Η ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ...

ΤΑ ΝΕΑ

Η χαλασμένη κασέτα του ΣΥΡΙΖΑ...

Με κάποιο τρόπο, μέσω διαδικτύου ή αλλιώς, όλοι πρέπει να δουν τη συζήτηση που έγινε χθες στη Βουλή. Αν μη τι άλλο, θα έχουν τη δυνατότητα να καταλήξουν στα δικά τους συμπεράσματα σε σχέση με την ποιότητα του κοινοβουλευτισμού… 

 

 

Του Ν. Γ. Δρόσου

 

Τη χθεσινή συζήτηση στη Βουλή, και συγκεκριμένα το τμήμα της που αφορά την πρόταση δυσπιστίας, την οποία υπέβαλε ο ΣΥΡΙΖΑ κατά του υπουργού Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα, η κυβέρνηση οφείλει να τη διανείμει δωρεάν σε κάθε κάτοικο αυτής της χώρας.

Οφείλει, δε, να το πράξει με όποιο πρόσφορο μέσο έχει στη διάθεσή της, συμπεριλαμβανομένων του διαδικτύου, των μαγνητικών δίσκων CD και DVD ή ακόμη και μέσων παρωχημένης τεχνολογίας άλλων εποχών, όπως οι βιντεοκασέτες, ή το σελουλόιντ…

Θα πρότεινα, δε, να το κάνει διεκδικώντας και αντίτιμο, ώστε να ενισχυθούν έτσι και τα δημόσια οικονομικά και να απαλυνθεί, ίσως, το φορολογικό βάρος για τα εκατομμύρια των φορολογουμένων. Όμως, δεν το πράττω υπό το φως της σημασίας που έχει, ανεξαρτήτως οικονομικών δυνατοτήτων, να δουν όλοι με τα ίδια τους τα μάτια και να ακούσουν με τα ίδια τους τα αφτιά όσα έγιναν χθες στη Βουλή.

Διότι τότε και μόνον τότε θα είναι σε θέση να οδηγηθούν στο δικό τους προσωπικό συμπέρασμα, σχετικά με τον ρόλο που διαδραμάτισε χθες το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο Κοινοβούλιο της χώρας.

Οι μεταφορές διά του Τύπου, τα κάθε λογής ρεπορτάζ, άρθρα ή άλλα πονήματα που έχει σήμερα στη διάθεσή του ο καθένας από εμάς είναι προφανώς χρήσιμα. Ουδένα, όμως, εξ αυτών μπορεί να υποκαταστήσει το πραγματικό γεγονός και την πιστότητα που έχει η παρακολούθηση όσων διαμείφθηκαν στη Βουλή.

Της εναγώνιας και πρόδηλης προσπάθειας που κατέβαλε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Τσίπρας να κερδίσει κάθε δευτερόλεπτο χρόνου, ώστε να καθυστερήσει την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου και να ματαιώσει έτσι την πρόθεση της κυβέρνησης να παρουσιαστεί ενώπιον των Ευρωπαίων δανειστών και εταίρων έχοντας εκπληρώσει τις δεσμεύσεις της απέναντί τους, αύριο, Πρωταπριλιά…

Πρώτα, ο φίλτατος κ. Τσίπρας κατέθεσε πρόταση δυσπιστίας κατά του κ. Στουρνάρα, μολονότι σαφώς γνώριζε ότι δεν είχε παρέλθει η εξάμηνη περίοδος που ορίζουν το Σύνταγμα και ο Κανονισμός της Βουλής από την τελευταία πρόταση δυσπιστίας στην κυβέρνηση.

Είναι σαφές, δε, ότι το γνώριζε όχι μόνον διότι θεωρείται βέβαιον ότι μπορεί να φυλλομετρήσει… το ημερολόγιο, αλλά κυριότερα διότι φρόντισε να στρέφεται η πρόταση αυτή κατά συγκεκριμένου υπουργού και όχι εναντίον του συνόλου της κυβερνήσεως, ελπίζοντας έτσι να ξεπεράσει το σχετικό Συνταγματικό κώλυμα.

Δεύτερον, απειλώντας τον πρόεδρο της Βουλής Ευάγγελο Μεϊμαράκη με πρόταση μομφής κατά του προεδρείου, σε περίπτωση που δεν έκανε δεκτή τη διεξαγωγή συζητήσεως επί της προτάσεως δυσπιστίας κατά του κ. Στουρνάρα και, τελικώς, υποβάλλοντας αυτήν την πρόταση μομφής κατά του κ. Μεϊμαράκη και αποχωρώντας από τη Βουλή, όταν κατέστη σαφές ότι ούτε με τον τρόπο αυτό θα μπορούσε να καθυστερήσει τη συζήτηση του πολυνομοσχεδίου, αφού η πρόταση κατά του προέδρου της Βουλής θα συζητηθεί κατά τη διάρκεια συνεδρίασης κοινοβουλευτικού ελέγχου, και όχι νομοθετικής, όπως η χθεσινή.

Τερτίπια που δεν θα άρμοζαν ούτε στον μεγαλύτερο δικολάβο της οδού Ευελπίδων…

Καθυστέρηση στην καθυστέρηση, μομφή στη μομφή και δικολαβική επιχειρηματολογία, ώστε να γίνει τι; Να μην μπορέσει η κοινοβουλευτική πλειοψηφία να εκφραστεί;

Μα αυτό, φίλτατοι της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το είχε ήδη καταφέρει η ίδια η κυβέρνηση καταθέτοντας το πολυνομοσχέδιο με τη διαδικασία του κατεπείγοντος…

Υπήρξε ουσιαστική και πλήρης συζήτηση του πονήματος αυτού στη διάρκεια των ολίγων ωρών που διήρκεσε η παρουσία του στη Βουλή; Προφανώς όχι…

Άρα, προς τι το μένος και η απίθανη μανία κωλυσιεργίας;

Αν κατόρθωσε χθες κάτι ο ΣΥΡΙΖΑ, τούτο ήταν να αποχωρήσει από μια συζήτηση, καταφανώς ηττημένος, τόσο νομικά, όσο πολιτικά και ηθικά.

Νομικά, διότι επιχείρησε να ερμηνεύσει το Σύνταγμα κατά τρόπο αυθαίρετο και τελικά αδόκιμο. Πολιτικά, διότι έχασε τη μάχη των εντυπώσεων στην προσπάθειά του αυτή και ηθικά διότι αναγκάστηκε να καταφύγει ακόμη και στις απειλές, ώστε να πετύχει τους στόχους του.

Έτσι, όμως, φίλτατοι του ΣΥΡΙΖΑ, ουδείς κέρδισε σε αυτόν τον τόπο, πλην εκείνων που βρήκαν έδαφος να μεμφθούν την αξιωματική αντιπολίτευση για ακόμη μία φορά και ίσως εκείνων που θα δουν την κασέτα την οποία προτείνω να μοιράσει η κυβέρνηση, ώστε να γνωρίζουν πού έχει οδηγηθεί ο κοινοβουλευτισμός στη χώρα μας…

Όλα αυτά, δε, με ποιον στόχο;

Ώστε να δημιουργηθεί πολιτική αναστάτωση και να ανακτηθεί, ίσως, το έδαφος που φαίνεται να χάνει ο ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις ή ακόμη και να εκτεθεί η χώρα, για ακόμη μία φορά, έναντι των δανειστών της;

Πολύς ντόρος, μάλλον, για το τίποτε…

Ο κόσμος τα βγάζει τα συμπεράσματά του και η χώρα, κατά πώς φαίνεται, σιγά-σιγά ξαναβρίσκει τον χαμένο βηματισμό της…

 

ΠΗΓΗ  euro2day.gr

Η ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ...

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Όλα όσα συζητάμε σήμερα σε 5 χρόνια θα είναι αδιάφορα...

Γράφει ο Φώτης Γεωργελές

Εδώ και τρεις μήνες, παρακολουθούμε σε ζωντανή μετάδοση τη διάλυση μιας χώρας. Η Κριμαία αποσχίστηκε, στρατιωτικές κινήσεις, οι ανατολικές επαρχίες αυτονομούνται, παραστρατιωτικές πολιτοφυλακές, δολοφονίες. Η Ουκρανία έχει μπει σε αυτοκαταστροφική τροχιά. Αν κοιτάξεις γύρω μας τον κόσμο, θα φοβηθείς. Η Αραβική Άνοιξη είναι πάντα φθινόπωρο, αποδεικνύεται ακόμα μια φορά ότι δεν είναι εύκολο να κόψεις δρόμο προς την κοινοβουλευτική δημοκρατία. Στη Συρία ο εμφύλιος συνεχίζεται 2 χρόνια, οι νεκροί έφτασαν τους 140.000. Η Αργεντινή μια δεκαετία μετά την κρίση είναι πάντα σε κατάσταση ανάγκης, οι άνθρωποι σκοτώνονται κάθε βδομάδα σε επιθέσεις στα σούπερ μάρκετ για να βρουν τρόφιμα. Στη Βενεζουέλα έφτασαν τα 38 τα θύματα στους δρόμους. Η Τουρκία που μέσα σε μια δεκαετία γνώρισε τεράστια ανάπτυξη και βρέθηκε μέσα στις πλουσιότερες χώρες του κόσμου, τώρα συγκλονίζεται από σκάνδαλα, το νόμισμα καταρρέει, τα επιτόκια ανεβαίνουν, διαδηλώσεις, νεκροί. Τα σημάδια δείχνουν ότι η Νέα Οικονομία της τεχνολογίας και της πληροφορικής δεν είναι τόσο συμβατή με αυταρχικά καθεστώτα. Όσο κι αν τα γεγονότα είναι τραγικά, το μήνυμα για τις οικονομίες της Δύσης είναι ενθαρρυντικό. Η παρακμή της Ευρώπης δεν είναι νομοτελειακό φαινόμενο.

Στην Ουκρανία έπαιξαν και έχασαν τα πάντα. Προσπάθησαν να λύσουν τα πολιτικά προβλήματα με εξωθεσμικούς τρόπους. Όμως, έτσι, η δυναμική γίνεται ανεξέλεγκτη. Για να ρίξουν μια κυβέρνηση και να επιταχύνουν τη σύνδεση με την Ευρωπαϊκή Ένωση, βρέθηκαν με 100 νεκρούς στην πλατεία Μεϊντάν και στα πρόθυρα εμφυλίου με κίνδυνο να χάσουν τη μισή χώρα. Ο Σύριζα γι’ αυτή την περίπτωση εξέδωσε μια αξιοπρόσεκτη ανακοίνωση: «Τα κράτη λειτουργούν με βάση τις δημοκρατικές διαδικασίες και τη θέληση της πλειοψηφίας των πολιτών και όχι υπό την πίεση βίαιων μειοψηφιών». Το πιθανότερο είναι πως η ειρωνεία της ιστορίας δεν είναι καν αντιληπτή στους συντάκτες της, δεν παύει όμως να μοιάζει με αυτοκριτική. Υπάρχουν ακόμα και σήμερα πολλοί άνθρωποι που αντιλαμβάνονται τον κόσμο με όρους οπαδικής στράτευσης. Αν είμαστε με τον Πούτιν, με τον Τσάβες, τότε οι κυβερνήσεις καλώς πυροβολούν με τα αυτόματα τους διαδηλωτές και αφήνουν πίσω τους 100 νεκρούς. Αν είμαστε στην πλατεία Συντάγματος, θέλουμε να την κάνουμε πλατεία Ταχρίρ, να ρίξουμε τα κιγκλιδώματα, να κάνουμε ντου στη Βουλή, να τους «φοβίσουμε», να μην ψηφίσουν αυτό που θέλουν. Έξω από τους κοινοβουλευτικούς κανόνες, βασιλεύει το παιχνίδι με τη μοίρα, η συγκυρία, οι συμπτώσεις, η συλλογική τρέλα, τα σκοτεινά παιχνίδια άλλων απροσδιόριστων δυνάμεων. Ο κόσμος μας έχει γίνει εύθραυστος, τεράστιες μεταβολές συντελούνται στις μέρες μας, βρισκόμαστε σε μια μεταβατική φάση και κανείς δεν μπορεί να προσδιορίσει ακριβώς τη συνέχεια. Καθώς όλα αλλάζουν γρήγορα και με βίαιο τρόπο, το μόνο που καταλαβαίνουμε είναι ότι σ’ αυτή την περίοδο, η κάθε απόφαση, η κάθε επιλογή δεν είναι δωρεάν, δεν υπάρχει «στα ψέματα παίζαμε», δεν γυρνάς πίσω, μπορεί να φτάσεις χωρίς καν να το καταλάβεις σε ένα καταστροφικό φινάλε.

Έχουμε κατηγορήσει πολύ το πολιτικό μας σύστημα, την Ευρώπη, την κοινωνία μας. Βλέποντας όμως γύρω μας πρέπει να αναγνωρίσουμε στους εαυτούς μας ότι ενώ φλερτάραμε επικίνδυνα με την καταστροφή, μια καταστροφή που τα γειτονικά παραδείγματα μας δείχνουν πόσο εύκολη είναι, εμείς την αποφύγαμε. Φλερτάραμε με τον εξωθεσμικό δρόμο, τη βία, την παράνοια, την τύφλωση που προκαλεί ο λαϊκισμός και σε σπρώχνει στο γκρεμό, αλλά το ξεπεράσαμε. Είχαμε τα δυσκολότερα προβλήματα, κάναμε όλα τα λάθη. Μπορεί να καθυστερήσαμε αδικαιολόγητα, να επιλέξαμε τις άδικες λύσεις, να πλήρωσαν αυτοί που έφταιγαν λιγότερο. Όμως, παρ’ όλα αυτά, γλιτώσαμε τις περιπέτειες. Έστω και γλείφοντας τις πληγές μας, η Ελλάδα δεν βρίσκεται πια στο 2010. Ευτυχώς, το Σύνταγμα δεν έγινε πλατεία Ταχρίρ.

Γλιτώσαμε τα χειρότερα και κερδίσαμε χρόνο. Έχουμε πάντα μπροστά μας το πρόβλημα να οικοδομήσουμε μια βιώσιμη οικονομία. Αλλά γλιτώσαμε τις τριτοκοσμικές περιπέτειες. Μου φαίνεται απίστευτα οδυνηρό που χάσαμε τόσα χρόνια, πως ακόμα και σήμερα παίζουμε καθυστερήσεις προσπαθώντας να διασώσουμε ένα σύστημα που δεν σώζεται, αλλά ίσως έτσι γίνονται τα πράγματα. 4 χρόνια για τη μικρή μας ζωή είναι πάρα πολλά, αλλά για την ιστορία μιας χώρας είναι ένα απλό επεισόδιο. Το σημαντικό είναι ότι αποφύγαμε την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, τις αυτοκτονικές λύσεις που πάντα είναι ενδεδυμένες με πολλές σημαίες, πατριδοκαπηλεία, «επανάσταση» και «ηρωικές θυσίες».

Κι αυτό, για να λέμε τα πράγματα πια στα ίσια, το οφείλουμε στη θέση μας: στην Ευρωπαϊκή Ένωση της οποίας είμαστε μέλος και στην κοινοβουλευτική δημοκρατία. Μέσα στην Ευρώπη, με τους δημοκρατικούς θεσμούς, αντιμετωπίζεις τα προβλήματα καλύτερα πάντα απ’ ό,τι οπουδήποτε αλλού στον κόσμο, με οποιουσδήποτε άλλους τρόπους.

Η Ουκρανία είναι μια χώρα πενταπλάσια από μας. Βρέθηκε στην κρίσιμη θέση από ένα χρέος 25-30 δις, το ένα δέκατο απ’ όσο είχε μια μικρή χώρα σαν την Ελλάδα των 10 εκατομμυρίων κατοίκων. Η Αργεντινή ήταν κάποτε η πέμπτη μεγαλύτερη οικονομία του πλανήτη, 13 χρόνια δεν μπορεί να συνέλθει από την κρίση για ένα χρέος 30 δις. Η Βενεζουέλα είναι η πέμπτη μεγαλύτερη πετρελαιοπαραγωγός χώρα του κόσμου, 90 δις έσοδα έχει ετησίως από το πετρέλαιο. Για μία ακόμα φορά επιβεβαιώνεται ότι είναι οι θεσμοί που κάνουν τα επιτυχημένα κράτη και όχι ο πλούτος.

Ακούσαμε πολλά αυτά τα χρόνια. Για την Ευρώπη που είναι «λάκκος των λεόντων», για «ανθρωπιστική καταστροφή» και «κοινωνική γενοκτονία». Όταν κοιτάμε γύρω μας τον άλλο κόσμο, μπορούμε καλύτερα να κάνουμε τις συγκρίσεις. Να βάλουμε όλα τα πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις. Δυσκολευόμαστε, πολλοί άνθρωποι υπέφεραν και έχουν πολλοί ευθύνες γι’ αυτό. Όμως η υπερβολή δεν είναι ποτέ αθώα. Δεν είναι πιο μαχητικοί αυτοί που μιλάνε για «δυνάμεις κατοχής» και «απελευθερωτικούς αγώνες», για «δοσίλογους» και «πατριώτες». Είναι απλώς αυτοί που εμφανίζονται σε εποχές κρίσιμες, τότε που οι φοβισμένες ψυχές μας ψάχνουν ένα σωτήρα να τους σώσει κι έναν εχθρό να μισήσουν. Και τότε οι λύσεις είναι πάντοτε αυτοκαταστροφικές.

Η γνώση, η ανεκτικότητα, η ελευθερία επιλογής, η καινοτομία, το ταλέντο, η δουλειά, θα μας βγάλουν από την κρίση. Όχι η καθήλωση στο παρελθόν, ο φόβος για αλλαγή. Ζούμε σε περίεργη εποχή. Μεταβατική και επικίνδυνη. Επειδή είναι στις μέρες μας δεν το συνειδητοποιούμε. Ο κόσμος μας αλλάζει και ακόμα δεν ξέρει πού θα πάει. Αλλάζουν οι ισορροπίες, αλλάζουν τα κέντρα αποφάσεων, γιατί ακόμα τίποτα δεν είναι οριστικό. Η νέα επανάσταση της οικονομίας αλλάζει τον κόσμο. Πριν λίγες μέρες το Facebook αγόρασε το WhatsApp με 16 δις. Η πραγματική είδηση δεν είναι αυτή. Ήταν ότι η WhatsApp έχει 55 υπαλλήλους. Και το FB, ο αγοραστής, των 93,5 δις χρηματιστηριακής αξίας, έχει 5.299 εργαζόμενους. Μέχρι τώρα μια επιχείρηση αυτού του μεγέθους θα είχε 100δες χιλιάδες εργαζόμενους. Αυτά είναι τα προβλήματα του κόσμου που έρχεται. Όλα τα business models αλλάζουν και κανείς δεν ξέρει πώς θα είναι η μορφή του μέλλοντος. Αν θέλουμε όμως να μας περιλαμβάνει, αυτά πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε. Οι μάχες για τα γάλατα και τα φαρμακεία είναι μάχες του προηγούμενου αιώνα. Νικητές και ηττημένοι θα ’ναι εξίσου χαμένοι σε μια μάχη που έχει ήδη κριθεί. Το παρελθόν τελείωσε. Όλα αλλάζουν πολύ γρηγορότερα από άλλοτε. Χρειαζόμαστε οραματιστές και εμείς κάνουμε άμυνα. Όλα όσα συζητάμε σήμερα σε 5 χρόνια θα είναι αδιάφορα.

 

ΠΗΓΗ   athensvoice.gr

Δραγασάκης - Γερμανοί και double face!...

Γράφει ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

 

Αν ακόμη κι οι «θεωρητικά» πιο σοβαροί ή υπεύθυνοι πόλοι του ΣΥΡΙΖΑ, όπως είναι ο αντιπρόεδρος της Βουλής και υπεύθυνος προγράμματος του κόμματος, Γιάννης Δραγασάκης, επιδεικνύουν την ίδια επιπολαιότητα (sic) με τους διάφορους cowboys των συνιστωσών ή του ουτοπισμού, τότε στην αξιωματική αντιπολίτευση δεν μπορούν ν’ αναρωτιούνται για ποιον λόγο παραμένουν καθηλωμένα τα ποσοστά τους. Ούτε για ποιον λόγο η μεγάλη μερίδα της κοινωνίας που επλήγη από την κρίση, δείχνει να μη τους εμπιστεύεται.

Η διγλωσσία τους, είναι παροιμιώδης.

Άλλα λένε εντός Ελλάδος, άλλα εκτός, με πρώτο διδάξαντα τον πρόεδρο Αλέξη Τσίπρα.

Άλλα λένε στις πόλεις, άλλα στα χωριά.

Άλλα εντός των κομματικών τειχών κι άλλα σε μεγαλύτερα ακροατήρια.

Για να μη λέμε πολλά.

Δραγασάκης double face:

Πριν λίγες ημέρες δήλωσε ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αν δεν καταφέρει να συμφωνήσει με τους δανειστές, θα καταφύγει σε δημοψήφισμα!

Πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις, μιλώντας χθες στους βουλευτές της Επιτροπής Ευρωπαϊκών υποθέσεων της γερμανικής Βουλής, ξέχασε το δημοψήφισμα και τους διαβεβαίωσε για τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας (εν των μεταξύ άλλα λέει ο Λαφαζάνης), ενώ δέχθηκε ότι η κρίση δεν είναι προϊόν εξωγενών παραγόντων, ούτε πρόβλημα των ξένων, αλλά δικό μας.

Κι όχι μόνο αυτά.

Ο Γιάννης Δραγασάκης, παραδέχθηκε μιλώντας στους Γερμανούς βουλευτές, την αναγκαιότητα των μεταρρυθμίσεων!

Μοιάζει με το όγδοο θαύμα.

Ο επικεφαλής του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, να μιλά για την αναγκαιότητα των μεταρρυθμίσεων, την ίδια ώρα που όλες οι δυνάμεις του κόμματός του –με πρώτους και καλύτερους τους πρώην συνδικαλιστές του ΠαΣοΚ που έχουν προσχωρήσει- πολεμούν λυσσωδώς κάθε τι που επιχειρείται ν’ αλλάξει, προς όφελος των μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας.
Εμμέσως, πλην σαφώς, αποτελεί παραδοχή της πρόσφατης συμφωνίας κυβέρνησης και τρόικας, που κατά κύριο λόγο αφορά μεταρρυθμίσεις.

Οβιδιακή μεταμόρφωση, αλλά σε ώτα ανθρώπων που δεν κατοικούν εντός Ελλάδος…

Εντός αυτής, το δικό του ή άλλα στόματα συντρόφων του, θα (ξανα)πουν τα γνωστά ουτοπικά και λαϊκίστικα…

Είτε με το ένα πρόσωπο είτε με το άλλο, παραμένουν θλιβερά αναξιόπιστοι!

 

ΠΗΓΗ  GR POST

Η ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ...

ΤΑ ΝΕΑ

Παξιμαδόμαγκες και λυρικοί βουκόλοι...

Γράφει ο Στέφανος Κασιμάτης

Εξ όσων βλέπω (όσο βλέπω, λόγω μυωπίας...), οι εθνικές δυνάμεις συσπειρώνονται να δώσουν τη μάχη του φρέσκου γάλακτος στην ψηφοφορία στη Βουλή. Φαντάζει σαν αναπαράσταση της εθνεγερσίας (βλ.φωτογραφία : «Οπλαρχηγοί με τις σημαίες του αγώνα μπαίνουν στην Καλαμάτα την Κυριακή 23 Μαρτίου» αναφέρει η λεζάντα του πρακτορείου. Ε, αφού συμβαίνει εις τας Καλάμας!...).

«Πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες», για τον Δάνη Τζαμτζή τον παξιμαδόμαγκα, τον άνθρωπο που έσπασε τον κοινωνικό αποκλεισμό και το αρχέγονο ταμπού, για να μας γνωρίσει το πατροπαράδοτο σκωρ ως παξιμάδι. Επίσης, ο Μάξιμος Χαρακόπουλος, πηγαίος εκφραστής του βουκολικού λυρισμού στην πολιτική, αναμενόταν (την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές) να συναντηθεί με τον Τάκη Μπαλτάκο για να συζητήσουν τις αντιρρήσεις του Λαρισαίου «ανυπαγανάτ» (αναπληρωτή υπουργού αγροτικής ανάπτυξης & τροφίμων) γύρω από τη ρύθμιση που εισηγείται η κυβέρνηση για το γάλα. Θα βρουν πολλά να πουν, είμαι βέβαιος· διότι να θυμίσω ότι ο περήφανος «ανυπαγανάτ» έχει εκπονήσει διδακτορική διατριβή παρά τω αειμνήστω Νεοκλεί Σαρρή.

Γύρω από τις δύο αυτές ηγετικές μορφές, συντάσσονται οι ήσσονες οπλαρχηγοί: ο Γ. Βλάχος, του οποίου το ύφος όταν μιλάει ποτέ δεν μου επιτρέπει να καταλάβω αμέσως αν σοβαρολογεί ή αν αστειεύεται, ο Γ. Καρασμάνης (βουλευτής και αυτός της Ν.Δ., εκλεγόμενος στην Πέλλα - μόλις πληροφορήθηκα την ύπαρξή του)· αλλά και πασόκοι, όπως ο ιδιόρρυθμος Μ. ο Κασσής (που νομίζω ότι ξέρει καλύτερα από κοτόπουλα παρά από γελάδες, αλλά τέλος πάντων...), ο αφ’ υψηλού ακκιζόμενος Θάνος ο Μωραΐτης με το πάντα προσεγμένο μαλλί του και ο φουκαράς Ν. ο Σηφουνάκης, ο οποίος χωρίς τους Παπανδρέου, για να αναπνέει στο περιβάλλον τους, κινείται σπασμωδικά σαν αποκεφαλισμένο κοτόπουλο.

Μπορεί ο καθένας μας να έχει γνώμη για τα πρόσωπα αυτά, όπως έχω και εγώ. Κανείς μας, όμως, δεν μπορεί να τους εμποδίσει το δικαίωμα να εκφράζουν είτε τοπικά συμφέροντα των εκλογικών περιφερειών τους είτε όποια άλλη προσωπική πολιτική σκοπιμότητα. Μπορούμε, ωστόσο, να κρίνουμε την ουσία αυτού που υπερασπίζονται, δηλαδή την ισχύουσα νομοθεσία για το φρέσκο γάλα στην Ελλάδα, την οποία η κυβέρνηση προτίθεται να εναρμονίσει με τα ισχύοντα στις ευρωπαϊκές χώρες. (Πήγα προς στιγμή να γράψω: «στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες», αλλά δεν αντέχω την ανακρίβεια...).

Η ρύθμιση που υπερασπίζονται οι πρόμαχοι του Ελληνα κτηνοτρόφου και της εξελληνισμένης αγελάδας του (αφού τρέφεται με ελληνικές ζωοτροφές και χορτάρι της ελληνικής γης...) δεν κάνει το γάλα φρεσκότερο από όσο είναι. Απλώς, επιβάλλει την ταχύτερη κατανάλωσή του. Ούτε, επίσης, προφυλάσσει την υγεία του καταναλωτή, αφού όσοι έχουν έστω και δυο ή τρεις φορές στη ζωή τους μεταχειριστεί ένα κουτί με φρέσκο γάλα γνωρίζουν ότι διατηρείται πολύ περισσότερο από όσο αναγράφεται στη χαρτονένια συσκευασία. Η ρύθμιση υφίσταται, με σκοπό να εξασφαλίζεται η σταθερή απορρόφηση της ελλιπούς ελληνικής παραγωγής γάλακτος - ελλιπούς, αφού καταναλώνουμε 1,2 εκατομμύρια τόνους γάλακτος και γαλακτοκομικών, ενώ παράγουμε μόνο τη μισή ποσότητα.

Αν δεν εξασφαλίζεται η απορρόφηση, θα υποχωρήσει η ελληνική παραγωγή, καθώς αρκετοί από τους κτηνοτρόφους θα εγκαταλείψουν την παραγωγή γάλακτος για να στραφούν σε άλλες δραστηριότητες. Φυσικά, το κενό θα καλυφθεί με περισσότερες εισαγωγές, χάρη στις οποίες όμως η τελική τιμή του γάλακτος για τον καταναλωτή θα μειωθεί. Αν οι πρόμαχοι του φρέσκου γάλακτος υπερασπίζονταν κάτι που παράγουμε εμείς και το εξάγουμε, διότι από εκεί έξω μας το ζητούν σαν τρελοί, θα καταλάβαινα το νόημα της προστασίας των όρων της παραγωγής του. Αυτοί, όμως, θέλουν να συντηρήσουν ένα σύστημα σπάταλο (δεδομένου ότι ένα μέρος του γάλακτος το πετάμε, λόγω της μικρής διάρκειας ζωής που το κάνει -υποτίθεται- φρέσκο)· επίσης, ένα σύστημα που παράγει ακριβά και πουλά ακριβότερα. Και όλο αυτό, γιατί αξίζει να συντηρείται; Για να μην ξεβολευτούν όσοι ήδη ασχολούνται με την κτηνοτροφία και οι οποίοι ούτως ή άλλως έχουν ήδη πληγεί από την κρίση.

Διαλέγετε και παίρνετε, αγαπητοί αναγνώστες. Ή με τον λυρικό βουκόλο, τον παξιμαδόμαγκα και τα άλλα τα παιδιά, για να συντηρήσουμε τις ισορροπίες ενός αντιπαραγωγικού συστήματος ή την εναρμόνιση που εισηγείται η κυβέρνηση και πτώση των τιμών. Με άλλα λόγια, Ελλάδα όπως Αυστροουγγαρία ή ξεκινάμε ένα εθνικό σχέδιο ανάπτυξης, όπως είπε και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας; Ενα είναι βέβαιο: ότι προϋπόθεση για εθνικό σχέδιο ανάπτυξης είναι η προσαρμογή στην πραγματικότητα.

 

ΠΗΓΗ  ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

 

 

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :

Έχω ξαναγράψει και βαρέθηκα να φωνάζω υπέρ του δικαιώματος της επιλογής από τους καταναλωτές των ειδών που θέλουν να καταναλώσουν!

Προσωπικά θεωρώ ότι δεν πρόκειται να υποχωρήσει η Ελληνική παραγωγή γάλακτος γιατί πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που θα προτιμούν το Ελληνικό γάλα και που δεν θα έχουν πρόβλημα να πληρώσουν κάτι παραπάνω.

Αλλά, σε καμία περίπτωση δεν δέχομαι, να επιλέγουν άλλοι για εμένα!

ΑΠΑΙΤΩ να υπάρχουν όλων των ειδών τα γάλατα και ΑΠΑΙΤΩ να έχω το δικαίωμα επιλογής μεταξύ πολλών!

Στο κάτω-κάτω, εάν όλοι όσοι αντιδρούν για τις νέες ρυθμίσεις, συνεχίσουν να επιλέγουν Ελληνικό γάλα οι κτηνοτρόφοι μας -αναγκαστικά- θα αυξηθούν. 

Η ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ...

ΤΑ ΝΕΑ

Οι βουλευτές, τα μαγαζάκια και η τρόικα...

Σαν να μην πέρασε μία μέρα. Σαν να μην υπήρξε ποτέ αυτή η κρίση. Οι συντεχνίες και τα συμφέροντα βρίσκουν πάντα πρόθυμους προασπιστές, όπως σήμερα στην περίπτωση του φρέσκου γάλακτος. Έτσι, όμως, ας μην ελπίζουμε ότι μπορεί να αλλάξει αυτός ο τόπος…  

 

 

του Ν.Γ.Δρόσου

 

 

Η υπόθεση του φρέσκου γάλακτος δεν είναι μια απλή υπόθεση.

Πέρα από το ενδοκυβερνητικό μπάχαλο που έχει προκαλέσει, με τον κ. Μ. Χαρακόπουλο να φέρεται υπό παραίτηση από τη θέση του αναπληρωτή υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης και τους κ. Θ. Μωραΐτη και Μ. Κασσή, του ΠΑΣΟΚ, να απειλούν να καταψηφίσουν στη Βουλή τη σχετική ρύθμιση που θα φέρει η κυβέρνηση, η υπόθεση του γάλακτος αφορά εκατομμύρια πολίτες.

Αφορά, για την ακρίβεια, το γεγονός ότι στην Ελλάδα πληρώνουμε πανάκριβα για το γάλα και σαφώς ακριβότερα από ό,τι ο μέσος Ευρωπαίος.

Για το γεγονός αυτό, προφανώς, υπάρχουν λόγοι. Ορισμένοι εξ αυτών, μάλιστα, αντικειμενικοί, όπως οι οικονομίες κλίμακας που απολαμβάνουν οι Δυτικοευρωπαίοι, τόσο στην παραγωγή όσο και στην επεξεργασία, τα φθηνότερα μεταφορικά, η γεωμορφολογία που είναι στο «πλευρό» τους, αλλά και η ύπαρξη ανταγωνιστικών συνθηκών.

Στην Ελλάδα, όλοι αυτοί οι παράγοντες είναι «απέναντί» μας. Όπως, απέναντί μας είναι και οι ειδικοί περιορισμοί που έχουμε θεσπίσει για την προστασία των κτηνοτρόφων, αλλά και τμημάτων της λοιπής αλυσίδας που δραστηριοποιείται στον τομέα.

Αυτούς τους περιορισμούς, με μια συμβιβαστική φόρμουλα, απειλεί τώρα η συμφωνία κυβέρνησης-τρόικας, η οποία υπόσχεται χαμηλότερη τιμή προϊόντος για τον τελικό καταναλωτή.

Προφανώς, δεν πρόκειται για πλήρη απελευθέρωση του τομέα.

Προφανώς, η φόρμουλα μεταξύ γάλακτος «ημέρας» (δύο ημερών) και γάλακτος δέκα ημερών δεν θα οδηγήσει στην απόλυτη εξομοίωση των τιμών με τη λοιπή Ευρώπη.

Είναι, όμως, σύμφωνα με την κυβέρνηση και τις προτάσεις του ΟΟΣΑ, μια βελτίωση από το προηγούμενο καθεστώς, άρα θα αντικατοπτριστεί στην τσέπη του τελικού καταναλωτή. Του καθενός από εμάς...

Για τους κ. Χαρακόπουλο, Μωραΐτη και Κασσή, όμως, οι προτεραιότητες είναι κατά τα φαινόμενα διαφορετικές.

Για παράδειγμα, ο κ. Μωραΐτης δεν δέχεται ότι θα υπάρξει μείωση των τιμών και μιλά για προειλημμένη απόφαση, η οποία εξυπηρετεί συμφέροντα και οδηγεί στην αποδόμηση της παραγωγικής βάσης. Ο κ. Κασσής δήλωσε, επίσης, ότι θα καταψηφίσει τη ρύθμιση και ο κ. Χαρακόπουλος φέρεται να φθάνει μέχρις και του σημείου της παραίτησης.

Είναι τυχαίο το γεγονός ότι όλοι τους εκλέγονται σε περιφέρειες με ισχυρή κτηνοτροφική δραστηριότητα; Πιθανώς. Είναι τυχαίο ότι δεν υπάρχουν ενστάσεις από βουλευτές που εκλέγονται στα αστικά κέντρα;

Αυτό που δεν είναι καθόλου τυχαίο, όμως, είναι το γεγονός ότι μετά από έξι χρόνια ύφεση και τέσσερα στο μνημόνιο υπάρχουν ακόμη νοοτροπίες οι οποίες υπεραμύνονται των τμημάτων και όχι του συνόλου.

Για την ακρίβεια, νοοτροπίες όπως αυτές ευθύνονται για το γεγονός ότι παρά την περιπέτεια στην οποία έχει εισέλθει η χώρα μας εδώ και τόσο καιρό, ελάχιστα έχουν πραγματικά αλλάξει σε αυτόν τον τόπο, πέραν βεβαίως της ευθείας υποβάθμισης του βιοτικού επιπέδου των κατοίκων του.

Άνοιξαν τα επαγγέλματα; Άνοιξαν οι αγορές; Πωλείται, για παράδειγμα, το ηλεκτρικό ρεύμα φθηνότερα από ό,τι πριν αρχίσει η κρίση;

Υπήρξαν μεταρρυθμίσεις δομικού και ουσιαστικού χαρακτήρα για τη μείωση της γραφειοκρατίας, για την πάταξη της φοροδιαφυγής ή για την τόνωση των συνθηκών ανταγωνισμού και κατά συνέπεια τη μείωση του επιπέδου τιμών;

Πρόκειται, ίσως, για παγκόσμια «πρωτιά» το γεγονός ότι παρά τη λυσσαλέα εσωτερική υποτίμηση που υπέστη αυτός ο τόπος την τελευταία τετραετία, ο πληθωρισμός οδηγήθηκε σε αρνητικό έδαφος μόνον προ έτους...

Στο διάβα αυτής της κρίσης οι πολλοί υπέφεραν, αλλά ορισμένοι κατόρθωσαν να κρατήσουν «τα εδάφη τους» ή τουλάχιστον ένα τμήμα από αυτά...

Κατά πόσον, για εμάς, άξιζε τον κόπο είναι μια άλλη συζήτηση, βεβαίως...

 

ΠΗΓΗ  euro2day.gr 

 

 

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :

Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί απειλούνται οι 'Ελληνες κτηνοτρόφοι και γιατί η παραγωγή Ελληνικού γάλακτος θα μένει στα αζήτητα επειδή θα πωλείται ΚΑΙ γάλα 10 ημερών.

Στο κάτω-κάτω, όπως έγραψα και σε προηγούμενη ανάρτησή μου, ΑΠΑΙΤΩ να ξέρω την προέλευση, την ημερομηνία παραγωγής και λήξης και την επεξεργασία που έχει υποστεί το γάλα και ΑΠΑΙΤΩ να έχω το δικαίωμα επιλογής του τι θα αγοράσω!

Τα παλαιοκομματικού τύπου παιχνιδάκια των κυβερνητικών βουλευτών είναι απογοητευτικά και εξοργιστικά!

Φαίνεται ότι όσα χρόνια και αν περάσουμε με οικονομική κρίση, όσα μνημόνια κι αν πέσουν στο κεφάλι μας, όσες τρόικες κι αν περάσουν από την χώρα μας, μυαλό δεν θα βάλουμε με τίποτα...

Αριστερός δεν είσαι, φιλαράκο...

Γράφει ο Θανάσης Χειμωνάς

Από το πρωί ως το βράδυ βρίζεις και απειλείς. Ξερνάς μίσος και κατάρες, διψάς για αίμα. Φυσικά, αν κάποιος σου απαντήσει σε ανάλογο τόνο μυξοκλαίς και «καταγγέλλεις». Βρίζεις νεκρούς, χλευάζεις συγγενείς νεκρών. Χαίρεσαι ακόμα και στους θανάτους συγγενικών προσώπων ατόμων με τα οποία διαφωνείς πολιτικά. Θεωρείς πως είσαι προοδευτικός, «ψαγμένος». Στην πραγματικότητα όμως είσαι ultra συντηρητικός, σκλαβωμένος από μικροαστικές αγκυλώσεις που θυμίζουν δεξιό της δεκαετίας του ’60. Πιστεύεις στην οικογένεια, θεωρείς τη δουλειά αρετή και απαραίτητο στοιχείο για να είναι ένας άνθρωπος αξιοπρεπής.

Πουλάς διεθνισμό, αλλά κατά βάθος είσαι εθνίκι του κερατά. Διαλαλείς πως οι Έλληνες έχουν πέσει θύματα μιας παγκόσμιας συνωμοσίας επειδή είναι ο μόνος λαός με φιλότιμο. Εννοείται πως είσαι αντισημίτης μέχρι το κόκαλο.

Στηρίζεις ανοιχτά φριχτούς ακροδεξιούς πολιτικάντηδες, όπως ο υπερεθνικιστής και ρατσιστής Νάιτζελ Φάρατζ και ο γραφικός κρυφοφασίστας Μπέπε Γκρίλο. Στην Ελλάδα δεν κρύβεις τη συμπάθειά σου για τον καραδεξιό πρώην υπουργό του Κώστα Καραμανλή, Πάνο Καμμένο.

Ο λόγος σου είναι ξύλινος, βαρετός, αφόρητα προβλέψιμος. Ένα κράμα από παλαιοκομμουνιστικά τσιτάτα διανθισμένα από κάποιες μοδάτες λέξεις όπως «αλληλεγγύη», των οποίων την έννοια έχεις εκφυλίσει.

Έχεις έτοιμη την καραμέλα του «σεξιστή» ή του «ρατσιστή» για όποιον διαφωνεί μαζί σου, εσύ όμως παραχωρείς στον εαυτό σου το δικαίωμα να χρησιμοποιείς σεξιστικούς και ρατσιστικούς χαρακτηρισμούς σε βάρος όποιου κρίνεις «εχθρό της επανάστασης».
Χαρακτηρίζεις «χρυσαυγίτη» και «ακροδεξιό» όποιον διαφωνεί μαζί σου. Δεν διστάζεις να αποκαλέσεις «προδότη» όποιον «ομοϊδεάτη» δεν ασπάζεται τις μηδενιστικές και μανιχαϊστικές απόψεις σου. Στα δύσκολα, βγάζεις το αριστερόμετρο και τοποθετείς τον εαυτό σου πλάι στη Ρόζα Λούξεμπουργκ και τον Τσε Γκεβάρα.

Επικροτείς καταστροφές περιουσιών, ακόμα και δολοφονίες αθώων. Ωστόσο, αν η κατάσταση ξεφύγει (βλέπε Marfin) παίζεις το χαρτί της προβοκάτσιας.

Υποστηρίζεις δυνάστες σαν τον Πούτιν και σφαγείς σαν το μακαρίτη Μιλόσεβιτς. Θεωρείς σύμμαχό σου ακόμη και τον πιο ανισόρροπο και αιμοσταγή δικτάτορα, αρκεί να τοποθετηθεί απέναντι στην ΕΕ ή τις ΗΠΑ.

Δεν διστάζεις να απαξιώνεις λαούς ολόκληρους επειδή δεν συμμερίζονται τις ιδεοληψίες σου. Έτσι, οι Ουκρανοί είναι όλοι νεοναζί και απόγονοι συνεργατών των Γερμανών, οι ίδιοι οι Γερμανοί είναι παιδιά του Χίτλερ, οι Αμερικανοί αμόρφωτοι και έθνος δολοφόνων, οι ανατολικοευρωπαίοι ευρωλιγούρηδες που πρόδωσαν τον κομμουνισμό κ.ο.κ.

Νιώθεις δυσανεξία στην αντίθετη άποψη. Πιο σωστά: η αντίθετη άποψη δεν αρκεί απλώς να μην επικρατήσει, πρέπει να μην ακούγεται καθόλου. Σκέφτεσαι ακριβώς όπως ο Τζορτζ Μπους Jr: Όποιος δεν είναι μαζί σου, είναι εναντίον σου.

Στοχοποιείς όποιον δεν γουστάρεις. Δεν έχεις φυσικά τα κότσια να τον αντιμετωπίσεις εσύ ο ίδιος καταπρόσωπο, οπότε ελπίζεις να κάνει κάποιος άλλος τη βρόμικη δουλειά.

Το παίζεις «αντιτρατσιστής» αλλά στην πραγματικότητα δεν δίνεις δεκάρα για τους μετανάστες, τους οποίους στην προσωπική σου ζωή δεν πολυθέλεις γύρω σου. Απλώς, τους φαντασιώνεσαι ως συμμάχους σου στην «επανάσταση» που ονειρεύεσαι.

Το παίζεις ανθρωπιστής, πως νοιάζεσαι για τους φτωχούς και τους αδύναμους, πως νοιάζεσαι για τον 15χρονο Μπερκίν (και τον κάθε Μπερκίν) που δολοφονήθηκε από αστυνομικούς στην Τουρκία. Στην πραγματικότητα όμως δεν σου καίγεται καρφάκι (η επιδεικτική αδιαφορία σου για τους νεκρούς στη Βενεζουέλα από τις σφαίρες της αστυνομίας του παράφρονα Μαδούρο το αποδεικνύει) και απλώς ψάχνεις αφορμή για να «τα χώσεις» στις κυβερνήσεις (τις οποίες θεωρείς όλες ίδιες) και τους «μπάτσους». Πόσο υποκριτής…

Εξισώνεις θανάτους, λες και πρόκειται για στραγάλια. Σε κάθε πολύνεκρο δυστύχημα ή τρομοκρατική επίθεση στη Δύση αντιπαραθέτεις κάτι αντίστοιχο που συνέβη στη Μέση Ανατολή, υπογραμμίζοντας ουσιαστικά την περιφρόνησή σου για την ανθρώπινη ζωή.

Κάθε πρωί που ξυπνάς γκουγκλάρεις τη λέξη αυτοκτονία. Μόλις ανακαλύψεις κάποιον αυτόχειρα τον περιφέρεις επιδεικτικά στο ίντερνετ σαν ποδοσφαιρικό τρόπαιο, συνοδεία με κατάρες για τους «σύγχρονους γερμανοτσολιάδες».

Παίρνεις τους δρόμους και φωτογραφίζεις με το Iphone σου (τελευταίας τεχνολογίας) άστεγους και ναρκομανείς τους οποίους ποστάρεις (με τα πρόσωπά τους ακάλυπτα) στα social media, χωρίς φυσικά να τους ρωτήσεις και αδιαφορώντας επιδεικτικά για το προσωπικό τους δράμα, μόνο και μόνο για να περάσεις τη θλιβερή σου προπαγάνδα.

Διαστρεβλώνεις δηλώσεις, πετσοκόβεις συνεντεύξεις, διαδίδεις (εν γνώσει σου) μούφα ειδήσεις, όλα έτσι ώστε οι «άλλοι» να φαίνονται αδίστακτοι αιμοσταγείς δολοφόνοι κι εσύ και οι όμοιοί σου παναγίτσες.

Δεν κάνεις καμία πρόταση, δεν προτείνεις καμία λύση. Απλώς λες όχι σε όλα και κυρίως στο καινούργιο.

Έχεις, αυθαίρετα, χωρίσει τον κόσμο στους δικούς σου και τους αντιπάλους. Θρηνείς τους νεκρούς «σου» (μέχρι και άτομα που πεθαίνουν από παθολογικά αίτια, σε ατυχήματα παντελώς άσχετα με την υπάρχουσα πολιτική κατάσταση, σε εξεγέρσεις σε μακρινές χώρες για λόγους που δεν έχουν καμία σχέση με την ελληνική πραγματικότητα) και πανηγυρίζεις ξέφρενα για τους νεκρούς των «άλλων».

Νταραβερίζεσαι μόνο με άτομα που έχουν τις ίδιες εμμονές με σένα. Τους, όποιους, φίλους σου τους έχει ξεπουλήσει προ πολλού. Συχνά τους έχεις παραδώσει βορά στους «συντρόφους» σου για να υπογραμμίσεις την αφοσίωσή σου στην «Επανάσταση».

Και έρχεσαι και μας λες στα μούτρα πως είσαι αριστερός.

Αριστερός δεν είσαι, φιλαράκο. Φασίστας, απολιτίκ και τζάμπα μάγκας. Αυτό είσαι. 

ΠΗΓΗ  athensvoice.gr 


ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :

Η μόνη αντίρρησή μου στο παραπάνω κείμενο είναι ο χαρακτηρισμός του Πούτιν ως "δυνάστη".

Κατά τα άλλα...  ΠΡΟΣΥΠΟΓΡΑΦΩ! 

Η ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ...

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Ας φτιάξουμε βιομηχανία!...

Γράφει ο Νίκος Σωκιανός

Έναν τέτοιο τίτλο θέλω να δω σε πρωτοσέλιδα.
"Τρελός είσαι, δεν γίνεται", ακούω. "Η Ελλάδα δεν είναι για βιομηχανίες".

Έχω διαφορετική αντίληψη. Η βιομηχανία δεν είναι δόγμα. Μπορεί να αναπτυχθεί ακόμα και σε περισσότερο αντίξοες συνθήκες από τις δικές μας. Στο Ισραήλ, π.χ.
Οραματίζομαι βιομηχανικές μονάδες, παραγωγικές και εναρμονισμένες σε οικολογικό περιβάλλον, με σύγχρονη οργάνωση. Με μεράκι! Με συνεργασίες.

Η περιπόθητη ανάπτυξη δεν μπορεί να βασισθεί μόνο στον τουρισμό και σε σκληρά δημοσιονομικά μέτρα. 28% επίσημα η ανεργία, τα λέει όλα. Ένας βασικός πυλώνας της ελληνικής οικονομίας πρέπει να βασισθεί σε βιώσιμες βιομηχανικές και βιοτεχνικές μονάδες.

Δυστυχώς, η βιομηχανία της Ελλάδος βρίσκεται σε περιδίνηση. Η συνολική αύξηση των εξαγωγών είναι σχεδόν αμελητέα. Οι περισσότερες από τις βιομηχανίες που απέμειναν αντιμετωπίζουν υπαρξιακά προβλήματα. Και μαζί με αυτές και οι άνθρωποι, που περιμένουν τέσσερις και πέντε μήνες να πληρωθούν.
Από τη μια η ακριβή ενέργεια, από την άλλη η έλλειψη ρευστού, ο αυξημένος ανταγωνισμός, τα φορολογικά. Μια κατήφεια διάχυτη είναι αισθητή. Κέρδη, σε χρόνια περασμένα, προοπτικές που φέρνουν μελαγχολία.

Η έξοδος στις αγορές για δανεισμό, μέσα στο 2014, μου είναι σχεδόν αδιάφορη, θέμα δευτερεύον κατά τη γνώμη μου, αντικείμενο στείρων πολιτικών αντιπαραθέσεων. Δυναμική έξοδος στις αγορές με εξαγωγές, αυτό είναι το ζητούμενο.

Η Τρόικα έχει και αυτή τις ευθύνες της, σαφώς, πολύ περισσότερες η ευρωπαϊκή πολιτική των Βρυξελών που ασκήθηκε τα τελευταία 15 χρόνια σε θέματα βιομηχανικής πολιτικής για τις μικρές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και, βεβαίως, οι ελληνικές κυβερνήσεις. Εδώ καταργήσαμε, χρόνια τώρα, και το υπουργείο Βιομηχανίας, πήγαμε στο ουδέτερο, εύπεπτο... Ανάπτυξης.
Στο χωριό μου λένε, ήταν το κλίμα στραβό, το έφαγε και η κατσίκα...
Ας κοιτάξουμε, λοιπόν, μπροστά.

Μέτρα, βεβαίως! Λιγότερη γραφειοκρατία, διευκόλυνση των εξαγωγικών επιχειρήσεων, προβλέψιμο και σταθερό φορολογικό περιβάλλον, γρήγορες διαδικασίες στηριγμένες σε ψηφιακές εφαρμογές στη διοίκηση. Συνεργασίες με εταιρείες του εξωτερικού. Αξιοπιστία. Και αλλαγή αντίληψης σε επίπεδο κοινωνίας, ανθρωπολογικό για το τι είναι και πώς μπορεί να υπάρξει σήμερα ανταγωνιστική, βιώσιμη βιομηχανία. Στην Ελλάδα!

Απαραίτητη προϋπόθεση επιβίωσης είναι η παροχή ρευστού κινήσεως στις επιχειρήσεις με εξαγωγικό αντικείμενο, με ανεκτό επιτόκιο.
Σήμερα είναι τραγικό να χάνονται πελάτες εξωτερικού, να χάνονται οι εξαγωγές, λόγω αδυναμίας έγκαιρης προπληρωμής των πρώτων υλών και εξαρτημάτων. Βλέπεις, αυτό απαιτείται, διότι οι βιομηχανικοί προμηθευτές από Ασία και από Ευρώπη δεν μας εμπιστεύονται. Οι ανταγωνιστές ελληνικών βιομηχανιών χτυπάνε βασιζόμενοι στην καλύτερη χρηματοδότηση που έχει ως αποτέλεσμα να διαθέτουν τα προϊόντα και να στήνουν τις εγκαταστάσεις πιο γρήγορα από τις ελληνικές εταιρείες. Αρπάζουν τις εντολές.

Η έξοδος από την κρίση απαιτεί ζωντανές και εξαγωγικές βιομηχανικές μονάδες.

 

ΠΗΓΗ   protagon.gr

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :

Η μείωση της γραφειοκρατίας, οι γρήγορες διαδικασίες μέσω ψηφιακών εφαρμογών, το σταθερό φορολογικό περιβάλλον και πολλά από αυτά που ζητούν οι εξαγωγικές εταιρείες στην χώρα μας...  ΔΕΝ ΚΟΣΤΙΖΟΥΝ και θα έπρεπε να είχαν ήδη γίνει!

Αυτό που επίσης θα έπρεπε να έχει γίνει είναι η "αποποινικοποίηση" της επιχειρηματικότητας στα μάτια του κράτους και των πολιτών  -ειδικά σε περιόδους οικονομικής κρίσης όπως αυτή που διανύουμε- και η διευκόλυνση εγκατάστασης και λειτουργίας εξαγωγικών βιομηχανιών, ακόμα και παραρτημάτων ξένων βιομηχανιών στην χώρα μας!

Τις έχουμε πραγματικά ανάγκη!

Η ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ...

ΤΑ ΝΕΑ

Το πραγματικό πρόβλημα της Κεντροαριστεράς...

Γράφει ο Φώτης Γεωργελές

Την προηγούμενη Πέμπτη, ένας αναγνώστης σχολίαζε: «Να τα ξεπουλήσουμε όλα λοιπόν, και την ΕΡΤ στους Παγκοσμιοποιητές και τη ΔΕΗ να έρθουν ανεμογεννήτριες να δολοφονούν τα πουλάκια, να κλείσουμε τα στρατόπεδα, να διαλύσουμε και το στρατό, να μην πληρώνουμε και τους παπάδες και τότε τι θα μείνει από την πατρίδα μας;»

Αυτή την «πατρίδα μας» είναι όλοι πρόθυμοι να την υπερασπιστούν. Ο αρχηγός της αντιπολίτευσης εκφωνεί λόγο μπροστά σ’ ένα πανό που γράφει «Πουλάνε το νερό, πουλάνε τη ΔΕΗ, σε λίγο θα πουλήσουνε και την Κομοτηνή». Την ίδια Πέμπτη, 3 βουλευτές του Σύριζα που ήταν βουλευτές του Πασόκ αλλά κατέβηκαν τώρα στο γήπεδο με τη φανέλα του Σύριζα, και ένας βουλευτής του Πασόκ που κατά λάθος είναι ακόμα Πασόκ και δεν έχει πάει στον Σύριζα, καταγγέλλουν την κυβέρνηση γιατί κλείνει τους 23 οργανισμούς που κλείνουν από το 2010 κι ακόμα ανοιχτοί είναι. «Αν καταργηθεί ο Οργανισμός Αποξήρανσης της Κοπαΐδας θα ξυπνήσουμε ένα πρωί και δεν θα υπάρχει Κοπαΐδα. Η Διεθνής Ακαδημία Ελευθερίας Μεσολογγίου είναι ένας φορέας που ομόφωνα αποφάσισε η Βουλή, γιατί η Ελλάδα αξίζει να στέλνει το μήνυμα ότι το Μεσολόγγι εκφράζει ένα λαό που μάτωσε για την ελευθερία. Πώς καταργείτε το Κέντρο Μελετών Θεόδωρος Κολοκοτρώνης; Μας απελευθέρωσε, θα τον ξεχάσουμε κιόλας; Θα ξεχάσουμε την ιστορία μας;» Αναρωτιέμαι, απαντάει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, πρέπει να δημιουργείται ένας δημόσιος οργανισμός για κάθε ήρωα της Επανάστασης του 1821; Να φτιάξουμε τότε ένα νομικό πρόσωπο και για τον Καραϊσκάκη, τον Ανδρούτσο.

Την ίδια μέρα, ένας βουλευτής του Πασόκ στη Βουλή καταγγέλλει τους υπεύθυνους της κρίσης, το ανεξέλεγκτο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, τον καπιταλισμό-καζίνο, τα παιχνίδια με τα τοξικά ομόλογα. Να κατηγορεί κάποιος στην Ελλάδα τις αγορές για τη χρεοκοπία είναι σαν να κατηγορούσε για την κρίση του 2008 στην Αμερική ο κύριος Lehman Brothers τις υπηρεσίες του Δημοσίου που είναι σπάταλες. Δεν χρεοκοπήσαμε από υπερβολική απορρύθμιση των αγορών. Αλλά από υπερβολικό δανεισμό του Δημοσίου. Οι εκπρόσωποι του κρατισμού και του χρεοκοπημένου πελατειακού συστήματος μοιάζουν με τους τελευταίους ηγέτες του «υπαρκτού σοσιαλισμού», τους διάφορους Τσαουσέσκου. Την ώρα που οι λαοί τους στέναζαν από την έλλειψη βασικών αγαθών, αυτοί κατηγορούσαν τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και το διεθνή καπιταλισμό.

Έτσι επιστρέφουμε στη βασική ερώτηση: Τι είναι δεξιό και τι αριστερό στην Ελλάδα σήμερα; Ακόμα καλύτερα, τι είναι συντηρητικό και τι προοδευτικό; Η Ευρώπη έχει πρόβλημα. Γερνάει. Δηλαδή χάνει σε παραγωγικότητα, χάνει σε ανταγωνιστικότητα. Όπως κάθε γερασμένος οργανισμός, έχει βαρύνει, γραφειοκρατικοποιείται, προσπαθεί να διατηρήσει τον πλούτο όχι να τον δημιουργήσει, σκέφτεται την ασφάλεια και φοβάται το ρίσκο. Το ρίσκο όμως είναι προοδευτικό, αυτό επιτρέπει την κοινωνική κινητικότητα. Όχι η διατήρηση των προνομίων, των προσόδων, των κεκτημένων μιας άλλης εποχής όταν κυριαρχούσε στον κόσμο. Η Ευρώπη και η Ελλάδα ακόμα περισσότερο, γιατί δεν έχει κάνει ούτε καν τις μεταρρυθμίσεις που οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες έκαναν εδώ και 30 χρόνια, έχει πρόβλημα. Και ένα δύσκολο στοίχημα αν δεν θέλει απλώς να φτωχύνει και να περάσει στο περιθώριο της ιστορίας. Να μειώσει το κόστος της γραφειοκρατίας, να ελαφρύνει τις δομές, να ανανεώσει τα αρτηριοσκληρωτικά συστήματά της, αλλά να μπορέσει συγχρόνως να διατηρήσει το ευρωπαϊκό κεκτημένο για το οποίο τη ζηλεύουν όλοι. Δηλαδή το κοινωνικό κράτος, τα εργασιακά δικαιώματα, τις ελευθερίες. Να υπερασπίσει δηλαδή τη δουλειά και την κοινωνική πρόνοια, αλλά όχι τη γραφειοκρατία και τα προνόμια.

Εδώ είναι το πρόβλημα. Γιατί οι ισχυροί μέσα στην κοινωνία δεν θέλουν να χάσουν τα προνόμιά τους. Η κρατική γραφειοκρατία και η κομματοκρατία προσπαθούν να διατηρήσουν το χρεοκοπημένο καθεστώς μεταφέροντας τα βάρη στους ασθενέστερους. Κόβουν τις δημόσιες επενδύσεις οι οποίες βελτιώνουν το βιοτικό επίπεδο και δημιουργούν θέσεις εργασίας. Μειώνουν τις κοινωνικές δαπάνες, δηλαδή κάνουν την ζωή για τους ασθενέστερους εφιαλτική. Η προπαγάνδα ότι η φτώχεια είναι αναπόφευκτο αποτέλεσμα των μνημονίων είναι το άλλοθι για να κρύψουν την αλήθεια. Η κατανομή των δημόσιων δαπανών και η κατάρρευση των δημόσιων υπηρεσιών είναι η αιτία που η χώρα μας υφίσταται οξύτερα τα αποτελέσματα της ύφεσης. Αν έκλειναν οι εκατοντάδες άχρηστοι φορείς, αν οι υπηρεσίες του κράτους έκαναν τη δουλειά τους, αν το κράτος δηλαδή παρείχε τις υπηρεσίες που όφειλε, το κέρδος για τους πολίτες θα ήταν απτό. Δεν θα πλήρωναν 5,2 δις το χρόνο για φροντιστήρια, ας πούμε. Δεν θα πλήρωναν, ανά νοικοκυριό, τη μεγαλύτερη ιδιωτική δαπάνη για την υγεία στην Ευρώπη. Αλλά δεν λένε γι’ αυτά τα προβλήματα, που υπήρχαν και πριν την κρίση. Λένε για τον ΟΠΑΠ. Δεν λένε για τους άνεργους που παίρνουν επίδομα ανεργίας ο ένας στους εννιά. Λένε για τα Αμυντικά Συστήματα και την Ακαδημία Ελευθερίας. Δεν λένε για τους ασφαλισμένους του ΤΕΒΕ που έμειναν εκατοντάδες χιλιάδες ανασφάλιστοι, λένε για τις συντάξεις άγαμων θυγατέρων.

Δεν έκαναν ποτέ απεργία για τα φακελάκια, γιατί παίρνεις ραντεβού σε 4 μήνες στα νοσοκομεία, γιατί μια εγχείρηση κοστίζει 10 φορές παραπάνω από τη Γερμανία, γιατί πληρώνουμε για φάρμακα λες και είμαστε χώρα 80 εκατομμυρίων. Δεν έκαναν ποτέ μια απεργία γιατί τα σχολεία έγιναν πάρεργο και η εκπαίδευση έκανε απαραίτητα τα φροντιστήρια. Δεν έκαναν ποτέ μια διαδήλωση γιατί η γραφειοκρατία κοστίζει το 8% του ΑΕΠ, 15 δις, το διπλάσιο και τριπλάσιο από τις άλλες χώρες. Κάνουν μόνο για να έχει μια χρεοκοπημένη χώρα δεκάδες κανάλια και ραδιόφωνα χρηματοδοτούμενα από το δημόσιο χρήμα. Για να έχουν τα κόμματα ως περιουσία τις επιχειρήσεις που πληρώνει ο λαός με τους φόρους του. Κάνουν αγώνες για να διατηρήσουν τους άχρηστους φορείς, στα ΔΣ να βολεύεται η κομματική ελίτ και οι πελατειακοί στρατοί στις πολυτελείς θέσεις. Ζητάνε νέες προσλήψεις στο Δημόσιο και νέες πρόωρες συνταξιοδοτήσεις. Κάθε μέρα οι εφημερίδες βγαίνουν με τίτλο «σύνταξη στα 50».

Κάνουν δηλαδή αγώνες για να διατηρήσουν τα προνόμιά τους. Γιατί προνόμια είναι, αφού δεν τα έχουμε όλοι. Μπορούμε να τα έχουμε όλοι; Εδώ με τους μισούς και χρεοκοπήσαμε. Αυτή είναι η ιστορία των 5 χρόνων κρίσης. Η διάκριση μνημόνιο-αντιμνημόνιο εφευρέθηκε για να κρύψει το δίλημμα αλλαγή ή στασιμότητα. Η μεγαλύτερη νίκη του συστήματος εξουσίας ήταν ότι έφτιαξε μια δήθεν αντιπολίτευση που δεν ήθελε την ανατροπή, αλλά την παλινόρθωσή του. Που δεν αντιμετώπιζε τη χρεοκοπία, αλλά τη δανειακή σύμβαση που μας γλίτωσε από την ολοκληρωτική χρεοκοπία και δεν μας άφησε να γίνουμε Αργεντινή.

Όλα αυτά τα χρόνια η προσπάθεια που έγινε ήταν να διασωθεί το πελατειακό κράτος, να διασωθεί η κρατική γραφειοκρατία, να διασωθούν οι κρατικές-κομματικές εταιρείες και οι προμηθευτές τους, να διασωθούν τα προνόμια και οι πρόσοδοι που οι διάφορες συντεχνιακές ομάδες είχαν πετύχει μέσα στο κουβάρι των πελατειακών σχέσεων. Εις βάρος της πλειοψηφίας.

Αυτό άλλωστε είναι το πραγματικό πρόβλημα της Κεντροαριστεράς. Δέσμια του πελατειακού κράτους, δεν μπορεί να πει τις οδυνηρές αλλά χρήσιμες αλήθειες. Την υπεράσπιση του χρεοκοπημένου συστήματος την κάνει επιθετικότερα η συντηρητική Αριστερά. Δεν τολμάει να πει ότι τη δεκαετία του ’90, όταν η Γερμανία ήταν ο ασθενής της Ευρώπης, ήταν ο Σρέντερ με τις μεταρρυθμίσεις που έβαλε τα θεμέλια για τη σημερινή γερμανική ευημερία. Ότι ο Ολάντ πριν λίγους μήνες εξήγγειλε στροφή στην ανάπτυξη με μείωση των κρατικών εξόδων. Ότι ο Ματέο Ρέντσι ανακοίνωσε λιτότητα για την κρατική γραφειοκρατία και όχι για τους πολίτες. Αλλά ο Ρέντσι είχε το θάρρος να πει την περιεκτική και αποκαλυπτική φράση: «Η πολιτική συνήθιζε να διευρύνει το πεδίο δράσης της και οι πολίτες αναγκάζονται να πληρώνουν». Επειδή δεν μπορούν να το πουν αυτό, λένε όλοι μαζί «όχι στη λιτότητα». Εννοούν τη δική τους λιτότητα. Γιατί η δική μας είναι δεδομένη, κάποιος πρέπει να πληρώνει. Αυτό, οι βολεμένοι «ριζοσπάστες» της κρατικής επιχορήγησης, αποφεύγουν να το αναφέρουν. Η προοδευτική παράταξη θα δημιουργηθεί, όταν πει όλα τα πράγματα με το όνομά τους.

ΠΗΓΗ  athensvoice.gr

Η ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ...

ΤΑ ΝΕΑ

Πώς θα ανέβει ξανά το βιοτικό επίπεδο του Έλληνα...

Γράφει ο Γιώργος Παπανικολάου

Αν ρωτήσουμε τον μέσο Έλληνα τι τον καίει περισσότερο, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα απαντήσει με μία ερώτηση: πώς και πότε θα ανέβει ξανά το βιοτικό του επίπεδο, το εισόδημά του, που πιέστηκε πρωτόγνωρα τα τελευταία χρόνια.

Στο ερώτημα αυτό, η απάντηση είναι σχετικά απλή: Με δεδομένο το τεράστιο μέγεθος του χρέους που έχει η χώρα (το οποίο και δεν επιτρέπει περαιτέρω διόγκωση του δανεισμού), άνοδος του βιοτικού επιπέδου μπορεί να έλθει μόνο αν υπάρξει σημαντική αύξηση των εξαγωγών και του τουρισμού.

Γιατί συμβαίνει αυτό;

Ένας από τους λόγους που επέφεραν την ελληνική κατάρρευση ήταν το τεράστιο έλλειμμα στο εξωτερικό ισοζύγιο. Με απλά λόγια, η χώρα μας πλήρωνε πολύ μεγαλύτερα ποσά στο εξωτερικό (για να κάνει εισαγωγές) από αυτά που εισέπραττε από το εξωτερικό (κυρίως μέσω του τουρισμού και των εξαγωγών). Τη διαφορά, εν πολλοίς, την κάλυπταν τα… δανεικά.

Το 2013, για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, το έλλειμμα αυτό εκμηδενίστηκε. Ωστόσο, αυτό συνέβη κυρίως λόγω της μείωσης των εισαγωγών, εξαιτίας της καταβαράθρωσης που υπέστη η αγοραστική δύναμη του Έλληνα. Που σημαίνει ότι αυτό το «επίτευγμα» θα αποδειχτεί βραχύβιο, ακόμη κι αν με κάποιο μαγικό τρόπο αυξηθεί το εισόδημα των Ελλήνων, χωρίς να αυξηθεί ο τουρισμός και οι εξαγωγές.

Διότι πολύ απλά θα αρχίσουν πάλι να αυξάνονται οι εισαγωγές, ανατρέποντας την ισορροπία που με τόσες θυσίες επέτυχε η χώρα, κι εξαγριώνοντας τους δανειστές μας.

Αν μάλιστα αναλογιστούμε σε ποιον βαθμό στηρίζεται στις εισαγωγές όχι μόνο η κατανάλωση (ρούχα, τρόφιμα, αυτοκίνητα κ.λπ.) αλλά και η εγχώρια παραγωγή (πρώτες ύλες, εξαρτήματα, εξοπλισμός), τότε είναι εύκολο να αντιληφθούμε πόσο ανελαστική είναι αυτή η «εξάρτηση».

Χωρίς εξαγωγές και τουρισμό, η χώρα είναι καταδικασμένη να παραπαίει μεταξύ στασιμότητας και ύφεσης, εγκλωβισμένη σε έναν φαύλο κύκλο λιτότητας.

Κι όμως, αυτή η πραγματικότητα, η αδήριτη πλέον ανάγκη εξωστρέφειας, δεν φαίνεται να έχει γίνει κτήμα ούτε της πολιτικής, ούτε της κοινής γνώμης, ούτε ακόμη κι ενός σημαντικού τμήματος του επιχειρηματικού κόσμου.

Στον χώρο του τουρισμού, χύθηκε πολύ μελάνι για την αύξηση που επιτεύχθηκε τα τελευταία χρόνια, αλλά και για την περαιτέρω άνοδο που αναμένεται εντός του έτους, χωρίς όμως να τονίζεται ένα άλλο γεγονός: ότι ήδη αρχίζουμε να πλησιάζουμε το «ταβάνι» της χωρητικότητάς μας.

Εκπρόσωποι του χώρου έχουν πει ξεκάθαρα ότι πρέπει να δημιουργηθούν τουλάχιστον 250.000 νέες κλίνες -με ποιοτικά χαρακτηριστικά- αλλά και νέες υποδομές, προκειμένου να αυξηθεί αυτή η χωρητικότητα. Ακόμη όμως δεν έχει οριστικοποιηθεί ένα στρατηγικό σχέδιο που θα επιτρέψει τη δημιουργία τους στις σημερινές συνθήκες πιστωτικής ασφυξίας.

Δυσκολότερη φαίνεται να είναι η κατάσταση στον χώρο των εξαγωγών, καθώς το 2013 ήταν ίσως και χειρότερο από το 2012.

Κάποιοι εξαγωγείς αποδίδουν αυτήν την εξέλιξη σε συγκυριακούς παράγοντες του εξωτερικού, στην επιβάρυνση που προκαλεί το κράτος στην επιχειρηματική δραστηριότητα (ανεξόφλητες οφειλές, φορολογία, υψηλό κόστος ενέργειας) αλλά και στην έλλειψη τραπεζικών χρηματοδοτήσεων και εγγυήσεων.

Εν μέρει ισχύουν τα παραπάνω, όμως υπάρχουν άλλοι παράγοντες που δεν πρέπει να αγνοηθούν: Το ελληνικό εξαγώγιμο προϊόν κατά κανόνα στηρίζεται περισσότερο στην τιμή του και λιγότερο στο «όνομα», στον σχεδιασμό και στην ποιότητά του. Η χώρα μας δεν έχει καταφέρει να αποκτήσει εξαγωγικό marketing και διεθνή «ταυτότητα», ενώ σημαντικές κατηγορίες προϊόντων εξάγονται πριν καν τυποποιηθούν.

Μεγάλα μειονεκτήματα στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και των φτηνών εργατικών, ανά τον κόσμο.
Εξίσου σημαντικό, όμως, είναι ότι ακόμη και σήμερα οι επιχειρηματίες μας είτε στοχεύουν περισσότερο στην εσωτερική κατανάλωση, αποφεύγοντας το «άγνωστο» των εξαγωγών, είτε αρνούνται να συνασπιστούν, ώστε να δημιουργήσουν σχήματα μεγαλύτερου μεγέθους, περισσότερο ικανά να είναι ανταγωνίσιμα στο εξωτερικό.

Τόσο στον τομέα του τουρισμού όσο και σε αυτόν των εξαγωγών, απαιτούνται άμεσα περισσότερες ενέργειες από την πλευρά του κράτους, κυρίως για τη διευκόλυνση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, μέσω κατάλληλων θεσμικών ρυθμίσεων και κινήτρων.

Η κρατική συνδρομή όμως δεν αποτελεί πανάκεια.

Πιο σημαντικό ίσως είναι να γίνει αντιληπτό από όλους μας, ιδίως δε από τους νέους επιχειρηματίες, ότι σε αυτό το δίπολο, του τουρισμού και των εξαγωγών, θα κριθεί εν τέλει το βιοτικό επίπεδο της χώρας για πάρα πολλά χρόνια.

 

ΠΗΓΗ  euro2day.gr

 

 

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ :

Θεωρώ ότι ο κάθε λογικά σκεπτόμενος πολίτης καταλαβαίνει ότι το παραπάνω άρθρο παρουσιάζει ακριβώς πως πρέπει να γίνουν τα πράγματα.

Θα ήθελα όμως να προσθέσω κάποιες δικές μου παρατηρήσεις...

Ο τουρισμός σαφώς αποτελεί μια πολύ βασική πηγή εσόδων για ένα κράτος αλλά... ο τουρισμός επηρεάζεται από τα πάντα (από ένα φυσικό φαινόμενο όπως ο σεισμός έως και την πολιτικο/οικονομικο/κοινωνική κατάσταση της κάθε χώρας) και δεν μπορούμε να βασιζόμαστε σε αυτόν!

Το έτερο πρόβλημα του τουρισμού είναι ότι τα έσοδά του έχουν να κάνουν και με την προσφερόμενη ποιότητα υπηρεσιών αλλά και με την ποιότητα των τουριστών.

Δυστυχώς στην χώρα μας η αύξηση του αριθμού των τουριστών δεν ισοδυναμεί με ανάλογη αύξηση των εσόδων από αυτόν, ακριβώς γιατί -δεκαετίες τώρα- έχουμε εγκαταλείψει τον ποιοτικό και ακριβό τουρισμό.

Τον τουρισμό δηλαδή, που ακόμα και με λιγότερες αφίξεις θα αύξανε κατά πολύ τα έσοδά του!

Από την άλλη έχουμε τις εξαγωγές όπου φαίνεται να έχουμε παραμείνει στην παλαιά "κουτοπονηριά" χωρίς να καταλαβαίνουμε ότι εάν δεν παράξουμε κάτι καλύτερο ποιοτικά από τους άλλους δεν πρόκειται να αγοράσουν από εμάς.

Ο πλανήτης ολόκληρος δεν αγοράσει πχ Ιταλικά ή Γαλλικά ρούχα ή Ιταλικό λάδι γιατί είναι φτηνότερα. Τα αγοράζει γιατί έχουν πολύ καλή ποιότητα και έχουν καλό όνομα στην αγορά!

Τέλος, θα ήθελα να προσθέσω σε όλα τα παραπάνω άλλη μία "πηγή" πόρων που θα βοηθήσει στην ευμάρεια των πολιτών...  τις εξωτερικές επενδύσεις στην χώρα μας!

Είδα πχ το σχέδιο της Lamda Develorements για το Ελληνικό υπόσχεται να φέρει στην χώρα 7δις για την επένδυση και 10.000 θέσεις εργασίας!

Μπορεί κάποιοι να φωνάζουν "ξεπούλημα!" λόγω του χαμηλού (κατά την δική τους εκτίμηση!) τιμήματος αλλά προφανώς δεν υπολογίζουν και τα έσοδα από τον ΦΠΑ των 7δις της επένδυσης καθώς και τα έσοδα που θα προκύψουν από τις θέσεις εργασίας.

Με λίγα λόγια...

Το βιοτικό επίπεδο του Έλληνα μπορεί να ξανα-ανέβει αλλά χρειάζονται κινήσεις από το κράτος (ιδιωτικοποιήσεις, μείωση γραφειοκρατίας, σταθερό φορολογικό τοπίο, κλπ) και -κυρίως- αλλαγή νοοτροπίας των ίδιων των Ελλήνων!