Ζούμε σε μία εποχή όπου ΟΛΟΙ οι εργαζόμενοι, από τον εργοδότη έως και τον τελευταίο εργάτη, πλήττονται από την πολιτική της κυβέρνησης.
Καθημερινά χάνονται όχι πλέον κεκτημένα και προνόμια αλλά τμήματα μισθών και συντάξεων που κάνουν δύσκολη την επιβίωση.
Και ενώ όλα δείχνουν ότι πάμε ολοταχώς σε χειρότερες ημέρες και συνεχίζοντας έτσι θα ζήσουμε ακόμα χειρότερες καταστάσεις... η πρωτομαγιά ανήκει στους συνδικαλιστές!
Όπως κάθε χρόνο έτσι και εχθές έγιναν οι καθιερωμένες πορείες και όπως κάθε χρόνο έτσι και εχθές αν μέσα στις πορείες φώναζες “πρόεδρε” θα γύριζαν οι μισοί.. γιατί οι άλλοι μισοί είναι μέλη συνδικαλιστικών οργάνων και δεν έχουν γίνει ακόμα πρόεδροι!
Η πορεία του ΠΑΜΕ εξαιρείται μια και ανέκαθεν μάζευε και απλούς εργαζόμενους του κόμματος αλλά όλες οι υπόλοιπες παρέμειναν “συνδικαλιστικό θέμα”.
Η πιασάρικη ατάκα της εποχής αδιαμφισβήτητα είναι το “όλοι ίδιοι είναι”.
Συνδικαλιστές και δημοσιογράφοι το επαναλαμβάνουν μήνες τώρα και έτσι κατηγορούν τους πολιτικούς και απαξιώνουν την πολιτική.
Αυτό που δεν φαίνεται να καταλαβαίνουν είναι ότι ο κόσμος πρώτα από όλους κατηγορεί τους συνδικαλιστές και απαξιώνει τον συνδικαλισμό!
Κάτι η αποδοχή των “μνημονιακών” μέτρων χωρίς ξεσηκωμό και ιδιαίτερη αντίδραση, κάτι οι αποκαλύψεις για χρηματισμό συνδικαλιστικών οργάνων (πχ ΔΕΗ) ή για μεγάλα φαγοπότια και ζωή χαρισάμενη ορισμένων συνδικαλιστών... κανένας πλέον δεν πιστεύει ότι το “συνδικαλιστικό κίνημα” κινείται προς την σωστή κατεύθυνση και υπηρετεί τα συμφέροντα των εργαζομένων.
Με αυτόν τον τρόπο δεν υπάρχει οργανωμένη αντίδραση σε όσα συμβαίνουν και διαχέεται η εντύπωση (εντός και εκτός Ελλάδας) ότι οι Έλληνες κατανοούν το πρόβλημα της χώρας και αποδέχονται το μνημόνιο ως μονόδρομο υπομένοντας στωικά και “θυσιάζοντας” ότι έχουν και δεν έχουν για να πάει μπροστά η χώρα!
Καμία σχέση με την πραγματικότητα!
Όλοι, άσχετα από την κομματική τους τοποθέτηση, έχουν καταλάβει ότι υποφέρουμε χωρίς λόγο και δεν πρόκειται να βγει τίποτα από τις “θυσίες” μας.
Το θέμα είναι ότι δεν μπορούν να βρουν κάποιον να εκφράσει την αγανάκτηση και την οργή που συσσωρεύεται.
Ένας χρόνος μνημόνιο και η κυβέρνηση έχει καταφέρει να απαξιώσει τους πάντες και τα πάντα.
Πολιτικοί, δικαστές, συνδικαλιστές, δημοσιογράφοι, κλπ, κλπ, κλπ.
Δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο!
Ούτε καν οι παλιές, παραδοσιακές αρχές του τόπου “ο δάσκαλος, ο γιατρός, ο παππάς και ο πρόεδρος”.
Ότι και να λέμε...
ότι και να κάνουμε...
αυτό είναι η μεγαλύτερη κατάκτηση της κυβέρνησης!
Ένας χρόνος μνημόνιο.
Ένας χρόνος απαξίωσης.
Ένας χρόνος ανοχής!
Για πόσο ακόμα;
Είναι σίγουρο ότι η αντίδραση έρχεται και οι πρώτοι που θα δεχθούν τα “πυρά” μάλλον θα είναι η κυβέρνηση και οι συνδικαλιστές.
Απλή κοινή λογική...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου