Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης
Άστεγος συμπολίτης μας πήρε το 2006 στεγαστικό δάνειο και αγόρασε σπίτι 100 τετραγωνικών μέτρων για να στεγάσει την οικογένειά του. Η τράπεζα του έδωσε όλα τα λεφτά και ως μπόνους ένα επισκευαστικό για να αγοράσει νέα έπιπλα. Τώρα δεν μπορεί να πληρώσει. Τι πρέπει να γίνει;
Πολιτικοί, εκπρόσωποι καταναλωτικών οργανώσεων και δημοσιολόγοι έχουν δημιουργήσει την ψευδή αίσθηση ότι στην Ελλάδα της κρίσης υπάρχει πιθανότητα οι δανειολήπτες να κερδίσουν από την τράπεζα το ακίνητο που αγόρασαν με τα λεφτά της τράπεζας, ακόμη κι αν δεν έχουν πληρώσει μία δόση!
Πρόκειται για την χειρότερη και μεγαλύτερη πολιτική απάτη των τελευταίων δεκαετιών. Λένε στον κόσμο αυτό που θέλει να ακούσει, αδιαφορώντας αν αυτό θα έχει στο τέλος ως αποτέλεσμα να κινδυνεύσουν να χάσουν τα σπίτια τους όσοι τους πιστέψουν. Δίπλα στους κερδοσκόπους της ελπίδας έχει στηθεί μια τεράστια βιομηχανία που υπόσχεται στους αναξιοπαθούντες συμπολίτες μας πολλές δίκες. Είναι το μόνο που πραγματικά μπορούν να υποσχεθούν...
Κατ’ αρχάς να ξεκαθαρίσουμε ότι το ακίνητο ανήκει σε αυτόν που το έχει πληρώσει. Στην προκειμένη περίπτωση στην τράπεζα κι αυτό ανεξάρτητα από το αν το σπίτι είναι η πρώτη ή η πέμπτη κατοικία του δανειολήπτη. Το αμέσως επόμενο που θα πρέπει να πούμε είναι ότι τα δάνεια που δεν πληρώνονται επιβαρύνουν το κοινωνικό σύνολο. Αν, λοιπόν, αποφάσισε κάποιος να μοιράσει σπίτια, ας το πει σε όλους, έτσι ώστε να μπουν στην σειρά κι όσοι δεν έχουν πάρει δάνεια. Ξέρουν ότι αυτό δεν πρόκειται να συμβεί, αλλά δεν έχουν το παραμικρό πρόβλημα να υποσχεθούν τα πάντα.
Οι τράπεζες δεν έχουν ευθύνη για το γεγονός ότι έδωσαν τότε το 100% ή το 130% του δανείου; Ασφαλώς κι έχουν! Όπως και πρέπει να αναγνωριστεί η συμβολή αυτών των ανθρώπων στην κερδοφορία των καλών εποχών. Ή ακόμη περισσότερο στην κερδοφορία των επόμενων δεκαετιών. Με άλλα λόγια θα πρέπει να υπάρξουν προγράμματα που θα ισχύουν για όλους και τα οποία θα δίνουν στους δανειολήπτες την δυνατότητα να αυξήσουν τον χρόνο αποπληρωμής και να μειωθεί το επιτόκιο, όπου αυτό είναι υψηλό. Επίσης, θα πρέπει να "σβηστούν" τα πανωτόκια και να υπάρξει μία νέα αρχή για όλους. Κι όποιος δεν είναι συνεπής στις υποχρεώσεις που θα αναλάβει, θα έχει πλέον τον κίνδυνο του πλειστηριασμού. Αλλιώς δεν θα πληρώνει κανείς και η αγορά ακινήτων θα οδηγηθεί σε κραχ, τις συνέπειες του οποίου αδυνατεί να αντιμετωπίσει η οικονομία και η κοινωνία.
Παρ’ όλα αυτά, πρέπει να υπάρξει ειδική μέριμνα για τους ανέργους, αλλά και για τους συνταξιούχους. Κι είναι κι αυτοί που έχουν το μεγαλύτερο πρόβλημα. Ο συνταξιούχος, για παράδειγμα, είχε μέχρι και πριν 4 χρόνια άλλα δεδομένα για να κάνει τους λογαριασμούς του. Δεν μπορεί να του λέει κάποιος από την μία «σου μειώνω την σύνταξη» κι από την άλλη να του παίρνει το σπίτι επειδή δεν μπορεί να πληρώσει τις δόσεις του δανείου του, επειδή ακριβώς του μείωσαν την σύνταξη. Οι όποιες λύσεις, πάντως, δεν μπορεί να είναι επιπόλαιες και απαιτούν συζήτηση, ταχύτητα και ευρύτατη συναίνεση. Μια πρόταση, για παράδειγμα, θα μπορούσε να είναι η δημιουργία μιας τράπεζας ακινήτων, βασικός μέτοχος της οποίας θα ήταν το κράτος και η οποία θα αναλάμβανε να εξομαλύνει την κατάσταση. Να αποτρέψει τους πλειστηριασμούς, αλλά και την πιθανότητα κάποιος να επιχειρήσει να επωφεληθεί από την κατάσταση.
Μπορούμε να κάνουμε πολλά! Να σας πούμε τι είναι εκείνο που δεν πρέπει να κάνουμε: Να συνεχίσουμε να πουλάμε ψεύτικες ελπίδες σε ανθρώπους.
Πολιτικοί, εκπρόσωποι καταναλωτικών οργανώσεων και δημοσιολόγοι έχουν δημιουργήσει την ψευδή αίσθηση ότι στην Ελλάδα της κρίσης υπάρχει πιθανότητα οι δανειολήπτες να κερδίσουν από την τράπεζα το ακίνητο που αγόρασαν με τα λεφτά της τράπεζας, ακόμη κι αν δεν έχουν πληρώσει μία δόση!
Πρόκειται για την χειρότερη και μεγαλύτερη πολιτική απάτη των τελευταίων δεκαετιών. Λένε στον κόσμο αυτό που θέλει να ακούσει, αδιαφορώντας αν αυτό θα έχει στο τέλος ως αποτέλεσμα να κινδυνεύσουν να χάσουν τα σπίτια τους όσοι τους πιστέψουν. Δίπλα στους κερδοσκόπους της ελπίδας έχει στηθεί μια τεράστια βιομηχανία που υπόσχεται στους αναξιοπαθούντες συμπολίτες μας πολλές δίκες. Είναι το μόνο που πραγματικά μπορούν να υποσχεθούν...
Κατ’ αρχάς να ξεκαθαρίσουμε ότι το ακίνητο ανήκει σε αυτόν που το έχει πληρώσει. Στην προκειμένη περίπτωση στην τράπεζα κι αυτό ανεξάρτητα από το αν το σπίτι είναι η πρώτη ή η πέμπτη κατοικία του δανειολήπτη. Το αμέσως επόμενο που θα πρέπει να πούμε είναι ότι τα δάνεια που δεν πληρώνονται επιβαρύνουν το κοινωνικό σύνολο. Αν, λοιπόν, αποφάσισε κάποιος να μοιράσει σπίτια, ας το πει σε όλους, έτσι ώστε να μπουν στην σειρά κι όσοι δεν έχουν πάρει δάνεια. Ξέρουν ότι αυτό δεν πρόκειται να συμβεί, αλλά δεν έχουν το παραμικρό πρόβλημα να υποσχεθούν τα πάντα.
Οι τράπεζες δεν έχουν ευθύνη για το γεγονός ότι έδωσαν τότε το 100% ή το 130% του δανείου; Ασφαλώς κι έχουν! Όπως και πρέπει να αναγνωριστεί η συμβολή αυτών των ανθρώπων στην κερδοφορία των καλών εποχών. Ή ακόμη περισσότερο στην κερδοφορία των επόμενων δεκαετιών. Με άλλα λόγια θα πρέπει να υπάρξουν προγράμματα που θα ισχύουν για όλους και τα οποία θα δίνουν στους δανειολήπτες την δυνατότητα να αυξήσουν τον χρόνο αποπληρωμής και να μειωθεί το επιτόκιο, όπου αυτό είναι υψηλό. Επίσης, θα πρέπει να "σβηστούν" τα πανωτόκια και να υπάρξει μία νέα αρχή για όλους. Κι όποιος δεν είναι συνεπής στις υποχρεώσεις που θα αναλάβει, θα έχει πλέον τον κίνδυνο του πλειστηριασμού. Αλλιώς δεν θα πληρώνει κανείς και η αγορά ακινήτων θα οδηγηθεί σε κραχ, τις συνέπειες του οποίου αδυνατεί να αντιμετωπίσει η οικονομία και η κοινωνία.
Παρ’ όλα αυτά, πρέπει να υπάρξει ειδική μέριμνα για τους ανέργους, αλλά και για τους συνταξιούχους. Κι είναι κι αυτοί που έχουν το μεγαλύτερο πρόβλημα. Ο συνταξιούχος, για παράδειγμα, είχε μέχρι και πριν 4 χρόνια άλλα δεδομένα για να κάνει τους λογαριασμούς του. Δεν μπορεί να του λέει κάποιος από την μία «σου μειώνω την σύνταξη» κι από την άλλη να του παίρνει το σπίτι επειδή δεν μπορεί να πληρώσει τις δόσεις του δανείου του, επειδή ακριβώς του μείωσαν την σύνταξη. Οι όποιες λύσεις, πάντως, δεν μπορεί να είναι επιπόλαιες και απαιτούν συζήτηση, ταχύτητα και ευρύτατη συναίνεση. Μια πρόταση, για παράδειγμα, θα μπορούσε να είναι η δημιουργία μιας τράπεζας ακινήτων, βασικός μέτοχος της οποίας θα ήταν το κράτος και η οποία θα αναλάμβανε να εξομαλύνει την κατάσταση. Να αποτρέψει τους πλειστηριασμούς, αλλά και την πιθανότητα κάποιος να επιχειρήσει να επωφεληθεί από την κατάσταση.
Μπορούμε να κάνουμε πολλά! Να σας πούμε τι είναι εκείνο που δεν πρέπει να κάνουμε: Να συνεχίσουμε να πουλάμε ψεύτικες ελπίδες σε ανθρώπους.
ΠΗΓΗ capital.gr
ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :
Ευτυχώς ή δυστυχώς, υπάρχουν και κάποιες υποθέσεις "υπερ-χρεωμένων νοικοκυριών" που κατόπιν δικαστικής απόφασης μειώνουν τα χρέη τους προς τις τράπεζες.
Όσο κι αν αυτό χαροποιεί τους ενδιαφερόμενους, πραγματικά εξοργίσει αυτούς που είτε δεν κατέφυγαν σε άκρατο δανεισμό τα χρόνια της δανειακής παράνοιας είτε έχουν κάποια δάνεια τα οποία όμως φροντίζουν να πληρώνουν έστω και από το υστέρημά τους!
Είμαι λέει "κοινωνικά αναίσθητη" γιατί τόλμησα σε μία παρέα να πω ότι αυτοί που έχουν μόνο ένα στεγαστικό δάνειο δεν μπορεί να μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι με αυτούς που έχουν ένα στεγαστικό, 2-3 καταναλωτικά, 5 διακοποδάνεια και χρέη σε 6-7 πιστωτικές κάρτες.
Πως να το κάνουμε;... δεν είναι το ίδιο!
Και είναι φοβερά ενοχλητικό να βλέπεις όλους αυτούς οι οποίοι χρόνια τώρα ζούσαν έχοντας ένα βιωτικό επίπεδο πολύ ανώτερο των δυνατοτήτων τους, τώρα να απαιτούν την μείωση των χρεών τους.
Λυπάμαι αλλά ειδικά σε τέτοιες περιπτώσεις εγώ δεν θα έκοβα ούτε ένα ευρώ!
Είναι άδικο προς όλους τους υπόλοιπους πολίτες οι οποίοι ήταν και είναι "καλοί νοικοκυραίοι" παρά τις δυσκολίες τους!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου