Εσείς σκοτώνετε βρέφη! φωνάζει η εκπρόσωπος κάποιας αριστεράς στο τηλεοπτικό πάνελ. Απέναντι ο «νομαρχούλης της καρδιάς μας», ο άρχοντας του λαϊκισμού, έχει μείνει άφωνος από τη ζήλια. Πώς δεν τη σκέφτηκε ο ίδιος αυτή την ατάκα; Ποια είναι ετούτη που έρχεται να του πάρει την μπουκιά απ’ το στόμα, να του μάθει τη δουλειά του;
Ένα παιδάκι είναι νεκρό, ένα άλλο στην εντατική. Οι περιγραφές, οι εικόνες που δείχνουν τα δελτία ειδήσεων, είναι αδιανόητες. Μια παιδική χαρά τριτοκοσμικής χώρας, παιχνίδια δίπλα στην κεντρική λεωφόρο, τρία μέτρα από το δρόμο που διασχίζουν λεωφορεία, αυτοκίνητα. Χωρίς περίφραξη, χωρίς στοιχειώδη μέτρα ασφαλείας, όλα στο πόδι. Ένα ατύχημα που πρόκειται να συμβεί, ζήτημα χρόνου. Χωρίς άδειες, χωρίς έλεγχο από τις υπηρεσίες, όλα στον αέρα, έλα μωρέ, έτσι γίνονται όλα εδώ, τι έγινε; Η κακιά στιγμή.
Ο δήμος έχει νοικιάσει το χώρο, παίρνει τα ενοίκια, αλλά το λούνα παρκ λειτουργεί χωρίς άδεια. Λίγα μέτρα από το δημαρχείο έχει στηθεί αυτή η τριτοκοσμική κατασκευή - δημόσιος κίνδυνος, αλλά κανείς δεν έχει φιλοτιμηθεί να ελέγξει. Και τρεις μέρες μετά το οδυνηρό ατύχημα κανείς δεν είναι διατεθειμένος να αναλάβει τις ευθύνες του, να πει ένα συγνώμη. Όλοι κουνάνε το κεφάλι τους με θλίψη, όλοι κατακρίνουν την αμέλεια, την εγκληματική αδιαφορία των αρχών, όταν η εκπρόσωπος του λαού παρεμβαίνει να βάλει τα πράγματα στη θέση τους: Μην επιδεικνύουμε επιλεκτική ευαισθησία, δεν λέτε τίποτα που η βρεφική θνησιμότητα αυξήθηκε στα χρόνια του μνημονίου. Τι είναι αυτό που κάνει έναν άνθρωπο, έναν πολιτικό, να μην μπορεί να πει ούτε το αυτονόητο, αυτό που νιώθουν όλοι;
Το μυστήριο λύνεται γρήγορα, η δημοτική αρχή της περιοχής ανήκει στην αριστερά. Αν ήταν άλλος, οι καταγγελίες για το «αδίστακτο σύστημα» που παίζει με τις ζωές του λαού θα ήταν το τελευταίο viral στο ίντερνετ, οι κατάρες «φταίει το κράτος» θα πολλαπλασιάζονταν στις τηλεοπτικές οθόνες, η τρόικα, η Μέρκελ αυτοπροσώπως θα ήταν αυτουργοί εγκλήματος εις βάρος του ελληνικού λαού στο «συμβόλαιο εξόντωσής του». Τώρα αμηχανία, κι εσείς βασανίζετε τους νέγρους…
Αυτή είναι η Ελλάδα της χρεοκοπίας. Παίρνει τα λεφτά του ενοικίου αλλά αδιαφορεί για την προστασία των πολιτών. Φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Αλυσοδεσίματα στα κάγκελα για τις κάμερες, απεργίες πείνας και «συμβολικές» καταπατήσεις του αεροδρομίου με Κυριακές δεντροφύτευσης: Φύτεψε κι εσύ μια ελιά για να εμποδίσουμε το «ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας». Το Ελληνικό ανήκει στους δημότες του, να πάρει τη δημόσια περιουσία ο δήμος. Για να τη διαχειριστεί όπως είδαμε.
Δεν είναι κομματικό το ζήτημα. Έτυχε τώρα η παρακμή, η ανικανότητα, η αδιαφορία, να φοράει τις αντιμνημονιακές στολές για να ανεβάσει το θέατρό της. Θα μπορούσε να ήταν της άλλης πλευράς και να διοργάνωνε λαμπρές τελετές για την «πολεμική αρετή των Ελλήνων», να έστηνε ανδριάντες στον Βουκεφάλα. Η παρακμή του κράτους, η κατάρρευση όλων των μηχανισμών, η μετατροπή τους σε μηχανές παραγωγής πολιτικής δύναμης και πολιτικού χρήματος, είναι το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε. Κόμματα-επιχειρήσεις, κρατική μηχανή που εισπράττει αλλά δεν ανταποδίδει την παραμικρή υπηρεσία στους πολίτες, ούτε όταν πρόκειται για τη ζωή τους.
Μοιράζει χρήμα, κάνει προσλήψεις, δημιουργεί πολιτικές προσόδους, απορροφάει κονδύλια, στήνει κομματικά μαγαζιά. Υφαρπάζει τα ΕΣΠΑ που προορίζονται για την ανάπτυξη της οικονομίας και στήνει προγράμματα εξαφάνισης του δημόσιου χρήματος: ΕΣΠΑ «ψηφιακή διάσωση παραδοσιακής κληρονομιάς», ΕΣΠΑ «ανάπτυξη και διάχυση πολιτιστικού περιεχομένου μέσω ψηφιακού μουσείου». Το digital έχει πάντα μεγάλα περιθώρια κέρδους, επενδύσεις στον αέρα. Στήνει δημοτικές «επιχειρήσεις πολιτισμού», φεστιβάλ για να τραγουδήσουν με τα λεφτά των φορολογούμενων οι προοδευτικοί καλλιτέχνες τα «βάσανα του λαού». Φύκια, παντού φύκια και μεταξωτές κορδέλες, ταμπέλες, ηρωικά πανό, συνθήματα, η πολιτιστική κληρονομιά, η παράδοση, οι αγώνες του λαού. Δίπλα οι χωματερές, η χώρα της Ευρώπης που ζει στον προηγούμενο αιώνα.
Πίσω από τις ταμπέλες, ό,τι σύνθημα κι αν γράφουν, κρύβεται η εμπορευματοποίηση της πολιτικής, η κρυφή ιδιωτικοποίηση του κράτους από την κομματική και κρατική γραφειοκρατία προς όφελός της. Όσο πιο ηρωικά είναι τα συνθήματα, όσο πιο ακραίες οι «απεργίες πείνας», τόσο πιο έντονη η παρακμή, τόσο πιο καλυμμένες οι κρυφές επιδιώξεις.
Αυτή η Ελλάδα της φιγούρας, η Ελλάδα των συνθημάτων, είναι η Ελλάδα που χρεοκόπησε. Η χώρα των ηρωικών αγωνιστών που δίνουν συνέχεια μάχες και αγώνες κατηγορώντας τους άλλους. Δίπλα στους 62.000 βόθρους στην Αττική. Η Ελλάδα που ξέρει να εισπράττει το ενοίκιο από το λούνα παρκ αλλά δεν ενδιαφέρεται να το ελέγξει. Η χώρα της ταμπέλας.
Το κόμμα του δημάρχου που κάνει τις ηρωικές απεργίες πείνας, βάζει τώρα στις εκλογές διλήμματα που επίσης θα ζήλευε ο έκπτωτος νομάρχης του ακροδεξιού λαϊκισμού. Μέρκελ ή Αριστερά, Βαυαρία ή Ελλάδα, Άουσβιτς ή Σύριζα.
Συνθήματα που στόχο έχουν να κρύψουν το πραγματικό πρόβλημα. Το δικό μας. Τις δικές μας ευθύνες. Εμείς γιατί έχουμε τέτοιο κράτος; Γιατί ένας άνθρωπος δεν κάνει τη δουλειά του;
Αυτή η Ελλάδα των «ηρωικών αγώνων» χρεοκόπησε. Η πολιτική που παραβλέπει τις ευθύνες γιατί ο υπαίτιος είναι «δικός μας», είναι η πολιτική που χρεοκόπησε. Η πολιτική που αναζητάει άλλοθι στη Μέρκελ για να συνεχίσει τα ίδια, να διατηρήσει το σύστημα που κατέρρευσε, είναι η πιο συντηρητική πολιτική.
Καθώς άρχισε η προεκλογική περίοδος, κάθε μέρα στα τηλεοπτικά παράθυρα ηρωικοί εκπρόσωποι του έθνους θα σκίζουν τα μνημόνια, θα τα διαπραγματεύονται σκληρά, θα διαγράφουν τα χρέη, θα διώχνουν τις τρόικες. Αλλά δεν θα λένε τίποτα για το πραγματικό πρόβλημα. Δεν θα λένε γιατί δεν κάνουν τη δουλειά τους. Γιατί τα παιδάκια πεθαίνουν στις πλατείες. Γιατί η πολιτεία, γιατί η πολιτική, ξέρει να «εισπράττει» τα ενοίκια αλλά «αμελεί» να κάνει τον έλεγχο του κάθε λούνα παρκ.
ΠΗΓΗ athensvoice.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου