ΠΩΣ ΠΕΡΝΑΕΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ...

Εκτός από τον “κοινό χρόνο” όλων εμάς των κοινών θνητών που περνάει αργά ή γρήγορα ανάλογα με την ηλικία μας, την καθημερινότητά μας κλπ τα τελευταία χρόνια έχουμε μάθει και την ύπαρξη του “πολιτικού χρόνου”.

Ο “πολιτικός χρόνος” πάει εντελώς ανάποδα από τον “κοινό χρόνο”.
Όταν οι πολίτες περιμένουν από τους πολιτικούς να αντιδράσουν άμεσα αυτοί δηλώνουν ότι δεν είναι ο κατάλληλος “πολιτικός χρόνος”!
Το είδαμε με τον Καραμανλή και το ζούμε και με τον ΓΑΠ.
Όσο και αν περιμένουμε κινήσεις και αντιδράσεις από την κυβέρνηση για την επίλυση διαφόρων προβλημάτων... χρειάζεται πάντα ο κατάλληλος “πολιτικός χρόνος”.

Τώρα μάθαμε ότι υπάρχει και ο “δημοσιογραφικός χρόνος”!

Αυτός τρέχει με πολύ γρήγορους ρυθμούς αλλά παγώνει σε περιόδους απεργίας.
Είναι εντυπωσιακό το πως πέρασαν 4 ημέρες χωρίς δημοσιογράφους και... χωρίς ειδήσεις! Σαν να μην πέρασε μία μέρα!

Όλοι σεβάστηκαν τον νεκρό “δημοσιογραφικό χρόνο” μάλλον επειδή κανένας δεν θα μάθαινε τα κατορθώματά τους.
Η κατάληψη στον δήμο Αθηναίων... συνεχίζεται!
Τα επεισόδια στην Κερατέα... συνεχίζονται!
Τα σενάρια ανασχηματισμού, εκλογών, αναδιάρθρωσης του χρέους, χρεωκοπίας, κλπ... αυτά και αν συνεχίζονται!

Υπάρχουν όμως πάντα και οι “ασεβείς”.
Η δικαιοσύνη δεν σεβάστηκε τον “δημοσιογραφικό χρόνο” και μέσα στην απεργία έβγαλε καταδικαστική απόφαση για τον Ψωμιάδη δημιουργώντας ΤΗΝ είδηση! (ευτυχώς γιατί δεν θα είχαν τι να πουν σήμερα που επέστρεψαν!)
Επίσης, στον  υπόλοιπο κόσμο που προφανώς δεν γνώριζαν για την απεργία στην Ελλάδα, η ροή των ειδήσεων συνεχίστηκε κανονικά!

Αυτές τις ημέρες όμως υπήρξαν και 1-2 θέματα τα οποία είναι σίγουρο ότι θα είχαν άλλη αντιμετώπιση αν δεν απεργούσαν οι δημοσιογράφοι.

Ένα θέμα είναι η απόσυρση του ν/σ για τα φρουτάκια.
Αφού πήρε την θετική ψήφο του πρωθυπουργού και του υπουργικού συμβουλίου (δις παρακαλώ!), ο Παπακωνσταντίνου πήγε το ν/σ και στην κοινοβουλευτική ομάδα όπου η ανταρσία ήταν καθολική!
Είναι κάτι εντελώς πρωτοφανές μια και ανέκαθεν οι υπουργοί φρόντιζαν να βολιδοσκοπούν αντιδράσεις και να διαπραγματεύονται με τους βουλευτές τους ώστε να γλυτώνουν τέτοια ξεφτίλα.
Με τον Παπακωνσταντίνου και την έπαρσή του φαίνεται ότι όλα πήγαν στραβά!
Σε περίπτωση που όλα αυτά γίνονταν σε “δημοσιογραφικό χρόνο” μπορούσαν να οδηγήσουν σε παραιτήσεις, ανασχηματισμό ή (τραβηγμένο) ακόμα και σε πτώση της κυβέρνησης.
Ευτυχώς για τον Παπακωνσταντίνου, συνέβει σε νεκρό “δημοσιογραφικό χρόνο” και τα απόνερα της σούπερ γκάφας φαίνεται ότι θα είναι περιορισμένα.

Το έτερο θέμα το οποίο θα είχε σίγουρα την τιμητική του αν δεν γινόταν εν μέσω απεργίας είναι η αναστολή λειτουργίας δύο νοσοκομείων.
Η κ. Διαμαντοπούλου (ναι, όσο παράλογο και αν φαίνεται ανήκουν στο υπουργείο παιδείας!) είναι σίγουρο ότι δεν θα καθόταν ακόμα στην καρέκλα του υπουργού δύο ημέρες μετά το “κλείσιμο” του Αρεταίειου και του Αιγινήτειου νοσοκομείου.
Είναι σίγουρο ότι θα είχαν γίνει ανακατατάξεις.
Βέβαια, ποτέ δεν είναι αργά!

Από σήμερα ο “δημοσιογραφικός χρόνος” άρχισε πάλι να κυλά με την γνωστή γρήγορη ταχύτητά του.
Ίσως τώρα, έστω και καθυστερημένα, ελλείψη άλλων “σοβαρών” ειδήσεων να δοθεί κάποια βαρύτητα στα θέματα αυτά.
Σίγουρα όμως όλα θα ήταν διαφορετικά αν δεν υπήρχε η απεργία.

Ας σκεφτούμε λοιπόν έστω και σήμερα, πόση σημασία και πόση εξουσία έχουν οι δημοσιογράφοι στην καθημερινότητά μας, στην ψυχολογία μας και στην πολιτική ζωή του τόπου μας.

Είναι γεγονός ότι η απεργία των δημοσιογράφων αφήνει το πεδίο ελεύθερο για κάθε φήμη, σενάριο και παραφιλολογία.

Αναρωτιέμαι όμως κατά πόσον αυτό αλλάζει όταν οι δημοσιογράφοι δουλεύουν κανονικά.

Έχω την εντύπωση ότι απλώς οι φήμες και τα σενάρια λαμβάνουν πιο “επίσημο” χαρακτήρα από την στιγμή που η σημερινή δημοσιογραφία βασίζεται πλέον σε αυτά και στον σχολιασμό τους.

Απλή κοινή λογική...