Ξεκίνησα να γράφω ένα παραμύθι για έναν βασιλιά πολύ διάσημο που νόμιζε ότι ήταν πολύ δυνατός και αγαπητός στους υπηκόους του αλλά τελικά ήταν μικρός, αδύναμος και... γυμνός.
Ύστερα όμως σκέφτηκα ότι αυτό μάλλον θα τον ανέβαζε και θα του έδινε παραπάνω αξία από αυτήν που είχε.
Ποτέ δεν ήταν βασιλιάς!
Αν και ήταν διάσημος, ποτέ δεν ήταν αγαπητός!
Μπορεί ο κόσμος να τον περιτριγύριζε και κάποιοι να τον προσκυνούσαν όλοι όμως κάτι ήθελαν από αυτόν.
Είτε κάποιο ρουσφέτι, είτε μερίδιο από την διασημότητα και μερικοί απλώς γιατί θεωρούσαν ότι έτσι βοηθούν τον τόπο τους... όλοι κάτι ήθελαν.
Αυτός από την άλλη περπατούσε καμαρωτός με τον γαλάζιο μανδύα του και νόμιζε ότι ήταν ο κυρίαρχος του τόπου.
Κάποια στιγμή όμως πίστεψε ότι ήταν τόσο δυνατός που και να άλλαζε μανδύα οι “υπήκοοι” του θα τον ακολουθούσαν και θα τον στήριζαν... και άλλαξε!
Δυστυχώς για αυτόν, τότε μόνο κατάλαβε την “αξία” του και την “δύναμή” του!
Ο κόσμος του γύρισε την πλάτη.
Ελάχιστοι τον ακολούθησαν και για τους πολλούς ο καινούργιος του μανδύας προκαλούσε γέλιο.
Ειδικά από την στιγμή που κατάλαβαν ότι μπορεί να φορούσε και να άλλαζε μανδύες αλλά δεν φορούσε... παντελόνια!
Τώρα είναι μόνος και αδύναμος και όποτε ακούει για κάποιον “υπήκοό” του ότι δεν τον ακολουθεί παθαίνει κρίση πανικού.
Στην αρχή απλώς τους κλαιγόταν μήπως και τους συγκινήσει και επιστρέψουν στην “αυλή” του.
Όταν όμως είδε ότι αυτό δεν πιάνει άρχισε να φωνάζει, να απειλεί και να βρίζει.
Ο πανικός είναι κακός σύμβουλος και τώρα πολλοί από αυτούς που θεωρούσε ότι τον λάτρευαν δεν θέλουν ούτε να τον βλέπουν.
Έτσι λοιπόν, αν αυτό ήταν πραγματικό παραμύθι, θα έπρεπε να τελειώνει με την κλασική ατάκα “και έζησε αυτός καλά και εμείς καλύτερα”...
Αλλά δεν είναι παραμύθι!
Κάποιος βουλευτής Χανίων ίσως αναγνωρίσει τον εαυτό του σε αυτήν την ιστορία.
Κάποιος που βλέποντας το παλιό του κόμμα να λειτουργεί στην περιφέρειά του ακόμα και χωρίς αυτόν έχει γίνει έξαλλος.
Βλέπει την ΝΟΔΕ να πηγαίνει πολύ καλύτερα χωρίς αυτόν.
Βλέπει να ανοίγουν συνέχεια νέες τοπικές, ακόμα και στα “δικά του” χωριά και έξαλλος κάνει τηλεφωνήματα φωνάζοντας και απειλώντας .
Βλέπει την ΟΝΝΕΔ, που επί των ημερών του ήταν μόνο μία σφραγίδα, να μαζεύει κόσμο, να κάνει εκδηλώσεις και να προχωράει μπροστά.
Βλέπει, και φαντάζομαι ότι έχει αρχίσει να καταλαβαίνει, ότι στην πραγματικότητα δεν ήταν παντοδύναμος αλλά βαρίδι.
Ένα βαρίδι που φορτώθηκε αλλού και πολλοί ήταν αυτοί που ανακουφίστηκαν από την “απώλεια”!
Ευτυχώς λοιπόν.... Χρήστο μου, όλοι εμείς που κάποτε σε στηρίξαμε έμπρακτα και δυναμικά καταλάβαμε την “αξία” σου και οι δρόμοι μας χώρισαν.
Προφανώς βλέπεις το λάθος σου αλλά έχεις ήδη αλλάξει “μανδύα” και είναι πλέον αργά.
Μάλλον είναι ώρα να καταλάβεις ότι η πορεία σου τελειώνει εδώ και να σταματήσεις πια τους βρυχηθμούς και τις απειλές.
Χάνεις και τα όποια υπολείμματα αξιοπρέπειας σου έχουν μείνει!
Απλή κοινή λογική...
Ύστερα όμως σκέφτηκα ότι αυτό μάλλον θα τον ανέβαζε και θα του έδινε παραπάνω αξία από αυτήν που είχε.
Ποτέ δεν ήταν βασιλιάς!
Αν και ήταν διάσημος, ποτέ δεν ήταν αγαπητός!
Μπορεί ο κόσμος να τον περιτριγύριζε και κάποιοι να τον προσκυνούσαν όλοι όμως κάτι ήθελαν από αυτόν.
Είτε κάποιο ρουσφέτι, είτε μερίδιο από την διασημότητα και μερικοί απλώς γιατί θεωρούσαν ότι έτσι βοηθούν τον τόπο τους... όλοι κάτι ήθελαν.
Αυτός από την άλλη περπατούσε καμαρωτός με τον γαλάζιο μανδύα του και νόμιζε ότι ήταν ο κυρίαρχος του τόπου.
Κάποια στιγμή όμως πίστεψε ότι ήταν τόσο δυνατός που και να άλλαζε μανδύα οι “υπήκοοι” του θα τον ακολουθούσαν και θα τον στήριζαν... και άλλαξε!
Δυστυχώς για αυτόν, τότε μόνο κατάλαβε την “αξία” του και την “δύναμή” του!
Ο κόσμος του γύρισε την πλάτη.
Ελάχιστοι τον ακολούθησαν και για τους πολλούς ο καινούργιος του μανδύας προκαλούσε γέλιο.
Ειδικά από την στιγμή που κατάλαβαν ότι μπορεί να φορούσε και να άλλαζε μανδύες αλλά δεν φορούσε... παντελόνια!
Τώρα είναι μόνος και αδύναμος και όποτε ακούει για κάποιον “υπήκοό” του ότι δεν τον ακολουθεί παθαίνει κρίση πανικού.
Στην αρχή απλώς τους κλαιγόταν μήπως και τους συγκινήσει και επιστρέψουν στην “αυλή” του.
Όταν όμως είδε ότι αυτό δεν πιάνει άρχισε να φωνάζει, να απειλεί και να βρίζει.
Ο πανικός είναι κακός σύμβουλος και τώρα πολλοί από αυτούς που θεωρούσε ότι τον λάτρευαν δεν θέλουν ούτε να τον βλέπουν.
Έτσι λοιπόν, αν αυτό ήταν πραγματικό παραμύθι, θα έπρεπε να τελειώνει με την κλασική ατάκα “και έζησε αυτός καλά και εμείς καλύτερα”...
Αλλά δεν είναι παραμύθι!
Κάποιος βουλευτής Χανίων ίσως αναγνωρίσει τον εαυτό του σε αυτήν την ιστορία.
Κάποιος που βλέποντας το παλιό του κόμμα να λειτουργεί στην περιφέρειά του ακόμα και χωρίς αυτόν έχει γίνει έξαλλος.
Βλέπει την ΝΟΔΕ να πηγαίνει πολύ καλύτερα χωρίς αυτόν.
Βλέπει να ανοίγουν συνέχεια νέες τοπικές, ακόμα και στα “δικά του” χωριά και έξαλλος κάνει τηλεφωνήματα φωνάζοντας και απειλώντας .
Βλέπει την ΟΝΝΕΔ, που επί των ημερών του ήταν μόνο μία σφραγίδα, να μαζεύει κόσμο, να κάνει εκδηλώσεις και να προχωράει μπροστά.
Βλέπει, και φαντάζομαι ότι έχει αρχίσει να καταλαβαίνει, ότι στην πραγματικότητα δεν ήταν παντοδύναμος αλλά βαρίδι.
Ένα βαρίδι που φορτώθηκε αλλού και πολλοί ήταν αυτοί που ανακουφίστηκαν από την “απώλεια”!
Ευτυχώς λοιπόν.... Χρήστο μου, όλοι εμείς που κάποτε σε στηρίξαμε έμπρακτα και δυναμικά καταλάβαμε την “αξία” σου και οι δρόμοι μας χώρισαν.
Προφανώς βλέπεις το λάθος σου αλλά έχεις ήδη αλλάξει “μανδύα” και είναι πλέον αργά.
Μάλλον είναι ώρα να καταλάβεις ότι η πορεία σου τελειώνει εδώ και να σταματήσεις πια τους βρυχηθμούς και τις απειλές.
Χάνεις και τα όποια υπολείμματα αξιοπρέπειας σου έχουν μείνει!
Απλή κοινή λογική...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου