Μ’ αεροπλάνα και βαπόρια...

Γράφει ο Τάκης Θεοδωρόπουλος

Ο κ. Γλέζος, κάτι σαν τον «φίλο τον παλιό» του σαββοπούλειου άσματος, είπε πως λόγω του καρδιακού του προβλήματος δεν μπορεί να ταξιδεύσει με αεροπλάνο, ως εκ τούτου, αν εκλεγεί στην Ευρωβουλή, που θα εκλεγεί, θα χρησιμοποιεί το πλοίο και τον σιδηρόδρομο. Θα πηγαίνει με πλοίο ώς την Ανκόνα και από εκεί θα παίρνει τον σιδηρόδρομο για να καταλήγει στο Στρασβούργο ή τις Βρυξέλλες. Εκ των βετεράνων των φοιτητών εξωτερικού ων, οφείλω να ομολογήσω πως μου θύμισε τα νιάτα μου. Ή, ακόμη καλύτερα, μου θύμισε τον μακαρίτη πατέρα μου ο οποίος, επειδή φοβόταν το αεροπλάνο, πήγε για να σπουδάσει στο Λονδίνο με το πλοίο από τον Πειραιά ώς τη Μασσαλία και από εκεί σιδηροδρομικώς. Το ταξίδι ήταν σχεδόν μυθικό και το έχει απαθανατίσει με τον τρόπο του ο Βιζυηνός στο αφήγημά του «Μεταξύ Πειραιώς και Νεαπόλεως».

Ο κ. Γλέζος, άθελά του ο άνθρωπος, και με όλη τη συμπάθεια στο πρόβλημα της υγείας του, περιγράφοντας τον τρόπο με τον οποίον θα ταξιδεύει για να ασκεί τα καθήκοντά του στην Ευρωβουλή, περιέγραψε την πραγματική απόσταση που χωρίζει την ελληνική πολιτική από την υπόλοιπη Ευρώπη. Πηγαίνοντας πίσω στον χρόνο έδωσε το στίγμα της πραγματικής του σχέσης με τη σημερινή Ευρώπη, αναχρονιστική όσο αναχρονιστικός είναι ο τρόπος που ο ίδιος θα ταξιδεύει. Αναχρονιστική, όσο αναχρονιστικές είναι οι πολεμικές κραυγές του κ. Τσίπρα, εκείνα τα «γκόου μπακ, κυρία Μέρκελ». Αλήθεια πού να πάει «γκόου μπακ» η κ. Μέρκελ; Και κατά πού πέφτει το «μπακ» που θα πάει ο κ. Σόιμπλε αν τρομάξει από τις φωνές του κ. Τσίπρα; Στην Ευρώπη της και να μας αφήσει ήσυχους εμάς που από την άλλη κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να την πείσουμε πως είμαστε Ευρωπαίοι; Στη Γερμανία της που, λόγω μιας ιστορικής συμπτώσεως, είναι κι αυτή Ευρώπη, σαν και μας δηλαδή; Δυστυχώς οι αναχρονισμοί είναι πολύ εύγλωττοι και αν κάτι σε τρομάζει περισσότερο, είναι ακριβώς αυτοί οι άνθρωποι που θέλουν να κυβερνήσουν τη χώρα με όρους ρετρό.

Σεβάσμια φυσιογνωμία, κόμη πολιός, και τη σπάνια τύχη του ανθρώπου που έχει ανακηρυχθεί ήρως εν ζωή. Ή, μάλλον, για να είμαι ακριβέστερος, την τύχη του ανθρώπου που έχει ζήσει όλη του τη ζωή ως ο ήρωας που κατέβασε τη σημαία των ναζί από την Ακρόπολη. Ολα αυτά κανείς δεν έχει την πρόθεση να του τα αμφισβητήσει. Ο Μανόλης Γλέζος είναι ένας από τους μύθους της μεταπολεμικής Ελλάδας. Το ουσιαστικό ερώτημα βέβαια είναι ποια είναι η σχέση της δικής του Ελλάδας με τη σημερινή. Ο μικρός ήρωας που σκαρφάλωσε στον ιερό βράχο και κατέβασε τη σημαία των ναζί, την οποία προφανώς τη νύχτα εκείνη η φρουρά είχε ξεχάσει να υποστείλει, έτσι τουλάχιστον πάει η ιστορία, υπηρέτησε ευδοκίμως τη δημοκρατία και έφτασε τα ενενήντα. Σύμβολο μιας ιστορικής Ελλάδας, τώρα διεκδικεί για ακόμη μία φορά ψήφους στο όνομα μιας πολιτικής δύναμης η οποία, όχι μόνον είναι έτοιμη να αλλάξει τη χώρα, αλλά και την Ευρώπη ολόκληρη. Ή μήπως κινδυνεύει να γίνει σύμβολο μιας Ελλάδας που συνεχίζει να ταξιδεύει με τρένα και βαπόρια, τη στιγμή που όλος ο υπόλοιπος κόσμος παίρνει το αεροπλάνο; Δυστυχώς, θα μου πείτε και θα συμφωνήσω μαζί σας. Το ταξίδι με τον σιδηρόδρομο και το πλοίο είναι το ωραιότερο χωρίς αμφιβολία. Και το παρελθόν έχει τις ομορφιές του και τις ιστορίες του και τους μύθους του, γοητευτικούς και απαραίτητους δεν χωράει αμφιβολία, απλώς ελαφρώς δυσλειτουργικούς σε έναν κόσμο αφόρητα πεζό. Αν εκλεγεί, θα θέσει θέμα γερμανικών αποζημιώσεων στο Ευρωκοινοβούλιο. Και καλά θα κάνει ο άνθρωπος. Είναι η δουλειά του να θυμίζει τα χρόνια εκείνα και να ζητάει τα ρέστα. Υποθέτω δε ότι θα ακουστούν οι γνωστές φωνές συμπαράστασης, θα σηκωθούν οι σχετικοί αφροί και μετά η Ευρώπη θα ακολουθήσει τον δρόμο της, ο δε κ. Γλέζος θα επιστρέψει σιδηροδρομικώς και ακτοπλοϊκώς πίσω στη γλυκιά πατρίδα του.

 

ΠΗΓΗ  ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

 

 

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :

Λυπάμαι αλλά προσωπικά, και μέχρι να βρεθεί κάποιος ο οποίος με ΛΟΓΙΚΑ επιχειρήματα να μου εξηγήσει γιατί κυμάτιζε η Γερμανική σημαία μέσα στην μαύρη νύχτα,  θεωρώ το κατέβασμα της σημαίας από την Ακρόπολη...  αστικό μύθο!

Επίσης, δυσκολεύομαι να καταλάβω γιατί ο κ Γλέζος δεν έθεσε το θέμα των Γερμανικών πολεμικών αποζημιώσεων κατά την προηγούμενη θητεία του στην ευρωβουλή  το 1984.

Όπως όμως και να έχουν τα πράγματα, η φράση-κλειδί του παραπάνω άρθρου κατ' εμέ είναι...  "ή μήπως κινδυνεύει να γίνει σύμβολο μιας Ελλάδας που συνεχίζει να ταξιδεύει με τρένα και βαπόρια, τη στιγμή που όλος ο υπόλοιπος κόσμος παίρνει το αεροπλάνο;"!

Τα τελευταία χρόνια γίνονται κάποια βήματα για να μπούμε κι εμείς στο "αεροπλάνο" αλλά ο λαϊκισμός και οι αντιμνημονιακές τσιρίδες προσπαθούν να μας σταματήσουν πριν την επιβίβαση.

Ελπίζω ότι κάποια στιγμή θα θελήσουμε πραγματικά να γίνουμε όπως τους λοιπούς Ευρωπαίους, τους οποίους θαυμάζουμε για την οργάνωση και την λειτουργία τους ως κράτη, όποτε ταξιδεύουμε στο εξωτερικό...