ΚΑΛΑ
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ
ΤΟΥΣ
ΦΙΛΟΥΣ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ!!!
Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2012
Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012
ΕΧΟΥΜΕ “ΛΑΛΗΣΕΙ” ΕΝΤΕΛΩΣ!...
Μπορεί όλος ο πλανήτης να έχει “λαλήσει” και πολλοί να είναι αυτοί που περιμένουν αύριο την συντέλεια του κόσμου αλλά η χώρα μας είναι βέβαιο ότι κατέχει δικαιωματικά τα σκήπτρα της πιο “λαλημένης”.
Πως αλλιώς μπορεί κανείς να δικαιολογήσει όλα αυτά που γίνονται καθημερινά;
Ακούμε πχ τον πρόεδρο της ΔΕΗ να ζητάει υπέρογκες αυξήσεις των τιμολογίων της από 1/1/13 και να τις ρίχνει (και αυτές...) στην τρόικα.
Αυτό που δεν μας λέει είναι ότι η τρόικα ζήτησε τα τιμολόγια να συμβαδίζουν με το κόστος λειτουργίας της ΔΕΗ, ότι γίνεται δηλαδή σε οποιαδήποτε εταιρεία ανά τον πλανήτη.
Και ένα μικρό παιδί θα μπορούσε να λύσει το “πρόβλημα” απλά αυξάνοντας την τιμή του ρεύματος.
Ο -ακριβοπληρωμένος- πρόεδρος όμως μίας επιχείρησης θα έπρεπε να σκεφτεί ότι το καλύτερο θα ήταν να μειώσει το κόστος!
Ήδη γκρινιάζει για την αύξηση των απλήρωτων λογαριασμών.
Με την αύξηση των τιμών νομίζει ότι θα έχει μικρότερες απώλειες εσόδων;
Με την αύξηση των τιμών νομίζει ότι θα έχει μικρότερες απώλειες εσόδων;
Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει γιατί η ΔΕΗ κάνει τηλεοπτικές διαφημίσεις;
Τι μου ζητάει δηλαδή;
Να μην πάρω ρεύμα από αλλού αλλά να την προτιμήσω;
Αφού είναι μονοπώλιο!
Τι μου ζητάει δηλαδή;
Να μην πάρω ρεύμα από αλλού αλλά να την προτιμήσω;
Αφού είναι μονοπώλιο!
Καμία λογική...
Το ίδιο όμως συμβαίνει και γενικά με το κράτος.
Είναι δεδομένο ότι δεν γίνεται να αυξηθούν περαιτέρω τα έσοδα του κράτους γιατί η υπερφορολόγηση έχει στεγνώσει από ρευστό αγορά και νοικοκυριά.
Αναγκαστικά λοιπόν πρέπει να μειωθούν τα έξοδα του κράτους.
Βγαίνει όμως η κυβέρνηση και ανακοινώνει “απολύσεις”... “διαθεσιμότητα”... όπως θέλει να το ονομάσει ο καθένας... επίορκων υπαλλήλων και ενός μέρους μόνο των ρουσφετολογικών εκτός ΑΣΕΠ προσλήψεων και ξεσηκώνεται όλη η χώρα!
Κανένας βέβαια δεν μας λέει που θα βρεθεί το μαγικό ραβδί που θα μας επιτρέψει να συνεχίζουμε ως κράτος να έχουμε τα ίδια έξοδα χωρίς να αυξάνεται η φορολόγηση!
Καμία λογική...
Έχουμε όμως κι άλλα παράλογα...
Υποτίθεται ότι η λέξη της εποχής είναι η “αλληλεγγύη”.
Λόγω της οικονομικής κρίσης είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαία η αλληλεγγύη προς όλους αυτούς που υποφέρουν περισσότερο.
Ναι;... Ναι!... Αλλά...
Βλέπουμε πχ έναν πρύτανη να θέλει να βάλει κανόνες στην διάθεση των φοιτητικών εστιών ώστε να απολαμβάνουν την δωρεάν στέγη όσοι την έχουν πραγματικά ανάγκη αλλά... οι φοιτητές αντιδρούν!
Για άλλη μία φορά έχουμε ένα τρανό παράδειγμα του Ελληνικού εγωκεντρισμού.
“Κανένας δεν υποφέρει περισσότερο από εμένα, εγώ το δικαιούμαι”.
Ο καθένας τον εαυτούλη του!
“Κανένας δεν υποφέρει περισσότερο από εμένα, εγώ το δικαιούμαι”.
Ο καθένας τον εαυτούλη του!
Καμία λογική...
Αμ το άλλο;...
Αποφασίζει σήμερα η αστυνομία να λήξει την 20ετή(!!!) κατάληψη στην “Βίλα Αμαλία” και βρίσκονται 100-150 άτομα που μαζεύονται άμεσα για να διαμαρτυρηθούν!
Παρένθεση :
Είδα τις εικόνες από την “Βίλα Αμαλία” και βλέπω και την σχεδόν 10ετή κατάληψη της Rosa Nera στα Χανιά. Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει γιατί τα κτήρια υπό κατάληψη έχουν ρεύμα και νερό; Ποιος πληρώνει τους λογαριασμούς;
Κλείνει η παρένθεση.
Είδα τις εικόνες από την “Βίλα Αμαλία” και βλέπω και την σχεδόν 10ετή κατάληψη της Rosa Nera στα Χανιά. Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει γιατί τα κτήρια υπό κατάληψη έχουν ρεύμα και νερό; Ποιος πληρώνει τους λογαριασμούς;
Κλείνει η παρένθεση.
Και εδώ καμία λογική...
Τα παραδείγματα στη χώρα μας πάμπολλα...
Έχουμε “λαλήσει” όλοι και ανεχόμαστε τα πάντα!
Το ΑΠΘ παραμένει γεμάτο σκουπίδια και οι πρυτανικές αρχές προπηλακίζονται ενώ η αστυνομία δεν τολμάει να παρέμβει!
Ασχολούμαστε με το εάν οι “αποκλειστικές νοσοκόμες” στο νοσοκομείο Χανίων είναι Ελληνίδες με πτυχίο ή αλλοδαπές ενώ ουδείς αντιδρά στην παράλογη πρωτοτυπία της χώρας μας να υπάρχουν “αποκλειστικές νοσοκόμες” σε δημόσια νοσοκομεία!
Υπάρχουν αντιδράσεις στην αξιοποίηση ή ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας, μίας “περιουσίας” η οποία δεν βάζει ούτε ένα ευρώ στα ταμεία του κράτους! Λες και όποιος πάρει πχ το Ελληνικό θα το διπλώσει, θα το βάλει στην τσέπη του και θα το πάει στο εξωτερικό!
Μέσα σε όλον αυτό τον παραλογισμό ίσως η αυριανή καταστροφή του κόσμου να μην μας τρομάζει και τόσο...
Ας χαρούμε λοιπόν την αυριανή ημέρα!
Και επειδή συντέλεια στο άμεσο μέλλον δεν φαίνεται...
Ας περάσουμε καλές γιορτές και ας ευχηθούμε το νέο έτος να μας βρει με υγεία και πολύ περισσότερη...
απλή κοινή λογική...
ΥΓ : Το ιστολόγιο θα “χαλαρώσει” μερικές ημέρες με -κάποιες λίγες- ευχάριστες αναρτήσεις και θα ξαναρχίσει την... γκρίνια μετά τις γιορτές.
Χρόνια πολλά σε όλους!
Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2012
Μπορείτε να φανταστείτε την Ελλάδα μακριά από την ΕΕ;...
Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Επανέρχομαι στο θέμα, διότι το θεωρώ πολύ σοβαρό και εκ του πονηρού:
Ακόμη και μέσα από το πρωτοφανές σύστημα κλεπτοκρατίας που στήθηκε στη χώρα, η Ελλάδα ευεργετήθηκε – και συνεχίζει να ευεργετείται – ποικιλοτρόπως από τη συμμετοχή της στην ΕΕ.
Μετά την είσοδό μας, στη χώρα έχουν εισρεύσει πακτωλοί χρημάτων (100 τρις δραχμές μόνο στη δεκαετία 1994-2004) μέσω αλλεπάλληλων κοινοτικών πλαισίων στήριξης, καθένα από τα οποία είχε μια συγκεκριμένη στόχευση ανασυγκρότησης συγκεκριμένων παραγωγικών και κοινωνικών τομέων της χώρας.
Παράλληλα, η χώρα εισέπραττε και άλλα, καθόλου ευκαταφρόνητα ποσά, από τα διαρθρωτικά Ταμεία, το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο, το Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης, το Ταμείο Συνοχής και άλλα ων ουκ έστιν αριθμός, ενώ ένα τεράστιο ποσό άνω των 150 δις ευρώ κατευθύνθηκε προς την ανάπτυξη (λέμε τώρα, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων) της υπαίθρου και της αγροτικής οικονομίας.
Αν κάποιοι είχαν τρύπες στα χέρια ή βαθιές τσέπες στα πανταλόνια, γι’ αυτό δεν ευθύνεται η ΕΕ.
Αμέσως μετά την είσοδό μας στην τότε ΕΟΚ, εισπράξαμε (και μάλιστα ως δώρο) το ποσό του 1,2 δις εκιού (περίοδος 1985-1987).
Ακολούθησε το Α΄ Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης (1988-1993), με 8 δις εκιού.
Μετά ήλθε η ώρα του Β΄ ΚΠΣ (1994-1999), με 17,5 δις ευρώ.
Μετά ήλθε η ώρα του Γ΄ ΚΠΣ (2000-2006), που ολοκληρώθηκε μετά κόπων και βασάνων το 2009, με 25 δις ευρώ.
Αφού τα ροκανίσαμε όλα αυτά, εγκρίθηκε και το Δ΄ ΚΠΣ (ΕΣΠΑ) με 21 δις ευρώ, επί του οποίου χαροπαλεύουμε – όπως προκύπτει και από την τελευταία έκθεση της Ομάδας Δράσης, που δόθηκε στη δημοσιότητα προχθές από την Κομισιόν (και μετά μας φταίει ο Ράιχνεμπαχ!)
Όλα αυτά, μας τα έδωσαν οι «τοκογλύφοι», εναντίον των οποίων στρέφουν τώρα κάποιοι τον ελληνικό λαό.
Τον Μάρτιο του 2010, η Κομισιόν έδωσε στη δημοσιότητα την έκθεσή της για τον απολογισμό της κατανομής των κοινοτικών πόρων.
Σύμφωνα με αυτή, η Ελλάδα εισέπραξε αναλογικά τα περισσότερα κοινοτικά κονδύλια από κάθε κράτος – μέλος μέσω του Γ΄ ΚΠΣ. Με αποτέλεσμα σε κάθε Έλληνα να αναλογεί το ποσό – ρεκόρ των 342 ευρώ, την ώρα που ο κοινοτικός μέσος όρος ήταν 168,3.
Προσθέστε σε όλα αυτά ότι το 52,3% του Γ΄ ΚΠΣ προοριζόταν για την… ενίσχυση της απασχόλησης, τη μείωση της ανεργίας και την αποκατάσταση της δημοσιονομικής ισορροπίας, συγκρίνετε τις καλές προθέσεις με τη σημερινή κατάσταση και θα σας λυθούν όλες οι απορίες για την χρεοκοπία μας.
Προσθέστε σε όλα αυτά ότι το ΕΣΠΑ προοριζόταν για την ανάπτυξη της περιφέρειας, την κατάρτιση και την απασχόληση, συγκρίνετε τον «προορισμό» με το αποτέλεσμα και δεν θα έχετε καμιά αμφιβολία γιατί χρεοκοπήσαμε.
Και για να μην το ξεχάσω: Προσθέστε και τα συνολικά 150 δις ευρώ που έχουν δοθεί για την αγροτική ανάπτυξη – μέχρι το τέλος του μήνα θα έχουν καταβληθεί όλες οι αποζημιώσεις για ζημιές και όλες οι αγροτικές κοινοτικές επιδοτήσεις - ρίξτε μια ματιά στην κατάσταση στην οποία βρίσκεται η ύπαιθρος και απαντήστε αντικειμενικά: Οι «τοκογλύφοι» φταίνε;
Να μην ξεχάσω και κάτι ακόμη – πολύ πιο πρόσφατο: Μόλις την περασμένη εβδομάδα, το Συμβούλιο Γενικών Υποθέσεων της ΕΕ (οι… «τοκογλύφοι», δηλαδή) δεν έδωσε ημερομηνία έναρξης ενταξιακών διαπραγματεύσεων στα Σκόπια, υπενθυμίζοντας, με την έκθεση προόδου, στο κρατίδιο τους κανόνες καλής γειτονίας.
Την ίδια μέρα, η έκθεση προόδου για την Τουρκία επίσης αναφερόταν στην ανάγκη να σεβαστεί η Άγκυρα τους κανόνες καλής γειτονίας, την καλούσε να αποφύγει κάθε είδους απειλή ή ενέργεια που να στρέφεται εναντίον κράτους μέλους και ουσιαστικά «πάγωσε» τις σχέσεις ΕΕ- Τουρκίας.
Διερωτάται επομένως κανείς: Αν η Ελλάδα απομακρυνόταν από τον φυσικό της χώρο που είναι η ΕΕ και συνδεόταν με όποια χώρα της αμερικανικής ηπείρου του κατεβαίνει καθενός στο κεφάλι ότι πρέπει να συνδεθεί, θα μπορούσε να σταθεί έστω και μία ώρα στα πόδια της – χρεοκοπημένη, απομονωμένη, καθημαγμένη;
Θα λαμβάναμε κοινοτικά κονδύλια – και μάλιστα με την ελάχιστη εθνική συμμετοχή του 5% - θα μπορούσαμε να καταβάλουμε τις επιδοτήσεις στους αγρότες (3 δις ευρώ από τον Ιούνιο), θα συνεχιζόταν η υλοποίηση του ΕΣΠΑ, θα μας έκαναν τη χάρη να εκδίδουν ευνοϊκές εκθέσεις για τα Σκόπια και την Άγκυρα;
Ας σταματήσει, λοιπόν, η εθνοκτόνος και ύποπτη αντιευρωπαϊκή πολιτική.
Ακόμη και μέσα από το πρωτοφανές σύστημα κλεπτοκρατίας που στήθηκε στη χώρα, η Ελλάδα ευεργετήθηκε – και συνεχίζει να ευεργετείται – ποικιλοτρόπως από τη συμμετοχή της στην ΕΕ.
Μετά την είσοδό μας, στη χώρα έχουν εισρεύσει πακτωλοί χρημάτων (100 τρις δραχμές μόνο στη δεκαετία 1994-2004) μέσω αλλεπάλληλων κοινοτικών πλαισίων στήριξης, καθένα από τα οποία είχε μια συγκεκριμένη στόχευση ανασυγκρότησης συγκεκριμένων παραγωγικών και κοινωνικών τομέων της χώρας.
Παράλληλα, η χώρα εισέπραττε και άλλα, καθόλου ευκαταφρόνητα ποσά, από τα διαρθρωτικά Ταμεία, το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο, το Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης, το Ταμείο Συνοχής και άλλα ων ουκ έστιν αριθμός, ενώ ένα τεράστιο ποσό άνω των 150 δις ευρώ κατευθύνθηκε προς την ανάπτυξη (λέμε τώρα, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων) της υπαίθρου και της αγροτικής οικονομίας.
Αν κάποιοι είχαν τρύπες στα χέρια ή βαθιές τσέπες στα πανταλόνια, γι’ αυτό δεν ευθύνεται η ΕΕ.
Αμέσως μετά την είσοδό μας στην τότε ΕΟΚ, εισπράξαμε (και μάλιστα ως δώρο) το ποσό του 1,2 δις εκιού (περίοδος 1985-1987).
Ακολούθησε το Α΄ Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης (1988-1993), με 8 δις εκιού.
Μετά ήλθε η ώρα του Β΄ ΚΠΣ (1994-1999), με 17,5 δις ευρώ.
Μετά ήλθε η ώρα του Γ΄ ΚΠΣ (2000-2006), που ολοκληρώθηκε μετά κόπων και βασάνων το 2009, με 25 δις ευρώ.
Αφού τα ροκανίσαμε όλα αυτά, εγκρίθηκε και το Δ΄ ΚΠΣ (ΕΣΠΑ) με 21 δις ευρώ, επί του οποίου χαροπαλεύουμε – όπως προκύπτει και από την τελευταία έκθεση της Ομάδας Δράσης, που δόθηκε στη δημοσιότητα προχθές από την Κομισιόν (και μετά μας φταίει ο Ράιχνεμπαχ!)
Όλα αυτά, μας τα έδωσαν οι «τοκογλύφοι», εναντίον των οποίων στρέφουν τώρα κάποιοι τον ελληνικό λαό.
Τον Μάρτιο του 2010, η Κομισιόν έδωσε στη δημοσιότητα την έκθεσή της για τον απολογισμό της κατανομής των κοινοτικών πόρων.
Σύμφωνα με αυτή, η Ελλάδα εισέπραξε αναλογικά τα περισσότερα κοινοτικά κονδύλια από κάθε κράτος – μέλος μέσω του Γ΄ ΚΠΣ. Με αποτέλεσμα σε κάθε Έλληνα να αναλογεί το ποσό – ρεκόρ των 342 ευρώ, την ώρα που ο κοινοτικός μέσος όρος ήταν 168,3.
Προσθέστε σε όλα αυτά ότι το 52,3% του Γ΄ ΚΠΣ προοριζόταν για την… ενίσχυση της απασχόλησης, τη μείωση της ανεργίας και την αποκατάσταση της δημοσιονομικής ισορροπίας, συγκρίνετε τις καλές προθέσεις με τη σημερινή κατάσταση και θα σας λυθούν όλες οι απορίες για την χρεοκοπία μας.
Προσθέστε σε όλα αυτά ότι το ΕΣΠΑ προοριζόταν για την ανάπτυξη της περιφέρειας, την κατάρτιση και την απασχόληση, συγκρίνετε τον «προορισμό» με το αποτέλεσμα και δεν θα έχετε καμιά αμφιβολία γιατί χρεοκοπήσαμε.
Και για να μην το ξεχάσω: Προσθέστε και τα συνολικά 150 δις ευρώ που έχουν δοθεί για την αγροτική ανάπτυξη – μέχρι το τέλος του μήνα θα έχουν καταβληθεί όλες οι αποζημιώσεις για ζημιές και όλες οι αγροτικές κοινοτικές επιδοτήσεις - ρίξτε μια ματιά στην κατάσταση στην οποία βρίσκεται η ύπαιθρος και απαντήστε αντικειμενικά: Οι «τοκογλύφοι» φταίνε;
Να μην ξεχάσω και κάτι ακόμη – πολύ πιο πρόσφατο: Μόλις την περασμένη εβδομάδα, το Συμβούλιο Γενικών Υποθέσεων της ΕΕ (οι… «τοκογλύφοι», δηλαδή) δεν έδωσε ημερομηνία έναρξης ενταξιακών διαπραγματεύσεων στα Σκόπια, υπενθυμίζοντας, με την έκθεση προόδου, στο κρατίδιο τους κανόνες καλής γειτονίας.
Την ίδια μέρα, η έκθεση προόδου για την Τουρκία επίσης αναφερόταν στην ανάγκη να σεβαστεί η Άγκυρα τους κανόνες καλής γειτονίας, την καλούσε να αποφύγει κάθε είδους απειλή ή ενέργεια που να στρέφεται εναντίον κράτους μέλους και ουσιαστικά «πάγωσε» τις σχέσεις ΕΕ- Τουρκίας.
Διερωτάται επομένως κανείς: Αν η Ελλάδα απομακρυνόταν από τον φυσικό της χώρο που είναι η ΕΕ και συνδεόταν με όποια χώρα της αμερικανικής ηπείρου του κατεβαίνει καθενός στο κεφάλι ότι πρέπει να συνδεθεί, θα μπορούσε να σταθεί έστω και μία ώρα στα πόδια της – χρεοκοπημένη, απομονωμένη, καθημαγμένη;
Θα λαμβάναμε κοινοτικά κονδύλια – και μάλιστα με την ελάχιστη εθνική συμμετοχή του 5% - θα μπορούσαμε να καταβάλουμε τις επιδοτήσεις στους αγρότες (3 δις ευρώ από τον Ιούνιο), θα συνεχιζόταν η υλοποίηση του ΕΣΠΑ, θα μας έκαναν τη χάρη να εκδίδουν ευνοϊκές εκθέσεις για τα Σκόπια και την Άγκυρα;
Ας σταματήσει, λοιπόν, η εθνοκτόνος και ύποπτη αντιευρωπαϊκή πολιτική.
ΠΗΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΖΩΝΗ
Άτιμοι καπιταλιστές, φτάνει το τέλος σας!...
Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης
Επιτέλους, όλα τα πράγματα αρχίζουν και μπαίνουν σε μία σειρά. Για όλα φταίνε οι Έλληνες καπιταλιστές. Επειδή θέλησαν να κυριαρχήσουν στα Βαλκάνια, δημιούργησαν το πρόβλημα με την ονομασία των Σκοπίων. Τάδε έφη βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Επίσης, οι Έλληνες επιχειρηματίες χρεοκόπησαν την Ελλάδα. Τάδε έφη ανεξάρτητος Βρετανικός εκδοτικός οργανισμός. Οι κομμουνιστές και οι Βρετανοί δεν υπήρξαν στο παρελθόν φίλοι του ελληνικού κεφαλαίου...
Ο σκοπός των δύο δυνάμεων είναι τελείως διαφορετικός, αλλά η αφετηρία της σκέψης τους κοινή! Το ελληνικό καπιταλιστικό κεφάλαιο (μη μου πείτε ότι λέγοντάς το δεν γεμίζει το στόμα σας) έχει κατακτήσει τα τελευταία χρόνια περίοπτη θέση στο χώρο της Νοτιανατολικής Ευρώπης.
Οι κομμουνιστές θέλουν να ισοπεδώσουν γενικώς οποιονδήποτε καπιταλιστή, ανεξαρτήτως εθνικότητας! Με τους Ρώσους και τους Κινέζους υπάρχει μία ευαισθησία, αλλά αυτό για ιστορικούς και μόνο λόγους. Οι Βρετανοί από την πλευρά τους δεν έχουν πρόβλημα με τους καπιταλιστές, αρκεί αυτοί να έχουν τις καταθέσεις τους στο Λονδίνο. Με τους Έλληνες είχαν πάντοτε θέματα, γι΄ αυτό και φρόντιζαν να μας αφήνουν τα διαπιστευτήριά τους στις εθνικές μας τραγωδίες...
Η κυρία Ι. Γαϊτάνη, η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ που τα έβαλε με τους Έλληνες επιχειρηματίες, θα μπορεί να κοιμάται ήσυχη. Κι αυτό διότι οι θέσεις αυτές είναι γνωστές εδώ και χρόνια. Η ελληνική αριστερά θεωρεί το κέρδος αδίκημα και τον επιχειρηματία εγκληματία.
Αλλά και οι δημοσιογράφοι του πρακτορείου Reuters θα μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι. Δεν έκαναν κάτι διαφορετικό από αυτό που κάνει συνεχώς και αδιαλείπτως ο Βρετανικός Τύπος τα τελευταία τρία χρόνια: Δημιουργεί συνεχώς θέματα για την Ελλάδα πρωτοστατώντας στη μάχη για την έξοδο – εκδίωξη της χώρας από τη ζώνη του ευρώ.
Δεν προσπαθούμε να εξισώσουμε δύο πράξεις που έχουν τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά μεταξύ τους. Προσπαθούμε για άλλη μία φορά να αναδείξουμε τις δυσκολίες για έναν Έλληνα επιχειρηματία. Δεν φτάνει που πρέπει να αντιμετωπίσει την φαυλοκρατία και την εχθρότητα του κράτους, θα πρέπει να ξεπεράσει και τις συνέπειες της αριστερόστροφης λογικής ενός κομματιού της κοινωνίας που τους βλέπει ως εγκληματίες. Κι έπειτα, θα πρέπει να επιβιώσει και των θανατηφόρων κτυπημάτων των Βρετανών δημοσιογράφων.
Το πρώτο, το μένος των κομμουνιστών με τους Έλληνες καπιταλιστές, μπορούμε να το κατανοήσουμε στον έναν ή στον άλλο βαθμό. Το άλλο, το μένος του Βρετανικού Τύπου με τους Έλληνες επιχειρηματίες, αδυνατούμε να το καταλάβουμε σε όλη του την διάσταση. Ουδείς μπορεί να αρνηθεί ότι υπάρχει σε ατή τη χώρα διαπλοκή. Πόσο μάλλον όταν έχει μάθει να ζει στην απέναντι όχθη, εκεί που δεν φυτρώνουν ως εκ του θαύματος οι κρατικές προμήθειες και χορηγίες. Αυτό, όμως, απέχει πολύ από το να βάλουμε όλους τους Έλληνες επιχειρηματίες σε ένα τσουβάλι και να τους πετάξουμε στην θάλασσα.
Ωστόσο, έχουμε να σημειώσουμε ένα πράγμα: Τίποτα δεν μένει κρυφό κάτω από τον ελληνικό ήλιο. Ακόμη κι αν έχει κάποιος εξασφαλίσει ότι θα σωθεί αλά Χριστοφοράκο, ότι θα τεθεί υπό την προστασία της γερμανικής ή της βρετανικής κυβέρνησης. Αυτό μπορεί να συμβεί, αλλά στο μεταξύ θα έχουμε μάθει την αλήθεια.
Και για να δικαιολογήσουμε τον τίτλο του κομματιού! Ναι, οι Έλληνες καπιταλιστές κινδυνεύουν. Ή από την Γαϊτάνη θα πάνε ή από το Reuters...
Ο σκοπός των δύο δυνάμεων είναι τελείως διαφορετικός, αλλά η αφετηρία της σκέψης τους κοινή! Το ελληνικό καπιταλιστικό κεφάλαιο (μη μου πείτε ότι λέγοντάς το δεν γεμίζει το στόμα σας) έχει κατακτήσει τα τελευταία χρόνια περίοπτη θέση στο χώρο της Νοτιανατολικής Ευρώπης.
Οι κομμουνιστές θέλουν να ισοπεδώσουν γενικώς οποιονδήποτε καπιταλιστή, ανεξαρτήτως εθνικότητας! Με τους Ρώσους και τους Κινέζους υπάρχει μία ευαισθησία, αλλά αυτό για ιστορικούς και μόνο λόγους. Οι Βρετανοί από την πλευρά τους δεν έχουν πρόβλημα με τους καπιταλιστές, αρκεί αυτοί να έχουν τις καταθέσεις τους στο Λονδίνο. Με τους Έλληνες είχαν πάντοτε θέματα, γι΄ αυτό και φρόντιζαν να μας αφήνουν τα διαπιστευτήριά τους στις εθνικές μας τραγωδίες...
Η κυρία Ι. Γαϊτάνη, η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ που τα έβαλε με τους Έλληνες επιχειρηματίες, θα μπορεί να κοιμάται ήσυχη. Κι αυτό διότι οι θέσεις αυτές είναι γνωστές εδώ και χρόνια. Η ελληνική αριστερά θεωρεί το κέρδος αδίκημα και τον επιχειρηματία εγκληματία.
Αλλά και οι δημοσιογράφοι του πρακτορείου Reuters θα μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι. Δεν έκαναν κάτι διαφορετικό από αυτό που κάνει συνεχώς και αδιαλείπτως ο Βρετανικός Τύπος τα τελευταία τρία χρόνια: Δημιουργεί συνεχώς θέματα για την Ελλάδα πρωτοστατώντας στη μάχη για την έξοδο – εκδίωξη της χώρας από τη ζώνη του ευρώ.
Δεν προσπαθούμε να εξισώσουμε δύο πράξεις που έχουν τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά μεταξύ τους. Προσπαθούμε για άλλη μία φορά να αναδείξουμε τις δυσκολίες για έναν Έλληνα επιχειρηματία. Δεν φτάνει που πρέπει να αντιμετωπίσει την φαυλοκρατία και την εχθρότητα του κράτους, θα πρέπει να ξεπεράσει και τις συνέπειες της αριστερόστροφης λογικής ενός κομματιού της κοινωνίας που τους βλέπει ως εγκληματίες. Κι έπειτα, θα πρέπει να επιβιώσει και των θανατηφόρων κτυπημάτων των Βρετανών δημοσιογράφων.
Το πρώτο, το μένος των κομμουνιστών με τους Έλληνες καπιταλιστές, μπορούμε να το κατανοήσουμε στον έναν ή στον άλλο βαθμό. Το άλλο, το μένος του Βρετανικού Τύπου με τους Έλληνες επιχειρηματίες, αδυνατούμε να το καταλάβουμε σε όλη του την διάσταση. Ουδείς μπορεί να αρνηθεί ότι υπάρχει σε ατή τη χώρα διαπλοκή. Πόσο μάλλον όταν έχει μάθει να ζει στην απέναντι όχθη, εκεί που δεν φυτρώνουν ως εκ του θαύματος οι κρατικές προμήθειες και χορηγίες. Αυτό, όμως, απέχει πολύ από το να βάλουμε όλους τους Έλληνες επιχειρηματίες σε ένα τσουβάλι και να τους πετάξουμε στην θάλασσα.
Ωστόσο, έχουμε να σημειώσουμε ένα πράγμα: Τίποτα δεν μένει κρυφό κάτω από τον ελληνικό ήλιο. Ακόμη κι αν έχει κάποιος εξασφαλίσει ότι θα σωθεί αλά Χριστοφοράκο, ότι θα τεθεί υπό την προστασία της γερμανικής ή της βρετανικής κυβέρνησης. Αυτό μπορεί να συμβεί, αλλά στο μεταξύ θα έχουμε μάθει την αλήθεια.
Και για να δικαιολογήσουμε τον τίτλο του κομματιού! Ναι, οι Έλληνες καπιταλιστές κινδυνεύουν. Ή από την Γαϊτάνη θα πάνε ή από το Reuters...
ΠΗΓΗ capital.gr
Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2012
Όταν η θολοκουλτούρα γίνεται αθεράπευτη και επικίνδυνη...
Είναι κρίμα να φορτώνεται ο ΣΥΡΙΖΑ μια ακόμα αψυχολόγητη όσο και καταφανώς βλακώδη και εν τέλει επικίνδυνη αφού παραβιάζει στοιχειώδεις αρχές των διεθνών σχέσεων – ασχέτως της ιστορικής ουσίας της υπόθεσης – δήλωση βουλευτή του κόμματος του κόμματος προερχόμενης από τη Διεθνιστική Εργατική Αριστερά (ΔΕΑ), μια από τις περίφημες… συνιστώσες του κόμματος.
Η δήλωση στην εφημερίδα «Nova Makedonija» των Σκοπίων είναι κυριολεκτικά ανάξια λόγου και δεν θα έχριζε καταγραφής εάν το κόμμα που εκπροσωπεί η κυρία δεν προβάλλει εαυτόν – και είναι με βάση τις δημοσκοπήσεις – κυβέρνηση εν αναμονή στη χώρα.
Σύμφωνα με τον Ελεύθερο Τύπο, η Ιωάννα Γαϊτάνη ισχυρίστηκε ότι η διαφορά με την ονομασία οφείλεται… στους Έλληνες καπιταλιστές (ντροπή σας που δεν το ξέρατε!!!): «Επιτρέψτε μου να πω ότι άτομα από τη νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ συμμετείχαν σε διαδηλώσεις στη χώρα σας το 2010 και υπήρξε προσκεκλημένος από το κόμμα στην κρατική τηλεόραση ο οποίος χρησιμοποίησε το όνομα που χρησιμοποιείτε εσείς: Μακεδονία. Εγώ νομίζω ότι το πρόβλημα δεν έγκειται μόνο στο όνομα. Εάν τα πράγματα είχαν έτσι και εάν όλα ήταν τόσο απλά, τότε δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Πίσω από το ζήτημα της ονομασίας υπάρχει η επέκταση της οικονομίας της Ελλάδας» (παρακαλείστε να αφήσετε τα χάχανα κατά μέρος, το θέμα είναι σοβαρό!
Η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ όμως συνέχισε το παραλήρημα: «Η Ελλάδα επιχειρεί να καταστεί υπερδύναμη στα Βαλκάνια και επιχειρεί να επεκταθεί σε όλη την περιοχή της βαλκανικής χερσονήσου. Αιτία γι’ αυτό που συμβαίνει με το όνομα είναι τα συμφέροντα των Ελλήνων καπιταλιστών στη Μακεδονία. Το όνομα συνιστά απλώς άλλοθι και χρησιμοποιείται ως προκάλυμμα, προκειμένου να καλυφθούν τα άλλα πράγματα που συμβαίνουν».
Οι δηλώσεις έγιναν στις 20 Νοεμβρίου 2012, λίγο πριν από το Συμβούλιο Κορυφής της Ε.Ε., όπου απορρίφθηκε το αίτημα των Σκοπίων να αρχίσουν ενταξιακές διαπραγματεύσεις χωρίς προηγούμενη λύση στο θέμα της ονομασίας.
Προφανώς ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει μια απάντηση, να ξεκαθαρίσει τουλάχιστον εάν οι ανωτέρω ηλιθιότητες – επαναλαμβάνουμε δεν υπεισερχόμαστε στην ιστορική ουσία του ζητήματος της ονομασίας – εκφράζουν τις θέσεις του κόμματος, διότι προφανώς οι ψηφοφόροι και οι εκατοντάδες χιλιάδες αναποφάσιστοι προφανώς θα ήθελαν να γνωρίζουν εάν επιθυμούν να κυβερνήσουν τη χώρα με τέτοιες ψυχοπαθητικού τύπου ανοησίες περί… επέκτασης της Ελλάδας στα Βαλκάνια. Πέραν της στερεοτυπικής δήλωσης, ότι τις θέσεις του κόμματος τις εκφράζει η ηγεσία, προφανώς χρειάζεται μια ανακοίνωση με την οποία να μας πουν τη γνώμη τους…
Κοινώς, η ευφυής αυτή… αγωνίστρια του εργατικού κινήματος (ευτυχώς που ξυπνάει ταχύτατα) εάν πάντα η αποτύπωση της δήλωσης είναι ορθή, ψέγει τους κακούς καπιταλιστές της Βόρειας Ελλάδας που επενδύουν τα χρήματά τους στην ΠΓΔΜ. Το ότι με πολλούς από αυτούς, ακόμα και με κρατικές εταιρίες έχουν δημιουργηθεί παρατράγουδα λόγω της αναφοράς στις επικοινωνιακές καμπάνιες και τα επίσημα έγγραφα της χώρας ως «Μακεδονία» (άρα το πρόβλημα προφανώς είναι πως θα βγάλουν κέρδος αδιαφορώντας για τις εθνικές ευαισθησίες) δεν της λέει τίποτα!
Και προφανώς, για να δούμε την υπόθεση και αντίστροφα, θα έπρεπε να πει στους πολίτες της χώρας πως όταν ο πρωθυπουργός τους δίνει κίνητρα στο ξένο κεφάλαιο να επενδύσει στη χώρα;, το κάνει για να τους υποδουλώσει! Δεν χρειάζεται περαιτέρω σχολιασμός. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου… Οι νεολαίοι πάντως κάτι τέτοια τα περιγράφουν ως κου-κου-ρου-κου, κάτι που καλό θα ήταν να το αποφύγουμε ως χώρα αφού τα γέλια από όλες τις πρωτεύουσες της Ευρώπης θα αντηχούν μέχρι… το ελληνικό Κοινοβούλιο.
ΠΗΓΗ defence-point.gr
Πρόεδρε, η Ιστορία δεν θα σε περιμένει!...
Γράφει ο Χρήστος Ράπτης
Η προφυλάκιση του Λαυρεντιάδη για το σκάνδαλο της Proton -ένα σκάνδαλο που συγκαλύφθηκε σκανδαλωδώς από τα περισσότερα ΜΜΕ, αποτελεί ένα αισιόδοξο μήνυμα. Επιτέλους η πολιτεία-κάτω από την πίεση της κοινής γνώμης- δείχνει να ξυπνάει από τον λήθαργο και να θέλει να αποδώσει δικαιοσύνη.
Ο Λαυρεντιάδης, ωστόσο, δεν είναι ο μόνος υπεύθυνος για τον ηθικό και πολιτισμικό όλεθρο που μας οδήγησε στην χρεοκοπία. Ο Λαυρεντιάδης αξιοποίησε «τους δρόμους» που είχαν ανοίξει άλλοι πριν από αυτόν-δρόμοι που οδήγησαν την χώρα στο σημερινό αδιέξοδο και στην φτωχοποίηση ενός μεγάλου τμήματος της ελληνικής κοινωνίας.
Είναι προφανές ότι το σύστημα εξουσίας που κυβέρνησε την χώρα τα τελευταία τριάντα χρόνια θα προσπαθήσει να διασωθεί, ελπίζοντας ότι η αυστηρότητα της πολιτείας, έστω και αναδρομικά, θα εξαντληθεί στην επιλεκτική τιμωρία περιπτώσεων σαν τον Λαυρεντιάδη. Προφανώς, υπάρχουν και άλλοι «ένοχοι» που έχουν βλάψει περισσότερο την χώρα και δείχνουν σήμερα να βρίσκονται στο απυρόβλητο.
Αν αυτό το κύμα απόδοσης δικαιοσύνης περιοριστεί σε κάποιες κραυγαλέες περιπτώσεις διαφθοράς ο θυμός της κοινωνίας θα είναι πλέον ασυγκράτητος και θα στραφεί στο τέλος εναντίον της ίδιας της Δημοκρατίας. Η δημαγωγία άλλωστε της «Χρυσής Αυγής» αξιοποιεί ακριβώς αυτό το το αίσθημα ατιμωρησίας που έχει εμπεδωθεί στην ελληνική κοινωνία.
Για το σημερινό αδιέξοδο που ζει η χώρα δεν ευθύνεται μόνο το πολιτικό σύστημα. Για να υπάρξει διαφθορά χρειάζονται πάντα δύο: Αυτός που τα «δίνει» και αυτός που «τα παίρνει»! Η πολιτεία λοιπόν, θα πρέπει να αναζητήσει συστηματικά, όσο ψηλά και αν βρίσκονται και αυτούς που «τα έδιναν» όλα αυτά τα χρόνια και σήμερα απολαμβάνουν την ασυλία που τους διασφαλίζει η δύναμη του χρήματος.
Αν η απόδοση δικαιοσύνης παραμείνει ατελής, πολύ σύντομα, η χώρα, ακόμα και αν ξεπεράσει την σημερινή κρίση, θα βρεθεί στο ίδιο, ίσως και χειρότερο αδιέξοδο! Ας επιλέξουν λοιπόν αυτοί που σήμερα έχουν την ευθύνη της διακυβέρνησης, τον δρόμο που θα ακολουθήσουν. Και ας αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Η ιστορία δεν περίμενε ποτέ κανέναν!
ΠΗΓΗ iefimerida.gr
Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2012
Η εγχείρηση πέτυχε, αλλά ο ασθενής απέθανε...
Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Οι αποκαλύψεις περί χρηματοδοτήσεων, οι αλληλοκατηγορίες, οι ύβρεις και κυρίως ο χωρισμός των (λεγομένων) «ανεξάρτητων Ελλήνων» σε δύο στρατόπεδα – παλιοί και νέοι – έρχονται να αποδείξουν ένα παλαιό αξίωμα:
Οι άνθρωποι που με ευκολία στρέφονται κατά του χώρου (πολιτικού, κοινωνικού, επαγγελματικού, οικογενειακού) στον οποίο με πάθος κάποτε ανήκαν, υψώνοντας μια ευκαιριακή σημαία, δεν έχουν κανέναν δισταγμό να πράξουν το ίδιο και κατά της νέας «φωλιάς» τους.
Όταν διαβείς μια φορά τον Ρουβίκωνα και μάλιστα τόσο θορυβωδώς, δεν έχεις κανένα πρόβλημα να το πράξεις ξανά και ξανά – το ίδιο θορυβωδώς.
Όταν μια φορά αδιαφορήσεις για τις συνέπειες των πράξεών σου και λειτουργήσεις παρορμητικά, επιθετικά, διαλυτικά, είναι βέβαιο ότι δεν θα διστάσεις να επαναλάβεις την πράξη σου ξανά και ξανά.
Το συγκεκριμένο κόμμα γεννήθηκε μέσα από τα σπλάχνα της Νέας Δημοκρατίας.
Στις εκλογές του Μαΐου, συγκέντρωσε ένα αξιοσημείωτο (αποκλειστικά αντιμνημονιακό, βέβαια) ποσοστό της τάξης του 11%, το οποίο προστιθέμενο στο 19% της Νέας Δημοκρατίας, θα έφερνε ένα 30% - ποσοστό δηλαδή που στις εκλογές του Ιουνίου θα μπορούσε να εξασφαλίσει για το κόμμα από το οποίο αποστάτησαν (εδώ κολλάει η «αποστασία») την αυτοδυναμία.
Τώρα, βουλευτές και στελέχη που εγκατέλειψαν με πάταγο και φοβερές κατηγορίες (όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά, λέει ο σοφός λαός) το κόμμα του κ. Καμμένου, διακηρύσσουν σε όλους τους τόνους πως στη Νέα Δημοκρατία δεν επιστρέφουν – αλλά και, όπως λένε, δεν πάνε σπίτι τους, αφήνοντας να εννοηθεί πως θα ξαναδοκιμάσουν με άλλον πολιτικό σχηματισμό.
Φυσικά, κάθε μέρα δεν είναι… Πάσχα!
Και επομένως οφείλουν να γνωρίζουν πως δεν μπορεί κάθε φορά να παρουσιάζονται ως κάτι το καινούργιο, που άλλωστε δεν ήταν (κάτι το καινούργιο) ούτε όταν προσχώρησαν στο συγκεκριμένο κόμμα – ούτε οι ίδιοι, ούτε ο αρχηγός τους.
Πόσες φορές θα… ξεκαινουργιωθούν;
Όσο για την διαφωνία όσον αφορά μια μελλοντική συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, προς τι η έκπληξη;
Δεν γνώριζαν πως με την αποχώρησή τους από τη Ν.Δ. και την δημιουργία νέου κόμματος δεν ευνοούσαν άλλον από τον ΣΥΡΙΖΑ;
Αυτό δεν έγινε στην πράξη;
Στη μείωση της δύναμης της Νέας Δημοκρατίας δεν αποσκοπούσαν;
Ε, η εγχείρηση (η μείωση της δύναμης της Ν.Δ.) πέτυχε, αλλά ο ασθενής (το κόμμα Καμμένου) απέθανε!
Φυσικά, τους ακολούθησε και ένα τμήμα του λαού.
Ένα τμήμα λαού που αποπροσανατόλισαν, για να του πουν στο τέλος πως όλα ήταν μια απάτη από την αρχή ως το τέλος.
Ένα τμήμα λαού που το εκπαίδευσαν στη συνωμοσιολογία και σε κάθε είδους ασυναρτησία, ποντάροντας στην απόγνωση που έχει προκαλέσει η ξαφνική φτωχοποίηση της χώρας.
Και μια πρόβλεψη:
Τα ίδια προβλήματα θα αντιμετωπίσει συντόμως και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Στις τάξεις του έχει «φωλιάσει» το σύνολο του παλαιοκομματικού ΠΑΣΟΚ.
Και εκεί, στη ζεστασιά των υψηλών ποσοστών, δεξιοτεχνικά χορεύοντας ανάμεσα στις συνιστώσες, αυτό το παλαιό ΠΑΣΟΚ ανασυγκροτείται και ετοιμάζει την έξοδό του και την επανεμφάνισή του με άλλο σχήμα ή την προσχώρησή του σε επόμενο σχήμα.
Και σ’ αυτήν την περίπτωση, η εγχείρηση (το «φώλιασμα» του παλαιού ΠΑΣΟΚ μέχρι να περάσει η καταιγίδα) θα πετύχει, αλλά ο ασθενής (ο ΣΥΡΙΖΑ) θα πεθάνει…
Οι άνθρωποι που με ευκολία στρέφονται κατά του χώρου (πολιτικού, κοινωνικού, επαγγελματικού, οικογενειακού) στον οποίο με πάθος κάποτε ανήκαν, υψώνοντας μια ευκαιριακή σημαία, δεν έχουν κανέναν δισταγμό να πράξουν το ίδιο και κατά της νέας «φωλιάς» τους.
Όταν διαβείς μια φορά τον Ρουβίκωνα και μάλιστα τόσο θορυβωδώς, δεν έχεις κανένα πρόβλημα να το πράξεις ξανά και ξανά – το ίδιο θορυβωδώς.
Όταν μια φορά αδιαφορήσεις για τις συνέπειες των πράξεών σου και λειτουργήσεις παρορμητικά, επιθετικά, διαλυτικά, είναι βέβαιο ότι δεν θα διστάσεις να επαναλάβεις την πράξη σου ξανά και ξανά.
Το συγκεκριμένο κόμμα γεννήθηκε μέσα από τα σπλάχνα της Νέας Δημοκρατίας.
Στις εκλογές του Μαΐου, συγκέντρωσε ένα αξιοσημείωτο (αποκλειστικά αντιμνημονιακό, βέβαια) ποσοστό της τάξης του 11%, το οποίο προστιθέμενο στο 19% της Νέας Δημοκρατίας, θα έφερνε ένα 30% - ποσοστό δηλαδή που στις εκλογές του Ιουνίου θα μπορούσε να εξασφαλίσει για το κόμμα από το οποίο αποστάτησαν (εδώ κολλάει η «αποστασία») την αυτοδυναμία.
Τώρα, βουλευτές και στελέχη που εγκατέλειψαν με πάταγο και φοβερές κατηγορίες (όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά, λέει ο σοφός λαός) το κόμμα του κ. Καμμένου, διακηρύσσουν σε όλους τους τόνους πως στη Νέα Δημοκρατία δεν επιστρέφουν – αλλά και, όπως λένε, δεν πάνε σπίτι τους, αφήνοντας να εννοηθεί πως θα ξαναδοκιμάσουν με άλλον πολιτικό σχηματισμό.
Φυσικά, κάθε μέρα δεν είναι… Πάσχα!
Και επομένως οφείλουν να γνωρίζουν πως δεν μπορεί κάθε φορά να παρουσιάζονται ως κάτι το καινούργιο, που άλλωστε δεν ήταν (κάτι το καινούργιο) ούτε όταν προσχώρησαν στο συγκεκριμένο κόμμα – ούτε οι ίδιοι, ούτε ο αρχηγός τους.
Πόσες φορές θα… ξεκαινουργιωθούν;
Όσο για την διαφωνία όσον αφορά μια μελλοντική συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, προς τι η έκπληξη;
Δεν γνώριζαν πως με την αποχώρησή τους από τη Ν.Δ. και την δημιουργία νέου κόμματος δεν ευνοούσαν άλλον από τον ΣΥΡΙΖΑ;
Αυτό δεν έγινε στην πράξη;
Στη μείωση της δύναμης της Νέας Δημοκρατίας δεν αποσκοπούσαν;
Ε, η εγχείρηση (η μείωση της δύναμης της Ν.Δ.) πέτυχε, αλλά ο ασθενής (το κόμμα Καμμένου) απέθανε!
Φυσικά, τους ακολούθησε και ένα τμήμα του λαού.
Ένα τμήμα λαού που αποπροσανατόλισαν, για να του πουν στο τέλος πως όλα ήταν μια απάτη από την αρχή ως το τέλος.
Ένα τμήμα λαού που το εκπαίδευσαν στη συνωμοσιολογία και σε κάθε είδους ασυναρτησία, ποντάροντας στην απόγνωση που έχει προκαλέσει η ξαφνική φτωχοποίηση της χώρας.
Και μια πρόβλεψη:
Τα ίδια προβλήματα θα αντιμετωπίσει συντόμως και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Στις τάξεις του έχει «φωλιάσει» το σύνολο του παλαιοκομματικού ΠΑΣΟΚ.
Και εκεί, στη ζεστασιά των υψηλών ποσοστών, δεξιοτεχνικά χορεύοντας ανάμεσα στις συνιστώσες, αυτό το παλαιό ΠΑΣΟΚ ανασυγκροτείται και ετοιμάζει την έξοδό του και την επανεμφάνισή του με άλλο σχήμα ή την προσχώρησή του σε επόμενο σχήμα.
Και σ’ αυτήν την περίπτωση, η εγχείρηση (το «φώλιασμα» του παλαιού ΠΑΣΟΚ μέχρι να περάσει η καταιγίδα) θα πετύχει, αλλά ο ασθενής (ο ΣΥΡΙΖΑ) θα πεθάνει…
ΠΗΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΖΩΝΗ
Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2012
Άντε στο διάολο Τζάμπα!...
Είναι μακράν η πιο αντιαισθητική διαφήμιση που έχει παιχτεί ποτέ στην ελληνική τηλεόραση. Η Μάνα του Τζάμπα δημιουργεί ένα κόμπο στο στομάχι. Αν είχαμε σοβαρές καταναλωτικές οργανώσεις, όπως στη Γερμανία, θα είχαμε ήδη κηρύξει μποϊκοτάζ στα προϊόντα αυτών των απαράδεκτων που προσβάλλουν έτσι έναν ολόκληρο λαό...
Προσωπικά δεν πρόκειται να πατήσω το πόδι μου σε μαγαζί τους αν δεν ζητήσουν δημόσια συγνώμη. Δεν περιμένω, όμως, να ζητήσουν συγνώμη και να αλλάξουν επικοινωνιακή πολιτική επειδή τους το ζητάει ένας Έλληνας. Είμαι όμως απόλυτα βέβαιος ότι θα το έκαναν δίχως δεύτερη σκέψη αν τους το ζητούσαν όλοι οι Έλληνες.
Το ίδιο έχει συμβεί και στην πατρίδα τους. Οι ισχυρές γερμανικές καταναλωτικές οργανώσεις έχουν επιβάλλει πολλές φορές τις θέσεις τους. Και γι΄ αυτό τους ζηλεύω τους Γερμανούς και τους βγάζω το καπέλο μου. Στην Ελλάδα απέχουμε πολύ από το να αποκτήσουμε ένα σοβαρό καταναλωτικό κίνημα. Ο Τζάμπας και η μάνα του, όμως, μπορεί να είναι η αφορμή...
Επίσης, τίθεται ένα θέμα παραπλάνησης της κοινής γνώμης. Διότι η εν λόγω αλυσίδα δεν πουλάει τζάμπα. Ούτε πουλάει φθηνότερα στην Ελλάδα σε σχέση με άλλες χώρες της Ευρώπης. Αν υπήρχε ελληνικό κράτος θα έπρεπε ήδη να τους έχει τραβήξει το αφτί. Θα μου πείτε ότι αν υπήρχε ελληνικό κράτος δεν θα τολμούσαν να βγάλουν ένα τέτοιο διαφημιστικό μήνυμα. Θα είχε ήδη απαγορευτεί από την πρώτη ημέρα της μετάδοσής του για προσβολή της αισθητικής. Πως είναι δυνατόν σε μία πόλη που φιλοξενεί τον Παρθενώνα να ανέχεται τον τζάμπα και την παρέα του;
Α! Δεν σας το είπαμε! Στην αρχή εμφανίστηκε μόνος του ο Τζάμπας. Μετά έφερε και τη μαμά του. Την επόμενη φορά θα φέρει τους λοιπούς συγγενείς και τους φίλους. Αν αυτό το ανεχόμαστε, μπορούμε να συνεχίσουμε να ψωνίζουμε από την εν λόγω αλυσίδα. Αν όχι, ας τους πούμε πολύ ευγενικά να πάνε στον διάολο και να πάρουν μαζί τους τον Τζάμπα, την μάνα του και τα αρρωστημένα τους μυαλά.
Προσωπικά δεν πρόκειται να πατήσω το πόδι μου σε μαγαζί τους αν δεν ζητήσουν δημόσια συγνώμη. Δεν περιμένω, όμως, να ζητήσουν συγνώμη και να αλλάξουν επικοινωνιακή πολιτική επειδή τους το ζητάει ένας Έλληνας. Είμαι όμως απόλυτα βέβαιος ότι θα το έκαναν δίχως δεύτερη σκέψη αν τους το ζητούσαν όλοι οι Έλληνες.
Το ίδιο έχει συμβεί και στην πατρίδα τους. Οι ισχυρές γερμανικές καταναλωτικές οργανώσεις έχουν επιβάλλει πολλές φορές τις θέσεις τους. Και γι΄ αυτό τους ζηλεύω τους Γερμανούς και τους βγάζω το καπέλο μου. Στην Ελλάδα απέχουμε πολύ από το να αποκτήσουμε ένα σοβαρό καταναλωτικό κίνημα. Ο Τζάμπας και η μάνα του, όμως, μπορεί να είναι η αφορμή...
Επίσης, τίθεται ένα θέμα παραπλάνησης της κοινής γνώμης. Διότι η εν λόγω αλυσίδα δεν πουλάει τζάμπα. Ούτε πουλάει φθηνότερα στην Ελλάδα σε σχέση με άλλες χώρες της Ευρώπης. Αν υπήρχε ελληνικό κράτος θα έπρεπε ήδη να τους έχει τραβήξει το αφτί. Θα μου πείτε ότι αν υπήρχε ελληνικό κράτος δεν θα τολμούσαν να βγάλουν ένα τέτοιο διαφημιστικό μήνυμα. Θα είχε ήδη απαγορευτεί από την πρώτη ημέρα της μετάδοσής του για προσβολή της αισθητικής. Πως είναι δυνατόν σε μία πόλη που φιλοξενεί τον Παρθενώνα να ανέχεται τον τζάμπα και την παρέα του;
Α! Δεν σας το είπαμε! Στην αρχή εμφανίστηκε μόνος του ο Τζάμπας. Μετά έφερε και τη μαμά του. Την επόμενη φορά θα φέρει τους λοιπούς συγγενείς και τους φίλους. Αν αυτό το ανεχόμαστε, μπορούμε να συνεχίσουμε να ψωνίζουμε από την εν λόγω αλυσίδα. Αν όχι, ας τους πούμε πολύ ευγενικά να πάνε στον διάολο και να πάρουν μαζί τους τον Τζάμπα, την μάνα του και τα αρρωστημένα τους μυαλά.
ΠΗΓΗ capital.gr
ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :
Επιτέλους κάποιος ασχολήθηκε με την -μακράν χειρότερη- διαφήμιση της Ελληνικής τηλεόρασης!
Ομολογώ ότι είχα αρχίσει να αισθάνομαι μία μοναξιά...
Δεν ξέρω εάν η συγκεκριμένη διαφημιστική καμπάνια παίζεται και σε άλλες χώρες και την ανέχονται αλλά είναι ότι πιο αντιαισθητικό έχει υπάρξει ως διαφήμιση(;) τα τελευταία χρόνια... αν όχι διαχρονικά!
Προσωπικά δεν μπορώ να αντιδράσω απέχοντας από τα καταστήματα του "τζάμπα" γιατί απλά δεν υπάρχουν στην πόλη μου.
Αυτό που κάνω είναι να αλλάζω κανάλι κάθε φορά που ξεκινούν αυτές οι διαφημίσεις λόγω της αηδίας που αισθάνομαι.
Ελπίζω κάποιος να ασχοληθεί με το θέμα και να υπάρξει μία σωστή και οργανωμένη διαμαρτυρία.
Δεν είναι δυνατόν να δεχόμαστε ως λαός κάτι τόσο αντιαισθητικό και αηδιαστικό χωρίς καμία αντίδραση!
Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2012
ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ...
Ένα από τα πιο αγαπημένα μου συγκροτήματα...
με ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια...
σε μία "μαγική" συναυλία...
Ποιος είναι ο Μακρυγιάννης;...
Tου Στεφανου Κασιματη
«Τι είπε ο Καμμένος; Δεν κατάλαβα». Από τη χροιά της φωνής σχημάτιζες την εντύπωση ότι η ραδιοφωνική παραγωγός πρέπει να ήταν το πολύ τριάντα ετών. Ο συμπαραγωγός της εκπομπής, στον οποίο είχε απευθύνει την ερώτηση, της εξήγησε ότι, στη Βουλή, ο Καμμένος κατήγγειλε την κυβέρνηση ότι «καλλιεργεί εμφυλιοπολεμικό κλίμα», επειδή στις 4 Δεκεμβρίου ο υπουργός Εθνικής Αμύνης έστειλε στεφάνι στου Μακρυγιάννη. «Ποιος είναι ο Μακρυγιάννης», ρώτησε με σοβαρότητα απολύτως αντάξια της φιλομαθείας της η κοπέλα. Ο φίλος, που έτυχε να ακούσει τη ραδιοφωνική στιχομυθία και μου τη μετέφερε, δεν ήταν σε θέση να μου πει τι ειπώθηκε στη συνέχεια, γιατί έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου από την κατάπληξη, πέρασε στο αντίθετο ρεύμα - εν πάση περιπτώσει, φτηνά τη γλίτωσε ο άνθρωπος και είναι αυτό που έχει σημασία.
Ομως και μόνο αυτό το θραύσμα από την περισπούδαστη ραδιοφωνική συζήτηση αρκεί για να κάνουμε ορισμένες χρήσιμες διαπιστώσεις για την ωραιότερη χώρα του κόσμου, στην οποία -δεν θα κουραστώ να το λέω- κατοικεί ο εξυπνότερος λαός του κόσμου.
Κατ’ αρχάς, ότι ο Πάνος Παναγιωτόπουλος κατοχυρώνει το δικαίωμα στο μέλλον -υπό την προϋπόθεση, βεβαίως, ότι η χώρα θα σωθεί από την ιδεολογική γάγγραινα της μεταπολίτευσης- να διεκδικήσει σύνταξη αντιστασιακού. Διότι, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, στη σύγχρονη Ελλάδα η πολιτική ευπρέπεια επιβάλλει, αν όχι να θλίβεσαι επειδή κατά την περίοδο του Εμφυλίου το ΚΚΕ απέτυχε να επιβάλει καθεστώς μαρξιστικής δικτατορίας στη χώρα, τουλάχιστον να μη διανοείσαι να εκφράσεις δημοσίως τις αντιρρήσεις σου. Με τα δεδομένα της πραγματικότητας, συνεπώς, η κατάθεση στεφάνου εις μνήμην των νεκρών του Συντάγματος Χωροφυλακής στου Μακρυγιάννη είναι πράξη αντίστασης - έστω και αν ο υπουργός δεν το κατέθεσε αυτοπροσώπως, αλλά το έστειλε δι’ αντιπροσώπου. (Ποιος ξέρει; Σε αυτή την χώρα, όπου όλα τα κάνουμε στραβά, μπορεί ο Παναγιωτόπουλος να είναι ο Γλέζος του μέλλοντος...)
Το δεύτερο σημείο που αξίζει να προσέξουμε είναι ότι από όλους τους βουλευτές είναι ο Καμμένος -αν έχετε τον Θεό σας!- εκείνος που μέμφεται τον Παναγιωτόπουλο επειδή τιμά την μνήμη των πεσόντων στου Μακρυγιάννη. Δικαιούμεθα, επομένως, να υποψιαζόμαστε ότι είτε οι αποχωρήσαντες έχουν δίκιο όταν τον καταγγέλλουν ότι θέλει να συγκυβερνήσει με τον ΣΥΡΙΖΑ, είτε έχουν δίκιο όταν του προσάπτουν «χαοτική συμπεριφορά» - ή, μάλλον, το πιθανότερο είναι να ισχύουν και τα δύο: το ένα δεν αποκλείει λογικά το άλλο.
Τέλος, δεν θα περίμενε κανείς από τη δημοσιογράφο, πολύ περισσότερο δε αν έχει γεννηθεί μετά το 1981, να ξέρει τι ήταν η μάχη στου Μακρυγιάννη τον Δεκέμβριο του 1944, αλλά πώς είναι δυνατόν να μην έχει έστω μια αμυδρά ιδέα για το ποιος ήταν ο Μακρυγιάννης. (Στο περίπου, π.χ., ότι πολέμησε κατά των Τούρκων και όχι κατά των Περσών...) Από την άλλη πλευρά, βέβαια, επειδή καλό είναι να μην παραβλέπουμε τη θετική όψη των πραγμάτων, όσο μικρή και αν είναι, πρέπει να εξάρουμε τη φιλομάθειά της! Τουλάχιστον εκδήλωσε την επιθυμία η κοπέλα να μάθει ποιος ήταν ο Μακρυγιάννης...
ΠΗΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ με τρόπο ευπρεπή και κόσμιο, δεν δύναμαι να κάνω!...
ΤΩΡΑ ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ...
Το είπε ο Στουρνάρας και έχει απόλυτο δίκιο...
Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα!
Ενέκρινε σήμερα το eurogroup την εκταμίευση μίας πάρα πολύ μεγάλης δόσης για την χώρα μας και είναι λογικό να υπάρχει ικανοποίηση ειδικά μετά από όσα είχαν ειπωθεί τους τελευταίους μήνες.
“Δυστυχώς” δεν θα μάθουμε τι θα γινόταν στην Ελλάδα εάν οι ευχές του Τσίπρα και των αντιμνημονιακών έπιαναν και δεν μας έδιναν αυτήν την δόση.
Μέχρι τον Μάρτιο λοιπόν θα μπουν στην χώρα 52,5 δις τα οποία πιθανότατα θα είναι η τελευταία μας ευκαιρία.
Αν και αυτή τη φορά αποτύχουμε και δεν μπορέσουμε -έστω και μερικώς- να ανακάμψουμε είναι μάλλον βέβαιο ότι θα βαρεθούν να μας στηρίζουν κι εμείς μυαλό να μην βάζουμε.
Δεν ξέρω για ποιον οικονομικό ή τεχνοκρατικό/λογιστικό λόγο θεωρεί ο Στουρνάρας ότι “τώρα αρχίζουν τα δύσκολα” αλλά θεωρώ ότι...
“Δύσκολο” θα είναι να υπάρξει σωστή, λογική και προσεκτικά σχεδιασμένη και στοχευμένη χρήση αυτών των δις.
“Δύσκολο” θα είναι να προχωρήσουμε -επιτέλους!- στις αναγκαίες ριζικές μεταρρυθμίσεις λειτουργίας του δημοσίου με την σωστή ιεράρχηση προτεραιοτήτων.
“Δύσκολο” θα είναι να καταλάβουν, ακόμα και οι βουλευτές, ότι τα προνόμια διαφόρων ομαδούλων... τέλος! Δεν μπορούν πια να πολιτεύονται με καλοπιάσματα συγκεκριμένων κοινωνικών και επαγγελματικών ομάδων.
“Δύσκολο” θα είναι να προχωρήσουν οι αποκρατικοποιήσεις και να “αποποινικοποιηθεί” επιχειρηματικότητα.
“Δύσκολο” θα είναι να υπάρξει ένα λογικό και ρεαλιστικό πρόγραμμα για να βγούμε από την κρίση το οποίο όμως πρέπει να τηρηθεί απαρέγκλιτα!
“Δύσκολο” θα είναι να καταφέρουν να αλλάξουν την νοοτροπία του, επί δεκαετίες, βολεμένου Έλληνα.
Οι δυσκολίες λοιπόν είναι πολλές και απαιτούν ριζικές αλλαγές στην οικονομία, την κοινωνία και γενικά στην μέχρι τώρα πορεία μας.
Χρειάζεται η κυβέρνηση να αλλάξει ρότα και να μην υποκύπτει σε εκβιασμούς συνδικαλιστών και συντεχνιών.
Να προχωρήσει γρήγορα και σταθερά, χωρίς να σκέφτεται το βραχυπρόθεσμο πολιτικό κόστος, έτσι ώστε σύντομα να φανούν αποτελέσματα και να αλλάξει το κλίμα στην χώρα.
Χρειάζεται από όλους εμάς να πάρουμε απόφαση ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει και αν δεν σταματήσουμε την γκρίνια και δεν στρωθούμε στην δουλειά το αύριο κινδυνεύει να είναι πολύ χειρότερο.
Με λίγα λόγια και επειδή όλα αυτά τα δις ίσως να άνοιξαν την όρεξη σε κάποιους...
Δεν είναι ώρα για πανηγυρισμούς!
Είναι πολύ εύκολο η ελπίδα, με λάθος χειρισμούς, να καταλήξει σε καταστροφή.
Στο χέρι μας είναι να αξιοποιήσουμε σωστά αυτήν -ίσως την τελευταία- ευκαιρία που μας δίνεται.
Απλή κοινή λογική...
Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2012
FAST FORWARD...
Πολλά ακούγονται από εχθές που ξεκίνησε η “αναμπουμπούλα” στους Αν Έλληνες.
Φυσικά τα περισσότερα είναι σατυρικά (Έλληνες είμαστε άλλωστε!) αλλά υπάρχουν και αυτοί που προσπαθούν να δουν το θέμα σοβαρά και να αναλύσουν τις συνέπειες της πιθανής διάλυσης του κόμματος.
Δεν θα ασχοληθώ με τα σατυρικά, αν και μερικά είναι πολύ ευφάνταστα και πετυχημένα.
Ούτε με τις συνέπειες της διαφαινόμενης διάλυσης θα ασχοληθώ γιατί θεωρώ ότι είναι ακόμα πολύ ρευστά τα πράγματα.
Αυτό που ξέρω είναι ότι για άλλη μία φορά ένα μονοθεματικό, αρχηγοκεντρικό κόμμα διαλύεται.
Όπως είχα πει και σε νεαρό φίλο που αποφάσισε από νωρίς να ακολουθήσει ενθέρμως τους Αν Έλληνες, έχουμε δει πολλά τέτοια κόμματα στην μεταπολίτευση.
Ξεκινούν από μία διαφορετική άποψη σε κάποιο θέμα, αποχωρούν από το κόμμα τους και ο έχων τις μεγαλύτερες αρχηγικές φιλοδοξίες δημιουργεί ένα νέο κόμμα του οποίου ηγείται με υπερηφάνεια.
Τίποτα το καινούργιο...
Αυτό που διαφοροποιεί τους Αν Έλληνες από όλα τα προηγούμενα παραδείγματα είναι ο σύντομος βίος του.
Η ταχύτητα με την οποία δημιουργήθηκε, στελεχώθηκε και... αποσυντίθεται.
Ταχύτητα της εποχής του διαδικτύου λένε μερικοί.
Ταχύτητα της εποχής της κρίσης λέω εγώ.
Ταχύτητα της εποχής του διαδικτύου λένε μερικοί.
Ταχύτητα της εποχής της κρίσης λέω εγώ.
Ζούμε σε μία εποχή όπου οι μεγαλοστομίες και ο λαϊκισμός έχουν πλέον μικρή απήχηση.
Τώρα ο κόσμος χρειάζεται και απαιτεί χειροπιαστές λύσεις.
Όσο κι αν μας αρέσει να ακούμε “κορώνες” και να παραμυθιαζόμαστε σε περιόδους παχιών αγελάδων, την σήμερον ημέραν δεν γίνεται να λες “θα καταργήσουμε το μνημόνιο και θα διαγράψουμε το επονείδιστο(sic) χρέος” χωρίς να έχεις εναλλακτική πρόταση.
Λογική και χειροπιαστή εναλλακτική πρόταση, όχι μετά το ένα “πυροτέχνημα” να πετάς ένα δεύτερο “θα πάμε στο δολάριο” ως εναλλακτική!
Οι ψηφοφόροι ακούν τέτοιες δηλώσεις και αντί να πάρουν τα λάβαρα της επανάστασης και να βγουν στους δρόμους... κουμπώνονται.
Ο φόβος και η αβεβαιότητα για το αύριο είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της εποχής της κρίσης.
Αυτά δεν πολεμούνται με “κορώνες”!
Χρειάζονται προσγειωμένες λύσεις, απτές και χειροπιαστές αποδείξεις ρεαλιστικής εναλλακτικής, απαντήσεις με νόημα και προοπτική.
Η αντιμνημονιακή πτέρυγα δεν έχει πείσει ότι έχει ρεαλιστική εναλλακτική.
Ξέρω ότι στις δημοσκοπήσεις έρχεται πρώτος ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά...
Υπήρχε ποτέ περίπτωση να υπάρχει πειστική εναλλακτική και το κόμμα που την προτείνει να μην βγάζει αυτοδυναμία;Τι αυτοδυναμία δηλαδή;
Ποσοστά Σαντάμ έπρεπε να έχει!
Ποσοστά Σαντάμ έπρεπε να έχει!
Είναι φανερό ότι τέτοιο κόμμα δεν υπάρχει.
Οι “κορώνες” κάποτε συγκινούσαν.
Τώρα πια όλοι ρωτάνε “και τι θα γίνει μετά;” και η απάντηση πρέπει να είναι σταράτη και χωρίς μισόλογα ή μεγαλοστομίες.
Σε κανέναν δεν αρέσει το μνημόνιο.
Καμία κυβέρνηση και κανένα κόμμα δεν χαίρεται κάνοντας περικοπές, βλέποντας τον λαό της να πεινάει και όλη τη χώρα να την βρίζει.
Αλλά μαγικό ραβδί δεν υπάρχει!
Ίσως να ήρθε πια η ώρα να καταλάβουμε ότι πρέπει να παραδεχτούμε τα λάθη μας, τις σπατάλες μας και τις αγκυλώσεις μας και να προχωρήσουμε αλλάζοντας την χώρα.
Γρήγορα και αποτελεσματικά, με πολλή δουλειά και -κυρίως- με αλλαγή νοοτροπίας.
Έτσι μόνο θα βελτιώσουμε την κατάστασή μας και θα απαλλαγούμε από το μνημόνιο μία ώρα αρχύτερα.
Δεν υπάρχουν “σωτήρες” όσο εμείς δεν θέλουμε να σωθούμε και όσο αγκιστρωνόμαστε στις συνήθειες και τις πρακτικές που μας έφεραν σε αυτό το σημείο.
Απλή κοινή λογική...
Κομμένο το δούλεμα με τα τιμολόγια της ΔΕΗ…
του Ν.Γ. Δρόσου
Είναι παντελώς αδιανόητο και κοινωνικά ανάλγητο, σε συνθήκες πρωτοφανούς ύφεσης και καλπάζουσας ανεργίας για τη χώρα να προτείνονται αυξήσεις, μεσοσταθμικά της τάξης του 25% και σε περιπτώσεις έως και 48,7% στα τιμολόγια του ηλεκτρικού ρεύματος.
Την ίδια ώρα που οι επιχειρήσεις κλείνουν κατά χιλιάδες, οι άνεργοι υπερβαίνουν τα 1,3 εκατομμύρια και όσοι έχουν εργασία ή είναι στη σύνταξη πασχίζουν να «βγάλουν» το μήνα, υπό το βάρος της υπερφορολόγησης και της δραστικής περικοπής αποδοχών, οι προτεινόμενες από τη διοίκηση της ΔΕΗ αυξήσεις τιμολογίων συνιστούν ύβρη κατά ολόκληρης της κοινωνίας.
Το να προτείνεται, δε, η σταδιακή έναρξη εφαρμογής τους από 1.1.2013, δηλαδή στην καρδιά του χειμώνα, όταν ένα στα δύο νοικοκυριά δεν διανοείται καν να αγοράσει πετρέλαιο και έχει καταφύγει στη χρήση ηλεκτρικών συσκευών για τη θέρμανσή του, αποτελεί προσβολή στην ύβρη.
Όχι μόνον αυξήσεις όπως αυτές δεν πρέπει να γίνουν δεκτές, αλλά αποτελούν ικανή και αρκετή αιτία για να ζητηθούν οι παραιτήσεις όσων τις πρότειναν.
Εάν η ΔΕΗ αντιμετωπίζει προβλήματα ρευστότητας ή οικονομικών αποτελεσμάτων, ας προσπαθήσει να βρει από αλλού τη λύση.
Ας περιορίσει τις δαπάνες της και τα λειτουργικά της κόστη, ας κόψει τις επιδοτήσεις των συνδικαλιστών και όσων άλλων την απομυζούν, αλλά, ας αφήσει ήσυχους τους καταναλωτές, μικρούς ή μεγάλους, που πασχίζουν να επιβιώσουν εν μέσω κρίσης.
Η επίκληση, δε, του επιχειρήματος ότι οι αυξήσεις αυτές προτείνονται ενόψει της επικείμενης απελευθέρωσης των τιμολογίων συνιστά εμπαιγμό και υποτιμά τη νοημοσύνη του καθενός, δεδομένου, ότι η ΔΕΗ συνεχίζει να είναι μια επιχείρηση η οποία, βάσει οποιουδήποτε ορισμού, συνεχίζει να λειτουργεί μονοπωλιακά στην ελληνική αγορά ενέργειας.
Εάν η κυβέρνηση επιθυμεί πράγματι να απελευθερώσει την ελληνική αγορά ενέργειας και να ανταποκριθεί τόσο στις μνημονιακές της δεσμεύσεις όσο και στις ανάγκες της αγοράς, οφείλει να προχωρήσει στην πλήρη ιδιωτικοποίηση του τομέα, βάσει ενός σύγχρονου και αποτελεσματικού θεσμικού πλαισίου, το οποίο θα διασφαλίζει την πιστή τήρηση των κανόνων του ανταγωνισμού και την πάταξη της ασυδοσίας, κρατικής ή ιδιωτικής.
Ταυτόχρονα, οφείλει μία και διά παντός να διαχωρίσει όχι μόνον τα φορολογικά βάρη που σχετίζονται με τα τιμολόγια ρεύματος αλλά το σύνολο των τελών και λοιπών χρεώσεων που ενσωματώνονται σήμερα σε αυτά και έχουν οδηγήσει το κόστος του ρεύματος να αποτελεί μόνον ένα μικρό ποσοστό του συνολικού ποσού που καλούνται να πληρώσουν οι καταναλωτές.
Έλεος, πια, με αυτήν την ιστορία της ΔΕΗ και των χρεώσεων που καλείται να πληρώσει ο κάθε μισθωτός, συνταξιούχος, επαγγελματίας ή επιχειρηματίας σε αυτόν τον τόπο, για να συντηρήσει τον λευκό ελέφαντα που λέγεται ΔΕΗκαι να εξυπηρετήσει τις φορομπηχτικές διαθέσεις της κάθε κυβέρνησης.
Εντέλει, εάν η παρούσα κυβέρνηση επιθυμεί να δει ο τόπος μια άσπρη ημέρα, ας ανοίξει την αγορά, βάσει ενός σαφούς, απλού αλλά αυστηρά επιτηρούμενου πλαισίου κανόνων και ας αφήσει τις τιμές να διαμορφωθούν ελεύθερα, σύμφωνα με τους κανόνες του υγιούς ανταγωνισμού.
Σε όποιο περιτύλιγμα και εάν επιχειρήσει να τυλίξει τις προτεινόμενες αυξήσεις, αλλά και συνολικά τον τρόπο με τον οποίο εκπονούνται σήμερα τα τιμολόγια της ΔΕΗ, δεν θα καταφέρει να πείσει τον οποιονδήποτε καλόπιστο, ότι αυτά δεν συνιστούν μια στρέβλωση στην αγορά και μια κατάφορη αδικία για τον κάθε καταναλωτή.
Σε μια χώρα, στην οποία, πέραν των οποιωνδήποτε αλχημειών και υπολογιστικών τύπων, το «κόστος του ρεύματος» παραμένει ο «μεγάλος άγνωστος», είναι, τουλάχιστον, υποκριτικό να προωθούνται αυξήσεις τιμολογίων με την επίκληση της «απελευθέρωσης της αγοράς».
Ποιάς απελευθέρωσης και ποιάς αγοράς;
ΠΗΓΗ euro2day.gr
Το Μνημόνιο είναι πρόβλημα, αλλά το αντιμνημόνιο δεν είναι ιδεολογία...
Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Οι εξελίξεις στο κόμμα του Πάνου Καμμένου, αλλά και οι διαφορετικές γραμμές πλεύσης που υιοθετούνται στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ , αποδεικνύουν ότι η αντιμνημονιακή στάση δεν αποτελεί ικανή συνθήκη, δεν είναι το αναγκαίο ιδεολογικό υπόβαθρο για να σταθεί και να αναπτυχθεί ένα κόμμα.
Κι’ αυτό για μια σειρά λόγους.
Όταν είναι απολύτως βέβαιο ότι λεφτά δεν υπάρχουν – και αυτά που υπάρχουν είναι από τις δόσεις ή από τις εκδόσεις εντόκων γραμματίων του Δημοσίου – καλείσαι να εξηγήσεις τι θα κάνεις στην περίπτωση που οι δανειστές κλείσουν τη στρόφιγγα.
Εκεί, λοιπόν, ακούγονται του κόσμου οι τρελές ιδέες:
Ότι θα καταγγείλουμε το μνημόνιο (δηλαδή τις υπογραφές μας με 16 χώρες που όλο και λιγοστεύουν, οπότε όλο και πιο πολύ εξαρτώμεθα από τους ισχυρούς της Ένωσης), αλλά οι δανειστές θα αναγκαστούν να μας τροφοδοτούν με χρήμα.
Ότι το ευρώ δεν είναι φετίχ και επιτέλους μπορούμε άνετα να πάμε στη δραχμή, στη μνα ή δεν ξέρω σε ποιο άλλο ανύπαρκτο νόμισμα, να κόβουμε μονέδα στο Νομισματοκοπείο και να συνεχίσουμε να ζούμε κανονικά, να εισάγουμε φάρμακα, να πληρώνουμε μισθούς και συντάξεις, να πάρουν οι άνθρωποι τα εφάπαξ που περιμένουν εδώ και χρόνια – αποκρύπτοντας, βέβαια, την τρομερή υποτίμηση και την απίστευτη ανθρωπιστική καταστροφή που θα προκύψει εφόσον δεν θα λειτουργεί τίποτε σε βασικούς τομείς όπως η υγεία.
Ότι αν στριμωχτούμε πολύ, μπορούμε να επιλέξουμε ένα άλλο ισχυρό νόμισμα, όπως το δολάριο για παράδειγμα!
Πώς θα γίνει αυτό, αυτή η φαεινή ιδέα του κ. Καμμένου, άγνωστο!
Θα έχουμε δολάριο και θα ανήκουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Ή θα φύγουμε από την ΕΕ και θα υποκλιθούμε στην αστερόεσσα;
Και μήπως βρέθηκε κανείς να μας φέρει δολάρια με τα τσουβάλια;
Όλα αυτά καταδεικνύουν πως το «αντιμνημόνιο» δεν είναι ιδεολογία και επομένως δεν αρκεί για να στηρίξει πολιτικά ένα κόμμα.
Διότι αν αύριο το πρωί ξυπνούσαμε και δεν υπήρχε μνημόνιο, είναι βέβαιο ότι δεν θα υπήρχε τίποτε που να κρατήσει ενωμένο ένα τέτοιο (ευκαιριακό) κόμμα, που σχηματίστηκε για να απορροφήσει τη λαϊκή οργή.
Αν αύριο το πρωί ξυπνούσαμε και δεν υπήρχε μνημόνιο, επίσης όλα τα πλήθη που συνέρρευσαν στον ΣΥΡΙΖΑ θα επέστρεφαν στα παλιά τους κόμματα.
Διότι ουδείς θα είχε όρεξη να ψάχνει κάθε φορά να βρει με τη γνώμη ποιας συνιστώσας θα έπρεπε να συνταχθεί.
Συμπέρασμα: Όσο πιο γρήγορα γίνουν οι αναγκαίες κινήσεις για να δρομολογηθεί η έξοδος από το μνημόνιο, τόσο γρηγορότερα θα ησυχάσουν τα αυτιά μας από διάφορες τρέλες.
Οι οποίες (τρέλες) λέγονται – πασπαλισμένες με μπόλικες αντιφάσεις και άφθονο λαϊκισμό – διότι ακόμη και ένα ευκαιριακό κόμμα ή ένα κόμμα με ευκαιριακή πελατεία κάτι πρέπει να πει…
Κι’ αυτό για μια σειρά λόγους.
Όταν είναι απολύτως βέβαιο ότι λεφτά δεν υπάρχουν – και αυτά που υπάρχουν είναι από τις δόσεις ή από τις εκδόσεις εντόκων γραμματίων του Δημοσίου – καλείσαι να εξηγήσεις τι θα κάνεις στην περίπτωση που οι δανειστές κλείσουν τη στρόφιγγα.
Εκεί, λοιπόν, ακούγονται του κόσμου οι τρελές ιδέες:
Ότι θα καταγγείλουμε το μνημόνιο (δηλαδή τις υπογραφές μας με 16 χώρες που όλο και λιγοστεύουν, οπότε όλο και πιο πολύ εξαρτώμεθα από τους ισχυρούς της Ένωσης), αλλά οι δανειστές θα αναγκαστούν να μας τροφοδοτούν με χρήμα.
Ότι το ευρώ δεν είναι φετίχ και επιτέλους μπορούμε άνετα να πάμε στη δραχμή, στη μνα ή δεν ξέρω σε ποιο άλλο ανύπαρκτο νόμισμα, να κόβουμε μονέδα στο Νομισματοκοπείο και να συνεχίσουμε να ζούμε κανονικά, να εισάγουμε φάρμακα, να πληρώνουμε μισθούς και συντάξεις, να πάρουν οι άνθρωποι τα εφάπαξ που περιμένουν εδώ και χρόνια – αποκρύπτοντας, βέβαια, την τρομερή υποτίμηση και την απίστευτη ανθρωπιστική καταστροφή που θα προκύψει εφόσον δεν θα λειτουργεί τίποτε σε βασικούς τομείς όπως η υγεία.
Ότι αν στριμωχτούμε πολύ, μπορούμε να επιλέξουμε ένα άλλο ισχυρό νόμισμα, όπως το δολάριο για παράδειγμα!
Πώς θα γίνει αυτό, αυτή η φαεινή ιδέα του κ. Καμμένου, άγνωστο!
Θα έχουμε δολάριο και θα ανήκουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Ή θα φύγουμε από την ΕΕ και θα υποκλιθούμε στην αστερόεσσα;
Και μήπως βρέθηκε κανείς να μας φέρει δολάρια με τα τσουβάλια;
Όλα αυτά καταδεικνύουν πως το «αντιμνημόνιο» δεν είναι ιδεολογία και επομένως δεν αρκεί για να στηρίξει πολιτικά ένα κόμμα.
Διότι αν αύριο το πρωί ξυπνούσαμε και δεν υπήρχε μνημόνιο, είναι βέβαιο ότι δεν θα υπήρχε τίποτε που να κρατήσει ενωμένο ένα τέτοιο (ευκαιριακό) κόμμα, που σχηματίστηκε για να απορροφήσει τη λαϊκή οργή.
Αν αύριο το πρωί ξυπνούσαμε και δεν υπήρχε μνημόνιο, επίσης όλα τα πλήθη που συνέρρευσαν στον ΣΥΡΙΖΑ θα επέστρεφαν στα παλιά τους κόμματα.
Διότι ουδείς θα είχε όρεξη να ψάχνει κάθε φορά να βρει με τη γνώμη ποιας συνιστώσας θα έπρεπε να συνταχθεί.
Συμπέρασμα: Όσο πιο γρήγορα γίνουν οι αναγκαίες κινήσεις για να δρομολογηθεί η έξοδος από το μνημόνιο, τόσο γρηγορότερα θα ησυχάσουν τα αυτιά μας από διάφορες τρέλες.
Οι οποίες (τρέλες) λέγονται – πασπαλισμένες με μπόλικες αντιφάσεις και άφθονο λαϊκισμό – διότι ακόμη και ένα ευκαιριακό κόμμα ή ένα κόμμα με ευκαιριακή πελατεία κάτι πρέπει να πει…
ΠΗΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΖΩΝΗ
Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2012
Πέσαμε έξω σ αυτή την... "επένδυση"...
Toυ Βαγγέλη Μωυσή.
Δηλαδή τι θέλετε; Να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας; Βραχυπρόθεσμα, η επανεκκίνηση της οικονομίας, βασίζεται μόνο (κυριολεκτώ) στην μεσαία τάξη… συνταξιούχων.
Μέχρι τέλος του έτους κάτι παραπάνω από 1,5 δισεκατομμύρια ευρώ θα κατανεμηθεί ως εφάπαξ σε 60.000 νέους συνταξιούχους. Από εκεί θα προέλθει το πρώτο και μαζικότερο «ρευστό» στην αγορά.
Διότι αυτό το εφάπαξ περιμένουν για να καλύψουν βασικές εκκρεμότητες και ανάγκες τα χαμηλόμισθα ή άνεργα παιδιά του συνταξιούχου, τα εγγόνια, κ.λ.π. Αυτή είναι η σημερινή μεσαία τάξη.
Επί δεκαετίες και ιδιαίτερα μετά το 1980, η Ελλάδα μάθαινε να επενδύει όχι στο «μέλλον» της (παιδιά), αλλά στο «παρελθόν» της (συνταξιούχους).
Οι κυβερνήσεις –με εκείνες του ΠΑΣΟΚ κυρίαρχες- ασκούσαν ψηφοθηρία χτίζοντας ένα γιγαντιαίο «μελίσσι» Δημοσίων Υπαλλήλων κι αυτό άρεσε σε μεγάλο τμήμα της κοινωνίας.
Το μελίσσι όμως, δυστυχώς, ήταν έτσι δομημένο, ώστε να έχει λιγότερες εργάτριες μέλισσες από τα κανονικά μελίσσια και περισσότερους κηφήνες, που έμαθαν να απολαμβάνουν το μέλι της μονιμότητας αναμένοντας ραχατλίδικα… τη σύνταξη.
Εργατικοί και τεμπέληδες δε, συχνά, έφταναν νεότατοι να πάρουν τη σύνταξή τους, συχνά παχυλή και με καλό εφάπαξ.
Στον ιδιωτικό τομέα, δημιούργησαν μια αντίστοιχη δυναμική οι χρόνιες παθογένειες του κράτους και –ας μην το παραβλέπουμε- η μακροχρόνια απογοήτευση από τη διαφορά μεταξύ της «σιγουριάς» του δημοσίου τομέα και της αβεβαιότητας του ιδιωτικού. Η συχνή επιλογή της παραμονής στην αφάνεια του μέσου όρου δεν ήταν θέμα απουσίας ευσυνειδησίας.
Ήταν θέμα ψυχολογίας οικογενειαρχών, που προτιμούσαν να έχουν λιγότερες πιθανότητες ανέλιξης, αλλά και λιγότερες πιθανότητες εμπλοκής σε άσχημους ανταγωνισμούς ή σε λάθη, που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε απώλεια της θέσης εργασίας. Πολλές οι εξαιρέσεις. Μα υπήρχε και κανόνας…
Αυτή είναι η αλήθεια: Αντί να ενισχύουμε την κοινωνία με κίνητρα απόκτησης πολλών παιδιών και με σιγουριά για τη μελλοντική εκπαίδευση και απασχόληση ενός -σταθερού κατ` έτος- πλήθους νεαρών Ελλήνων, εμείς μάθαμε ως κράτος, ως οικονομία και ως κοινωνία (μ’ αυτή τη σειρά), να επενδύουμε στην παραγωγή συνταξιούχων.
Από μια άποψη, σήμερα δικαιωνόμαστε. Αλλά μόνο για σήμερα!
Διότι για μια μεγάλη μεσαία τάξη, υπάρχουν οι συντάξεις που «στριμωγμένα» αρκούν για να χρηματοδοτήσουν την αξιοπρεπή διαβίωση, πολλών παιδιών και εγγονιών, ή παιδιών που δυσκολεύονται ακόμα και να… τολμήσουν να κάνουν δικά τους παιδιά.
Αύριο; Σε 5-10-15 χρόνια; Όταν πολλοί συνταξιούχοι δεν θα είναι πια εδώ; Όταν οι εργαζόμενοι που χρηματοδοτούν τα ταμεία θα είναι ακόμα λιγότεροι και οι συντάξεις μικρότερες;
Εν κατακλείδι: Πίστωση χρόνου τέλος. Για να μην φτάσουμε σε 10-15 χρόνια σε τραγικές καταστάσεις, οι πραγματικά αναπτυξιακές πολιτικές πρέπει να ξεκινήσουν τώρα! Όχι σε έναν χρόνο… Όχι σε έξι μήνες… Τώρα!
Δηλαδή τι θέλετε; Να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας; Βραχυπρόθεσμα, η επανεκκίνηση της οικονομίας, βασίζεται μόνο (κυριολεκτώ) στην μεσαία τάξη… συνταξιούχων.
Μέχρι τέλος του έτους κάτι παραπάνω από 1,5 δισεκατομμύρια ευρώ θα κατανεμηθεί ως εφάπαξ σε 60.000 νέους συνταξιούχους. Από εκεί θα προέλθει το πρώτο και μαζικότερο «ρευστό» στην αγορά.
Διότι αυτό το εφάπαξ περιμένουν για να καλύψουν βασικές εκκρεμότητες και ανάγκες τα χαμηλόμισθα ή άνεργα παιδιά του συνταξιούχου, τα εγγόνια, κ.λ.π. Αυτή είναι η σημερινή μεσαία τάξη.
Επί δεκαετίες και ιδιαίτερα μετά το 1980, η Ελλάδα μάθαινε να επενδύει όχι στο «μέλλον» της (παιδιά), αλλά στο «παρελθόν» της (συνταξιούχους).
Οι κυβερνήσεις –με εκείνες του ΠΑΣΟΚ κυρίαρχες- ασκούσαν ψηφοθηρία χτίζοντας ένα γιγαντιαίο «μελίσσι» Δημοσίων Υπαλλήλων κι αυτό άρεσε σε μεγάλο τμήμα της κοινωνίας.
Το μελίσσι όμως, δυστυχώς, ήταν έτσι δομημένο, ώστε να έχει λιγότερες εργάτριες μέλισσες από τα κανονικά μελίσσια και περισσότερους κηφήνες, που έμαθαν να απολαμβάνουν το μέλι της μονιμότητας αναμένοντας ραχατλίδικα… τη σύνταξη.
Εργατικοί και τεμπέληδες δε, συχνά, έφταναν νεότατοι να πάρουν τη σύνταξή τους, συχνά παχυλή και με καλό εφάπαξ.
Στον ιδιωτικό τομέα, δημιούργησαν μια αντίστοιχη δυναμική οι χρόνιες παθογένειες του κράτους και –ας μην το παραβλέπουμε- η μακροχρόνια απογοήτευση από τη διαφορά μεταξύ της «σιγουριάς» του δημοσίου τομέα και της αβεβαιότητας του ιδιωτικού. Η συχνή επιλογή της παραμονής στην αφάνεια του μέσου όρου δεν ήταν θέμα απουσίας ευσυνειδησίας.
Ήταν θέμα ψυχολογίας οικογενειαρχών, που προτιμούσαν να έχουν λιγότερες πιθανότητες ανέλιξης, αλλά και λιγότερες πιθανότητες εμπλοκής σε άσχημους ανταγωνισμούς ή σε λάθη, που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε απώλεια της θέσης εργασίας. Πολλές οι εξαιρέσεις. Μα υπήρχε και κανόνας…
Αυτή είναι η αλήθεια: Αντί να ενισχύουμε την κοινωνία με κίνητρα απόκτησης πολλών παιδιών και με σιγουριά για τη μελλοντική εκπαίδευση και απασχόληση ενός -σταθερού κατ` έτος- πλήθους νεαρών Ελλήνων, εμείς μάθαμε ως κράτος, ως οικονομία και ως κοινωνία (μ’ αυτή τη σειρά), να επενδύουμε στην παραγωγή συνταξιούχων.
Από μια άποψη, σήμερα δικαιωνόμαστε. Αλλά μόνο για σήμερα!
Διότι για μια μεγάλη μεσαία τάξη, υπάρχουν οι συντάξεις που «στριμωγμένα» αρκούν για να χρηματοδοτήσουν την αξιοπρεπή διαβίωση, πολλών παιδιών και εγγονιών, ή παιδιών που δυσκολεύονται ακόμα και να… τολμήσουν να κάνουν δικά τους παιδιά.
Αύριο; Σε 5-10-15 χρόνια; Όταν πολλοί συνταξιούχοι δεν θα είναι πια εδώ; Όταν οι εργαζόμενοι που χρηματοδοτούν τα ταμεία θα είναι ακόμα λιγότεροι και οι συντάξεις μικρότερες;
Εν κατακλείδι: Πίστωση χρόνου τέλος. Για να μην φτάσουμε σε 10-15 χρόνια σε τραγικές καταστάσεις, οι πραγματικά αναπτυξιακές πολιτικές πρέπει να ξεκινήσουν τώρα! Όχι σε έναν χρόνο… Όχι σε έξι μήνες… Τώρα!
ΠΗΓΗ Μεταξύ μας, ε;
Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2012
Η αβάσταχτη ελαφρότητα του… «φαίνεσθαι»...
Γράφει ο Χρίστος Βαχτσιαβάνος
«Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να φορά για πολύ καιρό ένα πρόσωπο για τον εαυτό του και ένα διαφορετικό για τον πολύ κόσμο, χωρίς να μπερδευτεί τελικά για το ποιο από τα δυο είναι το αληθινό», έλεγε ο Αμερικανός συγγραφέας, Ναθάνιελ Χόθορν, φέρνοντάς μας συνειρμικά στο μυαλό την ελληνική κοινωνία του σήμερα.
Παρατηρώντας και προσπαθώντας να αναλύσει κανείς τη συμπεριφορά των Ελλήνων, και ειδικά μιας μεγάλης μερίδας των νέων, τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, διαπιστώνει με θλίψη μια πραγματικότητα που αφενός φανερώνει την αξιακή μας κατάπτωση, και αφετέρου την αδυναμία μας να προσαρμοστούμε στις νέες συνθήκες.
Το γεγονός της απότομης μείωσης του βιοτικού επιπέδου της πλειοψηφίας, φαντάζει περισσότερο σαν ένα φάντασμα πάνω στις ζωές μας, παρά σαν κάτι δεδομένο. Ένα είδος ταμπού που δείχνει να «στοιχειώνει» την καθημερινότητά μας, μια απαγορευμένη φράση που δεν θέλουμε να ψελλίσουμε, πολύ περισσότερο να αντιμετωπίσουμε.
Αυτό το φαινόμενο ανιχνεύεται περισσότερο σε ένα μεγάλο τμήμα της νεολαίας -χωρίς η ευθύνη της αδιαφορίας για τη νέα πραγματικότητα να βαραίνει μόνο την ίδια- αλλά και σε άτομα μεγαλύτερης ηλικίας που συνήθισαν σε έναν ορισμένο τρόπο ζωής τις προηγούμενες δεκαετίες, επαναπαύτηκαν έκτοτε, και πλέον αρνούνται να συμβιβαστούν με τις καινούριες συνθήκες. Είναι σαν τα μικρά παιδιά που όταν κάποιος τους παίρνει το παιχνίδι, αρχίζουν να κλαίνε και να παρακαλάνε, αντί να ψάξουν για νέο παιχνίδι.
Η νοοτροπία αυτή, όμως, δεν αφορά τόσο αυτή τη γενιά, την "Γενιά του Πολυτεχνείου", όπως καθιερώθηκε να λέγεται, και σαφώς ούτε την ακόμη πιο προγενέστερη. Ο λόγος είναι απλός: Οι δύο αυτές γενιές έχουν ξαναζήσει οικονομικά δύσκολες περιόδους, έχουν βρεθεί σε ανάλογες -ή σχεδόν ανάλογες- στιγμές, και έχουν τον τρόπο, σε ηθικό επίπεδο, να το αντιμετωπίσουν. Σε ό,τι αφορά τους νεότερους, όμως, έχουμε να κάνουμε με κάτι τελείως διαφορετικό. Μια γενιά η οποία μεγάλωσε χωρίς να της λείπει τίποτα, παιδιά τα οποία δεν είχαν ζήσει, μέχρι πρόσφατα, σε δυσμενές οικονομικό περιβάλλον, και το χειρότερο από όλα: δεν εκπαιδεύτηκαν για να αντιμετωπίσουν μια κατάσταση σαν τη σημερινή.
Η ευθύνη δεν βαραίνει μόνο τους ίδιους, αλλά και τους γονείς τους. Γονείς οι οποίοι απέφευγαν -και αποφεύγουν- να μιλήσουν ανοικτά στα παιδιά τους για την οικονομική κατάσταση της οικογενείας, σα να πρόκειται για ένα ιερό μυστικό, μια «τελετή» στην οποία δεν πρέπει ποτέ να μυηθούν. Σκεπτόμενοι πως με το να κάνουν κάτι τέτοιο, τα καθιστούν συνυπεύθυνα χωρίς να το θέλουν, στην πραγματικότητα τους έκλειναν τα μάτια, σαν να ήθελαν να τα παγιδεύσουν σε έναν μικρόκοσμο προκειμένου να μην «γευτούν» τη σκληρή πραγματικότητα.
Έτσι, έχουμε μια μεγάλη μερίδα νέων που, ηθελημένα ή όχι, ζει σε μια ψευδαίσθηση, σε ένα παράλληλο σύμπαν. Το «φαίνεσθαι» έχει καταπατήσει το «είναι»! Η μανιώδης ευχαρίστηση που νιώθουμε για αυτό που δείχνουμε, και όχι για αυτό που πραγματικά είμαστε, μας οδηγεί, μέσω μιας πρωτοφανούς υποκρισίας, σε πράξης κοινωνικής παράνοιας. Αντί να εκμεταλλευτούμε μερικές ευκαιρίες που παρουσιάζονται λόγω της κρίσης, όπως η αποδέσμευση μας από τον άλογο υλισμό του παρελθόντος και η στροφή μας προς πιο ουσιώδη πράγματα, προς μια ενδοσκόπηση του χαρακτήρα μας που θα μας βοηθήσει να κάνουμε μια καινούρια αρχή, επιμένουμε εγωιστικά να μένουμε εγκλωβισμένοι σε στερεότυπα και ανώφελες νοοτροπίες.
Το «φαίνεσθαι», πάντα το «φαίνεσθαι»!
«Μάθαμε να είσαι αυτό που έχεις, κι όχι αυτό που κάνεις», δήλωσε η αξιότιμη κα. Γλύκατζη-Αρβελέρ, σε μια πρόσφατη συνέντευξη της στο Στ. Θεοδωράκη. Η ακρίβεια τής παραπάνω πρότασης έχει δύο κύριους αποδέκτες. Πρωταρχικά, εμάς τους ίδιους, γιατί «αδειάσαμε» από αξίες, από όνειρα, από ελπίδα, από ιδέες, από τα πάντα… Και δευτερευόντως, την οργανωμένη πολιτεία γιατί δεκαετίες τώρα εξέθρεψε την αναξιοκρατία, τη διαπλοκή, την ανηθικότητα και τον αμοραλισμό, επιβραβεύοντάς τα, μάλιστα, επιδεικτικά, κυνικά, χωρίς ίχνος αποτροπιασμού.
Διδαχτήκαμε καλά, λοιπόν, στο ότι «είμαι αυτό που έχω», και όχι στο «είμαι αυτό που κάνω», και τώρα αντικρίζουμε τα αποτελέσματα της…. κοινωνιολογικής ιδεολογίας μας. Το θέμα, όμως, είναι: Θέλουμε να αλλάξουμε; Η συμπεριφορά μας δεν αποδεικνύει κάτι τέτοιο. Μέχρι στιγμής, υπηρετούμε ακόμη το «παλιό», τρώμε τα τελευταία κομμάτια σάρκας μιας ιδέας που θα έπρεπε να έχουμε «θάψει» με υπερηφάνεια εδώ και καιρό.
Το «είναι» μας... περιμένει την αυτοκριτική του. Ως πότε θα το αγνοούμε;
ΠΗΓΗ armageddon
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)