Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος
Το έχουμε πει επανειλημμένως.
Ο Φώτης Κουβέλης με τη συμμετοχή του στην τρικομματική κυβέρνηση έκανε μια τεράστια υπέρβαση.
Όχι μόνο επειδή έφερε το κόμμα του στην πρώτη γραμμή εξουσίας, αλλά επειδή κυρίως συνετέλεσε στην σταθεροποίηση της χώρας στην Ευρωζώνη.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πριν ακριβώς από ένα χρόνο η Ελλάδα ήταν και με τα δυο πόδια στον γκρεμό, με την αξιωματική αντιπολίτευση να καταθέτει ουκ ολίγα πολιτικά φληναφήματα και τα άλλα κόμματα της ελάσσονος αντιπολίτευσης να μιλούν για «δοσίλογους», να αναζητούν τα… αίτια των …αεροψεκασμών και να απειλούν με…φωτιά και τσεκούρι.
Ο Κουβέλης, τότε, στάθηκε στο ύψος των εθνικών περιστάσεων.
Δυστυχώς, μόνο τότε.
Μόνο για όσο διάστημα οι αποφάσεις της κυβέρνησης δεν είχαν μπει στον σκληρό πυρήνα των όσων έπρεπε να γίνουν για ν’ αλλάξει η χώρα.
Οι δυο υπουργοί που πρότεινε κι έβαλε στην κυβέρνηση, όπως κι οι δυο υφυπουργοί, έγιναν έκτοτε οι κυρίαρχες καρικατούρες της, είτε με την μνημειώδη ανικανότητά τους, είτε με τις πολιτικές τους αγκυλώσεις και δογματισμούς.
Στο μισό τους σώμα φορούσαν τη φορεσιά του υπουργικού στελέχους και στο άλλο μισό το αμπέχονο του «Ρήγα Φεραίου» της δεκαετίας του εβδομήντα.
Τη μια ημέρα ήταν παρόντες στο υπουργικό συμβούλιο και την άλλη έκαναν του κεφαλιού τους στα υπουργεία τους.
Τη μια ημέρα άσπρο, την άλλη μαύρο.
Πότε εντός, πότε εκτός.
Πότε «κόκκινες» γραμμές και πότε δηλώσεις περί εθνικής ευθύνης.
Η κατάσταση είχε «σαπίσει».
Η δήθεν μεταρρυθμιστική Αριστερά, αποδεικνυόταν για μια ακόμη φορά βαθύτατα άβουλη και ταυτισμένη με τις δυνάμεις της ακινησίας.
Η δήθεν προοδευτική Αριστερά, αποδεικνυόταν καθημερινά βαθύτατα συντηρητική.
Θλιβερά άτολμη, ξεκομμένη από τις αναγκαιότητες που επέβαλλαν οι περιστάσεις.
Είναι φανερό ότι ο Φώτης Κουβέλης κι η ΔΗΜΑΡ δεν άντεχαν την εξουσία.
Έπαθαν πολιτικό βέρτιγκο κι είχαν μηδενικές αποδόσεις στις καθημερινές εξετάσεις.
Συνηθισμένοι επί δεκαετίες στην αφ’ υψηλού κριτική, δεν μπόρεσαν να ενταχθούν σε περιβάλλον αποφάσεων, πράξεων και έργων.
Όπως και να το κάνουμε, στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα.
Υπάρχουν, όμως, στους δημοκράτες…
Ομού μετά των συμπλεγμάτων και των ιδεοληψιών του παρελθόντος….
Γι αυτό, σήμερα που το θερινό ηλιοστάσιο κάνει την εμφάνισή του, η ζεστή καρδιά προς τον Φώτη Κουβέλη αποτελεί εκ των ουκ άνευ αναγκαιότητα.
Ομού, μετά όμορφων συναισθημάτων, τεΐου και συμπάθειας….
Ο Φώτης Κουβέλης με τη συμμετοχή του στην τρικομματική κυβέρνηση έκανε μια τεράστια υπέρβαση.
Όχι μόνο επειδή έφερε το κόμμα του στην πρώτη γραμμή εξουσίας, αλλά επειδή κυρίως συνετέλεσε στην σταθεροποίηση της χώρας στην Ευρωζώνη.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πριν ακριβώς από ένα χρόνο η Ελλάδα ήταν και με τα δυο πόδια στον γκρεμό, με την αξιωματική αντιπολίτευση να καταθέτει ουκ ολίγα πολιτικά φληναφήματα και τα άλλα κόμματα της ελάσσονος αντιπολίτευσης να μιλούν για «δοσίλογους», να αναζητούν τα… αίτια των …αεροψεκασμών και να απειλούν με…φωτιά και τσεκούρι.
Ο Κουβέλης, τότε, στάθηκε στο ύψος των εθνικών περιστάσεων.
Δυστυχώς, μόνο τότε.
Μόνο για όσο διάστημα οι αποφάσεις της κυβέρνησης δεν είχαν μπει στον σκληρό πυρήνα των όσων έπρεπε να γίνουν για ν’ αλλάξει η χώρα.
Οι δυο υπουργοί που πρότεινε κι έβαλε στην κυβέρνηση, όπως κι οι δυο υφυπουργοί, έγιναν έκτοτε οι κυρίαρχες καρικατούρες της, είτε με την μνημειώδη ανικανότητά τους, είτε με τις πολιτικές τους αγκυλώσεις και δογματισμούς.
Στο μισό τους σώμα φορούσαν τη φορεσιά του υπουργικού στελέχους και στο άλλο μισό το αμπέχονο του «Ρήγα Φεραίου» της δεκαετίας του εβδομήντα.
Τη μια ημέρα ήταν παρόντες στο υπουργικό συμβούλιο και την άλλη έκαναν του κεφαλιού τους στα υπουργεία τους.
Τη μια ημέρα άσπρο, την άλλη μαύρο.
Πότε εντός, πότε εκτός.
Πότε «κόκκινες» γραμμές και πότε δηλώσεις περί εθνικής ευθύνης.
Η κατάσταση είχε «σαπίσει».
Η δήθεν μεταρρυθμιστική Αριστερά, αποδεικνυόταν για μια ακόμη φορά βαθύτατα άβουλη και ταυτισμένη με τις δυνάμεις της ακινησίας.
Η δήθεν προοδευτική Αριστερά, αποδεικνυόταν καθημερινά βαθύτατα συντηρητική.
Θλιβερά άτολμη, ξεκομμένη από τις αναγκαιότητες που επέβαλλαν οι περιστάσεις.
Είναι φανερό ότι ο Φώτης Κουβέλης κι η ΔΗΜΑΡ δεν άντεχαν την εξουσία.
Έπαθαν πολιτικό βέρτιγκο κι είχαν μηδενικές αποδόσεις στις καθημερινές εξετάσεις.
Συνηθισμένοι επί δεκαετίες στην αφ’ υψηλού κριτική, δεν μπόρεσαν να ενταχθούν σε περιβάλλον αποφάσεων, πράξεων και έργων.
Όπως και να το κάνουμε, στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα.
Υπάρχουν, όμως, στους δημοκράτες…
Ομού μετά των συμπλεγμάτων και των ιδεοληψιών του παρελθόντος….
Γι αυτό, σήμερα που το θερινό ηλιοστάσιο κάνει την εμφάνισή του, η ζεστή καρδιά προς τον Φώτη Κουβέλη αποτελεί εκ των ουκ άνευ αναγκαιότητα.
Ομού, μετά όμορφων συναισθημάτων, τεΐου και συμπάθειας….
ΠΗΓΗ GR POST
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου