Πολύς αχός ακούγεται τις τελευταίες μέρες για την ανωνυμία των bloggers.
Με αφορμή την, σαφώς καταδικαστέα, δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια και την αποκάλυψη ότι αυτός ήταν η ψυχή και ο βασικός διαχειριστής του blog “troktiko” όλοι ανακάλυψαν ξαφνικά την blog-όσφαιρα.
Προσωπικά δεν παρακολουθούσα το “troktiko”. Η πληθώρα ειδήσεων life-style μου το έκανε ιδιαιτέρως αντιπαθές και πάντα θεωρούσα ότι η επιτυχία του βασιζόταν στην κατάπτωση και την ηλιθιότητα του νεο-Έλληνα.
Δεν παύει όμως ότι πίσω από την ανωνυμία του blog βρισκόταν ένας, ή και περισσότεροι δημοσιογράφοι συγκεκριμένων εκδοτικών συμφερόντων.
Δεν δέχομαι την ανωνυμία blogger-δημοσιογράφου.
Η ανωνυμία αφορά τους πολίτες οι οποίοι δεν κατευθύνονται από κανέναν, δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντα κανενός και δεν πληρώνονται για αυτό που κάνουν.
Τους πολίτες που δεν κάνουν “λειτούργημα” και που κανένας και καμία ΕΣΥΕΑ δεν θα τους προστατεύσει αν κάποιος θίγεται από αυτά που γράφουν ή τις απόψεις που εκφράζουν.
Τους πολίτες που δεν έχουν άλλο τρόπο να κάνουν ευρέως γνωστές τις απόψεις τους.
Οι δημοσιογράφοι όμως δεν είναι “κοινοί θνητοί”.
Είναι η τέταρτη (ή μήπως η πρώτη;...) εξουσία.
Έχουν την δυνατότητα επωνύμως να κάνουν γνωστές τις απόψεις τους σε ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, εφημερίδες ή όπου αλλού εργάζονται.
Προς τι η ανωνυμία του blogger;
Οφείλουν μόνοι τους, χωρίς νόμους και κανόνες, να κάνουν γνωστά το στοιχεία τους και την ιδιότητά τους.
Είναι θέμα ήθους και αξιοπρέπειας.
Η υπόθεση Γκιόλια είναι η κορυφή του παγόβουνου.
Προφανώς δεν ήταν ο μοναδικός “ανώνυμος” δημοσιογράφος στην blog-όσφαιρα και έτσι άρχισε να υπάρχει πολύ μεγαλύτερη επιφυλακτικότητα στους αναγνώστες.
Η επιτυχία των blogs οφειλόταν στο ότι ο κόσμος θεωρούσε ότι πρόκειται για κάτι διαφορετικό από τα ΜΜΕ, κάτι μεταξύ ιδιωτών και ελεύθερων να εκφέρουν απόψεις πολιτών.
Αυτό πλέον άλλαξε...
Εγώ λοιπόν δεν είμαι δημοσιογράφος.
Είμαι ένας απλός πολίτης, ένας “κοινός θνητός” με δική μου δουλειά χωρίς να έχω οποιαδήποτε σχέση εξάρτησης από το δημόσιο ή άλλο εργοδότη.
Διατηρώ στο ακέραιο το δικαίωμα της ανωνυμίας μου και δεν κάνω βήμα πίσω.
Γράφω τις απόψεις μου και θα συνεχίσω να το κάνω με οδηγό την απλή κοινή λογική...
Με αφορμή την, σαφώς καταδικαστέα, δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια και την αποκάλυψη ότι αυτός ήταν η ψυχή και ο βασικός διαχειριστής του blog “troktiko” όλοι ανακάλυψαν ξαφνικά την blog-όσφαιρα.
Προσωπικά δεν παρακολουθούσα το “troktiko”. Η πληθώρα ειδήσεων life-style μου το έκανε ιδιαιτέρως αντιπαθές και πάντα θεωρούσα ότι η επιτυχία του βασιζόταν στην κατάπτωση και την ηλιθιότητα του νεο-Έλληνα.
Δεν παύει όμως ότι πίσω από την ανωνυμία του blog βρισκόταν ένας, ή και περισσότεροι δημοσιογράφοι συγκεκριμένων εκδοτικών συμφερόντων.
Δεν δέχομαι την ανωνυμία blogger-δημοσιογράφου.
Η ανωνυμία αφορά τους πολίτες οι οποίοι δεν κατευθύνονται από κανέναν, δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντα κανενός και δεν πληρώνονται για αυτό που κάνουν.
Τους πολίτες που δεν κάνουν “λειτούργημα” και που κανένας και καμία ΕΣΥΕΑ δεν θα τους προστατεύσει αν κάποιος θίγεται από αυτά που γράφουν ή τις απόψεις που εκφράζουν.
Τους πολίτες που δεν έχουν άλλο τρόπο να κάνουν ευρέως γνωστές τις απόψεις τους.
Οι δημοσιογράφοι όμως δεν είναι “κοινοί θνητοί”.
Είναι η τέταρτη (ή μήπως η πρώτη;...) εξουσία.
Έχουν την δυνατότητα επωνύμως να κάνουν γνωστές τις απόψεις τους σε ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, εφημερίδες ή όπου αλλού εργάζονται.
Προς τι η ανωνυμία του blogger;
Οφείλουν μόνοι τους, χωρίς νόμους και κανόνες, να κάνουν γνωστά το στοιχεία τους και την ιδιότητά τους.
Είναι θέμα ήθους και αξιοπρέπειας.
Η υπόθεση Γκιόλια είναι η κορυφή του παγόβουνου.
Προφανώς δεν ήταν ο μοναδικός “ανώνυμος” δημοσιογράφος στην blog-όσφαιρα και έτσι άρχισε να υπάρχει πολύ μεγαλύτερη επιφυλακτικότητα στους αναγνώστες.
Η επιτυχία των blogs οφειλόταν στο ότι ο κόσμος θεωρούσε ότι πρόκειται για κάτι διαφορετικό από τα ΜΜΕ, κάτι μεταξύ ιδιωτών και ελεύθερων να εκφέρουν απόψεις πολιτών.
Αυτό πλέον άλλαξε...
Εγώ λοιπόν δεν είμαι δημοσιογράφος.
Είμαι ένας απλός πολίτης, ένας “κοινός θνητός” με δική μου δουλειά χωρίς να έχω οποιαδήποτε σχέση εξάρτησης από το δημόσιο ή άλλο εργοδότη.
Διατηρώ στο ακέραιο το δικαίωμα της ανωνυμίας μου και δεν κάνω βήμα πίσω.
Γράφω τις απόψεις μου και θα συνεχίσω να το κάνω με οδηγό την απλή κοινή λογική...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου