Παρασκευή 28 Ιουνίου 2013
Στη μετασοβιετική δημοκρατία...
Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
Προχθές, στη μετασοβιετική δημοκρατία μας, συνέβη κάτι πρωτοφανές. Μερικές δεκάδες περίεργοι άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στην οδό Ακαδημίας και κάτι φώναζαν για κάποιον ΟΑΕΕ. Προσπάθησα να βρω κάποιο πανό, το οποίο θα πιστοποιούσε τη γνησιότητα της διαμαρτυρίας, όπως ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΠΑΜΕ ή έστω ΕΡΤ, πλην όμως δεν υπήρχε τίποτε εκεί γύρω. Επειδή μάλιστα οι άνθρωποι αυτοί δεν είχαν το θάρρος να κλείσουν έστω για λίγο, «συμβολικά» που λένε, την οδό Ακαδημίας, άρχισα να υποψιάζομαι πως κάτι δεν πάει καλά με το αγωνιστικό ποιόν τους. Οι υποψίες μου επιβεβαιώθηκαν εντός ολίγου. Επρόκειτο για ελεύθερους επαγγελματίες, μικροεπιχειρηματίες και λοιπά παράσιτα που τρώνε ό,τι αγριόχορτα αφήνει ελεύθερα η ιερή αγελάδα του υπέροχου, ανυπέρβλητου, μοναδικού και θαυματουργού ελληνικού Δημοσίου.
Πώς τόλμησαν να εμφανιστούν, ουδείς γνωρίζει. Υποθέτω ότι, αν το είχαν πάρει είδηση οι τοποτηρητές της διαμαρτυρίας, η οποία ανήκει αποκλειστικά στον στενότερο και ευρύτερο δημόσιο τομέα, ως επίσης και στους βιομηχανικούς εργάτες της ανύπαρκτης βιομηχανίας μας, θα είχαν φροντίσει να τους περιμαζέψουν. Αυτοί, για να καταλάβετε, είναι οι άνθρωποι που έχουν δημιουργήσει την ανεργία στη χώρα μας. Κλείνουν τα μαγαζιά τους και τις επιχειρήσεις τους το ένα μετά το άλλο, χωρίς να σκέφτονται ότι, εκτός του ότι απολύουν υπαλλήλους, στερούν και από το δημόσιο ταμείο έσοδα. Διότι, ως γνωστόν, στη μετασοβιετική δημοκρατία μας ο μόνος λόγος για να λειτουργεί η αγορά είναι γιατί συνεισφέρει στο δημόσιο ταμείο. Οποιαδήποτε άλλη άποψη είναι ειδεχθώς φιλελεύθερη και ως εκ τούτου καταδικαστέα και μακριά από εμάς. Ισχυρίζονται ότι αυτό συμβαίνει εξαιτίας της κρίσης, φωνάζουν ότι η αγορά στενάζει και υποφέρει, όμως επειδή όλοι το ίδιο λένε –ακόμη και ο κ. Σόιμπλε–, δεν πείθουν κανέναν. Δεν λέω ότι και αυτοί, ένα μεγάλο μέρος τους, δεν είχαν συνυπογράψει το κοινωνικό συμβόλαιο που σου επέτρεπε να πληρώνεις την εφορία μόνον όποτε δεν μπορούσες να κάνεις αλλιώς. Δεν ισχυρίζομαι ότι είναι αθώοι του αίματος τούτου και ότι ανάμεσά τους ορισμένες τάξεις επιλέκτων δεν απολάμβαναν συντεχνιακά προνόμια, ή ότι δεν διαθέτουν και αυτοί, όσοι έχουν απομείνει ζωντανοί εξ αυτών, τα υπέροχα προστατευτικά αντανακλαστικά της σοβιετικής δημοκρατίας μας. Οι μεταφυσικοί τόνοι που έχει πάρει η συζήτηση για το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές είναι μία ακόμη απόδειξη ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα έτοιμη να ανταποκριθεί στις προκλήσεις των καιρών – ποιων καιρών είναι άλλο θέμα. Και για να σοβαρευτούμε. Το πτωχευμένο και βουλιμικό κράτος, η κουρελού των συντεχνιών, δεν μπορεί ούτε να ανοίξει τα μαγαζιά τους ούτε να υποχρεώσει τους πελάτες να μπουν μέσα και να αγοράσουν. Μπορεί όμως να τους ελαφρύνει μειώνοντας δραστικά τις εισφορές, προσαρμόζοντάς τες στον κύκλο εργασιών, πείθοντάς τους για την ανταποδοτικότητά τους – κάτι που δεν ισχύει. Οσοι δε δηλώσουν ότι δεν επιθυμούν σύνταξη, να απαλλαγούν από την υποχρέωση. Το ζήτημα της ιατρικής περίθαλψης, του ΕΟΠΥΥ δηλαδή, το αφήνω ασχολίαστο ως ευκόλως εννοούμενο. Ομως, επειδή ο ΟΑΕΕ πριν από όλα μεριμνά για την υγεία των ασφαλισμένων του, ούτε αυτό το ευκόλως εννοούμενο τους παρέχει σε περίπτωση που χρωστούν. Προφανώς τους λυπάται και δεν θέλει να υποστούν την κακομεταχείριση του ΕΟΠΥΥ.
Μην ανησυχείτε. Τίποτε από όλα αυτά δεν πρόκειται να γίνει. Διότι η μετασοβιετική δημοκρατία μας μπορεί να διακρίνεται από τη σοβιετική πρόγονό της επειδή ουρλιάζει απ’ το πρωί ώς το βράδυ πως θέλει μεταρρυθμίσεις, όμως, ως μετασοβιετική, δεν ξεχνάει ορισμένες βασικές αρχές. Και η πρώτη βασική είναι ότι το Δημόσιο υποχρεούται, για ιστορικούς λόγους, να εφευρίσκει διάφορες μηχανές βασανιστηρίων, όπως ο ΟΑΕΕ, ώστε οι πολίτες να το σέβονται και να το εκτιμούν.
Προχθές, στη μετασοβιετική δημοκρατία μας, συνέβη κάτι πρωτοφανές. Μερικές δεκάδες περίεργοι άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στην οδό Ακαδημίας και κάτι φώναζαν για κάποιον ΟΑΕΕ. Προσπάθησα να βρω κάποιο πανό, το οποίο θα πιστοποιούσε τη γνησιότητα της διαμαρτυρίας, όπως ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΠΑΜΕ ή έστω ΕΡΤ, πλην όμως δεν υπήρχε τίποτε εκεί γύρω. Επειδή μάλιστα οι άνθρωποι αυτοί δεν είχαν το θάρρος να κλείσουν έστω για λίγο, «συμβολικά» που λένε, την οδό Ακαδημίας, άρχισα να υποψιάζομαι πως κάτι δεν πάει καλά με το αγωνιστικό ποιόν τους. Οι υποψίες μου επιβεβαιώθηκαν εντός ολίγου. Επρόκειτο για ελεύθερους επαγγελματίες, μικροεπιχειρηματίες και λοιπά παράσιτα που τρώνε ό,τι αγριόχορτα αφήνει ελεύθερα η ιερή αγελάδα του υπέροχου, ανυπέρβλητου, μοναδικού και θαυματουργού ελληνικού Δημοσίου.
Πώς τόλμησαν να εμφανιστούν, ουδείς γνωρίζει. Υποθέτω ότι, αν το είχαν πάρει είδηση οι τοποτηρητές της διαμαρτυρίας, η οποία ανήκει αποκλειστικά στον στενότερο και ευρύτερο δημόσιο τομέα, ως επίσης και στους βιομηχανικούς εργάτες της ανύπαρκτης βιομηχανίας μας, θα είχαν φροντίσει να τους περιμαζέψουν. Αυτοί, για να καταλάβετε, είναι οι άνθρωποι που έχουν δημιουργήσει την ανεργία στη χώρα μας. Κλείνουν τα μαγαζιά τους και τις επιχειρήσεις τους το ένα μετά το άλλο, χωρίς να σκέφτονται ότι, εκτός του ότι απολύουν υπαλλήλους, στερούν και από το δημόσιο ταμείο έσοδα. Διότι, ως γνωστόν, στη μετασοβιετική δημοκρατία μας ο μόνος λόγος για να λειτουργεί η αγορά είναι γιατί συνεισφέρει στο δημόσιο ταμείο. Οποιαδήποτε άλλη άποψη είναι ειδεχθώς φιλελεύθερη και ως εκ τούτου καταδικαστέα και μακριά από εμάς. Ισχυρίζονται ότι αυτό συμβαίνει εξαιτίας της κρίσης, φωνάζουν ότι η αγορά στενάζει και υποφέρει, όμως επειδή όλοι το ίδιο λένε –ακόμη και ο κ. Σόιμπλε–, δεν πείθουν κανέναν. Δεν λέω ότι και αυτοί, ένα μεγάλο μέρος τους, δεν είχαν συνυπογράψει το κοινωνικό συμβόλαιο που σου επέτρεπε να πληρώνεις την εφορία μόνον όποτε δεν μπορούσες να κάνεις αλλιώς. Δεν ισχυρίζομαι ότι είναι αθώοι του αίματος τούτου και ότι ανάμεσά τους ορισμένες τάξεις επιλέκτων δεν απολάμβαναν συντεχνιακά προνόμια, ή ότι δεν διαθέτουν και αυτοί, όσοι έχουν απομείνει ζωντανοί εξ αυτών, τα υπέροχα προστατευτικά αντανακλαστικά της σοβιετικής δημοκρατίας μας. Οι μεταφυσικοί τόνοι που έχει πάρει η συζήτηση για το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές είναι μία ακόμη απόδειξη ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα έτοιμη να ανταποκριθεί στις προκλήσεις των καιρών – ποιων καιρών είναι άλλο θέμα. Και για να σοβαρευτούμε. Το πτωχευμένο και βουλιμικό κράτος, η κουρελού των συντεχνιών, δεν μπορεί ούτε να ανοίξει τα μαγαζιά τους ούτε να υποχρεώσει τους πελάτες να μπουν μέσα και να αγοράσουν. Μπορεί όμως να τους ελαφρύνει μειώνοντας δραστικά τις εισφορές, προσαρμόζοντάς τες στον κύκλο εργασιών, πείθοντάς τους για την ανταποδοτικότητά τους – κάτι που δεν ισχύει. Οσοι δε δηλώσουν ότι δεν επιθυμούν σύνταξη, να απαλλαγούν από την υποχρέωση. Το ζήτημα της ιατρικής περίθαλψης, του ΕΟΠΥΥ δηλαδή, το αφήνω ασχολίαστο ως ευκόλως εννοούμενο. Ομως, επειδή ο ΟΑΕΕ πριν από όλα μεριμνά για την υγεία των ασφαλισμένων του, ούτε αυτό το ευκόλως εννοούμενο τους παρέχει σε περίπτωση που χρωστούν. Προφανώς τους λυπάται και δεν θέλει να υποστούν την κακομεταχείριση του ΕΟΠΥΥ.
Μην ανησυχείτε. Τίποτε από όλα αυτά δεν πρόκειται να γίνει. Διότι η μετασοβιετική δημοκρατία μας μπορεί να διακρίνεται από τη σοβιετική πρόγονό της επειδή ουρλιάζει απ’ το πρωί ώς το βράδυ πως θέλει μεταρρυθμίσεις, όμως, ως μετασοβιετική, δεν ξεχνάει ορισμένες βασικές αρχές. Και η πρώτη βασική είναι ότι το Δημόσιο υποχρεούται, για ιστορικούς λόγους, να εφευρίσκει διάφορες μηχανές βασανιστηρίων, όπως ο ΟΑΕΕ, ώστε οι πολίτες να το σέβονται και να το εκτιμούν.
ΠΗΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :
Ανήκω κι εγώ στα "θύματα" του ΟΑΕΕ...
Σε αυτούς που, άσχετα από το εισόδημά τους, καλούνται κάθε δεύτερο μήνα να πληρώσουν κάτι λιγότερο από 900 ευρώ ενώ πλέον -να 'ναι καλά ο ΕΟΠΥΥ!- πληρώνουν και τους γιατρούς τους, και τις εξετάσεις τους και τα φάρμακά τους!
Οποιαδήποτε διαμαρτυρία κατά του ΟΑΕΕ και της αφαίμαξης που κάνει στους επιχειρηματίες με βρίσκει απολύτως σύμφωνη... πόσο μάλλον μία διαμαρτυρία που περιορίζεται στο πεζοδρόμιο και δεν ενοχλεί τους υπόλοιπους πολίτες αυτής της χώρας!
Φεστιβάλ Αστρικής Γελοιότητας...
Γράφει η Χριστίνα Ταχιάου
Μεταφέρω μέρος των διαλόγων από τη χθεσινή, τελευταία συνεδρίαση της προανακριτικής επιτροπής της Βουλής για την υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ, όπως την κατέγραψε tovima.gr.
- ΧΡ. ΜΑΡΚΟΓΙΑΝΝΑΚΗΣ: «Έχω σημαντικότερα πράγματα να διαβάσω από αυτά που γράφετε εσείς, κυρία συνάδελφε. Διότι όσα έχετε γράψει και όσα έχετε πει, σας πληροφορώ, ότι είναι σαβούρα των εργασιών!».
- ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: «Είναι βέβαιο ότι έχετε σημαντικότερα πράγματα να κάνετε. Βασικότερο, δε, όλων είναι αυτό το θεάρεστο έργο της υπόθαλψης το οποίο επιτελείτε».
- ΧΡ. ΜΑΡΚΟΓΙΑΝΝΑΚΗΣ: «Μάλιστα…».
- Θ. ΔΡΙΤΣΑΣ: «Μεγαλείο Προέδρου! Μπράβο, κύριε Μαρκογιαννάκη!».
- ΧΡ. ΜΑΡΚΟΓΙΑΝΝΑΚΗΣ: «Για όσα η κυρία συνάδελφος έχει πει, είναι η σαβούρα της Επιτροπής. Τι σοβαρό και ουσιαστικό αποκάλυψε με τις ενέργειές της; Τίποτα απολύτως! Απλά να γεμίσουμε ένα σπίτι χαρτιά».
- ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: «Είσαστε τόσο εξευτελισμένος από την ίδια σας την παρουσία, που δεν χρειάζεται να πει κανείς τίποτα για σας».
- ΧΡ. ΜΑΡΚΟΓΙΑΝΝΑΚΗΣ: «Κοιτάξτε, είναι άνευ σημασίας το τι λέει η κυρία. Είναι άνευ σημασίας. Είναι γνωστή στα δικαστήρια, στους ιατροδικαστές, παντού! Όλοι οικτίρουν τα μέλη της Επιτροπής για το τι τραβάνε εδώ και έξι μήνες. Τι να κάνουμε;».
- ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: «Είμαι βέβαιη ότι το 1972, κύριε Μαρκογιαννάκη, είχατε συνηθίσει αλλιώς. Και είναι σαφές ότι σας ενοχλεί πάρα πολύ η διαδικασία στα πλαίσια του Συντάγματος και της Ποινικής Δικονομίας. Πρέπει, όμως, να αποφασίσετε ότι δεν είμαστε πια στο 1972. Αντιλαμβάνομαι τη δυσκολία σας, αλλά τι να κάνουμε; Έχουμε Δημοκρατία».
- ΧΡ. ΜΑΡΚΟΓΙΑΝΝΑΚΗΣ: «Η βιοπάλη της ζωής με έκανε να παλεύω για να ζήσω από την ώρα που γεννήθηκα μέχρι σήμερα. Δεν ήμουν γόνος. Τι να κάνουμε!».
Προσωπικά, αδιαφορώ πλήρως εάν ο κ. Μαρκογιαννάκης σουβλίζεται εδώ και έξι μήνες από τη Ζωή Κωνσταντοπούλου (όπως είχε πει νωρίτερα στην επιτροπή) ή κι απ’ τον διάολο τον ίδιο. Είναι εκεί για να κάνει μια δουλειά κι υποχρέωσή του είναι να την τελειώσει.
Εξίσου αδιάφορο μου είναι το πώς νιώθει η κυρία Κωνσταντοπούλου από τις προσβλητικές κουβέντες του κ. Μαρκογιαννάκη. Κι εκείνη είναι στην επιτροπή για να κάνει τη δουλειά. Ας τα έβρισκαν μεταξύ τους.
Έτσι κι αλλιώς, κανείς τους δεν μου πληρώνει το ενοίκιο κι έχω πολύ σοβαρότερα προβλήματα για να λύσω.
Το τραγικό της ιστορίας είναι ότι κανείς τους δεν έκανε τόσο καιρό το παραμικρό για να μπει ένα τέλος στην ελεεινή εικόνα που «προσέφεραν» στο πανελλήνιο. Τέντωνε ο ένας, τραβούσε κι ο άλλος. Όσο πιο πολύ τέντωνε ο ένας, τόσο τραβούσε ο άλλος. Ποσώς μ’ ενδιαφέρει ποιος το ξεκίνησε και ποιος το συνέχισε και ποιος ρίχνει λάδι στη φωτιά.
Κι όχι μόνο εμένα, φυσικά, αλλά τα εκατομμύρια των πολιτών που, σε κατάσταση απόγνωσης, βλέπουμε ότι οι εκπρόσωποι του λαού δε χάνουν την παραμικρή αφορμή να πρωταγωνιστήσουν στο φεστιβάλ γελοιότητας που στήθηκε στην παρούσα Βουλή. Είναι τόσο αυθόρμητοι; Τόσο εύθικτοι; Τόσο ασυγκράτητοι; Κακώς. Ας μην ήταν εκεί που είναι. Αν δεν μπορούν να δείξουν ψυχραιμία, δεν κάνουν για τη δουλειά. Δεν πήγαν στη Βουλή για «να προσφέρουν», όπως λέει το κλισέ, ούτε για να δείξουν το πνεύμα τους. Πήγαν για μια συγκεκριμένη δουλειά. Εάν, όντας υπάλληλοι, έλεγαν σε συνάδερφό τους δημοσίως «είσαι σαβούρα» ή «είσαι ξεφτιλισμένος», το αφεντικό θα τους είχε πετάξει και τους δυο έξω απ’ το μαγαζί.
- ΧΡ. ΜΑΡΚΟΓΙΑΝΝΑΚΗΣ: «Έχω σημαντικότερα πράγματα να διαβάσω από αυτά που γράφετε εσείς, κυρία συνάδελφε. Διότι όσα έχετε γράψει και όσα έχετε πει, σας πληροφορώ, ότι είναι σαβούρα των εργασιών!».
- ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: «Είναι βέβαιο ότι έχετε σημαντικότερα πράγματα να κάνετε. Βασικότερο, δε, όλων είναι αυτό το θεάρεστο έργο της υπόθαλψης το οποίο επιτελείτε».
- ΧΡ. ΜΑΡΚΟΓΙΑΝΝΑΚΗΣ: «Μάλιστα…».
- Θ. ΔΡΙΤΣΑΣ: «Μεγαλείο Προέδρου! Μπράβο, κύριε Μαρκογιαννάκη!».
- ΧΡ. ΜΑΡΚΟΓΙΑΝΝΑΚΗΣ: «Για όσα η κυρία συνάδελφος έχει πει, είναι η σαβούρα της Επιτροπής. Τι σοβαρό και ουσιαστικό αποκάλυψε με τις ενέργειές της; Τίποτα απολύτως! Απλά να γεμίσουμε ένα σπίτι χαρτιά».
- ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: «Είσαστε τόσο εξευτελισμένος από την ίδια σας την παρουσία, που δεν χρειάζεται να πει κανείς τίποτα για σας».
- ΧΡ. ΜΑΡΚΟΓΙΑΝΝΑΚΗΣ: «Κοιτάξτε, είναι άνευ σημασίας το τι λέει η κυρία. Είναι άνευ σημασίας. Είναι γνωστή στα δικαστήρια, στους ιατροδικαστές, παντού! Όλοι οικτίρουν τα μέλη της Επιτροπής για το τι τραβάνε εδώ και έξι μήνες. Τι να κάνουμε;».
- ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: «Είμαι βέβαιη ότι το 1972, κύριε Μαρκογιαννάκη, είχατε συνηθίσει αλλιώς. Και είναι σαφές ότι σας ενοχλεί πάρα πολύ η διαδικασία στα πλαίσια του Συντάγματος και της Ποινικής Δικονομίας. Πρέπει, όμως, να αποφασίσετε ότι δεν είμαστε πια στο 1972. Αντιλαμβάνομαι τη δυσκολία σας, αλλά τι να κάνουμε; Έχουμε Δημοκρατία».
- ΧΡ. ΜΑΡΚΟΓΙΑΝΝΑΚΗΣ: «Η βιοπάλη της ζωής με έκανε να παλεύω για να ζήσω από την ώρα που γεννήθηκα μέχρι σήμερα. Δεν ήμουν γόνος. Τι να κάνουμε!».
Προσωπικά, αδιαφορώ πλήρως εάν ο κ. Μαρκογιαννάκης σουβλίζεται εδώ και έξι μήνες από τη Ζωή Κωνσταντοπούλου (όπως είχε πει νωρίτερα στην επιτροπή) ή κι απ’ τον διάολο τον ίδιο. Είναι εκεί για να κάνει μια δουλειά κι υποχρέωσή του είναι να την τελειώσει.
Εξίσου αδιάφορο μου είναι το πώς νιώθει η κυρία Κωνσταντοπούλου από τις προσβλητικές κουβέντες του κ. Μαρκογιαννάκη. Κι εκείνη είναι στην επιτροπή για να κάνει τη δουλειά. Ας τα έβρισκαν μεταξύ τους.
Έτσι κι αλλιώς, κανείς τους δεν μου πληρώνει το ενοίκιο κι έχω πολύ σοβαρότερα προβλήματα για να λύσω.
Το τραγικό της ιστορίας είναι ότι κανείς τους δεν έκανε τόσο καιρό το παραμικρό για να μπει ένα τέλος στην ελεεινή εικόνα που «προσέφεραν» στο πανελλήνιο. Τέντωνε ο ένας, τραβούσε κι ο άλλος. Όσο πιο πολύ τέντωνε ο ένας, τόσο τραβούσε ο άλλος. Ποσώς μ’ ενδιαφέρει ποιος το ξεκίνησε και ποιος το συνέχισε και ποιος ρίχνει λάδι στη φωτιά.
Κι όχι μόνο εμένα, φυσικά, αλλά τα εκατομμύρια των πολιτών που, σε κατάσταση απόγνωσης, βλέπουμε ότι οι εκπρόσωποι του λαού δε χάνουν την παραμικρή αφορμή να πρωταγωνιστήσουν στο φεστιβάλ γελοιότητας που στήθηκε στην παρούσα Βουλή. Είναι τόσο αυθόρμητοι; Τόσο εύθικτοι; Τόσο ασυγκράτητοι; Κακώς. Ας μην ήταν εκεί που είναι. Αν δεν μπορούν να δείξουν ψυχραιμία, δεν κάνουν για τη δουλειά. Δεν πήγαν στη Βουλή για «να προσφέρουν», όπως λέει το κλισέ, ούτε για να δείξουν το πνεύμα τους. Πήγαν για μια συγκεκριμένη δουλειά. Εάν, όντας υπάλληλοι, έλεγαν σε συνάδερφό τους δημοσίως «είσαι σαβούρα» ή «είσαι ξεφτιλισμένος», το αφεντικό θα τους είχε πετάξει και τους δυο έξω απ’ το μαγαζί.
Τι τα θες, όμως, «το αφεντικό» -ο λαός, δηλαδή- ίσως και να θέλγεται από τέτοιες εικόνες. Να προτιμά οι «υπάλληλοί του» -οι βουλευτές- να λένε και καμιά χριστοπαναγία, να είναι μάγκες, να είναι «γνήσιοι», να τα λένε χύμα, να μην είναι μαλθακοί και comme il faut. Έτσι κι αλλιώς, ο καθωσπρεπισμός στη χώρα γνωρίζει μεγάλη πολεμική από όλες τις πλευρές.
Θα ήθελα, μόνο, να ξέρω ένα πράγμα: ο κ. Μαρκογιαννάκης και η κυρία Κωνσταντοπούλου δεν ντρέπονται; Δεν περνά απ’ το μυαλό τους πόσο υποβαθμίζουν το έργο τους; (Για τα πρόσωπά τους, δεν το συζητώ, αποκλείεται να τους περνά απ΄το μυαλό πόσο γελοιοποιούνται αυτοβούλως και κατ’ εξακολούθησιν. Ίσως και καθ’ έξιν, πια).
Το δίδυμο αυτό της γελοιότητας είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα της σταθερής υποβάθμισης του Κοινοβουλίου. Το βραβείο πρωτοτυπίας και ειλικρίνειας, πάντως, στο εν λόγω σπορ, απονέμεται στον Βασίλη Καπερνάρο, βουλευτή των Ανεξάρτητων Ελλήνων ο οποίος, προχθές, διεμήνυσε στον υπουργό Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα ότι έχει «μια φυσική αστρική αποστροφή» προς το πρόσωπό του. Τι εννοούσε με το «αστρική» ο πολιτικός ανήρ, είναι αδιευκρίνιστο, πράγμα που καθιστά τη δήλωσή του ακόμη πιο ειλικρινή.
Χάρηκα, όμως, πολύ, την απάντηση του Γιάννη Στουρνάρα. «Πραγματικά μου προκαλεί εντύπωση η δήλωση πολιτικού ανδρός ότι έχει φυσική και αστρική αποστροφή προς τα μένα. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι θα χάσω τον ύπνο μου γι' αυτό απόψε, κ. Καπερνάρε, τι άλλο μπορώ να πω;». Ίσως επειδή ο Γιάννης Στουρνάρας δεν είναι μέλος του Κοινοβουλίου, οπότε δεν έχει και λόγο να πάρει μέρος στο Φεστιβάλ Αστρικής Γελοιότητας.
Τρέμω στη σκέψη του τι θα γινόταν εάν αυτά τα λόγια εκστομίζονταν σε κάποιο μέλος του Θιάσου της Γελοιότητας.
Θα ήθελα, μόνο, να ξέρω ένα πράγμα: ο κ. Μαρκογιαννάκης και η κυρία Κωνσταντοπούλου δεν ντρέπονται; Δεν περνά απ’ το μυαλό τους πόσο υποβαθμίζουν το έργο τους; (Για τα πρόσωπά τους, δεν το συζητώ, αποκλείεται να τους περνά απ΄το μυαλό πόσο γελοιοποιούνται αυτοβούλως και κατ’ εξακολούθησιν. Ίσως και καθ’ έξιν, πια).
Το δίδυμο αυτό της γελοιότητας είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα της σταθερής υποβάθμισης του Κοινοβουλίου. Το βραβείο πρωτοτυπίας και ειλικρίνειας, πάντως, στο εν λόγω σπορ, απονέμεται στον Βασίλη Καπερνάρο, βουλευτή των Ανεξάρτητων Ελλήνων ο οποίος, προχθές, διεμήνυσε στον υπουργό Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα ότι έχει «μια φυσική αστρική αποστροφή» προς το πρόσωπό του. Τι εννοούσε με το «αστρική» ο πολιτικός ανήρ, είναι αδιευκρίνιστο, πράγμα που καθιστά τη δήλωσή του ακόμη πιο ειλικρινή.
Χάρηκα, όμως, πολύ, την απάντηση του Γιάννη Στουρνάρα. «Πραγματικά μου προκαλεί εντύπωση η δήλωση πολιτικού ανδρός ότι έχει φυσική και αστρική αποστροφή προς τα μένα. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι θα χάσω τον ύπνο μου γι' αυτό απόψε, κ. Καπερνάρε, τι άλλο μπορώ να πω;». Ίσως επειδή ο Γιάννης Στουρνάρας δεν είναι μέλος του Κοινοβουλίου, οπότε δεν έχει και λόγο να πάρει μέρος στο Φεστιβάλ Αστρικής Γελοιότητας.
Τρέμω στη σκέψη του τι θα γινόταν εάν αυτά τα λόγια εκστομίζονταν σε κάποιο μέλος του Θιάσου της Γελοιότητας.
ΠΗΓΗ protagon.gr
ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :
Συμφωνώ απόλυτα με το παραπάνω άρθρο και το προσυπογράφω, αλλά με μία προσθήκη...
Επειδή οι βουλευτές δεν βρίσκονται τυχαία στο κοινοβούλιο αλλά τους ψηφίζουμε όλοι εμείς, περιμένω να δω τις εκλογικές "επιδόσεις" αυτών -και όχι μόνο- των βουλευτών στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση.
Δυστυχώς, έχω την εντύπωση ότι, όντως, "το αφεντικό" θέλγεται από τέτοιες εικόνες και η έλλειψη ποιότητας και ήθους είναι γενικό κακό στην χώρα.
Άλλωστε, μην ξεχνάμε, ότι η βουλή είναι η εικόνα της κοινωνίας και η δική μας εικόνα όσο περνάει ο καιρός τόσο περισσότερο δείχνει την γύμνια της και την έλλειψη ήθους και καλαισθησίας της...
Πέμπτη 27 Ιουνίου 2013
ΟΤΑΝ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΧΕΙ ΧΙΟΥΜΟΡ...
Παρακολουθούσα σήμερα το μεσημέρι μία ενημερωτική εκπομπή και βλέποντας τον Βενιζέλο να βραβεύει τον πρόεδρο της COSCO δεν μπόρεσα να κρατήσω το γέλιο που μου βγήκε εντελώς αυθόρμητα.
Τελικά, σκέφτηκα, η ιστορία έχει χιούμορ!
Βενιζέλος... ο ισχυρός ανήρ του εναπομείναντος ΠΑΣΟΚ...
Πάω στοίχημα ότι στα νιάτα του έχει βρεθεί σε πορείες φωνάζοντας “έξω οι βάσεις του θανάτου”.
Πολύ αργότερα, βρέθηκε στο υπουργείο αμύνης και στο υπουργείο εξωτερικών να συνδιαλέγεται γεμάτος καμάρι με ΝΑΤΟϊκούς και Αμερικανούς αφήνοντας στην άκρη το “επαναστατικό” του παρελθόν!
Θεωρώ επίσης βέβαιο, κάποια στιγμή της νεανικής του ζωής να έχει φωνάξει και “ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο” ζητώντας την αποχώρηση της χώρας και από την τότε ΕΟΚ.
Πολύ αργότερα, βρέθηκε υπουργός οικονομικών να συνδιαλέγεται με τους εταίρους μας ζητώντας τους την στήριξη της χώρας και της οικονομίας της!
Και ενώ θα περίμενε κανείς κάτι να έχει καταλάβει τόσα χρόνια τώρα και να έχει γίνει πιο προσεκτικός, έρχεται σήμερα πάλι η ιστορία να του υπενθυμίσει πόσο χιούμορ έχει και πόσο της αρέσει να σπάει πλάκα.
Το ΠΑΣΟΚ του οποίου σήμερα ηγείται ο Βενιζέλος, πριν από ελάχιστα χρόνια διαδήλωνε στο λιμάνι του Πειραιά κατά της επένδυσης της COSCO!
Προεκλογικά μάλιστα το ΠΑΣΟΚ δήλωνε ότι το λιμάνι (και όλα τα δίκτυα, υποδομές, κλπ) πρέπει να είναι δημόσιο με αποτέλεσμα οι οπαδοί του να ονειρεύονται ότι μόλις ο “Γιώργος” γίνει πρωθυπουργός θα πετάξει τους Κινέζους στην θάλασσα!
Σήμερα όμως, τέσσερα χρόνια μετά, ο Βενιζέλος καμαρωτός-καμαρωτός, γελαστός και εμφανώς ικανοποιημένος, τιμά τον πρόεδρο της COSCO με το παράσημο του Μεγαλόσταυρου του Φοίνικα μιλώντας για τον ίδιο και την εταιρεία του με τα καλύτερα λόγια.
Φαντάζομαι ότι η ιστορία είναι πλέον πεσμένη στο πάτωμα και ταράζει από τα γέλια!
Όσο για όλους εμάς του υπόλοιπους που απλώς παρακολουθούμε άφωνοι και αυτές τις μεταλλάξεις του ΠΑΣΟΚ και του αρχηγού του, προσπαθούμε να καταλάβουμε εάν η σημερινή βράβευση δείχνει σημάδια ωριμότητας ή πολιτικού καιροσκοπισμού.
Ας ελπίσουμε ότι πλέον, Βενιζέλος και ΠΑΣΟΚ, κατανοούν την κρισιμότητα της κατάστασης και έχουν αποφασίσει -έστω και πρόσκαιρα- να βάλουν στην άκρη την προσωπική προβολή και τα μικροπολιτικά συμφέροντα και να σοβαρευτούν, διαφορετικά... το μέλλον όχι μόνο της κυβέρνησης αλλά και της χώρας προδιαγράφεται ζοφερό!
Απλή κοινή λογική...
Τελικά, σκέφτηκα, η ιστορία έχει χιούμορ!
Βενιζέλος... ο ισχυρός ανήρ του εναπομείναντος ΠΑΣΟΚ...
Πάω στοίχημα ότι στα νιάτα του έχει βρεθεί σε πορείες φωνάζοντας “έξω οι βάσεις του θανάτου”.
Πολύ αργότερα, βρέθηκε στο υπουργείο αμύνης και στο υπουργείο εξωτερικών να συνδιαλέγεται γεμάτος καμάρι με ΝΑΤΟϊκούς και Αμερικανούς αφήνοντας στην άκρη το “επαναστατικό” του παρελθόν!
Θεωρώ επίσης βέβαιο, κάποια στιγμή της νεανικής του ζωής να έχει φωνάξει και “ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο” ζητώντας την αποχώρηση της χώρας και από την τότε ΕΟΚ.
Πολύ αργότερα, βρέθηκε υπουργός οικονομικών να συνδιαλέγεται με τους εταίρους μας ζητώντας τους την στήριξη της χώρας και της οικονομίας της!
Και ενώ θα περίμενε κανείς κάτι να έχει καταλάβει τόσα χρόνια τώρα και να έχει γίνει πιο προσεκτικός, έρχεται σήμερα πάλι η ιστορία να του υπενθυμίσει πόσο χιούμορ έχει και πόσο της αρέσει να σπάει πλάκα.
Το ΠΑΣΟΚ του οποίου σήμερα ηγείται ο Βενιζέλος, πριν από ελάχιστα χρόνια διαδήλωνε στο λιμάνι του Πειραιά κατά της επένδυσης της COSCO!
Προεκλογικά μάλιστα το ΠΑΣΟΚ δήλωνε ότι το λιμάνι (και όλα τα δίκτυα, υποδομές, κλπ) πρέπει να είναι δημόσιο με αποτέλεσμα οι οπαδοί του να ονειρεύονται ότι μόλις ο “Γιώργος” γίνει πρωθυπουργός θα πετάξει τους Κινέζους στην θάλασσα!
Σήμερα όμως, τέσσερα χρόνια μετά, ο Βενιζέλος καμαρωτός-καμαρωτός, γελαστός και εμφανώς ικανοποιημένος, τιμά τον πρόεδρο της COSCO με το παράσημο του Μεγαλόσταυρου του Φοίνικα μιλώντας για τον ίδιο και την εταιρεία του με τα καλύτερα λόγια.
Φαντάζομαι ότι η ιστορία είναι πλέον πεσμένη στο πάτωμα και ταράζει από τα γέλια!
Όσο για όλους εμάς του υπόλοιπους που απλώς παρακολουθούμε άφωνοι και αυτές τις μεταλλάξεις του ΠΑΣΟΚ και του αρχηγού του, προσπαθούμε να καταλάβουμε εάν η σημερινή βράβευση δείχνει σημάδια ωριμότητας ή πολιτικού καιροσκοπισμού.
Ας ελπίσουμε ότι πλέον, Βενιζέλος και ΠΑΣΟΚ, κατανοούν την κρισιμότητα της κατάστασης και έχουν αποφασίσει -έστω και πρόσκαιρα- να βάλουν στην άκρη την προσωπική προβολή και τα μικροπολιτικά συμφέροντα και να σοβαρευτούν, διαφορετικά... το μέλλον όχι μόνο της κυβέρνησης αλλά και της χώρας προδιαγράφεται ζοφερό!
Απλή κοινή λογική...
ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ...
Γράφει ο Φώτης Γεωργελές
Αν περάσεις μια βόλτα από τη Μεσογείων, θα νομίσεις ότι οι συγκεντρωμένοι άνθρωποι εκεί κάνουν κάποιο τεράστιο λάθος. Κάτω από πλακάτ «δεν πληρώνω» διαδηλώνουν υπέρ της κρατικής τηλεόρασης της οποίας αρνούνται να πληρώσουν την υποχρεωτική εισφορά για να λειτουργήσει. Η αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία λίγες μέρες πριν κατήγγελλε την ΕΡΤ ως προπαγανδιστικό μηχανισμό της κυβερνητικής πολιτικής των μνημονίων, τώρα φρίττει μπροστά στο ενδεχόμενο να μειωθεί και κηρύσσει ανένδοτο αγώνα. Ώστε να συνεχίσει προφανώς την προπαγάνδα των μνημονίων. Ακόμα και ομάδες αναρχικές, αντιεξουσιαστικές, που σε κάθε ευκαιρία φώναζαν το σύνθημα «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι», τώρα δίνουν αγώνα υπέρ εκείνων των «ρουφιάνων» που αμείβονται άμεσα από το κράτος.
Στην πραγματικότητα δεν κάνουν κανένα λάθος. Ασχέτως πώς ονομάζονται και τι ταμπέλα κρατάνε, δεξιά ή αριστερή αναλόγως με τα ακροατήρια, στ’ αλήθεια ένα πράγμα τους ενδιαφέρει. Να μη θιγεί ο τροφοδότης λογαριασμός, το κράτος. Είναι οικολόγοι, δίνουν μάχες ακόμα και με τα όπλα για να μη γίνει μια επένδυση στα ορυχεία της Χαλκιδικής. Η ΔΕΗ είναι η πιο ρυπογόνος βιομηχανία, όχι της Ελλάδας, της Ευρώπης ολόκληρης. Κανείς ποτέ δεν σκέφτηκε να διαδηλώσει στην Πτολεμαΐδα ή τη Μεγαλόπολη.
Όλη η Ελλάδα είναι μια ατελείωτη χωματερή, στη Φυλή υποβαθμίζεται η υγεία των κατοίκων επί δεκαετίες, στα νησιά καταστρέφεται ο τουρισμός από τις ανοιχτές χωματερές, πληρώνουμε πρόστιμα στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Διαδηλώσεις όμως κάνουν στην Κερατέα για να μη γίνει ένα σύγχρονο εργοστάσιο επεξεργασίας απορριμμάτων. Επί δεκαετίες η δημόσια περιουσία του κράτους καταπατείται, στην Ηλεία έχει δημιουργηθεί μια ολόκληρη πόλη αυθαιρέτων, το Ταμείο που σχηματίστηκε για την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας δηλώνει ότι το 1/3 των εκτάσεων, οι πιο καλές και ακριβές, έχουν καταπατηθεί. Διαδηλώνουν όμως όταν προκύπτει μια τουριστική επένδυση στην Κέρκυρα, φωνάζουν ότι ξεπουλάμε τα ασημικά του κράτους. Οι λίγες εναπομείνασες ελληνικές βιομηχανίες δηλώνουν ότι θα κλείσουν, πληρώνουν την ακριβότερη ενέργεια στην Ευρώπη, δουλεύουν αναγκαστικά με παθητικό.
Η ΔΕΗ έχει κάνει 17 αυξήσεις τα τελευταία χρόνια στους λογαριασμούς, φωνάζουν όμως ότι οι ιδιωτικοποιήσεις είναι αυτές που θα αυξήσουν τις τιμές. Είναι οι υπερασπιστές του χρεοκοπημένου συστήματος, αυτοί που εισπράττουν κέρδη, προσόδους και προνόμια από το ήδη ιδιωτικοποιημένο από τους ίδιους κράτος. Αρνούνται να αλλάξει οτιδήποτε στις δομές του, στο κόστος λειτουργίας του, γιατί το κράτος είναι η δικιά τους επιχείρηση. Κόμματα και προνομιούχες επαγγελματικές ομάδες υπερασπίζονται το δικό τους μαγαζί. Έστω κι αν η διατήρησή του, έτσι όπως είναι, οδηγεί μαθηματικά στη χρεοκοπία για όλους.
Η περίπτωση της κρατικής τηλεόρασης είναι ένα καθαρό παράδειγμα του τι συνέβη στο κράτος τα τελευταία χρόνια. Το 2000 πληρώναμε για την ΕΡΤ 185 εκατομμύρια το χρόνο. Το 2009 είχε φτάσει στα 302. Μπορεί ένα χρεοκοπημένο κράτος που δεν έχει να διαθέσει χρήματα ούτε για τα φάρμακα των καρκινοπαθών, να πληρώνει 300 εκ. το χρόνο για δημόσια Μέσα Ενημέρωσης; Κάθε σοβαρή χώρα το πρώτο πράγμα που θα έλεγε θα ήταν, χρεοκοπήσαμε, δεν έχουμε λεφτά, μπορούμε να διαθέσουμε 100 εκατομμύρια. Αυτά είναι, κάντε το κουμάντο σας. Ακόμα και στα επίπεδα του 2000 να γυρνούσαμε, δεν θα ήταν άσχημα, δεν είχαμε χειρότερη κρατική τηλεόραση τότε. Κι όμως, το ποσόν που θα εξοικονομούσαμε, θα ήταν το ισοδύναμο 30.000 επιδομάτων ανεργίας. Αυτών των ανέργων που λέμε ότι έχουν φτάσει το 1,5 εκατομμύριο, αυτών των ανέργων νέων που λέμε ότι οι 6 στους 10 δεν βρίσκουν δουλειά, αυτών που λέμε ότι η «απόλυτη φτώχεια» έχει φτάσει σε επίπεδα ρεκόρ. Παραδόξως αυτά τα «ισοδύναμα» δεν υπάρχουν στο δημόσιο διάλογο, για τα επιδόματα ανεργίας δεν μπαίνουν «κόκκινες γραμμές». Αυτές τις απλές αριθμητικές πράξεις δεν τις κάνει κανείς.
Είναι μια παράξενη προοδευτική χώρα που θρηνεί συνεχώς για την «ανθρωπιστική καταστροφή», αλλά στην πράξη, αντιμετωπίζει μέχρι και κυβερνητικές κρίσεις για το ύψος της χρηματοδότησης ενός δημόσιου οργανισμού. Είναι 2.840 ευρώ ο μέσος μισθός των εργαζομένων στην ΕΡΤ, λέει η κυβέρνηση. Είναι ψέματα, απαντούν αυτοί, 2.040 είναι ο μέσος μισθός, αν αφαιρέσεις τους «συμβούλους» και το «προσωπικό ειδικών θέσεων» που διορίζει η κυβέρνηση από τα «δικά της παιδιά». Αλλά και αν πάρουμε το χαμηλότερο νούμερο, 3 χρόνια συνεχών απεργιών, με τα κανάλια κλειστά και την καρτέλα «απεργούμε» μονίμως στις οθόνες, έγιναν γιατί μετά από 3 μειώσεις οι μισθοί έπεσαν στο εξευτελιστικό ποσόν των 2.040 ευρώ; Σ’ αυτή τη χώρα, υπάρχουν δύο κόσμοι.
Όλες αυτές οι ατελείωτες συζητήσεις για τα μνημόνια, οι συναυλίες με τον εθνικό ύμνο, οι θεωρίες συνωμοσίας για τους ισχυρούς της γης που μας ψεκάζουν για να πλήξουν το αδούλωτο ελληνικό φρόνημα, έχουν ένα μόνο στόχο. Να κρύψουν τα απλά νούμερα. Μέσα σε 3 δεκαετίες οι δημόσιοι υπάλληλοι τριπλασιάστηκαν, ενώ όσοι εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα έμειναν οι μισοί. Στην ανέμελη πενταετία 2004-2009, οι πρωτογενείς δαπάνες του κράτους εκτοξεύτηκαν από τα 30,4 δις στα 57,9. Μέσα σε μια δεκαετία, τη μοιραία δεκαετία του 2000, οι δαπάνες για μισθούς και συντάξεις διπλασιάστηκαν. Το κόστος του κράτους, από 43% περίπου του ΑΕΠ, ανέβηκε στο 55%. Δεν υπήρχε καμία περίπτωση να μη χρεοκοπήσει. Και το ερώτημα ήταν, ποιος θα πληρώσει. Την απάντηση την ξέρουμε. Πλήρωσε η υπόλοιπη κοινωνία, ο ιδιωτικός τομέας κατέρρευσε για να διατηρήσει το κράτος όσο γινόταν ανέπαφες τις δομές και το κόστος του.
Αν ξαναμπαίνουμε τώρα πάλι στο λούκι της αβεβαιότητας, ενώ νομίζαμε ότι ισορροπήσαμε πια κάπου, είναι γιατί η πραγματικότητα εκδικείται. Δεν γίνεται να διατηρηθεί αυτό το κράτος όπως ήταν. Με εκατοντάδες γραφειοκρατικούς οργανισμούς, με χιλιάδες άχρηστους φορείς, με χαμηλή ποιότητα υπηρεσιών, χωρίς αξιολόγηση, με υψηλό κόστος. Η υπόλοιπη κοινωνία δεν μπορεί να το συντηρήσει και έτσι, μοιραία, φτάνουμε πάλι στην αρχή. Σ’ αυτό που 3 χρόνια το πολιτικό σύστημα προσπαθεί να αποφύγει. Πρέπει να μπουν λουκέτα, πρέπει να απομακρυνθούν οι στρατοί των αργόμισθων, πρέπει να μειωθεί το κόστος. Αλλιώς σε λίγο δεν θα υπάρχουν καν μισθοί και συντάξεις.
Από δω και πέρα, όλες οι αποφάσεις έχουν πολιτικό κόστος γιατί θίγουν την πελατεία των κομμάτων. Οι ψευδαισθήσεις τελείωσαν. Ο αρμόδιος αριστερός υπουργός έλεγε ότι το πρόβλημα θα το λύσει η ζωή, 180.000 υπάλληλοι θα έβγαιναν στη σύνταξη χωρίς απολύσεις. Στα χρεοκοπημένα ταμεία. Δυστυχώς δεν υπάρχουν ανώδυνες λύσεις. Και προοδευτικός δεν είσαι όταν αρνείσαι την πραγματικότητα, αλλά όταν κάνεις ανάμεσα σε δύο δυσάρεστες επιλογές εκείνη που είναι υπέρ των ασθενέστερων. Όταν σκέφτεσαι, δηλαδή, τα επιδόματα ανεργίας και όχι ένα παραπάνω τηλεοπτικό κανάλι.
Η αριστερά προβάλλει το επιχείρημα ότι δεν ευθύνεται για τη χρεοκοπία, γιατί δεν κυβέρνησε. Είναι, βέβαια, εφεύρημα. Και όχι μόνο γιατί στην ελληνική κομματοκρατία όλα τα κόμματα εισέπρατταν τα κέρδη τους, φανερά και αφανή, αναλογικά με την εκλογική τους δύναμη. Αλλά κυρίως γιατί αποτελούσε τον ιδεολογικό εκφραστή του κρατισμού και του πελατειακού κράτους. Σε καμία στροφή της πορείας προς τη χρεοκοπία δεν πρόβαλλε αντίσταση. Το αντίθετο. Ζητούσε περισσότερες προσλήψεις στο δημόσιο, περισσότερες κρατικές επιχειρήσεις, περισσότερα επιδόματα άσχετα με την παραγωγή, μεγαλύτερες αυξήσεις, μικρότερα όρια εξόδου στη σύνταξη, υψηλότερες συντάξεις, μεγαλύτερα εφάπαξ. Όλα ήταν κατακτήσεις και κεκτημένα. Κατηγορώντας συγχρόνως το νεοφιλελευθερισμό. Πρέπει να είναι ο μοναδικός νεοφιλελευθερισμός της ιστορίας που διπλασίασε το κράτος και τις αποδοχές των δημοσίων υπαλλήλων, ενώ αφάνισε τον ιδιωτικό τομέα.
Αυτή η αριστερά δυστυχώς, ακόμα και στην «ευρωπαϊκή» εκδοχή της, αποφάσισε ότι δεν μπορεί να σηκώσει το επώδυνο βάρος, να αλλάξει τη χώρα αλλά να αλλάξει και τον εαυτό της. Ο βουλευτής της Β. Οικονόμου ήξερε τι έλεγε όταν είπε ότι πρέπει να πιούμε το πικρό ποτήριον μέχρι τέλους. Το πολιτικό σύστημα προσπαθεί να αποφύγει αυτό το πικρό ποτήρι. Προσπαθεί μάταια να διασώσει το κράτος-επιχείρηση. Προστατεύει το βαθύ κράτος αντί να σκέφτεται πώς θα το κάνει παραγωγικό, να προσφέρει πραγματικές υπηρεσίες στους πολίτες του. Και αυτή η καθυστέρηση, η προσκόλληση στο χρεοκοπημένο μοντέλο, είναι η αιτία που τόσα χρόνια βρισκόμαστε στην ίδια θέση.
Ενώ έχουμε πάψει πια να ακούμε για τις άλλες χώρες, Ιρλανδία, Πορτογαλία, που βρεθήκαμε μαζί στην αρχή της διαδρομής, μόνο εμείς ακόμα δεν μπορούμε να ξεκολλήσουμε από το τέλμα. Η καθυστέρηση είναι η αιτία που παρατείνει την ύφεση. Υπ’ αυτή την έννοια δεν έχουν πια σημασία τα ονόματα των κομμάτων, έχουν περάσει 4 πρωθυπουργοί και 4 κόμματα από την κυβέρνηση. Αλλά πότε και ποιοι θα καταλάβουν και θα αποδεχτούν ότι το σύστημα που δημιούργησαν δεν σώζεται πια.
ΠΗΓΗ athensvoice.gr
Τετάρτη 26 Ιουνίου 2013
Η ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ...
 |
| ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ |
ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :
Αν και δεν συνηθίζω να σχολιάζω γελοιογραφίες (για την ακρίβεια αυτή είναι η πρώτη φορά!) δεν μπορώ να μην σχολιάσω πόσο εύστοχη είναι η παραπάνω "γελοιογραφία" του Ηλία Μακρή.
Όντως αυτή είναι η τελευταία σελίδα/ευκαιρία για την κυβέρνηση αλλά και για την χώρα.
Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις (με όση εγκυρότητα μπορούν να έχουν) αν πέσει σύντομα αυτή η κυβέρνηση θα περάσουμε πιθανότατα σε παρατεταμένη περίοδο ακυβερνησίας αλλά και από την άλλη πλευρά, αν δεν καταλάβουμε ότι πρέπει να αλλάξουμε βιβλίο/νοοτροπία δεν έχουμε μέλλον.
Έτσι λοιπόν... αυτή η τόσο εύστοχη "γελοιογραφία", κατά την άποψή μου είναι πραγματικά... χίλιες λέξεις!
Το εθνικό συμφέρον και οι χρήσιμοι ηλίθιοι…
Γράφει ο Θανάσης Γκότοβος, καθηγητής Παιδαγωγικής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων
Ότι στην ιστορία υπάρχουν κατά καιρούς «χρήσιμοι ηλίθιοι» ένθεν κακείθεν, είναι γνωστό. Η κατηγορία αυτή αφορά εκείνους που δεν είναι σε θέση να διακρίνουν τα φαινόμενα από τις ιδεοληψίες τους, την πραγματικότητα από τις ιδεολογικές τους κατασκευές. Η αδυναμία αυτή – η πηγή της ηλιθιότητας – οδηγεί σε εμμονές που όταν γίνονται επίσημες «θέσεις» του πολιτικού φορέα που εκπροσωπούν, ευνοούν τα μάλα τον αντίπαλο πολιτικό φορέα, επειδή ακριβώς μειώνουν την αξιοπιστία, και συνεπώς την ανταγωνιστικότητα, του πολιτικού σχηματισμού που αμφισβητεί τον τελευταίο, δηλαδή τον φορέα της κυβερνητικής ευθύνης.
Πιο απλά διατυπωμένο: τι θα εξυπηρετούσε πολιτικά σήμερα τη ΝΔ, από πλευράς συμπεριφορών και «θέσεων» του κυριότερου κομματικού της ανταγωνιστή, του ΣΥΡΙΖΑ; Η απάντηση είναι απλή: Θέσεις που κυριαρχούσαν στον ΣΥΡΙΖΑ όταν αυτός ήταν κόμμα του 4%, δηλαδή θέσεις που ταιριάζουν σε ένα κόμμα που υπήρχε για να εμπλουτίζει το πολιτικό τοπίο μέσω ακραίων, εξωπραγματικών, σχεδόν γραφικών και εξωτικών, θέσεων – αλλά μέχρι εκεί.
Εδώ εντοπίζεται η πολιτική ηλιθιότητα, οι εκφραστές της οποίας όμως δεν είναι καθόλου πρόσωπα με μειωμένη νοημοσύνη, κάθε άλλο. Συνήθως πρόκειται για ευφυέστατα πρόσωπα με ακαδημαϊκούς τίτλους, με πτυχία, μεταπτυχιακά και διδακτορικά, δημοσιεύσεις και εκτεταμένη αρθρογραφία, αλλά εγκλωβισμένα, λόγω ρόλων από το παρελθόν, σε μια συγκεκριμένη πολιτική ορθότητα, σε έναν αριστερίστικο λόγο που συνιστούσε τις επίσημες θέσεις του κόμματος, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν κόμμα περιθωριακό.
Τα πράγματα έχουν αλλάξει, έχουν υπάρξει ρήξεις και ανατροπές σε όλα τα επίπεδα, εκτός από ένα: Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καταφέρει ακόμη να αναπροσαρμόσει το λόγο του σε μια σειρά από θέματα, όπως λ.χ. το μεταναστευτικό, τα μειονοτικά, τις ανομικές συμπεριφορές διαμαρτυρόμενων, την εξωτερική πολιτική και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Αυτά είναι τα πιο κρίσιμα, υπάρχουν και άλλα, δευτερεύοντα, όπου επίσης παρατηρούνται δυσχέρειες προσαρμογής.
Είναι αναμενόμενο, θα μου πείτε. Πώς μπορεί ένα κόμμα να αλλάξει την ιδεολογική του ταυτότητα μέσα σε ένα χρόνο, εξ αιτίας της ανεπάντεχα μεγάλης αύξησης του εκλογικού του ποσοστού; Πολλά δεν ζητάς;
Προσωπικά δεν ζητώ τίποτε από κανέναν. Αλλά όταν το κόμμα αυτό ανήκει, πλέον, στο νέο κυβερνητικό δίπολο και αυτοπαρουσιάζεται ως το μελλοντικό κυβερνητικό κόμμα ή ο πυρήνας ενός μελλοντικού κυβερνητικού σχηματισμού, είναι λογικό να σκέφτεται κανείς αν και πότε ο ΣΥΡΙΖΑ, μόνος του ή με συμμαχίες, μπορεί να αποτελέσει όντως απειλή για τη ΝΔ σε επίπεδο κυβερνητικής προοπτικής.
Η πιο γνωστή κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ είναι η κριτική στο οικονομικό του πρόγραμμα, δηλαδή η αδυναμία του να παρουσιάσει πειστικά μια ρεαλιστική εναλλακτική πρόταση στη σημερινή οικονομική πολιτική, όταν η τελευταία δεν εκπονείται από ελληνικά πολιτικά κόμματα, ούτε εξαρτάται από αποφάσεις γηγενών πολιτικών, αλλά επιβάλλεται έξωθεν. Διότι αυτό που, κυρίως, κάνουν προς το παρόν οι Έλληνες πολιτικοί και τα αντίστοιχα πολιτικά κόμματα που έχουν αναλάβει κυβερνητική ευθύνη, είναι να αποφασίσουν αν δεχθούν ή όχι την επιβαλλόμενη από τους δανειστές οικονομική πολιτική, ίσως με ορισμένες προσαρμογές στα δευτερεύοντα -στην καλύτερη περίπτωση.
Μέχρι τώρα έχουν αποφασίσει, σε κυβερνητικό επίπεδο, να τη δεχθούν, επειδή η άρνηση θα ήταν για τη χώρα χειρότερη από την αποδοχή της. Αυτό είναι το βασικό σχήμα – ο «μύθος», όπως λένε ορισμένοι ιστορικοί – νομιμοποίησης των δεσμεύσεων της χώρας, προκειμένου αυτή να εξασφαλίσει τα δάνεια: η ιδεολογία των μνημονίων.
Όσοι καταφέρουν να συνδέσουν τα Μνημόνια (ως νόμους που ψηφίστηκαν από την ελληνική Βουλή, αλλά και ως εφαρμογή αυτών των νόμων) με το εθνικό συμφέρον, περιγράφοντας τη μεγάλη κοινωνική αναστάτωση που έχουν προκαλέσει οι συμφωνίες αυτές ως οδυνηρές «παράπλευρες απώλειες» που ήταν αδύνατον να αποφευχθούν, προκειμένου να διασφαλιστεί η σωτηρία της χώρας, θα κερδίσουν τη μάχη της ιδεολογικής ηγεμονίας στη νέα μεταμνημονιακή Ελλάδα, ανεξάρτητα από τις βλάβες που έχουν επιφέρει ή πρόκειται ακόμη να επιφέρουν τα μνημόνια σε κοινωνικά στρώματα, και ιδιαίτερα στους νέους. Αν, μάλιστα, «περάσει» ευρύτερα στην κοινή γνώμη η γνωστή, κυρίως από τα γερμανικά Μέσα Ενημέρωσης θεωρία της συλλογικής ενοχής και συλλογικής ευθύνης των Ελλήνων για την κρίση χρέους στην Ελλάδα, η μάχη αυτή ίσως κερδηθεί πιο γρήγορα και πιο εύκολα. Ελλείψει αντίπαλου λόγου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, εγκλωβισμένος ακόμη στον αριστερίστικο λόγο της προ του 2009 εποχής, αντιμετωπίζει τον νέο πολιτικό «μύθο» με τη συνηθισμένη κριτική περί αντιλαϊκών μέτρων, θέτοντας στο επίκεντρο την παραδοσιακή αριστερή κατηγορία που θίγεται από τις συμφωνίες: το «λαό» ή τους «εργαζόμενους». Όροι όπως π.χ. «εθνικό συμφέρον» ή «έθνος» είναι απαγορευμένοι στο πολιτικό λεξικό του κόμματος αυτού, ενώ τα παλαιά στελέχη του που έχουν διαπαιδαγωγηθεί «αντιεθνοκεντρικά» και «αντιεθνικιστικά», δεν μπορούν να τους χρησιμοποιήσουν.
Στην καλύτερη περίπτωση θα καταφύγουν σε ευπρεπή συνώνυμα, όπως «ο τόπος» ή «η χώρα», το «συμφέρον του τόπου» ή «το συμφέρον της χώρας».
Αδυνατώντας το ισχυρότερο αυτή τη στιγμή κόμμα της αντιπολίτευσης να εγγράψει «εθνικά» θέματα στην ημερήσια διάταξη, ουσιαστικά τα εκχωρεί σε τρίτους, και κυρίως στο μείζον κυβερνητικό κόμμα, το οποίο στον τομέα αυτό αντιμετωπίζει ούτως ή άλλως οξύτατο ανταγωνισμό. Έτσι ο πολιτικός λόγος της μείζονος αντιπολίτευσης αποδυναμώνεται διπλά: πρώτον, επειδή δεν γίνεται πειστική η υπόσχεση για εφαρμογή, σε περίπτωση ανάληψης της κυβερνητικής ευθύνης, μιας «αριστερής» πολιτικής στην Ελλάδα με δεδομένο το ευρωπαϊκό και παγκόσμιο νεοφιλελεύθερο οικονομικό και πολιτικό πλαίσιο που, τουλάχιστον αυτή την εποχή, δεν πιέζεται ιδιαίτερα, και, δεύτερον, επειδή δεν διαθέτει και δεν είναι ακόμη σε θέση να επεξεργαστεί – για λόγους ιδεολογικής ακαμψίας – μια «αφήγηση» για τη διαχείριση του μέλλοντος της συλλογικότητας «Έλληνες», δηλαδή έναν πολιτικό μύθο για τη διαχείριση του εθνικού συμφέροντος.
Αν αύριο ο αρχηγός του κόμματος αυτού, υπηρετώντας έστω το ίδιο το κομματικό συμφέρον του φορέα του, μιλούσε δημόσια, συνδέοντας την πολιτική του πρόταση με την προώθηση του «εθνικού συμφέροντος», θα είχε να αντιμετωπίσει σφοδρή εσωκομματική ιδεολογική κριτική, την κριτική των «χρήσιμων» – για τον πολιτικό του αντίπαλο – ηλιθίων.
Αν έτσι έχουν τα πράγματα, αν ο «αντι-εθνοκεντρισμός» του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να εργαλειοποιηθεί πολιτικά, τότε οι καλές σχέσεις των «αστών» της κυβέρνησης με τους ακραιφνείς ιδεολόγους, εκπροσώπους της παραδοσιακής «προλεταριακής γραμμής» του ΣΥΡΙΖΑ, ίσως δεν είναι μόνο προϊόν μιας – ευπρόσδεκτης βεβαίως για τα πολιτικά μας ήθη – ανθρώπινης αβρότητας. Οφείλεις να είσαι ιδιαίτερα ευγενικός απέναντι σε εκείνους που, ενώ θα μπορούσαν να σε απειλήσουν πολιτικά, δεν το πράττουν λόγω…ιδεολογικής συνέπειας (ή βλακείας).
ΠΗΓΗ aixmi.gr
Η χώρα δεν γυρίζει πίσω...
Kάποιοι επιθυμούν, χωρίς ωστόσο να έχουν ένα ουσιαστικό σχέδιο, την επιστροφή της χώρας στο 2008. Αυτό όμως δεν μπορεί να συμβεί. Είναι αδύνατον. Τα δεδομένα, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε όλο τον κόσμο έχουν πλέον αλλάξει. Αυτό αρχικά θα πρέπει να γίνει κτήμα για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε στο επόμενο επίπεδο δίνοντας ταυτόχρονα λύσεις στα προβλήματα που όλοι συμφωνούν ότι υπάρχουν, αλλά – κυρίως αυτό – ποια είναι.
Είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό που συνέβη με την ΕΡΤ. Προφανώς και η επιλογή της κυβέρνησης να "κατεβάσει τον διακόπτη" και να δείξει μαύρο στην οθόνη των καναλιών της Δημόσιας τηλεόρασης ήταν μια απόφαση που σόκαρε και δημιούργησε πολλά αρνητικά σχόλια. Όμως το ενδιαφέρον, πίσω από αυτή την απόφαση, είναι ότι όλοι – όλοι όμως – συμφωνούν ότι χρειάζεται εξορθολογισμός της λειτουργίας της ΕΡΤ. Η κυβέρνηση λοιπόν έκανε την πρόταση της. Οι υπόλοιποι όμως – που ζητούν και αυτοί να εξορθολογιστεί – αυτό που ουσιαστικά ζητούν είναι να γυρίσει το μοντέλο λειτουργίας της ΕΡΤ σε αυτό που ήταν μέχρι να πέσει το μαύρο στις οθόνες των τηλεοράσεων.
Αυτό λοιπόν που χρειάζεται να γίνει από όλους είναι να συμφωνήσουν πού υπάρχει το πρόβλημα και σταδιακά να το λύσουν βρίσκοντας έναν κοινό τόπο δράσης και συζήτησης. Διαφορετικά όλοι θα γυρνάμε, και μαζί και με αυτούς και εμείς, γύρω από τον εαυτό μας κυνηγώντας την ουρά μας. Τα δεδομένα λοιπόν είναι πλέον διαφορετικά και αυτό πρέπει να γίνει από όλους κατανοητό.
Η χώρα δεν γυρίζει.
Η χώρα πρέπει να κοιτάξει μπροστά και να αποβάλει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που την κρατούν ουσιαστικά, σχεδόν, απομονωμένη από τον υπόλοιπό κόσμο.
ΠΗΓΗ ΕΜΕΑ
Τρίτη 25 Ιουνίου 2013
Στην αρχή, είπα να βρίσω...
Γράφει η Χριστίνα Ταχιάου
Δεν ξέρω πώς σας ακούγεται εσάς, αλλά όποτε ακούω πολιτικές αναλύσεις και αποφάσεις με όρους 1990, 2000, 2007, 2009, 2010, μπορώ να κάνω φόνο. Όταν ακούω για «την καυτή πατάτα του ανασχηματισμού», για «κίνηση που του βγήκε», για «καραμπόλα λόγω απομάκρυνσης», για «μοίρασμα θέσεων», για «κίνηση εντυπωσιασμού» κ.λπ. Κι άντε καλά, να δεχτώ ότι οι πολιτικοί -στη μεγάλη τους πλειοψηφία- εξακολουθούν να ζουν στον ευκατάστατο μικρόκοσμό τους. Οι δημοσιογράφοι που τα εκλαμβάνουν αυτά ως φυσιολογικά τερτίπια «στην πολιτική σκακιέρα», δεν έχουν καταλάβει σε τι κατάσταση βρισκόμαστε και τα αναπαράγουν λες και βρισκόμαστε σε μια χαλαρή κανονικότητα;
Έγινα έξαλλη ακούγοντας εχθές στον ΣΚΑΪ ότι «σημειώθηκε εμπλοκή λόγω του Δημήτρη Αβραμόπουλου» κι ότι «μεγάλη καραμπόλα από την αλλαγή υπουργείου στον Πάνο Παναγιωτόπουλο». Σοβαρά; Και ποιος νοιάζεται; Το τελευταίο πράγμα που απασχολεί αυτόν που πρέπει αύριο να πληρώσει τις υποχρεώσεις του από χρήματα που δεν έχει και να προγραμματίσει ένα στοιχειώδες αύριο επαγγελματικά (για μεθαύριο, δεν το συζητάμε καν) είναι το τι θα κάνει ο Πάνος Παναγιωτόπουλος.
Ετοιμαζόμουν να γράψω κομμάτι για το protagon κι ήθελα να βρίσω άσχημα. Να βρίσω όσους αδυνατούν, λόγω ευζωίας ή ίσως και μικρόνοιας, να αντιληφθούν ότι ΠΡΕΠΕΙ να σταθεροποιηθεί στοιχειωδώς η κατάσταση, ΠΡΕΠΕΙ να νιώσει ο αγωνιζόμενος για την επιβίωση πολίτης μια υποτυπώδη σιγουριά. ΠΡΕΠΕΙ, πώς διάολο να το πούμε για να το καταλάβουν;
Ήθελα να βγάλω την οργή για την αδυναμία του πολιτικού συστήματος να δώσει ελάχιστα, έστω, δείγματα σοβαρότητας. Τα νεύρα μου για τη διατήρηση του Υπουργείου Μακεδονίας Θράκης, το οποίο στον ένα χρόνο απ’ την επανασύστασή του έχει να επιδείξει την «πρώτη αυτούσια νομοθετική του πρωτοβουλία», η συνέχεια της οποίας αγνοείται.
Μετά είδα σχόλια στο facebook. Βαθιά ειρωνεία, αίσθηση κατοχής της απόλυτης αλήθειας, πνεύμα και ηθική. Και μου γύρισε το μυαλό. Είναι τόσο εύκολο να κοροϊδεύεις τον Άδωνη Γεωργιάδη για τα νεύρα του, τον Χρυσοχοΐδη που δε διάβασε το μνημόνιο, τον Παναγιωτόπουλο για την εμετική σκηνή με τον Βασίλη Λεβέντη, τον Κυριάκο επειδή τον λένε Μητσοτάκη, κ.λπ. Κλέβεις εκκλησία.
Μια παρατήρηση που έχω κάνει τελευταία είναι ότι οι πλέον ειρωνικοί, κάτοχοι της απόλυτης αλήθειας και προσβλητικοί χρήστες στο facebook είναι είτε μόνιμοι κάτοικοι του εξωτερικού είτε δημόσιοι υπάλληλοι. Από αυτές τις δυο κατηγορίες, κυρίως, προέρχονται όσοι θα σπεύσουν να ισοπεδώσουν τα πάντα, να σε καταρρακώσουν, να κάνουν κουρέλι το οποιοδήποτε ηθικό σου έχει απομείνει, να σε πείσουν ότι είσαι εντελώς ηλίθιος που πιστεύεις ότι μπορεί να επιζήσεις. Δεν ξέρω πώς θα ήμουν εάν είχα περιουσία πίσω μου, αν έβγαζα χρήματα στο εξωτερικό, αν μια ζωή ο μήνας για μένα είχε εννιά επειδή σιτιζόμουν απ’ το Δημόσιο κι ήμουν κοντά στη σύνταξη. Απ’ όσο με ξέρω, πάντως, δεν πιστεύω ότι θα έξυνα τις πληγές των άλλων.
Με το μάτι μου να γυαλίζει από νεύρα, αποφάσισα για μια φορά να αντιδράσω κάνοντας κάτι που έχω εγκαταλείψει εδώ και πολλά χρόνια, πολύ προ κρίσης, σε όλα τα επίπεδα: αποφάσισα να ελπίσω. Ένιωσα ότι δεν υπάρχει άλλο καταφύγιο από την ελπίδα. Έτσι, έγραψα στο facebook – και το εννοώ μέχρι κεραίας: «Επειδή αγαπάω πάρα πολύ το τομάρι μου και θέλω το καλό μου, το μόνο που μπορώ να κάνω αυτή τη στιγμή είναι να εύχομαι καλή επιτυχία στη νέα κυβέρνηση και να παρακαλάω μέρα-νύχτα να μη μας βουλιάξουν. Το ίδιο θα έκανα για οποιαδήποτε κυβέρνηση. Αποφάσισα για μια φορά να αφεθώ στο ανυπόφορο βασανιστήριο της ελπίδας.».
Φυσικά, άρχισαν οι ειρωνείες και τα δηκτικά σχόλια. Θύμωσα πάρα πολύ με φίλους μου που ήρθαν να με διαβεβαιώσουν ότι όλα θα πάνε στραβά κι ότι, φυσικά, είμαι αφελής να πιστεύω το αντίθετο. Καταλύτης, ήρθε φίλος που ζει στην Ισπανία, να γράψει το ολόσωστο: «Quale popolo tale governo». Τέτοιος λαός, τέτοια κυβέρνηση. Έτσι είναι.
Ναι, ρε φίλε, πώς να είναι καλύτερος ο υπουργός σου από σένα; Δες στον καθρέφτη τη συμπεριφορά σου και δώσε μόνος σου την απάντηση. Σε σένα απευθύνεται, στη γλώσσα σου μιλάει.
Με το μάτι μου να γυαλίζει από νεύρα, αποφάσισα για μια φορά να αντιδράσω κάνοντας κάτι που έχω εγκαταλείψει εδώ και πολλά χρόνια, πολύ προ κρίσης, σε όλα τα επίπεδα: αποφάσισα να ελπίσω. Ένιωσα ότι δεν υπάρχει άλλο καταφύγιο από την ελπίδα. Έτσι, έγραψα στο facebook – και το εννοώ μέχρι κεραίας: «Επειδή αγαπάω πάρα πολύ το τομάρι μου και θέλω το καλό μου, το μόνο που μπορώ να κάνω αυτή τη στιγμή είναι να εύχομαι καλή επιτυχία στη νέα κυβέρνηση και να παρακαλάω μέρα-νύχτα να μη μας βουλιάξουν. Το ίδιο θα έκανα για οποιαδήποτε κυβέρνηση. Αποφάσισα για μια φορά να αφεθώ στο ανυπόφορο βασανιστήριο της ελπίδας.».
Φυσικά, άρχισαν οι ειρωνείες και τα δηκτικά σχόλια. Θύμωσα πάρα πολύ με φίλους μου που ήρθαν να με διαβεβαιώσουν ότι όλα θα πάνε στραβά κι ότι, φυσικά, είμαι αφελής να πιστεύω το αντίθετο. Καταλύτης, ήρθε φίλος που ζει στην Ισπανία, να γράψει το ολόσωστο: «Quale popolo tale governo». Τέτοιος λαός, τέτοια κυβέρνηση. Έτσι είναι.
Ναι, ρε φίλε, πώς να είναι καλύτερος ο υπουργός σου από σένα; Δες στον καθρέφτη τη συμπεριφορά σου και δώσε μόνος σου την απάντηση. Σε σένα απευθύνεται, στη γλώσσα σου μιλάει.
Κι άσε με εμένα να ελπίζω. Μια φορά αποφάσισα να το κάνω, άσε με να το ζήσω. Μήπως τι κατάλαβα τόσα χρόνια που έβλεπα εσένα να βρίζεις, να μηδενίζεις και να μιζεριάζεις;
ΠΗΓΗ protagon.gr
ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :
Το παραπάνω κείμενο με εκφράζει απόλυτα!
Θέλω να ελπίζω και θλίβομαι από αυτούς που προτιμούν να βρίζουν και να αντιδρούν δογματικά περιμένοντας χαιρέκακα την αποτυχία της κυβέρνησης.
Αυτό που δεν έχουν καταλάβει είναι ότι σε περίπτωση αποτυχίας, όπου περιμένουν να αναλάβουν αυτοί την σωτηρία μας, ίσως και να μην βρουν τι να παραλάβουν!
Ας σοβαρευτούμε λοιπόν...
ΝΕΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ...
Ανήμερα του Αγίου Πνεύματος ανακοινώθηκε το νέο κυβερνητικό σχήμα.
Αν κρίνω από τα μηνύματα που βρήκα σήμερα στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο μάλλον δεν είμαι η μόνη απογοητευμένη και αγχωμένη.
Η επιστροφή “επαγγελματιών” υπουργών του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση νομίζω ότι δεν ικανοποιεί κανέναν... πλην ίσως των εναπομεινάντων αμετανόητων ΠΑΣΟΚων.
Όλοι οι υπόλοιποι νιώσαμε από ανησυχία έως και αηδία βλέποντας -πάλι- σε υπουργικές καρέκλες τον Βενιζέλο, τον Χρυσοχοΐδη, την Γεννηματά, την Χριστοφιλοπούλου, κλπ.
Δυστυχώς, ο χθεσινός ανασχηματισμός, δίνει την αίσθηση “εξόφλησης γραμματίων”.
Είναι προφανές ότι οι δύο αρχηγοί, Σαμαράς και Βενιζέλος, προσπάθησαν να κρατήσουν ισορροπίες ώστε να αποφύγουν τις μεγάλες γκρίνιες.
Δεν ξέρω εάν και κατά πόσο αυτό επετεύχθη στις κοινοβουλευτικές τους ομάδες και στον στενό κομματικό κύκλο του κάθε κόμματος αλλά είμαι βεβαία ότι, αφού πέρασε η πρώτη -δικαιολογημένη- παγωμάρα, τώρα κυριαρχούν ο σκεπτικισμός και η ανησυχία.
Η αντιπολίτευση βρήκε εύκολο πεδίο αντιπαράθεσης λόγω της εισόδου στην κυβέρνηση των “επαγγελματιών” του ΠΑΣΟΚ.
Η συμμετοχή εξωκοινοβουλευτικών του ΠΑΣΟΚ στο προηγούμενο κυβερνητικό σχήμα το καθιστούσε πιο “εύπεπτο”.
Σήμερα τα πράγματα αλλάζουν...
Όσο για τους απλούς ΝΔκράτες, υπάρχει σίγουρα παγωμάρα.
Επειδή κατατάσσω και τον εαυτό μου σε αυτήν την κατηγορία, δηλώνω άκρως απογοητευμένη!
Μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να υπερασπιστώ τις αποφάσεις των δύο πολιτικών αρχηγών που οδήγησαν σε αυτό το κυβερνητικό σχήμα.
Άλλωστε, ανέκαθεν ήμουν υπέρ των μονοκομματικών κυβερνήσεων και αντιπαθώ ιδιαιτέρως τις κυβερνήσεις συνεργασίας.
Αλλά...
Η διαφορά μου από όλους αυτούς οι οποίοι, ήδη από εχθές, δογματικά απορρίπτουν την σημερινή κυβέρνηση, βρίζουν σκαιώς τους δύο αρχηγούς και τους υπουργούς τους, μιλούν για προδιαγεγραμμένη αποτυχία και προσπαθούν να την αποδομήσουν βρίσκοντας και προβάλλοντας παλαιότερες δηλώσεις τους όπου αντιπολιτεύονται αλλήλους, είναι ότι εγώ... περιμένω!
Εδώ θα είμαστε να την κρίνουμε αλλά... για τις πράξεις της!
Η προσφυγή σε πρόωρες εκλογές θα ήταν πολιτικά αδιάφορη αφού, σύμφωνα τουλάχιστον με τις δημοσκοπήσεις, το αποτέλεσμα θα ήταν μία από τα ίδια με μόνη διαφορά την αισθητή άνοδο της Χρυσής Αυγής.
Κοινωνικά θα δημιουργούσε μεγάλη πόλωση και οικονομικά ίσως να αποδεικνύονταν καταστροφική.
Άρα δεν θα είχαν νόημα και υπάρχει ο κίνδυνος να οδηγούσαν σε παρατεταμένη ακυβερνησία.
Καλώς ή κακώς λοιπόν... αυτή είναι!
Το μόνο που εγώ προσδοκώ είναι σοβαρότητα.
Είναι μία πολύ δύσκολη και κρίσιμη περίοδος για την χώρα και επιβάλλεται σοβαρότητα.
Οποιαδήποτε έλλειψή της στην σημερινή κυβέρνηση θα σημάνει, όχι μόνο την εξαφάνιση και των δύο κυβερνητικών κομμάτων, αλλά και την οικονομική κατάρρευση της χώρας.
Ας ελπίσουμε ότι θα σταθούν στο ύψος των περιστάσεων κατανοώντας την κρισιμότητα της κατάστασης.
Η...
απλή κοινή λογική...
απαιτεί και επιβάλλει να περιμένουμε τις πράξεις πριν αρχίσουμε την στείρα κριτική!
Ίδωμεν...
Αν κρίνω από τα μηνύματα που βρήκα σήμερα στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο μάλλον δεν είμαι η μόνη απογοητευμένη και αγχωμένη.
Η επιστροφή “επαγγελματιών” υπουργών του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση νομίζω ότι δεν ικανοποιεί κανέναν... πλην ίσως των εναπομεινάντων αμετανόητων ΠΑΣΟΚων.
Όλοι οι υπόλοιποι νιώσαμε από ανησυχία έως και αηδία βλέποντας -πάλι- σε υπουργικές καρέκλες τον Βενιζέλο, τον Χρυσοχοΐδη, την Γεννηματά, την Χριστοφιλοπούλου, κλπ.
Δυστυχώς, ο χθεσινός ανασχηματισμός, δίνει την αίσθηση “εξόφλησης γραμματίων”.
Είναι προφανές ότι οι δύο αρχηγοί, Σαμαράς και Βενιζέλος, προσπάθησαν να κρατήσουν ισορροπίες ώστε να αποφύγουν τις μεγάλες γκρίνιες.
Δεν ξέρω εάν και κατά πόσο αυτό επετεύχθη στις κοινοβουλευτικές τους ομάδες και στον στενό κομματικό κύκλο του κάθε κόμματος αλλά είμαι βεβαία ότι, αφού πέρασε η πρώτη -δικαιολογημένη- παγωμάρα, τώρα κυριαρχούν ο σκεπτικισμός και η ανησυχία.
Η αντιπολίτευση βρήκε εύκολο πεδίο αντιπαράθεσης λόγω της εισόδου στην κυβέρνηση των “επαγγελματιών” του ΠΑΣΟΚ.
Η συμμετοχή εξωκοινοβουλευτικών του ΠΑΣΟΚ στο προηγούμενο κυβερνητικό σχήμα το καθιστούσε πιο “εύπεπτο”.
Σήμερα τα πράγματα αλλάζουν...
Όσο για τους απλούς ΝΔκράτες, υπάρχει σίγουρα παγωμάρα.
Επειδή κατατάσσω και τον εαυτό μου σε αυτήν την κατηγορία, δηλώνω άκρως απογοητευμένη!
Μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να υπερασπιστώ τις αποφάσεις των δύο πολιτικών αρχηγών που οδήγησαν σε αυτό το κυβερνητικό σχήμα.
Άλλωστε, ανέκαθεν ήμουν υπέρ των μονοκομματικών κυβερνήσεων και αντιπαθώ ιδιαιτέρως τις κυβερνήσεις συνεργασίας.
Αλλά...
Η διαφορά μου από όλους αυτούς οι οποίοι, ήδη από εχθές, δογματικά απορρίπτουν την σημερινή κυβέρνηση, βρίζουν σκαιώς τους δύο αρχηγούς και τους υπουργούς τους, μιλούν για προδιαγεγραμμένη αποτυχία και προσπαθούν να την αποδομήσουν βρίσκοντας και προβάλλοντας παλαιότερες δηλώσεις τους όπου αντιπολιτεύονται αλλήλους, είναι ότι εγώ... περιμένω!
Εδώ θα είμαστε να την κρίνουμε αλλά... για τις πράξεις της!
Η προσφυγή σε πρόωρες εκλογές θα ήταν πολιτικά αδιάφορη αφού, σύμφωνα τουλάχιστον με τις δημοσκοπήσεις, το αποτέλεσμα θα ήταν μία από τα ίδια με μόνη διαφορά την αισθητή άνοδο της Χρυσής Αυγής.
Κοινωνικά θα δημιουργούσε μεγάλη πόλωση και οικονομικά ίσως να αποδεικνύονταν καταστροφική.
Άρα δεν θα είχαν νόημα και υπάρχει ο κίνδυνος να οδηγούσαν σε παρατεταμένη ακυβερνησία.
Καλώς ή κακώς λοιπόν... αυτή είναι!
Το μόνο που εγώ προσδοκώ είναι σοβαρότητα.
Είναι μία πολύ δύσκολη και κρίσιμη περίοδος για την χώρα και επιβάλλεται σοβαρότητα.
Οποιαδήποτε έλλειψή της στην σημερινή κυβέρνηση θα σημάνει, όχι μόνο την εξαφάνιση και των δύο κυβερνητικών κομμάτων, αλλά και την οικονομική κατάρρευση της χώρας.
Ας ελπίσουμε ότι θα σταθούν στο ύψος των περιστάσεων κατανοώντας την κρισιμότητα της κατάστασης.
Η...
απλή κοινή λογική...
απαιτεί και επιβάλλει να περιμένουμε τις πράξεις πριν αρχίσουμε την στείρα κριτική!
Ίδωμεν...
Παρασκευή 21 Ιουνίου 2013
ΚΑΛΟ ΤΡΙΗΜΕΡΟ!...
Σήμερα ήταν η μεγαλύτερη μέρα του έτους,
την Κυριακή θα έχουμε μία υπέροχη πανσέληνο και
την Δευτέρα... του Αγίου Πνεύματος!
Και πάλι μαζί την Τρίτη... (εκτός απροόπτου...)
την Κυριακή θα έχουμε μία υπέροχη πανσέληνο και
την Δευτέρα... του Αγίου Πνεύματος!
Και πάλι μαζί την Τρίτη... (εκτός απροόπτου...)
"Full Moon Night" by Lynyrd Skynyrd
ΠΕΡΙΜΕΝΩ...
του Άγη ΒΕΡΟΥΤΗ
Όλα τα δεδομένα αλλάζουν με αφορμή το αντιρατσιστικό αρχικά, και έπειτα την ΕΡΤ.
Η τροχιά εκλογών είναι ορατή πλέον. Το παρακράτος σπρώχνει προς εκτροχιασμό για την έστω και Πύρρεια νίκη του απέναντι στην κοινωνία. Ανθίσταται σθεναρά σε οποιαδήποτε συρρίκνωσή του.
Είναι, όμως, αναπόφευκτη η μείωση του μεγέθους του τερατώδους και αδηφάγου κρατικού μηχανισμού. Ειδικά στο ζήτημα της υπερφορολόγησης, δηλαδή τα έσοδα του κράτους, ο μόνος τρόπος για τη μείωσή της είναι η συρρίκνωση του κράτους και του αριθμού των υπαλλήλων του, καθώς δεν υπάρχει πλέον η δυνατότητα δανεισμού από το εξωτερικό για να καλυφθούν τα ελλείμματα.
Ακριβώς γι' αυτό πιστεύω ότι ο μόνος που πράττει στην κατεύθυνση συρρίκνωσης του κράτους, ο Σαμαράς, θα αναβαθμίζεται όσο του επιτίθεται το Νέο Ελληνικό Παρακράτος, που για την επιβίωσή του χρειάζεται να φορολογείται ο ιδιωτικός τομέας με 80%-90%.
Καθώς όλα τα κόμματα σήμερα είναι υπέρ του κρατισμού, Σταλινικού Νεοφιλελευθερισμού λέγω ειρωνικά, εκείνος που ευαγγελίζεται ΚΑΙ ΠΡΑΤΤΕΙ τη μείωση του κράτους είναι βέβαιο ότι θα ξεχωρίσει από εκείνους που ευαγγελίζονται τη συνέχιση του κρατισμού φορολογώντας την "πλουτοκρατία" κοιτώντας με νόημα τους μικρομεσαίους.
-Κάθε μείωση του μεγέθους του δημοσίου αντιστοιχεί σε μείωση των δαπανών του κράτους.
-Κάθε μείωση των δαπανών του κράτους αντιστοιχεί σε μείωση της φορολογίας.
-Κάθε μείωση της φορολογίας αντιστοιχεί σε μεγαλύτερο διαθέσιμο εισόδημα των φορολογούμενων της παραγωγικής οικονομίας.
-Κάθε αύξηση στο διαθέσιμο εισόδημα των φορολογούμενων της παραγωγικής οικονομίας αυξάνει τη δυνατότητά τους να καταναλώσουν ή να επενδύσουν αυξάνοντας τις θέσεις εργασίας σε αυτήν.
Το λάθος του ΓΑΠ και του Παπακωνσταντίνου και των ως τώρα κυβερνώντων έκτοτε, ήταν ότι δεν εμείωσαν άμεσα τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων αλαφρώνοντας την παραγωγική οικονομία από φορολόγηση, ώστε εκείνη με τη σειρά της να δημιουργήσει θέσεις εργασίας και να μπορέσει να απορροφήσει τους άνεργους του δημοσίου τομέως.
Έκαναν το ανάποδο: ξεπατώσανε την παραγωγική οικονομία σε φόρους, με αποτέλεσμα να χαθεί το 25%-30% του ΑΕΠ, το 30% των θέσεων εργασίας επί συνόλου, και καθώς το δημόσιο αντιπροσωπεύει το 25% του συνόλου των θέσεων εργασίας στην οικονομία μας κα δεν έχασε ούτε μια θέση εργασίας, η παραγωγική οικονομία έχασε ουσιαστικά το 40%-45% των θέσεων εργασίας της, και δεν μπορεί πλέον να απορροφήσει τους επικείμενους άνεργους του δημοσίου τομέα, που αναπόφευκτα θα έρθουν με τον εξορθολογισμό ή την κατάρρευση.
Η ενδεδειγμένη λύση ποια είναι; Δεν ξέρω ποια είναι με βεβαιότητα πολιτικού φιλοσόφου, αλλά ξέρω ότι αυτό που κάναμε ως τώρα σίγουρα επιτείνει το πρόβλημα. Άρα πρέπει να κάνουμε το αντίθετο. Αυτό δηλαδή που γίνεται τώρα. Αυτό που επικύρωσε το ΣτΕ.
Περιμένω ακόμα να κλείσει ο οργανισμός αποξήρανσης της Κωπαϊδας, και της προετοιμασίας των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, και η Ηλεκτρομηχανική που έχει να βγάλει αλεξίσφαιρα γιλέκα από το 2004, και χιλιάδες άλλοι άχρηστοι, ζωοβόροι οργανισμοί που απομυζούν την κοινωνία.
Περιμένω...
ΠΗΓΗ emea.gr
Το τέρας δεν αναμορφώνεται...
Του Στέφανου Κασιμάτη
Ο σπουδαίος οικονομολόγος Σάιμον Κούζνετς (βραβείο Νομπέλ του 1971) φέρεται να έχει πει κάποτε ότι υπάρχουν τεσσάρων ειδών χώρες: οι ανεπτυγμένες, οι υπανάπτυκτες, η Ιαπωνία και η Αργεντινή. Αποθανών το 1985, στο απόγειο της περιώνυμης «Αλλαγής», ο Αμερικανός οικονομολόγος δεν είχε την ευτυχία να γνωρίσει τη μαγεία του Υπαρκτού Ελληνισμού· ειδάλλως, θα είχε περιλάβει οπωσδήποτε και την Ελλάδα στην κατάταξή του ως χώρα μοναδική και ανεπανάληπτη στο είδος της.
Η μοναδικότητα αυτή, σε όλο το μεγαλείο της και τη γλαφυρότητά της, προκύπτει από την περιπέτεια της δεκαεξαετούς προσπάθειας ορισμένων υπηρεσιών του Δημοσίου, για να ανακληθεί ένας μη σύννομος διορισμός σε μια δημόσια επιχείρηση, την ΠΥΡΚΑΛ, η οποία από το 2004 μετονομάσθηκε σε Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα (ΕΑΣ). Δεν πρέπει να είναι εντελώς τυχαίο ότι η Οδύσσεια των 16 χρόνων -από το 1996, όταν ξεκινά η έρευνα, ώς το 2012- δεν αφορά ένα οιοδήποτε πρόσωπο, αλλά τον Χρήστο τον Κοκκινοβασίλη. Συνδικαλιστής του ΠΑΣΟΚ, στέλεχος του βραχύβιου σοσιαλιστικού κόμματος που ίδρυσε ο Γεράσιμος ο Αρσένης το 1986, βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας του κινήματος από το 1990 ώς το 1996, υφυπουργός Μεταφορών στην κυβέρνηση Μιμής και Ανδρέα Παπανδρέου και, εσχάτως, στέλεχος της Κοινωνικής Συμφωνίας υπό την Λούκα και τον Καστανίδη, ο Χρ. ο Κοκκινοβασίλης, με την αρειμάνιο κόκκινη μουστάκα του, είναι μορφή η οποία συνιστά την πεμπτουσία της πασοκαρίας. Προτού ξεκινήσω την αφήγηση, προειδοποιώ ότι το ταξίδι, στο οποίο σας καλώ δεν είναι εύκολο. Ετοιμαστείτε για μια κατάδυση στα βάθη του Υπαρκτού Ελληνισμού...
Σύμφωνα με το εξασέλιδο εμπιστευτικό σημείωμα της αρμόδιας διεύθυνσης της ΕΑΣ, το οποίο περιήλθε εις γνώσιν μου, ο Κοκκινοβασίλης προσελήφθη ως μαθητευόμενος ηλεκτροτεχνίτης στην ΠΥΡΚΑΛ τον Οκτώβριο του 1972, αλλά επτά μήνες αργότερα «διαγράφηκε λόγω απουσιών, απουσιάζων από 2.1.1973». Προσελήφθη ξανά στις 7.3.1983 έως τις 8.4.1990, όταν εξελέγη βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ, οπότε έξη μήνες αργότερα διεγράφη από το δυναμικό της εταιρείας «κατόπιν προφορικής παραίτησής του στη Διοίκηση». Σημειωτέον, ότι του κατεβλήθη πλήρης αποζημίωση, όπως και στους άλλους μισθωτούς που είτε απολύθηκαν είτε οικειοθελώς παραιτήθηκαν εκείνη την περίοδο. Οταν την κυβέρνηση Μητσοτάκη διεδέχθη η κυβέρνηση Μ. και Α. Παπανδρέου, οι απολυθέντες επαναπροσελήφθησαν βάσει ειδικού νόμου. Ο Κοκκινοβασίλης, όμως, δεν έκανε χρήση των ευεργετικών διατάξεων, διότι ήταν ακόμη βουλευτής. Ζήτησε να επανέλθει όταν απέτυχε να επανεκλεγεί και, πράγματι, προσελήφθη ξανά στις 25.10.1996, ως σύμβουλος της διοίκησης, με αρμοδιότητα «την ανάπτυξη της επικοινωνίας της εταιρείας με τις δημόσιες υπηρεσίες» και μισθό διευθυντή Α΄, τον προβλεπόμενο ανώτερο την εποχή εκείνη.
Ομως, τον Μάρτιο του 1997, το ΑΣΕΠ, εξετάζοντας σχετική καταγγελία, κρίνει παμψηφεί ότι η πρόσληψη του Κοκκινοβασίλη δεν είναι σύννομη και ζητεί από την εταιρεία «να προβεί στα περαιτέρω». Από το σημείο αυτό ξεκινά μια διελκυστίνδα, με την ΠΥΡΚΑΛ να ζητεί από το ΑΣΕΠ επανεξέταση της περίπτωσης και το ΑΣΕΠ κάθε φορά να εμμένει στην ορθότητα της απόφασής του, ενώ κατά το ίδιο διάστημα το Δ.Σ. της ΠΥΡΚΑΛ επικυρώνει τη διαδικασία προσλήψεως του Κοκκινοβασίλη, μολονότι δεν εκδίδεται η αιτηθείσα σχετικώς εγκριτική πράξη του υπουργικού συμβουλίου.
Το 1998, το ΑΣΕΠ επανέρχεται στην υπόθεση, διαμαρτυρόμενο προς την εταιρεία για τη μη συμμόρφωσή της με τη νομιμότητα. Η ΠΥΡΚΑΛ, με έγγραφό της, αρνείται να ανακαλέσει την πρόσληψη «μέχρις εκδόσεως της σχετικής αποφάσεως του Συμβουλίου της Επικρατείας», στο οποίο εν τω μεταξύ έχει προσφύγει ο Κοκκινοβασίλης. Η διελκυστίνδα συνεχίζεται κανονικά, ώσπου το ΑΣΕΠ, προτείνει την παραπομπή της υπόθεσης στην αρμόδια εισαγγελική αρχή. Υπό το κράτος της απειλής αυτής, στις 20.5.1998, η ΠΥΡΚΑΛ δεσμεύεται να καταγγείλει την σύμβαση του Κοκκινοβασίλη με προμήνυση δύο μηνών. Εκείνος προσφεύγει στο Μονομελές Πρωτοδικείο αιτούμενος ασφαλιστικά μέτρα, αλλά το δικαστήριο απορρίπτει την αίτησή του.
Ευλόγως θα υπέθετε κάποιος ότι εδώ τελειώνει η ιστορία, με την απόλυση του Κοκκινοβασίλη. Λάθος! Απλώς, η ιστορία ξεχνιέται. Ωσπου στις 24.10.2011 την υπόθεση ανακινεί ο Γενικός Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης (ΓΕΔΔ), έπειτα από καταγγελία ότι ο Κοκκινοβασίλης συνεχίζει να «απασχολείται» στην ΠΥΡΚΑΛ και τη διάδοχο εταιρεία ΕΑΣ, παρά το ότι δεν έχει προσκομίσει απόφαση του ΣτΕ που ακυρώνει τις αποφάσεις του ΑΣΕΠ. Ο εσωτερικός ελεγκτής στην ΕΑΣ διαπιστώνει με πόρισμά του «έλλειψη εγγράφων», καθώς και ότι η απόφαση καταγγελίας της σύμβασης του Κοκκινοβασίλη το 1998 «δεν υλοποιήθηκε, χωρίς να υπάρχουν μεταγενέστερες αποφάσεις του Δ.Σ. που να την τροποποιούν». Πολύ απλά: είπαν στο ΑΣΕΠ ότι συμμορφώνονται και, στην πραγματικότητα, το έγραψαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους.
Αθάνατη Ελλαδάρα!
Οι οχλήσεις του ΓΕΔΔ προς την ΕΑΣ συνεχίζονται, και στις 17.2.2012 τού διαβιβάζεται έγγραφο από την εταιρεία, με το οποίο τον ενημερώνουν για τα εξής ενδιαφέροντα έως και εξωφρενικά: α) Ο Κοκκινοβασίλης δεν εργάζεται στην εταιρεία, διότι είναι αποσπασμένος σε πολιτικό γραφείο. β) Οτι οι χειρισμοί της υπόθεσης «ανάγονται στη σφαίρα των αποφάσεων των εκάστοτε διοικήσεων της εταιρείας, πράγμα που ενδεχομένως δικαιολογεί γιατί δεν υπάρχουν τα στοιχεία που να αιτιολογούν τη μη υλοποίηση της απόφασης του Δ.Σ. για καταγγελία της σύμβασης». γ) Οτι ο Κοκκινοβασίλης, όχι μόνον δεν απολύθηκε, αλλά (άκουσον, άκουσον!) από τις 13.8.1997 ώς τις 31.12.2003, μέχρι δηλαδή τη συγχώνευση της εταιρείας, ήταν μέλος του Δ.Σ. της ΠΥΡΚΑΛ! δ) Οτι, σύμφωνα με το καταστατικό και τον νόμο, «οι διατελέσασες διοικήσεις έχουν απαλλαγεί από ευθύνες, με αποφάσεις των ετήσιων τακτικών γενικών συνελεύσεων»!
Σε ποιο στάδιο βρίσκεται τώρα η υπόθεση; Δεν έχω ιδέα. Το σημείωμα της ΕΑΣ, που φέρει την ημερομηνία 5.11.2012, καταλήγει με τη σύσταση να συγκληθεί ένα ακόμη (το 15ο, 16ο; Θα σας γελάσω...) διοικητικό συμβούλιο για το θέμα. Ας μην αυταπατώμεθα, λοιπόν.
Αυτό το τέρας του ελληνικού Δημοσίου, που προβάλλει μέσα από την εξιστόρηση της περίπτωσης Κοκκινοβασίλη, δεν διορθώνεται, δεν αναμορφώνεται, δεν μεταρρυθμίζεται. Απλώς καταργείται, για να στηθεί ξανά από την αρχή.
Υπό την προϋπόθεση, βεβαίως, ότι θέλουμε να γλιτώσουμε από το τέρας - γιατί, αν κρίνω από τη στάση των Βενιζέλου και Κουβέλη στο ζήτημα της ΕΡΤ, ας μου επιτραπεί να αμφιβάλλω...
ΠΗΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Τσάι και συμπάθεια στον Φώτη Κουβέλη...
Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος
Το έχουμε πει επανειλημμένως.
Ο Φώτης Κουβέλης με τη συμμετοχή του στην τρικομματική κυβέρνηση έκανε μια τεράστια υπέρβαση.
Όχι μόνο επειδή έφερε το κόμμα του στην πρώτη γραμμή εξουσίας, αλλά επειδή κυρίως συνετέλεσε στην σταθεροποίηση της χώρας στην Ευρωζώνη.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πριν ακριβώς από ένα χρόνο η Ελλάδα ήταν και με τα δυο πόδια στον γκρεμό, με την αξιωματική αντιπολίτευση να καταθέτει ουκ ολίγα πολιτικά φληναφήματα και τα άλλα κόμματα της ελάσσονος αντιπολίτευσης να μιλούν για «δοσίλογους», να αναζητούν τα… αίτια των …αεροψεκασμών και να απειλούν με…φωτιά και τσεκούρι.
Ο Κουβέλης, τότε, στάθηκε στο ύψος των εθνικών περιστάσεων.
Δυστυχώς, μόνο τότε.
Μόνο για όσο διάστημα οι αποφάσεις της κυβέρνησης δεν είχαν μπει στον σκληρό πυρήνα των όσων έπρεπε να γίνουν για ν’ αλλάξει η χώρα.
Οι δυο υπουργοί που πρότεινε κι έβαλε στην κυβέρνηση, όπως κι οι δυο υφυπουργοί, έγιναν έκτοτε οι κυρίαρχες καρικατούρες της, είτε με την μνημειώδη ανικανότητά τους, είτε με τις πολιτικές τους αγκυλώσεις και δογματισμούς.
Στο μισό τους σώμα φορούσαν τη φορεσιά του υπουργικού στελέχους και στο άλλο μισό το αμπέχονο του «Ρήγα Φεραίου» της δεκαετίας του εβδομήντα.
Τη μια ημέρα ήταν παρόντες στο υπουργικό συμβούλιο και την άλλη έκαναν του κεφαλιού τους στα υπουργεία τους.
Τη μια ημέρα άσπρο, την άλλη μαύρο.
Πότε εντός, πότε εκτός.
Πότε «κόκκινες» γραμμές και πότε δηλώσεις περί εθνικής ευθύνης.
Η κατάσταση είχε «σαπίσει».
Η δήθεν μεταρρυθμιστική Αριστερά, αποδεικνυόταν για μια ακόμη φορά βαθύτατα άβουλη και ταυτισμένη με τις δυνάμεις της ακινησίας.
Η δήθεν προοδευτική Αριστερά, αποδεικνυόταν καθημερινά βαθύτατα συντηρητική.
Θλιβερά άτολμη, ξεκομμένη από τις αναγκαιότητες που επέβαλλαν οι περιστάσεις.
Είναι φανερό ότι ο Φώτης Κουβέλης κι η ΔΗΜΑΡ δεν άντεχαν την εξουσία.
Έπαθαν πολιτικό βέρτιγκο κι είχαν μηδενικές αποδόσεις στις καθημερινές εξετάσεις.
Συνηθισμένοι επί δεκαετίες στην αφ’ υψηλού κριτική, δεν μπόρεσαν να ενταχθούν σε περιβάλλον αποφάσεων, πράξεων και έργων.
Όπως και να το κάνουμε, στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα.
Υπάρχουν, όμως, στους δημοκράτες…
Ομού μετά των συμπλεγμάτων και των ιδεοληψιών του παρελθόντος….
Γι αυτό, σήμερα που το θερινό ηλιοστάσιο κάνει την εμφάνισή του, η ζεστή καρδιά προς τον Φώτη Κουβέλη αποτελεί εκ των ουκ άνευ αναγκαιότητα.
Ομού, μετά όμορφων συναισθημάτων, τεΐου και συμπάθειας….
Ο Φώτης Κουβέλης με τη συμμετοχή του στην τρικομματική κυβέρνηση έκανε μια τεράστια υπέρβαση.
Όχι μόνο επειδή έφερε το κόμμα του στην πρώτη γραμμή εξουσίας, αλλά επειδή κυρίως συνετέλεσε στην σταθεροποίηση της χώρας στην Ευρωζώνη.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πριν ακριβώς από ένα χρόνο η Ελλάδα ήταν και με τα δυο πόδια στον γκρεμό, με την αξιωματική αντιπολίτευση να καταθέτει ουκ ολίγα πολιτικά φληναφήματα και τα άλλα κόμματα της ελάσσονος αντιπολίτευσης να μιλούν για «δοσίλογους», να αναζητούν τα… αίτια των …αεροψεκασμών και να απειλούν με…φωτιά και τσεκούρι.
Ο Κουβέλης, τότε, στάθηκε στο ύψος των εθνικών περιστάσεων.
Δυστυχώς, μόνο τότε.
Μόνο για όσο διάστημα οι αποφάσεις της κυβέρνησης δεν είχαν μπει στον σκληρό πυρήνα των όσων έπρεπε να γίνουν για ν’ αλλάξει η χώρα.
Οι δυο υπουργοί που πρότεινε κι έβαλε στην κυβέρνηση, όπως κι οι δυο υφυπουργοί, έγιναν έκτοτε οι κυρίαρχες καρικατούρες της, είτε με την μνημειώδη ανικανότητά τους, είτε με τις πολιτικές τους αγκυλώσεις και δογματισμούς.
Στο μισό τους σώμα φορούσαν τη φορεσιά του υπουργικού στελέχους και στο άλλο μισό το αμπέχονο του «Ρήγα Φεραίου» της δεκαετίας του εβδομήντα.
Τη μια ημέρα ήταν παρόντες στο υπουργικό συμβούλιο και την άλλη έκαναν του κεφαλιού τους στα υπουργεία τους.
Τη μια ημέρα άσπρο, την άλλη μαύρο.
Πότε εντός, πότε εκτός.
Πότε «κόκκινες» γραμμές και πότε δηλώσεις περί εθνικής ευθύνης.
Η κατάσταση είχε «σαπίσει».
Η δήθεν μεταρρυθμιστική Αριστερά, αποδεικνυόταν για μια ακόμη φορά βαθύτατα άβουλη και ταυτισμένη με τις δυνάμεις της ακινησίας.
Η δήθεν προοδευτική Αριστερά, αποδεικνυόταν καθημερινά βαθύτατα συντηρητική.
Θλιβερά άτολμη, ξεκομμένη από τις αναγκαιότητες που επέβαλλαν οι περιστάσεις.
Είναι φανερό ότι ο Φώτης Κουβέλης κι η ΔΗΜΑΡ δεν άντεχαν την εξουσία.
Έπαθαν πολιτικό βέρτιγκο κι είχαν μηδενικές αποδόσεις στις καθημερινές εξετάσεις.
Συνηθισμένοι επί δεκαετίες στην αφ’ υψηλού κριτική, δεν μπόρεσαν να ενταχθούν σε περιβάλλον αποφάσεων, πράξεων και έργων.
Όπως και να το κάνουμε, στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα.
Υπάρχουν, όμως, στους δημοκράτες…
Ομού μετά των συμπλεγμάτων και των ιδεοληψιών του παρελθόντος….
Γι αυτό, σήμερα που το θερινό ηλιοστάσιο κάνει την εμφάνισή του, η ζεστή καρδιά προς τον Φώτη Κουβέλη αποτελεί εκ των ουκ άνευ αναγκαιότητα.
Ομού, μετά όμορφων συναισθημάτων, τεΐου και συμπάθειας….
ΠΗΓΗ GR POST
Πέμπτη 20 Ιουνίου 2013
Όταν έκλαψε ο Ιονέσκο...
Του Άγη Βερούτη
Πριν δυο ημέρες άνοιξε μπροστά μου τον κάδο για τα σκουπίδια ενός σουβλατζίδικου μια κυρία άνω των 70 ετών, και πήρε 2 μισοφαγωμένες πίτες. Στο Μαρούσι. Τις τύλιξε σε μια χαρτοπετσέτα που πήρε από ένα τραπέζι, τις έβαλε προσεκτικά στην τσάντα της, και απομακρύνθηκε κοιτώντας κάτω και αποφεύγοντας τα βλέμματα των περαστικών. Δεν ζήτησε από το σουβλατζή κάτι να φάει. Ντρεπόταν μάλλον. Ήταν καλοπλυμένη και άρα πιθανόν όχι άστεγη. Και αυτή πληρώνει ΕΡΤ €50 το χρόνο. Αν έχει ρεύμα. Το ίδιο κάνει και σημαντικός αριθμός από τους 250.000 ανθρώπους που πηγαίνουν καθημερινά στα συσσίτια της Εκκλησίας της Ελλάδας και πολυάριθμων δήμων. Το ίδιο και 1,5 εκατομμύριο άνεργοι. Είναι θέμα προτεραιοτήτων.
Το θέατρο του παραλόγου* προέρχεται από τον Νανοϊσμό, την α-νόητη ποίηση και την αβάντ-γκαρντ τέχνη των δεκαετιών του 1920 και 1930. Το θέατρο αυτό κέρδισε σημαντικά σε δημοτικότητα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο καθώς αυτός κατέδειξε την αβεβαιότητα της ύπαρξης και την επισφάλεια της ανθρώπινης ζωής. Κορυφαίος εκφραστής του ίσως ήταν ο συγγραφέας Ευγένιος Ιονέσκο.
Νωρίτερα, ήδη από το 1889, ο Όσκαρ Γουάιλντ έγραψε στο έργο του The Decay of Lying ότι η ζωή μιμείται την τέχνη, σε αντιδιαστολή με τη μιμητική θεώρηση του Αριστοτέλη ότι η τέχνη μιμείται τη ζωή. Βλέποντας τις εξελίξεις στην πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου μας τα τελευταία 24ωρα, καταλήγω ότι μάλλον ο Γουάιλντ είχε δίκιο, και μάλιστα στην ακραία μορφή της τέχνης ως ψέμα, που εκφράζεται από το θέατρο του παραλόγου.
Συγκεκριμένα με το όλο θέμα της ΕΡΤ, που ταλανίζει το πανελλήνιο ως το κεντρικό θέμα της επικαιρότητας της κατάντιας μας, παρατηρώ τις τελευταίες ημέρες μια επιχειρηματολογία που ξεπερνά κατά πολύ οποιαδήποτε εικαστική απόπειρα του θεάτρου του παραλόγου. Μάλιστα, περνώντας στην κάθοδο της Λεωφόρου Μεσογείων την πρώτη ημέρα της ηρωικής αντίστασης των απολυμένων, στη δεξιά πλευρά της εισόδου του μεγάρου, αναρτημένο στα κάγκελα παρατήρησα ένα κίτρινο πανό της ακτιβιστικής ομάδας “ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ” που δήλωνε συμπαράσταση στους απολυμένους της ΕΡΤ. Με άλλα λόγια, εκείνοι που δεν θέλουν καν να πληρώνουν για κάτι που χρησιμοποιούν (τους αυτοκινητόδρομους), συμπαραστέκονται σε εκείνους που θέλουν να πληρώνουμε όλοι για κάτι αναντίστοιχο στο κόστος που βαρύνει την ελληνική κοινωνία στο σύνολό της. Ο παραλογισμός και η αντίφαση του εγχειρήματός τους είναι ξεκάθαρα!
Από εκεί ξεκίνησε η περιέργειά μου να απογράψω τις αντιφάσεις και τον παραλογισμό στα σχετικά με την ΕΡΤ γεγονότα και επιχειρήματα, που ξεδιπλώνονται στην υπεράσπιση μιας μάχης που κάλλιστα μπορεί να χαρακτηριστεί ως η επιτομή του παραλογισμού στην πραγματική ζωή.
Το πρώτο επιχείρημα που μου χτύπησε την λογική ήταν πως η ΕΡΤ ήταν μια “κερδοφόρα” κρατική επιχείρηση, που δεν επιβάρυνε τον κρατικό προϋπολογισμό.
Ομολογώ ότι το συγκεκριμένο επιχείρημα στιγμιαία τρύπησε το μυαλό μου! Επανήλθα όμως.
Από πότε ένας κρατικός οργανισμός που εισπράττει καταναγκαστικό χαράτσι (ανταποδοτικό τέλος αναγράφεται) από σχεδόν όλα τα ρολόγια ηλεκτρικού της χώρας λογίζεται ως επιχείρηση; Πλην κοινοχρήστων, περίπτερα, ψιλικατζίδικα, γραφεία, τυροπιτάδικα και σουβλακερί, εξοχικά σπίτια που είναι κλειστά 11 μήνες το χρόνο, σπίτια ανθρώπων που δεν έχουν τηλεόραση, πληρώνουν υποχρεωτικά το χαράτσι της ΕΡΤ! Ως εκ τούτου, η κρατική τηλεόραση και ραδιοφωνία, δεν ανταγωνίζεται τα ιδιωτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης για έσοδα από την αγορά, αλλά έχει εξασφαλισμένη κρατική επιχορήγηση από τους χρήστες ηλεκτρικού της χώρας!
Η διαφορά ανάμεσα σε αυτά που εισπράττει η ΕΡΤ μετά από κρατική παρέμβαση, και εκείνα που ξοδεύει δεν είναι κέρδος ή ζημία, αλλά πλεόνασμα ή έλλειμμα! Πέραν αυτού, πάνε χρόνια που η ΕΡΤ με τους 25 ραδιοσταθμούς, τους 80 κηπουρούς για 2 στρέμματα πράσινο, και τη φημολογούμενη μηνιαία δαπάνη των 15.000 ευρώ για αγορά ξηρών καρπών, δεν δημοσίευσε πώς δαπανά τα χρήματα που υποχρεωτικά παίρνει από τους Έλληνες! Το γεγονός ότι τα έσοδα από διαφημίσεις ήταν κάτω του 5% του συνολικού προϋπολογισμού της, δεν επιτρέπει να μιλάμε για “κέρδη”!
Επόμενος παραλογισμός που κατέγραψα είναι ότι με την προσφυγή τους στο Συμβούλιο της Επικρατείας, οι συνδικαλιστές της άφησαν να εννοηθεί ότι θα δέχονταν την απόφαση του δικαστηρίου αν τους δικαίωνε, ενώ αν δεν τους δικαίωνε θα την αγνοούσαν. Στην πράξη αυτό μεταφράζεται ως a priori αμφισβήτηση της αυθεντίας που επικαλείσαι για την επίλυση με νόμιμο τρόπο της διαφοράς σου με τον εργοδότη σου, δηλαδή τον ελληνικό λαό. Φυσικά η απόφαση του ΣτΕ αφορούσε στην παρουσία σήματος στα ερτζιανά, και όχι στην επαναπρόσληψη όλων των απολυμένων, ή την ανάκληση της απόφασης της κυβερνήσεως.
Το τρίτο επιχείρημα που μου τρύπησε τη νοημοσύνη ήταν ότι η ΕΡΤ θα έπρεπε να εξυγιανθεί εν λειτουργία. Φυσικά οι όποιες προσπάθειες έγιναν στην προηγούμενη τριετία για αυτό αντιμετωπίστηκαν με την διαπραγματευτική προσέγγιση του “πέτρινου τοίχου”. Με άλλα λόγια, εκείνοι που διασφάλισαν την ολοκληρωτική αποτυχία της προσέγγισης της εν λειτουργία συρρίκνωσης, την επικαλούνται σήμερα ως την ενδεδειγμένη. Για ποιό ακριβώς λόγο; Επειδή μπορούν να την μπλοκάρουν;
Επόμενο επιχείρημα σουρεαλισμού αναφορικά με την κριτική της επιλογής προσέγγισης της κυβέρνησης, ήταν ότι δεν θα έπρεπε να κλείσει την ΕΡΤ αλλά να κάνει απολύσεις. Φυσικά κάτι τέτοιο είναι αντίθετο στη συνταγματική προστασία της μονιμότητας που απολαμβάνουν οι δημόσιοι υπάλληλοι, όπου απαγορεύει τις απολύσεις πλην αν κλείσει η υπηρεσία που εργάζονται. Ακόμη όμως και αν έβρισκε τρόπο να απολύσει τους 2000 μόνιμους που εργάζονταν στην ΕΡΤ και δεν θα επαναπροσληφθούν στην ΝΕΡΙΤ που θα την αντικαταστήσει, θα μπορούσε να απολύει στο μέγιστο 30 άτομα το μήνα, ακόμη και αν εκείνοι δεν πατούσαν ποτέ το πόδι τους εκεί, είτε εργάζονταν είτε όχι, όπως κάποιος έγραψε στο twitter ότι γνωρίζει για καθαρίστρια της ΕΡΤ που δε μένει καν στην Αθήνα. Με άλλα λόγια η κυβέρνηση θα έπρεπε να υλοποιήσει την ενέργεια αυτήν σε βάθος άνω των 65 μηνών. Οποιαδήποτε άλλη εκδοχή από αυτήν που τελικά έγινε θα καθιστούσε αδύνατη την εξυγίανση ή την πραγματική μείωση του προσωπικού.
Μετά τα παραπάνω, σταχυολόγησα πλήθος αντιφατικών επιχειρημάτων, όπως π.χ. ότι συγκριτικά με το BBC των 23.000 υπαλλήλων, ή το CNN των 4.000 υπαλλήλων, η ΕΡΤ έχει λιγότερους! Τι λες ρε Καραμήτρο; Τα συγκεκριμένα κανάλια μεταδίδονται σε 150 χώρες, και παρακολουθούνται κιόλας! Πέραν αυτού, η θεματολογία και οι παραγωγές τους είναι διεθνούς ενδιαφέροντος και γλώσσας, και απολαμβάνουν και σημαντικών διαφημιστικών εσόδων! Στη Βρετανία πληρώνουν συνδρομή στο BBC μόνο όσοι έχουν τηλεόραση, και βλέπουν τα κανάλια του! Οι υπόλοιποι δεν πληρώνουν, δηλαδή όσοι δεν έχουν τηλεόραση, ή όσοι δηλώνουν ότι δεν βλέπουν το BBC (υπάρχουν ελεγκτές με όργανα που μπορούν να ανιχνεύσουν απέξω από το σπίτι σου αν το βλέπεις ή όχι, και τα πρόστιμα στους παραβάτες είναι πολύ μεγαλύτερα της συνδρομής)! Όσο για τη σύγκριση με το CNN τι να πω;
Πλην των παραπάνω, απορώ πραγματικά με την αντίδραση μεγάλου αριθμού ανθρώπων που αληθινά έχουν χτυπηθεί από την κρίση, που διατείνονται ότι δεν είναι πολλά τα 4 ευρώ για κάθε Έλληνα κάθε μήνα που κοστίζει η ΕΡΤ. Ναι, πολλά αξιόλογα έχει κάνει η ΕΡΤ. Εξίσου πολλά θα κάνει αυτό που θα την αντικαταστήσει. Η ΝΕΡΙΤ ή όπως την πουν. Το σημαντικό είναι να στηθεί σε σωστή βάση και όχι όπως η ΕΡΤ.
Φυσικά το γεγονός ότι τα 300 εκατομμύρια ευρώ ισοδυναμούν με 65.000 παραπάνω επιδόματα ανεργίας από τα ολιγότερα των 200.000 που αποδίδονται σήμερα στους 1,5 εκατομμύρια ανέργους, διαφεύγει προφανώς στους περισσότερους! Επίσης τους διαφεύγει ότι περίπου 4 εκατομμύρια Έλληνες είναι ανασφάλιστοι σήμερα. Αφαιρώντας τους 3.000.000 συνταξιούχους που λαμβάνουν ασφάλιση υγείας, από τους υπόλοιπους Έλληνες οι μισοί σήμερα είναι ανασφάλιστοι. Αυτό περιλαμβάνει και σχεδόν τα μισά παιδιά της Ελλάδας που δεν έχουν δικαιωματική πρόσβαση σε εμβόλια της ηπατίτιδας και της φυματίωσης, και σε γιατρούς! Το κόστος για να παρέχουμε ως χώρα ασφάλιση υγείας για το 1.000.000 ανασφάλιστα παιδιά μας είναι περί τα 2/3 του κόστους της ΕΡΤ! Το κόστος για να τρώνε στο σχολείο τα 650.000 παιδιά που ζουν στη χώρα μας κάτω από το όριο της φτώχιας και λιποθυμούνε στις τάξεις θα ήταν ακόμα λιγότερο (Εγκλήματα κατά των παιδιών μας).
Ψηλό καπέλο και ξυπόλητοι! Αυτό δείχνει να επιλέγει η κοινωνία μας; Πολιτισμό των τσιφτετελιών και μπουζουκολέλουδων; Αργομισθίες και βύσματα; Λευτεριά στους προνομιούχους! Σταλινικός Νεοφιλελευθερισμός στα μεγαλεία του! Αυτά, αν τα έβλεπε ο Ιονέσκο, θα έκλαιγε!
Από την άλλη πλευρά είναι το Νέο Ελληνικό Παρακράτος. Το παρακράτος εξελίχθηκε σε κάτι διαφορετικό από εκείνο που ήταν επί εποχής παλατιού, ή χούντας. Είναι σήμερα ένα εξωθεσμικό δίκτυο λήψης αποφάσεων προς τη γενική κατεύθυνση απομύζησης της κοινωνίας για μια τεράστια πλέον μειοψηφία βολεμένων, χωμένων αναξιοκρατικά στους μηχανισμούς του κράτους.
Δημοκρατία που αντιμετωπίζει τους πολίτες της με δυο διαφορετικούς τρόπους, φλερτάρει με κατάλυση. Η ανισότητα γεννά γκρίνια και μίσος. Η απροθυμία των κυβερνώντων να δώσουν άμεσες, αποτελεσματικές και δίκαιες λύσεις έχει στείλει εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας στην αγκαλιά των πολιτικών άκρων.
Αν φευ, το παρακράτος σπρώξει τη χώρα σε εκλογές με την ευκαιρία της ΕΡΤ ή κάποια μελλοντική, νομίζοντας ότι εκβιάζει με καταστροφή την κοινωνία, πιστεύω πως ο Σαμαράς, που έδειξε αποφασιστικότητα στη συρρίκνωσή του, θα πάρει τελικά αυτοδυναμία.
Το θέατρο του παραλόγου* προέρχεται από τον Νανοϊσμό, την α-νόητη ποίηση και την αβάντ-γκαρντ τέχνη των δεκαετιών του 1920 και 1930. Το θέατρο αυτό κέρδισε σημαντικά σε δημοτικότητα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο καθώς αυτός κατέδειξε την αβεβαιότητα της ύπαρξης και την επισφάλεια της ανθρώπινης ζωής. Κορυφαίος εκφραστής του ίσως ήταν ο συγγραφέας Ευγένιος Ιονέσκο.
Νωρίτερα, ήδη από το 1889, ο Όσκαρ Γουάιλντ έγραψε στο έργο του The Decay of Lying ότι η ζωή μιμείται την τέχνη, σε αντιδιαστολή με τη μιμητική θεώρηση του Αριστοτέλη ότι η τέχνη μιμείται τη ζωή. Βλέποντας τις εξελίξεις στην πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου μας τα τελευταία 24ωρα, καταλήγω ότι μάλλον ο Γουάιλντ είχε δίκιο, και μάλιστα στην ακραία μορφή της τέχνης ως ψέμα, που εκφράζεται από το θέατρο του παραλόγου.
Συγκεκριμένα με το όλο θέμα της ΕΡΤ, που ταλανίζει το πανελλήνιο ως το κεντρικό θέμα της επικαιρότητας της κατάντιας μας, παρατηρώ τις τελευταίες ημέρες μια επιχειρηματολογία που ξεπερνά κατά πολύ οποιαδήποτε εικαστική απόπειρα του θεάτρου του παραλόγου. Μάλιστα, περνώντας στην κάθοδο της Λεωφόρου Μεσογείων την πρώτη ημέρα της ηρωικής αντίστασης των απολυμένων, στη δεξιά πλευρά της εισόδου του μεγάρου, αναρτημένο στα κάγκελα παρατήρησα ένα κίτρινο πανό της ακτιβιστικής ομάδας “ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ” που δήλωνε συμπαράσταση στους απολυμένους της ΕΡΤ. Με άλλα λόγια, εκείνοι που δεν θέλουν καν να πληρώνουν για κάτι που χρησιμοποιούν (τους αυτοκινητόδρομους), συμπαραστέκονται σε εκείνους που θέλουν να πληρώνουμε όλοι για κάτι αναντίστοιχο στο κόστος που βαρύνει την ελληνική κοινωνία στο σύνολό της. Ο παραλογισμός και η αντίφαση του εγχειρήματός τους είναι ξεκάθαρα!
Από εκεί ξεκίνησε η περιέργειά μου να απογράψω τις αντιφάσεις και τον παραλογισμό στα σχετικά με την ΕΡΤ γεγονότα και επιχειρήματα, που ξεδιπλώνονται στην υπεράσπιση μιας μάχης που κάλλιστα μπορεί να χαρακτηριστεί ως η επιτομή του παραλογισμού στην πραγματική ζωή.
Το πρώτο επιχείρημα που μου χτύπησε την λογική ήταν πως η ΕΡΤ ήταν μια “κερδοφόρα” κρατική επιχείρηση, που δεν επιβάρυνε τον κρατικό προϋπολογισμό.
Ομολογώ ότι το συγκεκριμένο επιχείρημα στιγμιαία τρύπησε το μυαλό μου! Επανήλθα όμως.
Από πότε ένας κρατικός οργανισμός που εισπράττει καταναγκαστικό χαράτσι (ανταποδοτικό τέλος αναγράφεται) από σχεδόν όλα τα ρολόγια ηλεκτρικού της χώρας λογίζεται ως επιχείρηση; Πλην κοινοχρήστων, περίπτερα, ψιλικατζίδικα, γραφεία, τυροπιτάδικα και σουβλακερί, εξοχικά σπίτια που είναι κλειστά 11 μήνες το χρόνο, σπίτια ανθρώπων που δεν έχουν τηλεόραση, πληρώνουν υποχρεωτικά το χαράτσι της ΕΡΤ! Ως εκ τούτου, η κρατική τηλεόραση και ραδιοφωνία, δεν ανταγωνίζεται τα ιδιωτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης για έσοδα από την αγορά, αλλά έχει εξασφαλισμένη κρατική επιχορήγηση από τους χρήστες ηλεκτρικού της χώρας!
Η διαφορά ανάμεσα σε αυτά που εισπράττει η ΕΡΤ μετά από κρατική παρέμβαση, και εκείνα που ξοδεύει δεν είναι κέρδος ή ζημία, αλλά πλεόνασμα ή έλλειμμα! Πέραν αυτού, πάνε χρόνια που η ΕΡΤ με τους 25 ραδιοσταθμούς, τους 80 κηπουρούς για 2 στρέμματα πράσινο, και τη φημολογούμενη μηνιαία δαπάνη των 15.000 ευρώ για αγορά ξηρών καρπών, δεν δημοσίευσε πώς δαπανά τα χρήματα που υποχρεωτικά παίρνει από τους Έλληνες! Το γεγονός ότι τα έσοδα από διαφημίσεις ήταν κάτω του 5% του συνολικού προϋπολογισμού της, δεν επιτρέπει να μιλάμε για “κέρδη”!
Επόμενος παραλογισμός που κατέγραψα είναι ότι με την προσφυγή τους στο Συμβούλιο της Επικρατείας, οι συνδικαλιστές της άφησαν να εννοηθεί ότι θα δέχονταν την απόφαση του δικαστηρίου αν τους δικαίωνε, ενώ αν δεν τους δικαίωνε θα την αγνοούσαν. Στην πράξη αυτό μεταφράζεται ως a priori αμφισβήτηση της αυθεντίας που επικαλείσαι για την επίλυση με νόμιμο τρόπο της διαφοράς σου με τον εργοδότη σου, δηλαδή τον ελληνικό λαό. Φυσικά η απόφαση του ΣτΕ αφορούσε στην παρουσία σήματος στα ερτζιανά, και όχι στην επαναπρόσληψη όλων των απολυμένων, ή την ανάκληση της απόφασης της κυβερνήσεως.
Το τρίτο επιχείρημα που μου τρύπησε τη νοημοσύνη ήταν ότι η ΕΡΤ θα έπρεπε να εξυγιανθεί εν λειτουργία. Φυσικά οι όποιες προσπάθειες έγιναν στην προηγούμενη τριετία για αυτό αντιμετωπίστηκαν με την διαπραγματευτική προσέγγιση του “πέτρινου τοίχου”. Με άλλα λόγια, εκείνοι που διασφάλισαν την ολοκληρωτική αποτυχία της προσέγγισης της εν λειτουργία συρρίκνωσης, την επικαλούνται σήμερα ως την ενδεδειγμένη. Για ποιό ακριβώς λόγο; Επειδή μπορούν να την μπλοκάρουν;
Επόμενο επιχείρημα σουρεαλισμού αναφορικά με την κριτική της επιλογής προσέγγισης της κυβέρνησης, ήταν ότι δεν θα έπρεπε να κλείσει την ΕΡΤ αλλά να κάνει απολύσεις. Φυσικά κάτι τέτοιο είναι αντίθετο στη συνταγματική προστασία της μονιμότητας που απολαμβάνουν οι δημόσιοι υπάλληλοι, όπου απαγορεύει τις απολύσεις πλην αν κλείσει η υπηρεσία που εργάζονται. Ακόμη όμως και αν έβρισκε τρόπο να απολύσει τους 2000 μόνιμους που εργάζονταν στην ΕΡΤ και δεν θα επαναπροσληφθούν στην ΝΕΡΙΤ που θα την αντικαταστήσει, θα μπορούσε να απολύει στο μέγιστο 30 άτομα το μήνα, ακόμη και αν εκείνοι δεν πατούσαν ποτέ το πόδι τους εκεί, είτε εργάζονταν είτε όχι, όπως κάποιος έγραψε στο twitter ότι γνωρίζει για καθαρίστρια της ΕΡΤ που δε μένει καν στην Αθήνα. Με άλλα λόγια η κυβέρνηση θα έπρεπε να υλοποιήσει την ενέργεια αυτήν σε βάθος άνω των 65 μηνών. Οποιαδήποτε άλλη εκδοχή από αυτήν που τελικά έγινε θα καθιστούσε αδύνατη την εξυγίανση ή την πραγματική μείωση του προσωπικού.
Μετά τα παραπάνω, σταχυολόγησα πλήθος αντιφατικών επιχειρημάτων, όπως π.χ. ότι συγκριτικά με το BBC των 23.000 υπαλλήλων, ή το CNN των 4.000 υπαλλήλων, η ΕΡΤ έχει λιγότερους! Τι λες ρε Καραμήτρο; Τα συγκεκριμένα κανάλια μεταδίδονται σε 150 χώρες, και παρακολουθούνται κιόλας! Πέραν αυτού, η θεματολογία και οι παραγωγές τους είναι διεθνούς ενδιαφέροντος και γλώσσας, και απολαμβάνουν και σημαντικών διαφημιστικών εσόδων! Στη Βρετανία πληρώνουν συνδρομή στο BBC μόνο όσοι έχουν τηλεόραση, και βλέπουν τα κανάλια του! Οι υπόλοιποι δεν πληρώνουν, δηλαδή όσοι δεν έχουν τηλεόραση, ή όσοι δηλώνουν ότι δεν βλέπουν το BBC (υπάρχουν ελεγκτές με όργανα που μπορούν να ανιχνεύσουν απέξω από το σπίτι σου αν το βλέπεις ή όχι, και τα πρόστιμα στους παραβάτες είναι πολύ μεγαλύτερα της συνδρομής)! Όσο για τη σύγκριση με το CNN τι να πω;
Πλην των παραπάνω, απορώ πραγματικά με την αντίδραση μεγάλου αριθμού ανθρώπων που αληθινά έχουν χτυπηθεί από την κρίση, που διατείνονται ότι δεν είναι πολλά τα 4 ευρώ για κάθε Έλληνα κάθε μήνα που κοστίζει η ΕΡΤ. Ναι, πολλά αξιόλογα έχει κάνει η ΕΡΤ. Εξίσου πολλά θα κάνει αυτό που θα την αντικαταστήσει. Η ΝΕΡΙΤ ή όπως την πουν. Το σημαντικό είναι να στηθεί σε σωστή βάση και όχι όπως η ΕΡΤ.
Φυσικά το γεγονός ότι τα 300 εκατομμύρια ευρώ ισοδυναμούν με 65.000 παραπάνω επιδόματα ανεργίας από τα ολιγότερα των 200.000 που αποδίδονται σήμερα στους 1,5 εκατομμύρια ανέργους, διαφεύγει προφανώς στους περισσότερους! Επίσης τους διαφεύγει ότι περίπου 4 εκατομμύρια Έλληνες είναι ανασφάλιστοι σήμερα. Αφαιρώντας τους 3.000.000 συνταξιούχους που λαμβάνουν ασφάλιση υγείας, από τους υπόλοιπους Έλληνες οι μισοί σήμερα είναι ανασφάλιστοι. Αυτό περιλαμβάνει και σχεδόν τα μισά παιδιά της Ελλάδας που δεν έχουν δικαιωματική πρόσβαση σε εμβόλια της ηπατίτιδας και της φυματίωσης, και σε γιατρούς! Το κόστος για να παρέχουμε ως χώρα ασφάλιση υγείας για το 1.000.000 ανασφάλιστα παιδιά μας είναι περί τα 2/3 του κόστους της ΕΡΤ! Το κόστος για να τρώνε στο σχολείο τα 650.000 παιδιά που ζουν στη χώρα μας κάτω από το όριο της φτώχιας και λιποθυμούνε στις τάξεις θα ήταν ακόμα λιγότερο (Εγκλήματα κατά των παιδιών μας).
Ψηλό καπέλο και ξυπόλητοι! Αυτό δείχνει να επιλέγει η κοινωνία μας; Πολιτισμό των τσιφτετελιών και μπουζουκολέλουδων; Αργομισθίες και βύσματα; Λευτεριά στους προνομιούχους! Σταλινικός Νεοφιλελευθερισμός στα μεγαλεία του! Αυτά, αν τα έβλεπε ο Ιονέσκο, θα έκλαιγε!
Από την άλλη πλευρά είναι το Νέο Ελληνικό Παρακράτος. Το παρακράτος εξελίχθηκε σε κάτι διαφορετικό από εκείνο που ήταν επί εποχής παλατιού, ή χούντας. Είναι σήμερα ένα εξωθεσμικό δίκτυο λήψης αποφάσεων προς τη γενική κατεύθυνση απομύζησης της κοινωνίας για μια τεράστια πλέον μειοψηφία βολεμένων, χωμένων αναξιοκρατικά στους μηχανισμούς του κράτους.
Δημοκρατία που αντιμετωπίζει τους πολίτες της με δυο διαφορετικούς τρόπους, φλερτάρει με κατάλυση. Η ανισότητα γεννά γκρίνια και μίσος. Η απροθυμία των κυβερνώντων να δώσουν άμεσες, αποτελεσματικές και δίκαιες λύσεις έχει στείλει εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας στην αγκαλιά των πολιτικών άκρων.
Αν φευ, το παρακράτος σπρώξει τη χώρα σε εκλογές με την ευκαιρία της ΕΡΤ ή κάποια μελλοντική, νομίζοντας ότι εκβιάζει με καταστροφή την κοινωνία, πιστεύω πως ο Σαμαράς, που έδειξε αποφασιστικότητα στη συρρίκνωσή του, θα πάρει τελικά αυτοδυναμία.
*“Στην πράξη, το Θέατρο του Παραλόγου ξεφεύγει από τους ρεαλιστικούς χαρακτήρες, καταστάσεις και ό,τι είναι συνδεδεμένο με θεατρικές συμβάσεις. Ο χρόνος, ο τόπος και η ταυτότητα είναι ασαφή και ρευστά, και ακόμη και η βασική αιτιότητα συχνά καταρρέει. Ασήμαντες πλοκές, επαναληπτικός ή χωρίς νόημα διάλογος και δραματικές ασυνέπειες χρησιμοποιούνται συχνά για να δημιουργήσουν ονειρικές, ή ακόμη και εφιαλτικές διαθέσεις.”
ΠΗΓΗ capital.gr
Σταμάτης Κραουνάκης. Ξυνή νευρική Τέχνη...
Το τραγούδι παλιό και αγαπημένο. Ο τίτλος του, «Αδωνις» -ένα δοξασμένο, τα χρόνια του ΄80, Καφέ της Νέας Σμύρνης. Η πρόκληση μεγάλη. Το ίδιο όνομα έχει ένας αρκετά εκτεθειμένος βουλευτής της ΝΔ, εύκολος στόχος. Η νέα καριέρα του τραγουδιού, με πρώτη εκτέλεση μπροστά στο οργισμένο κοινό του Ραδιομέγαρου, προδιαγράφεται σίγουρη. Το πλήθος παραληρεί. Το πάθος μεγάλο. Το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα θλιβερό. Το ηθικό άστα να πάνε.
Ο Σταμάτης Κραουνάκης είναι από τους καλύτερους και παραγωγικότερους Έλληνες συνθέτες, με μεγάλη διάρκεια. Πραγματικά, μας έχει χαρίσει κάποια υπέροχα τραγούδια. Τους καλλιτέχνες που μας προσφέρουν παντοτινά δώρα τους συγχωρούμε πιο εύκολα. Κλασσικό παράδειγμα ο Μίκης Θεοδωράκης. Τους θεωρούμε κομμάτι του ηχητικού τοπίου που μάς περιβάλλει. Αυτός όμως είναι και ο λόγος που μας στενοχωρούν και μας απογοητεύουν και πιο έντονα.
Η Τέχνη δεν αντέχει ούτε λογοκρισία, ούτε προσωπικά δεδομένα, ούτε καθωσπρεπισμούς. Πρέπει να αντέχει όμως την κριτική. Το «ξανθιά, κουλή να σε λέει μπουμπούκο», «ξυνή, νευρική Ευγενία», «αναρωτιέμαι η καριόλα τι χρώμα φοράει βρακί», «τα βούρλα φυτρώνουν στο βούρκο», «ένα σόι ένα τίποτα», δεν κρίνονται με όρους ούτε Τέχνης, ούτε Επιθεώρησης, ούτε Σάτιρας. Ο συνθέτης έχει κατεβάσει το επίπεδο στα συνθήματα της πάνω πλατείας και έχει ενσωματώσει την καλή Τέχνη του στην αισθητική της μάζας. Δεν είναι ούτε αιρετικό, ούτε αντισυμβατικό, ούτε αντισυστημικό, ούτε βέβηλο το τραγούδι αυτό.
Είναι χυδαία χοντράδα, για να συνεννοούμαστε, μεγάλη γαϊδουριά.
Είναι χυδαία χοντράδα, για να συνεννοούμαστε, μεγάλη γαϊδουριά.
Οι περισσότεροι καλλιτέχνες έχουν εδώ και τρία χρόνια πυκνώσει τις τάξεις των, ας τους πούμε, διαφωνούντων με το Μνημόνιο. Δεν ξέρω αν είναι η ποιητικίζουσα και ονειρική φύση τους που δεν δέχεται τη λογιστική των αριθμών ή είναι οι αριστερές καταβολές των περισσοτέρων που τους τοποθετεί φύσει απέναντι σε όλες τις καπιταλιστικές εξουσίες, πάντως ελάχιστοι είναι αυτοί που, παράλληλα με την κριτική στους πολιτικούς, βάζουν στο στόχαστρο των λόγων ή της Τέχνης τους και τα κουσούρια του λαού μας. Δηλαδή του κοινού τους.
Κάποιοι, οι περισσότεροι, από αυτούς τα χρόνια της ευμάρειας συνδιαμόρφωσαν το πολιτιστικό πρότυπο. Αρκετοί συμμετείχαν σταθερά σε έναν αέναο μηχανισμό επιδοτήσεων από κρατικούς και δημοτικούς φορείς (ο Σταμάτης Κραουνάκης έχει αντικρούσει αντίστοιχες κατηγορίες που τον αφορούσαν). Πάντως τώρα η μεγάλη πλειονότητα των καλλιτεχνών δείχνει να αναπολεί μαχητικά τη ζωή που είχαμε και κατεβαίνει στην κοινωνία να ενώσει τη φωνή της με του θυμωμένου λαού. Η απορία μου είναι άλλη. Σε περιόδους μεγάλης περιπέτειας, συγκρούσεων και παθών του λαού, οι καλλιτέχνες που αυθεντικά εξέφραζαν τη λαϊκή συνείδηση δημιουργούσαν μεγάλη Τέχνη. Γιατί, εδώ και τρία χρόνια, η μόνη αντιμνημονιακή τέχνη που είδαμε ήταν το «κι είναι η λαχτάρα του / και γαμιέται όλη η φάρα του»;
ΠΗΓΗ protagon.gr
ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :
Προσωπικά, ουδέποτε μου άρεσε ο Κραουνάκης.
Δεν ταιριάζουν τα τραγούδια του στην δική μου αισθητική και αυτό είναι καθαρά υποκειμενικό.
Όμως ούτε και ο Γεωργιάδης ταιριάζει στην αισθητική μου γιατί από κάποιον ο οποίος έχει πραγματικά μελετήσει όσο λίγοι σήμερα την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία περίμενα άλλη συμπεριφορά τόσο στην προσωπική όσο και στην επαγγελματική του ζωή.
Αλλά...
Η χυδαία επίθεση του Κραουνάκη σε προσωπικό επίπεδο με αισχρούς χαρακτηρισμούς και πρωτόγνωρη υβριστική κακογουστιά ήταν ανεπίτρεπτη!
Αυτό δεν είναι "τέχνη" και δεν έχει καμία ουσία...
Ούτε δικαιολογείται για οποιονδήποτε άνθρωπο, για οποιονδήποτε λόγο και με οποιαδήποτε αφορμή.
Λυπάμαι...
Δυστυχώς όμως, ακόμα περισσότερο από τον Κραουνάκη με ενόχλησαν οι χειροκροτητές.
Δεν είναι δυνατόν κάποιος να χειροκροτεί κάτι τόσο... κακόγουστο (για να μην πω κάτι άλλο) και να επευφημεί τον δημιουργό του!
Λίγη ποιότητα... λίγο ήθος... λίγη ευαισθησία για έναν άνθρωπο (οποιονδήποτε) ο οποίος καθυβρίζεται με αυτόν τον τρόπο... κανείς;;;
Θαυμάστε τον...
ΠΗΓΗ protagon.gr
ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :
Προσωπικά, ουδέποτε μου άρεσε ο Κραουνάκης.
Δεν ταιριάζουν τα τραγούδια του στην δική μου αισθητική και αυτό είναι καθαρά υποκειμενικό.
Όμως ούτε και ο Γεωργιάδης ταιριάζει στην αισθητική μου γιατί από κάποιον ο οποίος έχει πραγματικά μελετήσει όσο λίγοι σήμερα την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία περίμενα άλλη συμπεριφορά τόσο στην προσωπική όσο και στην επαγγελματική του ζωή.
Αλλά...
Η χυδαία επίθεση του Κραουνάκη σε προσωπικό επίπεδο με αισχρούς χαρακτηρισμούς και πρωτόγνωρη υβριστική κακογουστιά ήταν ανεπίτρεπτη!
Αυτό δεν είναι "τέχνη" και δεν έχει καμία ουσία...
Ούτε δικαιολογείται για οποιονδήποτε άνθρωπο, για οποιονδήποτε λόγο και με οποιαδήποτε αφορμή.
Λυπάμαι...
Δυστυχώς όμως, ακόμα περισσότερο από τον Κραουνάκη με ενόχλησαν οι χειροκροτητές.
Δεν είναι δυνατόν κάποιος να χειροκροτεί κάτι τόσο... κακόγουστο (για να μην πω κάτι άλλο) και να επευφημεί τον δημιουργό του!
Λίγη ποιότητα... λίγο ήθος... λίγη ευαισθησία για έναν άνθρωπο (οποιονδήποτε) ο οποίος καθυβρίζεται με αυτόν τον τρόπο... κανείς;;;
Θαυμάστε τον...
Τετάρτη 19 Ιουνίου 2013
Καμιά αλλαγή δεν γίνεται με μηδενιστές του συνδικαλισμού...
Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Είναι πραγματικά πολύ ανησυχητικό και εξαιρετικά απογοητευτικό το γεγονός ότι ακόμη και στην ώρα μηδέν, τη στιγμή που η χώρα κουνάει τα πόδια της πάνω από τον γκρεμό πιασμένη από ένα κλαδί, να παραμένει αδύνατη ακόμη και η παραμικρή συνεννόηση – μεταξύ των κομμάτων και μέσα στα ίδια τα κόμματα.
Άναυδος ο λαός παρακολουθεί ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού προσωπικού που ο ίδιος (ο λαός) έστειλε στη Βουλή, να μην δείχνει την παραμικρή διάθεση συνεννόησης ακόμη και στα στοιχειώδη, ακόμη και στην ερμηνεία μιας δικαστικής απόφασης.
Μάχονται πάλι όλοι, με τα μάτια κλειστά, για να μην δουν την καταστροφή που έρχεται – ακριβώς όπως κλείνει κανείς τα μάτια πριν από ένα μεγάλο άλμα στο κενό.
Κάνουν πιρουέτες, προκειμένου να μην παραδεχθούν την αλήθεια και να μην θίξουν κεκτημένα, αφήνοντας έτσι ανενόχλητες ομάδες συμφερόντων να καταστρέφουν τη χώρα και την οικονομία της.
Η αλήθεια είναι μία: Καμιά αλλαγή, καμιά μεταρρύθμιση δεν μπορεί καν να ξεκινήσει χωρίς τη συνεργασία των συνδικάτων.
Χθες, στην Κύπρο, ανακοινώθηκε ότι το Διοικητικό Συμβούλιο της Τράπεζας Κύπρου και η Ένωση Τραπεζικών Υπαλλήλων Κύπρου (ΕΤΥΚ), κατέληξαν σε συμφωνία για μειώσεις μισθών και επιδομάτων όλων των υπαλλήλων του Ομίλου.
Πρόκειται για κλιμακωτές μειώσεις που φθάνουν ακόμη και στο 30%, ενώ κάποια επιδόματα καταργούνται και κάποια μειώνονται στο 50%.
Παράλληλα, συνεχίζονται οι διαβουλεύσεις για εθελουσία έξοδο.
Διερωτάται κανείς: Είναι οι Κύπριοι τραπεζικοί συνδικαλιστές χειρότεροι από κάποιους έξυπνους δικούς μας, που λόγω του μαξιμαλισμού τους φθάνουν στον μηδενισμό;
Δεν θα μπορούσαν να κηρύξουν μια απεργία διαρκείας, αρνούμενοι κάθε συζήτηση;
Και μάλιστα, όχι μόνο στην Τράπεζα Κύπρου, αλλά σε όλες;
Τι θα πετύχαιναν; Προφανώς ένα ωραίο λουκέτο στο ήδη τραυματισμένο κυπριακό τραπεζικό σύστημα, απώλεια όλων των θέσεων εργασίας και ακόμη περισσότερα δεινά για την κυπριακή οικονομία.
Ακόμη και η ΠΝΟ, υπέγραψε στις αρχές του μήνα συλλογική σύμβαση για δύο χρόνια, με μηδενικές αυξήσεις, λαμβάνοντας ως αντάλλαγμα την μη μείωση του επιδόματος της άγονης γραμμής.
Άναυδος ο λαός παρακολουθεί ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού προσωπικού που ο ίδιος (ο λαός) έστειλε στη Βουλή, να μην δείχνει την παραμικρή διάθεση συνεννόησης ακόμη και στα στοιχειώδη, ακόμη και στην ερμηνεία μιας δικαστικής απόφασης.
Μάχονται πάλι όλοι, με τα μάτια κλειστά, για να μην δουν την καταστροφή που έρχεται – ακριβώς όπως κλείνει κανείς τα μάτια πριν από ένα μεγάλο άλμα στο κενό.
Κάνουν πιρουέτες, προκειμένου να μην παραδεχθούν την αλήθεια και να μην θίξουν κεκτημένα, αφήνοντας έτσι ανενόχλητες ομάδες συμφερόντων να καταστρέφουν τη χώρα και την οικονομία της.
Η αλήθεια είναι μία: Καμιά αλλαγή, καμιά μεταρρύθμιση δεν μπορεί καν να ξεκινήσει χωρίς τη συνεργασία των συνδικάτων.
Χθες, στην Κύπρο, ανακοινώθηκε ότι το Διοικητικό Συμβούλιο της Τράπεζας Κύπρου και η Ένωση Τραπεζικών Υπαλλήλων Κύπρου (ΕΤΥΚ), κατέληξαν σε συμφωνία για μειώσεις μισθών και επιδομάτων όλων των υπαλλήλων του Ομίλου.
Πρόκειται για κλιμακωτές μειώσεις που φθάνουν ακόμη και στο 30%, ενώ κάποια επιδόματα καταργούνται και κάποια μειώνονται στο 50%.
Παράλληλα, συνεχίζονται οι διαβουλεύσεις για εθελουσία έξοδο.
Διερωτάται κανείς: Είναι οι Κύπριοι τραπεζικοί συνδικαλιστές χειρότεροι από κάποιους έξυπνους δικούς μας, που λόγω του μαξιμαλισμού τους φθάνουν στον μηδενισμό;
Δεν θα μπορούσαν να κηρύξουν μια απεργία διαρκείας, αρνούμενοι κάθε συζήτηση;
Και μάλιστα, όχι μόνο στην Τράπεζα Κύπρου, αλλά σε όλες;
Τι θα πετύχαιναν; Προφανώς ένα ωραίο λουκέτο στο ήδη τραυματισμένο κυπριακό τραπεζικό σύστημα, απώλεια όλων των θέσεων εργασίας και ακόμη περισσότερα δεινά για την κυπριακή οικονομία.
Ακόμη και η ΠΝΟ, υπέγραψε στις αρχές του μήνα συλλογική σύμβαση για δύο χρόνια, με μηδενικές αυξήσεις, λαμβάνοντας ως αντάλλαγμα την μη μείωση του επιδόματος της άγονης γραμμής.
Τον περασμένο Απρίλιο σε συμφωνία για το ωράριο ήλθε η ΟΜΕ-ΟΤΕ με την διοίκηση της επιχείρησης – οπότε ο μεν ΟΤΕ μπορεί πλέον να διατηρεί περισσότερες ώρες ανοιχτά τα καταστήματά του, οι δε εργαζόμενοι εξασφαλίζουν τις θέσεις εργασίας και τους μισθούς τους.
ΠΗΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΖΩΝΗ
ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :
Αναρωτιέμαι... υπάρχει έστω και ένας σώφρων Έλλην πολίτης ο οποίος να μπορεί να ισχυριστεί ότι σε περίπτωση που η κυβέρνηση είχε ενημερώσει απλά τους εργαζομένους της ΕΡΤ για το επερχόμενο κλείσιμό της η ΕΡΤ και την είχε διατηρήσει εν λειτουργία, σήμερα θα λειτουργούσε κανονικά;
Δεν θα υπήρχε "έλλειψη ενημέρωσης" στα νησιά και στους ομογενείς;
Δεν θα υπήρχε "μαύρο" στην "ελεύθερη και πλουραλιστική πληροφόρηση";
Υπάρχει έστω και ένας σώφρων Έλλην πολίτης ο οποίος να μπορεί να ισχυριστεί ότι η ΕΡΤ, που μόνο μέσα στο 2013 μετράει ήδη 60 ημέρες απεργίας, δεν θα απεργούσε μετά από μία τέτοια κυβερνητική ανακοίνωση;
Λίγη ειλικρίνεια δεν βλάπτει...
Είναι ΒΕΒΑΙΟ ότι και η ΕΡΤ θα ήταν σε απεργία διαρκείας... και η ΕΣΗΕΑ ακόμα θα απεργούσε... και ο Φωτόπουλος θα είχε κάνει νωρίτερα την πρότασή του η οποία θα είχε γίνει άμεσα αποδεκτή!
Ας μην κοροϊδευόμαστε!
Είτε φύγει το "μαύρο" από τις τηλεοράσεις μας είτε όχι... έγκυρη και έγκαιρη ενημέρωση από την ΕΡΤ, ούτε είχαμε ούτε θα έχουμε!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)