Δημοσιεύθηκε από olympiada, Σεπτεμβρίου 19, 2010
Γράφει ο Α.Π.
Δεν πρόλαβε να τελειώσει ο Σαμαράς την χθεσινοβραδυνή ομιλία του και σχεδόν ταυτόχρονα δέχτηκα κλήσεις από καλούς φίλους, από τις οποίες ξεχώρισα τρεις που μου έκαναν μεγάλη εντύπωση.
Η πρώτη ήταν από τον (καλύτερο κατά τη γνώμη μου) οικονομικό συντάκτη αυτή την στιγμή στην Ελλάδα. Είναι τόσο καλός που σταμάτησε εδώ και καιρό να τρέφεται από τα αποφάγια των pr companies ακολουθώντας δικό του, εξωστρεφή δρόμο χαίροντας τον σεβασμό των κολοσσών του εξωτερικού που συνεργάζεται. “Ρε συ, ήταν η πρώτη φορά που κάθησα να ακούσω πολιτικό. Τελευταία φορά το έκανα το ’85 με τον Ανδρέα!”
Όχι, ο άνθρωπος δεν είναι Νου Δου. Δεν θα μπορούσε άλλωστε αφού επί δύο δεκαετίες ήταν στο αντίπαλο σύστημα, άρα τα λόγια του μου έκαναν εντύπωση. “Είχε νόημα, είχε ενδιαφέρον, είχε ειρμό. Μιλούσε με στοιχεία αλλά δεν ήταν αυτό που μου άρεσε. Ξέρεις τι μου άρεσε; Μ’ έκανε να ελπίζω και νομίζω ότι έδωσε κουράγιο στον κόσμο, έδωσε ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ. Γιατί ρε συ δεν τα λέει αυτά τόσον καιρό;”
Τι να σου πω ρε συ Σ. του απαντώ. Νομίζω ότι τα λέει αλλά δεν τα προβάλλουν τα κανάλια (τι να πω του ανθρώπου…).
Το δεύτερο τηλέφωνο ήταν από τον “Γκουρού”. Τον άνθρωπο που ενώ γνωρίζει το διεθνές χρηματοοικονομικό παιχνίδι όσο λίγοι, ποτέ δεν μπήκε στο “σύστημα”. Είναι στο σύστημα της ενημέρωσης από θεση ισχύος και ο μόνος συνομιλητής του μεγαλύτερου δικτύου οικονομικής ενημέρωσης στον πλανήτη. ¨Μου άρεσε. Ξέρει τι λέει αλλά το εννοεί κι’ όλας”. Με ξαναπήρε σήμερα, μετά το τέλος της συνέντευξης με μία σαφέστερη διαπίστωση: “Να δεις ότι το πρώτο που θα κάνει θα είναι να ακυρώσει το μνημόνιο και να πάει σε συνδιαλλαγή χρεών”. Τι λές βρε Η. του λέω, αφού ο άνθρωπος το ξεκαθάρισε ότι θα σεβαστεί τη συμφωνία και δεν θα πάει σε αναδιάρθρωση! του λέω…
Η απάντηση του ήταν αφοπλιστική: “Εάν πας να πάρεις μία υπερχρεωμένη και υποθηκευμένη επιχείρηση για να την βάλεις στο άρθρο 99, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνεις είναι να πείσεις τράπεζες και πιστωτές ότι θα τους πληρώσεις για να μην ασκήσουν “βέτο” στην αλλαγή ιδιοκτησιακού καθεστώτος”. Μα τι είναι αυτά που λες; του απαντώ. Αφού έχουμε δημοκρατία! Ο λαός εκλέγει, πως μπορεί να επέμβουν οι πιστωτές στην αλλαγή διακυβέρνησης μιας χώρας; Μετά βέβαια θυμήθηκα πόσα μεγάλα ΜΜ”Ε” έχουν ακριβώς τους ίδιους πιστωτές με το Ελληνικό κράτος.
Ο τρίτος ήταν επιχειρηματίας της πιάτσας. Αυτοδημιούργητος, με μία βαλίτσα έφευγε και πούλαγε από Ελληνικό ξύδι στην Ιταλία μέχρι μαστίχα στην Ιαπωνία. Από αυτούς που ονομάζουμε “στυλοβάτες” της Ελληνικης οικονομίας, όχι “βρυκόλακες” που κοιτάν να ροκανίσουν επιδοτήσεις από το δημόσιο ή να πουλήσουν κινέζικες ελιές στα καρφούρ. Πλήρως αηδιασμένος από την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα. Τα λόγια του; “Από την εποχή Σημίτη, σιχάθηκα να βλέπω Κωστόπουλους και Κωστέτσους να κάνουν πλύση εγκεφάλου πριν αρχίσουν τα πολιτικά δελτία διαμόρφωσης σκέψης. Βαρέθηκα να ακούω παπαριές για “εθνικιστικές κορώνες” και αλληλεγγύη σε όλους εκτός από τους Έλληνες. Βρε παπάρες, γιατί θέλετε να κυβερνήσετε ένα μαγαζί που δεν το γουστάρετε; Εδώ και περίπτερο να διοικήσεις, πρέπει να είσαι φανατικός, σοβινιστής και να θεωρείς το περίπτερο σου καλύτερο από του γείτονα!” Αυτό έλεγε πάντα. “Άκουσα χθες έναν άνθρωπο να μιλάει για Εθνική έπαρση και Ελλάδα. Να το εννοεί και να γράφει στα παλιά του τα παπούτσια τους καραγκιόζηδες που επειδή τα έπιαναν από τον γείτονα ήθελαν να δώσουν Life style χρώμα στη ρουφιανιά τους. Αυτός ο άνθρωπος πρέπει να κυβερνήσει την Ελλάδα γιατί την γουστάρει. Τόσο απλά”. Χοντρά τα λες, σκέφτηκα από μέσα μου. Και μετά θυμήθηκα την πλύση εγκεφάλου που κάνουν οι πολυεθνικές για να φανατίσουν τα στελέχη τους ώστε να δίνουν και την ψυχή τους υπέρ της εταιρείας. Θα έπαιρναν άραγε τον Σημίτη CEO; Τον ΓΑΠ; Θα διοικούσε ποτέ έστω και σουβλατζίδικο ο Παπακωνσταντίνου όταν σε 3 μήνες με λευκή εντολή θα κατάφερνε να πέσει 400% έξω στα έσοδα από το κοντοσούβλι;
Η πολιτική του life style μάλλον ταιριάζει σε οίκους ανοχής. Αλλα και εκεί η τσατσά τα καταφέρνει καλύτερα από τον δικό μας “Χάρυ Πότερ”, τουλάχιστον στα έσοδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου