Γράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης
Η ΥΠΟΥΡΓΟΣ Παιδείας δήλωσε ότι «τα ελληνικά πανεπιστήµια δεν ανήκουν στους φοιτητές και τους καθηγητές αλλά στην ελληνική κοινωνία». Θα µπορούσε να το πει πιο απλά: ότι τα πανεπιστήµια ανήκουν σε εκείνους που τα πληρώνουν, δηλαδή στους φορολογούµενους.
ΔΕΝ ΞΕΡΩ πόσοι το έχουν συνειδητοποιήσει. Δεν ξέρω πόσοι έχουν καταλάβει ότι αυτό που λέγεται «Ελληνικό Δηµόσιο» δεν ανήκει σε όσους το νέµονται ούτε σε εκείνους που το διοικούν, αλλά σε εκείνους που το πληρώνουν. ΔΕΝ ΑΝΗΚΕΙ ούτε στις κυβερνήσεις, ούτε στους δηµοσίους υπαλλήλους, ούτε στους συνδικαλιστές που τους εκπροσωπούν. Ανήκει στον απλό έλληνα φορολογούµενο που µε µεγάλη δυσκολία στις µέρες µας συντηρεί κάτι που κατ’ επίφαση και µάλλον καταχρηστικά ονοµάζεται «ελληνικό κράτος».
ΜΟΝΟ που αυτό δεν είναι πάντα σαφές. Εχετε δει ποτέ σε µια δηµόσια υπηρεσία να αντιµετωπίζεται ο πολίτης ως ιδιοκτήτης; Οχι! Διότι κανείς δεν θέλει ποτέ να παραδεχθεί ότι το αφεντικό δεν είναι όποιος διορίζει ούτε όποιος διορίστηκε, αλλά εκείνος που πληρώνει τους δυο προηγούµενους.
ΧΘΕΣ ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος έκανε µια σειρά από σοβαρές προτάσεις για τον ουσιαστικό περιορισµό του κράτους. Ενα κράτος, σηµειώνω, το οποίο χρεοκόπησε. Αρα, ένα κράτος το οποίο οι έλληνες φορολογούµενοι δεν µπορούν πλέον να συντηρήσουν. Κι επειδή η φορολογική εκµετάλλευση του πολίτη έχει ένα όριο (το οποίο έχουµε προ πολλού υπερβεί...), καλό είναι να στραφούµε πρωτίστως και κυρίως στη σοβαρή περικοπή των δαπανών. Αυτό λέει περίπου και ο διοικητής.
ΠΟΙΩΝ ΔΑΠΑΝΩΝ, όµως; Η κυβέρνηση συνηθίζει να µιλάει για «περιορισµό της σπατάλης». Μόνο που πολύ φοβούµαι ότι η σπατάλη είναι χθεσινό πρόβληµα. Τώρα το ζήτηµα είναι το Δηµόσιο στις πιο ουσιαστικές λειτουργίες του – αυτές χρειάζονται ριζική περικοπή... Διότι τι πάει να πει σπατάλη; Σπάταλη είναι εξ ορισµού η λειτουργία ενός κράτους που δεν µπορεί να χρηµατοδοτηθεί από τα δηµόσια έσοδα.
ΚΑΛΟ ΕΙΝΑΙ, λοιπόν, να επιστρέψουµε στα θεµελιώδη. Οχι στο κράτος που µας αρέσει, ούτε στο κράτος που µας βολεύει, ούτε στο κράτος που µας συµφέρει. Αλλά στο κράτος που µπορεί να συντηρήσει η ελληνική κοινωνία. Και το οποίο δεν είναι βέβαιο ότι περιλαµβάνει εικοσιτόσα πανεπιστήµια, ούτε άλλα τόσα ΤΕΙ, ούτε δεν ξέρω πόσα δηµόσια νοσοκοµεία και κέντρα υγείας, ούτε Γραµµατεία Νέας Γενιάς.
ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ, στο επίκαιρο ερώτηµα «ποιοι έφαγαν τα λεφτά» θα πρέπει να δώσουµε τη µοναδική αυθεντική απάντηση: δυστυχώς, τα έφαγε το κράτος... Το οποίο δεν έχει πλέον κανένα περιθώριο να φάει άλλα. Διότι, εκτός των άλλων, στέρεψε και η τσέπη των κορόιδων που το πλήρωναν.
ΔΕΝ ΞΕΡΩ πόσοι το έχουν συνειδητοποιήσει. Δεν ξέρω πόσοι έχουν καταλάβει ότι αυτό που λέγεται «Ελληνικό Δηµόσιο» δεν ανήκει σε όσους το νέµονται ούτε σε εκείνους που το διοικούν, αλλά σε εκείνους που το πληρώνουν. ΔΕΝ ΑΝΗΚΕΙ ούτε στις κυβερνήσεις, ούτε στους δηµοσίους υπαλλήλους, ούτε στους συνδικαλιστές που τους εκπροσωπούν. Ανήκει στον απλό έλληνα φορολογούµενο που µε µεγάλη δυσκολία στις µέρες µας συντηρεί κάτι που κατ’ επίφαση και µάλλον καταχρηστικά ονοµάζεται «ελληνικό κράτος».
ΜΟΝΟ που αυτό δεν είναι πάντα σαφές. Εχετε δει ποτέ σε µια δηµόσια υπηρεσία να αντιµετωπίζεται ο πολίτης ως ιδιοκτήτης; Οχι! Διότι κανείς δεν θέλει ποτέ να παραδεχθεί ότι το αφεντικό δεν είναι όποιος διορίζει ούτε όποιος διορίστηκε, αλλά εκείνος που πληρώνει τους δυο προηγούµενους.
ΧΘΕΣ ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος έκανε µια σειρά από σοβαρές προτάσεις για τον ουσιαστικό περιορισµό του κράτους. Ενα κράτος, σηµειώνω, το οποίο χρεοκόπησε. Αρα, ένα κράτος το οποίο οι έλληνες φορολογούµενοι δεν µπορούν πλέον να συντηρήσουν. Κι επειδή η φορολογική εκµετάλλευση του πολίτη έχει ένα όριο (το οποίο έχουµε προ πολλού υπερβεί...), καλό είναι να στραφούµε πρωτίστως και κυρίως στη σοβαρή περικοπή των δαπανών. Αυτό λέει περίπου και ο διοικητής.
ΠΟΙΩΝ ΔΑΠΑΝΩΝ, όµως; Η κυβέρνηση συνηθίζει να µιλάει για «περιορισµό της σπατάλης». Μόνο που πολύ φοβούµαι ότι η σπατάλη είναι χθεσινό πρόβληµα. Τώρα το ζήτηµα είναι το Δηµόσιο στις πιο ουσιαστικές λειτουργίες του – αυτές χρειάζονται ριζική περικοπή... Διότι τι πάει να πει σπατάλη; Σπάταλη είναι εξ ορισµού η λειτουργία ενός κράτους που δεν µπορεί να χρηµατοδοτηθεί από τα δηµόσια έσοδα.
ΚΑΛΟ ΕΙΝΑΙ, λοιπόν, να επιστρέψουµε στα θεµελιώδη. Οχι στο κράτος που µας αρέσει, ούτε στο κράτος που µας βολεύει, ούτε στο κράτος που µας συµφέρει. Αλλά στο κράτος που µπορεί να συντηρήσει η ελληνική κοινωνία. Και το οποίο δεν είναι βέβαιο ότι περιλαµβάνει εικοσιτόσα πανεπιστήµια, ούτε άλλα τόσα ΤΕΙ, ούτε δεν ξέρω πόσα δηµόσια νοσοκοµεία και κέντρα υγείας, ούτε Γραµµατεία Νέας Γενιάς.
ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ, στο επίκαιρο ερώτηµα «ποιοι έφαγαν τα λεφτά» θα πρέπει να δώσουµε τη µοναδική αυθεντική απάντηση: δυστυχώς, τα έφαγε το κράτος... Το οποίο δεν έχει πλέον κανένα περιθώριο να φάει άλλα. Διότι, εκτός των άλλων, στέρεψε και η τσέπη των κορόιδων που το πλήρωναν.
ΠΗΓΗ ΤΑ ΝΕΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου