλέον έγκυρων Συνταγματολόγων της Χώρας, βάναυσα στις διαδικασίες ψήφισης και επικύρωσης της Διεθνούς Δανειακής Σύμβασης (Μνημόνιο) προ ενός έτους, στην οποία Δανειακή Σύμβαση ενυπάρχουν έντονα και ισχυρά τα σημεία εκχώρησης της Εθνικής Κυριαρχίας (υποθήκευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Χώρας, των πολιτιστικών της Μνημείων, της άσκησης ανεξαρτήτου Εξωτερικής Πολιτικής, της ελευθερίας δανεισμού από τρίτες πηγές, πέραν εκείνων που αναφέρονται στο Μνημόνιο κ.λπ.).
Όσον αφορά τον κ. Παπούλια, στη συγκεκριμένη περίπτωση, που έχει χαρακτηρισθεί Συνταγματικό Πραξικόπημα, και το οποίο επικύρωσε με την υπογραφή του, δυοίν θάτερον συμβαίνει:
• Ή οι νομικές υπηρεσίες της Προεδρίας της Δημοκρατίας λειτούργησαν πλημμελώς και δεν ενημέρωσαν ορθώς τον κ. Παπούλια, οπότε τίθεται θέμα ευθυνών της γραφειοκρατικής αυτής καμαρίλας και παραπομπής των υπευθύνων στη Δικαιοσύνη με τις βαρύτατες και ατιμωτικές κατηγορίες που επισύρει η συγκεκριμένη περίπτωση,
• Ή ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ενσυνειδήτως προέβη στην πράξη αυτή: υπογραφή, κατά παράβαση των ρητών Συνταγματικών Διατάξεων, διεθνούς συνθήκης με την οποία εκχωρούνται κυριαρχικά δικαιώματα της Χώρας!
Πέραν τούτων, όμως, με το Συνταγματικό αυτό Πραξικόπημα, το οποίο θέτει τη Χώρα υπό καθεστώς οικονομικής υποτέλειας σε ξένες δυνάμεις, σε συνδυασμό με την εκχώρηση Εθνικής Κυριαρχίας, αναδύεται ότι οι εκ των υστέρων εκκλήσεις του Προέδρου της Δημοκρατίας για συναίνεση και εθνική συνεννόηση κινούνται σε κενό αέρος.
Ο κ. Παπούλιας, εν γνώσει των ενεργειών της κυβέρνησης για τη συγκεκριμένη Δανειακή Σύμβαση και των απαγορευτικών για το Σύνταγμα της Χώρας στοιχείων που αυτή περιέχει, σύμφωνα με την επικρατούσα άποψη των Συνταγματολόγων, έπρεπε να την αναπέμψει στη Βουλή και να ψηφισθεί με τα 3/5 των βουλευτών, ως το Σύνταγμα προβλέπει, και κατ' αυτόν τον τρόπο το σύνολο των εκπροσώπων του Έθνους όχι μόνο να εγκύψει επί των διατάξεων, των δεσμεύσεων και της ουσίας αυτής της διεθνούς σύμβασης, αλλά και να προσμετρήσει τις συνέπειες επί της πορείας της χώρας για πολλές δεκαετίες και γενιές ακόμη.
Και μόνο η υπενθύμιση ότι η τελευταία δόση αντίστοιχου «Μνημονίου» του 1897 εξωφλήθη μετά 81 ολόκληρα χρόνια, το 1978, αρκούσε για να προβληματίσει Λαό και Εξουσία…
Αντ' αυτών η προεδρική επικύρωση και οι εκ των υστέρων εκκλήσεις για συναίνεση!
Η προεδρική ενέργεια άρνησης επικύρωσης ενός νόμου σαφώς αντισυνταγματικού εκ των εξελίξεων καθίσταται βέβαιο ότι θα οδηγούσε το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων της Χώρας και υπό το άπλετο φως της δημοσιότητας στην αποτροπή του καταστροφικού για την Ελλάδα σημερινού Μνημονίου, στη διαφύλαξη της οικονομικής ανεξαρτησίας της Χώρας και στη διαφύλαξη της Εθνικής της Κυριαρχίας.
Δυστυχώς, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας επιφύλαξε για τον εαυτό του τον ρόλο Επιμηθέα και όχι Προμηθέα. Και το κυριότερο, η Χώρα παραδόθηκε χειροδέσμια στη βουλιμία του αρπαχτικού ξένου κεφαλαίου και των εγχώριων μεταπρατών του…
Στην ηρεμία του Προεδρικού Μεγάρου και στην πλούσια βιβλιοθήκη του, στην οποία η αρχαιοελληνική σκέψη επικυριαρχεί, ο κ. Παπούλιας έχει τη δυνατότητα να μελετήσει τις Ιστορίες του Θουκυδίδη του Αλιμούντιου, και μάλιστα στη μετάφραση του Μεγάλου Πολιτικού Ελευθερίου Βενιζέλου. Εκεί θα συναντήσει ότι ο Πολιτικός -και στο αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας ενυπάρχει και ο Πολιτικός- είναι αναγκαίο να κοσμείται από το «Προοράν» (το προβλέπειν) και το «Τολμάν» (την Τόλμη στη λήψη των αποφάσεων)…
Στο Συνταγματικό Πραξικόπημα που η Εκτελεστική Εξουσία πραγματοποίησε τον Μάιο του 2010 ο κ. Παπούλιας ακουσίως ή όχι, συνέπραξε… Αλλά «ενός κακού δοθέντος μύρια έπονται…».
Τι ευθύνεται, όμως, αυτός ο δύστηνος Λαός;
ΠΗΓΗ ΤΟ ΠΑΡΟΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου