ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ Ή ΜΗΠΩΣ ΟΧΙ;...

Μέρες τώρα πρώτο θέμα είναι το ασφαλιστικό.
Έχω διαβάσει δεκάδες κείμενα υπέρ ή κατά των νέων ρυθμίσεων και έχω ακούσει δεκάδες γνωστούς και φίλους να μετράνε τα χρόνια εργασίας που τους μένουν, την σύνταξη που θα πάρουν κλπ.

 
Απορώ λοιπόν πως ένας λαός που δεν αγοράζει πλέον τίποτα “τοις μετρητοίς” επιμένει να παίρνει “τοις μετρητοίς” αυτά που του λένε.

 
Προσωπικά, χρόνια τώρα, έχω πάρει απόφαση ότι το ταμείο μου, όπως και αν ονομάζεται ΤΕΒΕ, ΟΑΕΕ ή όπως αλλιώς το πουν στο μέλλον, δεν πρόκειται να μου δώσει αυτά που μου υπόσχεται.

 
Όχι γιατί δεν πληρώνω βρέξει-χιονίσει έχω-δεν έχω δουλειά.
Απλά γιατί αυτό που πληρώνω δεν είναι ασφάλεια.

 
Το κράτος μου δεν τολμάει να μου πει ότι πρέπει να πληρώνω, πέραν όλων των άλλων φόρων, περίπου 5000 ευρώ ετησίως γιατί... υπάρχω και δουλεύω.
Έτσι το ονόμασαν “ασφαλιστικό”.

 
Αυτό που δεν περίμεναν είναι ότι ο κόσμος θα το πάρει τόσο “τοις μετρητοίς” και θα περιμένει ανταποδοτικότητα για τις εισφορές του.
Δεν κατάλαβε ότι ποτέ δεν ήταν στόχος η εξασφάλισή του.
Άλλοι... εξασφαλίζονται με τον δικό μας οβολό!

 
Εγώ πχ “εξασφαλίζω” έξοδα 5000 ευρώ ετησίως για το ΤΕΒΕ + έξοδα για ιδιωτική ασφάλεια μια και το ΟΑΕΕ αλλά και τα κρατικά νοσοκομεία μας είναι για τα ... μπάζα!
Επίσης, πιθανόν να “εξασφαλίσω” και μία υποτυπώδη σύνταξη αν υπάρχει μέχρι τότε το ταμείο μου, η οποία ουδεμία σχέση θα έχει με όσα θα έχω πληρώσει μέχρι τότε.

 
Πληρώνω λοιπόν άλλον ένα  φόρο που οι κυβερνώντες μου δεν έχουν τα κότσια να παραδεχτούν ότι δεν πρόκειται για “ασφάλεια” αλλά για “προστασία”.

 
Αν δεν ασφαλιστώ εκεί που θέλει το κράτος δεν μου επιτρέπουν να εργαστώ. Δεν μπορώ να λειτουργήσω την επιχείρησή μου, να θεωρήσω τα βιβλία μου, να κάνω οτιδήποτε.
Είναι σαν να είναι στην πόρτα μου κρατώντας μία πέτρα και να μου λένε “πληρώνεις ή στην σπάω”!

Με λίγα λόγια...

 
Δεν πληρώνουμε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ή συνταξιοδοτικό.

 
Πληρώνουμε κεφαλικό φόρο... ύπαρξης και σαν τέτοιον πρέπει να τον αντιμετωπίζουμε.

 
Αν δεν περιμένουμε ανταποδοτικότητα των εισφορών μας δεν απογοητευόμαστε όταν δεν παίρνουμε τίποτα.

 
Απλή κοινή λογική...