Η ταμπέλα να γράφει Ελλάδα...

Η συζήτηση που άνοιξε για ακόμα μία φορά, χθες, ο Σαμαράς σχετικά με την ανάγκη συνταγματικής αναθεώρησης είναι κάτι περισσότερο από ώριμη. Μόνο που για να είναι αποτελεσματική οφείλει να είναι και συναινετική. Είναι αντιληπτό αυτό από όλους;

 Του Ν. Γ. Δρόσου

Πόσες ευρωπαϊκές χώρες έχουν ομολογήσει ενώπιον των εταίρων τους, και μάλιστα δύο φορές και επί του ιδίου θέματος, ότι τους έλεγαν ψέματα;

Σε πόσες χώρες του δυτικού κόσμου παραγράφεται το αξιόποινο πράξεων υπουργών και υφυπουργών μιας κυβέρνησης σε διάστημα το οποίο διατρέχει, μόλις, από την ημερομηνία τέλεσης του ποινικού αδικήματος μέχρι την ημερομηνία λήξης της Β΄ συνόδου της επόμενης βουλευτικής περιόδου;

Πόσο αντιπροσωπευτική της σοβαρότητας μιας χώρας είναι η αλλαγή του εκλογικού νόμου σχεδόν από κάθε κυβέρνηση που αναλαμβάνει τα ηνία της, αλλά και το γεγονός ότι ελάχιστες είναι οι περιπτώσεις, αν υπάρχουν, κυβερνήσεων οι οποίες εξάντλησαν την τετραετία;

Αν η ισχύς των θεσμών αποτελεί μέτρο της σοβαρότητας μιας χώρας, τότε η δική μας ενίοτε υπολείπεται της εξασφάλισής του, για τους παραπάνω λόγους και για πολλούς ακόμη.

Η ανάγκη συνταγματικής αναθεώρησης, που έβαλε εκ νέου χθες στο τραπέζι του πολιτικού διαλόγου ο πρωθυπουργός Α. Σαμαράς, παρουσιάζοντας τις προτάσεις του κόμματός του, είναι κάτι περισσότερο από «ώριμη» για τη χώρα μας.

Μόνον που στη λήξη αυτής της αναθεώρησης η Ελλάδα οφείλει να έχει εντοπίσει και να έχει θεραπεύσει κατά τρόπο αποτελεσματικό και βιώσιμο τα αίτια που την οδήγησαν στην σημερινή της κρίση.

Την αδιαφάνεια, την αυθαιρεσία, την απουσία διαχωρισμού των εξουσιών, την ατιμωρησία υπουργών ή βουλευτών, αλλά και την απουσία συνέχειας μεταξύ της μιας κυβέρνησης και της επόμενης, σε ό,τι αφορά μείζονα ζητήματα εθνικής, αμυντικής και οικονομικής πολιτικής.

Όταν υπουργοί Οικονομικών της χώρας, σε δύο διαφορετικές περιπτώσεις, ομολογούν ενώπιον των Ευρωπαίων εταίρων μας ότι η προηγούμενη κυβέρνηση τους έλεγε ψέματα σε ό,τι αφορά την απεικόνιση των δημοσίων οικονομικών, δεν διασύρεται το κόμμα που εγκατέλειψε την εξουσία, αλλά η χώρα.

Όταν πολιτικά πρόσωπα, υπουργοί κυβερνήσεων, καλύπτονται από την ιδιότυπη ασυλία που προσφέρει ο νόμος περί ευθύνης υπουργών, πώς είναι δυνατόν να μην απαξιωθεί ο πολιτικός κόσμος της χώρας στα μάτια της κοινής γνώμης αλλά και η ποιότητα της Δημοκρατίας στην Ελλάδα;

Όταν το εκάστοτε κυβερνών κόμμα φέρνει στα μέτρα του τον εκλογικό νόμο, πόσο ενισχύεται ο θεσμός της Δημοκρατίας;

Η διαδικασία συνταγματικής αναθεώρησης όπως και αλλαγής πολιτεύματος, με την ενίσχυση της θέσης και του ρόλου του Προέδρου της Δημοκρατίας, που προτείνει η παρούσα κυβέρνηση, οφείλει να είναι το προϊόν μιας ευρείας συναίνεσης μεταξύ του πολιτικού κόσμου της χώρας, όσο απόμακρο κι αν φαντάζει ένα τέτοιο ενδεχόμενο σήμερα.

Κόμματα και παρατάξεις οφείλουν να βρουν την κοινή συνισταμένη και να συναινέσουν τουλάχιστον στα προδήλως κακώς κείμενα, ώστε να μπορέσουν να προωθήσουν τις απαραίτητες αλλαγές, που χρειάζεται αυτός ο τόπος.

Όσο αδιανόητο κι αν φαντάζει σήμερα αυτό το ενδεχόμενο, τα δεινά τα οποία έχει υποστεί η χώρα μας στη διάρκεια των τελευταίων ετών ως αποτέλεσμα θεμελιωδών αιτίων που αφορούν στη λειτουργία του πολιτεύματος αλλά και σειράς συνταγματικών προβλέψεων, καθιστούν απαραίτητη την εξασφάλιση της συναίνεσης αυτής.

Είναι σε θέση να αντιληφθεί το γεγονός αυτό ο πολιτικός κόσμος της χώρας, στον βαθμό που είναι απαραίτητος ώστε να υπάρξει αυτή η συνταγματική αναθεώρηση;

Είναι σε θέση να υπερβεί μικροκομματικές σκοπιμότητες και επιδιώξεις, τουλάχιστον για ένα τόσο θεμελιώδες ζήτημα, όπως η συνταγματική αναθεώρηση; Ίσως, αμφίβολο…

Όμως, ας μην ξεχνάμε: εμείς τους βάζουμε σε θέσεις ευθύνης…

 

ΠΗΓΗ  euro2day.gr