Σ' ένα κράτος που το όνειρο κάθε πολίτη είναι να βολευτεί στο δημόσιο είναι μάλλον λογικό να υπάρχει γενική διαστρέβλωση των όρων “κράτος” και “ιδιώτης”.
Το κακό όμως παράγινε!
Πριν την δεκαετία του '80 όπου άρχισαν οι επιδοτήσεις της ΕΟΚ ο ιδιώτης ήταν ιδιώτης.
Ήξερε ότι έπρεπε μόνος του να τα βγάλει πέρα, ήξερε ότι κανένας δεν θα τον βοηθούσε αν κάτι πήγαινε στραβά, ήξερε τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του.
Από την δεκαετία του '80 όμως όλα αυτά άλλαξαν.
Έχουμε φτάσει σε σημείο οι ιδιώτες να θεωρούν υποχρέωση του κράτους να τους βοηθάει.
Περιμένουν τις επιδοτήσεις για να βελτιώσουν τις επιχειρήσεις τους, τις επιδοτήσεις για να πληρώσουν προμηθευτές, ασφαλιστικά ταμεία, εφορία και δάνεια, τις επιδοτήσεις για την πληρωμή του προσωπικού τους, κλπ.
Τι “ιδιώτης” λοιπόν είναι αυτός που περιμένει από το κράτος να τον στηρίξει για να επιβιώσει;
Απλά δεν είναι “ιδιώτης”!
Έμπορος δεν είναι πια αυτός που ξέρει την δουλειά και την αγορά αλλά αυτός που δικαιούται επιδότηση.
Κομμωτήρια, γυμναστήρια κλπ δεν λειτουργούν από τους καλύτερους αλλά από αυτούς που δικαιούνται επιδότηση.
Τα ξενοδοχεία, μικρά και άθλια, που συνήθως τα λειτουργεί ο ιδιοκτήτης τους με την οικογένειά του, άντε και 1-2 άτομα προσωπικό, επιδοτούνται συνεχώς τα τελευταία χρόνια χωρίς το κράτος να καταλαβαίνει τι ζημιά κάνει στον τουρισμό.
Οι αγρότες χωρίς τις επιδοτήσεις δεν ζουν.
Και το κορυφαίο όλων:
Επιδοτούνται οι τράπεζες (!!!) οι οποίες τα τελευταία χρόνια διαχειρίζονται τις επιδοτήσεις δηλ. ελέγχουν και εγκρίνουν φακέλους επιδοτήσεων που οι ίδιες έχουν φτιάξει για πελάτες τους!...
Αν όλο αυτό το σύστημα δεν θεωρείται στρεβλό τότε ... τι να πω;
Συμπέρασμα:
Το κακό όμως παράγινε!
Πριν την δεκαετία του '80 όπου άρχισαν οι επιδοτήσεις της ΕΟΚ ο ιδιώτης ήταν ιδιώτης.
Ήξερε ότι έπρεπε μόνος του να τα βγάλει πέρα, ήξερε ότι κανένας δεν θα τον βοηθούσε αν κάτι πήγαινε στραβά, ήξερε τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του.
Από την δεκαετία του '80 όμως όλα αυτά άλλαξαν.
Έχουμε φτάσει σε σημείο οι ιδιώτες να θεωρούν υποχρέωση του κράτους να τους βοηθάει.
Περιμένουν τις επιδοτήσεις για να βελτιώσουν τις επιχειρήσεις τους, τις επιδοτήσεις για να πληρώσουν προμηθευτές, ασφαλιστικά ταμεία, εφορία και δάνεια, τις επιδοτήσεις για την πληρωμή του προσωπικού τους, κλπ.
Τι “ιδιώτης” λοιπόν είναι αυτός που περιμένει από το κράτος να τον στηρίξει για να επιβιώσει;
Απλά δεν είναι “ιδιώτης”!
Έμπορος δεν είναι πια αυτός που ξέρει την δουλειά και την αγορά αλλά αυτός που δικαιούται επιδότηση.
Κομμωτήρια, γυμναστήρια κλπ δεν λειτουργούν από τους καλύτερους αλλά από αυτούς που δικαιούνται επιδότηση.
Τα ξενοδοχεία, μικρά και άθλια, που συνήθως τα λειτουργεί ο ιδιοκτήτης τους με την οικογένειά του, άντε και 1-2 άτομα προσωπικό, επιδοτούνται συνεχώς τα τελευταία χρόνια χωρίς το κράτος να καταλαβαίνει τι ζημιά κάνει στον τουρισμό.
Οι αγρότες χωρίς τις επιδοτήσεις δεν ζουν.
Και το κορυφαίο όλων:
Επιδοτούνται οι τράπεζες (!!!) οι οποίες τα τελευταία χρόνια διαχειρίζονται τις επιδοτήσεις δηλ. ελέγχουν και εγκρίνουν φακέλους επιδοτήσεων που οι ίδιες έχουν φτιάξει για πελάτες τους!...
Αν όλο αυτό το σύστημα δεν θεωρείται στρεβλό τότε ... τι να πω;
Συμπέρασμα:
Πρέπει άμεσα να σταματήσουν ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΙΔΩΝ οι επιδοτήσεις.
Αν το κράτος θέλει να βοηθήσει κάποιες ομάδες επαγγελματιών μπορεί να το κάνει με άλλους τρόπους πχ μειωμένος ΦΠΑ, μειωμένος φόρος καυσίμων, μειωμένη φορολογία εισοδήματος, κλπ.
Να ξεχωρίσει επιτέλους η ήρα από το στάρι και να ξεκαθαρίσει το τοπίο στον ιδιωτικό τομέα.
Αυτό τουλάχιστον λέει η κοινή λογική...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου